ตอนที่ 59 : Chapter 50 - 100%-
Chapter 50
นอนไม่หลับ
คีย์ยังคงกลิ้งตัวไปมาบนพื้นที่ข้างแทมินที่ตอนนี้หลับสนิทไปแล้ว มือเรียวอดไม่ได้จะเผลอกดดูรูปถ่ายที่ดาร่าส่งมาเป็นระยะ ความน่าอึดอัดที่อยู่ในใจทำเอาคนตัวบางเลิกล้มความตั้งใจที่จะข่มตาหลับ ก่อนจะสาวเท้าไปยังระเบียงห้องของแทมิน
ลมเย็นที่ปะทะเข้าผิวหน้าก็พอช่วยได้ในระดับหนึ่ง
“มินโฮจะเข้านอนรึยังนะ” บ่นเสียงเบาออกมา ตาเรียวรีก็มองไปยังนาฬิกาที่บอกเวลาเที่ยงคืนกว่าเข้าไปแล้ว
ยังไงก็รับปากไว้แล้วว่าจะโทรหา
(กำลังจะเข้านอนหรอคีย์) คนตัวบางสะดุ้งตัวเล็กน้อย เพราะดูเหมือนเขาจะยังไม่ได้ยินเสียงสัญญาณโทรศัพท์ด้วยซ้ำ เสียงของมินโฮก็แทรกเข้ามาก่อนแล้ว
“อืม แล้วมินโฮล่ะ นอนรึยัง”
(นอนไม่หลับ)
“มินโฮเป็นอะไรไม่สบายรึเปล่า”
(เพราะนายไง)
“เราหรอ” คนตัวบางถามกลับเสียงอ่อนทั้งที่ไม่ได้เข้าใจความหมายเจ้าของเสียงทุ้มเลยสักนิด
(พรุ่งนี้ต้องไปดูรายละเอียดงานแต่เช้า กว่าจะกลับก็หัวค่ำเลย)
“ถ้าอย่างนั้นมินโฮก็ควรเข้านอนได้แล้วนะ”
(พรุ่งนี้ตอนที่ชั้นกลับมาที่ห้อง จะเห็นนายใช่มั้ยคีย์)
“...”
(ถ้านายเงียบชั้นจะไปรู้ได้ไงว่านายกำลังพยักหน้าหรือส่ายหน้าปฏิเสธ) เสียงทุ้มที่เอ่ยออกมา ทำเอาคีย์อดยิ้มจางไม่ได้
“มินโฮ”
(ครับ) เสียงขานรับที่เอ่ยตอบ ทำเอาแก้มขาวอดจะร้อนผ่าวไม่ได้
“เราคิดถึงมินโฮนะ”
(ได้ยินแบบนี้ ก็หายห่วงหน่อย ห่มผ้าดีๆด้วยล่ะ)
“อืม ฝันดีนะมินโฮ” พอได้ยินเสียงตอบรับของอีกฝ่าย นิ้วเรียวก็กดยังปุ่มวางสาย
คนตัวบางแหงนหน้ามองท้องฟ้า
มินโฮที่ใจดี มินโฮที่มอบความอ่อนโยนให้ยังชัดเจนแล้วรู้สึกขอบคุณทุกครั้ง
“ถ้าเราเป็นพี่ชางมินป่านนี้คงไม่เครียดแบบนี้สินะ” ริมฝีปากสวยพรูลมออกจากปาก ใบหน้าหวานเองก็เคร่งเครียด
“ถ้าเป็นอย่างพี่ชางมินคงแก้ปัญหาได้ทุกเรื่อง อ่า จริงสิ” คิดได้แบบนั้นก็อดจะเอากำปั้นเล็กๆเคาะหัวตัวเองไม่ได้
ทำไมเขาถึงไม่ปรึกษาพี่ชางมินนะ
“ถ้ามีคนรู้เข้านี่คงดูไม่จืดเลยนะไอมินโฮ” คนตัวสูงอดจะบ่นกับตัวเองไม่ได้ ตาคมโตจ้องไปยังตุ๊กตา 4 ตัวที่นอนกองอยู่ข้างๆ ด้วยเหตุผลและความรู้สึกที่ว่า
เตียงมันกว้างเกินไป
ถ้าอีกฝ่ายไม่ยอมโทรมา มินโฮก็คงข่มตาหลับไม่ลงแน่ๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่เขารู้สึกว่าขาดคีย์ไม่ได้
บางทีอาจจะเพราะเสพติดกลิ่นหอมหวานจากคนตัวเล็กมากเกินไป หรืออาจจะเพราะความน่ารักน่าถนอมที่เจ้าตัวมีไม่เคยเปลี่ยน จนกระทั่งคนอย่างเขาคิดอยากจะปกป้องและดูแล
“พรุ่งนี้เจ้าของแกมาเมื่อไหร่ก็กลับไปนอนที่โซฟาตามเดิมเลยรู้มั้ย” เสียงทุ้มเอ่ยบ่นกับตุ๊กตาที่นอนเรียง ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดไฟเพื่อเข้านอน
.
