ตอนที่ 13 : Sexy Smile _12 : งานเข้าเเล้วล่ะไอคีย์
Chapter 12
งานเข้าแล้วล่ะไอ้คีย์
มันลากผมมาเก็บไว้ที่ห้องมันได้สองชั่วโมงเศษ มองหน้าผมสลับกับมองทีวี
มันทำหน้าเหมือนจะพูด แล้วมันก็ไม่พูด ส่วนผมเองก็ไม่กล้าพูดอะไร กลัวว่ามันจะถามถึงเรื่องพี่อนยู แล้วถึงตอนนั้นผมจะพูดอะไรไม่ออก
สรุปแล้วที่ผมทำได้ตอนนี้คือ นั่งถอนหายใจ
“เฮ้ออออออออออ~”
“...” แล้วมันก็หันมองหน้าผม
ช่างเป็นวงเวียนชีวิตที่บัดซบสิ้นดี
“สรุปเมิงให้กูมานั่งถอนหายใจ ส่วนมึงก็นั่งมองกูสลับกับทีวีเล่น”
“งั้นเมิงไปอาบน้ำก่อน แล้วเมิงค่อยมาห้องกูใหม่”
“ให้กูทำแบบนั้นเพื่อ”
“ก็กูมีเรื่องจะคุยกับเมิง”
“แต่กูไม่มี เออๆ สรุป ว่ากูกับมึงมีเรื่องจะคุยกัน พอใจยังว่ะ ให้กูไปอาบน้ำ โอเค กูไปก็ได้” มินโฮแม่งนิสัยไม่ดี คนอย่างผมไม่เคยขัดมันได้หรอก ทำท่าจะขัดทีไรก็ชอบเอาไม้ตาย ไอหน้านิ่งๆ ตาดุๆมาใช้ประจำ แล้วเป็นไงล่ะ พอเมิงใช้ปุ๊บ กูก็ต้องมานั่งทำตาม
สรุปว่าผมกลัวมัน แม่ง เป็นงี้ทุกทีอ่ะชีวิตคีย์บอม ยอมเป็นเบี้ยล่างไอโย่งตลอดดดด~
.
.
.
.
.
“ฮัลโหลจงฮยอน”
(มีไรอะเมิง”
“กูจะเริ่มพูดกับคีย์ไงดีว่ะ กูกับมันนั่งเงียบมาสองชั่วโมงแล้ว”
(อ้าว ทำไมเป็นงั้นว่ะ มีไรก็พูดๆไปดิ เมิงป๊อดหรอ”
“ตอนแรกก็ว่าจะพูด แต่พอคิดว่า มันก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของมันมากไป กูก็เลยไม่รู้จะเริ่มพูดไงว่ะ แบบถ้าถามไปตรงๆ แล้วไอคีย์ดันบอกว่า ชีวิตกูเมิงยุ่งไรด้วย กูจะคบกับพี่อนยู แล้วหนักหัวเมิงหรอมินโฮ กูจะทำไงอ่ะจงฮยอน กูไม่ดิ้นตายเลยหรอ”
(ไอมินโฮ เมิงเป็นคนคิดมากแบบนี้หรอว่ะ)
“เวร มันก็ต้องมีคิดบ้างสิ”
(ไม่เห็นจะเข้ากับเมิงเลยว่ะ เป็นมินโฮที่ชอบโพลงพลาง ลุยๆแบบเดิมเหอะ) จงฮยอนแม่งพูดด้วยน้ำเสียงแบบขอไปที อะไรว่ะ ผมอุตส่าห์อยากเป็นคนมีความคิดกับเขาบ้าง
“สรุปเมิงจะให้กูถามตรงๆเลยว่างั้น”
(แล้วเมิงอยากรู้ปะล่ะ) ถ้าไม่อยากรู้จะลากไอคีย์มันมาทำซากไรล่ะ
“ก็ต้องอยากสิ ถามได้”
(งั้นเมิงก็ต้องถาม บางทีนะเว้ย มันอาจไม่มีไรก็ได้ หรือบางทีอาจเป็นเรื่องเข้าใจผิด อะไรๆทำนองนั้นน่ะ อย่าเพิ่งคิดมาก) ไม่ทันแล้วเหอะไอจง กูนี่คิดไปไกลโขล่ะ
“แต่คีย์มันเคยถามกู ว่าถ้ามันมีแฟนกูจะเหงารึเปล่า พอมันถามกูแบบนั้นปับ ไอหู้ยี้นั่นก็โพล่มาเลย”
(เมิงกลัวว่าเขาจะคบกันไปแล้ว)
“กูก็คิดๆอยู่”
