ห้องเก็บของ

ลำดับตอนที่ #21 : ลำดับตอนที่ 21

9

            พรึ่บ ๆ

            ฉันสะบัดผ้าห่มออกจากตัวก่อนจะค่อยๆเขยิบลงจากเตียงช้าๆ ให้ตายสิ ฉันหนักขนาดนี้เลยหรอเนี่ย เพิ่งจะรู้=_=

            "เดี๋ยวสิ จะไปไหน" พี่พัชรรั้งข้อมือฉันไว้ทันทีที่ลงจากเตียงได้แล้ว

            "จะไปดูซิททาร์ค่ะ"

            "ไม่ต้องไปหรอก ตอนนี้เธอนอนพักดีกว่านะ ขืนไปน่ะซิททาร์มันจะว่าเอาไม่รู้ด้วย" หน็อย!หมอนั่นมีสิทธิ์์มาด่าฉันด้วยหรอ=[]=!

            "เอ่อ..พี่พัชรคะช่วยไปหยิบน้ำให้โบว์ทีค่ะ คอแห้งมาก" ฉันคิดอะไรออกทันทีก่อนจะบอกพี่พัชร

            "อ้อได้จ้ะรอแปปนึงนะ" ขอโทษนะคะพี่พัชร ฉันกระโดดลงจากเตียงราวกับคนไม่เคยเป็นไข้มาก่อน ก่อนจะค่อยๆย่องไปเปิดประตูและไปเยี่ยมซิททาร์

            ว่าแต่...

            หมอนั่นอยู่ที่ไหนนะ-*-

            พรึ่บ

            "เย้ย!!!" จู่ๆก็มีมือขาวๆทางด้านหลังมาปิดปากฉันไว้แน่น ก่อนจะรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆที่ใบหู...และต้นคอ...จั๊กจี้เป็นบ้า!!

            ว่าแต่ใครมาจับฉันเนี่ย!!!

            ฉันพยายามแกะมือหนาๆออกจากปาก...แต่ในเมื่อมันไม่ออก ก็ต้อง..

            กรอบบ...

            "โอ๊ยยยยยยยย" หลังจากที่ฉันใช้ฟันสวยๆกัดไปที่มือของใครคนนึงสุดแรงก็หันไปดูรูปร่างหน้าตาเขาซะหน่อยว่าเป็นใคร ฮึ่ม!!

            O_O!!

            แอสซิส...

            "นาย!" ฉันชี้หน้าเขา

            "แสบจริงนะ!" แอสซิสลูบมือตัวเองเล็กน้อยก่อนจะเอาแจ็กเก็ตสีดำที่เขาคลุมมาเช็ดน้ำลายที่มือของเขา

            T/////T น่าอายเป็นบ้า ปากเหม็นรึเปล่าก็ไม่รู้

            "ยังไง ฉันก็ต้องพาเธอไปอยู่กับฉันให้ได้!" แอสซิสจับข้อมือฉันพร้อมกับบีบแน่่น

            "เจ็บนะ!"

            "เจ็บก็เงียบ!!" ว่าแล้วเขาก็ลากฉันขึ้นลิฟต์ทันที TOT มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ยTOT

            "ปล่อยได้แล้ว!" ฉันสะบัดมือของเขาออก ร่างสูงบุคลิกเท่ๆ ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ฉัน

            "ยอมเป็นของฉันแล้วสินะ"

            "ยัง!!! ฉันไม่ได้เป็นของนาย"

            "งั้นก็เป็นของ...ไอ้ซิททาร์?"

            กรอดดดดดดดด....

            "ไม่ใช่ของใครทั้งนั้นแหละ!!!>O<" พูดถึงซิททาร์ ฉันจะไปขอโทษเขานี่นา...แล้วถ้าพี่พัชรหาตัวฉันไม่เจอต้องแย่แน่ๆ!! ฉันรีบกดลิฟต์ขึ้นไปชั้นเดิมทันที

            ว่าแต่มันกดปุ่มไหนอะ=_=?

            "เป็นบ้าอะไรของเธอ เรนโบว์!" แอสซิสพูดขึ้นหลังจากที่เห็นฉันกดลิฟต์มั่วไปหมด (ใช้ไม่เป็น)

            "นายพาฉันกลับไปชั้นเดิมเดี๋ยวนี้!!"

