ห้องเก็บของ

ลำดับตอนที่ #18 : นิยาย 2

บทนำ

INTRO

            สำนักงานเรดดรากอน..

            "วันนี้เราจับตัวมาได้ห้าคนครับนาย"

            ป้าบ!

            ป้าบ!

            ป้าบ!

            ป้าบ!    

            ป้าบ!

            'ตราประทับสีแดงลายมังกร' ถูกสลักลงบนข้อมือของผู้ชายทั้งห้า

            "ต่อไปนี้! พวกแกคือลูกน้องของฉัน!" เสียงหนักแน่นและน่าเกรงขามของ'ซิททาร์'ทำให้ชายห้าคนนั้นต้องรีบพยักหน้ารัวๆโดยเร็ว ซิททาร์ยิ้มพอใจก่อนจะมองไปที่ลูกน้องอีกคน ที่ลากผู้ชายห้าคนนี้มา

            "และพวกมันจับคนของเราไปได้มั้ย?"

            "โดนตราประทับไปหนึ่งคนครับนาย"

            "อืม" เขาพยักหน้าน้อยๆเพราะเห็นว่าเสียลูกน้องไปไม่เยอะเท่าไหร่ "ถ้าวันไหนเจอพวกมันทำชั่วอีก ต้องรีบจัดการและส่งตัวมาให้ฉันเท่าที เข้าใจมั้ย?" เขาพูดเสียงดังอีกครั้ง ก่อนจะหันไปมองลูกน้องกว่า 50 คนที่ยืนอยู่หน้าสำนักงาน

            "เข้าใจ!" ทุกคนประสานเสียงกันตอบ

            แค่ผ่านๆใครๆก็ว่าแก๊งเรดดรากอนเป็นพวกแก๊งมาเฟียโหด ชอบหาเรื่องคนอื่น...แต่จริงๆแล้วไม่ใช่ กับตรงข้ามกันด้วยซ้ำ! แก๊งเรดดรากอนคือแก๊งใหญ่ที่พยายามจะนำสิ่งชั่วร้ายออกจากสังคมไทยต่างหาก! โดยเฉพาะบ่อนใหญ่ของแก๊งแบล็คฮาร์ก รวมถึงการขโมยของที่เป็นมืออาชีพของพวกนั้นอีกด้วย!!

            สำนักงานแก๊งแบล็กฮอร์ก..

            ปัง!!

            "โถ่เว้ย!!!!!" เสียงทรงพลังและน่ากลัวนั่นคือเสียงของ 'แอสซิท' หัวหน้าแก๊งแบล็คฮอร์กนี่เอง เสียงนั่นทำให้ลูกน้องของเขาเหงื่อไหลไคลย้อยตามๆกัน "แกจัดการกันยังไงวะ!!เสียคนของเราไปตั้งห้าคน!"

            "...."<<เหงื่อแตกอยู่

            "ไม่ได้ยินรึไง!" เสียงที่ดังอยู่แล้วกับเพิ่มทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ

            "ใจเย็นสิดาร์ลิ้ง" หญิงสาวผมหยักศกสีดำแกมม่วงเดินออกมาจากห้องส่วนตัวของแอสซิสก่อนจะเข้ามานั่งบนตักของเขาเหมือนทุกวัน "อย่าเครียดน่าทีรัก...จุ๊บ" เธอประทับริมฝีปากเล้กๆไปที่แก้มขาวๆของแอสซิสก่อนที่เขาจะสงบสติอารมณ์ได้ และเริ่มใจเย็นลง

            "ไหนว่ามาซิ ว่ามันเป็นยังไง?"

            "พวกมันมากันเยอะกว่าครับนาย อีกอย่างคนของเราน้อยกว่าเยอะครับ"ผู้กล้าคนแรกพูดขึ้น

            "แต่ก็โชคดีนะครับนายเราจับแก๊งพวกมันได้คนนึงครับ" เมื่อผู้กล้าคนที่สองพูดจบ ผู้กล้าคนที่สี่ที่ห้าก็ลากลูกน้องของซิททาร์มา

            ป้าบ!

            ตราประทับสีดำทึบรูปเหยี่ยวบินถูกสลักบนข้อมือชายผู้นั้นจนทับลายเก่าสีแดง...เป็นเหตุว่าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่คนของแก๊งเรดดรากอนอีกต่อไป!

