คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter : 3 ซินเดอเรล่า กับ ความอลมานที่น่าปวดหัว 3
Chapter : 3 ซินเดอเรล่า กับ ความอลมานที่น่าปวดหัว 3
พอถึงช่วงบ่ายนักเรียนทุกคนก็พากันมยอยเข้าหอประชุมกันอย่างคึกคัก เพราะต่างคนต่างก็อยากยลโฉมว่าที่นางซินคนล่าสุด ที่เจ้าชายได้เลือกไว้จากการสวมรองเท้าแก้ว อันเป็นตำนานของโรงเรียนแห่งนี้
แต่จะมีใครบ้างไหมที่จะเข้าใจหัวอกของเจ้าชายที่ต้องยืนหน้าซีดข้างๆองครักษ์หน้าเหี้ยม ที่มีฉายานามโหดว่าสุนัขเฝ้านรกหรือการ์เดียน ที่ตามติดเป้าหมายเก่งเป็นที่หนึ่ง แนวว่ากัดไม่ปล่อยในความคิดของเจ้าชาย
“หน้าซีดเชียวนะ” โทยะเอ่ยเรียบมองด้วยหางตาอย่างเย็นชา
“งั้นเหรอ?”
“นายไม่สบายรึไง?”
“เปล่า”
“งั้นก็นั่งพักซะ เห็นหน้านายแล้วอยากเป็นลมแทน” มือหนาลากเก้าอี้มาให้หญิงสาวนั่ง ซึ่งเธอก็นั่งอย่างว่าง่ายเพราะรู้สึกหวิวๆอยากเป็นลมอย่างที่ชายหนุ่มว่า เพราะอะไรนะเหรอ?
ใบหน้าสวยที่ประดับรอยยิ้มตลอดเวลาตกแต่งสวยงามด้วยเครื่องสำอางโทนสีหวาน ภายใต้ชุดกระโปรงยาวที่เจ้าตัวหามาใส่เองราวกับว่าเตรียมเอาไว้เพื่อการนี้โดยเฉพาะ
แต่นั้นคือผู้ชาย!?
ฮารุโยะอยากตะโกนร้องเสียงดังเมื่อต้องมานั่งมองชายหนุ่มที่สวยยิ่งกว่าผู้หญิง ส่วนเธอเองนั้นกลับสวมใส่ชุดผู้ชาย บนศีรษะประดับด้วยมงกุฏประจำตำแหน่งมีผ้าคลุมไหล่และข้างเอวมีดาบคล้องไว้
ทำไมเธอไม่เกิดเป็นผู้ชายซะเลย!
“เอย์เซย์คุง” รุยยะเอ่ยเรียกเมื่อเห็นหน้าอีกฝ่ายซีดเซียว
“อะไร?”
“ไม่ต้องกลัวนะ”
“.......................” หญิงสาวนิ่งเงียบ มีอะไรที่ทำให้เธอต้องกลัวอีกนอกจากภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้านี้?
“ผมไม่ยอมให้ใครเป็นนางซินแน่”
“เหรอ?”
“จริงๆนะไม่เชื่อคอยดูแล้วกัน” ชายหนุ่มพูดอมยิ้มพลางขยิบตาให้ ทำเอาหญิงสาวรู้สึกขนลุกเกรียว
“เลิกทำตัวแบบนั้นซะทีรุยยะ เห็นแล้วน่าขยะแขยง!” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น เมื่อรับไม่ได้กับท่าทางเลดี้เกินชายของน้องชาย ใบหน้าสวยขรึมขึ้นทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ก่อนลุกขึ้นเดินเข้าประชิดร่างสูงของโทยะอย่างรวดเร็ว
“พี่ไม่มีสิทธิ์จะพูดกับผมแบบนั้นนะ!”
“มีซิ”
“อะไร!?”
