ตอนที่ 68 : Chapter 57
Chapter 57
เอกสารในซองสีน้ำตาลถูกยื่นไปตรงหน้าของคนตัวสูง นัยน์ตาคมนั้นมองยังใบหน้าขาวนวลที่กำลังยกยิ้มบางๆให้
“อะไรหรอ” มินโฮรับมาพร้อมกับถามออกไปอย่างสงสัย
“เอกสารสมัครงาน” เสียงที่หลุดจากริมฝีปากสวยนั้นเอ่ยชัดถ้อยคำ แต่คนฟังอย่างมินโฮก็อดจะถามย้ำออกไปไม่ได้
“อะไรนะ!”
“สมัครงานไง”
“พอเลยๆ ไม่เอาไม่ให้ทำ” มินโฮวางกระดาษลงข้างตัว พร้อมกับเอ่ยปฏิเสธออกมา
“ทำไมล่ะมินโฮ” คีย์นั่งลงยังพื้นที่ว่างบนโซฟา เสียงเบานั้นเอ่ยถามพร้อมกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย
“ก็ไม่ให้ทำไงจะทำไปทำไม” มินโฮตอบกลับพร้อมกับสบตาตอบ ก่อนจะเห็นสีหน้าน้อยใจที่คีย์แสดงออกมาให้เขาเห็น
“ก็เราอยากทำนี่ ปิดเทอมก็อยู่แต่ห้อง มินโฮยังทำงานเลยนะ”
“แต่ชั้นไม่อยากให้คีย์ทำ เข้าใจนะ”
“งืออออ ไม่เอาเราอยากทำ” คีย์สะบัดหัวพรืดออกมา ปฏิเสธคำพูดของ มินโฮพร้อมกับบอกความต้องการของตัวเองจนคนฟังอย่างมินโฮถอนหายใจพร้อมกับเอ่ยปรามท่าทางไม่ฟังความเห็นของเขา
“คีย์บอม”
“เราทำตรงหลังมอเองนะมินโฮ ไม่ได้ไปทำไกลสักหน่อย แทมินเองก็ทำอยู่ด้วยนะ” เห็นดวงตาคมที่ไม่มีท่าทางใจอ่อน คีย์เลยเลือกที่จะอธิบายออกไป และเอ่ยอ้างถึงแทมินออกมาด้วย อย่างน้อยมินโฮก็รู้จักแทมินอย่างดี ถ้ารู้ว่าแทมินทำงานอยู่ด้วยเปอร์เซ็นต์ความเป็นไปได้ที่เขาจะได้ลองทำงานก็น่าจะสูงขึ้น
“แทมินน่ะนะ” มินโฮทวนถามอย่างสงสัย ก่อนจะเห็นใบหน้าหวานนั้นพยักหน้าตอบ พร้อมกับเอ่ยขอเขาเรื่องทำงานพิเศษซ้ำอีกครั้ง
“อืม เราก็ไปทำกับแทมิน มินโฮให้เราไปทำนะ”
“...”
