Love of Superstar รักวุ่นๆ ลุ้นคำตอบจากหัวใจ[หยุดแต่งชั่วคราว]

ลำดับตอนที่ #4 : งานใหม่[100%]

หลังจากที่ทำแผลให้นายเทวาร์เสร็จฉันก็ชะเง้อคอมองเด็กปี 2 ที่หลับเป็นตายอย่างสงสารช่างต่างกับมองนายเทวาร์ที่มองอย่างสมเพช ก็แหงล่ะค่ะเด็กปี 2 มันไม่เห็นมีพิษภัย แต่นายเทวาร์นี่ฤทธิ์โค-ตะ-ระ เยอะเลย!
       อา~~ ฉันก็ชักจะง่วงแล้วนะเนี่ย -0- หาวววว เออใช่! โทร.บอกยัยกิ๊บก่อนดีกว่าว่าให้จดเลกเชอร์ให้ด้วย เกือบลืมไปเลย ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ยัยกิ๊บ
                ตู๊ดๆๆๆ
               "ฮัลโหล กิ๊บแกจดเลกเชอร์ให้เค้าด้วย"
               <อืมๆ แกไม่บอกเค้าก็จดให้อยู่ ว่าแต่แกเถอะดูแล 2 คนนั้นให้ดีหละเพราะแกเป็นคนสร้างแผลให้น้องนั่น และอีกคนเขาก็เจ็บปางตาย> ยัยกิ๊บสั่งรวดเดียวจบ
               "เวอร์อ่ะ มันไม่ตายง่ายๆหรอกเทวาร์น่ะ แค่นี้นะ" ฉันพูดม้วนเดียวจบเช่นกัน 
                มันเปลืองค่าโทร.อ่ะ ค่าหนมยิ่งน้อยๆอยู่ เฮ้อ~ หลับดีกว่า ฟี้~

.....1 ชั่วโมงผ่านไป.....
 
               "อืม~ ฉันหลับไปนานแค่ไหนแล้วเนี่ย~" ฉันพึมพำอยู่คนเดียว แล้วฉันก็ค่อยๆเดินไประหว่างเตียงของคนทั้ง 2 ฉันมองดูหน้านิ่งๆ ของรุ่นน้องปี 2 อย่างเงียบๆ 
                ใบหน้าขาวๆ ที่ตัดกับผมสีดำเงา ช่างดูสงบนิ่งอะไรเช่นนี้ และอีกด้านหนึ่งก็คือเทวาร์ซูปเปอร์สตาร์ดาราดัง(คิดได้ไงวะเนี่ย!)นั่นเอง
                 ผมของเขาเป็นสีเทาเข้ม สงสัยว่าคงไปย้อมมาซึ่งดูจะเข้ากันได้ดีกับไปหน้ารูปไข่สีขาวที่ขาวพอๆกับของเด็กปี 2 นั่น พวกเขา 2 คนดูดีจริง -.,- ฉันค่อยเดินเข้าไปนั่งข้างเตียงของเทวาร์ อืม หมอนี่หลับจริงหรือปลอมเนี่ย ถ้าจริงล่ะก็เราชิ่งดีกว่า>O<
       แต่ว่าเขากลับคว้าคอฉันก้มลงมาแตะริมฝีปาก เขาค่อยลืมตาขึ้น...ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขาดูอ่อนโยน และขี้เล่น....แต่หลังจากแตะกันได้ไม่นานนัก พวกเราก็เหมือนแม่เหล็กต่างขั้วที่ดึงดูดให้เข้าหากัน และเขาก็บรรจงจูบฉันอย่างแผ่วเบา และอ่อนโยน
                  เฮือก จะ...จูบงั้นหรอOoO!!! ม่ายยยย(สติฟื้นคืนอย่างสมบูรณ์)
                "นะ...นี่นาย" 
                "โถๆ แค่เล่นๆเอง^O^" เขายิ้มแย้ม
                  งั้นที่เขาหลับก็แกล้งงั้นสิ ฉันเสียรู้ไอ้หื่นนี่เหรอ>////<
                 "แต่ฉันไม่เล่น!! ถ้าแค่แตะปากล่ะก็ไม่ว่า....อะไรมากหรอก แต่นี่มันจูบแรกของฉันนะ" ฉันกรี๊ดใส่หน้าเขาอย่างโกรธเคืองปนความเขินอาย(?)
                 "เหอะน่า ฉันก็ไม่ได้ทำมิดีมิร้ายอะไรเธอสักหน่อยนี่-3-" 
                 เพี๊ยะ
                 "นายพูดกับฉันอย่างนี้เหรอ นายทำให้ฉันเสียตัวนะรู้มั้ย" ฉันตบหน้าเขาไป 1 ฉาด ช่วยไม่ได้หาเรื่องเอง ฮึ่ม~~
                 "ถ้าแค่จูบนี่เป็นการเสียตัว ถ้าเกิดมีสัมพันธ์ลึกซึ้งมันจะเรียกว่าอะไรหละ" เขาถามอย่างกวนประสาท ฮึ่ม~ 
                 "นายอยากโดนตบอีกรอบใช่มั้ย!" ฉันถามอย่างสะกดกั้นอารมณ์อันรุนแรงเอาไว้
                 "ก็เอาดิ ถ้ากล้าอ่ะ :P" เขาแลบลิ้นอย่างกวนประสาท หนอยยย
                  เพี๊ยะ 
                  เพี๊ยะ 
                  ผัวะ
                 "เป็นไงหละ ชอบใช่มั้ยครั้งนี้น่ะ" ฉันตอกกลับหลังจากที่ตบไป 2 ฉาด ซ้าย-ขวา แถมอีก 1 หมัด กลางหน้าเลย ฮ่าๆๆๆ
                 "ซาดิสม์จังเลยนะเธอเี่นี่ย!!" เขาทำหน้างอน พลางนวดหน้าที่โดนฉันตบไปด้วย เห็นได้ชัดเลยว่าจากใบหน้าขาวเกลี้ยงนั้นมีรอยแดงซึ่งเป็นรูปมืออยุ่ที่แก้ม 2 ข้าง
                 "อ๊ากกกกกก ขาโพ้มมT^T" 
                  อยู่ๆเด็กปี 2 นั่นก็ตื่นขึ้นมา 
                 "เฮือก...จะแหกปากทำไม!!" ฉันแหวใส่...ก็มันน่ามั้ยหละ คนหนึ่งก็กวน..ส่วนอีกคนก็ส่งเสียงดังอยู่ได้>O<!!!
                  "เอ๋? ใช่พรีเทย์ป่าวน่ะ หน้าคุ้นๆนะ" อยุ่ไอ้บ้าเทวาร์ก็พูดขึ้น
                  "เสียงอย่างนี้ อย่าบอกนะว่าพี่เทวาร์น่ะ!" เด็กนั่นพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ
                   อะไรกันเนี่ย รู้จักกันหรอกเหรอ...งั้นเราก็ไปพักได้อ่ะสิเนี่ย ให้เขาดูแลกันเอง เหอๆ ขาเป๋(พรีเทย์) กับแขนเป๋(เทวาร์) อะไรจะเข้ากันได้เยี่ยงนี้ อิอิ ฮิฮิ โฮะๆ อุบะอุบะ(ผัวะ-โดนคนเขียนตบหน้าคว่ำ หัวเราะอะไรของมันเนี่ย- -)
                  "งั้นพวกนายดูแลกันเองแล้วกันนะ^O^ ไปล่ะ จะรีบไปเรียนคาบต่อไป" ฉัน
                  "ไม่ให้ไป! ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น" เขาพูดเสียงแข็ง อ๊ายยย แถมยังจะมาจับมือฉันอีกต่างหาก >O< เจ็บโว้ยจะจับอะไรแรงนักหนาาา TOT
                  "ก็ฉันจะไปอ่ะ นายจะทำไมฉันก้มีเรียนเหมือนกันนะ...ฉันไม่ยอมเรียนซ้ำเหมือน'เจ้หลิน'หรอกไม่อาววว" 
                  "หลินงั้นเหรอ เฮ้ย ไม่ใช่หรอกน่า!ไม่ใช่แน่นอน...ถ้าเธอจะไปฉันจะบอกให้หมดเลยว่าเธอจูบกับฉันน่ะ พอแฟนคลับของฉันรู้ก็จะมารุมกระทืบเธอ" เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่อยู่ระเบิดตกผิดฝั่งหมอนั่นดันมากระซิบขู่ฉันเฉยเลย >O<!!! 
                  ทีแล้วก็ขู่เรื่องจะป่าวประกาศว่าฉันใจดำ! ครั้งนี้ก็จะขู่เรื่องจูบอีก ฮึ่ยย! ฉันเอาคืนให้สาสมกับที่นายทำกับฉัน
                 "ได้! นายอยากจูบกับไอ้เด็กปี 2 พรีเทย์นักนี่ งั้นก็เชิญจูบสมใจเลย" ว่าแล้วฉันก็เอามือข้างที่ไม่โดนล๊อกผลักหัวเขาไปหาพรีเทย์ แต่อะไรมันจะชั่งเหมาะเจาะอย่างนี้ เด็กนั่นเตรียมจะถาม หมอนี่เตรียมจะร้องห้าม...แต่มันก็ไม่ทันเสียแล้ว
                  พวกเขาได้จูบกันแบบประกบปากเลย >O< ฮิฮะๆๆ สะใจจริงๆเลยโว้ยย
                 "อื้อ~ พี่จะทำอะไรเนี่ย!>////<" พรีเทย์
                 "พี่ไม่ได้จะทำอะไรแกเลยโว้ยย-////- ยัยนั่นผลักพี่มานี่หว่าา" เทวาร์
                  ฉันไม่อยากจะบอก แต่ก็ต้องบอกว่า...ฉันแอบเห็นพวกเขาหน้าแดงด้วยล่ะ 
                                       
          และตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมาจนถึงตอนเย็นไม่มีใครปริปากพูดเลยสักนิด...แม้แต่ตัวของฉันเองก็ตาม พวกนั้นก็คงจะเขินหละมั้ง เหอะๆ ยิ่งกว่าฉันอีกนะเนี่ย(นึกถึงตอนที่จูบกับเทวาร์โดยไม่ได้คิดอะไร...สักเท่าไหร่)
                  คนปากจังเลยวุ้ย อยากพูดๆๆๆๆๆ
                 "เฮ้ ฉันกลับบ้านล่ะนะ"
                 "ฉันก้จะกลับแล้วเหมือนกัน อยู่กับเธอแล้วมีแต่เรื่องเสียหายรวมถึง...เสียจูบครั้งนี้ด้วย>W<" กล้าพูดแฮะ =V= "TOT ใครก็ได้ก่อนที่จะกลับอ่ะ ไปเอาค้ำให้ผมที~ ผมเดินด้วยขาตัวเองมายยด๊ายย>O<" เหอๆๆ ฉันจะเป้นคนดีสักวันก็ได้~ 
                "เดี๋ยวฉันไปเอามาให้ละกัน อย่างน้อยก็ไถ่โทษที่ทำกับนายไว้นะ..พรีเทย์" ว่าแล้วฉันจึงเดินไปหยิบไม้ค้ำให้พรีเทย์
                "งั้นฉันกลับหละ...อย่าไปเที่ยวไหนล่ะแก ไม่งั้นไอ้เซโล่อัดยับแน่" ทันทีที่เขาพูดจบก็เดินออกจากห้องพยาบาลไปอย่างเงียบเชียบ โดยมีของฝากเล็กๆน้อยๆจากฉันติดตัวไปด้วยคือ แถ่นๆ แทน แท๊น
                 1.รอยตบและต่อย 3 รอย
                 2.ผ้าพันแผล 1 แขนและ 1 หัว
                 3.(ไม่อยากบอกเลยอ่ะ-*-)จูบแรกของฉัน 1 นาที
                 ฉันนี่ชั่งมีน้ำใจมากมายยยเสียเหลือเกิ๊นนนน
                "คร๊าบบบ  งั้นผมกลับหละรุ่นพี่ -0-" ตามออกไปด้วยพรีเทย์ แต่คงจะเดินช้ากว่าเทวาร์หน่อยอ่ะนะ เพราะเขาขาเป๋!!!
                 แต่พรีเทย์ก็ได้ของฝากกลับไปเหมือนกันน๊าาาา ฉันไม่ลำเอียงให้เทวาร์คนเดียวหรอก นั่นก็คือ... คือ... คือ...(จะคืออะไรนักหนาวะ)
                 จูบที่ 2 ของเทวาร์นั่นเอง เอง เอง(เสียงสะท้อน) ซึ่งผู้ที่บงการอยู่เบื้องหลัง(ผลักหัว)นั่นก็คือ...ฉันเองไง ^O^_v  ในที่สุดฉันก็ออกจากห้องพยาบาลเป้นคนสุดท้าย เศร้า~ อยากรู้จริงๆเล้ยย ว่าทำไมอาจารย์พยาบาลต้องป่วยวันนี้ด้วยฟะ!

