ตอนที่ 61 : Chapter 52
Chapter 52
“ในภาพนั่นคือ พี่ซีวอนกับ....นาย”
บรรยากาศโดยรอบดูเงียบไปดูถนัด มินโฮจ้องไปยังหน้าจอโทรศัพท์อีกครั้ง
เตียงนอน
ซีวอน แล้วก็...คีย์
ชัดเจนทุกอย่าง ถ้าถามความรู้สึกเขาตอนนี้ ถามว่าโกรธรึเปล่า ก็ต้องแน่นอนอยู่แล้ว แต่ไอสิ่งทีมากกว่าความโกรธ คือ ความสงสัยและไม่เข้าใจมากกว่า แล้วเหมือนว่าเจ้าของเรื่องก็พอจะอ่านสีหน้าเขาออกถึงได้ทำหน้าอยากจะร้องไห้แบบนั้น
ให้ตายสิ!!
“หมายความว่ายังไงคีย์” พยายามควบคุมน้ำเสียงให้ปกติมากที่สุด ถึงแม้ใบหน้าคมจะแสดงออกว่าไม่พอใจกับการกระทำในหน้าจอมือถือที่คนตรงหน้าเป็นคนเอาให้เขาดูอยู่มากก็เถอะ
“ไม่ใช่นะมินโฮ มันไม่ได้เป็นแบบนั้น จริงๆเราพูดความจริง”
“นายมีคำอธิบายดีๆกับเรื่องที่เกิดขึ้นนี่ใช่มั้ย” มินโฮกดอารมณ์ตัวเอง พร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาเป็นคนอารมณ์ร้อนแล้วจะให้มาทำใจเย็นแบบนี้ก็ผิดวิสัยเต็มที และหวังอย่างยิ่งว่าคนตรงหน้าเขาจะมีคำอธิบายดีพอที่จะทำให้อารมณ์เดือดๆที่ปะทุกลางอกนี่สงบลงได้
“มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย”
“...”
“เราขอโทษ เราไม่รู้จะเล่ายังไง”
“แล้วมาบอกกันทั้งที่คำแก้ตัวก็ไม่มี คีย์จะให้ฉันหมายความว่าไง!!”
ให้ตายเถอะ ผมตะคอกใส่คีย์เข้าจนได้ ยิ่งเห็นใบหน้าขาวที่ซีดเซียวลงอย่างเห็นได้ชัดก็พาลทำให้หงุดหงิดเข้าไปใหญ่
หงุดหงิดตัวเองที่ทำให้คีย์รู้สึกกลัว
“แต่เราไม่ได้มีอะไรกับพี่ซีวอนจริงๆ”
“แล้วภาพนี้มันมาได้ยังไง” เอ่ยถามย้ำออกไปอย่างใจเย็น พร้อมกับชี้นิ้วไปยังภาพของคีย์และซีวอนที่เด่นหราอยู่กลางจอ
“...” คีย์นิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ ก่อนจะส่ายหน้าออกมา เมื่อคนตรงหน้านั้นไม่สามารถมอบคำตอบให้กับเขาได้ ก็คงเหลือแค่อีกคน
“มินโฮ มินโฮจะไปไหนน่ะ” เสียงใสเอ่ยตามเมื่อเห็นร่างสูงเดินไปคว้าเอากุญแจรถจากที่เก็บ
“ไปหาพี่ซีวอน”
“ไม่ต้องไป ไม่เอา อย่าไปได้มั้ย” มือบางคว้าข้อมือใหญ่ไว้แน่นทันทีที่รู้คำตอบ น้ำเสียงอ้อนวอนบวกกับประกายตาร้องขอทำเอาเสียงถอนใจหนักๆหลุดออกมา
“งั้นก็เล่ามาสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
“ฮึก มินโฮ มินโฮไม่ถามไม่ได้หรอ อย่าถามอะไรได้มั้ย”
“...” มินโฮไม่ได้ตอบอะไร ใบหน้าคมนั้นเบือนหนีเมื่อเห็นว่าหางตาเริ่มจะมีน้ำใส แล้วเขาก็ยังหวังว่าคีย์จะมีคำอธิบายที่จะเล่าให้ฟัง แต่กลับบอกให้เขานั้นหยุดถาม จะไม่ห้ามให้เขาโกรธได้ยังไง
