ห้องเก็บของ

ลำดับตอนที่ #23 : นิยาย พเ

12

            และแล้วฉันก็ถูกจับตัวมาอยู่ในแก๊งแบล็คฮาร์กบ้าบอไรนั่น!!

            "พายัยนี่เข้าไป" ผู้ชายร่างสูงผิวขาวเหลืองรูปร่างหน้าตาดีเป็นบ้า คาดว่าจะเป็นลูกน้องมือขวาของนายแอสซิสแน่...เขาพูดขึ้นก่อนที่จะมีลูกน้องอีกสองคนมาจับแขนฉันพาเข้าไปข้างใน...ต่างจากสำนักงานแก๊งเรดดรากอน เพราะที่นี่เปรียบเสมือนโกดังใหญ่ ใหญ่มากๆ ข้างๆ มีกล่องและลังมากมายก่ายกองไปหมด...จนบางทีฉันแอบสงสัยว่ามันคือยาบ้ารึเปล่านะ- -

            และฉันก็เดินมาสุดโกดังทันทีซึ่งมันทะลุเข้าไปในตัวสำนักงานได้เลยข้างในเป็นสำนักงานและมีห้องขังด้วย....ลึกลับและซับซ้อน

            "พายัยนี่เข้าไปข้างใน" เสียงโหดๆพูดขึ้น

            "ครับ" ว่าแล้วพวกนั้นก็จับฉันเข้ามาในห้องขังทันที! ห้องกรงขังที่มีเหล็กแข็งๆกั้นไว้

            "อย่าแอบหนีล่ะ"

            "คิดว่าฉันจะดีได้รึไง!!" ฉันตะคอกกลับไปทันที...แต่ห้องขังนี่มันร้อนชะมัด เสื้อก็เปียก หลังจากเล่นน้ำยังไม่ได้เปลี่ยนเลย...เห้อ ซิททาร์ พี่พัชร และทุกคนจะเป็นยังไงบ้างนะ

            "เธอๆ นายเรียก!" หัวหน้าลูกน้องสุดหล่อพูดจบก็เอากุญแจมาไขที่กรงก่อนจะกระชากแขนฉันออกมา ถึงจะเจ็บแค่ไหนก็ต้องทน ฮู่วว=3 เราต้องชดใช้ความผิดที่ทำความวุ่นวายกับแก๊งเรดดราก้อน ท่องเอาไว้ ๆ

            "บ่นอะไรพึมพำ - - "ร่างสูงๆของหัวหน้าลูกน้องหน้าหล่อหันมามองฉันขณะที่กำลังท่องความผิดของตัวเองอยู่เบาๆ

            "เปล่าซะหน่อย=3=" และแล้วฉันก็มาหยุดอยู่หน้าแอสซิสในสภาพเปียก และโทรมมากๆ

            "ว่าไงสาวน้อย" แอสซิสลุกยืนขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะมองฉันด้วยสายตาสื่อความหมาย พร้อมกับยกนิ้วมือขาวเรียวมาไล้หน้าฉันเบาๆและฉันก็ปัดมันทิ้งออกโดยเร็ว มือสปรกๆแบบนั้นฉันไม่ต้องการ

            "อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!"

            "ฮ่าๆๆ" เขาหันไปหัวเราะกับลูกน้องสี่ห้าคนข้างๆทำไมอะ มันน่าขำตรงไหนกัน=3=

            "ขำอะไร" ฉันถามอย่างกังวล

            "จูบก็เคยมาแล้ว..."O_O!!

            "นายนี่คิดเรื่องอื่นไม่เป็นนอกจากจูบสินะ=/=!"

            "แต่ฉันยังไม่เคยอปปะกังนัมสไตล์กับเธอเลยนี่" อะ...อบปะกังนัมสไตล์O[]O คืออะไร หมายความว่ายังไง TOT!??

            "- -"

            "เอาเถอะ เธอไปเปลี่ยนชุดก่อนก็ได้"เขาพูดพร้อมกับจ้องมาที่ลำตัวของฉันในสภาพเปียกปอนไปทั้งตัว...แต่หมอนั่นดันมามองแค่....

            พรึ่บ!

            ฉันปิดหน้าอกตัวเองทันที ใช่แล้วล่ะเวลาใส่เสื้อผ้าเปียกน้ำมันก็เป็นแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนT//T

            "ลามกกก !!!"

            "จ๊อซ พายัยนี่ไปเปลี่ยนเสื้อ!" เขากระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนที่ไอจ๊อซหัวหน้าลูกน้องจะพาฉันเข้าไปในสำนักงานอีก-3-

            'ห้องลีเซีย'

            ป้ายตัวโตๆ ตัวอักษรสีดำพื้นหลังขาวแสดงความเป็นเจ้าของ ของห้อง.. หน้าห้องมีกระถางต้นวาสนาวางไว้ประตูห้องสีขาวสะอาดดูสบายตา ถึงแม้บริเวณจะมีฝุ่นไม่น้อยเลย

            "ยืนเซ่อทำไม เข้าไปสิ" นายจ๊อซพูด คนกรุงเทพนี่ยังไง ทั้งหล่อทั้งโหด >_<

            "นี่มันห้องคุณลีเซียนะ-0-"

            "เข้าไปเถอะน่า!" จ๊อซผลักหลังของฉันจนฉันต้องยอมบิดกลอนเข้าไปข้างในไม่งั้นคงต้องหัวโขกประตูห้องเป็นแน่!

            แอ๊ดดด..

            ห้องกว้าง มีเตียงสุดหรูตั้งอยู่ ลุคเจ้าหญิงสง่างามทันทีแถมยังมีรูปคุณลีเซียตามผนังเต็มไปหมด และรูปคู่ของลีเซียกับแอสซิส...