“มินโฮให้เราทำนะ” เมื่อเห็นว่ามินโฮเริ่มมีสีหน้าลังเล มือขาวก็เอือมไปแตะหลังมือของอีกคน
“งานอะไร”
“ร้านเบเกอรี่” คีย์ตอบออกไปด้วยใบหน้ายกยิ้ม มินโฮจ้องแววตาที่มองมาอย่างมีความหวัง ก็ได้แต่เบนหน้าหนีเพราะกลัวจะใจอ่อนให้อีกคนเห็น
“ขอคิดดูก่อน”
“คิดทำไม พรุ่งนี้เราจะเอาเอกสารไปส่งแล้วนะ” คนตัวเล็กเขย่ามือของอีกคนให้หันมาหา
“จะทำให้ได้เลยใช่มั้ย” มินโฮจ้องเข้าไปยังแก้วตากลมใสที่จ้องมองเขา
“นะ มินโฮ เราจะได้รู้สูตรขนมเยอะๆ แล้วมาทำให้มินโฮกินด้วยไง ไม่ดีหรอมินโฮ” น้ำเสียงและสายตาที่แสดงความออดอ้อนนั้นทำเอาคนตัวสูงนั้นส่ายหัวเบาๆ อย่างยอมแพ้
ตั้งแต่รู้ว่าเขาแพ้ความออดอ้อน คีย์ก็ชักจะอยู่เหนือเขาทุกที
“ร้ายนะเราน่ะ” นิ้วเรียวนั้นบีบเข้ากับจมูกรั้นเล็กเป็นการลงโทษ ก่อนจะเห็นทั้งใบหน้าหวานนั้นยกยิ้มให้เขา
“มินโฮให้เราไปทำได้ใช่มั้ย ตกลงนะ”
“ยังไม่ทันได้คิดเลย”
“เราคิดเองแล้ว มินโฮไม่ต้องคิดหรอกบอกว่าตกลงพอ”
“บังคับหรอฮะ” คนตัวโตนั้นดึงคนตัวเล็กกว่าให้มานั่งอยู่ระหว่างขาทั้งสองข้าง แขนแข็งแรงนั้นรวบกอดคนตัวขาวไว้เสียแน่น ปลายคางคมถูกวางลงยังลาดไหล่บาง
“เปล่าสักหน่อย” เสียงอู้อี้นั้นเอ่ยตอบกลับ
“ทำตัวน่ารักๆ ไว้จะพิจารณา”
“มินโฮ” เอ่ยท้วงออกมาเมื่อมินโฮมีข้อต่อรองเยอะเหลือเกิน
“ทำหน้าแบบนี้หมายความว่าไง”
“เปล่า อ๊ะ หอมเฉยเลย” คีย์เอ่ยตอบเสียงเบา ก่อนจะโดนปลายจมูกคมคราวแรกก็ถูไถยังข้างหู ไล่ต่ำมากดลึกลงข้างแก้มจนเขารู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งหน้า
“ชั้นจะให้คีย์ไปทำงานก็ได้นะ แต่...”
“จริงนะมินโฮ” ยังไม่ทันที่มินโฮจะเอ่ยจบ คนตัวเล็กก็สวนขึ้นด้วยน้ำเสียงดีใจ ใบหน้าหวานนั้นเอียงหันไปมองเจ้าของดวงตาคู่โต
“ฟังให้จบก่อนสิ ชั้นมีเงื่อนไขโอเคมั้ย ถ้าทำไม่ได้ไม่ต้องทำ”
“เราทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว” คีย์เอ่ยตอบอย่างมั่นใจ พร้อมกับยิ้มให้เจ้าของใบหน้าได้รูปที่เกยคางอยู่บนไหล่ มินโฮจ้องเสี้ยวหน้าสวยด้วยความหลงใหล ก่อนจะเอื้อมตัวเพื่อกดริมฝีปากของตัวเองลงยังกลีบปากหวานนุ่มที่อยู่ห่างไม่เกินคืบ
*****
คำสั่งที่บอกให้กลับถึงบ้านก่อนกี่โมงอันนี้เขาก็เข้าใจอยู่หรอก แต่คำสั่งที่ให้เขาปลุกคนตื่นยากมามอร์นิ่งคิสก่อนออกไปทำงานเขาก็ไม่เข้าใจอยู่ดี
“พี่คีย์ดูเหมาะกับยูนิฟอร์มที่นี่นะฮะ” เสียงใสเอ่ยทักออกมาเมื่อเห็นคนตัวขาวอยู่ในชุดยูนิฟอร์มที่ร้านแบบเดียวกับที่ตัวเองสวม คีย์ยิ้มบางส่งให้
