ห้องเก็บของ

ลำดับตอนที่ #22 : นิยาย 11

11

          ฉันกระโดดลงทะเลด้วยความคิดถึง>O< น้ำจ๋า มาให้จูบซะดีๆ ฉันหันไปมองรอบๆก่อนจะจูบน้ำทะเล ได้กลิ่นเค็มลอยฟุ้งง สดชื่นจังง^^

          ซ่าาา~

          คนแถวนี้คงหาว่าฉันบ้าแน่ๆ TOT ว่าแต่...นายซิททาร์ไปเล่นน้ำถึงไหนแล้วนะ=[]=

          (- - ) ( - -) ไม่เจอแฮะ..

          "เรนโบว์" เสียงทุ้มๆเย็นๆเรียกขึ้นจากทางด้านหลัง...ฉันหันไปมองเขาก่อนที่จะมีแสงออร่าพุ่งเข้าตาระยะร้อยเมตร...

          ซิททาร์เสยผมสีดำขึ้นเหนือหัวเปิดให้เห็นหน้าผากขาวๆ ใบหน้าได้รูปของเขา...

          =////= ฉ่าาา

          ฉันรีบหันกลับทันทีหลังจากหลับตาปี๋ที่หลับตาไม่ใช่เพราะความหล่อของเขาสะท้อนเข้าตาหรอกนะ!...แต่เป็นเพราะ

          "ไอบ้า!!นายจะถอดเสื้ออกทำไมเล่าTOT" ใช่จะถอดทำไมตอนคุยกับฉันนายยังใส่เสื้อยืดธรรมดาเลยนี่นา

          "ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย เธอก็เคยเห็นครั้งนึงแล้วไม่ใช่หรอ-_-"

          ....เคยเห็นของฉันแล้วไม่ใช่หรอ

          ........เคยเห็นของฉันแล้วไม่ใช่หรอ

          ...........เคยเห็นของฉันแล้วไม่ใช่หรอ

          และภาพที่ฉันทำแผลให้หมอนั่นครั้งแรกก็แวบขึ้นมาในหัวราวกับติดสวัซต์

          =///=

          "ก๊าซซซซซซซซซ!!"

          "-_-"

          "แล้วเสื้อของนายล่ะ รีบใส่เดี๋ยวนี้เลย><"

          "เธอไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉันนะ"

          "ไอ้!...."

          "พอๆ ฉันจะขึ้นฝั่งละ" เขาพูดพลางเดินมา...

          "ก็ขึ้นไปเซ่=.=" ฉันพยายามไม่มองแผงอกอันขาวผ่องของเขา>O<

          "เธอไม่ขึ้นหรอ" เขาพูดก่อนจะเอาเสื้อยืดตัวนั้นมาพาดไว้ที่บ่า

          "มะ...ไม่"

          "หืม"

          "เดี๋ยวขึ้นน่า!"

          "ก็ตามใจ" ว่าแล้วเขาก็เดินขึ้นฝั่งไปโดยมีฉันที่มองตามแผ่นหลังของเขาที่มีรอยแผลอยู่...รอยที่ฉันเป็นต้นเหตุให้เขาต้องบาดเจ็บTOT

          ปังงง!!!!

          O_O!!

          หมับ!

          ซิททาร์วิ่งกลับมาลากข้อมือฉันขึ้นฝั่งทันที นี่มันอะไรกัน เสียงปืนนี่นา หรือว่าจะเป็นพวกของแอสซิส!

          "นายจะพาฉันไปไหน"

          "ไปหาพวกพีพัชรน่ะสิ!"

          ขาฉันมันสั่งให้ต้องวิ่งตามเขาไปจนกระทั่งเรามาหยุดตรงที่ร้านอาหารทะเล....

          ซ่าาา~ เสียงคลื่นยังคงดังเป็นระยะ รวมทั้งเสียงปืนด้วย พี่พัชรและเหล่าลูกน้องของเขาที่กำลังยืนเก๊กท่าขรึมอยู่ได้มองมาที่ฉันกับซิททาร์ จนบางที ฉันก็สงสัยว่า มีบางอย่างผิดปกติกับตัวฉันรึเปล่า>__<' ไม่มีนี่=_= ฉันค่อยๆลากสายตาลงมาที่มือของฉันกับซิททาร์ ที่กำลังจับกันแน่นชนิดว่าไม่มีใครปล่อยใครก่อนเลยทีเดียว

          พรึ่บ!