(แล้วเมิงจะยอมพี่หู้มั้ยล่ะ)
“เรื่องสิ ทำไมกูต้องยอม” ใช่ทำไมต้องยอม ผมมาก่อน เริ่มจีบก่อน มันมาจากไหนไม่รู้ อยู่ๆมาคาบไปเฉย
(เห็นมั้ย ไม่เห็นจะยาก ถ้าคบกันจริง เมิงก็แย่งมันมาดิ แล้วถ้าพวกมันคบกันอย่างที่เมิงคิด แสดงว่าไอคีย์ก็ไม่ได้รังเกียจอะไรผู้ชายด้วยกัน)
“เมิงแม่งชอบสนับสนุน หรือไม่ก็เสี่ยมสอนให้กูเลวว่ะจงฮยอน”
( ฮ่าๆ เรื่องถนัดกู เออเมิง ตอนนี้กูมีเรื่องดราม่าด้วยว่ะ)
“อะไรล่ะ ให้กูเดามะ ใช่เรื่องของคนที่ชื่อแทยังปะ”
(เออดิ กูคาดคั้นกับแทมิน น้องแม่งบอกว่า พี่เขาร้องเพลงเพราะมากเลยล่ะครับ แถมโรแมนติกอีกด้วย ผมนี่โชคดีจัง ได้ดอกไม้จากพี่เขาด้วย แม่ง มึงว่าแทมินเห็นกูเป็นตัวอะไรวะเนี่ย)
“ของตายไง ที่เมิงบอกกู” ว่าจบก็หัวเราะเยาะไปเสียหนึ่งที”
(ตลกมากอ่ะเมิง ถ้าไม่มีไรแล้ว แค่นี้ละกัน เดี๋ยวกูโทรเช็คแทมินก่อน)
“เคๆ พรุ่งนี้เจอกัน”
วางสายไปได้ไม่ถึงห้านาที ไอตัวการก็เดินตัวหอมฟุ้งเข้ามานั่งแหมะอยู่ข้างๆผม
“ถ้าเมิงยังจะมองกูสลับกับมองทีวีอยู่ล่ะก็ กูจะกลับห้องไปนอน” ฟังมันพูดจบผมก็หันไปมองทีวี และหันมามองหน้ามันอีกหนึ่งรอบ คราวนี้ผมเห็นมันจิ๊ปากพร้อมกับกรอกตาขึ้นฟ้า คิ้วเรียวเข้มขมวดเข้าหากันอย่างกับคนคิดหนัก
เอาว่ะมินโฮ อย่างที่ไอจงบอก ถ้าคบกันจริงก็แย่งแม่งเลย อย่าไปคิดมาก
“กูมีเรื่องจะถาม”
เพื่อนเมิง หน้าตาจริงจังมากอ่ะ กูรู้สึกหนาวๆร้อนๆขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ถ้าเกิดกูวิ่งหนีกลับห้องไปตอนนี้จะทันมั้ยว่ะ
“มองหน้ากูสิคีย์”
แสร ส ส ส กดดันกูมากอ่ะโย่ง แค่ไอน้ำเสียงทุ้มๆต่ำๆกูก็เครียดและ นี่กูคิดผิดใช่มั้ยเนี้ย ที่เดินกลับมาห้องมันทั้งที่หนีออกไปได้แล้ว
“เมิงจะถามไรกูว่ะมินโฮ” สบตาโตๆของมันก่อนจะเอ่ยถาม เอาว่ะคิมคีย์ เป็นไงเป็นกัน
“เมิงกับพี่อนยู” มันกลืนน้ำลายลงคอ สายตายังเพ่งตรงมาที่ผม ผมนิ่งเงียบ รอฟังว่ามันจะพูดอะไรต่อ
แล้วสุดท้าย มันก็หันไปมองทีวี
เชรี่ยยยย กูอึดอัดมากเหอะ
“สรุปว่าเมิงจะถามไม่ถาม ถ้าเมิงไม่ถามเดี๋ยวกูจะเล่าเอง” พูดออกไปเสร็จ แล้วก็กลับมาเครียดเอง
กูจะพูดแบบนั้นเพื่อ แต่แม่งเอ่ย ถ้าต้องทนอึดอัดไปแบบนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกันล่ะว่ะ
“เอางั้นหรอคีย์” แล้วมันก็จ้องหน้าผม
“เออ มีไรจะได้พูดๆไป กูโคตรอึดอัดเลยเนี่ย มึงรู้บ้างมั้ยไอมินโฮ”
