คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter: 2 รองเท้าแก้ว กับ ภารกิจตามหานางซิน 2
Chapter: 2 รองเท้าแก้ว กับ ภารกิจตามหานางซิน 2
ทำไมฉันต้องซวยอย่างนี้ด้วยวะ!
ฮารุโยะตะโกนร้องอยู่ในใจได้แต่ก้มๆเงยๆมองหาร้องเท้าที่เข้าคู่กันอย่างกับคนบ้า แต่ละไซด์แต่ละขนาดผิดกันนิดหนึ่งก็ไม่ได้เพราะมีเครื่องวัดขนาดอยู่ เพียงแค่เซ็นต์เดียวเครื่องมันก็ยังไม่ยอม หามาได้สามวันแล้วโดยไม่ได้เข้าเรียนก็ยังหาคู่ไม่เจอซักที แล้วให้เวลาอาทิตย์หนึ่งเนี้ยยังไงมันก็ไม่พอร้อยเปอร์เซ็นต์
“ยังหาไม่เจออีกรึไง?” เสียงทักกวนบาทาอย่างแรงดังขึ้น จนหญิงสาวต้องหันไปมองอย่างอารมณ์เสีย
“ตาบอดรึไงก็เห็นๆอยู่” โทยะหน้าตึงฉับพลัน
“คนเขาถามดีๆก็ตอบให้มันดีๆหน่อยสิ”
“ถ้าถามดีจริงฉันก็ต้องตอบดีกลับไปแล้วนะสิ”
“นายนี่มัน....”
“คนไม่ใช่มันเรียกให้ดีๆหน่อย แล้วนายมาที่นี้ทำไมกัน?”
“พูดอย่างกับว่าฉันอยากจะมาตายละ”
“เอ่องั้นก็ไปไกลๆเลยไปเกะกะ” หญิงสาวออกปากไล่เป็นการใหญ่ มือก็หยิบร้องเท้ามาเทียบกันไม่หยุด
“จะพูดกันดีๆสักครั้งไม่ได้รึไง?” โทยะพยายามพูดอย่างใจเย็นที่สุด
“มีอะไรก็ว่ามา” ฮารุโยะเอ่ยแบบใจเย็นตาม ปวดหลังก็ปวดยังจะมาชวนคุยอีกน่ารำคาญ
“นายคิดว่านายเหมาะกับที่นี้รึเปล่า?”
“ไม่!”
“ทำไมนายคิดยังงั้น?” ชายหนุ่มถามแบบอยากรู้คำตอบจริงๆไม่ได้มีเจตนากวนโมโห
“แล้วนายคิดว่าฉันเหมาะรึเปล่าละ?” หญิงสาวย้อนถามแทนก่อนยืนบิดตัวแก้เมื่อย โทยะลอบมองลักษณะท่าทางและการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายอยู่นานกว่าจะให้คำตอบ
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“งั้น...ถ้านายไม่รู้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ที่แน่ๆก็คือฉันไม่ได้ตั้งใจเข้าเรียนที่นี้” ฮารุโยะโยนร้องเท้าในมือทิ้งอย่างไม่ใส่ใจ “ในเมื่อนายตกลงกับผอ.ไว้ว่าภายใน 1 เดือนถ้าฉันไม่เหมาะสมก็ลาออกได้ มันก็เข้าท่าดีไม่ใช่รึไงเผื่อว่าฉันเหมาะและฉันก็นึกชอบขึ้นมาจะได้ไม่เสียเที่ยวที่ยอมเสียเวลา แต่ถ้าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ฉันก็รอปีหน้าค่อยเอ็นใหม่ก็ได้อย่างน้อยสมองฉันก็มีรอยหยักเยอะอยู่คงไม่โง่ขนาดสอบไม่ติด”
“รู้สึกมั่นใจจริงนะเรื่องสมองนะ”
“ไม่เชื่อก็ลองไปถามผอ.ดูสิ.....หมดธุระที่จะพูดแล้วใช่มั้ยเชิญ....ประตูอยู่ทางโน้น” ฮารุโยะยิ้มหน้าเย็นให้ทำเอาอารมณ์ที่กำลังจะดีดิ่งลงเหวทันที
“เอ่อ!” โทยะเดินกระทืบเท้าออกไปพร้อมกับปิดประตูดังโครมใหญ่
เกือบครบอาทิตย์หนึ่งที่กำหนดไว้ฮารุโยะก็ยังหาร้องเท้าที่เข้าคู่กันไม่ได้สักที ยิ่งเลือกก็ยิ่งหงุดหงิดจนโยนรองเท้าทิ้งไปหลายข้าง อยู่ๆก็นึกอีกวิธีออกจึงหยิบรองเท้ามาสวมเองซะเลยแล้วค่อยหาอีกข้างมาสวมเช่นกัน แต่เท้าขนาดเธอนั้นมีน้อยจึงเลือกได้เร็วขึ้นจนในที่สุดก็เจอ เพียงแต่ต้องเสี่ยงด้วยกับเครื่องวัดขนาดรองเท้าเสียก่อนจึงจะแน่ใจว่าใช่จริงๆ
ขอแสดงความยินดีด้วยในที่สุดคุณก็หารองเท้าครบคู่!
