คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter : 4 ภารกิจที่สาม กับ งานเต้นรำหรรษา
Chapter 4 : ภารกิจที่สาม กับ งานเต้นรำหรรษา
ใบหน้าหล่อหวานถอนหายใจนับครั้งไม่ถ้วน เมื่อนึกถึงภารกิจที่สามที่ได้รับมอบหมายมาจากผู้อำนวยการโรงเรียน และการสลัดเจ้าหมานรกกับมารน้อยซินที่เข้ามาก่อกวนชีวิตให้ตัวเองต้องวุ่นวาย ขนาดในห้องเรียนก็ยังตามประกบซะจนพวกผู้ชายในห้องต่างเขม็งมองมาให้เสียวสันหลังเล่น
โชคดีที่โรงเรียนแห่งนี้ในช่วงปี 1 ทุกคนต้องเรียนวิชาปูพื้นฐานเพื่อใช้ในการเลือกห้องเรียนเมื่อขึ้นปี 2 จึงเรียนรู้ได้ไม่ยากนัก เพราะผลการทดสอบกลางเดือนที่ผ่านมาเธอได้เป็นลำดับที่ 4 ของชั้นปี เล่นเอาใครต่อใครต่างตกใจเพราะว่าในตอนนั้นเรื่องการตามหารองเท้าแก้วและการตามหานางซิน ทำให้เจ้าชายเข้าเรียนแบบนับชั่วโมงได้
แล้วก็เพราะเป็นอย่างนั้นใครต่อใครที่เป็นแฟนคลับของนางซินฯ จึงจ้องเล่นงานเธอด้วยความอิจฉา ซ้ำร้ายพวกสาวๆก็เข้ามามะรุมมะตุ้มหนักยิ่งกว่าเดิม แม้แต่โทยะก็ยังสยบฝูงฮายีน่าพวกนี้ไม่ได้ จนตอนนี้ต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆไม่ต่างจากโจรที่โดนหมายหัว
“มาหลบอยู่ที่นี่เอง” ฮารุโยะสะดุ้งโหยงจนเกือบตกต้นไม้ ก่อนจะก้มลงมองว่าใคร
“อ้าวรุ่นพี่นี่เอง”
“คิดแล้วเชียวว่านายต้องหลบอยู่ที่นี้” คาเครุมองเจ้าชายที่ค่อยๆปีนลงมาจากต้นไม้ “เห็นเจ้าอิชิคาว่าตามหานายให้ควัก”
“คนไหน?”
“ทั้งคู่......ว่าแต่นายเถอะเก่งไม่เบานี่น่าที่สอบวัดผลติด 1 ใน 10 ได้”
“ก็ธรรมดานิ” ฮารุโยะเอ่ยเรียบ ไม่เห็นว่ามันจะยากตรงไหนก็แค่อ่านหนังสือหลายๆรอบก็พอแล้ว
“ก็คงงั้น” อีกฝ่ายพูดเนืองๆแต่นัยน์ตากลับลอบพิจารณาอีกฝ่ายอยู่เงียบๆ ถึงข้อสอบมันจะออกในหลังสือก็ตาม แต่จะมีใครสักกี่คนที่จะจำเนื้อหาในนั้นได้ ในเมื่อวิชาหนึ่งหนาไม่ต่ำกว่าพันห้าร้อยหน้า ซ้ำยังออกสอบวันเดียวหกวิชารวดโดยให้เวลาในการทำข้อสอบแค่วิชาละชั่วโมงเท่านั้น
แล้วอีกฝ่ายจะเอาเวลาที่ไหนไปอ่านหนังสือ ในเมื่อแต่ละวันวุ่นวายออกอย่างนั้น จนแทบจะบอกได้เลยว่าไม่มีเวลาเป็นส่วนตัว แค่หาทางหนีการเกาะติดอย่างกับตุ๊กแกของโทยะได้ก็ถือว่าสุดยอดแล้ว แต่ดันทำข้อสอบได้อันดับที่ 4 ของชั้นปีได้อีกนี่ซิ.....มันเกินความสามารถของมนุษย์ซะแล้ว!?