“รูปนี้เราให้มินโฮดูเพราะเราไม่สบายใจ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด แต่เราไม่ได้มีอะไรกับพี่ซีวอนจริงๆ
มินโฮ...มินโฮเชื่อใจเรามั้ย” มือเล็กนั้นยังคงจับที่ข้อแขน เขย่ามือเรียกให้คนตัวสูงหันหน้ามาฟัง
ดวงตาเรียวรีจับจ้องยังตาคมโตของคนตัวสูงกว่า ไม่บ่อยครั้งนักหรอกที่เวลามีเรื่องเข้าใจผิดกันแล้วอีกฝ่ายจะกล้าสบตาอย่างในขณะนี้
คำถามที่ว่าเชื่อใจจากปากคนตรงหน้าที่เอ่ยออกมา
ก็คงไม่ใช่คำถามที่ต้องการคำตอบอย่างผิวเผิน
“คีย์ไปอาบน้ำเถอะนี่ก็ค่ำแล้ว” มินโฮเอ่ยปัดตอบ ก่อนจะเห็นแววตาเศร้าสร้อย และการพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจแล้วของคีย์ ร่างสูงก็ทรุดตัวนั่งลงยังโซฟามือหนายังกำโทรศัพท์ที่ยังเปิดค้างอยู่ยังรูปเดิม
Rrrrrrrrrrrrr
เสียงร้องดังของโทรศัพท์พร้อมกับชื่อหน้าจอที่ขึ้นว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา ทำให้มินโฮต้องระงับความคิดอันน่าปวดหัวของตัวเองลงก่อนจะถือวิสาสะรับโทรศัพท์แทนคนเป็นเจ้าของ
(มินโฮว่ายังไงบ้างล่ะ) ทันทีที่กดรับสายยังไม่ทันได้เปล่งเสียงใดออกไป คนโทรมาก็เอ่ยถามแทบในทันที แล้วคำถามนั่นก็อดทำให้เจ้าของชื่อผูกคิ้วเข้าเป็นปมไม่ได้
“รู้เรื่องด้วยหรอ”
(ฮืมม มินโฮเองหรอกหรอ) อดถามอย่างแปลกใจไม่ได้ เมื่อคนที่รับสายไม่ใช่เจ้าของมือถือที่เขาโทรหา
“ก็ต้องผมนะสิ รู้เรื่องทั้งหมดใช่มั้ย” มินโฮเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงต้องการคำตอบ เพียงเท่านี้ชางมินก็รู้แล้วว่าคีย์คงไม่ได้พูดอะไรให้เคลียร์
(อืม แล้วคีย์เล่าอะไรให้ฟังบ้างล่ะ)
“เรียกว่าเอาแค่รูปมาให้ดูจะดีกว่า”
(กะแล้วเชียว ไม่ได้ทะเลาะกันใหญ่โตใช่มั้ยไอเด็กวู่วาม) เอ่ยถามออกไป แล้วก็อดเป็นห่วงคีย์ไม่ได้
“เราแค่คุยกันยังไม่รู้เรื่องเท่านั้น”
(แบบนี้เรียกว่าทะเลาะกันหรือเปล่า) ชางมินถามย้ำ เพื่อต้องการว่าทั้ง 2 คนนั้นไม่ได้ถึงขั้นทะเลาะกันรุนแรง
“เปล่า ไม่ได้ทะเลาะ”
(ที่พูดนี่ชั้นเชื่อได้ใช่มั้ย)
“ก็ต้องได้สิ สรุปว่าผมไม่สมควรจะรู้เรื่องที่เกิดขึ้นอย่างนั้นหรอ”
(แค่คีย์บอมเอารูปแบบนั้นไปให้นายดู ก็บ้าพออยู่แล้ว)
“บ้า ใช่ คีย์บ้ามากที่กล้าเอามาให้ผมดู” พอนึกขึ้นมาก็ทำเอามินโฮเดือดอีกจนได้
(ถ้าคีย์มีอะไรกับซีวอนจริงๆ เขาไม่กล้ากลับมาหานายหรอกมินโฮ รูปที่เห็นนั้นก็เหมือนกัน ถ้าไม่ด็บอกนาย ก็คงทนความรู้สึกผิดที่มีต่อนายไม่ได้ เข้าใจที่ฉันพูดใช่มั้ย)
“ครับ ผมเข้าใจว่าเขาแคร์ผม แต่มันไม่แย่กับผมไปหน่อยหรอ ที่เอารูปนั้นมาให้ดูแต่เล่นไม่อธิบายอะไรแบบนี้”