เครื่องวัดประกาศออกมาเสียงดังหญิงสาวก็ร้องเฮ้ใหญ่อย่างดีใจ รู้งี้ใช้ไซด์เท้าตัวเองซะตั้งแต่ที่แรกก็จบเรื่องแล้ว
“หาได้แล้วซินะ” เสียงแหบแห้งดังขึ้นเบาๆ
“ค่ะผอ.” ฮารุโยะยิ้มแป้นเป็นการใหญ่หันไปมองคนพูด ก่อนจะนำรองเท้าคู่ที่หาได้ยื่นให้หญิงสูงวัยดู ซึ่งดูเหมือนอีกฝ่ายจะอารมณ์ดีพอสมควรแล้วยื่นอะไรบางอย่างให้
“เอานี้ติดไว้ที่ปกเสื้อซะ เป็นตราสัญลักษณ์ว่าเธอได้เป็นเจ้าชายอย่างแท้จริง” หญิงสาวรับไว้อย่างงงๆ
“แล้วที่ผ่านมาฉันยังไม่ได้เป็นเหรอ?” ซาเอะส่ายหน้าช้าๆ
“เปล่าเธอเป็นแค่ว่าที่เจ้าชายเท่านั้น แต่ว่าเมื่อไหร่ที่สามารถหารองเท้าแก้วครบคู่เก็แสดงว่าเธอได้เป็นเจ้าชายแล้วจริงๆ ขอแสดงความยินดีด้วยเธอเป็นเจ้าชายคนแรกในรอบ 5 ปีของโรงเรียน Aid-de-camp” ผอ.สาวพูดใบหน้ายิ้มระรื้น แต่ฮารุโยะกลับช็อคหนัก
“เล่นขี้โกงนี้นา!”
“เปล่าก็แค่ไม่บอกเท่านั้นเองเธอนี้โชคดีจริงๆที่หาเจอ มีว่าที่เจ้าชายหลายคนที่ไม่ได้รับเลือกก็เพราะทำภารกิจแรกไม่สำเร็จนี้แหละ”
“แล้วทำไมไม่บอกกันก่อน”
“ก็ถ้าฉันบอกเธอไปก็ไม่สนุกนะสิจ๊ะ หึๆๆๆ.....” เสียงหัวเราะเจ้าเล่ห์ทำเอาหญิงสาวประสาทกิน “เพื่อไม่ไห้เสียเวลาภารกิจต่อไปก็คือการตามหานางซินให้ได้ และฉันขอบอกว่าถ้าหากเจ้าชายหานางซินที่สวมรองเท้านี้ไม่เจอละก็จะมีบทลงโทษแน่ หวังว่าเธอคงให้ความร่วมมือนะ” ฮารุโยะเหมือนมองเห็นเงางูเห่าแผ่แม่เบี้ยยู่ด้านหลังผอ.ยังไงยังงั้น จึงต้องตอบตกลงไปอย่างช่วยไม่ได้
หญิงสาวเดินไปร้องไห้กระซิกๆอยู่ในใจไป ที่หลงกลผอ.แก่นั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก ฉลาดแค่เรื่องเรียนซินะเราทีเรื่องอื่นนะโง่จริงๆ รองเท้าแก้วในมือถูกบีบแน่น แล้วอยู่ๆสายตาหญิงสาวก็เหลือบไปเห็นใครบางคนเข้า
ใบหน้าสวยหวานนอนขดตัวอยู่อย่างสบายราวกับเด็กน้อยเห็นแล้วอดนึกถึงน้องสาวตัวเล็กไม่ได้ อารุโยะเดินเข้าใกล้ก่อนทรุดตัวลงนั่งข้างๆเบาๆไม่อยากรบกวนการนอนของอีกฝ่าย
เป็นผู้ชายที่เหมาะจะเป็นผู้หญิงจริงๆ
อยู่ๆใบหน้าน่ารักๆก็ค่อยปรือตาขึ้น ขนตาเป็นแพสวยกระพริบช้าๆเพื่อปรับการมองเห็น ก่อนมองมาที่หญิงสาวแบบงัวเงียแล้วถามเสียงแผ่ว
“คุณเป็นใครกันครับ?” เหมือนซายะจังเลย ฮารุโยะแอบกรี้ดในใจ
“ฉันชื่อฮารุ....เอ่อชื่อเอย์เซย์ยินดีที่รู้จัก”
“ผมชื่ออิชิคาว่า รุยยะยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน” รุยยะก้มหัวให้เล็กน้อย หญิงสาวเลิกคิ้วสูง ชื่อฟังแล้วระคายหูชอบกลเหมือนกับเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนเลยแฮะ
“มานอนที่นี้ไม่มีใครว่ารึไงกัน?”