“กูก็อึดอัดเหมือนกันที่ต้องถามเมิง สรุปยังไง เมิงคบกับไอหู้ยี้นั่นใช่มั้ย”
ห่าเงียบมานาน ไอตอนจะโพล่งออกมาล่ะตรงมากเมิง
ตรงมากกกกกกกกก
แล้วกูจะตอบเมิงว่าไง
“ว่าไงคีย์ ตอบ แล้วมองหน้ากูด้วย” กูว่าตอนนั่งเงียบๆมองหน้าสลับกับมองทีวีมันน่าอึดอัดมากแล้วนะ ตอนนี้แม่งมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัวเถอะ
หน้าเมิงจริงจังมาก
น้ำเสียงเมิง กดดันกูโคตร
“กูไม่รู้เว้ย กูจะไปนอน กูง่วงมากกกก” แหกปากโวยวายไม่สบตามัน พร้อมกับลุกพรวด แต่ยังไม่ทันที่ขาจะก้าวไปไหน มือมันก็คว้าแขนผม ออกแรงกระตุกทีเดียวผมก็กลับไปนั่งแหมะแบบเดิม
ก็กูไม่มีคำตอบ ก็กูไม่มีคำแก้ตัว
ฮือออออ ไอบ้า มึงกดดันกู
“ปล่อยนะเมิง กูง่วงกูจะไปนอน” แกะๆแงะๆมือมันแต่สุดท้ายก็ไม่เป็นผล เวร นี่มันมือคนหรือมือตุ๊กแกเนี่ย ถึงได้เกาะแน่นขนาดนี้
“ตอบคำถาม แล้วมองหน้ากู”
“กูไม่รู้กูจะพูดยังไง ถ้าเกิดพูดไปแล้วผิดใจเมิงอีก”
“ก็ลองเล่ามาดิ ไหนเมิงบอกจะเป็นคนเล่าเองไง” ไอโย่งแม่ง ตอนแรกกูก็อยากจะเล่าหรอกนะ แต่พอเมิงโพล่งออกมาว่าคบกับพี่อนยู กูนี่พูดไม่ออกเหอะ
“ถ้าไม่พูดให้เคลียร์ กูไม่ให้กลับห้อง”
“แล้วถ้าการอยู่ห้องเมิง ไม่ต้องพูดอะไร แบบนั้นได้ใช่มั้ย” ให้กูต่อรองหน่อยเหอะ - -
“อย่าเล่นลิ้น ถ้าถึงคิวกูเล่นลิ้นกับมึงบ้าง อย่าหาว่าไม่เตือน”
มะ หมายความว่าไงว่ะ
กูไม่เก็ทอ่ะ เมิงหมายความว่าไง
“จะสี่ทุ่มแล้ว รีบพูด จะได้รีบกลับไปนอน”
สรุปว่ากูต้องพูด กูต้องเล่า ใช่สิ คิมคิบอม คนไม่มีทางเลือก
“คือว่า พี่อนยูเขา คิดเอาเองว่ากูตกลงเป็นแฟนกับเขา” ความจริงเป็นสิ่งไม่ตายเว้ยไอคีย์
“คิดเอาเอง หมายความว่าไง”
“ก็คิดเอาเองไง” แม่งทำเป็นไม่เข้าใจที่กูพูด
“แล้วถ้าเมิงไม่ไปตกปากรับคำเขา เขาจะคิดแบบนั้นหรอ”
“กูไม่ได้บอกตกลงเลยนะ กูบอกแล้วไงว่าพี่เขาคิดไปเอง” ย้ำหนักๆ คิดไปเองนะคิดไปเอง เมิงนี่แม่ง ทำอย่างกับกูเป็นคนผิด
“งั้นหรอ”
“เมิงอ่ะไม่เข้าใจกูหรอก เมิงไม่ใช่กูนี่” ณ จุดนี้ คีย์บอมของี่เง่ามั่งเหอะ แม่งที่พูดไปนี่เมิงไม่เข้าใจกูเลยใช่มั้ย
“เออสิ กูไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจมากๆด้วย ทำไมถึงยอมไปคบกับเขาง่ายๆแบบนั้น”
“กูยังไม่ได้ตกลงนะเว้ย พี่เขาบอกว่า ลองให้โอกาสเขาก่อน คือ พี่เขาก็เป็นคนดี แต่อาจจะเป๋อๆเป็นบางครั้ง”