“เป็นอะไรถึงทำหน้าอย่างนั้น?” คาเครุอดถามไม่ได้เมื่อเห็นใบหน้าอมทุกข์นั้น
“ก็เรื่องภารกิจของเจ้าชายยังไงละ”
“เต้นรำนะเหรอ?”
“ใช่”
“รึว่านายเต้นรำไม่เป็น!?” อีกฝ่ายพยักหน้าช้าๆ “ให้ฉันสอนมั้ยละ?” ฮารุโยะมองคาเครุตาวาวทันทีจนเจ้าตัวตกใจ อะไรจะดีใจขนาดนั้น!?!
“จริงนะ!?”
“อ...อืม” ชายหนุ่มเอ่ยรับเกร็งๆ
“ไชโย้!.......รอดตายแล้วเรา” หญิงสาวกระโดดโลดเต้นเป็นการใหญ่ “สอนตอนนี้ได้เลยรึเปล่า? นะๆน้าา.....” เสียงแหบหวานอ้อนเป็นการใหญ่ ถึงแม้จะเสียภาพพจน์ความเป็นชายไปหญิงสาวก็ไม่สนแล้ว ในเมื่อโทษที่เต้นรำไม่ได้จากผอ.นั้นร้ายแรงจนเธออยากตายให้พ้นๆ
“พรุ่งนี้ก็ได้”
“ไม่ได้ต้องเดี๋ยวนี้เลยไม่งั้นอีกสามวันฉันต้องตายแน่ๆ” คาเครุนิ่งคิดนั้นสินะอีกสามวันก็จะถึงงานเต้นรำเปิดตัวเจ้าชายกับซินเดอเรล่าแล้ว คนที่เพิ่งเริ่มหัดเวลาเพียงแค่นั้นคงเต้นอะไรไม่ได้มาก เพราะการเต้นรำนั้นจำเป็นต้องใช้เวลาในการฝึกซ้อมค่อนข้างนานกว่าจะออกมาได้สวยและสง่างาม....
“ก็ได้”
เสียงร้องโอ้ยดังออกมาทุกๆ 30 วินาทีได้ จนคนสอนชักอยากปฏิเสธขึ้นมา คาเครุมองร่างที่เตี้ยกว่าตัวเองเล็กน้อยนั้นแล้วเอ่ยเตือน
“อย่าก้มลงมองที่เท้าสิ....โอ้ย!” ใบหน้าชายหนุ่มเบี้ยวทันทีที่โดนอีกฝ่ายเหยียบเท้า
“โทษที” ฮารุโยะเอ่ยเสียงเบา
“เอย์เซย์การเต้นรำนะจะต้องมีความสง่างาม ถ้านายมัวแต่มองดูที่เท้ามันจะได้เรื่องอะไร แล้วลำตัวนะตรงยืนตรงสิอย่างอ!” หญิงสาวรีบทำตามอย่างรวดเร็ว แต่ไม่นานก็เหยียบอีกฝ่ายอีกครั้งจน คาเครุต้องบอกให้หยุดก่อนเพราะดูเหมือนเท้าเขาเองจะบวมมากไปแล้ว
“เอาละนายลองทวนสิ่งที่ฉันสอนดูสิ” หญิงสาวพยักหน้าก่อนพูด
“ยืนตัวตรงปล่อยเข่าตามสบายแต่อย่าให้งอ วางลำตัวเอนไปข้างหลังเล็กน้อยจนน้ำหนักตัวอยู่บนส้นเท้าทั้งสองข้าง การทำเช่นนี้จะไม่ช่วยในการทรงตัวแต่ทำให้มองดูแล้วสง่างาม พยายามอย่าเอนลำตัวไปข้างหลังมากเกินไป เพราะจะทำให้เกิดส่วนโค้งที่ไม่สวยงามของหลังขึ้น ถึงแม้ว่าผู้หญิงจะเอนลำตัวไปข้างหลัง แต่ก็ต้องออกแรงต้านการเคลื่อนที่ไปข้างหน้าของผู้ชายไว้บ้างเล็กน้อย ซึ่งไม่ใช่แรงต้านทั้งตัวแต่จะใช้ส่วนล่างของร่างกายตรงสะโพก มิฉะนั้น จะเป็นการขัดขวางการเคลื่อนที่ไปข้างหน้าของผู้ชาย และทำให้ยากต่อการก้าวเท้าออกนอกคู่ (Outside Partner)