“ที่นอนประจำ ไม่มีใครว่าหรอก” ดวงตากลมใสนั้นทำเอาหัวใจหญิงสาวเต้นโครมใหญ่...โคตรน่ารักเลย น่าเสียดายเป็นผู้ชายไม่อย่างนั้นจะให้เป็นนางซินซะเลย ฮารุโยะคิดเพลินๆจนลืมสังเกตเลยว่าหน้าตาน่ารักนั้นแอบยิ้มให้ที่มุมปากราวกับมารร้าย
“คุณเป็นเจ้าชายของปีนี้ใช่มั้ย?”
“อะ...เอ่อใช่แล้วทำไม?” คนเป็นเจ้าชายสะดุ้งหน่อยๆ
“กำลังตามหาซินเดอเรลาใช่มั้ยครับ?”
“รู้ได้ยังไง!?!”
“ก็เห็นถือรองเท้าแก้วอยู่คู่ใหญ่อย่างนี้จะมีผู้หญิงคนไหนกันที่ใส่ได้” รุยยะรองรองเท้าและวัดขนาดด้วยสายตาโดยประมาณน่าจะพอๆกับเบอร์รองเท้าที่ผู้ชายเขาใส่กัน
“แหะๆๆ..ก็ไม่รู้เหมือนกัน คิดว่าพอจะมีบ้างสักคนละที่ใส่มันได้” ฮารุโยะหัวเราะแห้งๆส่งให้ อันที่จริงก็ไม่ได้คิดเหมือนกันว่าจะหาคนมาใส่ ก็แค่พยายามหาคู่ให้เจอก็เท่านั้นเอง
“ผมลองหน่อยได้มั้ยน่าจะพอดีกับเท้าผม” รุยยะเอ่ยก่อนจะคว้ารองเท้าไปโดยที่หญิงสาวไม่ทันรู้ตัว “โอ้โห!พอดีอย่างกับวัดไซด์มาเลย” ร่างเล็กนั้นยืนขึ้นแล้วลองเดินดูก่อนหมุนตัวไปมายังกับเดินแฟชั่นโชว์
“อะ...เอ่อนายถอดมันเหอะ” ให้ผู้ชายสวมรองเท้าส้นสูงแล้วมันยังไงก็ไม่รู้ ถึงหน้าตาจะให้ก็เหอะ
“ไม่เป็นไรผมชินแล้ว ตอนเด็กๆคุณแม่มักจะเอาเสื้อผ้าผู้หญิงมาให้ใส่เสมอ เอย์เซย์เป็นคนแรกเลยนะที่ทักว่าผมเป็นผู้ชาย เพราะขนาดผมใส่ชุดผู้ชายยังมีคนคิดว่าผมเป็นผู้หญิงเลย”
“งั้นเหรอ”
“นี้ให้ผมเป็นซินเดอเรลามั้ย?”
“!?!” หญิงสาวอ้าปากค้างอย่างตกใจ
“ผมไม่รังเกียจหรอกนะ ถือว่าเป็นการฆ่าเวลาเล่นๆ”
“...........”
“ตกลงว่าไงครับ” รุยยะจ้องมองมาด้วยตาใสแป๋ว อนิจจาโลกนี้มันวิปริตรึยังไงกัน?