            แก๊งนี้เป็นแก๊งโหด! เปิดทั้งบ่อนและขโมยของถือได้ว่าเป็นโจรมืออาชีพที่ตำรวจไม่สามารถจับตัวได้ เพราะพวกเขาไม่เหลือหลักฐานอะไรไว้เลย!!

1

            "พ่อ..แม่..ปิดเทอมภาคฤดูร้อนนี้เรนโบว์ของไปเที่ยวกรุงเทพนะคะ^^"เสียงใสพูด...นัยย์ตาสีอัลมอนต์ใสแจ๋วเป็นประกาย ก็เพราะว่าเธอกำลังอ้อนแม่กับพ่ออยู่น่ะสิ

            "เอาสิลูก จะไปวันไหน" คุณพ่อถาม ส่วนคุณแม่ยอมรับคำตอบของคุณพ่อทั้งหมด

            "พรุ่งนี้เลยค่ะ!"

            "แม่มีของจะให้ลูกด้วยนะ^^" เรนโบว์ทำท่าทางตื่นเต้นเมื่อได้ยินดังนั้น คุณแม่หยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงตัวเอง มันคือกำไลข้อมือเพชรมีคริสตัลประดับเต็มไปหมด สวย...สวยจริงๆ

            "ขอบคุณค่ะแม่ เรนโบว์จะเก็บไม่ให้ห่างตัวเลยค่ะ^O^"

            เรนโบว์รีบเก็บเสื้อผ้าเข้ากระเป๋าเป้สะพายหลังใบใหญ่ พรุ่งนี้เธอต้องไปเที่ยวกรุงเทพแต่เช้า...ส่วนเรื่องที่กอย่างได้ห่วง! เพราะเธอมีเพื่อนอยู่ที่นั่นด้วย!!

            หลังจากที่ลงจากรถเมล์สาย xxx ก็สัมผัสได้ถึงอาการที่ร้อนจัด ไม่ดีต่อสุขภาพผิวจริงๆ ฉันหยิบหมวกแก๊ปสีฟ้าอ่อนลายหมีสีน้ำตาลมาสวมใส่เผื่อตะช่วยบังแดดได้บ้าง ไม่พอยังหยิบแว่นกันแดดมาใส่ด้วย อ้อทาครีมกันแดดด้วยดีกว่า

            รถเมล์มาจอดลงที่ตลาดแห่งหนึ่งย่านสุขุมวิท ฉันเดินไปหาที่ร่มๆนั่งพักก่อนจะมีใครยืนน้ำมาให้ ฉันช้อนนัยย์ตาสีอัลมอนต์ขึ้น ปรากฏให้เห็นผู้ชายผมสกินเฮดสีน้ำตาล(ยังจะย้อม=_=)ที่เจาะหูรูเบอเริ่ม ดูเถื่อนและเท่เป็นบ้า ถึงหน้าตาจะงั้นๆก็เหอะ

            "ไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะ" ฉันรีบก้มลงมองเท้าตัวเองอย่างครุ่นคิด หรือว่าอีตาคนนี้จะผสมยาสลบให้ฉันดื่มนะ><หลังจากนั้น...ก็จับฉันไปข่มขืน!!O_O

            "มาจากต่างจังหวัดสินะ" เสียงทุ้มๆพูดขึ้นพร้อมกับปาขวดน้ำนั่นทิ้งลงถังขยะไป O_O คนแบบนี้มีบนโลกด้วยหรอวะเนี่ย

            "ชะ...ใช่ค่ะ(. .)" ยังคงมองเท้าตัวเองต่อไป คนตรงหน้านั่งยองๆลงตรงหน้าฉันก่อนจะใช้ปลายนิ้วเรียวสวยของเค้าจับคางฉันขึ้นมาให้สบตาเขา

            "หน้าตาก็ดีนะ" นัยย์ตาสีม่วงดูอ่อนโยนและแข็งกร้าวในเวลาเดียวกันของเขาจ้องเข้าไปในดวงตาของฉันราวกับจะกลืนกินไปทั้งตัว จู่ๆ หมอนั้นก็ค่อยๆโน้มตัวลงมาประกบริมฝีปากฉัน ฝ่ามือใหญ่ของเขาก็จับมาที่ข้อมือของฉัน ราวกับไม่ให้ฉันหนีไปไหน

            นะ...นี่มันอะไรกัน อีตาคนนี้เป็นใครเนี่ย!! ทำตัวไม่ถูกเลย บ้าอะไรวะอยู่ดีๆก็มา อ๊ากกก โรคจิต ต่อหน้าคนทั้งโลกเชียวนะ!!!><(เวอร์)

            ผลัวะ!!!