                                                              [ที่หอพัก]

                "เฮ้อ~~ มีแต่เรื่องบ้าบอเข้ามาไม่หยุดหย่อน" ฉันเดินเหนื่อยหน่ายไปยังเตียงอันแสนนุ่มนิ่มเพื่อพักผ่อน  แต่หลังจากที่ฉันล้มตัวลงนอนเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น โชว์คำว่า 'เจ้หลิน' -0- ชาตินี้จะได้พักแบบสงบๆมั้ยเนี่ย!!
                When you're gone ~
                "ว่าไงเจ้หลิน! มีไรโทรมาซะเย็นเชียว" 
               <ก็อยากรู้ว่าเป็นไงบ้าง...ดูแลหนุ่มหล่อตั้ง 2 คนแน่ะ คงเหนื่อยสินะ>
                 ใช่ เหนื่อยมากๆๆ ด้วย
                "อืม นิดหน่อย...เฮ้ยย เจ้รู้ได้ไงอ่ะ!!!!!!"
               <ไปเที่ยวกันนะ เจอกันที่คาราโอเกะBB-BubBle...เดี๋ยวเจ้เลี้ยงเอง>
                "อืม...หา!!! ฉันไม่.."
               <ติ๊ด> ฉันน้ำตาตกในอย่างแรงT_T ทั้งที่อยากจะนอนแทบตาย ดันต้องไปร้านคาราโอเกะ T^T ชีวิตใครมันจะซวยเท่าฉันอีกเนี่ย(ชีวิตคนแต่งไงT^T กะซิกๆ)  เฮ้อออ เอาเถอะๆ ไปแต่งตัวดีกว่า-0- อย่างน้อยก็ได้ร้องคาราโอเกะแหละวะ... ฉันจึงรีบแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ไม่อยากจะบอกว่า...ฉันไม่ได้อาบน้ำ..น้ำ...น้ำ(เสียงก้อง)
                 อายคนอ่านจัง>//////< กรี๊ดดดดดดดด

                                                           
[ฺฺBB-BubBle]      

          ณ ตอนนี้ฉันก็มายืนจังก้าอยู้หน้าร้านคาราโอเกะชื่่อดังในชุดที่แสนจะเรียบง๊ายยย เรียบง่าย คือ เสื้อยืดเขียวเข้มสวมทับด้วยเสื้อกันหนาวสีเหลืองขี้ และสวมด้วยกางเกงยีนขายาวสีฟ้าเข้มซึ่งอาจจะดูหลากสีสันไปหน่อยก็เถอะ ส่วนผมก็ถักเปียด้วยยางรัดผมขนฟูฟ่องสีชมพูหวานแหวว>O<แล้วก็เอามือลูบผมให้ลงมาปรกใบหน้านิดหน่อย พร้อมกับสะพายเป้คู่ใจรูปหมูสีขาว
                  เอาหละ...เสียเวลาบรรยายเสื้อผ้าสีสันอันแสนฉูดฉาดของฉัััััััััันมามากพอแล้ว งั้นเราเข้าไปในร้านกันเลย Let's go!!! 
 
ห้อง 90/BB

                  ในที่สุดฉันก็มาถึงห้องที่เจ้หลินรออยู่...และมันก็คือห้องสุดท้ายที่ฉันจะต้องเคาะ! ฉันจึงมันใจได้เลยว่ายัยเจ้บ้าต้องอยู่ในนี้อย่างแน่นอน ล้านเปอร์เซ็น!!!!
                   แอด
                   ฉันเปิดเข้าไปภายในห้องอย่างถือวิสาสะ เพราะว่ามันต้องเป็นห้องของเจ้หลินอย่างแน่นอน ย๊ากกก
                  "มาแล้วหรอ...ยัยพีส>v< ปล่อยให้รอตั้งนานแน่ะ" แล้วเพราะใครหละยะ ที่เลือกห้องบนสุด ในสุดน่ะ!
                  "เออ! เหนื่อยโว้ยย เลือกห้องที่มันหาง่ายกว่านี้หน่อยไม่รึไง ยัยเจ้หลินบ้า ชิส์"
                  "โอ๋ๆ โอเคๆ เจ้ผิดเองที่เลือกห้องที่หายากT^T ต่อไปนี้เดี๋ยวจะเลือกห้องล่างสุดเลย หายโกรธกันนะ"
                    ดีมากกก >..<
                   "ก็ได้ หายโกรธก็ได้-0-เห็นแก่เจ๊หรอกนะเนี่ย"
                   "ย่ะ! แล้วจะร้องเพลงไรกันดี...เอาเพลงนี้ดีกว่าน้ำเต็มแก้ว ดีมะ" 
                    อืม~ เอาเพลงอะไรดีนะเนี่ย
                   "ไม่อ่ะ มันเก่าไป...เอาที่มันทันสมัยหน่อยดิ ไม่ก็สนุกๆหน่อย...ฟังเพลงเศร้ามากมันหดหู่นะ" ฉันพูด
                   "งั้นก็แล้วแต่แกเลยแล้วกันยัยพีส"
                     เสร็จโก๋-.,- หึๆ หุๆ เหอๆ

.....22.30 น. .....
 
          ฉันกับเจ้หลินผลัดกันร้องเพลงของกันและกัน จนฉันเริ่มง่วงงง หาววววววว
                   "เจ้หลิน ฉันกลับบ้านกลับหอก่อนนะไปหละ=0=" ฉันขอตัวกลับบ้าน(หออ่ะแหละ)
                   "จะรีบกลับไปไหนอ่ะ อยู่เป็นเพื่อนกันก่อนดิ" เจ้หลินดึงมือฉันไว้เมื่อฉันทำท่าจะลุกออกจากเก้าอี้
                     โหยยย คนง่วงจะตายอยู่แล้วว=0= หาววว เห้นมั้ยเนี่ยหาวในใจก็ได้ด้วยเนี่ย!
                   "โห่ คนง่วงจะตายอยู่แล้วนะ...ตาปรือแล้วเนี่ยเห็นมั้ย" ฉันเอามืออีกข้างนึงชี้ที่ดวงตาที่แทบบจะมองไม่เห็นอะไรอยู่แล้ว
                   "เออๆ งั้นแป๊บ...อ๊ะ มาพอดี แป๊บนะ" ยัยเจ้นั่นก็ลุกขึ้นรับโทรศัพท์ของตัวเอง ส่วนฉันทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาช่วงรอยัยเจ้หลินคุยโทรศัพท์ อา~ แอร์เย็นสบาย ฟี้~~
                   5 นาทีผ่านไป ไวโคตรๆ
                   "เฮ้ พีสตื่นได้แล้ว...ไม่กลับบ้านรึไง"
                   "อืม~"ฉันที่ค่อยมีสติขึ้นมาหน่อยก็ล้มตัวลงไปนอนต่อ ก็มันสบายนี้นา~
 
