[ SHINEE FIC ] Bad Boy : HM & MK

ตอนที่ 61 : Chapter 52

Chapter 52

“ในภาพนั่นคือ พี่ซีวอนกับ....นาย”

       บรรยากาศโดยรอบดูเงียบไปดูถนัด มินโฮจ้องไปยังหน้าจอโทรศัพท์อีกครั้ง

            เตียงนอน

            ซีวอน แล้วก็...คีย์

            ชัดเจนทุกอย่าง ถ้าถามความรู้สึกเขาตอนนี้ ถามว่าโกรธรึเปล่า ก็ต้องแน่นอนอยู่แล้ว แต่ไอสิ่งทีมากกว่าความโกรธ คือ ความสงสัยและไม่เข้าใจมากกว่า แล้วเหมือนว่าเจ้าของเรื่องก็พอจะอ่านสีหน้าเขาออกถึงได้ทำหน้าอยากจะร้องไห้แบบนั้น

            ให้ตายสิ!!

            “หมายความว่ายังไงคีย์” พยายามควบคุมน้ำเสียงให้ปกติมากที่สุด ถึงแม้ใบหน้าคมจะแสดงออกว่าไม่พอใจกับการกระทำในหน้าจอมือถือที่คนตรงหน้าเป็นคนเอาให้เขาดูอยู่มากก็เถอะ

“ไม่ใช่นะมินโฮ มันไม่ได้เป็นแบบนั้น จริงๆเราพูดความจริง”

“นายมีคำอธิบายดีๆกับเรื่องที่เกิดขึ้นนี่ใช่มั้ย” มินโฮกดอารมณ์ตัวเอง พร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาเป็นคนอารมณ์ร้อนแล้วจะให้มาทำใจเย็นแบบนี้ก็ผิดวิสัยเต็มที และหวังอย่างยิ่งว่าคนตรงหน้าเขาจะมีคำอธิบายดีพอที่จะทำให้อารมณ์เดือดๆที่ปะทุกลางอกนี่สงบลงได้

“มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย”

            “...”

“เราขอโทษ เราไม่รู้จะเล่ายังไง”

“แล้วมาบอกกันทั้งที่คำแก้ตัวก็ไม่มี คีย์จะให้ฉันหมายความว่าไง!!”

ให้ตายเถอะ ผมตะคอกใส่คีย์เข้าจนได้ ยิ่งเห็นใบหน้าขาวที่ซีดเซียวลงอย่างเห็นได้ชัดก็พาลทำให้หงุดหงิดเข้าไปใหญ่

หงุดหงิดตัวเองที่ทำให้คีย์รู้สึกกลัว

“แต่เราไม่ได้มีอะไรกับพี่ซีวอนจริงๆ”

“แล้วภาพนี้มันมาได้ยังไง” เอ่ยถามย้ำออกไปอย่างใจเย็น พร้อมกับชี้นิ้วไปยังภาพของคีย์และซีวอนที่เด่นหราอยู่กลางจอ

            “...” คีย์นิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ ก่อนจะส่ายหน้าออกมา เมื่อคนตรงหน้านั้นไม่สามารถมอบคำตอบให้กับเขาได้ ก็คงเหลือแค่อีกคน

“มินโฮ มินโฮจะไปไหนน่ะ” เสียงใสเอ่ยตามเมื่อเห็นร่างสูงเดินไปคว้าเอากุญแจรถจากที่เก็บ

“ไปหาพี่ซีวอน”

“ไม่ต้องไป ไม่เอา อย่าไปได้มั้ย” มือบางคว้าข้อมือใหญ่ไว้แน่นทันทีที่รู้คำตอบ น้ำเสียงอ้อนวอนบวกกับประกายตาร้องขอทำเอาเสียงถอนใจหนักๆหลุดออกมา

“งั้นก็เล่ามาสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

“ฮึก มินโฮ มินโฮไม่ถามไม่ได้หรอ อย่าถามอะไรได้มั้ย”

            “...” มินโฮไม่ได้ตอบอะไร ใบหน้าคมนั้นเบือนหนีเมื่อเห็นว่าหางตาเริ่มจะมีน้ำใส แล้วเขาก็ยังหวังว่าคีย์จะมีคำอธิบายที่จะเล่าให้ฟัง แต่กลับบอกให้เขานั้นหยุดถาม จะไม่ห้ามให้เขาโกรธได้ยังไง