“ก็สิทธิ์ความเป็นพี่ชายนายยังไงละ”
“แต่ชีวิตนี้เป็นของผมไม่ใช่ของพี่ เพราะฉะนั้นผมอยากจะเป็นอะไรหรือว่าทำอะไรพี่ก็ไม่มีสิทธิ์ก้าวก่าย” พูดจบก็คว้ามือหญิงสาวแล้วลากไปนั่งด้วยกันแบบแนบชิดติดกัน
ฮารุโยะพยายามแกะมือเล็กออกจากแขนตัวเองเมื่อเห็นสายตาของโทยะจ้องมองอย่างน่ากลัว แต่รุยยะนั้นแรงเยอะกว่าคว้ากอดเอวเธอแทนแล้วแลบลิ้นปลิ้นตาใส่อีกฝ่ายเป็นการยั่วโมโห จนเธอต้องปล่อยเลยตามเลยได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
ไม่นานพิธีกรบนเวทีก็ขึ้นมากล่าวทักทายกับนักเรียนที่นั่งเต็มห้องประชุม โดยต่างก็ลุ้นระทึกว่าหญิงสาวผู้โชคดีที่ได้รับเกียตริให้เป็นนางซินเดอเรล่านั้นเป็นใครกัน เมื่อชื่อของฮารุโยะถูกเอ่ยขึ้นโทยะก็จัดการดันหลังอีกฝ่ายให้เดินออกไป
“ไม่ต้องพลักก็ได้ฉันเดินเองเป็น!” หญิงสาวพูดเสียงลอดไรฟัน พลางปั้นหน้ายิ้มให้กับบรรดานักเรียนที่มองมา
“ถ้าเดินเองได้ฉันคงไม่ต้องดันนายออกมาหรอก”
“ก็ฉันไม่อยากนี่หว่า”
“นั้นมันก็เรื่องของนาย เดินไปนั่งเก้าอี้ของนายซักทีสิ!” โทยะทั้งพลักทั้งดันร่างสูงของหญิงสาวไปที่หน้าเวทีก่อนบังคับให้นั่งเก้าอี้ประจำตำแหน่งเจ้าชาย
ฮารุโยะอยากกระโดดหนีจากสถานการณ์น่าปวดหัวตรงหน้าใจจะขาด ถ้าไม่ใช่เพราะมีเจ้าหมานรกขนาบข้างอย่างนี้ละก็ เธอเพ่นไปตั้งนานแล้วไม่รอขึ้นเขียงเป็นแน่
ฝ่ายพิธีกรที่เห็นว่าเจ้าชายประจำที่เรียบร้อยแล้วก็เข้ามากระซิบกับโทยะราวกับรู้จักกันดี
“นายทำอะไรเจ้าชายรึเปล่าวะ?”
“แล้วแกเห็นว่าฉันทำอะไรรึเปล่าละ!?” มิยาโมโตะ ทาคากิ มองหน้าเจ้าชายแวบหนึ่ง
“หน้าเจ้าชายซีดอย่างกับไก่ต้มอย่างนี้ถ้าแกไม่ทำอะไรก็คงแปลก”
“หุบปากไปเลยไอ้นี่!” ทาคากิหัวเราะในลำคออย่างล้อเลียน เมื่อเห็นใบหน้าเพื่อนชายบึ้งขึ้นทันตา ส่วนทางด้านเจ้าชายก็ดูเหมือนว่าสติหลุดจากร่างไปแล้ว แต่หน้าอย่างนี้คุ้นๆแฮะ ชายหนุ่มนึกเอะใจแต่ก็ต้องทำหน้าที่เป็นพิธีกรต่อ
“มีใครหลายคนสงสัยว่าเจ้าชายจะเลือกใครมาเป็นซินเดอเรล่า วันนี้พวกเราก็จะทราบกันแล้ว”