ผู้หญิงเป็นเจ้าชาย แล้วผู้ชายเป็นนางซิน
“ขอ...ขอเอาไปคิดก่อนได้รึเปล่า คือว่าตอนนี้ปวดหัวคิดอะไรไม่ออก”
“ได้สิ” ชายหนุ่มร่างเล็กกว่ายิ้มให้ก่อนจะถอดรองเท้าคืน แต่เพราะเป็นรองเท้าส้นสูงที่ไม่ได้ใส่มานาน? จึงทำให้ทรงตัวไม่ดีเซจะล้ม ฮารุโยะจึงรีบเข้าไปรับทันทีอย่างรวดเร็ว ในจังหวะนั้นเองเหมือนกับได้ยินเสียงบางอย่างหญิงสาวมองไปทางต้นเสียงที่ได้ยินแต่ก็ไม่มีอะไร
“เอย์เซย์คุงมีอะไรเหรอ?” รุยยะส่งเสียงอู้อี่ออกมาเพราะใบหน้าซบอยู่ตรงหัวไหล่ของเธอ
“เปล่าแค่ได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง มาเดี๋ยวฉันถอดรองเท้าให้” ร่างสูงของฮารุโยะคุกเข่าลงกับพื้นโดยที่ใช้มือทั้งสองข้างประคองถอดรองเท้าแก้วออก เป็นภาพที่ราวกับว่าชายหนุ่มกำลังสวมใส่รองเท้าให้หญิงสาวยังไงยังงั้น
“นายทำอะไรนะ!?!” โทยะที่เดินผ่านมาเห็นเข้าพอดีเอ่ยเสียงดัง ก่อนพุ่งตัวเข้ามาหาอย่างรวดเร็วแล้วกระชากแขนที่กำลังถอดรองเท้าแก้วออกจนร่างทั้งร่างของฮารุโยะแทบปลิ้ว
“ทำบ้าอะไรของนายกัน!” หญิงสาวเอ่ยอย่างเดือดดาน
“นายนะสิทำบ้าอะไรกันถึงได้สวมรองเท้าแก้วใส่ผู้ชายแบบนี้!”
“มันเรื่องของฉันนายไม่เกี่ยวซะหน่อย อีกอย่างฉันไม่ได้สวมแต่กำลังถอดมันออกต่างหากเจ้าบ้า!”
“ฉันชื่อโทยะไม่ใช่เจ้าบ้า”
“จะชื่อแซ่อะไรก็ช่างหัวนายซิ อยู่ๆทำแบบนี้จะหาเรื่องกันรึไง?” ฮารุโยะยั้วะจัดแบบหยุดไม่อยู่รู้สึกปวดแปล๊บตรงต้นที่โดนกระชาก
“ก็ที่นายทำมันน่าหาเรื่องมั้ยละ มีที่ไหนมาให้ผู้ชายสวมรองเท้าแก้ว” โทยะชี้ไปยังรุยยะที่ยืนถือรองเท้าข้างที่เหลืออยู่
“มีระเบียบข้อไหนบ้างที่ห้ามไม่ให้ผู้ชายเป็นซินเดอเรลา กลับไปอ่านระเบียบการของนายอีกรอบซะแล้วคอยมาหาเรื่องกัน” ฮารุโยะตอกกลับทันที เพราะตั้งแต่โดนมาหลายเรื่องเกี่ยวกับระเบียบข้อบังคับเธอก็เลยเอาหนังสือเล่มที่ทิ้งไปกลับมาอ่านจนแทบจะจำได้ทุกตัวอักษร ใครจะว่าเรื่องอะไรตอกกลับได้หมด!
โทยะสะอึกทันทีโต้กลับอีกฝ่ายไม่ได้ เพราะในระเบียบการไม่ได้เขียนเข้าไว้ว่าซินเดอเรลาจะต้องเป็นชายหรือหญิง แต่ถึงยังงั้นก็เถอะซินเดอเรล่ายังไงก็ต้องเป็นผู้หญิงสิถึงจะถูก
“แปลว่าตกลงแล้วใช่มั้ย” รุยยะที่นิ่งฟังอยู่เอ่ยขึ้นอย่างดีใจ
“อืม” อารุโยะตอบรับ
“เดี๋ยว!ที่พูดหมายความว่ายังไง?” โทยะรู้สึกสับสนเล็กน้อย ที่ได้ยินหมายความว่ายังไงกัน
“ขอบใจนะโทยะ...เพราะนายทำให้ฉันตกลงใจเลือกรุยยะเป็นซินเดอเรล่าได้ง่ายๆ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่นายไม่ยอมถามฉันก่อน” ฮารุโยะพูดกระแทกเสียง ก่อนจะขอรองเท้าแก้วคืนจากนางซิน
“เดี๋ยวก่อน!”
“มีอะไรอีก?” เสียงแหบหวานตวัดห้วน
“ฉันไม่ไห้น้องชายฉันเป็นซินเดอเรลาเด็ดขาด!” ฮารุโยะมองหน้ารุยยะทันทีอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“นายเป็นน้องชายโทยะเหรอ?”
