[ SHINEE SF ] Snow : Minho x Key

ตอนที่ 1 : Snow : Introduction

                       
 

                          

Title: [Fic] Snow  

Pairing: Minho X KEY
Author: PPLight
Rate: PG 15 

 
           Introduction

 

กลิ่นไอเย็นของฤดูหนาวกำลังโอบล้อมไปทั่วเมือง  ไม่แพ้แสงไฟสีสวยที่กำลังอวดตัวแก่ทุกสายตา ต้นคริสต์มาสที่ถูกประดับประดาด้วยสิ่งของมากมายนั้นดูตื่นตากับผู้พบเห็น

ใบหน้าหวานแหงนมองต้นสนที่สูงกว่าตัวเองอีกเท่าตัวด้วยรอยยิ้มกว้าง

“สวยจัง” มือเล็กเอื้อมแตะลูกบอลสีวาววับอย่างนึกซน

คีย์ชอบฤดูหนาว ชอบเทศกาลคริสต์มาส

เสียงดนตรีคุ้นหูที่เปิดอยู่ทุกปีนั้นยังคงถูกอกถูกใจคนตัวขาว

เสียงกังวานใสของระฆังเหมือนจะพาให้เจ้าตัวโบยบินไปที่สูง

คริสต์มาสปีนี้...เรียกรอยยิ้มเขาได้เหมือนทุกปี

“ปีนี้จัดใหญ่กว่าปีที่แล้วอีกน่ะแทมิน”

“ฮ่ะ” ตอบคำถามสั้นๆ ก่อนจะวกไปมองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ข้อมือ แทมินเองก็มีนัดสำคัญ และไม่ต้องการที่จะพลาดนัดที่ว่าไว้ด้วย แต่จะทิ้งให้อีกคนเดินเที่ยวคนเดียวก็อดห่วงไม่ได้ ถึงพี่ชายหน้าหวานที่ยืนยิ้มแป้นให้กับตุ๊กตาหิมะตรงหน้าจะอายุมากกว่าเขาก็เถอะ แต่นิสัยเด็กๆแบบนี้ไว้ใจได้ที่ไหนกันล่ะ 

“พี่คีย์เราเดินมาหลายชั่วโมงแล้วน่ะฮ่ะ” ใบหน้างอง้ำเอ่ยถ้วงออกมา เพราะสัญญากันแล้วว่าอยู่ได้แค่ถึงสองทุ่มเท่านั้น

“อ่า แต่ว่า...”

“พี่คีย์เดินมาหลายวันแล้วน่ะฮะ มันก็เหมือนเดิม”

“ก็ ก็...สวยเหมือนเดิมไง” คนตัวบางเอ่ยอ่ำอึ้ง ก่อนจะยิ้มกว้างออกมา แต่ไม่ได้ทำให้อีกคนยิ้มตามเลยแม้แต่นิด

“แต่วันนี้หมดเวลาแล้วฮ่ะ ผมจะไปส่งพี่คีย์ที่บ้านน่ะ”

“สองทุ่มแล้วหรอ ไวจังเลย”

“กลับน่ะฮ่ะ ผมจะไปส่ง”

“แทมินนัดกับพี่จงฮยอนไว้นี่ พี่ลืมไปเลย แล้ว นัดไว้ตอนสองทุ่มไม่ใช่หรอ งั้นแทมินก็ต้องไปสายน่ะสิถ้าต้องไปส่งพี่” คีย์ยกแขนดูนาฬิกาที่ข้อมือ ก่อนจะมองคนอายุน้อยกว่าด้วยความกังวลว่าจะไปไม่ทันตามนัด

“ไปส่ายนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอกฮ่ะ”

“แบบนี้ไม่ดีน่ะ อย่าปล่อยให้พี่จงฮยอนรอสิ”

“แล้ว...”

“แทมินก็ไปหาพี่จงฮยอน พี่อยู่คนเดียวได้”

“ผมเป็นห่วงพี่นะ ไม่อยากให้อยู่คนเดียว”

“พี่นะโตกว่าแทมินอีกน่ะ สบายใจได้”

“แต่...”