(ถ้าคีย์ไม่พูดชั้นก็ไม่พูดหรอกนะ ถึงยังไงก็ไม่อยากให้นายพูดจาข่มหรือตะคอกเขาเพราะต้องการคำอธิบาย)
“ผมก็ไม่อยากทำแบบนั้น แต่ก็อย่างที่บอกไป ยังไงมันก็น่าโมโหอยู่ดี”
(เด็กนั่นน่ะชอบเก็บอะไรไว้กับตัวเอง ยิ่งถ้าเป็นเรื่องที่ทำให้รู้สึกไม่สบายใจหรือรู้สึกไม่ดีมากๆ ก็ยากเต็มที่ถ้าจะให้เล่าออกมา)
“เข้าใจแล้วล่ะครับ แล้วก็ไม่ต้องโทรหาคีย์บ่อยๆ ผมจะขอบคุณมาก”
(บอกคีย์ให้ด้วยล่ะ ว่าชั้นโทรมา)
“ไว้พรุ่งนี้จะบอกให้ วันนี้ดึกแล้ว แค่นี้นะครับ” มินโฮตอบกลับไปก่อนจะวางสาย ยิ่งรู้ว่ามีคนที่รู้เรื่องทุกอย่าง อย่างชางมินก็ทำเอาหงุดหงิดเข้าไปใหญ่
แล้วทำไมต้องเป็นเขาที่คีย์ไม่บอก
ยังไงชางมินก็สำคัญกว่าใช่มั้ย
คนตัวบางที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เดินออกมาจากห้องนอนก็เห็นว่ามินโฮยังคงกำโทรศัพท์ตัวเองไว้แน่น ก็ได้แต่ลังเลว่าจะเอายังไงดี เพราะใจหนึ่งก็อยากโทรไปปรึกษาพี่ชางมินเพราะดูเหมือนว่าจะคุยกันไม่รู้เรื่อง อีกใจก็ไม่กล้าสู่หน้ามินโฮ แล้วสุดท้ายขาเรียวก็เลือกเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าคนตัวโตกว่าพร้อมกับยื่นมือเพื่อขอโทรศัพท์คืน
“คุยกันก่อน”
“อะ เอ่อ”
“นั่งลงก่อนสิ” คราวแรกที่เห็นก็นึกอยู่แล้วว่าตาตัวเองไม่ได้ฝาดไป เสื้อยืดใส่นอนมันไม่ได้รัดกุมพอจะอำพรางสิ่งคุ้นตาได้เหมือนเสื้อตัวก่อนหน้านี้ ยิ่งตอนนี้อยู่ใกล้ๆแล้วก็มั่นใจว่ามองไม่ผิด รอยจ้ำแดงแม้จะจืดสีลงไปบ้างแล้วก็ยังเด่นชัดบนเนื้อผิวขาวอยู่ดี
“...” คีย์ที่นั่งนิ่งเงียบอยู่นอน พอมือใหญ่เลื่อนมาจะดึงคอเสื้อให้กว้างขึ้นก็รีบหลบพร้อมกับถามทันที
“มินโฮจะทำอะไร ไม่เอานะ บอกว่าไม่ไง” ขยับหนีมากเข้า มือหนาก็คว้าข้อมือเล็กไม่ให้หลบได้อีก ก่อนจะจ้องลึกไปยังดวงตาเรียว
“แล้วทำไมต้องไม่ได้” ถามย้อนกลับ ทีแรกก็จะเอ่ยถึงชางมินที่โทรเข้ามา แต่พอเห็นรอยแดงบนร่างกาย เลือดร้อนๆก็พาลจับตัวเป็นก้อนใหญ่ห้ามจะไม่ให้รู้ให้เห็นก็ยากเกินคนอย่างมินโฮเต็มที
“ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้ มินโฮ ปล่อยเรา มินโฮเราบอกให้ปล่อย” คนตัวเล็กโวยวายออกมา ยังไงก็ไม่ยอมให้มินโฮได้เห็นไปมากกว่านี้ รู้ว่ามินโฮกำลังโกรธ ยิ่งแบบนี้ก็คงโกรธเข้าไปใหญ่
“คีย์บอกเองไม่ใช่หรอว่าไม่ได้มีอะไร” ถามย้ำออกไปใช่ว่าตัวเองจะไม่เจ็บ ยิ่งหลายเรื่องทับซ้อนกันแบบนี้ยิ่งทั้งเหนื่อยใจ ทั้งโมโหปนกันจนไม่รู้จะต้องใช้สติระงับความรู้สึกส่วนไหนก่อน จนกระทั่งข้อมือเล็กนั่นสะบัดมือเขาออกสุดแรง พร้อมกับเอ่ยว่าด้วยน้ำตาที่เต็มสองข้างแก้ม ก่อนจะเดินหนีเข้าห้องนอนไป