ผู้หญิงไม่ควรเอนลำตัวมาข้างหน้า หรือทิ้งน้ำหนักตัวมาข้างหน้าในขณะที่กำลังเดินถอยหลัง เพราะจะทำให้ผู้ชายมีแรงต้านบริเวณหน้าอก และรู้สึกลำบากในการนำผู้หญิง ทั้งยังทำให้ผู้ชายรู้สึกว่าผู้หญิงตัวหนักอีกด้วย การจัดทรวดทรงเป็นเรื่องที่ค่อนข้างยาก แต่ถ้าได้พยายามฝึกการควบคุมการใช้กล้ามเนื้อขาทั้งสองข้างให้สามารถลดส้นเท้าลงเมื่อเร่งจังหวะในการลีลาศ ก็อาจทำให้สามารถจัดทรวดทรงได้ง่ายขึ้น
ผู้หญิงจะเริ่มต้นเดินถอยหลังด้วยเท้าขวาก่อน เริ่มด้วยการถ่ายน้ำหนักตัวไปอยู่บนเท้าซ้าย ถอยเท้าขวาไปข้างหลังโดยเคลื่อนออกจากสะโพก เมื่อถอยเท้าขวาผ่านเท้าซ้าย ปลายเท้าซ้ายจะค่อย ๆ ยกขึ้นพ้นพื้น เมื่อถอยเท้าขวาออกไปเต็มที่ปลายเท้าขวาและส้นเท้าซ้ายจะสัมผัสพื้นพร้อมกัน ลำตัวยังคงเคลื่อนที่ไปข้างหลัง ลดส้นเท้าขวาลงบนพื้น ถ่ายน้ำหนักตัวมาอยู่บนเท้าขวา เท้าซ้ายถอยตามเท้าขวาไปข้างหลัง (ถอยด้วยส้นเท้า) เมื่อเท้าซ้ายถอยมาอยู่ระดับเดียวกับเท้าขวา ปลายเท้าซ้ายจึงจะสัมผัสพื้น สำหรับการเดินถอยหลังด้วยเท้าซ้าย ให้ปฏิบัติเช่นเดียวกับการเดินถอยหลังด้วยเท้าขวา
การถ่ายน้ำหนักตัวในขณะที่เดินถอยหลังจากตำแหน่งที่อยู่กับที่ น้ำหนักตัวจะอยู่บนส้นเท้าก่อนเริ่มเดินถอยหลัง เมื่อก้าวเท้าเดินถอยหลังน้ำหนักตัวจะอยู่บนเท้าที่ไม่ได้ก้าว และเมื่อถอยเท้าไปข้างหลังเต็มที่แล้วน้ำหนักตัวจะอยู่ระหว่างส้นเท้าหน้ากับปลายเท้าหลัง แล้วค่อย ๆ ถ่ายน้ำหนักตัวไปอยู่บนเท้าหลัง”คนสอนแทบจะตบมือให้ทันทีที่ลูกศิษย์พูดจบ เพราะอีกฝ่ายเก็บคำพูดที่เขาพูดออกมาได้ไม่ตกหล่นเลยสักคำ