                                                          -เทวาร์/Tewar-

          ผมโดนยัยเพื่อนซี้คนหนึ่งสั่งให้มารับที่หน้าร้านคาราโอเกะบ้าอะไรก็ไม่รู้ ชื่อโคตรแปลกเลยหละ BB-Blackberry อะไรเทือกนี้หละมั้ง(ฺBB-BubBle ย่ะ) และยัยเพื่อนบ้าก็ปล่อยให้ผมรออยุ่หน้าร้านตั้งนานจนในที่สุดก็...ทนไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยย
                    รอมาตั้งหนึ่งชั่วโมงแล้วน๊าาาTOT เพื่อนอะไรเนีี่ยไม่เคยเห้นใจกันบ้างเล้ย...ตัวเองบอกให้เค้ามารอตอนสามทุ่มครึ่ง แต่นี่มันตั้งสี่ทุ่มครึ่งแล้ว T^T ไม่เคยรักษาสัญญา อย่างนี้มันต้อง...โทร.!
                   ตู๊ดๆๆๆๆ
                   <ฮัลโหลล ว่าไงจ๊ะ...มาถึงแล้วหรอ> หลินเพื่อนซี้กลอกเสียงหวานจ๋อย
                   "เออ! ถึงตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้วแล้วโว้ย" ผมตะโกนใส่ยัยเพื่อนซี้ทันที 
                    ความจริงก็ไม่อยากพูดแบบนี้หรอก...อารมณ์มันพาไปน่ะ
                   <โถๆ น่าสงสารงั้นนายก็ขึ้นมารับหน่อยสิ ฉันเดินลงไปไม่ไหวT_T> 
                     คนไรวะเนี่ย! ให้คนอื่นรอแล้วยังจะให้ขึ้นไปรับอีก-W- ฮึ่ม~
                    "เออ ก็ได้วะ ติ๊ด" แล้วผมก็กดวางสายไปโดยไม่สนใจปลายสายว่าจะรู้สึกยังไงแม้แต่สักนิดเดียว 
                      แล้วผมก็เดินขึ้นไปบนตึกสูงเสียดฟ้านั่นโดยเร็ว
                    
                     10 นาที ผ่านไป
                    "มาแล้วหรออ วาร์" ยัยหลินลากเสียงหวาน -0- ผมเดาได้ว่ามันคงเป็นเสียงที่ละลายใจชายได้เลยทีเดียว แต่คงไม่ใช่สำหรับผู้ชายอย่างผม -v-+ปิ๊งๆๆๆ
                    "อืม ปะ..กลับกันได้แล้ว อุตส่าห์เสียเวลามารับเธอนะเนี่ย! " ผมส่งเสียงแว้ดๆ ใส่ สงสัยใช่มั้ยล่ะว่าผมมาถูกได้ยังไง ก็ยัยนี่น่ะชอบห้องที่อยู่บนสุด ลึกสุด พูดง่ายๆยัยนี่ชอบยืนอยุ่ที่จุดสูงสุด
                     ก็ผมเป็นเพื่อนยัยนั่นมาตั้งแต่เด็กนี่นา แบบว่าจำความได้ปุ๊บเป็นเพื่อนกันปั๊บ อะไรประมาณนี้
                    "ไม่กลับอ่ะ...ฉันแค่จะให้นายช่วยพายัยนั่นกลับหน่อยสิ" เธอชี้ไปยังผู้หญิงที่นอนหลับตาพริ้มอย่างสบายอยู่ตรงโซฟา -..- ดูหน้าคุ้นๆแฮะ
                    "อ้าว...ทำไมให้ฉันพาเขากลับหละ-..- ฉันไม่รู้จักเธอคนนั้นสักหน่อย"
                    "มัันเป็นเพื่อนฉันเอง...เออน่ะ ไปส่งมันหน่อยไป๊" อยากไปส่งอยู่หรอกนะ แต่กลัวเขาจะเข้าใจผิดอ่ะสิ +~+ 
                    "น่าๆๆ นี่ก็ดึกแล้วด้วย ถ้าให้ยัยนี่กลับบ้านเองก็คง...อันตรายแย่น่ะสิ" หลินพูดออดอ้อนเหมือนลูกหมาขอข้าว(ทำไมไม่เปรียบเป็นลูกแมวน้อยน่ารักวะ?)
                    "ก็ได้ๆ งั้นบอกที่อยู่มาดิ...เดี๋ยวจะไปส่ง" ผมรับคำออดอ้อนแต่โดยดี ก็ถ้าขืนอยู่นานผมได้หลงเสน่ห์ยัยนี่กันพอดี>////< 
                     ผมเดินเข้าไปอุ้มเธอที่หลับไหลขึ้นมาอยู่ในอ้อมอกอันแข็งแกร่งของผม -..- 
                    "ก็อยู่ที่หอใกล้ๆ หอของฉันอ่ะแหละ" 
                     โอ้ ใกล้ๆนี่นา ^O^ แค่ครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว
                    "อืม..." ผมก็เดินออกจากห้องไป แต่ก็ไม่วายหันมาถาม
                    "แล้วเธอจะกลับบ้านกับใคร...ผู้หญิงหรือผู้ชาย"
                    "-0- หวงฉันมากนักรึไง พูดเหมือนเป็นพ่อฉันเชียว" 
                     ก็ยอมรับอยู่หรอกนะว่าดูแลตัวเองได้ แต่กลางค่ำกลางคืนอย่างนี้...โดนฉุดแน่นอน ยิ่งถ้าเป็นพวกแฟนของเธอแล้วเนี่ย! ไว้ใจไม่ได้สักคน!!!
                    "ไม่ได้หวง! แต่ห่วงต่างหาก แล้วเธอจะกลับกับใครฮะ..หลิน"
                    "แหมๆ ดีจังมีคนเป็นห่วงด้วย >O< แต่ก็นะ เป็นปรกติ"
                     ฉันต้องการแค่คำตอบบบบบบ
                    "หลิน-ไม-ริน-เนะ!!! ฉันต้องการแค่คำตอบ" ผมพูดชื่่อของเธอทีละพยางค์ และพยายามสะกดกั้นอารมณ์โกรธเอาไว้ -*- ทำไมเธอต้องกวนประสาทฉันด้วยนะยัยหลิน...
                    "โอเคจ้าๆ ฉันกลับกับเฟส...แฟนคนใหม่่ของฉันเอง"
                    "ทำไมต้องกลับกับผู้ชาย! ไม่รู้จักระวังเนื้อระวังตัว...ถ้าเกิดมันฉุดเธอไปทำมิดีมิร้ายขึ้นมาจะทำยังไง ไม่คิดว่าพ่อแม่ของเธอจะต้องเสียใจรึไงที่ลูกสาวโดนฉุดน่ะฮะ!! " การสะกดกั้นของผมหายไปทันทีที่ได้ยินชื่อและฐานะของคนที่เธอจะกลับด้วย ฮึ่ม~~
                    "เธอไม่รู้รึไงว่าไอ้เฟสมันน่ะมีแฟนแล้วน่ะ" ผมตะคอก แต่ก็เบาที่สุดล่ะนะ เพราะผมยังไม่่ลืมว่ายังมีสาวที่หลับอยู่ในอ้อมอกของผมอยู่>///<
                    "ฉันรู้...ก็เขามาขอฉันเป็นแฟนเองนี่นา เอาเถอะน่าอีกแค่วันเดียวเดี๋ยวก็เลิกกันแล้ว...ฉันว่านายไปส่งยัยนี่ก่อนจะดีกว่านะ...วาร์"
                    "งั้นก็เรื่องของเธอก็แล้วกันเกิดอะไรขึ้นอย่ามาว่ากันทีหลังก็แล้วกัน" ผมพูดเสียงอ่อน และเดินออกจากห้องคาราาโอเกะไป ก็ตรงดิ่งไปที่่รถสปอร์ตเปิดประทุนสีดำมันเงาของผมทันที
                      ชั่งเธอก็แล้วกันคนอุตส่าห์เตือนเพราะหวังดี เฮอะ!

