คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter : 3 ซินเดอเรล่า กับ ความอลมานที่น่าปวดหัว 2
Chapter 3 : ซินเดอเรล่า กับ ความอลมานที่น่าปวดหัว 2
“นั้นมันอะไรกัน?” ร่างสูงของฮารุโยะนิ่งค้างมองช่อดอกไม้หลายสิบช่อที่วางล้อมโต๊ะนักเรียนของตัวเองที่ไม่ได้นั่งมาตั่งแต่เปิดเรียนอย่างสับสน มาวางไหว้เคารพเธอรึยังไงกัน?
“ของขวัญของผมเองชอบมั้ย?” ร่างเล็กกระโดดเข้ามากอดทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว
“รุยยะ!?!”
“ผมเองครับ” ชายหนุ่มตอบรับอย่างน่ารัก
“ขอบใจเรื่องดอกไม้นะ แต่ฉันว่านายเอาไปให้พวกสาวๆไม่ดีกว่ารึไง ผู้ชายที่ไหนจะดีใจที่ได้รับดอกไม้กัน?” รุยยะขมวดคิ้วมุนอย่างใช้ความคิด ก่อนจะยิ้มร่าออกมาแบบสดใส
“ผมว่าเอย์เซย์คุงเหมาะกับดอกไม้ยิ่งกว่าผู้หญิงคนไหนๆซะอีก” ฮารุโยะกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ ได้ยินอย่างนี้แล้วมันชอบกล
“ฉันเนี้ยนะ?”
“อืม..ก็เอย์เซย์เป็นผู้ชายที่เหมาะกับดอกไม้จริงๆ” หญิงสาวแอบลอบถอนหายใจ นึกว่าเรื่องที่ตนเองเป็นผู้หญิงจะแตกเสียแล้ว
“งั้นก็ขอบใจแล้วกัน”
“ช่วงบ่ายเดี๋ยวผมมารับนะครับ” ร่างเล็กโบกมือให้ก่อนเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี
“นายรู้จักรุยยะคุงด้วยเหรอ?” พวกผู้ชายที่ยืนฟังบทสนทนาอยู่รีบเข้ามารุมหญิงสาวทันที
“อะ...เอ่อใช่ เพิ่งรู้จักเมื่อวานนี้เอง”
“มาถึงปุบก็หยิบชิ้นปลามันเชียวนะ”
“พวกนายหมายความว่าไง?” ฮารุโยะทำหน้าเหรอหรา
“อย่าบอกนะว่านายไม่รู้จักอิชิคาว่า รุยยะนะ” ทุกคนแทบตะโกนพร้อมกัน เล่นเอาหูของเธออื้อรับประทาน
“ก็...ก็รู้จักสิก็รุยยะคุงเป็นน้องชายของโทยะนี่นา”
“นั้นนะดาวโรงเรียนเชียวนะ!!”
“ดาวโรงเรียน? พวกนายบ้ารึเปล่าดาวโรงเรียนที่ไหนเป็นผู้ชาย”
“โรงเรียนแห่งนี้มีอะไรบ้างที่เป็นไปไม่ได้” ทุกคนพยักหน้าพร้อมเพรียงกัน ซึ่งฮารุโยะก็แอบเห็นด้วยอย่างช่วยไม่ได้ ก็ในเมื่อรุยยะยังเป็นดาวโรงเรียนได้ แล้วทำไมเธอซึ่งเป็นผู้หญิงถึงจะเป็นเจ้าชายไม่ได้ละ?