            "ไม่ มี ทาง"

            "!!!!"

            "มองหน้าแบบนี้...อยากจูบฉันอย่างนั้นหรอ"

            "ไอ้....!!"

            "ได้!!"

            =O+!!

            เค้าโน้มใบหน้ามาประกบริมฝีปากฉันเบาๆ อย่างอ่อนหวาน...รู้สึกเหมือนความเกรี้ยวกราดและโหดร้ายนั่นค่อยๆเลือนหายไป...ฉันกำลังจะลืม..ลืมว่าเขาเป็นคนไม่ดี

            ติ๊ง...

            ลิฟต์ค่อยๆเปิดออกทันที ที่น่าอายไปกว่านั้นคือ...คนที่จะเข้าลิฟต์ทั้งหมดสี่ห้าคนได้กำลังยืนจ้องฉันกับแอสซิส...จูบกัน O{}O!!!!!

            ฉันละริมฝีปากออกจากเขาด้วยเร็ว!!

            "O_O เอ่อ...ไม่ใช่แบบนั้น..." ฉันกำลังจะอธิบาย..แต่...

            "คนเราสมัยนี้นะ...เฮ้อออ"

            "ไม่เว้นแม้กระทั่งในลิฟต์"

            =[]=-!! มันไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิดนะ!!! ฉันหันไปมองผู้ก่อเหตุครั้งนี้ด้วยความโกรธก่อนที่จะเดินออกจากลิฟต์โดยไม่สนใจสายตาผู้คน ไหนๆก็รู้กันหมดแล้วนี่!

            และตอนนี้ก็อยู่หน้าโรงพยาบาลแล้ว=[]= แบบนี้ทุกคนตามหากันแย่แล้วมั้งเนี่ยยย T_T

            "ตอนนี้ เธอก็เป็นของฉันแล้วนะ หึ.."

            "ใครเป็นของนาย มิทราบ!!!"

            "เธอไง...ภรรยาของฉัน"

            .....ภรรยา

            ...........ภรรยาา

            ไม่!!!

            ไม่จ้ายยยยยยยยยยยT[]TT!!!!

            ตุบ!!!

            ร่างสูงเกือบถลาไปข้างหน้าตามแรงผลักของใครบางคน...

            ซิททาร์..

            "ฉันว่าแล้วเชียวต้องเป็นแก!!ไอ้....!!" เค้าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็เปลี่ยนใจ...และเลือกที่จะไม่พูด

            "หึ...ผู้หญิงคนนี้จูบกับฉันแล้วนะ"แอสซิสพูดพร้อมกับยักคิ้วกวนๆ

            O.o!! และไปบอกหมอนั่นทำไมเล่าาาTTTTOTTTT ฉันโดนฆ่าแน่ๆ

            ซิททาร์ไม่พูดอะไร แต่หันมามองฉันด้วยหางตาอันแสนเย่อหยิ่ง...หยิ่งไปเถอะ ฉันคิดว่าจะมาขอโทษนาย แต่เปลี่ยนใจละ!

            "เรนโบว์ไม่ใช่คนแบบนั้น!" ซิททาร์กำมือแน่น..

            "ก็ฉันจูบจริงๆนี่ คนแถวนั้นเป็นพยานได้" ว่าแล้วเขาก็ผายมือไปทางด้านหลัง

            "ไอเวรเอ๊ย!!!"

            ผลัวะ!!

            หมัดหนักๆของซิททาร์พุ่งไปที่กระพุ้งแก้มของแอสซิสจนมีของเหลวสีแดงพุ่งออกจากปาก...หมอนี่น่ากลัวชะมัด!! เท่านั้นไม่พอค่ะ! แอสซิสพอตั้งหลักได้เขาก็วิ่งไปชกซิททาร์คืนทันที...ฉัน...ฉันจะทำยังไงดีล่ะนี่ย

            ห้าม!! ฉันต้องห้าม!!