            ฉันหลับตาปี๋ก่อนจะค่อยๆลืมตาก็เห็นว่าตาคนนั้นกำลังถูกลุมซ้อมอย่างหนักริมๆฟุตบาท ซึ่งห่างจากที่ฉันนั่งอยู่ไม่มาก แต่ก็ถือว่าห่างเหมือนกัน

            @o@ มันเกิดอะไรขึ้นมิทราบ!!! 

            เหล่าประชาชีมุงล้อมดูกันอย่างสนุกสนาน=_=ถ้าเป็นที่ต่างจังหวัดนะ ป่านี้แจ้งตำรวจไปแล้ว!

            "หยุด!" เสียงเรียบนิ่ง และดุดันได้พูดขึ้นมาจากอีกทางหนึ่ง เห็นได้ชัดว่ารอบร่างกายของเขามีแสงออร่าวิบวับเต็มไปหมด...เรือนผมสีดำขลับระต้นคอนิดหน่อย เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์ธรรมดาแต่พอเขาใส่กับดูเหมือนเสื้อราคาแพงทันที!...พวกที่กำลังจะกระทืบซ้ำก็ต้องยกขาค้างชะงักไว้ทันทีก่อนจะค่อยๆเอาขาลง

            "พอแค่นี้ก่อน.." เขาพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะนั่งยองๆลงตรงผู้ชายที่จะจูบฉันเมื่อสักครู่...

            ป้าบ!!!

            หมอนั่นแปะตราประทับบางอย่างลงบนข้อมือของอีตาคนนั้น...แต่ฉันเพิ่งสังเกตเห็น ว่าทุกคนที่ลุมกระทืบนั่นก็มีสัญลักษณ์นั่นด้วยเหมือนกัน...

            อะไรกันเนี่ยยย  @@_____@@

            "อ้ะนี่กำไลของเธอ..." ={}= รู้ตัวอีกทีเค้าก็มายืนอยู่หน้าฉันแล้วเนี่ย...แหม่...ยิ่งใกล้ยิ่งขาวยิ่งหล่อยิ่งน่าหลงไหล ว่าแต่หมอนี่บอกกำไล? กำไลอะไร?=[]= ฉันสำรวจตรวจตราข้อมือของตัวเองก่อนจะ...

            O[]O!!! กำไลที่แม่ให้!!

            "นายเอาไปตั้งแต่เมื่อไหร่หา!!!!"  ฉันลุกขึ้นยืนประชันหน้ากับเขาที่ยื่นกำไลเพชรมาให้ฉันทันที แต่ส่วนสูงไม่ถึงก็เลยต้องเขย่งTT

            "จะเอารึไม่เอา" นัยย์ตาสีนิลดูเย็นชาจ้องมาที่ฉันอย่างกดดัน...ที่กดดันไปกว่านั้นคือ

             (- -(- -(- -(- -)- -)- -)- - )  +++  ชิ้งๆๆๆ

            เล่นมายืนเป็นแก๊งมาเฟียเลยToT! ฉันกวาดสายตามองผู้ชายทั้งเจ็ดคนที่กำลังมองฉันคนเดียวอยู่ตอนนี้ ToT มายืนบดบังแสงพระอาทิตย์ทำไมเนี่ย! ก็ดีนะ ฉันจะได้ไม่ร้อน

            ปัง!!!

            เคร้ง!!

            O_O! เขาทุบกำปั้นลงบนรถเข็นแสตนเลศของป้าขายของข้างๆ จนขวดโค้กสามสี่ขวดชนกันเกือบแตก =[]=! ส่วนป้าคนนั้นยืนเท้าสะเอวเอาเรื่องอยู่(แต่ไม่มีใครสนใจ)ป้าก็เลยนั่งรอลูกค้าต่อ

            "โหดร้าย!!" ฉันกึ่งมองกึ่งหลบสายตาทั้งเจ็ดนั่นอย่างหวาดระแวง แต่เมื่อเขาทำท่าจะปากำไลฉันลงถังขยะ(ถังขยะเดียวกับไอผู้ชายที่จะขโมยจูบแรกฉันนั่นแหละ)