                     
          ฉันรู้สึกถึงเบาะนุ่มนิ่ม และแอร์ที่เย็นฉ่ำแต่ฉันมั่นใจได้เลยว่าฉันไม่ได้อยู่ในห้องคาราโอเกะอย่างแน่นอน
               ฮะ! ไม่ได้อยู่ในห้องคาราโอเกะ!!! OoO แล้วฉันอยู่ที่ไหนกัน!!!!! ฉันตาลีตาเหลือกตื่นขึ้นมาทันที
              "เหวอ~ตื่นแล้วหรอ สะดุ้งเชียวตื่นดีๆก็ได้" ใครคนหนึ่งพูดขึ้น แต่ฉันไม่เห็นหน้าเขาไม่ชัด เพราะเขากำลังขับรถอยู่น่ะ เอ๊ะ ขับรถ อย่าบอกนะว่าลักพาตัวฉันมาน่ะ O_O 
              "นี่นาย! จะพาฉันไปไหนและ...นายเป็นใคร" ทำไมฉันต้องถามด้วยวะ ยังไงนายนี่ก็ต้องเป็น...
                แก๊งลักพาตัว!!!
              "ฉันแค่จะพาเธอไป...เอ๊ะ ทำไมหน้าเธอคุ้นๆนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน" ย่ะ หน้านายก็โคตรคุ้นเลย คล้ายกับดารา...เอ๊ะ ดารางั้นเหรอ!
              "นายเป็นดาราใช่มั้ย! " 
              "อืมใช่ ทำไมหรอ อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้จักน่ะ.." ใช่จริงๆด้วย ผมสีเทาเข้มแบบนี้ อย่าบอกนะว่าเป็น...นายเทวาร์หน้าปลาหมออ่ะ "นายคือเทวาร์ใช่มั้ย!!! " 
              "ไม่ต้องตะโกนก็ได้ ฉันนี่่แหละเทวาร์...ดาราหนุ่มสุดหล่อ" นั่นไงใช่นายเทวาร์บ้าบอจริงๆด้วย แถมหลงตัวเองอีกต่างหาก ชิ หล่อตายแหละ หน้าอย่างกับปลากะโห้(ครั้งที่แล้วพูดว่าปลาหมออยู่เลยไม่ใช่หรอ)
              "อ๊ากกกกกกก"
              "จะตะโกนหาพระแสงอะไรเนี่ย หนวกหู! "
              "นายจะพาฉันไปไหนฮะไอ้เทวาร์บ้า! จะลักพาตัวฉันงั้นเหรอ" แม่จ๋าช่วยหนูด้วย ไอ้เทวาร์หน้าปลาจวดมันลักพาตัวหนู(ตกลงหน้าของเทวาร์สุดหล่อเป็นได้แค่ปลาใช่มั้ยยะ) 
              "เอ๊ะ...ยะ..อย่าบอกนะว่าเธอคือยัยผู้หญิงปากจัดคนนั้นน่ะ! " จะตะโกนหาหมูหมากาไก่ทำไมเนี่ย
              "โปรดเรียกให้ถูกด้วยฉันชื่อพีส ไม่ได้ชื่อยัยผู้หญิงปากจัด"
              "อ๋อเหรอออ งั้นก็เป็นยัยผู้หญิงขี้วีนนั่นใช่มั้ยหละ :P" เขาทำหน้าทะเล้น แต่ตาเขาก็ยังคงมองไปข้างหน้าเหมือนเดิม -.-
              "หึ ฉันไม่อยากจะทะเลาะกับนายแล้ว" 
               อืม~แต่มองไปมองมาเขาก็ดูแปลกตาต่างจากเมื่อกลางวันนั้นลิบลับเลยหละ เสื้อเชิ๊ตสีขาวกับยีนส์สีดำและผมที่เซ็ตทรงมาอย่างดี ผิดกับเมื่อกลางวันผมยุ่งเหยิงแต่ก็หล่ออ่ะแหละ >.,< อิอิ
              "คนที่เริ่มก่อนคือเธอไม่ใช่เหรอ...แล้วเพราะอะไรหละถึงไม่อยากทะเลาะกับฉันน่ะ?" เพราะนายหล่อน่ะสิ
               เฮ้ย! เรียกสติกลับมา เราจะไปหลงความหล่อของหมอนั่นไม่ได้!!!
              "เหอะน่า แล้วนี่นายจะพาฉันไปไหน?"
              "ตอนแรกก็จะพาไปส่งหอ แต่..."
              "แต่อะไร!"
              "แต่ตอนนี้ฉันจะพาไปบ้านของฉัน แล้วอีกอย่างปิดปากให้เงียบไม่งั้นโดนเชือดแน่" อึ๋ย~!
               ไอ้ซาตานบ้า! อย่าคิดว่าขู่แค่นี้แล้วอย่าฉันจะกลัวนะ! ฮึ่ย
              "หึ ก็ดีนะจะได้เห็นบ้านของนายด้วยไง" อยากเห็นตายแหละ
                แต่ก็อยากรู้นะว่ามันจะใหญ่โตแค่ไหน บ้านของดาราดังเนี่ย
              "หึๆ แล้วเธอรู้มั้ยว่าไอ้รถคันที่เธอนั่งอยู่เนี่ยมีราคามากกว่า 20 ล้าน"หาาาาOoO ไอ้รถแอร์เย็นๆเนี่ยมันมีราคาถึง20กว่าล้านเลยเหรออออ
               ถ้าฉันกระโดดลงจากรถตอนนี้จะทันมั้ยเนี่ย! รถบ้าอะไรราคาโคตรแพงเลย
              "...."
              "เงียบทำไมหละ"
               ยังจะมีหน้ามาถามอีก!!! กลัวพูดอะไรไม่ดีออกไป แล้วแกจะเก็บตังค่าน้ำมันฉันอ่ะสิ...คิดดูรถราคาแพงตั้งขนาดเนี้ย ค่าน้ำมันจะราคาแพงขนาดไหน! (มันเกี่ยวมั้ยน่ะ)
              "...."
              "...."
              หลังจากคำพูดสุดท้ายของตาเทวาร์รวยเวอร์นั่นทุกอย่างก็เงียบสงบมีเพียงเสียงเครื่องยนต์ และเสียงตามถนนที่มีไฟประดับประดาสวยงามท่ามกลางความมืดที่โอบล้อม...ทุกสิ่งทุกอย่าง