“พี่เดินไม่นานหรอก เดี๋ยวก็กลับแล้ว แทมินไปหาพี่จงฮยอนนะ” คีย์บอกแทมินด้วยรอยยิ้มกว้าง มือเล็กยกโบกขึ้นเป็นเชิงเอ่ยลา สุดท้ายแล้วแทมินก็ต้องยิ้มส่งให้และเดินแยกทางออกมาทั้งที่ยังห่วง

เรียวขายาวก้าวเดินไปตามฟุตบาท มองผู้คนที่แต่งกายด้วยโค้ทหลากสีอย่างมีความสุข แต่ก็แอบอดว้าเหว่ไม่ได้เมื่อเจอเหล่าคู่รักในกลุ่มคนที่สวนทาง

บางทีถ้าได้เดินกุมมือกับคนที่ตัวเองชอบ

คริสต์มาสจะทำให้มีความสุขมากกว่าที่เคยมีรึเปล่า

“มีอา เดินเร็วหน่อยสิ เดี๋ยวก็ไม่ได้ดูหรอก”

“ฉันก็รีบแล้วไงเล่า”

ท่าทางรีบร้อนประกอบกับคำพูดนั้นดูเหมือนจะเรียกความสนใจจากร่างบางได้พอตัว คีย์มองตามร่างเล็กๆของผู้หญิงที่อยู่ในโค้ทสีแดงทั้งคู่ด้วยความสงสัย พอมองไปยังทิศทางเบื้องหน้าที่หญิงสาวสองคนนั้นไป ก็เห็นว่ามีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งกำลังรุมล้อมบางสิ่งบางอย่าง

โชว์พิเศษ

เป็นสิ่งเดียวที่ร่างบางนึกออก รอยยิ้มสวยแต่งแต้มยังมุมปาก ก่อนจะกระชับโค้ทสีเดียวกับหิมะเข้าหาตัว

ยิ่งเข้าใกล้จุดหมายมากเท่าไหร่ อาการดีใจก็เหมือนเก็บไว้ไม่อยู่ ยิ่งได้ยินเสียงแว่วของมือที่ตบกันอย่างชื่นชมคนตัวเล็กก็ยิ้มแก้มปริ

อีกไม่กี่ก้าวเดินก็จะถึง...แต่ทำไมผู้คนที่จับกลุ่มกันหนาแน่นเมื่อครู่กับลดน้อยลงอย่างรวดเร็ว และพอขยับเท้าเข้าไปใกล้ขึ้นอีกนิด ก็เหมือนกับว่าที่ตรงนี้ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน คิ้วเรียวขมวดหมุ่นเข้าหากัน พร้อมกับที่มือเรียวยกขึ้นลูบท้ายทอย เรียวเท้าก้าวเดินไปยังจุดหมายที่ตั้งใจ ก่อนแก้วตาใสจะกวาดมองไปรอบๆบริเวณ ดวงตาเรียวสะดุดยังร่างของใครคนหนึ่ง กลุ่มขวัญสีเทาจางที่ลอยเป็นกลุ่มทำให้รู้ว่าร่างที่นั่งอยู่ตรงนั้นกำลังสูบบุหรี่

ถ้านั่งอยู่ตรงนี้อาจจะรู้ก็ได้ว่าเมื่อสักครู่มีอะไรเกิดขึ้น คิดได้แบบนั้นปลายเท้าเรียวก็ไม่ลังเลเลยสักนิดที่จะเดินเข้าไปหา

คีย์หยุดยืนตรงหน้าเจ้าของร่างที่แต่งกายด้วยชุดโทนดำ ท่าทางเฉยชาเหมือนไม่รู้สึกทุกข์ร้อนทำให้คีย์บอมได้แต่ยืนอ้ำอึ้ง ก่อนจะต้องสะดุ้งตัวเมื่อดวงตาคมนั่นหันมาสบตา