            "หยุดนะ>O<!!!!!!!!" แต่รู้สึกเหมือนไม่มีใครสนใจคำพูดของฉันแม้แต่น้อย...ทั้งสองยังต่อยกันจนบ้าระห่ำ...ทันใดนั้นเองขณะที่ฉันกำลังอึ้งๆ ฉันก็ได้เห็นซิททาร์นอนคว่ำอยู่หน้าโรงพยาบาลพร้อมกับแอสซิสที่ยืนเหยียบกลางหลังของเขาอยู่

            "โอ๊ยย!!" เสียงของซิททาร์...เขากำลังเจ็บ

            แอสซิสใช้เท้าข้างใดข้างหนึ่งเยียบไปที่แผ่นหลังซิททาร์ เลือดไหลออกมาจากหลังของเขา...ใช่แล้วล่ะมันคือเลือด...แผลของเขยังไม่หายดีเลยนี่นา...ไอแอสซิส ไอผู้ชายชั่ว!!!

            ฉันวิ่งไปผลักร่างสูงทันที แอสซิสเซเล็กน้อย เนื่องจากเขามีแรงเยอะกว่าฉํนร้อยเท่าพันเท่า

            "เธอ!!"

            "นายกลับไปอยู่กับลูกน้องนรกของนายเถอะ>O<!!!" ฉันตะโกนใส่หน้าหมอนั่น...เมื่อก่อนฉันอาจจะไม่กล้าพูดกับเขาแรงๆแบบนี้...แต่ในเมื่อเขาทำร้ายคนแบบนี้ ฉันก็ไม่ให้อภัยเหมือนกัน!

            "หึ...อย่าลืมนะว่าเธอทำอะไรกับฉันบ้าง!"

            "จูบ! ใช่ก็แค่จูบ แล้วไง จูบแรกของฉันคือซิททาร์ ไม่ใช่นาย!!!" ฉันตวาดใส่เขา ตอนนี้เหล่าไทยมุงมากันเพียบ...กรุงเทพก็แบบนี้สินะ ยืนดูคนเจ็บปางตาย แต่ไม่ช่วยอะไรเลย..ดี! ดีเหมือนกัน!!

            แทนที่แอสซิสจะโกรธ หมอนั่นกับยิ้มเปล่งออร่าออกมาก่อนจะหยิบบางอย่างขึ้นมาโชว์ฉัน

            ...โทรศัพท์!!

            "รูปภาพของเราอยู่ในนี้หมอละนะ...ที่รัก" O[]O!! เขาไปถ่ายมาตอนไหนกันเนี่ยยยย

            "ไอคนบ้า!!! ไอผู้ชายเจ้าเล่ห์!" ฉันวิ่งไปทุบแผ่นอกของเขาที่เลอะรอยรองเท้าของซิททาร์อย่างบ้าคลั่ง เขาดันร่างฉันให้แนบชิดกว่าเดิม

            "ใกล้ๆแบบนี้ดีกว่า ฉันชอบ"

            กรี๊ดดดดด อยากจะกรี๊ดให้ลั่นโลกไปถึงแคริฟอเนียจริง!!! ไม่มีใครกวนฉันได้เท่าหมอนี่อีกแล้วคนบ้าาาา!!!!!!

            ป้าบ!!!

            ฉันชกไปที่หน้าของเขาเต็มๆก่อนที่เขาจะปล่อยท่อนแขนแข็งๆให้ฉันเป็นอิสระ แน่นอนว่าฉันรีบไปหาคนที่นอนแผ่กึ่งเป็นกึ่งตายอยู่บบนพื้นทันที

            "ซิททาร์ นายเป็นอะไรมั้ย"

            "..."

            "ซิททาร์!!!"

            "หึ...เธอไม่ไปอยู่กับมันรึไง"เสียงเขาพูดขึ้นมาอย่างแผ่วเบาจนแทบบไม่ได้ยิน

            "เจ็บแล้วยังปากดีอีกนะ"  

            "ฉันเป็นรุ่นพี่เธอนะ พูดแบบนี้กับฉันได้ไง"

            "ฉันไม่ใช่น้องสาวนาย ไม่ต้องมานับญาติ!!>O<" ฉันรีบพยุงร่างหนักขึ้นมาให้แขนของเขามาวางที่ไหล่ของฉันเพื่อพยุงไปให้หมดทำแผลอีกรอบ นายนี่มันซวยจริงๆเลยนะ

            "ฝากไว้ก่อนก็แล้วกัน..คราวหน้าเธอไม่รอดแน่ เรนโบว์!"ว่าแล้วแอสซิสก็เดินเช็ดเลือดที่มุมปากออกไป...รวมทั้งพวกไทยมุงก็ค่อยๆสลายไปด้วย (สลาย...บรรยายอย่างกะแบคทีเรีย=_=)

.....รักสามเส้าแหงๆ.....