“ใช่คะ วันนี้เราจะได้ยลโฉมนางซินฯผู้เป็นเจ้าของตำนานรองเท้าแก้วอันเรืองลือ ซึ่งเจ้าชายเป็นผู้ค้นพบด้วยตัวเอง” ซึจิดะ เซกะ พิธีกรสาวเอ่ยสันทับ ก่อนที่จะปรากฏภาพสไลด์ฉายขึ้นหลังเวที
“และนี้คือประมวลภาพที่ทางเราถ่ายไว้ใด้ตั่งแต่เจ้าชายปรากฏตัว!” ฮารุโยะหันควับไปมองทันทีอย่างรวดเร็วพร้อมๆกับที่โทยะหันไปมอง แล้วทั้งคู่ต่างก็ตกใจกับสิ่งที่ได้เห็น เพราะภาพพวกนั้นเป็นภาพถ่ายการพบกันครั้งแรกของเธอกับเขาและต่อๆมา
ภาพตอนที่โทยะแบกหญิงสาวพาดไหล่ไปที่ห้องผู้อำนวยการ
ภาพตอนที่ฮารุโยะวิ่งหนีชายหนุ่มหลังเลิกเรียนในวันเดียวกัน
ภาพตอนที่หญิงสาวถูกแบกอีกครั้งตอนที่โทยะไปตามหาถึงที่บ้าน
ภาพตอนที่รับตำแหน่งเจ้าชาย หลายสิบภาพ
ภาพตอนที่ทั้งเธอและเขาโดนเหล่าหญิงสาวรุมทึ้งเพื่อเสนอตัวเป็นนางซินฯ
ภาพตอนฮารุโยะหาร้องเท้าแก้วจากรองเท้า ซึ่งทุกคนที่ได้เห็นต่างร้องอุทานพร้อมกันกับความสูงของร้องเท้าที่กองรวมกันเป็นภูเขา
ภาพตอนที่เธอโดนโทยะลากตัวไปเทศนาพร้อมกับคาเครุ ซึ่งออกแนวฮาจนทุกคนต่างหัวเราะกัน ก่อนจะตาค้างเมื่อเห็นภาพสไลด์สุดท้ายที่เป็นช็อตเด็ด
ภาพตอนที่เจ้าชายสวมรองเท้าแก้ว ( ความจริงคือถอดต่างหาก!) ให้กับผู้โชคดีได้เป็นซินเดอเรล่า?
ฮารุโยะกุมขมับเป็นการใหญ่นึกแล้วเชียวว่าเสียงที่ได้ยินอยู่บ่อยนั้นเหมือนอะไร ที่แท้ก็เสียงของกล้องถ่ายรูปนี้เอง
“และนี้คือซินเดอเรล่าที่เราสงสัยว่าเป็นใคร เขาคนนั้นก็คือ...” เสียงเพลงดังเหมือนเพลงประกาศผลรางวัลอย่างไรอย่างนั้นก่อนภาพสไลด์จะเปลี่ยนเป็นรูปของรุยยะเต็มจอ
เสียงร้องเฮ้ยของผู้ชายดังออกมาพร้อมกันอย่างกับนัดเอาไว้ ส่วนผู้หญิงนั้นร้องกรี้ดกัยเสียงแหลมเมื่อรู้ว่านางซินฯนั้นเป็นผู้ชาย!
“อิชิคาว่า รุยยะครับ/คะ” แล้วร่างเล็กในชุดกระโปร่งก็เดินออกมาจากหลังเวที ทุกเสียงก็เงียบกริบราวกับว่าที่หอประชุมแห่งนี้ไม่มีใครอยู่สักคน รอยยิ้มพิมพ์ใจของรุยยะกวาดไปทั่วแทบละลายหัวใจของหนุ่มๆ แต่เรียกสายตาอิจฉาจากเหล่าหญิงสาว
ตูละเหนื่อย!!
ฮารุโยะกุมขมับทั้งสองข้างอะไรๆมันช่างผิดเพี้ยนเสียจนอยากจะบ้าตาย นี่ถ้าไม่เจอกับตัวเองก็คงได้แต่หัวเราะเพราะความขบขันไปหลายตลบ....สวรรค์ลงโทษแท้ๆ!