          ฉันและหมอนั่นสะบัดมืออกพร้อมกันทันที

          -_,- <<พี่พัชร

          =///=<<ฉัน

          -//- <<ซิททาร์

          ฉันม้วนผมที่ห้อยเปียกน้ำเล่นๆอยู่ตรงหัวไหล่เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ส่วนหมอนั่นก็เท้าสะเอวและมองท้องฟ้าอย่างไม่รู้ไม่ชี้...

          ปัง!!!

          ฉันรีบหลบเข้าไปทางหลังกะบะทันที ซิททาร์รีบหยิบเสื้อที่พาดบ่ามาสวมใส่ เสื้อยืดสีขาวที่เปียกชุ่มส่งผลให้เห็นกล้ามเนื้อด้านในของเขาเล็กน้อย=.,=(ความหื่นมันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ)

          "เรนโบว์ รับ!!!"

          หมับ~

          ด้วยความฟลุคฉันก็เลยรีบปืนจากที่พี่พัชรโยนมาให้ได้ เท่ใช่มั้ยล่าา>O< แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาชื่นชมตัวเองฉันต้องทำอะไรสักอย่าง แถมไอปืนบ้านี่ฉันก็ใช้ไม่เป็นซะด้วยสิT_T

          "เรนโบว์!"

          "คะพี่พัชร"

          "นั่งทำเซ่อร์อะไรมาช่วยกันเซ่!" โหดร้ายอ่าTOT~

          ปัง!!

          "แต่ฉันไม่อยากฆ่าคนนะคะTOT"

          "ต้องให้ฉันลากเธออกไปมั้ยยัยบื้อ!"<<เสียงซิททาร์

          "รู้แล้วน่า!" ฉันเดินออกมาจากหลังรถกะบะก่อนจะเห็นภาพตรงหน้าอันน่าตกใจ

          ตุ้บบ!! ตั้บ!! อั่กก!! ผัวะ!! และ ฉัวะ!! มีการใช้มีดกันด้วยTOT จะฆ่ากันเลยรึไงเนี่ย ถ้าติดคุกไปพ่อแม่ก็ต้องเสียใจนะ

          หมับ!!

          เฮ้ย!!O_O จู่ๆฉันก็ถูกท่อนมือแข็งๆล็อคคอฉันไว้ทางด้านหลัง...ความรู้สึกนี้รู้สึกคุ้นๆแฮะ

          "จับได้แล้ว..." นี่ไม่ใช่เสียงของฉันนะ!!แต่เป็นเสียงของง...

          "แอสซิส!!"

          "จำฉันได้ด้วยหรอ"

        "ปล่อยนะ!! ช่วยด้วย ซิททาร์!!!!" ซิททาร์หันมามองตามเสียงฉันทางด้านหลังก่อนที่เขาจะวิ่งมาช่วยแต่

          "ระวัง!!!"

          ฉัวะ!!

          มีคนข้างหลังเดินมาใช้มีดแทงซิททาร์ข้างหลังจนได้รับบาดเจ็บ...

          ....มากเกินไปแล้วนะ

          อุ้กก!!

          ฉันกระทุ้งศอกไปที่แอสซิสไม่ให้เขาตั้งตัวก่อนที่จะรีบวิ่งไปช่วยซิททาร์ที่นอนจมลงกับพื้น...ใช่แล้วล่ะ แผลเก่าเขายังไม่หายดีเลยนี่ แผลใหม่ก็มาซะแล้ว!

          "จะไปไหน ยัยบื้อ!"

          "ปล่อยนะแอสซิส" ฉันพยายามสะบัดมมือของเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผลเลย..

          "คราวนี้ฉันไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆแน่ หึๆ"

          "ถ้าฉันไม่ไป นายจะทำไม!!!"

          "ทำไมน่ะหรอ...ฉันจะฆ่าไอซิททาร์และพวกของมันทิ้งซะ!" ฆ่า!!O_O! หมอนั่นจะฆ่าเขาและทุกคน!

          ...ทำไม...แต่ถ้าฉันยอมไปกับเขา ซิททาร์ก็จะไม่จายสินะ

          "ว่ายังไงสาวน้อย..ฮ่ะๆๆ"

          ฉันเม้มริมฝีปากแน่นพลางครุ่นคิด...แต่ดูเหมือนหมอนั่นจะไม่ให้เวลาฉันเลย เขาเหนี่ยวไกปืนพร้อมกับจ่อไปที่ซิททาร์ที่นอนคว่ำอยู่กับพื้น...ส่วนพี่พัชรก็บาดเจ็บสาหัสเหมือนกัน งานนี้ถ้าฉันไม่ไป ทุกคนก็จะไม่รอดสินะ...

          "นับหนึ่ง!!!!"