“แต่เมิงก็ไม่ได้ปฏิเสธเขานี่ สรุปว่าเมิงกับไอหน้าเต้าหู้นั่นดูๆใจกันอยู่”
“ก็บอกแล้วไงว่าเขาขอโอกาส แล้วตอนนั้นกูก็ไม่รู้จะปฏิเสธพี่เขายังไงด้วย เรื่องแม่งเลยไปไกล แต่จะว่าไป พี่เขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนะ กูก็เลย ปล่อยไปตามนั้น”
“เมิงแน่ใจหรอว่าเขาไม่ได้เลวร้ายอะไร”
“มันก็มีบ้าง ที่จะถูกเนื้อถูกตัว แต่กูก็เป็นผู้ชายไม่คิดอะไรมากกับเรื่องพวกนี้” นี่เมิงจะคาดคั้นกูไปไหนว่ะ
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา ก่อนจะรู้สึกว่าพื้นที่ว่างละว่างผมกับมินโฮแทบไม่เหลือแล้ว
มือหยาบสัมผัสใบหน้าผมให้สบตากลมโตนั่น ก่อนที่ปลายจมูกโด่งจะแตะเข้าที่แก้ม และเหมือนว่ามันจะเริ่มไปกันใหญ่ เมื่อเรียวปากได้รูปตรงหน้า กำลังจะสัมผัสกับริมฝีปากของผม
“ไม่คิดงั้นสิ ทำแบบนี้ก็ไม่คิด ใกล้ขนาดนี้ก็ไม่คิด หรือจะ...”
“เมิงรับไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ เพราะแบบนี้ไงกูเลยไม่อยากจะบอกเมิง” ผมผลักอกมันเต็มแรง ก่อนที่ปากมันจะแตะโดนปากผม ที่มันทำอยู่คงเป็นการดูถูก สีหน้าเรียบเฉยนั่นไม่ได้มีแววล่อเล่นเหมือนทุกทีที่ผ่านมา
“คีย์”
“ใช่ว่ากูไม่คิดถึงความรู้สึกพวกมึง กูคิดถึงเมิง มินโฮ คิดถึงจงฮยอน คิดถึงแทมิน กลัว กลัวว่าพวกเมิงจะรังเกียจ ถ้ากูคบกับผู้ชายด้วยกัน”
“ปกติแล้ว ตัวเมิงเอง ที่เป็นฝ่ายไม่ชอบพวกเกย์ไม่ใช่หรอ”
“กูไม่รู้ว่ะ แต่ตอนที่เห็นดอกไม้ จดหมาย ขนมที่วางในล็อคเกอร์ กูไม่ชอบ ไม่ชอบมากๆที่มันมาจากเพศเดียวกัน แต่พอกับพี่อนยู คือมันเหมือนสัมผัสได้ ว่าเขาจริงใจนะ เขาพยายามเทคแคร์กู ดูแลกูในแบบของเขา ถึงตอนแรกพูดคุยกันมันจะแปลกๆอยู่บ้าง แต่พอเริ่มคุยกันรู้เรื่อง มันก็ไม่เลวร้ายอะไรเท่าไหร่” ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ หรืออาจเป็นเพราะนิสัยอ่อนโยนของพี่อนยูเองที่ทำให้ผมเกลียดไม่ลง สบตากันตอนไหน รอยยิ้มกว้างๆก็ยังส่งให้ผมเสมอ
“ที่เมิงพูดเนี่ย เมิงจะหมายความว่าไงว่ะคีย์ คือ เมิงพูดรวมๆว่า มึงเหมือนกำลังเปิดใจให้พี่อนยูเขาอยู่”
“ถ้าพวกเมิงไม่รังเกียจ กูว่าก็จะลองๆดู มันคงไม่เลวร้ายเท่าไหร่มั้ง”
“แล้วถ้ากูรังเกียจล่ะ”
“กูก็ต้องหาทางปฏิเสธเขา อย่างไงเพื่อนอย่างพวกเมิงก็ต้องมาก่อน”
“งั้นปฏิเสธไปซ่ะ”
“เมิงรังเกียจใช่มั้ย ไม่ชอบที่จะเห็นกูเป็นพวกแบบนั้น”