“นายเป็นนกแก้วนกขุนทองกลับชาติมาเกิดใช่มั้ยเนี้ย ถึงจำเนื้อหาที่ฉันสอนได้ครบขนาดนี้ เพราะอย่างนี้นี่เองนายถึงสอบวัดผลได้เป็นอันดับที่ 4” หญิงสาวหัวเราะแหะๆพลางเกาหัวแก้เขิน ก่อนจะเอ่ยเรื่องที่อีกฝ่ายดูเหมือนจะลืมไปให้รู้
“แต่ว่ารุ่นพี่เข้าใจผิดอะไรรึเปล่าครับ ที่สอนมานั้นเป็นวิธีการเต้นของผู้หญิง แต่ที่อยากให้สอนคือการเต้นของผู้ชายต่างหาก” ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปสักพักก่อนจะส่งยิ้มมาให้เจื่อนๆแล้วขอโทษ ก่อนจะสอนวิธีการเต้นรำของผู้ชายให้ฮารุโยะฟัง
“การเต้นรำของผู้ชายจะต้องยืนตัวตรงหย่อนเข่าเล็กน้อยแต่ไม่ถึงกับย่อเข่า ลำตัวตั้งแต่เท้าถึงศรีษะเอนไปข้างหน้าจนรู้สึกว่าน้ำหนักตัวอยู่ที่ปลายเท้า แต่ส้นเท้าไม่ลอยพ้นพื้น ในการเอนลำตัวไปข้างหน้านั้น พยายามรักษาลำตัวตั้งแต่สะโพกขึ้นไปให้อยู่ในลักษณะตั้งตรง เมื่ออยู่ในท่าลักษณะดังกล่าวแสดงว่าพร้อมที่จะก้าวเดิน
ก้าวเท้าเดินด้วยเท้าซ้ายก่อนในการเริ่มต้น จะเริ่มด้วยการให้น้ำหนักตัวอยู่ที่เท้าขาว แล้วก้าวเท้าซ้ายโดยเคลื่อนจากสะโพกไป ข้างหน้า ขณะที่เท้าซ้ายผ่านปลายเท้าขวา ส้นเท้าขวาจะเริ่มยกขึ้นพ้นพื้น และเมื่อก้าวเท้าซ้ายออกไปเต็มที่แล้ว ส้นเท้าซ้ายและปลายเท้าขวาจะสัมผัสพื้นพร้อมกัน ให้วางปลายเท้าซ้ายราบลงกับพื้นทันทีในขณะที่ลำตัวยังคงเคลื่อนที่ไปข้างหน้า ถ่ายน้ำหนักตัวลงบนเท้าซ้าย การก้าวเท้าขวาไปข้างหน้า ให้ลากปลายเท้าไปกับพื้นและเคลื่อนผ่านเท้าซ้ายเช่นเดียวกับการก้าวเท้าเดินด้วยเท้าซ้าย การถ่ายน้ำหนักตัวขณะก้าวเท้าเดินจากตำแหน่งที่อยู่กับที่ น้ำหนักตัวส่วนใหญ่จะอยู่บนปลายเท้าก่อนที่จะเริ่มก้าวเท้าออกไป ขณะกำลังก้าวเท้าเดิน น้ำหนักตัวจะอยู่บนเท้าที่ไม่ได้ก้าว และเมื่อก้าวเท้าเกินออกไปเต็มที่แล้ว น้ำหนักตัวจะถูกแบ่งอยู่ระหว่างส้นเท้าหน้ากับปลายเท้าหลัง แล้วค่อย ๆ ถ่ายน้ำหนักตัวไปที่เท้าหน้า เมื่อวางเท้าหน้าลงเต็มเท้าน้ำหนักตัวทั้งหมดจะมาอยู่บนเท้าหน้าทันที