          ฟรึ่บบ!!

          ภาพฉันกับซิททาร์ลอยเข้ามาในหัว...ภาพที่ฉันพยายามจะปริปากขอบใจเขาทุกเรื่อง...ที่โรงพยาบาลเมื่อไม่นานมานี้~

          เอาล่ะ!!

            "ฉะ...ฉัน (. .) คือว่านะ(' ')คือแบบว่านะแบบ...แบบว่ามัน เอ่อ" >O<! ฉันใช้นิ้วจิ้มกันอย่างแอ๊บแบ๊วสุดๆก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป  "ขอโทษนะ" พะ...พูดออกไปแล้วล่ะ><!

            "หืม..." ซิททาร์มองฉันอย่างแปลกใจ...

            เย้ย ฉันจะไปขอโทษเค้าทำไมฉันไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย(หรอออจ๊ะ)

            "เอ่อ(. .)และก็ขอ..." ทำไมมันพูดยากเช่นเน้>O<!

            "นับหนึ่ง"

            "แว้กกก แว้กกก>O<" อย่านับเซ่><

            "นับสอง!"

            "คือว่า คือว่า แบบว่า มันแบบว่านะ..">O<!! ขอบใจ ขอบใจ พูดซะทีเซ่!

            "นับ...ส"

            "ขอบคุณนะ ><!!" ในที่สุดมันก็ออกจากปากสักที !

            "เรื่องอะไร"

            "ทะ..ทุกเรื่องเลย"

            "อืม กองไว้ตรงนั้นแหละ"

            "=[]=!!!" อะไรฟะ กว่าฉันจะรวบรวมคำพูดได้นนี่มัน..!! ยากมากเลยนะยากกว่าข้อสอบฟิสิกส์อีกด้วย>O<!

           "ชึ่ย!!!"

          ไม่รู้เหมือนกันนะ เวลาที่ฉันทะเลาะกับหมอนั่น ฉันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเลย...ทำไมกันนะ

          "นับสอง!!!" เสียงแอสซิสทำให้ฉันกดดันขึ้นเรื่อยๆ เอาล่ะ! ฉันมั่นใจกับคำตอบตอนนี้แล้ว

          "ฉัน..."         

          "อย่าไปกับมันนะ!!!" ซิททาร์พูดมาขัดฉันไว้ซะก่อน...

          "..."

          "อย่าไปกับมัน..." เสียงของเขาแผ่วเบาลงเรื่อยๆ จนไม่ได้ยินในที่สุด...

          "นับสา...!"

          "ตกลง!!ฉะ..ฉันไปกับนายก็ได้..นายอย่ายิงซิททาร์นะ! พี่พัรช และทุกคนด้วย!"

          "...."

          "ฉันขอร้องนะ แอสซิส นายจะทำอะไรฉันก็ได้ แต่อย่าทำพวกเขาเลยTOT"

          "เธอจะร้องไห้ทำไมยัยบ้า!!!" แอสซิสเบือนหน้าหนีไปทางอื่น..

          "ทำไมละTOT" ฉันเดินไปมองหน้าเขา...ให้เขาได้เห็นน้ำตาของฉัน

          "ฉันไม่ชอบ ที่เธอร้องไห้!"

          "ทำไมหรอ ทำไมถึงไม่ชอบล่ะ!!"

          "..."

          "ทำไม....."  OxO!! แอสซิสไม่พูดอะไร แต่เขาช้อนหน้าฉันขึ้นพร้อมกับบดริมฝีปากที่ร้อนแรง ออกมา...มันทำให้ฉันเหงื่อไหลเป็นระยะๆทุกทีที่เขาสัมผัสริมฝีปากฉัน...ถึงจะต่างกับนายซิททาร์ก็เถอะ

          "เพราะฉันเกลียดน้ำตาผู้หญิงไงล่ะ!! ฉันทำให้เธอคนนั้นเสียใจมามากพอแล้ว!!เข้าใจรึยัง!!!"

          เธอคนนั้น...เมอเรียสินะ..

          เขากระชากข้อมือฉันขึ้นรถปิ๊กอัพไป...ก่อนจะปิดประตูให้และไปนั่งในที่ของตัวเอง...ฉันมองซิททาร์ พี่พัชรและทุกคนที่นอนระเนระนาดหน้าร้านอาหารอย่างรู้สึกผิด...ขอโทษซิททาร์ฉันทำให้นายเจ็บตัวอีกแล้ว ฉันมันเลวจริงๆ ที่ฉันไปอยู่กับแอสซิส มันก็คุ้มแล้วสินะ...