.....ได้ข่าวสองแก๊งนี้ไม่ถูกกันนี่...

.....แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันนะ.....

......คงจะเป็นแฟนคนที่นอนอยู่ แล้วแอบนอกใจล่ะมั้ง...

            เหล่าเสียงซุบซิบนินทาได้ดังขึ้น...ทั้งๆที่มันไม่เคยเป็นกัฉันมาก่อนTOT ฉันไม่ใช่แฟนนายซิททาร์นะ และฉันก้ไม่นอกใจใครด้วย!! อยากจะตะโกนให้ดังลั่นโลกจริงๆ!!

            ห้องทำแผล

            "เสร็จแล้วค่ะ^^ แต่หลังจากนี้อย่าให้คนไข้ถูกกระแทกที่หลังแรงๆนะคะเพราะกล้ามเนื้อช่วงหลังยังไม่ค่อยแข็งแรงค่ะ^^" คุณพยาบาลหน้าหวานฉีกยิ้มหวานออกมา

            "ค่ะ^^"

            "อ้อ...แล้วแฟนน้องไปโดนอะไรมาคะเนี่ย"

            "แฟน?" ฉันพูดพร้อมกับซิททาร์ เขาและฉันจ้องหน้ากันชนิดแบบไม่มีใคยอมใครเลยก็ว่าได้

            "แฮ่ม.." นานจนพยาบาลต้องกระแอมไอ- -

            "เอ่อ- - ไม่ใช่แฟนค่ะเราเป็นเอ่อ--" จะพูดยังไงดี พี่น้องก็ไม่ใช่ ลูกน้องหรอ =_= ก็ไม่ใช่อยู่ดีอะ ฉันไม่ใช่ลูกน้องของใคร ซะหน่อย

            "ไม่เป็นไรค่ะพี่เข้าใจ แรกๆก็อายๆกันบ้าง รู้มั้ยตอนน้องพยุงกันมานี่เหมือนคู่รักกันเลยนะ^^" พี่พยาบาลยิ้มอีกครั้ง

            "..." ไม่มีใครกล้าตอบ

            ฉันและซิททาร์เดินออกมาจากห้องทำแผลก่อนเราจะหยุดยืนอยู่ตรงนั้น

            "ซิททาร์...คือฉัน(. .)"

            "- -"<<หรี่ตา

            "คือว่า.."

            "- -" ยังหรี่อยู่

            "...."

            "รีบพูด ฉันจะกลับไปสำนักงาน" เขาพูดเสียงเรียบพร้อมกับเมินไม่มองหน้าฉัน...แถมยังมองแวบนึงด้วยสายตารำคาญอีก=_=

            "เอ่อคืออ=//=" กะอีแค่คำว่า 'ขอบใจ' ทำไมมันพูดยากจะงฟะ =[]=!!>O<! ฉันกลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างยากลำบากก่อนจะพยายามพูดอีกครั้ง...

            เอาล่ะ!!

            "ฉะ...ฉัน (. .) คือว่านะ(' ')คือแบบว่านะแบบ...แบบว่ามัน เอ่อ">O<! ฉันใช้นิ้วจิ้มกันอย่างแอ๊บแบ๊วสุดๆก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป"ขอโทษนะ"

            "หืม..." ซิททาร์มองฉันอย่างแปลกใจ...

            เย้ย ฉันจะไปขอโทษเค้าทำไมฉันไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย(หรอออจ๊ะ)

            "เอ่อ(. .)และก็ขอ..." ทำไมมันพูดยากเช่นเน้>O<!

            "นับหนึ่ง"

            "แว้กกก แว้กกก>O<" อย่านับเซ่><

            "นับสอง!"

            "คือว่า คือว่า แบบว่า มันแบบว่านะ..">O<!! ขอบใจ ขอบใจ พูดซะทีเซ่!

            "รับ...ส"

            "ขอบคุณนะ ><!!" ในที่สุดมันก็ออกจากปากสักที !