                                                                 [บ้านเทวาร์]

              "ถึงแล้ว!"
              "อืม นั่งนานเกินขาเป็นตะคริวอ่ะ...ลุกไม่ได้T^T"
              "งั้นรอแป๊บ" แล้วเขาก็เปิดประตูลงจากรถไปโดยทิ้งฉันไว้ในรถ  อ๊ายยยยย อย่าทิ้งฉันไว้ในรถคนเดียวสิ...ถึงรถจะหรูหราแค่ไหนฉันก็ไม่ชอบอยู่คนเดียวน้าาาTOT
              ปึก
              "นะ..นายจะทำอะไร..." ตอนนี้เขากับฉันอยู่ใกล้กันม๊ากมาก อา~ตัวของเขาหอมจังเลย -..- ใช้น้ำหอมอะไรกันนะ
              "ฉันไม่ได้ทำมิดีมิร้ายเธอแล้วกันน่ะ เพราะว่าเธอมัน..."
               เพราะเธอมันมีค่าอย่างมาก >O< กรี๊ดดดดด             
              "เพราะเธอมัน...ไม่น่าสนใจยังไงหละ" >O< กล้าพูดดดดดดดดดด
              "เอ้า~ เอามือมาคล้องคอฉันได้แล้ว"
              "ทำไมฉันต้องเอามืออันแสนนุ่มไปคล้องคอของนายด้วยหละฮะ"
              "งั้น..." หืมมมม "กรี๊ดดดดดดดดด" ตาเทวาร์มันแบกฉันไปบนบ่าเลยอ่ะ>O< ทำไมมันเร็วยังงี้
               ฉันดิ้นขลุกขลักอยู่บนบ่าของเขา>O< มันสยองนะยะ เลือดจะคั่งหัวตายยยย
              "ไม่ต้องแหกปากน่า! เดี๋ยวข้างบ้านก็ได้ยินกันหมดพอดี"
               นายกลัวฉันจะเสียชื่อใช่มะ ^O^ 
              "ชื่อเสียงฉันป่นปี้กันพอดี! พาผู้หญิงมาบ้านดึกๆดื่น >O< โอ้! ฉันทำลงไปได้ไงเนี่ย" อ๊ายยยยย ไอ้บ้าๆ
ทำไมถึงพูดอย่างนี้!!
              หลังจากที่ฉันกับเขาเดินไปทะเลาะกันไปอยู่ๆเด็กน่าตาน่ารักก็เดินออกมาเปิดประตูบ้าน
               "พี่ชายกลับมาแล้วหรอครับ^O^แล้ว...นั่นใครกัน?O?" ฉันเห็นคำถามเต็มดวงตากลมโตของเด็กคนนั้นด้วยหละ ?O?
               "ฮะๆ กลับมาแล้วหละ...ส่วนพี่คนนี้เป็นใครค่อยถามพี่เขาเองแล้วกันนะ^^ ตอนนี้เข้าบ้านกันก่อนเถอะ เดี๋ยวยุงกัดขาลายหมด" แล้วตานั่นก็แบกฉันเข้าบ้านไป แต่พอฉันเหลือบมองเด็กน้อยคนนั้นแล้วดูท่าจะอายุพอๆกับน้องคนเล็กของฉันเลยนะเนี่ย^^
                 