            "อย่านะ !" มือเขาชะงักทันทีก่อนจะหันมามองฉัน ที่ยืนบีบน้ำตาเหมือนแมวน้อยถูกสิงโตแกล้ง "กำไลเพชรนั่น...มีความหมาายกับฉันจริงๆTT_TT"

            "ก็เอาคืนไปซะ!" =[]=! หมอนั่นโยนกำไลลงมาใส่หัวฉันดื้อๆก่อนที่จะเดินยกแก๊งกันไปที่ไหนสักแห่ง ปล่อยให้ลูกแมวอย่างฉันนั่ง งง อยู่คนเดียว ... ผู้ชายอะไร หน้าตาก็ดี ให้เกียรติเป็นสุภาพสตรีบ้างมั้ยเนี่ย!!       

            แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก-0-

            ชายหนุ่มกรุงเทพมันเป็นอะไรไปกันหมดดดดด TT__________TT

2

            แมนชั่นS

            "โหล...นัทซีน!" มาถึงแมนชั่นเพื่อนรักแล้วล่ะ แต่ไม่รู้ว่ามันอยู่ห้องไหน=_=

            [ว่าไง มาถึงรึยัง]

            "ถึงแล้ว"

            [ดีๆ ฉันอยู่ห้องห้าศูนย์แปดนะชั้นสาม]

            "โอเคๆ"

            [แต่วันนี้ฉันไม่ได้อยู่ในห้องนะ]

            "อ้าว=_=ฉันก็ไม่มีกุญแจอะเดะ"

            [พี่ฉันมีกุญแจ รอพี่ฉันกลับห้องก็แล้วกัน]

            "แล้วจะกลับวันไหนเนี่ย"

            [อาทิตย์หน้า ไม่ก็...อีกสามอาทิตย์]

            "ฮะ! นานไปมั้ยT_T"

            [โอ๊ะ แม่เรียกไปก่อนนะบ๊ายบาย]

            ติ๊ด!!

            O[]O!!

            วันนี้มันเป็นวันอะไรเนี่ยยยT_Tกลับต่างจังหวัดก่อนดีมั้ย(. .) แล้วค่อยมาใหม่...โห่จะบ้าตายกว่าจะหอบมาถึงที่นี่มันยากเย็นแสนเข็นมากเลยนะ...งั้นอยู่ที่นี่แหละ พี่สาวยัยนัทซีนคงรู้หรอกว่าฉันเป็นเพื่อนสนิทยัยนั่น..

            และแล้วฉันก็มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องห้าศูนย์แปด...

            ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

            "..."

            เงียบ....

            ก๊อกกก ก๊อกกกก ก๊อกกก

            "..."

            ยังเงียบอยู่...

            "หรือว่าไม่มีคนอยู่? ลองเคาะอีกครั้งดีกว่า"

            หมับ ~

            >< และมือขาวๆของใครจะจับข้อมือฉันเนี่ย!! O[]O!! นะ...นาย...คนนั้น...คนที่หล่อๆนั่น

            "เธอมาทำอะไรที่นี่"

            "ฉะ...ฉัน..(. .)(' ')" หรือว่ายัยนัทซีนบอกผิดห้อง={}=! ฉันก้มหน้าก่อนจะเหล่มองหมอนั่นเล็กน้อย...เขามองฉันด้วยสายตาเยือกเย็นดุจน้ำแข็งขั้วโลก...

            และไร้ความรู้สึก...

            "ฉันถามอีกครั้ง! เธอ มา ทำ อะ ไร ที่ ห้อง ของ ฉัน!"

            "ห้องของนาย!?" หมอนั่นพยักหน้าตอบฉันน้อยๆ "บ้าแล้วๆ นี่มันห้องของเพื่อนฉันนะ!" ใช่แล้วล่ะ...!นี่มันห้องยัยนัทซีนไม่ผิดแน่!

            "-_-"

            "><" อย่าจ้องด้วยสายตาแบบนั้นเซ่!

            "เธอเป็นใครกันแน่ ต้องการอะไรจากฉัน!!" เขาค่อยๆดันตัวฉันไปข้างหลังเรื่อยๆ...พร้อมกับบีบข้อมือฉันแน่นกว่าเดิม...

            ตุบ..!

            และแล้วก็สุดทางหนีจนได้TT[]TT

            "หรือว่า...เธอเป็นคนของแก๊งแบล็คฮาร์ก!!"