“มินโฮใจร้าย ฮึก ใจร้ายที่สุดเลย”
เสียงปนสะอื้นนั้นไม่ได้ตะคอกใส่ แต่มันก็ช่วยเรียกสติให้เขา ยิ่งเห็นดวงตาตัดพ้อที่เต็มไปด้วยน้ำใส อารมณ์เดือดดาลก็เหมือนยอมสงบลงให้คนตรงหน้า
มินโฮชะงักฝีเท้าลงพร้อมกับเสียงถอนหายใจ ก่อนจะย่อตัวลงไปคว้าหมอนที่คนตัวเล็กปาเข้าที่อกเขาอย่างจัง
“มินโฮโกรธมากๆเลยใช่มั้ย” คนตัวโตไม่ได้เอ่ยตอบอะไร หากแต่สาวเท้าเข้าไปใกล้ยังเตียงมากขึ้น คีย์เองก็เขยิบตัวถอยออกห่าง จนกระทั้งมือใหญ่นั่นวางหมอนลงบนที่ๆมันควรอยู่
“มินโฮกะ เกลียดเรา ฮึก เกลียดด้วยรึเปล่า” ริมฝีปากหนาแตะยังกลีบปากบาง ก่อนที่นิ้วมือจะช่วยเกลี่ยเอาหยาดน้ำใสออกจากใบหน้าขาว
“อย่าพูดแบบนั้นคีย์ ฉันไม่เกลียดนาย ไม่มีทางเกลียด ถึงนายจะมีอะไรกับพี่ซีวอนไปแล้วชั้นก็จะไม่ให้นายไปจากชั้นอยู่ดี ให้ตายสิ ทำไมต้องมีเรื่องยุ่งๆแบบนี้ด้วย”
“ฮึกก มินโฮ ขอโทษ ฮึก ขอโทษ ขอโทษ ฮือออออ เรา...เกลียดตัวเอง แต่เรา ฮึก ระเราไม่อยากโดนมินโฮเกลียด” ริมฝีปากหนากดย้ำยังปลายหางตาที่น้ำตาซึม ก่อนจะเปลี่ยนตำแหน่งมายังริมฝีปากหยักสวยให้หยุดเสียงสะอื้นน่าสงสารไม่น่าฟัง
“ชั้นจูบนาย 2 ครั้งไปแล้วแบบนี้ คิดว่ายังรังเกลียดคีย์อยู่อีกมั้ย” แก้วตาคลอน้ำสบตาคู่โตเต็มสายตา ก่อนจะใช้สองมือที่ยังสั่นน้อยๆโอบรอบคอคนตรงหน้า กลีบปากนุ่มเบียดสัมผัสริมฝีปากอุ่น เพียงไม่นานกลีบปากหนาก็ตอบรับสัมผัสหวานที่อีกคนเป็นคนเริ่ม
กดเม้มริมฝีปากล่างก่อนจะดุนลิ้นชื้นเข้าไปยังโพลงปาก รสหวานที่คุ้นชินหากแต่ไม่เคยมีสักครั้งที่ห้ามใจไม่ให้ตะกละตะกาม ยิ่งคิดว่าริมฝีปากหวานนี่มีคนอื่นนอกจากตนได้ลิ้มรส อารมณ์คุกกลุ่นก็พลานให้แรงอารมณ์ส่งผลถึงคนตัวขาวที่กำลังตอบรับรสจูบที่ป้อนหนักหน่วง คีย์เองก็ไม่ใช่จะสัมผัสอารมณ์ของมินโฮไม่ได้ มือบางเองก็ไม่ได้ยกขึ้นผลักไสห้ามปรามคนที่กำลังเอาแต่ใจ ยังคงโอบรอบคอของคนตรงหน้าไว้แน่น แผ่นอกบางก็เบียดเข้ากับอกแกร่ง ปลายลิ้นนุ่มก็ตอบสนองทุกการชักนำของคนที่คุมเกมส์
ริมฝีปากหนายอมถอนออกก่อนที่อีกคนจะขาดอากาศหายใจ อกบางเต้นรัวใบหน้าหวานเชิดรั้นขึ้นสูดอากาศเข้าปอด มือหนาจับผมสีเข้มทัดยังลงใบหูที่ขึ้นสีระเรื่อไม่แพ้ปรางค์แก้มใส
“ขอโทษที่ไม่ได้ตอบทันที ชั้นเชื่อใจคีย์”
มินโฮรู้ว่าไม่ได้คิดไปเองว่าสิ่งที่คนตัวบางทำคือกำลังหาความเชื่อใจจากเขา ในเมื่อเขาไม่ยอมตอบออกมาทางวัจนภาษา อีกคนเลยเลือกที่จะใช้อวัจนภาษาแทน
กิ๊วววววววววววววววววว