“เอ่อ คือ คุณรู้มั้ยครับ ว่าเมื่อครู่ตรงนี้เขามีการแสดงอะไร” ตาคมมองร่างเล็กในชุดโค้ทสีขาวสะอาดสะอ้านนั้นก่อนจะตอบคำถาม

“สตรีทโชว์ทั่วไป”

“ต้องเป็นโชว์ที่ดีมากๆเลยนะครับ” ใบหน้าเพ้อฝันกับรอยยิ้มกว้างที่แสดงออกมานั้น ทำเอาคนมองที่ตีหน้าเฉยชาเมื่อครู่เผลอหลุดยิ้มเล็กๆยังมุมปาก

“ทำไมคิดแบบนั้น?” ตาคมที่ค้นหาคำตอบลอบมองใบหน้าขาวจัดที่สองข้างแก้มขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะอากาศหนาว

“ก็มีคนดูเยอะเลย ผมเองก็อยากเห็นนะ แต่มาช้าไปหน่อย”

“อืม”

“เอ่อ คือ ยังไงก็ขอบคุณนะครับ ผมไม่รบกวนคุณแล้ว” ร่างบางก้มโค้งให้คนตรงหน้าก่อนจะเดินเลี่ยงออกมา

มือเล็กจับที่อกด้านซ้าย หัวใจเขายังเต้นดังไม่หยุด ผู้ชายคนเมื่อกี้ทำให้เขาเกิดอาการแปลกๆ พยายามไล่คำถามกับตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนจะได้รับคำตอบที่ว่า...คงมาจากการพูดคุยกับคนแปลกหน้า เลยเกิดความประหม่า เพราะโดยปกติแล้วเขาแทบไม่เคยคุยกับคนที่ไม่คุ้นเคยมาก่อน

“นี่นาย!!”

“เหวอ!” คนตัวเล็กสะดุ้งด้วยความตกใจที่อยู่ๆข้อมือของตัวเองก็โดนรั้งไว้ ก่อนจะรีบหันพาสายตาตัวเองไปสบมองเจ้าของร่างกายสูงใหญ่ที่ยืนเยื้องตัวอยู่ข้างๆ

.....คุณคนเดียวกับคนเมื่อครู่นี่....

ประกายตาสงสัยที่มองอย่างปิดไม่มิดทำเอาคนตัวสูงกว่าอดจะเบี่ยงหน้าหนีไม่ได้

“คุณมีอะไรรึเปล่าครับ” เสียงใสเอ่ยถามออกมา ดวงตาซุกซนเองก็แอบไล่เก็บรายละเอียดของอีกคน

ลายละเอียดที่เผลอทำเอาหัวใจเต้นแรง....

“มาเที่ยวคนเดียว ?”

“คือ ก็ไม่เชิงหรอกครับ ตอนแรกผมมากับน้อง แต่น้องเขามีธุระ ก็เลยแยกตัวไปก่อน” คนตัวบางอธิบายพร้อมรอยยิ้มเก้อ มือเล็กเองก็ลูบแก้มที่ขึ้นสีจัดป้อยๆ ดวงตาคมมองภาพน่ารักนั่นก่อนจะสูดเอาอากาศเย็นๆเข้าเต็มปอด...ใช่ว่าจะมีแต่คนตัวเล็กตรงหน้ารู้สึกประหม่าที่ไหนล่ะ เขาเองก็ไม่ต่างกันนักหรอก

“งั้นก็ต้องกลับคนเดียวน่ะสิ”

“ก็...ครับ” เสียงเล็กตอบอย่างอ้ำอึ้ง ไม่แปลกใช่มั้ยที่เขาจะมองคนตรงหน้าแบบไม่ไว้ใจสักเท่าไหร่

“ฉันเดินไปเป็นเพื่อน”

“หา?”