“รูปนี้เราให้มินโฮดูเพราะเราไม่สบายใจ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด แต่เราไม่ได้มีอะไรกับพี่ซีวอนจริงๆ

มินโฮ...มินโฮเชื่อใจเรามั้ย”  มือเล็กนั้นยังคงจับที่ข้อแขน เขย่ามือเรียกให้คนตัวสูงหันหน้ามาฟัง

ดวงตาเรียวรีจับจ้องยังตาคมโตของคนตัวสูงกว่า ไม่บ่อยครั้งนักหรอกที่เวลามีเรื่องเข้าใจผิดกันแล้วอีกฝ่ายจะกล้าสบตาอย่างในขณะนี้

คำถามที่ว่าเชื่อใจจากปากคนตรงหน้าที่เอ่ยออกมา

ก็คงไม่ใช่คำถามที่ต้องการคำตอบอย่างผิวเผิน

“คีย์ไปอาบน้ำเถอะนี่ก็ค่ำแล้ว” มินโฮเอ่ยปัดตอบ ก่อนจะเห็นแววตาเศร้าสร้อย และการพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจแล้วของคีย์ ร่างสูงก็ทรุดตัวนั่งลงยังโซฟามือหนายังกำโทรศัพท์ที่ยังเปิดค้างอยู่ยังรูปเดิม

Rrrrrrrrrrrrr

เสียงร้องดังของโทรศัพท์พร้อมกับชื่อหน้าจอที่ขึ้นว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา ทำให้มินโฮต้องระงับความคิดอันน่าปวดหัวของตัวเองลงก่อนจะถือวิสาสะรับโทรศัพท์แทนคนเป็นเจ้าของ

(มินโฮว่ายังไงบ้างล่ะ) ทันทีที่กดรับสายยังไม่ทันได้เปล่งเสียงใดออกไป คนโทรมาก็เอ่ยถามแทบในทันที แล้วคำถามนั่นก็อดทำให้เจ้าของชื่อผูกคิ้วเข้าเป็นปมไม่ได้

“รู้เรื่องด้วยหรอ”

(ฮืมม มินโฮเองหรอกหรอ) อดถามอย่างแปลกใจไม่ได้ เมื่อคนที่รับสายไม่ใช่เจ้าของมือถือที่เขาโทรหา

“ก็ต้องผมนะสิ รู้เรื่องทั้งหมดใช่มั้ย” มินโฮเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงต้องการคำตอบ เพียงเท่านี้ชางมินก็รู้แล้วว่าคีย์คงไม่ได้พูดอะไรให้เคลียร์

(อืม แล้วคีย์เล่าอะไรให้ฟังบ้างล่ะ)

“เรียกว่าเอาแค่รูปมาให้ดูจะดีกว่า”  

(กะแล้วเชียว ไม่ได้ทะเลาะกันใหญ่โตใช่มั้ยไอเด็กวู่วาม) เอ่ยถามออกไป แล้วก็อดเป็นห่วงคีย์ไม่ได้

“เราแค่คุยกันยังไม่รู้เรื่องเท่านั้น”

(แบบนี้เรียกว่าทะเลาะกันหรือเปล่า) ชางมินถามย้ำ เพื่อต้องการว่าทั้ง 2 คนนั้นไม่ได้ถึงขั้นทะเลาะกันรุนแรง

“เปล่า ไม่ได้ทะเลาะ”

(ที่พูดนี่ชั้นเชื่อได้ใช่มั้ย)

“ก็ต้องได้สิ สรุปว่าผมไม่สมควรจะรู้เรื่องที่เกิดขึ้นอย่างนั้นหรอ”

(แค่คีย์บอมเอารูปแบบนั้นไปให้นายดู ก็บ้าพออยู่แล้ว)

“บ้า ใช่ คีย์บ้ามากที่กล้าเอามาให้ผมดู” พอนึกขึ้นมาก็ทำเอามินโฮเดือดอีกจนได้

(ถ้าคีย์มีอะไรกับซีวอนจริงๆ เขาไม่กล้ากลับมาหานายหรอกมินโฮ รูปที่เห็นนั้นก็เหมือนกัน ถ้าไม่ด็บอกนาย ก็คงทนความรู้สึกผิดที่มีต่อนายไม่ได้ เข้าใจที่ฉันพูดใช่มั้ย)