            ตั้งแต่เข้ามาในกรุงเทพ ฉันรู้สึกว่าตัวเองเลวขึ้น...จนขนาดเป็นมือที่สามของคนที่ไม่ได้รักได้TOT

            "เอาเสื้อผ้าคุณลีเซียไปใส่ก่อน" จ๊อซเดินไปหยิบชุดกระโปรงลุคเจ้าหญิงมาให้ฉัน ชุดสีม่วงแก่มีลูกไม้สีขาวปลายๆที่คุณลีเซียเคยใส่เมื่อวันนั้นนี่นา ดูท่าทางเป็นตัวโปรดด้วย..

            ฉันขอโทษนะคะคุณลีเซีย ฉันถูกบังคับT//Tได้โปรดให้อภัยด้วยเถิด

            "แล้วคุณลีเซียล่ะ" ฉันถาม

            "ไม่อยู่"

            "ไปไหนแล้วกลับวันไหน"

            "ไม่รู้อีกวันสองวันนี่แหละมั้ง" ก็โล่งอกไปหน่อยฉันจะได้ซักชุดมาไว้ที่เดิมได้ทัน

            "เดี๋ยวฉันรอข้างนอก เธอไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ"

            "อืม" ฉันเดินเข้าไปในตัวห้องน้ำก่อนจะเปลี่ยนเป็นชุดสีม่วงโดยไว ใส่แล้วรู้สึกราศรีจับแฮะ >_<!!

            แกร๊ก...

            "เสร็จแล้วล่ะ จ๊อซ" ฉันก้มลงมองชุดอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง...ก่อนจะเงยหน้ามองจ๊อซแต่กลายเป็นคุณลีเซียแทน=[]=!! ส่วนนายจ๊อซคาดว่าจะถูกเชิญไปรอด้านนอก

            O[]O!!

            "คุณลีเซีย..."

            เพียะ!

            ฝ่ามือบางตบเข้ามาที่แก้มของฉันจนหน้าต้องหันไปตามแรงมือ ถึงจะเจ็บแค่ไหนฉันก็ต้องทน...เพราะฉันผิดเองที่เอาชุดโปรดของเขามาใส่ TOT

            "ยัยเศษสวะ! มารยาแพศยา! เธอไปอ่อยแอสซิสมาใช่มั้ย?" ยังไม่ได้อธิบายอะไร คุณลีเซียก็ง้างฝ่ามือจะตบฉันอีกครั้ง ฉันรีบหลับตาปี๋ก่อนจะมีเสียงบางคนช่วยชีวิตไว้

            "หยุดนะลีเซีย!!!" เสียงห้าวตะโกนออกมาจนฉันตกใจ เสียงแอสซิสไม่ผิดแน่ และนั่นยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่เลย

            ฝ่ามือคุณลีเซียชะงัก...

            "แอสซิส..." พูดไม่ทันจบประโยคแอสซิสก็ดึงตัวลีเซียออกไปพิงผนังและเข้ามาโอบฉันแทน...และมันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดจนน้ำตาไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้

            "ไม่เป็นไรนะเรนโบว์ อย่าร้องไห้สิ" เขาลูบหัวฉันเบาๆ ทำไมกัน ทำไมมันรู้สึกแบบนี้นะ รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก TOT ทำไม ช่วยบอกฉันที

            "แอสซิส.."เสียงลีเซียแผ่วเบาลง น้ำใสๆเอ่อล้นขอบตากำลังไหลอาบแก้ม นัยย์ตาแดงก่ำด้วยความเสียใจ ผิดหวัง...ทำไมล่ะแอสซิส นายไปปลอบใจลีเซียไม่ดีกว่าหรอ ...

            ฉันทำได้แค่คิด ซึ่งปากพูดออกไปไม่ได้...มันขยับตัวไม่ได้จริงๆ

            เขาละอ้อมกอดออกจากฉันก่อนจะจูบลบที่หน้าผากฉันเบาๆ...ในตัวผู้ชายคนนี้ เมื่อก่อนฉันรู้สึกว่าเขาดูก้าวร้าว...แต่ทำไมความรู้สึกของฉันที่มีให้เขาตอนนี้ เขาดูเป็นผู้ชายที่อบอุ่นเหลือเกิน..

            คุณลีเซียวิ่งออกไปจากห้องก่อนจะปิดประตูดังปัง!!

            "ตามคุณลีเซียไป.."ฉันพูดกับเขา..

            "ไม่"

            "ฉันบอกให้ตามไปไง"

            "..โธ่เว้ย!" แอสซิสทำอะไรไม่ถูก...เขารีบวิ่งออกจากห้องเพื่อไปหาลีเซียทันที...นายทำถูกต้องแล้วล่ะแอสซิส นายทำถูกต้องแล้ว..

            ฉันได้แต่ยืนมองหลังใหญ่ๆที่ค่อยๆเล็กลงเรื่อยๆ...ส่วนนายจ๊อซก็จ้องฉันอยู่ริมประตูเช่นกัน

13

            เอี๊ยดด(เสียงประตูห้องขังได้เปิดออกมา)

            เคร้งงงง!!

            "กินข้าวซะ อย่าให้พูดมากก!" จ๊อซ โยนจานข้าวที่มีปลาทูอยู่หนึ่งตัวบนจานมาให้ฉันจนจานสังกะสีแดงเคร้งจากการโยน...งกจริงๆ สำนักงานก็ออกจะใหญ่ และดูจานข้าวสิ TOT สังกะสีขึ้นสนิม...เอาน่ะไม่เรื่องมาก มีให้กินก็บุญโขแล้ว! ฉันจับอาหารยัดเข้าปาก..

            "เฮ้ยๆ ค่อยๆกินสิเดี๋ยวก็ติดคอตาย...นายยิ่งหวงอยู่"ประโยคหลังเค้าบ่นพึมพำแต่ฉันดันหูดี ก็เลยได้ยินชัดแจ๋ว...ได้การล่ะ ฉันนึกอะไรออกแล้ว!!