“แล้วถ้าฉันบอกว่ารุยยะคนนั้นเป็นซินเดอเรล่าของฉันละพวกนายจะว่ายังไง?” ที่แรกทุกคนนิ่งเงียบแบบว่าใบ้กิน ต่อมาก็เหมือนมีเปลวไฟลุกอยู่ข้างหลังอย่างน่ากลัว จนหญิงสาวถอยห่างอย่างหวาดๆ
“หนอยนาย...นอกจากจะได้เป็นเจ้าชายแล้ว ยังคิดจะครอบครองดวงโรงเรียนของทุกคนอีก อย่างนี้มันต้องสั่งสอน!” พวกนักเรียนชายในห้องวิ่งเข้ามาราวกับว่าจะมาฉีกทึ้งเนื้อเธอ ร่างสูงจึงรีบวิ่งไปที่หน้าต่างทันทีก่อนกระโดดลงไปอย่างไม่กลัว เล่นเอาคนทั้งห้องมองตาโตอย่างตกใจ เพราะหน้าต่างที่เธอกระโดดลงไปนั้นมันอยู่ชั้นสามของตึกเรียน
“เจ้านั้นมันทำได้ยังไงวะ!?!”
ฮารุโยะที่วิ่งหนีมาหอบจนตัวโยงยืนพิงต้นไม้อย่างหมดแรง อยากจะบ้าตายโรงเรียนอะไรก็ไม่รู้ติงต๊องจนน่าปวดหัว หญิงสาวคิดอย่างเหนื่อยใจก่อนจะปืนต้นไม้ที่ยืนพิงอยู่ขึ้นไป อย่างน้อยก็ขอให้ได้นอนอย่างสะบายใจสักวันเถอะ
“ไงโดดเรียนอีกแล้วนะ” เสียงทักนั้นทำเอาหญิงสาวที่กำลังจะปีนต้นไม้ตกใจลื่นตกลงมา ดีที่ต้นเหตุนั้นวิ่งมารับได้ทันซะก่อนไม่งั้นคงเอาหัวโหม่งโลกไปแล้ว
“ขอบคุณครับรุ่นพี่”
“นายนี่เจอกันครั้งแรกก็ประมาณนี้สินะ”ฮารุโยะอุทานเสียงแหลมเมื่ออีกฝ่ายที่ตนนอนทับอยู่ยกร่างทั้งร่างของเธอลอยวืบแบบง่ายดาย
“หัดกินให้มากๆสิไอ้น้อง ตัวเบาเชียว” คาซุสะ คาเครุยิ้มกว้างก่อนปล่อยมือจากหญิงสาว
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับรุ่นพี่ ตั่งแต่วันเปิดภาคเรียนได้”
“เปล่าฉันเจอนายอยู่ทุกวันนั้นแหละ แต่นายไม่เคยสังเกตุเห็นเองต่างหาก” ฮารุโยะทำท่าครุ่นคิด แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออกจนต้องส่งยิ้มแห้งให้
“วันๆนายเอาแต่เดินตัวติดกับเจ้าอิชิคาว่าอย่างนั้น ไม่ว่าใครก็ไม่กล้าเข้าไปทักหรอก”
“เจ้าหมอนั้นน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ก็อิชิคาว่าเป็น การ์เดี้ยน ( Guardian ) นี่นา”
“การ์เดี้ยน?”
“ก็ผู้พิทักษ์ยังไงละ หมอนั้นเป็นเหมือนองครักษ์ประจำตัวนาย แต่อีกหน้าที่หนึ่งของหมอนั้นก็คือสารวัตินักเรียนที่คอยตรวจตรานักเรียนที่ทำผิดกฏ เพราะงั้นถึงได้รับฉายาว่าผู้เฝ้าประตูนรกยังไงละ” ฮารุโยะปล่อยหัวเราะอย่างขบขันจนน้ำตาแทบเล็ด
“ฮะๆๆๆก็...ก็ว่าอยู่ว่าหมอนั้นนะทำไมถึงกัดไม่ปล่อย ฮ่าๆๆๆ ที่แท้ก็เป็นหมานี่เอง”
“นายว่าใครเป็นหมา!” หญิงสาวรีบหุบปากทันควันเมื่อเสียงที่คุ้นเคยดังอยู่ข้างหลัง ส่วนใบหน้าของคาเครุนั้นก็เรียกได้ว่าซีดเผือดเหมือนหน้ากระดาษทีเดียว “นินทาคนลับหลังอย่างนี้ต้องลงโทษ” เสียงทุ้มเอ่ยเหี้ยม ในมือนั้นถือเชือกยาวถ้าจำไม่ผิดเธอเคยเห็นมันมาก่อนหน้านี้แล้วแน่ๆ
“อะ...เอ่อฉันขอตัวได้มั้ย?” ในที่สุดคาเครุก็เอ่ยออกมาเมื่อเห็นว่า ฮารุโยะนั้นโดดหมัดเอาไว้เรียบร้อยแล้ว แต่ดวงตาคมกริบนั้นกลับตวัดมองเขาอย่างขุ่นเคือง
“นายก็ต้องไปกับฉันด้วยคาเครุ!”