            "เรื่องอะไร"

            "ทะ..ทุกเรื่องเลย"

            "อืม กองไว้ตรงนั้นแหละ" ว่าแล้วหมอนั่นก็เดินล้วงกระเป๋าเท่ๆไปเลย

            "=[]=!!!" อะไรฟะ กว่าฉันจะรวบรวมคำพูดได้นนี่มัน..!! ยากมากเลยนะยากกว่าข้อสอบฟิสิกส์อีกด้วย>O<!

            จริงๆนะ "ชึ่ย!!!" ฉันสบถกับตัวเองอย่างหัวเสียก่อนก่อนจะนึกถึงเหตุการณ์ไม่กี่วินาทีที่แล้ว

            'กองไว้ตรงนั้นแหละ'

            พูดออกมาได้ไงกันน้าา!!U_U หมอนี่กวนไม่แพ้ไอแอสซิสเลยบอกตรงๆ!!

            ฉันเดินหาห้องตัวเอง ก่อนจะเจอและเปิดประตูเข้าไป..พี่พัชรกำลังยืนจ้องฉันตาแข็ง

            "-_-"

            "^^แหะๆ"

            "ไปไหนมา"

            "ไปเดินเล่นมาค่ะ สะ..สูดอากาศ..อะไรแบบนี้" T_Tร่ำไห้ในใจ

            "เมื่อกี๊ เห็นอะไรไม่รู้ข้างล่าง อย่างกับรักสามเส้า หญิงหนึ่งชายสองต่อสู้กันกระหน่ำ- -"  "สงสัยช่วงนี้เขาถ่ายหนังกันเยอะน่ะค่ะ.."

            "ไม่ต้องโกหกเลยยัยตัวดี" พี่พัชรจับข้อมือฉันก่อนจะโยนขึ้นเตียง

            "เค้าขอโทษนะพี่พัชร TT"

            "ไม่ได้ว่าอะไรนี่..แค่อยากให้พักผ่อนเยอะๆ พรุ่งกลับสำนักงาานเลยละกัน อ้อ- -ไอเสื้อผ้าที่ขนไปด้วยน่ะเอากลับไปเก็บที่เดิมซะ อย่าหนีออกมาแบบนี้อีก"

            "ก็..." ทำไมฉันถึงหายโกรธหมอนั่นเรื่องลอยปั๊มรูปมังกรแดงได้นะ ลืมไปสนิทเลยว่ากำลังโกรธอยู่"เห้อ..ก็ได้ค่ะY_Y"

            ตายตาหลับแล้วในที่สุด...

10

            ปัง!!!

            เอี๊ยดดด!!

            ตู้มมมมมมมมมม!!!

            เสียงละครดังกระหึ่มห้องดูหนังของสำนักงาน...หนังแอ็คชั่นไไซไฟเรื่องนี้สุดยอดจริงๆ! รถสองคันขับไล่ล่ากันและตามยิง! แหม เข้มข้นๆ ชอบ (ชอบอะไรเถื่อน ยกเว้นคนเถื่อนๆแบบไอพวกนี้) และแล้วละครก็จบ...ถ้าเกิดจริงๆในชีวิตจะเป็นอะไรที่มหัศจรรย์มาก!

            "นี่! เรนโบว์มีงานเข้าแล้วล่ะ! " พี่พัชรเปิดประตูเข้ามาในห้องในใบหน้าแตกตื่นราวกับเกิดเรื่องใหญ่ "เอ้านี่!"

            หมับ...!!!

            "ปืนน!!! อ๊ากกกกกกกกกกก ปืนนนน>O<!!โฮๆๆๆ นี่มันปืนนี่พี่พัชร"

            "กลัวอะไรก็แค่ปืน...ตามมา!" TOT ก็แค่ พี่พัชรใช้คว่าก็แค่ปืนงั้นหรอ...เอาว่ะไปไหนไปด้วย! ฉันวิ่งตามพี่พัชรไปและไม่ลืมจะปิดโทรทัศน์จอใหญ่เบ้อเริ่มนี่ด้วย>O<

            "ขึ้นรถ.." เจ้าของนัยย์ตาสีดำพูดขึ้น

            "ฉะ...ฉันหรอ"

            "เออ!"