“พี่ว่าแทมินดูเหมาะกว่าอีกนะ”
ร้านในช่วงเช้าดูจะไม่วุ่นวายเสียเท่าไหร่ ทำให้พนักงานได้มีเวลาพักและพูดคุยกัน
“แทมิน”
“มีอะไรรึเปล่าพี่คีย์”
“แทมินมีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า” คนตัวบางเอ่ยถามออกไป เขาไม่ใช่คนที่จับความรู้สึกของใครได้เก่งนักหรอก แต่คนที่ปกติมักเต็มไปด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าและดวงตาอย่างแทมินดูไม่สดใสเท่าที่ควร บางทีเขาก็เห็นว่าดวงตาคู่โตบนใบหน้าหวานนั่นเหม่อลอยและแฝงรอยเศร้าไว้
“ผมนี่ดูง่ายมากเลยนะฮะ”
“มีเรื่องไม่สบายใจจริงๆด้วยสินะ”
“ฮะ เรื่องความรักน่ะ” เสียงเศร้าเอ่ยตอบออกไป ดวงตารีได้แต่เบิกตากว้าง ก่อนจะเห็นว่าแทมินกำลังฝืนยิ้มออกมาว่าไม่ต้องเป็นห่วง
“กับจงฮยอนน่ะหรอ”
“ฮะ ช่วงนี้เราไม่ได้เจอกัน ผมก็เลยเหงา” แทมินตอบออกไปให้คีย์สบายใจขึ้น คีย์เองก็พยักหน้าทำทีเข้าใจ อยากจะถามแต่ก็ไม่กล้าถามออกไปมากกว่านี้ เมื่อเห็นใบหน้าของแทมินตอนที่เขาเอ่ยชื่อจงฮยอนออกมาดูจะบีบคั้นความรู้สึกของคนตรงหน้าเหลือเกิน
“แทมิน”
“ผมขอตัวก่อนนะฮะ” ไม่รู้ว่าน้ำตามันรื้นขึ้นจนเต็มขอบตาตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็เปียกชุ่มไปทั้งแพขนตา ใบหน้าหวานมองน้ำตาตัวเองที่ไหลลงผ่านแก้มทั้งสองข้างที่สะท้อนยังกระจกบานใหญ่ยังด้านหน้า มือเรียวรีบเปิดก๊อกน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาตัวเองในทันที
ทำไมถึงได้อ่อนแอขนาดนี้นะแทมิน
แทมินคนเข้มแข็งนั้นคงไม่มีหลงเหลืออยู่ในตัวเขาสักนิดแล้วสินะ
งานที่ร้านนั้นดูจะราบรื่นไปด้วยดี คีย์มีความสุขในการได้เรียนรู้ประสบการณ์ใหม่ๆ แทมินเองก็ดูสดใสมากขึ้น แต่ก็มีหลายครั้งที่เจ้าตัวยังติดอาการใจลอยแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว แต่ก็โชคดีที่ได้คีย์ช่วยดึงคนตัวเล็กออกจากอาการใจลอย เพราะความเป็นห่วงเวลาที่เห็นใบหน้าที่ควรจะสดใสนั้นเศร้าหมอง คนตัวขาวเลยกลายเป็นคนพูดเก่งขึ้นเพราะอยากจะชวนแทมินคุยด้วยบ่อยๆ คนตัวเล็กจะได้ไม่นั่งซึมอยู่กับตัวเองแบบที่เขาเห็นแล้วพาลใจเสียไปด้วย
กรุ๊งกริ๊ง~
เสียงดังจากกระดิ่งหน้าร้าน ก่อนจะตามมาด้วยเรือนร่างสูง ใบหน้ากับสีผิวแทบดูไม่ออกเสียด้วยซ้ำว่าเป็นคนเกาหลี จนกระทั่งได้ยินเสียงทุ้มที่เอ่ยบอกว่าอยากได้ที่นั่งตรงไหน
ที่นั่งเดียวกับที่แทมินและจงฮยอนเคยนั่งด้วยกัน
“เดี๋ยวผมเอาเมนูมา...”