แต่ตอนนี้นรกมาเยือนเสียมากกว่าเมื่อหญิงสาวรู้สึกถึงไอเย็นจางๆที่แผ่ออกมาจากร่างโทยะ ยิ่งได้เห็นว่าน้องชายในชุดเด็กสาวโปรยยิ้มหันโดยทั่วพร้อมขยิบตาหว่านเสน่ห์ ก็คล้ายจะมีหิมะตกลงมาทั้งๆที่ยังเป็นฤดูร้อน
“นายอย่าเพิ่มอุณหภูมิไปมากกว่านี้ได้มั้ย ฉันหนาวจะแย่แล้ว” ชายหนุ่มตวัดสายตาดุใส่จนเธอสะดุ้งเอือก
“ก็เพราะนายนั้นแหละป็นต้นเหตุ”
“ฉันเปล่าทำอะไรสักหน่อย”
“ก็ที่นายสวมรองเท้าแก้วให้น้องชายฉันนั้นถือว่าไม่ได้ทำอะไรรึไง”
“น้องนายฉวยไปใส่เองต่างหากฉันก็แค่ถอด”
“มันก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก” โทยะพูดเสียงดูแคลนจนคนฟังชักมีน้ำโห จึงสวนกลับไปอย่างรวดเร็ว
“ที่ผิดคือนายที่เลี้ยงดูให้รุยยะเป็นแบบนี้ตั่งแต่แรกต่างหากละ!!” ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปและปิดปากเงียบไม่พูดอะไรอีก เพราะเรื่องที่หญิงสาวพูดเป็นความจริงเกินกว่าจะโต้แย้งได้ ฮารุโยะแค่นเสียงหึนัยน์ตาเหลือบมองนางซินฯที่เดินเข้ามาหาอย่างหวาดๆก่อนที่ร่างเล็กนั้นจะทิ้งตัวลงนั่งบนตักของเธออย่างถือสิทธิ์ เล่นเอาคนทั้งหอประชุมส่งเสียงฮือฮาออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน
ทาคากิกับเซกิผู้ทำหน้าที่เป็นพิธีกรถึงกับอึ้งพูดอะไรไม่ออก เมื่อเห็นแววตาของโทยะเริ่มทอแสงแห่งความโกรธ และรู้ดีว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น แต่ถึงยังไงพิธีเปิดตัวอย่างเป็นทางการยังไม่เสร็จสมบูรณ์เพราะฉะนั้นยังหยุดไม่ได้
“ต่อไปเจ้าชายจะต้องสวมรองเท้าแก้วให้นางซินเดอเรล่า” โทยะเดินกลับไปยังหลังเวทีก่อนเดินออกมาอีกครั้งพร้อมรองเท้าแก้วที่วางอยู่ในพานที่ปูด้วยผ้ากำมะหยี่สีแดงสดใส ขับเน้นให้เห็นตัวรองเท้าที่เป็นสีใสเลื่อมมุกสวยงาม
ทุกคนที่เห็นของจริงครั้งแรกอย่างก็ร้องอุทานออกมาเบาๆ ยิ่งเนื้อแก้วของรองเท้ากระทบกับแสงไฟ ความงามของมันก็ยิ่งทวีคูณขึ้นอย่างน่าเหลือเชื่อ พวกสาวๆต่างพากันอิจจฉาเป็นการใหญ่และยิ่งอยากเต้นกรี๊ดเร่าๆ เมื่อเจ้าชายผู้มีหน้าตาหล่อเหลาก้มลงยกเท้าซินเดอเรล่าวางไว้ที่เข่าก่อนจะสวมรองเท้าแก้วให้อย่างนุ่มนวล
รุยยะยิ้มหวานเสียจนคนสวมร้องเท้าแทบเป็นลม เพราะความน่ารักที่คล้ายซายะน้องสาวแท้ๆของตัวเอง ก่อนจะรู้สึกเสียววูบเพราะไอเย็นที่โทยะส่งออกมาแบบไม่ยั้ง ทำเอาเข็มมิตเตอร์วัดความซวยพุ่งกระฉูด จนไม่กล้าหันไปสบตากับอีกฝ่าย
เมื่อเห็นสถานการณ์แย่ลงกว่าเดิมทางพิธีกรก็เร่งงานให้จบโดยไว เมื่อผ้าม่านปิดตัวลงเท่านั้นโทยะที่อดกลั้นอารมณ์อยู่ก็ปล่อยออกมาทันที
“รุยยะถอยออกมาเดี๋ยวนี้!” เสียงทุ้มเอ่ยเฉียบขาด แต่ก็ไม่ทำให้คนฟังรู้สึกอย่างไร จนหัวคิ้วโทยะกระตุกก่อนเป็นฝ่ายดึงร่างเล็กนั้นแล้วกระชากออกห่างจากเจ้าชายอย่างไม่ปราณี
“พี่ทำอะไรนะ!?” รุยยะแววเสียงสูงอย่างไม่พอใจแล้วจะกลับเข้าไปหาฮารุโยะอีกครั้ง แต่ครั้งนี้โทยะกลับคว้าข้อมือหญิงสาวในร่างชายหนุ่มแล้วกระชากไปไว้ข้างหลังตัวเองแทน
“ฉันจะไม่ยอมอ่อนข้อให้แกอีกต่อไปแล้วรุยยะ! นายทำให้ชื่อเสียงตระกูลเราเสียหาย!!”
