ห้องเก็บของ

ลำดับตอนที่ #20 : นิยาย 4

7

            แก๊งแบล็คฮาร์ก

            "ยังไง ผู้หญิงคนนั้นก็ต้องเป็นของฉัน!" แอสซิสพูดพร้อมกับแค้นใจเหตุการณ์เมื่อสักครู่ เขาเก็บตราประทับนั่นเข้ากระเป๋ากางเกง "ไอเทิด ไอทิด! เก็บกวาดห้องให้เรียบร้อยด้วย"

            "ครับนาย!"

            เมื่อลูกน้องของเขาทำตามคำสั่งแล้ว ร่างสูงก็เดินผ่านลีเซียไปอย่างไม่ใยดี ทั้งๆที่เธอคือคนรักของเขาคนนึง แต่แอสซิสกับเฉยชา และนั่นทำให้ลีเซียเกิดความแค้นและไม่ชอบขี้หน้าเรนโบว์มาก!

            เทิดทับทิดเก็บกวาดข้าวของเสร็จก็เห็นผุ้ชายร่างสูงผิวคล้ำหน้าตาดีอยู่ในตู้เสื้อผ้า...ที่น่าตกใจกว่านั้น ข้อมือด้านขวาของเขายังมีตราประทับรูปมังกรบินสีแดงสดอีกด้วย...

            "ไปบอกนายกันเถอะว่ะไอเทิด"

            "ดีเหมือนกัน"

            หลังจากที่ทั้งคู่เห็นจึงพยุงร่างหนักนั้นมาหาแอสซิสที่สำนักงาน...เขาเห็นดังนั้นก็เริ่มโกรธมากขึ้น! แอสซิสโวยวายเหมือนคนบ้า เพราะตอนนี้ ลูกน้องของเขาชักจะเหลือน้อยเต็มที และถ้ายิ่งลูกน้องของเขาเหลือน้อยเท่าไหร่...แก๊งแบล็คฮาร์กก็มีโอกาสแพ้มากเท่านั้น!

            วันต่อมา...

            สำนักงานเรดดรากอน

            "วันนี้ผิดแผนไปหน่อย..ฉันสงสัย ว่าพวกมันรู้ได้ยังไงว่าพวกเรามีแผนการ" ซิททาร์นั่งพิงเก้าอี้พร้อมกับมองลูกน้องของเขาทุกคน รวมทั้งฉันด้วย

            "ฉันว่าต้องมีใครเป็นหนอนบ่อนไส้ค่ะ" ฉันพูดขึ้นก่อนที่ทุกคนจะหันมามองฉันกันโดยอัตโนมัติ...หลังจากนั้นทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของฉัน..

            "จริงด้วย...แล้วซิทว่าใครเป็นหนอนบ่อนไส้" พี่พัชรถาม

            "อย่าให้รู้และกัน..ว่าใครเป็นหนอนบ่อนไส้"ซิททาร์พูดด้วยใบหน้าเครียดอย่างเห็นได้ชัด..ถ้ามีหนอนบ่อนไส้จริงๆแก๊งเราก็จะทำอะไรไม่สำเร็จแน่...

            แก๊งเรา? ฉันไปยอมรับเข้าแก๊งเขาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย=[]=

            "นายครับ!"ผู้ชายหัวล้านร่างใหญ่บึกบึนวิ่งมาหาซิททาร์ก่อนจะตีหน้าเครียดกันทั้งคู่

            "ว่าไง"เขาตอบเสียงเรียบ...

            "มีคนสลบอยู่หน้าสำนักงานครับ.."ไม่รอช้าซิททาร์รีบเดินไปหน้าสำนักงานทันที...ฉันกับพี่พัชรก็เดินตามไปด้วย

            ผู้ชายร่างสูงคนนั้น...คนที่เขาจะแต๊ะอั๋งฉันเมื่อคืนนี้เอง...ฉันจำรอยข้อมือได้ดี...ตราประทับรูปมังกรบินสีแดงถูกทาบทับตราประทับรูปเหยี่ยวสีดำ..

            คิดไปคิดมา ภาพฉันจูบกับหมอนั่นก็แวบเข้ามาในหัวราวกกับติดสวิตช์ ฉันส่ายหัวรัวๆเพื่อไล่ความคิดบ้าๆออกจากสมองไป

            "ลากมันเข้าไปข้างใน! ต่อไปนี้ เรามีสมาชิกแก๊งเพิ่มมาอีกหนึ่งคน"ซิททาร์พูดเสียงเรียบก่อนที่พวกลูกน้องจะช่วยกันแบกไอผู้ชายคนนั้นเข้าไปข้างใน...

            ณ สำนักงานแก๊งแบล็คฮาร์ก

            ผู้ชายผิวขาวรูปหล่อดูเท่ห์ไม่เบากำลังติดกระดุมเสื้ออย่างใจเย็น ด้านหลังก็คือเตียงนอนซึ่งมีผู้หญิงนอนอยู่ด้วยท่าทางเศร้าและไม่มีความสุข ร่างกายหม่นหมอง..นั่นก็คือลีเซีย

            "แอสซิสคะ.."เธอพูดเสียงแผ่วเบา พรางน้ำตาไหลไหลอาบแก้มช้าๆ

            "ฮึ?"