“ไม่ต้องหรอกครับ ขอดาร์กช็อกโกแลตชิ้นนึงก็พอ” ดวงตากลมนั้นสบมองเข้าไปในดวงตาสีดำ ใบหน้าคมนั้นยกยิ้มให้กับเขาก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด
“เดี๋ยวรอสักครู่นะครับ” เสียงเบาโหวงถูกเอ่ยออกไป ก่อนจะเดินกลับมายังด้านในร้าน
ผู้ชายคนเมื่อครู่ทำให้เขานึกถึงพี่จงฮยอน
“ไม่ได้เหมือนกันสักหน่อยน่าแทมิน ก็แค่บังเอิญชอบดาร์กช็อกโกแลตเหมือนกันเท่านั้นเอง” แทมินส่ายหัวออกมา พร้อมกับเอ่ยบอกตัวเอง
เค้กสีเข้มถูกยกนำไปเสิร์ฟยังโต๊ะ ใบหน้าคมนั้นก้มหัวให้เป็นการขอบคุณ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของดวงหน้าหวานที่มองมาที่ตนอยู่ก่อนแล้ว
“มีเค้กอะไรแนะนำอีกมั้ยครับ” เสียงทุ้มนั้นเอ่ยถามออกไป ก่อนจะเห็นใบหน้าน่ารักของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าตั้งตัวไม่ถูก
“อ่า เอ่อ คือ...”
“หึ ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยล่ะ” กลั้นหัวเราะกับท่าทางน่ารักนั่น ก่อนจะเอ่ยถามออกไปพร้อมกับรอยยิ้ม เพื่อให้คนตรงหน้านั้นผ่อนคลายกับการพูดคุยกับเขามากขึ้น
“ขอโทษทีฮะ แบล็คฟอเรสเค้ก สตรอเบอร์รี่ชอร์ทเค้กที่นี่ก็อร่อยนะครับ” แทมินเอ่ยแนะนำออกไป จริงๆก็มีมากกว่านี้ แต่พอโดนใบหน้าคมคายที่มองตรงมายังใบหน้าเขาเพื่อรอคำตอบ ก็ทำเอาเรียบเรียงคำพูดไม่ค่อยถูก
“ไม่ไหวน่ะครับ ครีมเยอะ ผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่”
“...” แทมินฟังคำตอบก่อนจะนิ่งเงียบไป ดวงกลมใสจ้องไปยังคนตรงหน้าก่อนจะส่ายหัวพรืดใหญ่ออกมา
ทำไมถึงได้เหมือนพี่จงฮยอนจังนะ ไม่ชอบครีมเค้กเลี่ยนๆ เองนั่นก็ด้วย
แต่ว่า...คนๆ นี้ไม่ใช่พี่จงฮยอนนะแทมิน
“อ้าว จงอินพี่ก็นึกว่าเรากลับบ้านไปแล้ว” เสียงเอ่ยทักร่างสูงผิวแทนตรงหน้าที่ดังขึ้นข้างตัว ทำให้แทมินนั้นหลุดออกมาจากความคิดของตัวเอง ก่อนจะเห็นใบหน้าของเพื่อนสนิทที่กำลังยกยิ้มกว้าง
“ยังเลยครับพี่ดงโฮ” คนถูกทักในคราวแรกเอ่ยตอบออกมา ก่อนจะหันมองไปยังเจ้าของใบหน้าหวาน เมื่อรุ่นพี่ตรงหน้านั้นเอ่ยชื่อออกมา
“แทมินเอาโกโก้เย็นๆ ให้แก้วดิ”