 “ครับ ผมเข้าใจว่าเขาแคร์ผม แต่มันไม่แย่กับผมไปหน่อยหรอ ที่เอารูปนั้นมาให้ดูแต่เล่นไม่อธิบายอะไรแบบนี้”

(ถ้าคีย์ไม่พูดชั้นก็ไม่พูดหรอกนะ ถึงยังไงก็ไม่อยากให้นายพูดจาข่มหรือตะคอกเขาเพราะต้องการคำอธิบาย)

“ผมก็ไม่อยากทำแบบนั้น แต่ก็อย่างที่บอกไป ยังไงมันก็น่าโมโหอยู่ดี”

(เด็กนั่นน่ะชอบเก็บอะไรไว้กับตัวเอง ยิ่งถ้าเป็นเรื่องที่ทำให้รู้สึกไม่สบายใจหรือรู้สึกไม่ดีมากๆ ก็ยากเต็มที่ถ้าจะให้เล่าออกมา)

“เข้าใจแล้วล่ะครับ แล้วก็ไม่ต้องโทรหาคีย์บ่อยๆ ผมจะขอบคุณมาก”

(บอกคีย์ให้ด้วยล่ะ ว่าชั้นโทรมา)

“ไว้พรุ่งนี้จะบอกให้ วันนี้ดึกแล้ว แค่นี้นะครับ” มินโฮตอบกลับไปก่อนจะวางสาย ยิ่งรู้ว่ามีคนที่รู้เรื่องทุกอย่าง อย่างชางมินก็ทำเอาหงุดหงิดเข้าไปใหญ่

แล้วทำไมต้องเป็นเขาที่คีย์ไม่บอก

ยังไงชางมินก็สำคัญกว่าใช่มั้ย

            คนตัวบางที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เดินออกมาจากห้องนอนก็เห็นว่ามินโฮยังคงกำโทรศัพท์ตัวเองไว้แน่น ก็ได้แต่ลังเลว่าจะเอายังไงดี เพราะใจหนึ่งก็อยากโทรไปปรึกษาพี่ชางมินเพราะดูเหมือนว่าจะคุยกันไม่รู้เรื่อง อีกใจก็ไม่กล้าสู่หน้ามินโฮ แล้วสุดท้ายขาเรียวก็เลือกเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าคนตัวโตกว่าพร้อมกับยื่นมือเพื่อขอโทรศัพท์คืน

“คุยกันก่อน”

“อะ เอ่อ”

“นั่งลงก่อนสิ” คราวแรกที่เห็นก็นึกอยู่แล้วว่าตาตัวเองไม่ได้ฝาดไป เสื้อยืดใส่นอนมันไม่ได้รัดกุมพอจะอำพรางสิ่งคุ้นตาได้เหมือนเสื้อตัวก่อนหน้านี้ ยิ่งตอนนี้อยู่ใกล้ๆแล้วก็มั่นใจว่ามองไม่ผิด รอยจ้ำแดงแม้จะจืดสีลงไปบ้างแล้วก็ยังเด่นชัดบนเนื้อผิวขาวอยู่ดี

 “...” คีย์ที่นั่งนิ่งเงียบอยู่นอน พอมือใหญ่เลื่อนมาจะดึงคอเสื้อให้กว้างขึ้นก็รีบหลบพร้อมกับถามทันที

“มินโฮจะทำอะไร ไม่เอานะ บอกว่าไม่ไง” ขยับหนีมากเข้า มือหนาก็คว้าข้อมือเล็กไม่ให้หลบได้อีก ก่อนจะจ้องลึกไปยังดวงตาเรียว

“แล้วทำไมต้องไม่ได้” ถามย้อนกลับ ทีแรกก็จะเอ่ยถึงชางมินที่โทรเข้ามา แต่พอเห็นรอยแดงบนร่างกาย เลือดร้อนๆก็พาลจับตัวเป็นก้อนใหญ่ห้ามจะไม่ให้รู้ให้เห็นก็ยากเกินคนอย่างมินโฮเต็มที

“ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้ มินโฮ ปล่อยเรา มินโฮเราบอกให้ปล่อย” คนตัวเล็กโวยวายออกมา ยังไงก็ไม่ยอมให้มินโฮได้เห็นไปมากกว่านี้ รู้ว่ามินโฮกำลังโกรธ ยิ่งแบบนี้ก็คงโกรธเข้าไปใหญ่

“คีย์บอกเองไม่ใช่หรอว่าไม่ได้มีอะไร” ถามย้ำออกไปใช่ว่าตัวเองจะไม่เจ็บ ยิ่งหลายเรื่องทับซ้อนกันแบบนี้ยิ่งทั้งเหนื่อยใจ ทั้งโมโหปนกันจนไม่รู้จะต้องใช้สติระงับความรู้สึกส่วนไหนก่อน จนกระทั่งข้อมือเล็กนั่นสะบัดมือเขาออกสุดแรง พร้อมกับเอ่ยว่าด้วยน้ำตาที่เต็มสองข้างแก้ม ก่อนจะเดินหนีเข้าห้องนอนไป

“มินโฮใจร้าย ฮึก ใจร้ายที่สุดเลย”

            เสียงปนสะอื้นนั้นไม่ได้ตะคอกใส่ แต่มันก็ช่วยเรียกสติให้เขา ยิ่งเห็นดวงตาตัดพ้อที่เต็มไปด้วยน้ำใส อารมณ์เดือดดาลก็เหมือนยอมสงบลงให้คนตรงหน้า

มินโฮชะงักฝีเท้าลงพร้อมกับเสียงถอนหายใจ ก่อนจะย่อตัวลงไปคว้าหมอนที่คนตัวเล็กปาเข้าที่อกเขาอย่างจัง

“มินโฮโกรธมากๆเลยใช่มั้ย” คนตัวโตไม่ได้เอ่ยตอบอะไร หากแต่สาวเท้าเข้าไปใกล้ยังเตียงมากขึ้น คีย์เองก็เขยิบตัวถอยออกห่าง จนกระทั้งมือใหญ่นั่นวางหมอนลงบนที่ๆมันควรอยู่

 “มินโฮกะ เกลียดเรา ฮึก เกลียดด้วยรึเปล่า” ริมฝีปากหนาแตะยังกลีบปากบาง ก่อนที่นิ้วมือจะช่วยเกลี่ยเอาหยาดน้ำใสออกจากใบหน้าขาว

“อย่าพูดแบบนั้นคีย์ ฉันไม่เกลียดนาย ไม่มีทางเกลียด ถึงนายจะมีอะไรกับพี่ซีวอนไปแล้วชั้นก็จะไม่ให้นายไปจากชั้นอยู่ดี ให้ตายสิ ทำไมต้องมีเรื่องยุ่งๆแบบนี้ด้วย”

“ฮึกก มินโฮ ขอโทษ ฮึก ขอโทษ ขอโทษ ฮือออออ เรา...เกลียดตัวเอง แต่เรา ฮึก ระเราไม่อยากโดนมินโฮเกลียด” ริมฝีปากหนากดย้ำยังปลายหางตาที่น้ำตาซึม ก่อนจะเปลี่ยนตำแหน่งมายังริมฝีปากหยักสวยให้หยุดเสียงสะอื้นน่าสงสารไม่น่าฟัง

“ชั้นจูบนาย 2 ครั้งไปแล้วแบบนี้ คิดว่ายังรังเกลียดคีย์อยู่อีกมั้ย” แก้วตาคลอน้ำสบตาคู่โตเต็มสายตา ก่อนจะใช้สองมือที่ยังสั่นน้อยๆโอบรอบคอคนตรงหน้า กลีบปากนุ่มเบียดสัมผัสริมฝีปากอุ่น เพียงไม่นานกลีบปากหนาก็ตอบรับสัมผัสหวานที่อีกคนเป็นคนเริ่ม