            "=[]=?"

            "ไอหมอนั่นมันส่งตัวเธอมาทำร้ายฉันใช้มั้ย !!!"

            "โอ๊ย" เขาเขย่าไหล่ฉันจนกระดูกแทบหักเป็นเสี่ยงๆ...

            "ตอบมาสิ!"

            "ฉันไม่ใช่คนของแก๊งอะไรทั้งนั้นแหละ ฉันแค่มาหาเพื่อนฉัน! เพื่อนที่ชื่อนัทซีนอะนายรู้จักรึเปล่า!!!!เฮอะบอกไปนายก็ไม่รู้จักหรอก!" ฉันสะบัดข้อมือหมอนั่นออกจากข้อมือฉันสุดแรงและผลักร่างเขาออกห่างจนร่างสูงเซไปข้างหลังเล็กน้อย

            "ว่าไงนะ!"

            "หูแตกรึไง!"

            10 นาทีต่อมา

            "ไอนัทซีนTT_TT! ไหนแกบอกว่าพี่สาวไง ทำไมกลายมาเป็น..." ฉันเหล่ไปข้างหลังเล็กน้อยซึ่งมีผู้ชายร่างสูงยืนอยู่..."กลายมาเป็นเป็นผู้ชายอะ"

            [เดี๋ยวๆ!...]

            "ฮะ! หรือว่าพี่แกแปลงเพศ!!!"

            [ก็ใช่นะสิ.....จะบ้าหรอ!!!!ฉันบอกตอนไหนว่าพี่สาวฮะ?]

            "ก็..."

          '[แต่วันนี้ฉันไม่ได้อยู่ในห้องนะ]

          "อ้าว=_=ฉันก็ไม่มีกุญแจอะเดะ"

          [พี่ฉันมีกุญแจ รอพี่ฉันกลับห้องก็แล้วกัน]'

            "เออว่ะT^Tแกไม่ได้บอกจริงด้วย"

            [พี่ชายฉันโหดมาก! เห็นหล่อๆอย่าไปลามปามล่ะ!]

            "เออ ฉันไม่พิศวาสคนพรรค์นั้นหรอกน่า"

            [โอเค! แค่นี้นะ]

            ติ๊ด!

            ทำไม...

            ทำไมยัยนัทต้องเป็นฝ่ายตัดสายก่อนตลอด!!! (โรคอยากเอาชนะกำเริบ) ฉันค่อยเก็บโทรศัพท์ช้าๆ ก่อนจะค่อยๆเหล่ไปข้างหลังที่มีรัศมีออร่าพุ่งออกมาระยะร้อยเมตร!

            TT______TT โลกมันกลมไปรึเปล่าเนี่ย...ฮึ่ม! เอาล่ะ!...ฉันต้องยอมรับความจริงกับวันนี้ให้ได้!!! ฉันก้าวฉับๆไปที่หน้าห้องห้าศูนย์แปดก่อนจะมองหน้าคนตรงหน้านิ่งๆ..

            หล่อ=///=....

            นี่ไม่ใช่เวลาชื่นชมความหน้าตาของใครนะ!!

            "เอ่อ...นาย...คือนายคือพี่ชายนัทซีนจริงๆใช่มั้ยอ่ะ(' ')"

            "อือ" แววตาเย็นชา ไร้ความรู้สึก...ฉันกลัวดวงตาคู่นี้จัง ดวงตาสวย...นัยย์ตาสีดำสนิท..

            "สวัสดีค่ะพี่..หนูชื่อเรนโบว์นะเป็นเพื่อนนัทซีนค่ะ"ฉันรีบยกมือไหว้พร้อมกับย่อขาลงให้สมกับเป็นหญิงไทยใจงาม

            "จะให้ฉันเชื่อใจเธอได้ยังไง!"

            "แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไงล่ะ?" <<เปลี่ยนสีหน้าโดยเร็ว

            เขาไม่พูดอะไรพลางลากสายตาขึ้นลงมองฉันไปมา=_=

            "หน้าตาแบบนี้ไว้ใจยาก"

            "=_="

            ซิททาร์ side

            ผมมองสำรวจยัยเรนโบว์ตั้งแต่หัวจรดเท้า...ผมสีดำแกมน้ำตาลเงางามเฉียดมือไปเล็กน้อยสัมผัสได้ถึงความนุ่มลื่นน่าหลงไหล ดวงตากลมโตใสแป๋วและนัยย์ตาสีน้ำตาลปนส้มของเธอสื่อถึงความไร้เดียงสาและมั่นใจในเวลาเดียวกัน จมูกเป็นสันรับกับริมฝีปากบางเฉียบเล็กๆที่เคลือบด้วยลิปกลอสจนน่าสัมผัส...ถ้าหากเธอไม่ใช่แก๊งเรดฮาร์กจริงๆก็ต้องพิสูจน์กันหน่อย...