“ชื่อแทมินหรอฮะ” เจ้าของชื่อจงอินเอ่ยทักออกไปพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ เมื่อเห็นว่าคนน่ารักทำหน้าเหรอหราให้เขาอีกแล้ว
“รุ่นพี่เราสองปีเลยนะ” ดงโฮเอ่ยออกมาเพื่อให้เจ้าของผิวเข้มนั้นรู้ว่าอีกฝ่ายมีอายุมากกว่า
“ถ้าไม่บอกนี่คิดว่าอายุน้อยกว่าผมซะอีก” เห็นใบหน้าที่ดูอ่อนวัยนั้นก็ทำให้ต้องเอ่ยออกมา
“แทมิน นี่จงอินรุ่นน้องที่คณะเราปีนี้” ดงโฮเอ่ยแนะนำออกไป แทมินมองหน้าดงโฮ ก่อนจะกลับไปมองที่จงอินอีกครั้ง
“อ้อ ยินดีที่รู้จักนะพี่ชื่อแทมิน” เอ่ยนำตัวเองอย่างเป็นทางการ พร้อมกับรอยยิ้มที่วาดขึ้น จงอินเองก็ยิ้มตอบกลับเช่นกัน
“ฝากตัวด้วยนะครับ”
“เดี๋ยวอาทิตย์หน้าแทมินก็จะเข้าติวน้องด้วย รู้จักกันไว้ก่อนก็ดี” ดงโฮหันมาบอกกับจงอิน แล้วเขาก็แอบเห็นประกายตาวาวที่แสดงความสนใจในสิ่งที่เขาบอกจากคนอายุน้อยกว่า
“เดี๋ยวชั้นไปเอาโกโก้ให้นายก่อนนะ” แทมินเอ่ยก่อนจะหันหลังให้ทั้งคู่ จงอินมองแผ่นหลังบางที่กำลังหายไปทางหลังร้านพร้อมกับเอ่ยออกมา
“พนักงานที่นี่มีแต่คนน่ารักๆ แฮะ” ตั้งแต่เขาก้าวเข้ามายังร้านนี้ พนักงานในร้านก็ดูจะกลายเป็นส่วนหนึ่งที่เรียกคนให้เข้ามาใช้บริการซ้ำเป็นครั้งที่สองได้อย่างง่ายๆ
“ก็รุ่นพี่ที่มอทั้งหมดนั่นแหละ คิดจะข้ามรุ่นหรือไงเรา” ดงโฮเอ่ยถามกลับออกไป ก่อนจะเห็นรอยยิ้มขำที่วาดขึ้นยังใบหน้าคม
“เออ จริงด้วย ผมว่าจะสั่งอะไรเพิ่มสักหน่อยพี่แทมินไปเอาโกโก้ให้พี่ซะแล้ว”
“นั่นไงพี่คีย์มาพอดีเลย สั่งกับพี่คีย์ก็ได้จะเอาไรล่ะเรา” ดงโฮโบกไม้โบกมือเรียกให้คีย์มารับออเดอร์
“พี่คนนี้ พี่คีย์หรอ” จงอินจ้องไปยังใบหน้าขาวของคนที่เดินตรงเข้ามาพร้อมกับเอ่ยคำพูดที่ดูจะถามกับตัวเองเสียมากกว่า
“จะรับอะไรดีครับ”
“ผมว่าผมคุ้นหน้าพี่มากเลยนะฮะ” เมื่อได้จ้องจนพอใจก็อดจะพูดออกมาไม่ได้
“เราเคยเจอกันมาก่อนหรอ” คีย์ถามกลับออกไปอย่างสงสัย พร้อมกับมองใบหน้าคมอย่างพิจารณา
“ไม่รู้สิ แต่ว่าคุ้นมากเลยนะ อ่า จริงสิพี่กับพี่มินโฮ ผมคิดออกแล้ว” ยิ้มกว้างออกมา เมื่อรู้คำตอบที่ค้างอยู่ในหัวของตัวเองได้
“ทะทำไมหรอ” แววตานั้นแสดงความสงสัยอย่างเปิดเผย ยิ่งเจ้าตัวได้ยินชื่อของมินโฮที่หลุดมาจากปากของคนอายุน้อยกว่าตรงหน้ายิ่งทำให้สงสัยเข้าไปใหญ่