.
.
“ให้ตายสิ” มือหนาส่งคืนโทรศัพท์ให้กับคนเป็นเจ้าของ ก่อนจะขยี้ผมเจ้าของใบหน้าหวานแรงๆเสียหนึ่งที
ก็จะไม่ให้เขาตรงดิ่งมาที่เกาหลีได้ยังไง ในเมื่อคนปลายสายเมื่อคืนโทรมาปรึกษา สิ่งที่เอ่ยออกจากปากก็ไม่รู้คนฟังจะเข้าใจดีหรือไม่เข้าใจดี ยิ่งพูดก็ยิ่งจับน้ำเสียงกังวลได้ชัดขึ้นเรื่อยๆ และยังไม่ทันที่ชางมินจะสรุปใจความสำคัญได้ เสียงที่ชอบฟังจากกระจับปากสวยก็ขาดๆหายๆปนกับเสียงสะอื้นเข้าซะงั้น เจ้าตัวเลยคิดว่าไปหาคนตัวเล็กนั่นดูจะง่ายกว่าเยอะ เรื่องระยะทางระหว่างเกาหลีญี่ปุ่นนั้นก็ไม่ได้ลำบากอะไร ยิ่งคนที่จะไปหาเป็นคนตัวบางที่ครั้งหนึ่งเขาเคยอยากที่จะเป็นคนปกป้องดูแลด้วยแล้วล่ะก็ ไม่ได้ดูเป็นเรื่องใหญ่สักนิดที่ตอนนี้เขาจะนั่งอยู่ข้างๆคีย์
“ดาร่าคงอยากให้คีย์เลิกข้องเกี่ยวกับมินโฮ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกกับคนตัวเล็กกว่าที่กำลังจ้องมาที่ตัวเองโดยไม่กระพริบตา
“ดาร่าเขาชอบมินโฮมากใช่มั้ยครับ ถึงทำแบบนี้”
“บางทีอาจแค่อยากแกล้งนายก็ได้นะ”
“แกล้งผมหรอ” คนตัวบางหน้าเหวอออกมา ก่อนจะได้รับรอยยิ้มเอ็นดูเป็นการตอบกลับ มือใหญ่ส่งไปหยิกแก้มที่ดูจะเต็มอิ่มมากกว่าเมื่อก่อนเสียหนึ่งที
“พี่จะไปคุยกับดาร่าให้เราแล้วกัน”
“ขอบคุณพี่ชางมินมากนะครับ ถ้าไม่ได้พี่ชางมินผมคงไม่รู้ว่าทำไงดี”
“ถึงแม้จะเป็นได้แค่พี่ชายของคีย์พี่ก็พร้อมช่วยเราทุกเรื่อง แล้วพี่ก็ดีใจนะ ที่คีย์ยังคิดถึงพี่น่ะ”
“ผมนี่ชอบเป็นภาระให้พี่เสมอเลย” กล่าวเสียงเบาก่อนจะก้มมองตักตัวเอง
“ฮ่าๆ นั่นสินะ แล้วว่าแต่เราไม่โกรธมินโฮหรือไงเห็นกับตาไม่ใช่หรอว่าออกไปกับดาร่าน่ะ”
“ผมก็ไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไงดี คงโกรธแล้วเสียใจมากกว่านี้มั้งฮะ ถ้าผมเองก็ไม่มีความผิด”
“เจ้าเด็กโง่ รู้รึเปล่าว่าโชคดีมากแค่ไหนที่ซีวอนมันยังมีความเป็นคนอยู่บ้างน่ะ” ว่าแล้วมือใหญ่ก็ขยี้ยังผมนุ่มมือของคีย์จนไม่เหลือทรงไปอีกรอบ
“อ่า พี่ชางมินแกล้งอีกแล้ว”
“แล้วเรื่องมินโฮกับดาร่า คีย์ก็สบายใจเถอะนะ มินโฮกับดาร่าคงเป็นแค่เพื่อนร่วมงานกัน”
“จริงหรอฮ่ะ” ตาที่เคยเรียวเล็กกับเบิกกว้างด้วยความดีใจที่ได้ยินอีกฝ่ายพูดออกมาแบบนั้น
“อืม ก็ใช่นะสิ ไม่งั้นรูปที่เห็นคงไม่ใช่คีย์กับพี่ซีวอนหรอก ถ้าดาร่าสามารถถ่ายภาพตัวเองกับมินโฮบนเตียงเดียวกันได้ แบบนั้นง่ายกว่าจะมีรูปของคีย์กับซีวอนเยอะเลยนะ”
“...”