“มันเสียหายไปตั้งนานแล้ว ไม่ใช่ตอนนี้! เดี๋ยวนี้! หรือเวลานี้! เรื่องที่ทำอยู่ทุกวันนี้ไม่สามารถชดเชยความผิดที่ตระกูลเราทำเอาไว้ในอดีตได้หรอก มีแต่จะตอกย้ำให้เจ็บปวดอยู่อย่างนั้นมากกว่า ในโลกนี้นะเจ้าชายกับซินเดอเรล่ามันไม่มีอยู่จริงหรอก!!” รุยยะตะโกนจนหน้าแดงก่ำ ไม่หลงเหลือท่าทางอ่อนหวานน่ารักอย่างเด็กผู้หญิงอีกต่อไป “อย่านึกว่าผมจะไม่รู้ว่าพี่เองก็ไม่ได้อยากทำได้หน้าที่คุ้มกันอย่างการ์เดียนอะไรนี้ซักหน่อย ในเมื่อไม่อยากทำจะฝืนใจไปทำไมให้เสียเวลา ผมเหนื่อยเต็มทนที่จะต้องทำเรื่องไรสาระอย่างนี้อีกแล้ว”
“แล้วนายต้องการเป็นซินเดอเรล่าทำไมกัน!?!” โทยะอดถามไม่ได้ ในเมื่ออีกฝ่ายไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับหน้าที่ของตระกูลแล้วทำไมถึงต้องพาตัวเองเข้ามาเป็นซินเดอร่าลาด้วย
ชายหนุ่มระเบิดหัวเราะเสียงดังอย่างขบขันกับคำถามของพี่ชายตัวเอง “ช่างไร้เดียงสาเสียจริงพี่ชาย ที่ผมทำก็เพราะต้องการก่อกวนงานนี้นะสิ ไม่นึกเลยว่าแม้แต่แม่ก็ยังไม่ขัดเล่นเอาผมอึ้งแทน แต่นั้นสินะเพราะความที่อยากจะชดเชยความผิดที่ผ่านมาถึงกับยอมให้ลูกชายตัวเองมาเป็นนางซินได้” ใบหน้าสวยแค่นหัวเราะอย่างดูแคลน
“ถ้านายไม่อยากเป็นถอนตัวสิ” ฮารุโยะที่นิ่งฟังอยู่นานเอ่ยขึ้น “มีหรือไม่มีนางซินกับเจ้าชายก็ไม่ทำให้อะไรๆเปลี่ยนแปลงหรอก มันก็แค่เรื่องไร้สาระอย่างที่นายว่าจริงๆนั้นแหละ แต่นายไม่คิดบ้างเหรอว่ามันก็น่าสนุกที่มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น แถมยังเป็นเรื่องที่แปลกพิลึกที่หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว อย่างน้อยมันก็ทำให้ทุกคนได้สนุกร่วมกัน” สองพี่น้องมองมาทางหญิงสาวเป็นตาเดียวแถมยังเงียบกริบแบบนั้น หรือว่าเธอพูดอะไรผิดไป?