“แฟนของพี่มินโฮ น่ารักเหมือนที่คิดไว้จริงๆ ด้วย ผมจงอินยินดีที่รู้จักนะครับ”
“เอ๋ เอ่อ พี่ชื่อคีย์นะ ยินดีที่รู้จักเหมือนกัน” ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดยังไงออกไป แต่เมื่ออีกคนนั้นแนะนำตัวกับเขา เขาเองก็ควรจะทักทายตอบกลับ
“อะไรกันจงอิน แกไปรู้จักกับพี่คีย์ตั้งแต่เมื่อไหร่” ดงโฮเอ่ยทักออกมา จริงๆก็สงสัยเรื่องที่ว่าจงอินนั้นรู้ได้ยังไงว่าคีย์นั้นเป็นแฟนกับมินโฮ
“ฮ่าๆ ไม่มีอะไรหรอกฮะ”
“พี่คีย์อย่าถือสาเลยนะฮะ” ดงโฮเอ่ยบอกคนที่ทำหน้าสงสัยอยู่ตรงหน้า
“ไม่เป็นอะไรหรอก แล้วว่าแต่อยากสั่งอะไรเพิ่มหรือเปล่า” คีย์ยิ้มบาง ก่อนจะถามออกไป
“ผมขอบราวนี่แมคคาเดเมีย 1 ชิ้นฮะ” เอ่ยสั่งออกไปพร้อมกับยิ้มกว้างให้
“เดี๋ยวจงอินรอก่อนนะ พี่จะรีบไปเอาให้” ใบหน้าหวานนั้นยิ้มตอบกลับ ก่อนจะเดินหายไปทางข้างหลังร้าน แล้วเป็นแทมินที่เดินกลับออกมาพร้อมกับโกโก้แก้วใหญ่ในมือ
“เมื่อกี้สั่งบราวนี่เพิ่มหรอ” แทมินถามออกไปในขณะที่มือเองก็ส่งแก้วโกโก้ให้กับดงโฮ
“ฮ่ะ ก็พี่ไม่ยอมรอผมสั่ง”
“อะ อ้าว” ได้ฟังคำตอบจากคนอายุน้อยกว่าใบหน้าน่ารักก็อดจะเหวอออกมาไม่ได้ แล้วนั่นก็เรียกเสียงหัวเราะให้กับคนที่รอคอยได้เห็น
“ฮ่าๆ เด็กนี่มันแกล้งนายน่ะแทมิน” ดงโฮเองก็อดขำไม่ได้เหมือนกัน พร้อมกับมือที่ชี้ไปยังคนอายุน้อยสุดแล้วบอกกับแทมินออกไป
“แกล้งพี่เนี่ยนะ”
“ผมชอบแกล้งคนน่ารักฮะ”
“อ่า” เป็นอีกครั้งที่แทมินไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำหน้าแบบไหนแสดงออกไป และยังไม่ทันจะได้ปั้นหน้าให้กลับมาเป็นปกติ เสียงทุ้มนุ่มกับแววตาที่เป็นประกายจากจงอินก็ทำให้เขาไปไม่เป็นอีกรอบ
“คนน่ารักชอบทำให้ผมเผลอตกหลุมรักอยู่เรื่อยเลย”
“แค่กๆ ชั้นยังนั่งอยู่ตรงนี้นะ ถ้าจะจีบก็เกรงใจหน่อย” ดงโฮแสร้งกระแอมไอออกมา
“ฮ่าๆ ขอโทษทีนะครับพี่ดงโฮ”
“จงอินนี่ล้อเล่นแบบนี้ไม่ไหวเลยนะ” แทมินถอนหายใจออกมา พร้อมกับเอ่ยปรามความขี้เล่นของคนที่เพิ่งรู้จัก แต่พอโดนสายตาจริงจังพร้อมคำตอบก็ทำเอาไม่รู้ว่าตัวเองนั้นควรจะทำยังไงดี
“ใครว่าผมล้อเล่นกันล่ะฮะ”
“เอ่อ...”
