คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Editorial
ชายชราวัย 60 ปีนอนป่วยอยู่บนเตียง ซึ่งชายชราคนนั้นก็คือคุณพ่อของฉันเอง เพื่อนของคุณพ่อมาเยี่ยมและดูอาการว่าเป็นอย่างไรแล้วบ้าง
“แค่กๆๆ”คุณพ่อของฉันไอและดูท่าว่าอาการจะทรุดหนักขึ้นเรื่อยๆ แล้วหันมาทางฉันพยายามสื่อสารบอกให้รู้ว่าให้ออกไปรอข้างนอก แต่คนอย่างฉันก็ต้องแอบฟังหน้าประตูอยู่แล้วล่ะ!
“แค่กๆ ฝากลูกสาวของฉันด้วยนะ ดูแลลูกสาวของฉันให้ดีนะ แค่กๆ นายสัญญากับฉันได้รึเปล่าล่ะ”ฝากฉัน ไม่นะ ทำไมคุณพ่อต้องพูดอะไรแบบนี้ด้วย เหมือนคุณพ่อจะบอกว่าจะไม่อยู่แล้วอย่างงั้นแหล่ะ ไม่มีทาง ไม่! และไม่! ยังไงฉันก็ไม่ยอมรับหรอก “ฉันเป็นห่วงลูกฉัน อย่าทำให้เธอเสียใจเป็นอันขาด~”เสียงของคุณพ่อจบลง คุณพ่อเป็นอะไรไป แล้วฉันก็ได้ยินเสียงของเพื่อนคุณพ่อต่อว่า “ฉันสัญญาสิ นายน่ะคอยช่วยเหลือฉันมาตลอด”
ถ้าเป็นแบบนี้ ถ้าคุณพ่อขอฉันก็จะยอมรับก็ได้
ในขณะนั้นประตูก็ได้เปิดออก ฉันตัวเซล้มลงไปทันที
“อ่าวนี่หนูรินดามาฟังตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” ตายแล้วฉัน ถูกจับได้ซะแล้วสิเรา แต่ยังไงก็ต้องพูดความจริงอยู่ดี โกหกผู้ใหญ่ไปก็ไม่ได้เรื่องหรอก “ก็ตั้งแต่เดินออกไปจากห้องแล้วล่ะค่ะ”ฉันยิ้มแห้งๆแล้วก้มหน้าลง
“อืม ถ้างั้นหนูรินดาก็รู้เรื่องแล้วสินะ แล้วก็เรื่องที่...”
“เรื่องอะไรคะ”ฉันเงยหน้าขึ้นมาทันทีกับคำพูดของเพื่อนคุณพ่อ
“คุณพ่อของหนูรินน่ะ..เอิ่ม...คุณพ่อของหนูรินน่ะเสียชีวิตแล้ว ทำใจดีๆนะ”ค่ะค่ะค่ะคุณพ่อเสียแล้วงั้นหรอกหรอ ไม่จริงใช่ไหม ฟ้ากลั่นแกล้งฉันใช่ไหม ฉันถึงกับหมดเรี่ยวแรง ทรงตัวไม่อยู่ ตัวฉันทรุดฮวบลงไปน้ำตาไหลออกมาอัติโนมัติสั่งการไม่ได้ หน้ามืดมัวแล้วอยู่ๆก็รู้สึกเหมือนหมดสติไป...
“หืม ที่นี่ที่ไหนกัน?”ฉันลืมตาขึ้นแล้วพูดถาม ดูจากสภาพแล้วไม่ใช่โรงพยาบาลหรือบ้านของฉัน เว้นแต่จะเป็นบ้านของเพื่อนคุณพ่อ เพราะมันช่างหรูหราไฮโซมาก
“เฮ้!พวก ยัยนั่นตื่นแล้วอ่ะ”ยัยนั่น คำพูดแบบนี้เสียงแบบนั้นไม่ใช่เพื่อนของคุณพ่อนี่นา นั่นใครกัน ฉันลุกตัวขึ้นก่อนจะจ้องไปยัง 4 หนุ่มข้างหน้า โอ๊ย ฉันอยากเป็นลมอีกรอบจริงๆเลย
“พวกนายเป็นใครกันแล้วที่นี่ที่ไหนฮะ!”ฉันโวยลั่น
“บ้านของพวกฉันไงล่ะสาวน้อย ^^ ...พ่อฉันก็คือเพื่อนพ่อเธอไง แต่พอดีพ่อฉันฝากเธอไว้ให้พวกฉันดูแลน่ะ พ่อฉันต้องไปต่างประเทศพอดี แค่นี้ก็เหลือแค่เธอกับฉัน”อะไรนะ! เหลือแค่ฉันกับพวกนั้นเนี่ยนะ “เฮ้ๆ!เหลือแค่ยัยนั่นกับพวกเราเว้ยไม่ใช่แกคนเดียวไอวายุ!”