            "คุณอย่าทิ้งฉันไปไหนนะ" แววตาสีน้ำผึ้งหม่นหมอง...เธอไม่มีความสุขจริงๆ แอสซิสถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินออกมาจากห้องอย่างไม่สนใจ...และนั่นทำให้ลีเซียร้องไห้มากกว่าเดิม..

            หลังจากที่แอสซิสปิดประตูลงเขายืนพิงประตูได้ยินเสียงสะอื้นของลีเซีย...ทำให้เขาเสียใจไม่น้อย...เพราะเขาก็ลีเซียและเขาก็รักเรนโบว์เหมือนกัน...

            "เรนโบว์...เธอต้องเป็นของฉัน!"

            แก๊งเรดดรากอน

            "ไม่!...ฉันไม่ปั๊มตราประทับบ้าบออะไรนั่นเด็ดขาด!"

            "แต่มันเพื่อความปลอดภัยของเธอ!"ซิททาร์จับข้อมือฉันและบีบแน่น

            "แต่ฉันไม่ได้เป็นสมาชิกแก๊งนายนะ!!"

            "ฉันบอกว่าเพื่อความปลอดภัยของเธอไงเรนโบว์"

            ป้าบ!!

            ตราประทับสีแดงรูปมังกรบินถูกประทับที่ข้อมือของฉัน...รู้สึกร้อนๆกับหมึกนั่น ก่อนที่มันจะหายร้อนไปเพียงไม่กี่วินาที...น้ำตาของฉันเอ่อล้นขอบตา ฉันเงยหน้าเพื่อพยายามกลั้นมันแต่ก็ไม่สำเร็จ...

            น้ำตาไหลออกมาจนได้..

            ฉันไม่ใช่สมาชิกแก๊งของนาย...

            ฉันมองไปที่ซิททาร์อีกครั้งก็เห็นว่าเขามองหน้าฉันอยู่แล้ว...ดวงตาสีดำสนิทจ้องฉันเงียบๆ...นัยย์ตาเขาแฝงด้วยความเป็นห่วงและความรู้สึกผิด...แต่แวบเดียวเท่านั้น มันก็หายไป...

            "ฉัน...ขอโทษก็แล้วกัน" เขาพูดกับฉันสั้น โดยสายตาของเขามองไปทางอื่น..

            ฉันตัดสินใจเดินผ่านร่างสูงเข้าไปในสำนักงานเพื่อเก็บเสื้อผ้าเข้ากระเป๋าให้หมด..ฉันจะไปอยู่ที่แมนชั่น ฉันจะกลับไปอยู่ที่นั่น และจะไม่มายุ่งกับสำนักงานเรดดรากอนอีก...

8

            หลังจากเก็บข้าวของเสร็จ ฉันก็แอบเดินออกมาจากสำนักงานเพื่อไม่ให้ใครรู้...

            ซ่าา...ซ่าา...

            "ฝนบ้า! มาตกอะไรตอนนี้ฮะ=[]=!" ฉันรีบวิ่งไปหลบที่ร่มก่อนที่จะมีมือหนามาจับที่ข้อมือฉัน..

            "เจอกันอีกแล้วนะ...คนสวย" แอสซิสกระตุกยิ้มที่มุมปากถึงจะดูหน้ากลัวแต่ก็เท่ไม่ใช่น้อย

            "ปล่อยฉันนะ!!" ฉันพยายามแกะข้อมือของเขาออกจากข้อมือฉัน แต่ดูเหมือนยิ่งพยายามมากเท่าไหร่หมอนั่นก็ยิ่งบีบข้อมือฉันแรงขึ้นเท่านั้น

            "หึ...ตอนนี้เป็นสมาชิกแก๊งบ้าๆนั่นแล้วสิ!"แอสซิสมองมาที่ข้อมือของฉัน

            "อืม...ใช่!" ฉันรีบตอบทันทีเพื่อความปลอดภัยของฉัน เขาจะได้ไม่มายุ่งกับฉันอีก...แต่

            "อย่างงั้นหรอ? ลายเพิ่งสดๆร้อนๆเลยนี่นา...แล้วเธอร้องไห้ทำไม"เขาถามนัยย์ตาสีน้ำเงินมองฉันอย่างรู้ทัน

            "ฉัน...คิดถึงแม่" ฉันพูดก่อนจะรีบเช็ดน้ำตาออกจากแก้ม

            "งั้นก็มาอยู่กับฉันสิ...รับรองฉันจะทำให้เธอหายคิดถึงแม่ล่ะ.." เขาจับไหล่ฉันก่อนจะโน้มใบหน้าหล่อมาจูบแก้มฉัน แต่...

            พลั่ก!!

            ร่างสูงของผู้ชายผมสั้นเซไปตามแรงผลักของใครคนนึงเล็กน้อย...เขาก็คือซิททาร์

            "ไอชั่ว!!"ซิททาร์พูดพลางชี้หน้าแอสซิส แต่ดูแล้วหมอนั่นไม่สนใจคำด่าของนายแอสซิสเลย ราวกับเขาชินกับคำๆนี้แล้ว...แอสซิสใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มแล้วยักคิ้วกวนๆให้ซิททาร์ก่อนจะวิ่งไปชกซิททาร์คืน!