            "=[]=จะไปไหนอะ"

            "ขึ้นรถเหอะน่า เสียเวลา!" ฉันสบถเบาๆก่อนจะขึ้นรถกระบะหลังไปแต่ว่า..ฮึบ!!...ตัวฉันสั้นรึยังไง ขาฉันสั้นแน่ๆ ขึ้นไม่ถึง

            "กรี๊ดด ToT" ซิททาร์ช้อนตัวฉันขึ้นบนกระบะทันที

            "เธอโง่หรือเซ่อ! เตี้ยแล้วยังจะขึ้นทางนั้นอีก"

            "=[]=ฉันสูงหนึ่งร้อยหกสิบห้านะยะ!" เขาไม่ตอบแต่หรี่ตามองฉันด้วยสายตาเดิมๆ!ก่อนจะกระโดดขึ้นกระบะอย่างมืออาชีพ-3- ทำไมฉันต้องแพ้หมอนั่นตลอดเลยยยย(โรคอยากเอาชนะกำเริบอีกแล้ว) ยัยนัทซีนได้โปรดกลับมาแมนชั่นสักทีเหอะTOT

            บรื๊นนนน!!

            และรถก็แล่นด้วยความเร็วสูง

            "นี่ จะบอกได้ยัง ว่าเราจะไปไหนกันน.." ฉันพูดเสียงดัง เพราะเสียงโต้กับลมมาก ตอนนี้ผมที่มัดรวบได้ปล่อยจนพริ้วสไวเรียบร้อยแล้ว (ยางขาด)

            "อะไรนะ" ซิททาร์ถาม...

            โอ้ววว=.,= เวลาหมอนั่นถูกลมพัดผมแรงๆแบบนี้ก็หล่อเหมือนกันนะ

            "ทำไมนายหล่อจังล่ะ.."

            "ว่าไงนะ!!!?" เขาพูดเสียงดังขึ้น เพราะลมที่แรงบวกกับเสียงที่เบาของฉัน... เดี๋ยวๆ เมื่อกี้ฉันพูดว่า...

            อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกTOT!!! ฉันเผลอหลุดปากพูดออกไปได้ยังไง เผลอไปได้ยังง้ายยยTOT ขอให้เขาไม่ได้ยินเถอะนะ สาธุ เพี้ยง!! ฉันพนมมือไหว้ขึ้นมาเหนือหัวขึ้นลงTOT

            "เป็นบ้าอะไรอีกล่ะ" เขาพูดหลังจากที่เห็นฉันยกมือไหว้ราวกับคนบ้า=[]=

            "ป่าว!! ฉันถามว่าเรา จะ ไป ไหน กัน!!"

            "ไปทะเล..."

            ซ่าา ซ่าาา!

            เสียงคลื่นน้ำสีฟ้าครามปะทะกับชายฝรั่งหาดทรายสีขาว ทะเลสีครามที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา นกสี่ห้าตัวบินล้อมเป็นวงกลมแดดอ่อนๆสาดส่องจ้าทั่วรัศมี...ปูตัวเล็กเดินโย้เย้ไปมาที่ริมชายหาดกลิ่นของน้ำทะเลลอยเข้าจมูก สดชื่นจริงๆ...

            นานเท่าไหร่แล้วนะที่ฉันไม่ได้มาเที่ยวทะเล...

            ฉันยืนมองทะเลที่ไม่มีสิ้นสุดตรงหน้า...เส้นผมสะบัดไปมาตามแรงลมก่อนจะมีใครเดินมาอยู่ข้างๆ

            "ซิททาร์" ฉํนเผลอเรียกเขาไปแล้ว>O<

            "ฉันเพิ่งเคยมาทะเลครั้งแรก.."

            "หืม.." จู่ๆเขาก็พูดขึ้นมา...กำลังชวนฉันคุยสินะ

            "ฉันน่ะไม่คยมาทะเลเลยสักครั้ง...มีแต่น้องชายฉัน ที่มาบ่อยๆ.."

            "แล้วทำไมนายถึงไม่ได้มาล่ะ" ฉันจ้องร่างสูงข้างๆ...

            ข้างๆยังหล่ออะคิดดู-0-

            เขาหันมามองฉันด้วยแววตาที่แฝงด้วยความเศร้า..

            "..."

            "นายไม่ต้องเล่าก้ได้นะ..ขอโทษด้วยที่.."