                แต่พอเดิน(ถูกแบก)เข้าไปในบ้านของเขาฉันก็รู้สึกถึงความว้าเหว่และกลิ่นตุๆ >O< เอ๊ะ กลิ่นตุๆงั้นหรอ อย่าบอกนะว่าเป็นกลิ่นมาจากตัวของฉันน่ะOoO
               ฟุดฟิดๆ +00+ รู้สึกว่าคนที่ได้กลิ่นคนแรกจะเป็นฉันนะ ตามด้วยเทวาร์แล้วก็น้องของเทวาร์ที่ชื่อ...อะไรก็ไม่รู้ >O< 
               "เธอได้กลิ่นอะไรมั้ย?..." หอมใช่มั้ย(หลอกตัวเอง) "กลิ่นเหม็นตุๆ +00+" เขาทำจมูกบานคล้ายน้องทรายคุณแม่ขอร้องแล้วทำท่าดมคล้ายหมา -.-+ อยากถ่ายคลิปแล้วเอาไปเผยแพร่ต่อสาธารณะชนจังเลย~ แต่...เอ๊ะ! ตะคริวกินหายแล้วนี่นา 
               "นี่ทิวน้อยครบได้กลิ่นอะไรมั้ยครับ..." กลิ่นหอมๆใช่มั้ย(หลอกตัวเอง) "เหม็นตุๆ"
               "ผมได้กลิ่นครับ หอมมากเลย^O^.." อ๊ายยย พี่ขอหอมทีจิ^3^ 
               "???" เทวาร์ทำหน้างงได้แบ๊วสุดๆ>O< เกลียดจริงเล้ยยย..พวกน่ารักเนี่ย! "ก็กลิ่นตัวของพี่วาร์หอมสุดๆไปเลยหละครับ^^.." อ้วกกกกกก น้ำเน่าที่สุด! 
               "โอ้..ก็ปกตินะ ตัวของพี่วาร์คนนี้หอมอยู่แล้ว^O^ ฮิฮิ" อ้วกกกก น้ำเน่าทั้งพี่ทั้งน้องเลย =W= พูดแต่คำพูดชวนอ้วกอยู่ได้...ท้องไส้จะแห้งหมดแล้วววว
               "นี่นายเทวาร์หยุดพูดแป๊บดิ...วางฉันลงก่อนเลือดจะคั่งหัวฉันตาย-0-" แล้วนายเทวาร์ก็ค่อยวางปูน เอ๊ย...วางโอ่ง~ เอ๊ย! วางฉันลง(ถูกแล้วใช่มั้ย~_~)บนโซฟาอันนุ่มแสนนุ่มมมม 
               "หายแล้วเรอะ ตะคริวน่ะ"
               "อืม... ขอบใจนะ" คำสุดท้ายฉันพูดเบามากกกกกก
               "พูดดังๆก็ได้ การขอบใจไม่ใช่เรื่องน่าอายสักหน่อย"
                แว๊กกกกกกก ได้ยินด้วย>//////<
               "ฉะ..ฉันไม่ได้พูดสักหน่อย นายหูฝาดรึเปล่า"
               "หึ เอาเถอะๆ" เขาหัวเราะเบาๆ อ๊าย มันน่าขำมากเลยหรอยะ>O<
               "พี่ชายครับ*-* พาผมไปนอนหน่อยสิ" ทิว(เห็นเขาเรียกกัน)มองหน้าเทวาร์อย่างอ้อนวอน
               "ได้สิครับ^^ แป๊บนึงนะ" แล้วเขาก็ก้มลงมากระซิบที่หูของฉัน
               "ไปอาบน้ำได้แล้ว ตัวเธอโคตรจะเน่าเลยว่ะ" อะ..อะ...(ช็อคจนพูดไม่ออก) 
               ".... ฉันไม่มีเสื้อผ้า"  
               "เอาของฉันใส่ไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันไปเอามาให้เธอก็เอาผ้าเช็ดตัวในห้องน้ำพันไปก่อนแล้วกัน"
               "อืม" ฉัน 
               "พันให้แน่นๆด้วยหละ^_^+ เพราะฉันไม่รับรองความปลอดภัยให้หรอกนะ" ว่าแล้วเขาก็เดินขึ้นบันไดไปกับน้องชายของเขา - - ชิ อิจฉาจัง...อยากมีน้องที่น่ารักอย่างนี้มั่งอ่ะT_T
                 แต่จะว่าไปแล้วบ้านของเขาก็ไม่ได้หรูหราใหญ่โตอะไรมากนักหรอกนะ.. ก็แค่มีเฟอร์นิเจอร์นิดๆหน่อยๆ มีห้องสัก 2-3 ห้องตรงข้างล่างอ่ะนะ-0- แต่ใครจะไปรู้ในห้องน้ำอาจจะหรูหราสุดๆไปเลยก็ได้ พวกอ่างจากุซซี่ ทีวี แอร์ โอ้สวรรค์ o(*0*)o 
                 มาเริ่มสำรวจห้องกันเลยดีกว่า เริ่มที่ห้องใกล้สุด
                แอดดด
                "แค่กๆ"
                 โอ้! มายก๊อดดด ฝุ่นตลบอบอวล...อยู่ไม่ไหวแว้วววว>_< ไปห้องต่อไปกันเล้ยยย
                 ครืดดดด
                "OoO!"
         ในที่สุดก็เจอห้องน้ำสักที สงสัยใช่มั้ยล่าาา..ว่าตกใจอะไร ก็มันไม่ได้มีอ่างกุซซี่น่ะสิ ทีวีด้วย แอร์ก็ด้วย โคตรธรรมดาเลยก็ว่าได้ เท่าที่เห็นด้วยตาก็มีอ่างอาบน้ำที่มีม่านกั้น ชักโครก อ่างใส่น้ำแล้วก็ฝักบัว -..- โอ้ ฝันสลายวายวอดมอดดับ!  ก็ยังดีวะ! ที่ยังมีน้ำให้อาบโสโครกมานานเกินไป-..-
                 แต่ว่าน้ำบ้านนายเทวาร์นี่ก็เย็นชื่นใจจังเลยเนอะ>v< ฮิฮิ สบู่ก็ห๊อมมมหอม เอ...แต่ว่าผ้าเช็ดตัวอยู่ตรงไหนหว่า? อ๊ายยย อย่าบอกนะว่าอยู่ข้างนอกอ่ะ -[]-! ไม่จริงน่าาาา 
                ก๊อกๆ
                "เฮ้~ เสร็จย๊างงง" 
                 ซวยแล้ววว
                "ยะ..ยังไม่เสร็จเลย เอ่อ ตะ...ตรงข้างนอกมีผ้าเช็ดตัวสักผืนมั้ยอ่ะT_T" ขอให้มีเถอะ สาธุๆๆๆ
                "อ้าว เธอไม่ได้เอาเข้าไปหรอไง" ถ้าเอาเข้าไปจะถามทำไมยะ หัดคิดซะบ้างเซ่!
                "งั้นเอาเสื้อผ้าของฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวไปเอาผ้าเช็ดตัวมาให้ก็แล้วกัน ชิ! วุ่นวายจริงๆเล้ย" แล้วเขาก็ส่งเสื้อผ้าเข้ามาให้แต่เขาไม่ได้เห็นอะไรหรอก ฉันแค่ยืนมือออกไปรับน่ะ
                 ฉันว่าฉันคงอยู่ในโลกนิทาน(นิยาย)แหงเลย มีเจ้าชาย(ดารา)ขี้ม้าขาวมาช่วยT^T ซาบซึ้ง
                "เอ้านี่ รับไปซะ! -__-" เขายื่นผ้าเช็ดตัวลายเคโรโระมาให้+_+ อยากได้ลายคิราริมากกว่าง่าา-3-
                "ขอบใจนะ" ครั้งนี้ฉันพูดเสียงดังฟังชัดแล้วก็รับผ้าเช็ดตัวไปอย่างง่ายดาย
                "เหอะๆ" 
                 เฮ้ออออ + - + ทำไมชีวิตมันซวยอย่างนี้นะ ;(  เอาเถอะๆ ยังไงก็รีบแต่งตัวดีกว่า...ทำไมเสื้อผ้าของเขามันใหญ่จัง แค่เสื้อตัวเดียวก็เลยเข่าแล้ว -0- ใส่แค่เสื้ออย่างเดียวก็ได้มั้ง....