            "แอ่ก...อุ่ก...อั่กก โอ๊ยย ติดคอ" ฉันพยายามควานหาน้ำ แต่ก็นึกได้ว่า ในห้องขังนี่ไม่มีน้ำนี่นา..

            "เฮ้ยๆ เดี๋ยวรอตรงนี้แปปนึงนะฉันจะไปเอาน้ำมาให้" จ๊อซ ลุกลี้ลุกลนและรีบวิ่งออกไปเอาน้ำมาให้ฉัน...โฮะๆ สงสัยกลัวนายแอสซิสจริงๆ ที่จริงแล้วฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก เเต่มันเป็นแผนให้หมอนี่ออกไปจากตรงนี้ต่างหาก ฉันจะได้หนีสะดวกหน่อย...เพราะนายจ๊อซ ไม่ได้ปิดประตู โฮะๆ ฉันไม่รอช้ารีบวิ่งออกจากห้องขังทันที..

            TOTขอให้ออกไปได้เถอะ ฉันก้าวขายาวๆออกมาจากห้องขังก่อนจะมีเสียงใหญ่ดังก้องขึ้นมา "เฮ้ย!! อย่าหนีนะ!"

            ฉันหันหลังไปมองนายจ๊อซที่ถือขวดน้ำและกำลังก้าวขาวิ่งตามฉันมาอย่างรวดเร็ว...ขอให้ไม่ทันเถอะ ฉันเป็นนักกีฬาวิ่งของโรงเรียนเชียวนะ เห็นแบบนี้

            ฉันใช้ความสารถตัวเองวิ่งข้ามสิ่งของขวางหน้ามากมายรู้สึกเหมือนอยุ่ในหนังแอ๊คชั่น          

            "จับมัน!!"จ๊อซสั่งใครสักคนที่เพิ่งเห็นฉันวิ่งออกมาโดยเร็ว เสียงฝีเท้าของคนที่ตามฉันมาเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ...และฉันก็เหนื่อยแล้วด้วย ฉันรีบวิ่งหาที่หลบที่คิดว่าน่าจะปลอดภัยที่สุด...ไม่มีที่ไหนแล้วนอกจากหลังกำแพง... ฉันเลี้ยวเข้าไปทันที..

            ตึกตัก ตึกตัก

            ทุกอย่างเงียบฉี่....ฉันยืนพักก่อนจะได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นรัวกว่าปกติเพราะฉันวิ่งมาไกลมากน่ะสิ แฮ่กก เหนื่อยเป็นบ้าTOT

            "เฮ้ย แกไปทางโน้น!" O_O! เสียงนายจ๊อซนี่...มากับลูกน้องอีกสี่ห้าคนด้วยนะ...ฉันแอบมองข้างกำแพงก่อนรีบหลบหน้าเข้าไปที่เดิม โหยย TOT หัวใจวาบไปที่ตาตุ่มอย่างไม่ต้องสั่ง

            "ส่วนแก มากับฉัน!"จ๊อซสั่งลูกน้องอีกคนก่อนทั้งคู่จะวิ่งไปหาฉันข้างหน้า...

            "เห้ออ...โล่งแล้วสิเรา=_=;;" ฉันค่อยๆกระดึ๊บออกมาจากหลังกำแพงนั่นก่อนจะ...

            หมับ!

            มือขาวๆแบบนี้...แอสซิส TT_TT

            "โล่งอกอะไรหรอ..."เสียงกวนๆพูดขึ้น...ไม่พอเค้ายังยักคิ้วทะเล้นให้ฉันอีก...ทำไมนายไม่ไปอยุ่กับคุณลีเซียซะ!

            "หนีเสือปะจระเข้จริงๆT_T" ฉันพูดเบาๆแต่เขากลับได้ยินสะงั้น ไม่อย่างนั้นคงไม่กระตุกยิ้มเท่ๆแบบนั้นออกมาหรอก ToT

            "บ้านเธออยู่ที่ไหน" เขาพูดขึ้น อะไรกันน่ะอยุ่ๆก็พูดถึงบ้านฉัน

            "หมายถึงบ้านที่ต่างจังหวัดน่ะหรอ...นายจะไปส่งฉันหรอ ขอบใจนะ แต่ไม่เป็นอะไรหรอก"

            "ใครบอกว่าฉันจะไปส่งเธอที่บ้าน"

            "เอ้า-3-"

            "ฉันจะไปสู่ขอเธอ" O[]O!!ฉันเกือบช็อกตายกับคำว่า 'สู่ขอ'

            "ไม่ได้นะ><"

            "ทำไม..เธออายรึไง เราก็เคยจูบกันมาแล้วนะ...ถ้าเป็นแฟนกันค่อยมีอะไรกันที่หลังก็ได้นี่" หมอนั่นพูดออกมาอย่างหน้าตาเฉย

            "สมองของนายคิดแต่เรื่องแค่นี้รึไง=[]="

            "คงงั้นมั้ง...แต่ฉันรักเธอจริงๆนะเรนโบว์" เขาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง แววตาฉายถึงความรู้สึกที่สื่อผ่านดวงตาฉัน...

            "ขอโทษนะ ฉันไม่ได้รักนาย" ทำไมมันถึงรู้สึกเจ็บจี๊ดๆที่หัวใจนะ...ทำไมฉันต้องไปนึกถึงผู้ชายอีกคน....ที่ตอนนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้เหมือนกัน...จะเจ็บหนักแค่ไหน พวกเค้าจะไปหาหมอไหวหรือเปล่า เป็นห่วงจัง...

            "เธอรักมันสินะ.." เขาก้มหน้าลงมองพื้นคอนกรีตข้างล่าง

            "นายหมายถึงใคร..?" หวังว่าคงไม่ใช่...