ร่างสูงทั้งสองนั่งก้มหน้างุดฟังคำเทศนาของชายหนุ่มที่เดินไปเดินมาตรงหน้า จนหูชาขาชาไปหมดเพราะนั่งเป็นเวลานานจนฮารุโยะอยากจะร้องไห้ให้มันรู้แล้วรู้รอด ผู้ชายอะไรนอกจากจะเจ้าระเบียบแล้วยังจู้จี่ขี้บ่นยิ่งกว่ายัยแก่ซะอีก
“นายบ่นอะไร!?!” โทยะหันมาทางหญิงสาว จนเธอสะดุ้งคนอะไรคิดอยู่ในใจยังรู้ตัวอีก
“ปะ...เปล่านี่!”
“นายสองคนแอบหนีเรียนมานอนแบบนี้คิดว่าจะรอดสายตาฉันง่ายๆรึยัง? แถมยังนินทาคนอื่นระยะเผาขนแบบนั้นคงเตรียมใจโดนลงโทษแล้วซินะ!” ทั้งสองมองรอยยิ้มที่ราวกับฆาตกรนั้นอย่างหวาดกลัว
“คราวนี้พวกเราแย่แน่” คาเครุกระซิบบอกฮารุโยะเบาๆ
“มันก็แย่ทุกครั้งที่เจอหน้าหมอนี้นี่แหละ”
“โดนประจานแน่งานนี้”
“ประจาน!?!”
“ก็ประจานนะสิ” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะถามต่อร่างเล็กเจ้าของใบหน้าน่ารักๆก็เดินเข้ามาอย่างถือวิสาสะด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“พี่ชายทำอะไรอยู่?” โทยะหันไปมองน้องชายตัวเองแล้วทำใบหน้าขึงใส่
“เรื่องนี้นายไม่ต้องมายุ่ง!”
“ผมก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ”
“แค่เห็นหน้านายฉันก็รู้แล้วว่ามาทำไม”
“ถ้างั้นก็ควรทำตามใจผมสิ” ร่างเล็กโน้มตัวลงเอาคางวางไว้ที่บ่าของฮารุโยะ ก่อนโอบกอดเธอไว้อย่างหลวมๆ “พี่ก็รู้ว่านี้นะคนของผม ปล่อยเอย์เซย์ไปซะไม่อย่างนั้นเรื่องไม่จบง่ายๆแน่” เสียงหวานแข็งกระด่างจนหญิงสาวต้องเหลือบตามอง เจ้าของใบหน้าหวานยิ้มเหี้ยมจนน่าขนลุก ส่วนคาเครุที่นั่งติดๆกันนั้นได้แต่แอบอิจฉาอยู่เงียบๆ
“นายกล้าขู่ฉันเหรอ?”
“ผมไม่ได้ขู่แต่เอาจริง พี่ชายคงรู้ดีกว่าใครว่าถ้าทำให้ผมโมโหละก็จะเป็นยังไง” ร่างสูงของโทยะนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น นัยน์ตาจ้องมองน้องชายตนเองราวกับจะเฉือนร่างตรงหน้าให้ได้ ส่วนหญิงสาวที่อยู่ตรงกลางระหว่างคนทั้งคุ่นั้นอยากจะบ้าตายไปเลย จะไปทะสงครามจ้องตาที่อื่นไม่ได้รึไง!?