แล้วจากลักษณะท่ายืนอยู่กับที่ จะรู้สึกว่าลำตัวเคลื่อนไปข้างหน้าก่อนเท้า แต่ถ้าเท้าเคลื่อนที่ไปข้างหน้าก่อนลำตัว น้ำหนักตัวจะถูกส่งไปข้างหลังมากเกินไป ตลอดเวลาที่กำลังเดินอยู่ปล่อยเข่าให้สบายและหย่อนเข่าตามธรรมชาติ ขาจะตรงเมื่อก้าวเท้าไปเต็มที่แล้วแต่ไม่ เกร็งเข่า”
ฮารุโยะบันทึกสิ่งที่คาเครุบอกเอาไว้อย่างรวดเร็ว ก่อนร้องขอให้อีกฝ่ายซ้อมต่อ
“นายจะไม่ให้ฉันพักสักนิดรึยังไงกัน?” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างฉุนๆ แค่นี้เท้าจะเดี้ยงอยู่แล้วยังจะฝึกต่ออีก
“เวลาแค่ 3 วันเท่านั้น รุ่นพี่คิดว่าลูกศิษย์คนนี้สามารถรึไงครับ”
“ไม่!” คาเครุตอบอย่างไม่ต้องคิด ก่อนจะพิจารณาหาทางเลือกอื่นที่ดีกว่า “งั้นนายรออยู่ตรงนี้เดี๋ยวฉันจะไปหาคนมาช่วย” แล้วร่างสูงก็วิ่งปรู๊ดหายไปอย่างรวดเร็วเหมือนกับเท้าไม่ได้โดนเหยียบ
ไม่นานนักผู้ช่วยที่ชายหนุ่มออกไปเรียกก็เดินตามมา ถ้าเธอจำไม่ผิดละก็สองคนนี้เคยเป็นพิธีกรตอนที่ประกาศเปิดตัวซินเดอเรล่า เมื่อเหลือบตาไปมองข้างแขนก็ทำเอาหญิงสาวถึงกับเกรง
“เห็นว่าอยากให้ช่วยสอนเต็นรำสินะเจ้าชาย”
“คะ...ครับ!” ฮารุโยะตอบอึกอัก
“วันนี้ดูแปลกตากว่าทุกทีเชียวนะ” เซกะมองอีกฝ่ายไม่วางตาตั่งแต่หัวจรดเท้า แล้วยิ้มยิงฟันให้อย่างจริงใจ “ดูดีคนละแบบกับเมื่อวันก่อน”
“เซกะเธอจ้องแบบรักษามารยาทหน่อย” ทาคากิเตือนอีกฝ่าย
“แหมก็ฉันนึกคุ้นๆหน้าเจ้าชายนี่นา เหมือนกับเคยเจอที่ไหนมาก่อนยั้งงั้นแหละ”
“อืม....ฉันก็คิดแบบเธอเหมือนกัน” ทั้งคู่จ้องหญิงสาวไม่วางตา จนคนที่ไปเรียกมาต้องเข้ามาขวางไว้
“ฉันเรียกพวกนายมาให้สอนเจ้าชายเต้นรำนะ ไม่ได้เรียกมาให้เล่นจ้องกันอย่างนี้”
“นั้นสินะ”
“แน่ใจนะที่ให้สองคนนี้สอนผมรุ่นพี่” ฮารุโยะกระซิบถามอย่างลังเล
“อืม....จะหาใครเก่งกว่าสองคนนี้นะยาก เพียงแต่ว่าออกจะต๊องหน่อยๆเท่านั้น เห็นแบบนี่ทั้งคู่นะเป็นถึงประธานนักเรียนกับรองประธานนักเรียนเชียวนะ” คาเครุหันมามองหญิงสาวแล้วฉีกยิ้ม “น่าจะรอด”
หญิงสาวมองดูแถบผ้าสีทองที่ต้นแขนนั้นแล้วก็ถอนหายใจหนัก อะไรจะเกิดก็ให้มาเกิดเถอะไม่อยากคิดอะไรอีกต่อไปแล้ว