“ดึกๆมันอันตราย”

“แต่ว่า...” ได้ยินคำพูดแบบนั้น คนตัวเล็กก็อดจะเบิกตากว้างไม่ได้

“ฉันชื่อ มินโฮ นายชื่ออะไร”

“คิบอม แต่ทุกคนเรียกผมว่าคีย์”

“เรารู้จักกันแล้ว”

“หา?” คนตัวเล็กอ้าปากหวอออกมา เมื่ออีกคนบอกว่า เรารู้จักกันแล้ว

มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอ

เราเพิ่งเจอกันเมื่อกี้...แล้วไว้ใจได้รึเปล่าก็ไม่รู้

“รีบเดินเถอะ ทั้งแก้ม ทั้งจมูกแดงหมดแล้ว” เห็นสีหน้าที่ฉายความกังวล คนตัวสูงก็ไม่ลังเลที่จะเอ่ยรวบรับอีกคนเลยสักนิด ถึงมันจะดูไม่ดี แต่การที่คนไม่รู้จักกันแล้วอยากสร้างสัมพันธ์ต่อ คุณว่ามันมีให้เลือกเยอะรึไงในกรณีแบบผม

มันแปลกว่ามั้ย ?

ผมถามตัวเองในใจ และไม่ลืมจะเหลียวมองซีกหนาด้านข้างของคนที่อยู่ข้างๆตัว

ผู้ชายคนนี้ เขาบอกว่า เขาชื่อมินโฮ เขาตัวสูง มีบุคลิกภาพที่ดี 

แล้วก็ เครื่องแต่งกายทั้งตัวของเขาดูเหมือนจะเป็นสีดำไปซะหมด ผมเพิ่งสังเกตเห็นกระเป๋ารูปทรงคล้ายๆกีต้าร์ที่เขาสะพายไว้ด้านหลัง แล้วดูเหมือนว่าเจ้ากระเป๋าใบนั้นจะสะกดตาผมได้พอดูเลยล่ะ

“คุณเล่นดนตรีด้วยหรอครับ”

“อืม”

“ดีจังนะครับ”

“ชอบหรอ?” เห็นตาใสๆที่มองมาอย่างชื่นชมก็อดถามกลับไม่ได้

“มันมีเสน่ห์ดี คุณว่ามั้ย?”

“ไม่รู้สิ”

“แล้วคุณไม่ได้เล่นดนตรีเพราะหลงเสน่ห์ของมันหรอครับ”

“ไม่รู้ แต่รู้ตัวอีกทีก็เล่นมันเป็นแล้ว แล้วมันก็เป็นเพื่อนที่ดี”

“ฮ่าๆ นั่นแหละครับ อะไรที่ทำไปแล้วทั้งๆที่ไม่รู้สึกตัว ก็เพราะคุณหลงเสน่ห์เข้าแล้วไง”

“นั่นสิน่ะ คงจะหลงเสน่ห์เข้าแล้ว”

มันแปลกว่ามั้ย ?

ผมถามตัวเองพร้อมมองไปยังคนตัวเล็กที่เดินทีหยุดมองสิ่งของข้างทางที มือขาวๆนั่นก็แตะป่ายไปทั่วบรรดาข้าวของที่บ่งบอกถึงวันคริสต์มาส

ผมชอบรอยยิ้มบนใบหน้าหวานนั่นตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น...มันดูบริสุทธิ์ แล้วมันก็ดูจริงใจจนผมอดยิ้มตามไม่ได้

แล้วผมก็ไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้ผมเดินตามคนตัวเล็กนี่มา กว่าจะรู้ตัว...มือของผมก็คว้าเอาที่ข้อมือเล็กๆนั่นแล้ว

บางทีอาจเป็นเพราะคำบอกกล่าวเมื่อครู่ของเขาก็ได้

“อะไรที่ทำไปแล้วทั้งๆที่ไม่รู้สึกตัว ก็เพราะคุณหลงเสน่ห์เข้าแล้วไง”









 

--------------------------->  ^___________^ อ่านเเล้วยิ้ม~