            "ไอ้ซิททาร์ไง"

            "O_Oเปล่าซะหน่อย"

            "ขี้โม้.." เขามองฉันและทำหน้าเหมือนเด็ก...ฉันรู้สึกเหมือนมีบางอย่างกำลังขัดใจ...เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

            ตึก ตึก ตึก...

            เสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาใกล้ทางนี้...

            "นายครับ เรนโบว์หายตัวไ..." จ๊อซหยุดพูดทันทีที่เห็นฉันยืนคุยอู่กับแอสซิส "อ่าว.." จ๊อซหน้าเสียก่อนจะเกาหัวตัวเอง

            "มีอะไรไอจ๊อซ"แอสซิสหันไปถาม

            "เปล่าครับ มาเดินเล่นเฉยๆ" นายจ๊อซหน้าแดงไปถึงหูด้วยความอาย...คิกคิก เห็นแล้วหลุดขำไม่ได้สิน่า

            "ขำอะไรยัยบื้อ และคราวหน้าคราวหลังห้ามหนีฉันอีกเข้าใจมั้ย" แอสซิสจับข้อมือฉันขึ้นและบีบแน่นเป็นการกดดัน

            "ขะ...เข้าใจ"ฉันตอบรับอย่างว่าง่าย...เขาลากฉัน ย้ำว่า'ลาก' ฉันไปในห้องขังห้องเดิม พร้อมกับล็อคประตูอย่างแน่นหนา

            "นี่! ถ้ารักฉันแล้วทำแบบนี้กับฉันทำไม ขังฉํนไว้ทำไม!" ในเมื่อไม่มีคำไหนจะพูดกับหมอนั่นแล้ว ฉันเลยเลือกแบบนี้ก็แล้วกัน ฉันเกาะกรงเหล็กและยื่นหน้าออกไประหว่างช่อง

            "ฉันไม่อยากให้เธอไปไหนไงล่ะ" เขาพูดกลับมาขณะที่กำลังล็อกกุญแจอยู่

            "แล้วคุณลีเซียล่ะ เค้าก็เป็นแฟนนายนะไม่เห็นใจเธอบ้างเลยหรอ? นายคิดดูสิ คนที่คอยเป็นห่วงนายทุกครั้งที่บาดเจ็บ คนที่คอยให้กำลังใจนายข้างๆน่ะคือใคร? แต่นายกลับตอบแทนลีเซียแบบนี้น่ะหรอ มันถูกต้องแล้วรึไง?"

            คนล็อกกุญแจชะงักมือ ก่อนจะก้มหน้าลงข่มน้ำตาตัวเอง...

            "ฉันรักเธอนะเรนโบว์ ส่วนลีเซียน่ะฉันก็รัก แต่เพียงแค่น้อยกว่าเธอก็เท่านั้น"

            "นายมันโง่ งี่เง่าที่สุด!!!ผู้หญิงสวยๆอย่างคุณลีเซียน่ะ ใครๆก็อยากได้เป็นแฟน นายโชคดีแค่ไหนแล้ว แถมเธอยังเป็นคนดีมากคนนึงด้วยนะ!"

            "คนดีหรอ แล้วเค้าจะตบเธอทำไม!"

            "เค้าก็ทำถูกต้องแล้วนี่นา! ฉันเป็นคนเข้ามานายชีวิตนายโดยไม่ได้ตั้งใจก็แค่นั้น! เพราะคุณลีเซียรักนายไง ถึงได้ทำแบบนี้ แค่นี้นายยังไม่เข้าใจอีกหรอ แล้วที่นายบอกรักฉัน นายมั่นใจแล้วหรอทั้งๆที่เราเพิ่งเจอกันเองนะ!" แอสซิสส่ายหน้าปฏิเสธบางอย่างในคำพูดของฉัน...

            "เธอไม่รู้อะไร เงียบไปดีกว่า.." เมื่อแอสซิสล็อคห้องเสร็จหมอนั่นก็เดินออกไป

            "เดี๋ยวสิ! ฟังให้จบก่อน!!"ฉันกระโดดเหยงๆพร้อมกับชะโงกหน้ามองแผ่นหลังของเขาที่กำลังเดินไปไกลเรื่อยๆเมื่อเห็นว่าไม่ไกลมากฉันจึงพูดต่อ "ถ้านายไม่รักคุณลีเซียจริง นายก็ไม่ต้องสงสารหรอก! มันจะทำให้คุณลีเซียเสียใจมากนะ ถ้าเธอได้ยินเรื่องนี้จากปากนาย!" ฉันตะโกนใส่หลังของเขาหวังว่าหมอนั่นจะได้ยินและคิดได้บ้างนะ...

            ลีเซียที่แอบฟังอยู่ไม่ไกลนี้ได้ยินเธอน้ำตาไหลออกมาทันที...หญิงสาวสง่างามราวกับเจ้าหญิงเดินออกจากบริเวณนั้นช้าๆ น้ำใสๆที่ไหลรินไม่ยอมหยุด ยังคงไหลจากขอบตาลงมาเรื่อยๆไม่ขาดสาย...

            "ไม่รักฉัน ก็ไม่ต้องมาสงสารฉันดีกว่า แอสซิส.." เธอบ่นกับตัวเองเบาๆ และเข้าห้องตัวเองไปในที่สุด

-  -  -  -  -  - -  ยังมิลง -  -  -  -  -

14

            เฮ่ออ...ฉันนั่งพิงกำแพงเล่นๆพร้อมกับถอนหายใจ

            ไม่มีอะไรทำไปมากกว่าการตบยุงอีกแล้วล่ะ...

            แป๊ะ !