อยู่ๆรุยยยะก็หัวเราะออกมาอย่างขบขัน ไม่นึกว่าจะได้ยินอีกฝ่ายพูดแสดงความคิดเห็นแบบนั้นได้ ใช่แล้วเรื่องในอดีตก็เป็นเพียงเรื่องที่ไร้สาระ มันไม่ได้มีความหมายอะไรทั้งนั้น....มัน ก็เป็นเพียงแค่เรื่องที่ผู้ใหญ่หัวโบราณเอามาทำให้เป็นเรื่องจริงจังเท่านั้น ส่วนตนก็เป็นเพียงคนๆหนึ่งที่เข้ามาร่วมสนุกกับการละเล่นครั้งนี้ แล้วทำไมเขาจะต้องใส่ใจกับเรื่องไม่เป็นเรื่องให้เปลืองสมองด้วย
“นายหัวเราะอะไร!?!” เสียงแหบหวานที่ออกฉุนนิดๆของฮารุโยะเรียกสติของชายหนุ่มให้กลับมา ก่อนร่างเล็กจะโผตัวเข้ากอดร่างที่สูงกว่าตัวเองนั้นอย่างรวดเร็ว
“นายนี่มันแปลกประหลาดไม่เหมือนใครจริงๆ..ฮ่าๆๆๆ” คนถูกว่าเป็นคนแปลกค้อนใส่คนพูดปะหล่ำปะเหลือก
“นายต่างหากที่แปลกประหลาด! นี่ปล่อยฉันได้แล้วอึดอัด!” หญิงสาวใช้มือยันหัวอีกฝ่ายออกสุดแรงแต่ก็ไม่ส่งผลอะไร โทยะที่ยืนมองอยู่ถึงกับนิ่งอึ้งอย่างตกใจเมื่อเห็นรอยยิ้มที่จริงใจของคนเป็นน้องครั้งแรกในรอบหลายปี ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เอาแต่ยิ้มแสแสร้งไปวันๆจนตัวเขาเองอดหงุดหงิดไม่ได้ที่เห็น แต่นี้เจ้าชายคนนี้กลับทำลายกำแพงที่รุยยะสร้างเอาไว้ไม่มีเหลือ!!
ชายหนุ่มมองสองนั้นกอดกันกลมก็ชักจะรู้สึกแปลกๆราวกับว่าตนเองอารมณ์เสียขึ้นมา ยิ่งเห็นร่างเล็กยื่นหน้าเข้าใกล้อีกฝ่ายก็เริ่มทนไม่ไหว
“จะกอดกันไปถึงไหน!?” โทยะเอ่ยเสียงเรียบลงมือจับทั้งสองแยกออกจากกัน รุยยะมองหน้าพี่ชายอย่างเจ้าเล่ห์พลางหัวเราะในลำคอ
“เป็นอะไรไปพี่ชายทำไมต้องอารมณ์เสียด้วย”
“แล้วจะทำไม!?” เสียงทุ้มเอ่ยเรียบ มองอีกฝ่ายเย็นชา ร่างเล็กยังคงหัวเราะอยู่อย่างขบขันที่อีกฝ่ายทำตัวเหมือนกับหึงหวงอย่างนั้น
“ก็เปล่า......แต่ผมขอเจ้าชายคืนแล้วกัน” รุยยะคว้าข้อมือหญิงสาวแล้วพาวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว โทยะได้แต่สบถอยู่ในใจที่ประมาทน้องชายเกินไป
“เดี๋ยว!....หยุดก่อน.....ฉันวิ่งไม่ไหวแล้ว” ฮารุโยะเอ่ยอย่างยากเย็นเมื่อต้องฝืนพูดในขณะวิ่ง ก่อนจะหอบตัวโยกเมื่อร่างเล็กนั้นหยุดวิ่งอย่างที่ขอ “นายพาฉันออกมาทำไม?”