กว่าที่สองร่างจะหลับใหลยังเตียงนอนหลังใหญ่ ก็แลกความหวานหอมทางกายจนเหงื่อโทรม จะไล่ให้ไปอาบน้ำคนตัวบางก็เอาแต่บอกปฏิเสธพร้อมกับมุดใบหน้าน่ารักซุกลงยังอกกว้าง ก็ไม่เดือดร้อนอะไรหากคืนนี้เขาต้องดูแลคีย์ แต่ตอนนี้ขออยู่อย่างนี้ไปสักพัก มือหนาพันเส้นผมสีเข้มม้วนเล่น ก่อนจะกระชับวงแขนให้เนื้อตัวนุ่มนิ่มนั้นแนบชิดตัวเองมากขึ้น คนในอ้อมกอดเองก็ยินดี ซ้ำแขนเรียวขาวเองก็ตวัดโอบรอบเอวสอบ ริมฝีปากหนายกยิ้มดูความเอ็นดูพร้อมกับเสียงกระซิบที่บอกให้คีย์นั้นฝันดี
เป็นความรู้สึกที่เราได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น ช่องวางระหว่างเราถดถอยน้อยลงไม่มากก็น้อย ความรักความผูกพันธุ์ไม่ต้องเร่งรีบ อาศัยวันเวลาเป็นรอยเชื่อมทั้งสองสิ่งเข้าหากัน เพื่อจะได้ตระหนักเสมอว่ากว่าจะก้าวผ่านช่วงเวลาเหล่านั้นมาได้เราเรียนรู้อะไรมาบ้าง
เรียนรู้ความผิดพลาดและนำไปแก้ไข สิ่งใดไม่ดีให้คิดซ้ำและย้ำทวน ให้ความทุกข์นั้นเป็นดังเช่นบทเรียนที่เคยพลาดพลั้งเพื่อในวันข้างหน้าจะไม่ย้อนกลับมาทำร้ายเฉกเช่นอดีต หากในวันนี้เขาผลีผลามไม่ระงับอารมณ์ตัวเองที่เดือดพล่าน ทุกอย่างก็คงทำร้ายเขาและคีย์เหมือนในอดีตที่ผ่านมา แม้ยังทำทุกอย่างได้ไม่ดีพอ แต่เขาก็เชื่อว่าในวันข้างหน้า คีย์จะไว้ใจและเชื่อใจเขามากพอที่จะยอมเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง
----------------------- PPLight-------------------
วิธีอ่านตัวเต็มเเจ้งไว้หน้าบทความฟิคเรื่องนี้นะคะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ

levspring32@gmail.com
อยากอ่าน NC จัง ถ้าขอตอนนี้ยังจะได้อยุมั้ยค่ะ
sp_jumjung@hotmail.com
คือมินโฮอ่อนโยนแบบนี้เราดีใจที่สุด
หวานมาก ชอบมากกก
เหมือนจะเข้าใจกันเพิ่มมากขึ้น
เปิดใจกันมากขึ้น
มินโฮมีแค่คีย์คนเดียว กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
สนุกมากๆ ค่ะ
คู่นี้น่ารักมากกกก อ่านไปเขินไป ชอบทุกตอนของมินคีย์เลย
ฟินทุกตอน
ขอ nc ด้วยค่ะ aui_tu@hotmail.com
ขอบคุณมากค่ะ
ในที่สุดก็แฮปปี้ ปริ่มมมมเว่อร์
ไรท์คร่า คือค้างอ่ะ ขอบ้างได้มั้ยยยพลีสสสส
Gyufit@hotmail.co.th
ขอบคุณสำหรับความฟินครัช :)
มินคีย์คงเข้าใจและเชื่อใจกันมากขึ้น ฮ่าๆๆ น่ารักๆๆ
พลาดไปหลายตอนเลยทีเดียว แอบเสียดายที่ชิมชางไม่ดล่าให้ชเวมันฟัง มันจะได้หายข้องใจ
แต่ก็ดีมากแล้วที่มินคีย์ก้อได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นสักที ถ้าขอฉากรักมินคีย์กับไรเตอร์ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะยังทันอยู่มั้ย?