            "โอ๊ยยย คันนTOT" ฉันตะโกนดังๆหวังว่าใครจะคอยเป็นห่วงเป็นใยนักโทษคนนี้บ้างและให้ฉันเข้าไปนอนในสำนักงาน

            "โว้ย รำคาญ เอ้า ยากันยุง!" จ๊อซโยนยากันยุงแบบขดสีม่วงมาให้ฉันพร้อมไฟแช็ก

            "ยุงเยอะขนาดนี้เอาไม่อยู่หรอก" ฉันบ่นพร้อมตบยุงที่ขา

            "ให้ฉันไปตบให้มั้ยล่ะ"จ๊อซพูดพร้อมทำหน้าหื่น แต่ก็น่ารักไปอีกแบบนะ

            "มะ...ไม่ต้องฉันกลัวนาย" ฉันพูดตรงๆ

            "ฉันก็กลัวเธอเหมือนกัน ผู้หญิงอะไรวิ่งเร็วโคตร หลบหลีกกล่องได้อย่างกะเฉินหลง=,,="

            "อย่าดูถูกเชียวนะ! เห็นแบบนี้ฉันเคยเรียนมวยไทยมานะจะบอกให้!"

            "หรอจ๊ะ" หมอนั่นพูดแบบไม่เชื่อ

            "อยากลองสักตั้งป้ะล่ะ!!" ฉันยักคิ้วให้นายจ๊อซอย่างเอาเรื่อง..

            "เอาป้ะล่ะ"

            "เอาป้ะล่ะ!!"

            และฉันกับนายจ๊อซก็กลายเป็นคู่กัดกัน...จนบางทีฉันเผลอไปคิดว่าเขาคือเพื่อนสนิทของฉันคนนึงเลยก็ว่าได้!...

            สองอาทิตย์ต่อมา

            ฉันอยู่ในห้องขังนี่มานานถึงสองอาทิตย์แล้วหรอเนี่ย TOT และฉันแทบไม่เจอหน้าแอสซิสเลยหลังจากนั้น...จะเจอทุกวันก็นายคนนี้.....

            "มองอะไร ยัยบื้อ" จ๊อซถามฉัน เขานั่งเฝ้าฉันหน้าประตูทุกวันเห็นหน้าจนเบื่อแล้วล่ะ

            "มองคนหล่อมั้ง!"

            "ขอบใจ=///="  ฮ่าๆตลกจัง นายจ๊อซหน้าแดงไปถึงหูแล้วล่ะ

            "ฉันพูดเล่น นายสู้ซิททาร์กับแอสซิสไม่ได้เลยสักนิด แบร่:P" คนข้างนอกค่อยๆหุบยิ้มทันที....

            "เออนี่..." จ๊อซถามฉันพร้อมกับเอี้ยวตัวมาทางฉัน

            "ว่าไง=_="       

            "เธออยากออกไปจากที่นี่มั้ย.."

            "อยากสิ นายจะพาฉันหนีไปหรอ" จ๊อซไม่ตอบแต่พยักหน้ารัวๆ >O<

            "ต๊ายยรักนายที่สุดด!!" ฉันยิ้มจนตาหยี ส่วนหมอนั่นหน้าแดงอีกแล้วทั้งๆที่รู้ว่าฉันพูดเล่นแท้ๆ            เขามองซ้ายมองขวาก่อนจะรีบไขกุญแจปล่อยให้ฉันเดินออกมา

            ได้เดินในที่กว้างๆแล้วรู้สึกดีจัง...

            "ตามฉันมา.."จ๊อซพูดพร้อมกับค่อยๆเดินไปข้างหน้า ฉันก็ค่อยๆเดินตามเขาไปเหมือนกัน...เพราะฉันเชื่อว่าเขาพาฉันออกไปได้แน่

            และก็ออกมาได้สุดทางแล้วล่ะ ว้าว ข้างหน้าเป็นถนนใหญ่มีรถวิ่งไปมาชนิดว่าใครเดินตรงนั้นตายTOTมันเร็วมากๆเลยนะนี่...

            "คิดถึงแม่จังTT" ฉันว่าพลางมองกำไลข้อมือประดับคริสตัล...

            "เธอนี่ขี้แยจริงๆนะ!"จ๊อซยีหัวฉันจนผมยุ่งไปหมด จริงด้วย ตั้งแต่อยู่มาฉันยังไม่ได้อาบน้ำสระผมเลยทั้งอาทิตย์ เน่าแล้วมั้งเนี่ยTOT

            "จะไปไหนน่ะ" ไม่ใช่เสียงแอสซิสแต่เป็นเสียงหนึ่งในลูกน้องของเขา..แถมยังถือถุงมาม่ามาด้วยตั้งสองห่อและก็มีไข่สองฟอง

            "อ๋อ...ฉันพายัยนี่ไปซื้อของใช้ผู้หญิง" จ๊อซตอบ ฉันรู้ว่าเขาโกหก><

            "อ่อเออๆ..."ว่าแล้วก็เดินจากไป ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่กับจ๊อซก่อนจะรีบออกมาจากถนนใหญ่...เขาพาฉันมาจนถึงสำนักงานเรดดรากอน..

            "ขอบใจนะ" ฉันมองเขา

            "ไม่เป็นไร แต่มีข้อแม้นิดหน่อยสำหรับการช่วยเหลือครั้งนี้"

            "อะไรล่ะ"

            "เธอ.." เขาชี้ที่ฉัน

            "ฉันเนี่ยนะ =[]= นายจะเอาฉันไปทำอะไร?"

            "ฉัน ชอบ เธอ..."

            "O[]O!" อึ้ง!! ช็อก!!

            "ล้อเล่น แบร่:P" หมอนั่นแล่บลิ้นให้ฉันจนบางทีฉันอยากจะดึงลิ้นเขาให้ขาด หมั่นไส้จริงๆ>O<!