            "ช่างมันเถอะ อยากเล่นน้ำ" เขาตัดคำขอโทษของฉันด้วยการเปลี่ยนดวงตาฉายเป็นความร่าเริงแทน...ร่าเริงงั้นหรอ..

            ฉันเพิ่งเคยเห็นเขาร่าเริงก็วันนี้ล่ะ...แต่เขาก็ไม่ยิ้มสักที....ร่าเริงแต่ดวงตาได้เท่านั้นสินะ

            "ว้ายTOT!ปูหนีบ" ฉันกระโดดเหยงเหยงอยู่หน้าเขา TOT ตลกมากสินะ ยืนมองฉันนิ่งๆอยู่ได้ "มาช่วยฉันหน่อยเซ่ฉันเจ็บนะ นายต้องดูแลฉันฉันเป็นเพื่อนน้องสาวนายนะ"

            "ฉันไม่ได้ทำ ใครทำ ก็ให้มันรับผิดชอบสิ" ว่าแล้วหมอนั่นก็ถอดเสื้อโ๙ว์แผงอกขาวๆลงทะเล=.,=

            "ปูทำ จะให้ปูรับผิดชอบหรอไอบ้า!>O<" เหมือนเขาจะไม่สนใจคำพูดฉัน..แต่กับกระโดดลงทะเลอย่างสนุกสนาน...อืม..จะว่าไปเหมือนหมอนั่นจะมีความสุขกับการว่ายน้ำจริงๆนะ...

            เดี๋ยวๆ - - ทำไมฉันต้องยิ้มด้วย

            และทำไมถึงยิ้มไม่หุบแบบนี้ล่ะ=3=

            "ให้ฉันว่ายน้ำด้วยเซ่>O<!!"

            ตูมมมม!!!

Assis side:

            ตุบ!!!

            "โถ่เว่ย!!!"

            "..."

            "คนของเราเหลือไม่กี่คนแล้วนะ! ขืนเสียไปอีกแบบนี้แก๊งแบล็คฮาร์กต้องแพ้แน่!!!" เสียงแอสซิสพูดขึ้นอย่างมีอำนาจลูกน้องของเขาเงียบกันหมด ไม่มีใครกล้าพูดเลยสักคำ...

            "แอสซิสคะ ลีเซียว่าใจเย็นๆก่อนเถอะค่ะ" สาวสง่าเดินมาจากในสำนักงาน..

            เพียะ!!

            ฝ่ามือของแอสซิสตบเข้าไปที่ใบหน้าลีเซียอย่างรุนแรง ใบหน้าเล็กๆหันไปตามแรงมือก่อนที่น้ำตาจะเอ่อล้นขอบตา...ด้วยอารมณ์แห่งโทสะของเขากำลังพลุ่งพล่านจนสติแตกเลยทำให้เผลอพลั้งมือไปที่เธอ..

            ฉันขอโทษลีเซีย...

            แอสซิสพยายามจะพูดกับเธอ...แต่ร่างเล็กกลับลุกขึ้นและวิ่งหนีไป...น้ำตาลูกผู้ชายคนนึงกำลังจะไหล...

            "ฉันจะไปแย่งลูกน้องของแกมาให้หมด ไอ้ซิททาร์!!!" แอสซิสกดเสียงต่ำพร้อมกับกำมือแน่น...ในฝ่ามือที่แฝงไปด้วยความเสียใจทั้งหมด...เขาได้รวมให้มันมาอยู่ในกำมือนั่นหมดแล้ว

            เพล้งงง!!!

            กระจกห้องน้ำแตกลงทันทีหลังจากที่เขาเดินเข้ามาเก็บตัวอยู่ในห้องน้ำคนเดียวและต่อยเข้าไปที่กระจกด้วยกำมือที่อัดแน่นด้วยความแค้น โกรธ เสียใจของเขา!...ของเหลวสีแดงๆไหลลงตามซอกนิ้ว...เขาเจ็บแค่ไหน ไม่มีใครรู้หรอก...

            "ขอโทษลีเซีย..." เขาพูดกับตัวเองในห้องน้ำ..พร้อมกับมองหน้าตัวเองตามรอยกระจกที่แตกเป็นเสี่ยงๆ แตกจดเป็นรอยร้าวไปหมด....

            ขอโทษที่ฉันไม่ได้รักเธอคนเดียว....