กดเม้มริมฝีปากล่างก่อนจะดุนลิ้นชื้นเข้าไปยังโพลงปาก รสหวานที่คุ้นชินหากแต่ไม่เคยมีสักครั้งที่ห้ามใจไม่ให้ตะกละตะกาม ยิ่งคิดว่าริมฝีปากหวานนี่มีคนอื่นนอกจากตนได้ลิ้มรส อารมณ์คุกกลุ่นก็พลานให้แรงอารมณ์ส่งผลถึงคนตัวขาวที่กำลังตอบรับรสจูบที่ป้อนหนักหน่วง คีย์เองก็ไม่ใช่จะสัมผัสอารมณ์ของมินโฮไม่ได้ มือบางเองก็ไม่ได้ยกขึ้นผลักไสห้ามปรามคนที่กำลังเอาแต่ใจ ยังคงโอบรอบคอของคนตรงหน้าไว้แน่น แผ่นอกบางก็เบียดเข้ากับอกแกร่ง ปลายลิ้นนุ่มก็ตอบสนองทุกการชักนำของคนที่คุมเกมส์

ริมฝีปากหนายอมถอนออกก่อนที่อีกคนจะขาดอากาศหายใจ อกบางเต้นรัวใบหน้าหวานเชิดรั้นขึ้นสูดอากาศเข้าปอด มือหนาจับผมสีเข้มทัดยังลงใบหูที่ขึ้นสีระเรื่อไม่แพ้ปรางค์แก้มใส

“ขอโทษที่ไม่ได้ตอบทันที ชั้นเชื่อใจคีย์”

มินโฮรู้ว่าไม่ได้คิดไปเองว่าสิ่งที่คนตัวบางทำคือกำลังหาความเชื่อใจจากเขา ในเมื่อเขาไม่ยอมตอบออกมาทางวัจนภาษา อีกคนเลยเลือกที่จะใช้อวัจนภาษาแทน





 

กิ๊วววววววววววววววววว



 

กว่าที่สองร่างจะหลับใหลยังเตียงนอนหลังใหญ่ ก็แลกความหวานหอมทางกายจนเหงื่อโทรม จะไล่ให้ไปอาบน้ำคนตัวบางก็เอาแต่บอกปฏิเสธพร้อมกับมุดใบหน้าน่ารักซุกลงยังอกกว้าง ก็ไม่เดือดร้อนอะไรหากคืนนี้เขาต้องดูแลคีย์ แต่ตอนนี้ขออยู่อย่างนี้ไปสักพัก มือหนาพันเส้นผมสีเข้มม้วนเล่น ก่อนจะกระชับวงแขนให้เนื้อตัวนุ่มนิ่มนั้นแนบชิดตัวเองมากขึ้น คนในอ้อมกอดเองก็ยินดี ซ้ำแขนเรียวขาวเองก็ตวัดโอบรอบเอวสอบ ริมฝีปากหนายกยิ้มดูความเอ็นดูพร้อมกับเสียงกระซิบที่บอกให้คีย์นั้นฝันดี

เป็นความรู้สึกที่เราได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น ช่องวางระหว่างเราถดถอยน้อยลงไม่มากก็น้อย ความรักความผูกพันธุ์ไม่ต้องเร่งรีบ อาศัยวันเวลาเป็นรอยเชื่อมทั้งสองสิ่งเข้าหากัน เพื่อจะได้ตระหนักเสมอว่ากว่าจะก้าวผ่านช่วงเวลาเหล่านั้นมาได้เราเรียนรู้อะไรมาบ้าง

เรียนรู้ความผิดพลาดและนำไปแก้ไข สิ่งใดไม่ดีให้คิดซ้ำและย้ำทวน ให้ความทุกข์นั้นเป็นดังเช่นบทเรียนที่เคยพลาดพลั้งเพื่อในวันข้างหน้าจะไม่ย้อนกลับมาทำร้ายเฉกเช่นอดีต หากในวันนี้เขาผลีผลามไม่ระงับอารมณ์ตัวเองที่เดือดพล่าน ทุกอย่างก็คงทำร้ายเขาและคีย์เหมือนในอดีตที่ผ่านมา แม้ยังทำทุกอย่างได้ไม่ดีพอ แต่เขาก็เชื่อว่าในวันข้างหน้า คีย์จะไว้ใจและเชื่อใจเขามากพอที่จะยอมเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง

 

----------------------- PPLight-------------------

วิธีอ่านตัวเต็มเเจ้งไว้หน้าบทความฟิคเรื่องนี้นะคะ