            ปัง ปัง!!!

            "กรี๊ด!" เสียงปืนดังขึ้นมาจากชั้นแรกแวบแรกที่เข้ามาในหัวผมก็คือ 'แก๊งแบล็คฮาร์ก' นั่นเองหึ...ไอพวกนั้นมันพยายามที่จะปั๊มตราประทับรูปเหยี่ยวให้กับลูกน้องของผม...แต่พอดีว่าลูกน้องของผมมีฝีมือพอสมควรก็เลยปั๊มตราประทับรูปมังกรใส่ข้อมือลูกน้องพวกมันเยอะกว่า!

3

            ผมรีบลากเธอเข้าห้องทันที...

            ก่อนจะปิดประตูและหันมามองดวงตาใสแจ๋วของเธอที่ตอนนี้ดูตกใจมาก..ยิ่งทำให้ผมมั่นใจว่า เธอคงไม่ใช่คนของแก๊งแบล็คฮาร์กหรอก

            "อยู่ในนี้! ห้ามไปไหน! ห้ามออกนอกห้องเด็ดขาด เข้าใจมั้ย!!!" ผมถามเธอในขณะที่เสียงปืนยังคงดังอยู่

            "ขะ...เข้าใจ" ผมรีบปล่อยมือเธอทันทีก่อนจะเปิดประตูห้อง และไม่ลืมที่จะหยิบปืนมาด้วย ผมมองเธออีกครั้ง นัยย์ตาสีเทาดำสั่นระริก...

            ปัง!

            เขาปิดประตูลง...

            Rainbow side

            มีหรอที่คนอย่างฉันจะอยู่ในห้องคนเดียว!...ฉันรีบวางกระเป๋าเป้ที่สะพายหลังลงบนเตียงอย่างถนุถนอม(มันแพงนี่นาอีกอย่างฉันเก็บตังค์ซื้อเองเชียวนะ=_=)ก่อนจะเดินไปบิดลูกบิดเพื่อเปิดประตุโดยเร็ว แต่ก็ยังช้ากว่าใครคนนึง....

            แกร๊ก!

            "เธอ!" O_O ผู้ชายเรือนผมสีดำจ้องตาฉันด้วยนัยย์ตาคมกริบสีดำสนิทของเขา...

            ดวงตาที่แข็งกร้าวดูไร้หัวใจ...

            "คือ...โอ๊ยๆ"ยังไม่ทันพูดอะไร ร่างสูงก็จับไหล่ของฉันทั้งสองข้างก่อนจะผลักฉันลงบนเตียง

            "ฉันบอกแล้วไงว่าให้อยู่แต่ในห้อง!"

            "ฉันจะออกไป...หาอะไรกิน=*="

            "ในตู้เย็นก็มีหากินเอาก็ได้!!!"

            "แล้ว...นายเข้ามาทำไมอีก" เขาไม่ตอบแต่เดินเฉียดดร่างฉันไปเพื่อหยิบบางอย่างบนหัวเตียง...

            มันคือตราประทับที่เขาเคยใช้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน...

            ปัง!!!

            ประตูถูกปิดลงอีกครั้ง..

            แต่ตราประทับของหมอนั่นก็มีอยู่แล้วที่ตัวไม่ใช่หรอ-3- บางทีหมอนั่นก็มีบางอย่างที่ยากจะเข้าใจ...เขาเป็นแก๊งมาเฟียใหญ่หรือไงกัน!! คำถามเต็มหัวไปหมด...พอแน่ใจว่าจะไม่มีใครเปิดประตูเข้ามาแล้ว ฉันจึงบิดลูกบิดแล้วออกจากห้องเพื่อไปดูว่าข้างนอกมันเกิดอะไรขึ้นทันที! แต่..

            แกร๊ก แกร๊ก แกร๊ก!

            หมอนั่นล็อกประตู!! ล็อคแน่นด้วย TT[]TT