ไม่นานการเรียนการสอนแบบมาราธอนเจ็บตัวก็เริ่มขึ้น ทำเอาอาจารย์พิเศษถึงกับร้องโอดครวญเป็นการใหญ่ เมื่อโดนฮารุโยะเหยียบเท้าเป็นว่าเล่น ทั้งสามผลัดเปลี่ยนกันเต้นรำกับเจ้าชายจนล่วงมาวันสุดท้ายก่อนวันงานเต้นรำ
“สง่างามดูสมกับเป็นเจ้าชาย” คาเครุเอ่ยขึ้นเมื่อดูการซ้อมเต้นรำของฮารุโยะและเซกะเป็นครั้งสุดท้าย อย่างชื่นชม
“เรียนรู้ได้เร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ” ทาคากิเอ่ยเสริม “ถ้าวันจริงเต้นได้อย่างนี้ก็หายห่วงได้”
“ใช่.....แต่กว่าจะถึงวันพรุ่งนี้เท้าฉันกับนายจะเดินได้รึเปล่า?” ชายหนุ่มทั้งสองก้มลงเองเท้าตัวเองที่บวมเป่งอย่างสลด อย่าว่าแต่เต้นเลยเดินก็เดินแถบจะไม่ไหวอยู่แล้ว
“ยัยเซกะโชคดีจริงๆที่ไม่โดนเหยียบเลย”
“หึๆๆๆ....ยัยนั้นนะปีศาจ หลบได้ทุกช็อดอย่างกับมีตาที่เท้า” ทาคากิหัวเราะในลำคออย่างน่ากลัว
เซกะคอยเต้นนำให้ร่างสูงอย่างชำนาญก่อนจะเปลี่ยนให้อีกฝ่ายเป็นผู้นำแทน จนเจ้าชายเริ่มที่จะเต้นรำได้อย่างไม่ติดขัด แถมท่าทางการเต้นก็ยังดูดีมีสง่าผิดกับวันแรกๆที่ได้สอน
“เจ้าชายเต้นได้เก่งมากเลย”
“ก็เพราะรุ่นพี่แหละครับที่สอนเก่ง ไม่งั้นผมคงทำไม่ได้อย่างนี้” ฮารุโยะเอ่ยแบบเขินๆ
“งั้นเราหยุดซ้อมกันแค่นี้ก็แล้วกัน เดี๋ยวจะได้พักเตรียมแรงเอาไว้วันจริง”
“ครับ”
หญิงสาวในคราบชายหนุ่มนั่งพักเหนื่อยได้ไม่นานก็รู้สึกเสียวต้นคอวูบ แบบว่าลางสังหรณ์ทำงานอย่างรวด ร่างสูงกระเด้งตัวขึ้นยืนทันทีจนคนที่เหลือต่างตกใจ
“มีอะไร!?” คาเครุถาม
“ความซวยกำลังมาเยือน!” พูดได้แค่นั้นหญิงสาวก็รีบปีนขึ้นต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลนักทันที ไม่ถึงนาทีความซวยที่เธอเอ่ยถึงก็โพล่หน้าออกมาจากพุ่มไม้ กวาดตามองไปทั่วด้วยนัยน์ตากลมโตแล้วถอนหายใจหนัก
“นึกว่าอยู่ที่นี้เสียอีกได้ยินเสียงแท้ๆ”
“อ้าวรุยยะนี่” เซกะเอ่ยทักแล้วเอ่ยถามทั้งๆที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว “มองหาใครอยู่จ๊ะ?”
“เจ้าชาย.....ใครเห็นบ้างรึเปล่า?”