            "ดีแล้วล่ะ อย่าชอบฉันเลยนะฮ่าๆๆ" ฉันระเบิดหัวเราะรัว ใบหน้าหล่อๆของจ๊อซหัวเราะออกมาเหมือนกัน

            "นี่นายไม่กลัวตายหรอ..." ฉันเข้าโหมดจริงจัง...

            "กลัวทำไมล่ะ ทุกวันนี้ชีวิตของฉันก็ไม่มีอะไรให้กลัวอีกแล้วล่ะ"

            "อย่าพูดแบบนั้นสิ แล้วนายจะทำยังไงต่อไปถ้าฉันหายตัวไป" ฉันถาม

            "ฉันจะบอกว่ามันเป็นความสะเพร่าของฉันเองล่ะ..."

            "แบบนี้นายก็อาจจะต้องตายได้นะ!"

            "เสียงใครเอะอะข้างนอกน่ะ=*=" O_Oผู้หญิงผมสีส้มเดินออกมาจากสำนักงาน รูปร่างเท่ๆแบบนี้จะเป็นใครไม่ได้นอกจาก...

            "พี่พัชรTTOTT!" บ่อน้ำตาแตกทันที

            "ยัยเรนโบว์!!" พี่พัชรวิ่งเข้ามากอดฉันทันที ฉันกอดพี่เขานาบแน่นด้วยความคิดถึง อยากกอดให้หายคิดถึงสักสี่ห้าชั่วโมงเลย...น้ำตาของฉันไหลลงกับหลังของพี่พัชรจนเปียกไปหมด ก่อนจะเห็นเทพบุตรเดินออกมาจากวัง...(นายซิททาร์เดินออกมาจากสำนักงานน่ะนะ- -) ดวงตาเขาเบิกกว้างเพราะตกใจมากที่ฉันมาอยู่ที่ไหนได้

            "ซิททาร์>O<!! ฉันคิดถึงนายที่สุดในโลกเลย" ฉันละจากกอดพี่พัชรไปกอดนายซิททาร์ ทำไมความรู้สึกแบบนี้มันอบอุ่นจังนะ...ฉันโอบกอดหน้าท้องแข็งๆของเขาอย่างนาบแน่น

            แต่ฉันกำลังกอดเขานี่!! O.O

            ฉันรีบปล่อยมือลงทันทีก่อนจะกระแอมไอเป็นการแก้เก้อ

            "หึ.."เขากระตุกยิ้มนิดหน่อย...ต่อให้ห่างจากเขานานเป็นอาทิตย์หมอนี่ก็ยังไม่ยิ้มเหมือนเดิม=/=

            "ขอบใจมากนะ จ๊อซ.." หือ...นายซิททาร์กำลังคุยกับจ๊อซ สองคนนี้รู้จักกันด้วยหรอ

            "ด้วยความเต็มใจครับนาย^^..."นายจ๊อซยิ้มพร้อมกับหันมายักคิ้วให้ฉัน...ทำให้เขาดูหล่อขึ้นมาอีกแบบนะ...ทะเล้นดี

            "ขอบใจอีกทีนะจ๊อซ" พี่พัชรก็รู้จักหมอนั่นด้วยO[]O!

            "เดี๋ยวนะคะ พี่พัชรกับซิททาร์รู้จักจ๊อซด้วยหรอ?" มึนงง ฉันถามไปและรอฟังคำตอบจากพวกเขา

            "ใช่แล้วล่ะ...จ๊อซคือลูกน้องคนสนิทของฉัน ที่ถูกปั๊มตราประทับสีดำไป.."ซิททาร์พูดขึ้น ฉันลากสายตาไปดูที่ข้อมือของเขา...รอยเหยี่ยวสีดำ ที่ทับรอยแดงจางๆจริงๆด้วย

            "แล้วจ๊อซเป็นคนที่ซื่อสัตย์มาก ถึงแม้จะอยู่ฝ่ายนั้นก็ยังส่งข่าวมาให้ฉันบ่อยๆ"ฉันยิ้มกับความตื่นเต้นตรงหน้า...อย่างกับภาพยนตร์ที่ฉันดูเมื่อวันก่อนแน่ะ!

            "ว่าแต่วันนี้นายมีข่าวอะไรจะมาบอกฉันมั้ย"ซิททาร์พูดขึ้น

            "มีครับ...แก๊งของนายกำลังมีหนอนบ่อนไส้ ซึ่งมันมาหานายแอสซิสเป็นประจำ..."

            ฉันและทุกคนตั้งใจฟัง..

            "คนคนนั้นก็คือ...คนที่นายสงสัยมากที่สุด" และคำตอบนั้นทำเอาฉันและพี่พัชรมองหน้ากันทันที...นายเข้าใจกันอยู่สองคนรึไงนะ พวกหล่อๆทั้งหลาย!

            "ฉันว่าแล้วเชียว นายรีบกลับไปเถอะเดี๋ยวไอแอสซิสสงสัย และก็ขอบใจมากนะ ระวังตัวด้วย!"

            "ครับนาย ลาก่อนครับ ลาก่อนนะคุณพัชร และก็ลาก่อนนะเรนโบว์^^" เขาฉีกยิ้มเห็นไรฟันเรียงสวย ฉันมองและก้อดยิ้มตามไม่ได้ ฉันโบกมือบ๊ายบายเขาก่อนที่จะรู้สึกเหมือนมีใครจ้องอยู่ด้วยหางตา..จะเป็นใครไม่ได้นอกจากซิททาร์

            "ไปอยู่ที่นั่นไม่กี่อาทิตย์ กระดี๊กระด๊าเชียวนะ" เขาถาม เพิ่งสังเกตว่าเขามีแผลที่มุมปากและคิ้วที่แตกจนต้องติดปลาสเตอร์ เด่นขนาดนั้นทำไมฉันไม่สังเกตน้า

            "กระดี๊กระด๊าที่ไหนกัน หมอนั่นเพื่อนฉันคนนึงเลยนะ!!"ใช่แล้วล่ะ...ฉันรู้สึกว่าจ๊อซเป็นเพื่อนคนนึงของฉันแล้ว

            "เพื่อนหรอ?...แล้วขาเป็นอะไรทำไมมลายแบบนั้น" เขาถามพร้อมก้มลงมองขาเรียวสวยของฉัน><

            "ยุงกัดน่ะสิถามได้ ฉันถูกขังไว้ในห้องขังทั้งวันเลยนะไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันเลยอT_T" ซิททาร์พยักหน้ารับรู้ก่อนจะมองฉันด้วยสายตาเป็นห่วง...แต่คราวนี้มันไม่มาแวบเดียวเหมือนครั้งแรก..แต่เขาจ้องฉันนานเหมือนพยายามสื่อให้รู้ว่าเขาเป็นห่วงมากจริงๆและอยากให้ฉันรับรู้ด้วย...