โทยะอยากจะขัดใจน้องชายตนเองเป็นอย่างมากแต่ก็ไม่อาจจะละเลยผลที่จะตามมาเมื่อรุยยะจะทำในอนาคตเพราะตัวอย่างเคยมีให้เห็นมาแล้ว และเขาก็สาบานเอาไว้ว่าจะไม่มีวันที่จะให้เกิดเหตุการณ์นั้นซ้ำรอยอีกเป็นหนที่สอง แต่ยิ่งทำตามที่น้องชายเรียกร้องเท่าไหร่ก็ดูเหมือนอีกฝ่ายจะยิ่งได้ใจไปอีก
อาการลังเลใจของโทยะทำให้รุยยะยิ้มที่มุมปาก แม้อีกฝ่ายจะยังไม่ได้เอ่ยอะไรเป็นวาจา แต่ผลมันก็เห็นๆกันแล้วว่าคนเป็นพี่ต้องทำตามแน่นอน มือเล็กจึงสอดเข้าที่รักแร้หญิงสาว ออกแรงเพียงเล็กน้อยร่างๆนั้นก็ลอยวูบขึ้นมาอย่างง่ายดาย
ฮารุโยะเกือบเผลอหลุดปากกรี้ดไปแล้ว เพราะความที่อีกฝ่ายทำโดยผละการ แม้ว่าหญิงสาวที่ดีใจที่ไม่ต้องมานั่งฟังโทยะเทศนาต่อแต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีเลยสักนิด เมื่อร่างผอมเล็กนั้นดันอุ้มเธอในท่าเจ้าหญิงซะคาเครุมองตาโตอย่างไม่เชื่อ
“งั้นผมขอรับตัวเจ้าชายไปแล้วนะครับพี่ชาย” รุยยะเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันทีอีกฝ่ายจะร้องห้าม ก่อนจะกุมขมับตัวเองอย่างปวดหัว
“เพราะอย่างนี้ยังไงละฉันถึงบอกว่าอย่าไปยุ่งกับหมอนั้น!”
ฮารุโยะหุบปากนิ่งไม่เอ่ยอะไรสักคำด้วยความเขินอายแบบสุดๆ เพราะตั่งแต่เกิดมาครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่มีผู้ชายอุ้มในท่าเจ้าหญิง ซึ่งส่วนใหญ่มักจะกลับกันเสมอ หญิงสาวก้มหน้างุดไม่กล้าเหงยหน้ามองอีกฝ่ายที่นน้าตาน่ารักไม่เข้าแรงมหาศาลนี้ จนมองไม่เห็นว่าอีกฝ่ายลอบยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“เฮ้ย!?!” ฮารุโยะรีบโอบรอบลำคออีกฝ่ายทันที เมื่อร่างเล็กที่อุ้มอยู่นั้นทำท่าจะปล่อยเธอลง หัวใจหญิงสาวเต้นเร็วอย่างตกใจก่อนลืมตัวแววออกไป เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอนั้นแผ่วๆ
“นายจะบ้ารึเปล่าเล่นอะไรพิเรนๆ! ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลย!!”
“กลัวตกด้วยเหรอ?” รุยยะเอียงคอถามอย่างน่ารัก
“ก็กลัวนะสิ!”