“บราวนี่แมคคาเดเมียได้แล้วนะ เอ่อ เมื่อกี้สั่งบราวนี่แมคคาเดเมียไม่ใช่หรอ พี่ไม่ได้เอามาผิดนี่” คีย์เดินกลับมาพร้อมบราวนี่ในมือ ก่อนจะต้องหยุดนิ่งไปเสียดื้อๆ เมื่อเห็นว่าแทมินกำลังยืนตัวแข็งทื่อ ส่วนจงอินนั้นก็กำลังตีหน้าเรียบนิ่ง ดงโฮเองก็เอาแต่ดูดโกโก้ไม่ยอมปล่อย จนเขาต้องถามออกไปว่าตัวเองนั้นยกเมนูมาผิดหรือเปล่า
“ฮ่าๆ ไม่ผิดหรอกฮะพี่คีย์ ขอบคุณนะครับ”
“อ่า ไม่เป็นไร มันหน้าที่ของพี่นี่นา แล้วว่าแต่แทมินเป็นอะไรทำไมถึงได้ทำหน้าแบบนั้นล่ะ” พอโดนเอ่ยทักแบบนั้นเจ้าของชื่อเลยได้แต่ยิ้มแปร่งๆออกมา
“ปะ เปล่าๆ ไม่มีอะไร เดี๋ยวผมไปหลังร้านก่อนนะ”
“อ่า ต้องไม่ปกติแน่ๆ”
“แทมินคงเขินที่โดนจีบแบบจังๆ ล่ะมั้งฮะ” ดงโฮเอ่ยแซวออกไป
“ใครกันล่ะจีบแทมินจนเขินแบบนั้นได้”
“เจ้าจงอินนี่ไง” นิ้วมือชี้ไปยังรุ่นน้องที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม คีย์เองก็ได้แต่ยิ้มให้กับความกล้าของจงอินที่กล้าจีบตรงๆ แบบนั้น
“ถ้าไม่รบกวนพี่คีย์ช่วยเชียร์ผมด้วยนะครับ” เอ่ยบอกออกไป ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะขำหลุดออกมาจากคนตัวขาว
“ฮ่าๆ พี่ว่าไม่ดีมั้ง อ่ะ ลูกค้าใหม่เข้ามา พี่ขอตัวไปรับลูกค้าก่อนนะ ทานให้อร่อยนะจงอิน ดงโฮ”
“พี่คีย์นี่น่ารักจังเลยนะฮะ”
“นายเพิ่งจะเอ่ยปากจีบแทมินไม่ใช่หรือไง” ดงโฮเอ่ยท้วงเมื่อได้ฟังคำที่ จงอินเอ่ยออกมา
“ไม่เหมือนกันสักหน่อย ผมแค่ชมว่าพี่คีย์น่ารักเฉยๆ เอง”
“นายนี่ไม่เบาเลยนะ กินให้อร่อยล่ะพี่กลับก่อน ไว้เจอกันตอนค่ายติว” ดงโฮเอ่ยลาพร้อมกับโบกมือให้
จงอินไม่ได้คิดไปเองว่าเขานั้นเห็นท่าทางเก้อเขินของรุ่นพี่หน้าหวานยามที่หันมาแล้วเผลอสบตากับเขา แล้วก็ไม่ได้คิดไปเองด้วยว่าสองข้างแก้มใสที่เจือสีอ่อนบนใบหน้าน่ารักนั้นมันเกิดขึ้นเพราะความเขินอาย
แบบนี้มันก็น่าลุ้นเหมือนกันไม่ใช่หรอ
“พี่แทมินฮะ ช่วยคิดเงินให้ด้วย” เสียงทุ้มเอ่ยออกไป คนโดนเอ่ยชื่อนั้นทำสีหน้าตกใจก่อนจะยกยิ้มบางๆ แล้วเดินตรงเข้ามาหาพร้อมกับใบรายการอาหารที่สั่ง
“เค้กที่นี่อร่อยนะครับ”
“งั้นก็อย่าลืมแวะมาทานบ่อยๆ”
“จะให้แวะมาบ่อยๆ คงเพราะพนักงานน่ารักมากกว่า” รอยยิ้มร้ายยกขึ้นประดับใบหน้าคม ดวงตาสีเข้มนั้นจ้องยังใบหน้าที่เริ่มปั้นหน้าไม่ถูกก่อนจะวางเงินให้ตามราคาของที่สั่ง
“คงไม่ได้หมายถึงพี่คนเดียวหรอกใช่มั้ย” แทมินยิ้มวาดขึ้นจางๆ พร้อมกับนับจำนวนเงิน
“ครับพนักงานที่นี่น่ารักทุกคน แต่คนที่ผมจีบน่ะ พี่แทมินนะ”
“เอ่อ...”