            "ขอบใจนะ..." ถึงจะเขินไปหน่อยแต่ฉันก็พูดออกแล้วแล้ว พูดง่ายกว่าตอนอยู่ที่โรงพยาบาลเยอะ><

            "ทีหลังอย่าไปแบบนี้อีกนะ ฉันเป็นห่วง" ว่าแล้วเขาก็หันกลับเข้าสำนักงานไปเลย

...'ฉันเป็นห่วง'

.......'ฉันเป็นห่วง'

............'ฉันเป็นห่วง'

            เป็นคำที่ฉันอยากได้ยินจากปากเขา...และเขาก้พูดออกมาจริงๆ T_Tซึ้งที่สุด

            "แฮ่มม ตื้นตันรึไงจ๊ะ"พี่พัชรกระแอมไอขัดอารมณ์

            "คงอย่างนั้นค่ะพี่พัชรTOT"

15

            "พี่พัชรช่วยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังหน่อยสิคะ...เรื่องจ๊อซกับซิททาร์"ฉันเปิดประเด็นทันทีที่เข้ามาในห้องที่แสนคุ้นเคย คิดถึงจังT_T

            "ก็เมื่อหลายวันก่อนโน้นน วันที่เธอเข้ากรุงเทะพอดีนั่นแหละ ซิททาร์จับคนของแอสซิสมาได้ ห้าคน และก็เสียสมาชิกไปคนนึง...นั่นก็คือจ๊อซนั่นเอง...ถึงจะไม่แสดงอะไรออกมามากแต่เค้าก็รู้สึกเสียใจเหมือนกันที่ขาดลูกน้องฝีมือดีอย่างจ๊อซไป แถมยังหล่อด้วยเห็นป้ะ ^^" พี่พัชรเล่าไปหน้าแดงไป...และนั่นทำให้ฉันยิ้มจนตาหยีทันที

            "ยิ้มอะไรยะ" พี่พัชรเก็บอาการ

            "ชอบนายจ๊อซหรอคะพี่พัชร>O<"ฉันถามตรงๆ

            "เปล่าซะหน่อย ชอบเชิบไร บ้าบอไปใหญ่แล้วนะ=//="

            "โกหกไม่เนียนเลยนะพี่พัชร แฮะๆ"ฉันขำ

            "ก็บอกว่าไม่ชอบไงยัยเด็กบ้า" พี่พัชรเดินหนีฉันไปนั่งบนโซฟา

            "ก็ดีเหมือนกันค่ะ เพราะว่าวันนี้จ๊อซบอกชอบเรนโบว์ด้วยอายจัง>///<"ฉันพูดยั่วอารมณ์พี่พัชรและมันก็ได้ผล เมื่อพี่พัชรนัยย์ตาลุกวาว...

            "จริงหรอT_T"

            "ล้อเล่นค่ะ แฮ่ๆ" ฉันหัวเราะก๊าก ส่วนพี่พัชรก็ตีฉันแก้เขินอยู่นั่น..ฮ่าๆ ผู้หญิงปากแข็งนะเนี่ยพี่พัชร...เห้อ..แล้วนายล่ะซิททาร์ คิดยังไงกับฉันนะ อยากรู้จัง...

            วันต่อมา...

            ฉันเดินออกมารับลมอยู่หน้าสำนักงาน...ช่างมีความสุขจริงๆ...แต่จ๊อซเป็นยังไงบ้างนะ และคุณลีเซียกับแอสซิสล่ะ...เฮ้ออ=3= ชีวิตฉันเปลี่ยนไปมากหลังจากที่มาอยู่ที่กรุงเทพ

            "มายืนทำไมตรงนี้" ซิททาร์พูดขึ้นเขามายืนข้างๆฉัน =//=

            "ก็เปล่า นกมันน่ารักดี" ฉันว่าพลางมองท้องฟ้าไปเรื่อย

            "ไหนนก ไม่ยักจะมี" ซิททาร์มองฟ้าเหมือนกัน

            "มันบินไปแล้วนายมาช้าไป-3-"

            "หรอ"

            "=.=" <<ฉัน

            "-_-" << ซิททาร์

            งื้ออ=///= อย่าจ้องแบบนี้สิ

            ฉันกับเขาไม่คุยกันอยู่นานสองนาทีได้ คิดๆดูแล้วฉันเริ่มปริปากเลยดีกว่า

            "คือฉัน/คือฉัน..." เราพูดพร้อมกัน...ไม่ใช่สิ ฉันพูดพร้อมกับซิททาร์

            "นายก่อนเลย" ฉันหลบหน้าเขา-//-

            "อืม...แผลของฉันยังไม่หายดี"

            "ฉันขอโทษนะ TOT ที่ทำให้นายไม่หายจากแผลกลางหลังสักที" ฉันรีบยกมือไหว้ทันที

            "ไม่ใช่หรอก...แผลมันเป็นมากขึ้นตอนฉันขึ้นจากน้ำทะเล...ฉันลืมไปเลยว่าฉันเป็นแผลอยู่"

            "..."