“พามาเดินเล่น” รอยยิ้มหวานระบายเต็มหน้า
“เดินเล่น!?! แต่เท่าที่ฉันเห็นมันวิ่งเล่นต่างหากพอทีจะกลับแล้ว นายก็เลิกยุ่งกับฉันสักที” ร่างสูงเอ่ยอย่างฉุนๆก่อนสะบัดตัวเดินหนีแต่ก็ต้องวีดร้องเมื่ออีกฝ่ายกระชากแขนตัวเองจนล้มลงนอนกับพื้นซ้ำร่างเล็กๆนั้นก็เข้ามาคร่อมร่างของเธออีก
“นายไม่นึกชอบฉันบ้างเหรอไง?” หัวคิ้วหญิงสาวเลิกขึ้นสูงอย่างแปลกใจเมื่อได้ยินคำถามนั้น
“ทำไมฉันจะต้องชอบนายด้วย?”
“ก็เพราะใครๆก็ชอบฉันไง” หญิงสาวกลั้วหัวเราะอย่างขบขันทำเอาใบร่างเล็กหน้ามุย “ขำอะไร!?!”
“ก็ฉันเป็นฉัน ไม่ได้เป็นใครๆที่นายพูดถึงสักหน่อย อีกอย่างนายไม่ใช่สเปค” จะให้เป็นแฟนกับผู้ชายหน้าสวยนี่นะ ถ้าเราเป็นผู้ชายแล้วอีกฝ่ายเป็นผู้หญิงละก็ไม่แน่หรอก “นี่! จะเล่นอะไรก็ขอให้มีขอบเขตหน่อยได้มั้ย?” ฮารุโยะโวยเป็นการใหญ่เมื่อรุยยะฉวยโอกาสก้มลงมาจูบปากเธอดื้อๆ สองมือพยายามพลักอีกฝ่ายให้ออกห่าง แต่ก็ได้รับเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอเป็นคำตอบ
“นายนี่แปลกจริงๆด้วย” พูดจบใบหน้าสวยก็ขยับลงมาหาอีก
“โทยะ!”
“หืม?” รุยยะหันไปมองตามสายตาของฮารุโยะ กว่าจะรู้ตัวว่าโดนหลอกร่างที่คร่อมไว้ก็ออกแรงถีบจนเขาหงายหลังก่อนเจ้าตัวจะถอยห่างออกไปพลางเช็ดริมฝีปากตัวเองหลายครั้ง ซึ่งเรียกเสียงหัวเราะกังวาลของอีกฝ่ายมากกว่าเดิม
“หัวเราะบ้าอะไรของนาย!?! โรคจิตเหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้อง” ใบหน้าฮารุโยะแดงระเรื่ออยู่ๆมาจูบผู้ชายด้วยกันอย่างนี้เบี่ยงเบนชัดๆ!
“ผมเปล่าโรคจิตสักหน่อย”
“ก็เห็นๆอยู่!” หญิงสาวอดเถียงกลับไม่ได้
“แหม...ก็เอย์เซย์คุงออกจะน่ารักขนาดนี้จะให้ผมอดใจไหวได้ยังไง”
“ฉันเป็นผู้ชายนะ! ผู้ชายจูบผู้ชายได้ยังไงกัน!?!”
“ไม่เห็นจะเกี่ยวตรงไหน? ความน่ารักไม่จำกัดเฉพาะเพศเมียซักหน่อย” รุยยะหยักไหล่อย่างไม่แคร์
“แล้วทำไมต้องจูบด้วย!?”
“ก็ผมอยาก........” รุยยะจงใจลากเสียงยาว “ยิ่งกว่าจูบซะอีก” ฮารุโยะหน้าแดงแปร๊ดทันที ชี้หน้าอีกฝ่ายมือสั่น
“โรคจิต!” แล้วเจ้าชายก็วิ่งหนีห่างไปอย่างรวดเร็ว ทำเอาคนโรคจิตปล่อยหัวเราะออกมาเสียงดังไม่ได้ ให้ตายเถอะอะไรมันจะน่ารักได้อย่างนี้ นัยน์ตาคมมองตามหลังอีกฝ่ายจนลับสายตาไป ก่อนพึมพัมกับตัวเองแผ่วเบา
“นายเป็นคนแปลกจริงๆด้วยเอย์เซย์”
ความคิดเห็น