“ไม่นะ”
“งั้นเหรอ” ร่างเล็กเดินไปหาต่อทันทีโดยไม่ทันสังเกตุเลยว่ารองประธานนั้นแอบหัวเราะอยู่ ก่อนจะหันไปตะโกนพูดกับคนที่แอบอยู่
“เนื้อหอมไม่เบาเลยนะเรานะ”
“ชู่.......อย่าเพิ่งครับรุ่นพี่ ความซวยยังไม่....” ฮารุโยะเอ่ยยังไม่ทันจบดี เสียงทุ่มคุ้นหูก็ดังขึ้นขัดเสียก่อน
“ใครเห็นทาคุนาระบ้าง?” โทยะที่เดินผ่านมาเอ่ยถามทันทีที่เห็นทาคากิและเซกะ
“มีอะไรงั้นเหรอ?” ประธานนักศึกษาเอ่ยถาม
“ฉันตามตัวอยู่” ชายหนุ่มพูดพลางถอนหายใจ “หมอนั้นเล่นหายตัวไปอย่างนี้แล้ววันงานเต้นรำจะทำยังไง?” ใช่การ์เดียนอย่างเขาต้องมารับผิดชอบร่วมกับเจ้าหน้าหวานนั้น โทษฐานที่อีกฝ่ายเต้นรำไม่เป็นจนตัวเองต้องบังคับให้เรียน แต่ด้วยความว่องไวกว่าเจ้าตัวปัญหานั้นกลับหายหน้าไป แล้วที่นี้จะทำยังไงถ้าถึงวันงานแล้วหมอนั้นเต้นไม่ได้!
คิดถึงตรงนี้สีหน้าโทยะก็เครียดลงทันที และได้ยินเสียงผอ.โรงเรียนแห่งนี้ซึ่งเป็นแม่แท้ๆของตนเองดังวนเวียนอยู่ในหูไปมา
'หากเจ้าชายเต้นรำไม่ได้เธอทั้งสองคนจะต้องโดนลงโทษ!'
'หมายความว่ายังไง?' โทยะเอ่ยเสียงเรียบมองดูหน้าผู้เป็นแม่อย่างระแวง
'ก็หมายความอย่างที่ฉันพูด....เอย์เซย์คุง'
'คะ...ครับ' หญิงสาวตอบรับเสียงแผ่ว
'ถ้าถึงวันงานแล้วเธอยังเต้นรำให้ดูดีสมกับเป็นเจ้าชายไม่ได้ภายใน 3 วัน เธอจะต้องกลายเป็นซินเดอเรล่าแทนรุยยะ!'
'หะ!?!' หญิงสาวตะโกนออกมาอย่างตกใจ 'ให้ผมเป็นซินเดอเรล่า?'
'ใช่.....ส่วนเธอก็ต้องเป็นเจ้าชาย' โทยะนิ่งค้างแข็งเมื่อได้ยิน ก่อนเอ่ยเสียงเรียบเย็นเสียจนฮารุโยะสะดุ้ง
'ใช้หัวสมองส่วนไหนคิด?' ผอ.หัวเราะในลำคอแผ่วๆไม่ได้ตอบโต้อีกฝ่ายแต่อย่างใด
'แล้วไม่ต้องห่วงเรื่องรุยยะเดี๋ยวฉันจัดการเอง' ชายหนุ่มสบถในใจอย่างเดือดดาน ปัญหาที่น้องชายตัวแสบก่อขึ้นก่อนหน้านี้ไม่ยอมจัดการให้ แต่พอเป็นเรื่องนี้ดันสอดเข้ามายุ่งดีนัก!
'จะดีเหรอเจ้าลูกชาย?'
'อะไร?' โทยะเอ่ยตวัดห้วนก่อนหันมองไปตามสายตาของแม่แล้วก็ต้องสบถออกมาอีกรอบ เมื่อเจ้าชายที่ควรยืนอยู่ข้างๆหายตัวไปซะแล้ว
'หนีเร็วจริงนะ!!' ซาเอะอดหัวเราะออกมาไม่ได้เมื่อเห็นใบหน้าลูกชายตนเองหงิก แล้ววิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วเพื่อตามตัวคนที่หนีไป
พรุ่งนี้ก็ถึงวันงานแล้วแต่เขาก็ยังไม่สามารถลากอีกฝ่ายมาฝึกซ้อมเต้นรำได้ ขนาดว่ารุยยะเองที่คอยขัดใจเขามาตลอดยังให้ความร่วมมือด้วยเพราะไม่อยากหลุดออกจากตำแหน่งที่เพิ่งได้มา แต่ก็ไม่อาจตามตัวอีกฝ่ายได้เลย
“ฉันว่านายไม่ต้องกังวลเรื่องเจ้าชายหรอก” คาเครุเอ่ยขึ้นพลางเสมองที่ต้นไม้ “เขาเองก็คงไม่อยากเสียหน้ากลางงานเต้นรำแน่”
“ใช่แล้ว” เซกะเอ่ยเสริม
“พวกนายไม่ได้เป็นฉันไม่รู้หรอก!” โทยะกระชากเสียงแข็ง ถ้าให้เป็นเจ้าชายคู่กับไอ้หน้าหวานท่าทางอย่างกับกระเทยนั้นฆ่ากันให้ตายเสียดีกว่า !