“เปล่า ถ้าเมิงเหงา อยากจะลองคบใครสักคน แล้วถ้าเมิงไม่เกี่ยงว่าหญิงชาย กูจะเป็นคนนั้นเอง”
“เมิงต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ” เมิงหยอกกูแรงมากเหอะมินโฮ
“เออสิ กูมันบ้า”
“ไม่มีอะไรแล้ว งั้นกูจะกลับห้องไปนอน” ผมลุกออกจากโซฟาเพื่อกลับห้องตัวเอง ลืมๆเรื่องไร้สาระที่มันเกิดขึ้น แต่ในขณะที่ผมกำลังจับลูกบิดประตูนั้น
“ที่พูดไปนะ ไม่ใช่คำพูดพล่อยๆ ไม่ใช่ไม่คิดอะไร”
------------PPLight--------------
หายไปนาน (โคตรนาน - - *) ไม่มีอะไรจะเเก้ตัวเเล้วล่ะ ขอโทษสำหรับรีดเรื่องนี้เน้อ
ไม่รู้ว่ายังมีคนอ่านอยู่รึเปล่าเนี่ย เเต่เห็นว่ามีคนเเอดเเฟนเพิ่มขึ้น(ช่างน่าดีใจยิ่งนัก)
ตอนหน้าก็ไม่รู้จะมาต่อวันไหน ?
เอาเป็นว่าอย่าเพิ่งลืมเรื่องนี้เเล้วกันเนอะ - - *
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รอลุ้นให้บอกชอบกันอยู่นะ
มินโฮแมนมากค่ะ!!!!!!!! *ตบมือ*
-ูจะเป็นคนนั้นเอง
เลี่ยนอ่ะมินโฮแต่ดูจริงใจดี
เอาเลยมินโฮ เอาให้ชัดเจนไปเลย ว่าคีย์จะเลือกใคร
ระหว่างว่าที่สามี(มินโฮ) กับใครไม่รู้(เฮียหู้)
ดีล้ะมินโฮทำงี้ถูกที่สุดล้ะอ่า
ไม่นะๆๆๆๆคิมคีย์จะไม่รักไอ่หู้น่ะ จบเลยๆๆเลือกเพื่อนน้ะดีกว่า :)
แต่คิมคีย์ใสซื่อจนไม่เข้าใจต่างหาก =='
สนุกมากอ่ะ ยิ่งอ่านยิ่งสนุก ลุ้นจนตัวโก่งงง
แล้วก็ยังยืนยันคำเดิมว่ายังเกาะหนึบกับเรื่องนี้ไม่ไปไหนแน่นอน 555++
เหมือนเรื่องจะเริ่มตึงแล้วสิ
คีย์อ้าเฮียหู้อาจจะไม่ได้ดีก็ได้น้าา
ลองคบกับมินโฮก็ได้
รีบอัพต่อเร็วๆนะคะรีดเดอร์จะรอ^ ^
อยากรู้จังเรื่องจะเป็นไงต่อ แต่สู้ๆนะจ๊ะ ไรเตอร์
รอ เสมอ นะจ๊ะ แต่อย่าหายไปนานน้า ไรเตอร์ เค้าขอร้องๆ
ไรเตอร์กลับมาในรอบ10ศตวรรษ(เว่อร์ไป-*-)
คุ้มค่าสมการรอคอย555+
ถึงเรื่องนี้จะเมนมินคีย์แต่เราก้ยังอยากยุ่งเรื่องของฮยอนมินอยู่ดี หุหุหุหุ
ว่าแต่แทยังพี่แกมาจากไหนหว่า--*
เอาเป็นว่าว่างๆ(คงจะไม่ว่าง-*-)ก้แต่งฮยอนมินให้อ่านป้างสักเล็กๆน้อยๆนะคะ
ขอบคุณคร้าบบบบบบ^_____^
ไรเตอร์สู้ๆนะจ๊ะ^o^
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 11 พฤษภาคม 2554 / 22:05
มีฉากเลือดฉูบฉีดนิสนึง>///< (แค่นิสนึงก็ทำให้ใจเต้น)5555+++
จบแบบนี้มันค้างมากเลยนะไรเตอร์ -*-
ถ้าบอกไปเรื่องมันก็อาจจะจบแล้ว
คีย์จะชอบอนยูหรอ
ไม่ๆนะ
ไม่งั้นเดี๋ยวโดนเต้าหู้ชิงทำคะแนนนะเออ