                "มานี่หน่อย" เทวาร์กวักมือเรียกฉันใบหน้าไร้อารมณ์เหมือนตอนเจอกันครั้งแรกเลย -_- เกลียดจริง! 
                "หืม?" หมอนี่มีอะไรกันแน่ อย่าบอกนะว่าจะพาไปทำมิดีมิร้ายอ่ะT_T  
                "เออน่ะ บอกให้มาก็มาดิ! อย่าให้ต้องขึ้นเสียง" 
                 แง๊ โหดอ่ะ...คิดว่าฉันจะกลัวหรอยะ
                "มีไรก็พูดมาดิ"
                "จะเดินมาดีๆหรือจะเดินมาด้วยน้ำตา" ครั้งนี้เขาไม่ได้ขึ้นเสียงหรอกนะ แต่ฉันรู้สึกหนาวๆอ่ะ
                 โหดชะมัด แต่ฉันไม่กละ..กลัวหรอกนะ..น๊าาาา TOT
                "ปะ..ไปแล้วจ้า"
                 เฮ้ยย ใครใช้ให้เดินฮะยัยพีสบ้า.. อ๊ายยย ยังไม่หยุดเดินอีกบอกว่าบอกว่าให้หยุดไงเล่าไงเล่า ยังไม่หยุดเดินอีกT^T ถึงแม้ว่าฉันจะพยายามเกร็งขาตัวเองไม่ให้เดินขนาดไหนมันก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดีเพราะตอนนี้ฉันก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้านายเทวาร์เข้าให้แล้ว -.-
                 "-__-"
                 "ทำหน้าอย่างนั้นทำไมยะ! นายเรียกฉันก็มาแล้วนี่"
                 "เหอะ! ก็เปล๊า...ช่วงนี้เธอว่างมั้ยหละ" ถามทำไมเนี่ย
                 "ก็นะ เป็นบางช่วงแหละ.. แล้วจะถามทำไม"
                 "อืม ทำงานอะไรให้อย่างได้ปะ" เขาทำหน้านิ่งและเย็นชา
                  คนที่จะให้คนอื่นทำงานให้มันทำหน้ากันอย่างนี้หรอวะ - -
                 "..." เหอะ! ดูซิถ้าฉันเงียบนายจะตอบว่ายังไง...เทวาร์
                 "ได้เงินด้วยน๊าาา" นี่ถ้าฉันก้มหน้าก้มตาอยู่ฉันคงคิดว่าตาเทวาร์นั่นทำหน้าวิ๊งๆ เหมือนพวกการ์ตูนแล้วหละ แต่ไม่เล้ยย ไม่มี๊~(ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยยะ!) ตานั่นก้ทำหน้านิ่งเหมือนเดิ๊มเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง -0-
                 "ก็ได้นะ แต่ต้องดูก่อนว่าค่าแรงเท่าไหร่และเป้นงานแบบไหน" ฉันตีหน้านิ่ง
                 "อืมงั้นรอแป๊บนะ เดี๋ยวไปเอาเอกสารก่อน..เดี๋ยวมา"
                  ง่ะ=[ ]=! มีเอกสงเอกสารด้วย สงสัยเป็นงานใหญ่ แล้วเขาก็เดินหายเข้าไปที่ไอ้ห้องฝุ่นเขรอะ อี๋~กล้าเข้าไปได้ไงอ่ะ ถ้าเกิดขี้ฝุ่นอุดรูจมูกตายขึ้นมาฉันจะกลับบ้านยังไงห๊าาา(น่าตบ!) คิดดู๊! ขนาดฉันที่ยังไม่ได้อาบน้ำตัวเหม็นเน่าหึ่ง(โสโครกสุดๆ>O<)ยังไม่อยากจะอยู่ในนั้นเล้ยย อย่างน้อยฉันที่เปรียบเสมือนขี้หมาแห้งที่อย่างน้อยก็น่าจับกว่าไอ้ห้องฝุ่นเขรอะที่เป็นขี้หมาสดก็แล้วกัน! ทำไมฉันมีความคิดสกปรกโสโครกจังเนี่ย ขี้หมงขี้หมาแถมยังมีสดมีแห้งอีกด้วย =0=!!! โอ้ ฉันพูดออกไปได้ยังง้ายยยย >[ ]<
                 "มาแล้วๆ อ่ะนี่อ่านซะ" แล้วนายเทวาร์(ที่โผล่มาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้)ก็ยื่นใบสัญญามาให้ แล้วฉันก็ยื่นมือไปรับแต่โดยดี อืม~ ลายมือเป็นระเบียบดีจัง

                 'งาน:ดูแลบ้านและบุคคลในบ้าน
                 เงินเดือน:10,000 บาทต่อเดือน
                 เวลาทำงาน:6:00 - 7.00 น. (ช่วงเช้า)
                                   6:00 - 21.00 น. (ช่วงเย็น)
                                          - 23.59 น. (เจ้าของบ้านมีปาร์ตี้)
                 โบนัส:ถ้าทำให้น้องชายเจ้าของบ้านไม่มีอคติต่อผู้หญิงได้ภายใน 100 วัน จะได้เงิน1,000,000 บาท                              แต่ถ้าเกินจะหักออกเดือนละ10,000 บาท :P
                  หมายเหตุ:ถ้าเกิดการเปลี่ยนแปลงหรืออะไรก็ตามแล้วจะบอก' 
                  
                  โอ้~ ได้เงินดีนี่นา แต่ทำไมต้องทำถึงเที่ยงคืนด้วยหละ ตอนปาร์ตี้เนี่ยT^T แล้วตรูจะกลับบ้านยังไงเคยคิดบ้างม๊ายยย
                  "เอ้อ ลืมบอกไป^^ มีเซอร์วิสรับส่งถึงมหา'ลัย" อาาาา*0* งั้นก็ตกลงเลยค่าาาา
                  "ตกลง"
                  "งั้นก็เซ็นซะ" เขาส่งปากกามาให้ฉัน แล้วฉันก็เซ็นยิกๆใส่ช่องลายเซ็น*-* เงินจ๋าาา
                  "งั้นเดี๋ยวเอาไปถ่ายเอกสารแป๊บ" ว่าแล้วตานั่นก็แวบเข้าไปในห้องฝุ่นเขรอะอีกครั้งหนึ่งT_T 
                  "อ้อ~ แล้วก็ลืมบอกอีกอย่างว่า..ถ้าเธอเบี้ยวงานฉันหักวันละ 300 บาท" เขาตะโกนออกมา >O< แล้วทำไมไม่บอกกันก่อนล่ะย๊าาาาาาาา!