“ใช่ผมเป็นน้องชายพี่โทยะ” รุยยะยิ้มให้ราวกับว่าไม่มีอะไร “แต่ถึงยังคนที่ออกปากอาสาก็คือผมไม่เกี่ยวกับพี่” ร่างเล็กหันไปพูดกับพี่ชายตัวเอง
“แต่นายเป็นน้องชายฉัน!”
“ครับน้องชาย....ไปกันเถอะเอย์เซย์คุง” รุยยะกึ่งลากกึ่งจูงมือหญิงสาวไป โดยไม่ฟังเสียงร้องห้ามของคนเป็นพี่ชาย
“ให้ได้ยังงี้สิเจ้ารุยยะ!”
“เดี๋ยวๆก่อนรุยยะคุง” ฮารุโยะพยายามรั้งร่างเล็กเอาไว้แต่ก็เหมือนว่าอีกฝ่ายไม่สะทกสะท้านเสียเลย
“ครับ?”
“จะหยุดเดินก่อนก็ได้นะฉันไม่ชอบเดินไปด้วยคุยไปด้วยแบบนี้ พูดกันไม่รู้เรื่องกันพอดี” ร่างเล็กหยุดทันที ก่อนโปรยยิ้มมาให้แบบน่ารัก จนหญิงสาวออกแนวเขินนิดๆ
น่ารักเหมือนซายะ!
“เราสองคนจะพูดเรื่องอะไรกันดีครับ?”
“ฉันตกลงให้นายเป็นซินเดอเรล่าของฉัน แต่ว่าต้องมีข้อแม้!” ใบหน้าน่ารักๆนั้นเอียงคอให้เล็กน้อย
“ครับ?”
“นายต้องไม่สวมรองเท้านี้พร่ำเพรื่อเพราะฉันกลัวว่านายจะเอาหัวโม่งพื้นตายซะก่อน” เมื่อกี้ก็เห็นผลอยู่แล้วว่าเป็นยังไง นี่ถ้าเธอรับร่างแบบบางนั้นไม่ทันคงล้มก้นจ้ำเบ้าเลยทีเดียว เจ็บน้อยซะที่ไหน
“งั้นถ้าฉัผมใส่จนชินแล้ว จะใส่เมื่อไหร่ก็ได้ใช่มั้ย?” คำถามนั้นทำเอาหญิงสาวอึ้งนิดๆ ตกลงนายเป็นตุ๊ดใช่มั้ยเนี้ย?
“ก็แล้วแต่....นะ”
“งั้นเราไปหาผอ.กันดีกว่ามั้ย จะได้รับภารกิจต่อไป”
“หือ? ยังมีภารกิจอยู่อีกเหรอ!?!”
“ช่ายแล้ว...ถ้างั้นก็ Let's go” รุยยะลงมือลากฮารุโยะไปด้วย พลางฮัมเพลงไปตลอดทางอย่างอารมณ์ดี ตลอดเวลาที่เรียนอยู่ที่นี้ชีวิตเธอจะสงบสุขบ้างรึเปล่าเนี้ย
“รบกวนด้วยครับ”
“เข้ามาสิ” ซาเอะเอ่ยโดยไม่มอง ในมือเซ็นเอกสารเป็นพัลวัน “มีอะไรถึงมาหาแม่ได้ฮึรุยยะ เมื่อก่อนเรียกมาหาทีไรก็ไม่เคยจะมา”
“ก็มาแล้วนี้แล้วไงครับแต่ผมไม่ได้มาคนเดียวนะ ผมพาเจ้าชายมาด้วย” ผอ.เหงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร แล้วทำหน้าประมานว่ามาด้วยกันได้ยังไง
“ผมได้เป็นซินเดอเรล่าแล้วครับ” รุยยะเอ่ยแบบยิ้มๆแล้วหันไปมองอารุโยะ ซึ่งเธอก็ได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆให้กับผอ.ซึ่งถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนกุมขมับตัวเองอย่างหนักใจ
“ให้มันได้อย่างนี้สิ เธอทำให้ฉันได้แปลกใจตลอดเวลาเลยนะ”
อิชิคาว่า รุยยะ
เพศ : ชาย , สูง 168 ซม. , น้ำหนัก 60 กก.
วิชาประจำตัส
สวย ใส น่ารัก
ดักจับผู้ชายด้วยรอยยิ้ม กีดกันผู้หญิงด้วยสายตา
และตามติดเป้าหมายไม่ให้หลุดรอด
ความคิดเห็น