เราขอด้วยนะคะ kaluiynafaiy_06@hotmail.com
Ploy135@windowslive.com
ไรเตอร์กัฟถ้าจะขอ NC ยังทันอยู่ไหมกัฟ
tao.omc@gmail.com
ขอสารภาพว่าก่อนหน้านี้เราเป็นฮยอนมินชิปเปอร์เท่านั้น แต่หลังจากที่วันนี้นอนอ่านฟิคเรื่องนี้ทั้งวัน
ฟิคของไรท์เตอร์เรื่องนี้ก็ทำให้เราบ้าคลั่งมินคีย์ไปโดยไม่รู้ตัวเลยค่ะ ><
ชอบคาแร็คเตอร์น้องคีย์มากมากกกกก อ่านแล้วหลงสุดๆจริงๆ >___< 555
ถ้าเป็นไปได้...เรารบกวนขอ NC มินคีย์ทั้งตอนนี้และตอนก่อนๆหน้านี้ด้วยได้มั้ยคะ?
เราไม่เคยอ่านเอ็นซีมินคีย์มาก่อนเลยนะคะเนี่ยย >/////< ปกติจะอ่านแต่ฮยอนมิน 5555
นี่เรากลายเป็นมินคีย์ชิปเปอร์ไปเพราะฟิคนี้จริงๆแล้วหรอเนี่ยย 555
ขอบคุณที่แต่งฟิคสนุกๆมาให้อ่านนะค้า~
อีเมล chubby.kwan@hotmail.com ค่ะ
คีย์นะคีย์จะเล่าก็ไม่เล่าให้มินโฮฟัง นี่ลุ้นแทบตาย พี่ชางมินเหมือนเทพบุตรเลยข่าาาา
อ่านเเล้วเขินจังเลยคะ 55555555 ตอนอ่านนี่มโนตลอดเวลา -/-
ขอเอ็นซีด้วยค้าาาา one_taykey@hotmail.com ขอบคุณคะ~
หลังจากที่ใด้เคลียร์กันบนเตียง ขอให้ตอนหน้าท้องเลยละกัน
^^
ชอบแนวแบบนี้มากๆๆ ขอบคุณค่ะ
ตอนเเรกนึกว่ามินโฮจะรุนเเรงกับคีย์สะอีก
มินโฮนายต้องเชื่อมั่นในตัวคีย์น่ะ เป็นแฟนกันมาตั้งนาน
มินดฮต้องเชื่อใจน้องคีย์ให้มากๆๆๆ
แต่บทที่น่ารักสุดๆเลยขอให้น้องคีย์นะ ตั้งแต่ต้นเรื่องเลยทำไมทำตัวให้น่าปกป้องขนาดนี้ๆๆๆๆๆ โฮรรรรรร
เราติดตามอยู่เรื่อยๆนะคะ สู้ๆนะคะไรท์เตอร์ ~~ !!
ปล. ไม่รู้ว่าขอ NC ตอนนี้ทันรึป่าว เพราะเพิ่งเห็นว่าอัพง่ะ ;______; ถ้าทันก็ขอหน่อยนะค้าา *ทำตาปริบๆ* 555555 sarocha_kitpitak@hotmail.com