            "ผู้หญิงคนนี้ ต้องไปกับฉัน!!!"แอสซิสพูดพร้อมกับยกข้อมือฉันขึ้น..

            "เรนโบว์ดีเกินไปที่จะอยู่กับคนอย่างนาย!!"ซิททาร์จับข้อมือฉันขึ้นอีกข้าง"แกมีลีเซียอยู่แล้ว!ควรจะดูแลเขาให้ดี!"

            "แกชักจะยุ่งเรื่องของฉันมากไปหน่อยละม้าง!!"

            "หยุด!! พพอสักที! พวกนายน่ะมันปัญญาอ่อน ไร้สาระ!...ส่วนฉันน่ะ ฉันน่ะไม่เกี่ยวข้้องอะไรกับแก๊งพวกนายสองคนหรอก!!" ฉันสะบัดมือทั้งสองข้างออก

            "..."

            "..."

            สองคนนั้นเงียบ...ยิ่งฉันมองเขาสองคนสลับกันไปมาเท่าไหร่...สองคนนี้ก็ดูหน้าคล้ายกันเท่านั้น..นัยย์ตาสีดำมองฉันและแฝงด้วยคำพูดบางอย่าง...ส่วนนัยย์ตาสีน้ำเงินจ้องฉันด้วยความอยากเอาชนะ......โชคดีที่ฝนหยุดพอดี..ฉันเลิกสนใจก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น วันนี้รถเยอะชะมัด! เมื่อเห็นว่าไม่มีรถแล้ว ฉันรีบเดินข้ามถนนทันที...แต่ก็ยังมีรถบางคันวิ่งมาด้วยความเร็วสูง

            ปี๊ดดด ปี๊ดดดด

            "กรี๊ดดดด!!" เรนโบว์กำลังอึ้งกับสถานการณ์ข้างหน้า เธอขยับไปไหนไม่ได้...ส่วนรถก็ใกล้จะวิ่งมาชนเธอแล้ว...ซิททาร์รีบวิ่งมาช่วยเธอทันที...

            "เรนโบว์ ระวัง!!!" ร่างสูงโอบร่างเล็กนอนลงอีกฝั่งของถนนก่อนที่ทั้งคู่จะกลิ้งลงเนินมา..ซิททาร์รู้สึกเจ็บหลังไม่ใช่น้อย เพราะแผลเก่ายังไม่หายดี...แต่เขาก็ต้องทน เพราะเธอคือเพื่อนของน้องสาวไงล่ะ...ถ้าเพื่อนของน้องสาวเขาตายไป..เขาก็ต้องรับผิดชอบ

            ร่างเล็กสลบอยู่บนอ้อมกอดของเขา ตอนนี้เขาอยู่เบื้องบนของร่างเรนโบว์...ซิททาร์มองใบหน้ารูปไข่ใสกิ๊งไรสิว...ก่อนจะมองลงมาที่ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสด...

            "ไอซิท!" เสียงหนักแน่นของแอสซิสทำให้เขารีบลุกขึ้นจากร่างเล็กๆทันที...

            "พี่พัชร" ...

            "รีบพาไปโรงพยาบาลเร็ว..." ซิททาร์พยักหน้าก่อนจะช้อนร่างเล็กขึ้นมาและรีบขับรถไปส่งโรงพยาบาล...

            ณ โรงพยาบาลYu

            ฉันเปิดเปลือกตาขึ้นก่อนจะเห็นพี่พัชรกับลูกน้องอีกสี่ห้าคน...ฉันพยายามขยับตัวแต่ก็รู้สึกปวดเมื่อยตามตัวไม่ใช่น้อย ราวกับกลิ้งตกบันไดสิบชั้น

            "พี่...พัชร"

            "อย่าขยับนะ..เธออาจตกใจน่ะตอนจะถูกรถชน..ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล..เธอเกือบถูกรถชนแล้วถ้าไอซิททาร์มันไม่เข้าไปช่วยจนเธอต้องกลิ้งๆตกเนินถนนกับมันน่ะ..อ่อส่วนตอนนี้ไอซิททาร์มันอยู่ในห้องทำแผล.."

            "ซิททาร์ได้รับบาดเจ็บหรอคะ..?"

            "อืม..ก็แผลที่หลังมันยังไม่หายดีเลย เจอกลิ้งตกเนินไปอีก...แผลเลยลึกเข้าไปกว่าเดิมน่ะสิ แต่ไม่ต้องห่วงหรอก หมอนั่นหนังเหนียวจะตายไป^^"

            "..." ถึงจะให้เลิกเป็นห่วงก็ไม่ได้อยู่ดี...เขาช่วยฉันเอาไว้นะ...

            ....ช่วยทั้งๆที่ไม่ใช่หน้าที่...

            .....ช่วงทั้งๆที่เขารู้ว่าตัวเองยังเจ็บหลังอยู่...