“นายก็เหมือนกันดูเท้าพวกฉันก่อนซิ!” ชายหนุ่มก้มลงมองเท้าคนพูด แล้วก็ต้องขมวดคิ้วแน่น
“เท้านายไปโดนอะไรมาถึงได้บวมขนาดนี้?”
“นั้น!” ฮารุโยะสะดุ้งเฮือกเมื่ออยู่ๆทั้งสามก็ชี้นิ้วมาตรงต้นไม้ที่ตนเองหลบอยู่ “ก็เพราะคนที่นายตามหาให้ควักไง” ร่างสูงเดินไปใต้ต้นไม้ก็มองเห็นหญิงสาวในคราบชายหนุ่มมองลงมาอย่างหวาดๆกำลังพยายามแอบหลบอยู่หลังลำต้นไม้ที่เกาะอยู่
“มาอยู่ที่นี้นี่เอง!” เสียงทุ้มเอ่ยรอดไรฟันก่อนปีนขึ้นต้นไม้ไปอย่างรวดเร็ว
“นายอย่าขึ้นมานะ!........เฮ้ยเดี๋ยวก็ตกลงไปตายพร้อมกันหรอก!!......โอ้ย!ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ......ไอ้โรคจิตนี่!!!” เสียงฮารุโยะดังออกมาเป็นระยะๆพร้อมกับการสั่นไหวต้นไม้เป็นระรอกๆ จนทั้งสามที่มองอยู่ชักสงสัยว่าทั้งสองขึ้นไปทำอะไรบนต้นไม้กัน? แต่พอจะเข้าไปดูร่างของใครบ้าคนก็กระโดดลงมาพร้อมเสียงโวยวาย
“เจ้าบ้าไปตายซะ!” ยังไม่ทันที่ร่างสูงนั้นจะออกวิ่ง โทยะก็กระโดดตามลงมาแล้วคว้าอีกฝ่ายแบกขึ้นพาดไหล่ทันที
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้บ้า!!” หญิงสาวดิ้นรนขัดขืนเป็นการใหญ่ทั้งทุบทั้งข่วน ทำสารพัดเพื่อให้อีกฝ่ายปล่อยตัว
“หยุดโวยวายสักที!” คนแบกตวาดใส่อย่างเหลืออด ตามใบหน้าและแขนมีแต่รอยเล็บข่วนจนรู้สึกแสบนิดๆ ก่อนจะรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองมา “มองอะไรไม่เคยเห็นคนรึไง?!”
ทั้งสามพยักหน้ารับพร้อมกันจนคนถามรู้สึกหงุดหงิด ก่อนจะแบกเจ้าชายขี้โวยวายจากไปอย่างรวดเร็วโดยไม่วายหันไปตะคอยอีกฝ่ายที่เอาแต่ดิ้นไปมา
“นายว่านั้นใช่โทยะตัวจริงรึเปล่า?” คาเครุเอ่ยขึ้นลอยๆ
“ฉันไม่แน่ใจเหมือนกัน” เซกะและทาคากิตอบพร้อมกันโดยที่ตายังคงมองตามร่างสูงที่แบกเจ้าชายไป
ความคิดเห็น