ไอพวกนี้น่ากลัวชะมัด ฉันค่อยๆคลานหนีมุดใต้ผ้าห่มแล้วเพิ่งสังเกตุว่าชุดฉันเปลี่ยนเป็นชุดนอนของผู้ชายของใครบางคนและฉันสามารถเดาได้เลยว่าต้องอยู่ในกลุ่มผู้ชายอันตรายอย่างพวกนี้แน่ๆเลย
“ใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันฮะ!!!”ฉันโวยลั่นอีกครั้ง อ๊าก ถ้าเป็นพวกนี้เปลี่ยนให้นะ มันก็คงเห็นหมดแล้ว กรี๊ด!!ๆๆๆ
“พวกฉันไงล่ะสาวน้อย ^__^ หึๆ”
“ไอบ้ากาม โรคจิต ชีกอ ทุเรศ พวกผู้ชายเฮงซวย งี่เง่า ปัญญาอ่อน ไร้สมอง ไอ้คนฉวยโอกาส ไอวิปริต ไอดัดจริต ไอหื่น ไอลามกอนาจาร ไอพวกผู้ชายเพลย์บอย ^#&%*(((#$$%#”ฉันร่ายยาวเพราะทนไม่ได้ที่พวกนี้ฉวยโอกาสฉัน แงๆพ่อขา ไอพวกนี้มันทำร้ายหนูค่ะ~
-_- =_= O_O O[]O หน้าตาเปลี่ยนไปตามขั้นลำดับ
“เอิ่ม เธอไม่หายใจบ้างหรอไง”นายวายุถามฉัน ที่ฉันรู้ชื่อนายนี่เพราะว่าเห็นพวกพี่น้องนั่นเรียกเขาแบบนั้น ส่วนคนอื่นก็ยังไม่รู้หรอก ฉันก็เลยลองถามไปตรงๆ “นายไม่คิดจะแนะนำตัวบ้างหรือไงไอพวกบ้ากาม โรคจิต”=_= ฉันจะถามมันไปทำไมนะ
“จริงสิน่า เอาล่ะคนนี้ชื่อแลนซ์ไอนี้สนใจแต่เกมส์ทั้งวัน นี่ไอแรนดอมเงียบไม่พูดจาฉันว่ามันควรแหกปากบ้างก็ดี ส่วนนี่ไอทีชอบกวนประสาทชาวบ้านเป็นเพลย์บอยจอมเจ้าชู้ ส่วนฉันวายุผู้หล่อเหลารักเดียวใจเดียว นิสัยดี เรียนก็เก่ง โอ๊ย!”พวกผู้ชาย 3 คนที่เหลือนั่นช่วยกันรุมสกรัมนายวายุ ฮุฮ่าๆ สะใจชะมัดเลย
“คิกๆๆ”ฉัน
“หัวเราะอะไรมิทราบครับ คุณหนู”วายุ
“ก็ขำพวกนายไง ตีกันเอง สะใจชะมัดเลย”
จู่ๆที่กำลังช่วยกันตีนายวายุอยู่ก็หันมาแล้วพยักหน้าสื่อสารกันทางโทรจิต (?) แล้วเดินลายล้อมเข้ามาหาฉัน เฮ้ ฉันก็กลัวนะยะ
“พวกนายจะทำอะไรมิทราบ”
“เดี๋ยวก็รู้”เสียงนี้ไม่ใช่วายุที่เอาแต่พูดๆ แต่เป็นนายแรนดอมที่นายวายุบอกว่าเงียบสุดๆไม่ยอมพูดจา แต่ในตอนนี้กลับพูด ทำไมหน้ามือเป็นหลังมือแบบนี้ หรือว่านายวายุนี่โกหกวะเนี่ย กรี๊ด!
“ทำอะไรน่ะ”
ผู้แต่ง :: =^= นางเอกเราคิดไปไกล
ความคิดเห็น