            "..."

            "=_=ฉันควรจะทำยังไงกับความขี้ลืมของนายดีฮ่าๆๆ"

            "ขำอะไร ฉันแค่อยากเล่นทะเลจนลืมก็เท่านั้นเอง.."

            "นั่นแหละฮ่าๆๆๆ เฮ้อ ไม่ไหวๆขำจนปวดท้อง ฉันกลับเข้าสำนักงานดีกว่า ยืนมองหน้านิ่งๆของนายแบบนี้ฉันต้องท้องแข็งตายแน่เลยฮ่าๆๆ" ฉันค่อยๆก้าวขาไปที่ทางเข้าสำนักงานที่มีหินก้อนเล็กก้อนใหญ่เต็มไปหมด

            "ฉันเป็นห่วงเธอจริงๆนะเรนโบว์"

            กึก!

            โป๊กกก

            ตุบ

            "โอ๊ยTOT" เป็นเพราะคำพูดที่ไม่ทันตั้งตัวของนายทำให้ฉันสะดุดล้มกับก้อนหินลงแถมหัวยังไปชนเสาเพิ่มอีกTOT เจ็บคูณสองจ้า ฉันหันไปมองต้นเหตุของเรื่อง หมอนั่นต้องแอบสะใจแน่ๆเลยT_T

            แต่ก็ต้องตกใจ...!!

            ซิททาร์ยิ้มจนเห็นฟันเรียงสวย รอยยิ้มที่เห็นได้ยากจากผู้ชายหน้านิ่งคนนี้ รอยยิ้มที่ดูสดใสและมีความสุข รอยยิ้มที่ดูดีกว่าไอแอสซิสเป็นร้อยเท่า!!!

            "ซิททาร์....นายยิ้มหรอTOT"ถึงกับน้ำตาไหล.. หมอนั่นรีบหุบยิ้มก่อนจะเดินล้วงกระเป๋าเดินมาทางฉันเพื่อจะเข้าสำนักงาน แต่...ก่อนที่ขายาวๆจะก้าวเข้าสำนักงานไปฉันได้ทำการเกาะมันซะก่อน>__<

            "เฮ้ย ยัยบ้า ทำอะไรของเธอเนี่ย"ซิททาร์เอ็ดตะโรใส่ฉัน

            "นายยิ้มอีกครั้งสินะ^^" ฉันช้อนใบหน้าขึ้นไปมองเขา...เขาก้มลงมามองฉันเหมือนกัน ดูข้างล่างยังหล่อเลยผู้ชายคนนี้

            "ยิ้มเยิ้มอะไรของเธอ-3-"หมอนั่นหน้าแดง อร๊ายย

            "น่ารักจังง>O<"

            "เมื่อกี้ว่าไงนะ"

            "OxO!" เมื่อกี้ฉันเผลอชมเขาว่าน่ารักหรอเนี่ย ม่ายยย>__<

            "ปล่อยได้แล้วฉันจะนอน"เขาขยับขาเพื่อให้ฉันปล่อยแขน แต่ฉันกลับรัดขาเขาให้แน่นกว่าเดิม >_< ฉันกำลังเป็นงูเหลือมรัดหัวใจของนายนะซิททาร์><

            "ไม่ปล่อย นายไม่ยิ้ม ฉันก็ไม่ปล่อย"

            "เฮ้ย!!!"

            "กรี๊ดด>O<!!" ฉันกระชากขาเขาแรงเกินไปแบบไม่ได้ตั้งใจจนร่างสูงเซล้มมาทับตัวฉันจนได้ โฮๆ

            ฉันค่อยๆลืมตามองข้างบนปรากฏให้เห็นผู้ชายใบหน้ารูปไข่กำลังมองฉันอยู่เหมือนกัน...ฉันจ้องไปที่ดวงตาสีนิลของเขาเขาก็จ้องฉันอย่างไม่ละสายตา...

            เคร้ง!!

            "ไอ้ซิททาร์กับเรนโบว์!!O[]o" เสียงแบบนี้มัน!!

            "พี่พัชร!" ฉันรีบผลักตัวหมอนั่นออกไปก่อนจะรีบลุกขึ้นจัดทรวดทรงให้ดูเรียบร้อยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ไม่ทันแล้วล่ะT///Tป่านี้คิดไปไหนถึงไหนแล้วก็ไม่รู้สิ

            "เอ่อ..พี่ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นจ้ะ ไม่ต้องกังวล" พี่พัชรทำตาหลุกหลิกและค่อยๆยิ้มออกมาเชิงรู้ทันก่อนจะก้มเก็บแก้วแสตนเลศที่ใส่น้ำอยู่มีน้ำหกเลอะกระเบื้องไปหมด

            "มันไม่ใช่แบบนั้นนะพี่พัชรTOT"

            "เอ่อ...อ่อพี่ฝะ..ฝากเก็บเอ้ยฝากเช็ดน้ำที่หกด้วยนะ ไปละ ไม่รู้ไม่เห็นจ้า!"

            "TOT พี่พัชรโธ่ เพราะนายคนเดียว นายล้มทำไมซิททาร์"ฉันไปทุบหน้าอกหมอนั่นทั้งๆที่เขาไม่ได้ผิดเลยสักนิด...ผิดสิ ผิดที่หมอนั่นยิ้มให้ฉันเห็น-///-

            "ไม่ต้องเขินหรอกพี่พัชรเข้าใจถูกแล้ว"O_O!!! หมอนั่นพูดจาแบบนี้ออกมาอย่างหน้าตาเฉยก่อนจะกระตุกยิ้มแล้วเดินเข้าไปในสำนักงาน ส่วนฉันกำลังอึ้งกับประโยคที่เขาพ่นออกมา

            ...

            .......

            โฮกกกกกกกกกกกกกTOT!!