“งั้นก็กอดแน่นๆสิจะได้ไม่ตก”
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลย ฉันเดินเองได้นายไม่ต้องอุ้ม”
“แน่ใจนะ?” ใบหน้าชายหนุ่มขมวดคิ้มมุน
“เอ่อสิ!” ฮารุโยะตอบเสียงขึ้นจมูก ซึ่งรุยยะเห็นแล้วก็อดหัวเราะออกมาอีกไม่ได้ จนหญิงสาวส่งค้อนให้ทีหนึ่งอย่างหมั่นไส้ แต่แล้วก็ต้องหน้าแตกเมื่อร่างสูงๆของเธอทรุดลงนั่งกับพื้นแบบไม่เป็นท่า ทำเอาชายหนุ่มหน้าสวยถึงกับหัวเราะเสียงดังแบบไม่รักษามารยาท
หญิงสาวหน้าแดงแปร๊ดแบบอายสุดๆ ใครมันจะไปนึกละว่าขาจะไม่มีแรงขนาดนี้ แค่นั่งฟังคำสอนไม่กี่ชั่วโมงเองแค่นั้นเองจริงๆ เสียงหัวเราะยังคงไม่ยอมหยุดจนเธอชักอารมณ์เสียแทน
“หยุดหัวเราะไปเลยรุยยะ!”
“คร้าบๆ” ชายหนุ่มก้มตัวลงจะอุ้มเธออีกครั้งแต่หญิงสาวก็พูดดักเสียก่อน
“ไม่ต้องอุ้ม...พยุงแทนจะเป็นการขอบคุณมาก” ฮารุโยะพูดเสียงเกือบแข็ง แต่ก็อ่อนลงในตอนท้าย อย่างน้อยอีกฝ่ายก็มีใจช่วยออกมาจากห้องลงทัณฑ์ แล้วร่างเธอก็ลอยขึ้นยืนอย่างง่ายดายจากการพยุงของอีกฝ่าย
“ร่างเล็กๆของนายนี้เอาแรงมาจากไหนกัน?” ฮารุโยะถามอย่างสงสัย เพราะร่างกายผอมบางนั้นดูแล้วไม่น่ามีแรงเยอะขนาดนั้น แถมยังมีแรงเยอะกว่าเธอที่มีร่างกายสูงเสียอีก
“ก็ผมเป็นผู้ชายถึงแม้สายตาใครๆจะมองว่าเหมือนผู้หญิงก็ตาม ก็อาจจะเหมือนคนบางคนที่ดูมีรูปร่างสูงใหญ่แต่กลับไม่มีเรี่ยวแรงอย่างที่ควรจะมียังไงละ” นัยน์ตากลมโตหันควับมองหญิงสาวแล้วยิ้มให้บางๆอันเป็นลักษณะเฉพาะตัว แต่ฮารุโยะกลับมองเห็นว่ามันเป็นรอยยิ้มน่ากลัวอย่างไรชอบกล แล้วไอ้คำพูดแปลกนั้นนะหมายถึงเธอรึเปล่านะ? ถ้าใช่ละก็ซวยแน่!!
“งั้นเหรอ?”
“อืม” สักพักเมื่อขามีแรงกลับมาแล้วหญิงสาวก็ขอบคุณอีกฝ่ายเบาๆที่ค่อยช่วยพยุงไว้ ก่อนยืดแข้งยืดขาเพื่อคลายเมื่อย
“ช่วงบ่ายอย่างลืมไปที่หอประชุมด้วยละ” รุยยะเตือน
“หอประชุม....อ้อไอ้เรื่องประกาศตัวเรื่องนางซินฯน่ะนะ”
“ใช่แล้วอย่าลืมเอาร้องเท้ามาด้วยละ ตัวเอกของงานไม่ไปด้วยคงไม่ได้”
“อืม” หญิงสาวตอบรับก่อนจะหันตัวเดินจากไป แต่อีกฝ่ายเรียกรั้งเอาจนต้องหันกลับมาอีกครั้ง แล้วก็ตกใจอีกครั้งเมื่อร่างเล็กนั้นกระโดนเข้ามาขโมยหอมแก้มอย่างไม่ทันรู้ตัว
“Kiss you my prince” ฮารุโยะเหวอเป็นพักใหญ่ก่อนใบหน้านั้นจะแดงเถือกเป็นผิวแอปเปิ้ล
“จอมฉวยโอกาส!”
ความคิดเห็น