“เพราะพี่ทำหน้าแบบนี้ไงล่ะ เอาไว้เจอกันใหม่ตอนเปิดค่ายติวนะครับ ถึงตอนนั้นอย่าทำเป็นจำผมไม่ได้ล่ะ” คล้อยหลังของคนผิวเข้มไปแทมินก็ได้แต่ยกจานอาหารไปเก็บพร้อมความรู้สึกมากมาย
“นี่เราทำหน้าตาแบบไหนกัน” อดจะถามตัวเองไม่ได้จริงๆ ว่าสิ่งที่คนอายุน้อยกว่าถูกใจนักหนานั้นเป็นใบหน้าเขาแบบไหน
เขาจะไม่ปฏิเสธเรื่องที่จงอินทำให้เขารู้สึกเขินอาย ทำตัวไม่ถูกจนเผลอแสดงท่าทางที่ดูไม่ปกติออกไป แต่จะพูดให้ถูกจริงๆ สิ่งที่ทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้คงเป็นเพราะใบหน้าของพี่จงฮยอน น้ำเสียงของพี่จงฮยอนที่ชอบแทรกมาบนใบหน้าของจงอินนั่นต่างหาก
“พี่เข้ามาในความคิดของผมอีกแล้วรู้มั้ย”
---------------PPLight------------
สภาพจัดหน้านั้นมาแบบบิดเบี้ยวเพี้ยนหนักอีกแล้ว - -
ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยดูคำผิดให้ ^ ^
มีเรื่องแจ้งให้ทราบถึงคนสั่งจองแล้วยังไม่ได้โอนเงินนะคะ แพรวจะเลื่อนปิดโอนไปเป็น 10 กุมภาพันธ์ ต้องเลื่อนจริงๆ แพรวเลื่อนตามตาตางสอบที่เลื่อนมาสอบต้นเดือน T T
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แล้วแทมินจะเป๋บ้างป่ะเนี้ย
แทมแทมอย่าเพิ่งไขว้เขวนะ
ว่าแต่จงอินเป็นไรกับจงฮยอนป่าวเนี่ย
หรือจะเป็นญาติกัน
แล้วจงอินรู้ได้ไงว่าคีย์เป็นแฟนมินโฮ
มีเรื่องให้อยากรู้มากมาย รอๆๆ นะคะไรเตอร์
อยากให้มินโฮกับคีย์บอกรักกันจังค่ะ
แล้วก็อยากรู้ว่าแทคฮยอนกับ อูยอง จะเป็นไงบ้าง ตอนที่รู้ว่าคีย์เป็นแฟนมินโฮ ลุ้นๆ
รีดเดอร์ยังหลงขนาดนี้แล้วมินโฮจะหลงขนาดไหน >//<
ไรท์อ่าาาา เค้ายังรออ่าน sexy smile อยู่เสมอนะๆๆ มาต่อเหอะๆๆ ได้โปรดดดดดด :P
ขอเม้นรวบเลยล่ะกัน แหะๆ สงสารแทมินสุดๆอ่ะ ตอนนี้
แต่หนูก็ทำสิ่งที่ถูกต้องแล้วนะ แทมิน แต่จริงๆก็น่าจะ
เล่าให้คิมคีย์ฟังด้วยนะ จะได้สบายใจขึ้น
ชเวมันหวงเมียมันจริงๆวุ้ย อิอิ
เหลือก็แต่แทมิน ขอให้หวานกันเร็วๆ
ช่วยแก้คำผิดค่ะ
ใจอ่อน ไม่ใช่ ใจอ้อน
ที่ว่าง ตกไม้เอกรึเปล่าคะ
ท่าทาง ไม่ใช่ ถ้าทาง
เอื้อมไปแตะ ตกไม้โทค่ะ
ไรต์เค้าก็คอย sexy smile อยู่นะ ^+^