“ถ้าอยากรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับมินโฮ พี่ว่าคีย์ถามเจ้าตัวตรงๆดีกว่านะ”
“ผมไม่กล้านี่” พูดแล้วก็อดจะยู่หน้าตัวอย่างคนปลงตกไม่ได้
“เป็นแฟนกันเรื่องแค่นี้ไม่เป็นไรหรอกรู้มั้ย ดีกว่ามานั่งคิดเองเออเอง เรื่องที่เข้าใจไม่ตรงกันก็จะได้ตรงกัน”
“ผมจะลองดูนะครับ”
“อื้ม ดีมาก แล้วก็มื้อนี้เราเลี้ยงพี่ด้วยนะ” คนตัวโตหัวเราะออกมาเมื่อเห็นคนอายุน้อยกว่ารีบเปิดกระเป๋าตังค์ดูว่าพกเงินมาเท่าไหร่ทันทีที่เขาเอ่ยว่าให้เลี้ยง
ก็ของที่วางอยู่เต็มโต๊ะนี่น้อยเสียเท่าไหร่ล่ะ ก็โทษฐานเล็กๆที่ทำให้เขาต้องข้ามประเทศมากระทันหันขนาดนี้
.
.
.
กึก กึก กึก
เสียงของรองเท้าส้นสูงที่ใกล้เข้ามาทำให้คนที่กำลังเอนตัวหลับตากับพนักพิงหลังต้องค่อยๆลืมตาขึ้น มือสวยดึงแว่นกันแดดสีชาออกก่อนจะมองไปยังร่างสูงตรงหน้า
“ก็คิดว่าจะเป็นคีย์บอมเสียอีก” เสียงหวานเอ่ยพร้อมทรุดตัวนั่งลงยังพื้นที่ว่าง การที่เจ้าตัวมายืนอยู่ที่ตรงนี้ได้ก็เพราะข้อความที่ส่งมาจากเบอร์ของคีย์ที่บอกนัดสถานที่เขาไว้เสร็จสรรพ
อันที่จริงก็ไม่น่าจะเป็นไปได้อยู่แล้วที่คีย์จะเป็นคนเอ่ยนัดเขาออกมาเจอ
แต่ก็คิดไม่ถึงว่าคนที่จะได้พบนั้นคือ ชางมิน
“พี่กลับมาจากญี่ปุ่นเมื่อไหร่กันคะ”
“เมื่อเช้า”
“อ้อ อย่างนั้นหรอคะ”
“ดาร่า”
“ก็ยังรักคีย์บอมอยู่สินะคะ ถึงได้ดั้นด้นมาถึงเกาหลีได้ จริงๆพี่น่าจะอยู่ข้างชั้นเสียมากกว่า คนที่ได้ประโยชน์ยังไงก็ต้องเป็นพี่แน่ๆ”
“ทำไมถึงชอบทำร้ายคีย์ คีย์เขาไม่เคยคิดร้ายกับเธอเลยนะ”
“ก็ดาร่าไม่ชอบนี่คะ พี่ชางมินเองน่าจะรู้ดีไม่ใช่หรอ”
“ถ้าเธอชอบมินโฮด้วยใจพี่ก็คงไม่รู้สึกว่าเธอนิสัยแย่ได้ขนาดนี้หรอกนะ”
“พี่ชางมิน!!”
“ถ้าลองว่าคนที่มินโฮรู้สึกพอใจไม่ใช่คีย์สิ เธอจะยังชอบคนที่เขามีเจ้าของขนาดที่คิดจะแย่งรึเปล่า”
“พี่น่ะเข้าข้างคีย์”
“มองตาพี่สิดาร่า” เจ้าของชื่อทำตามคำสั่งพร้อมกับเหน็บแนมออกไปด้วยคำพูด
“จะด่าว่าอะไรอีกล่ะคะ”
“คนที่เพียบพร้อมขนาดเธอ ไม่จำเป็นเลยนะที่ต้องรู้สึกอิจฉาหรือเกลียดชังใคร”
“...”
“เธอเป็นคนสวย เธอเก่งมีความสามารถและมีโอกาสได้เลือกทางเดินที่เธออยากจะก้าว มีพ่อแม่ที่รักและคอยสนับสนุนเธอทุกอย่าง คนที่เกิดมาพร้อมกับความสุขมากมายแบบเธอควรรู้จักการแบ่งปันมากกว่าลิดรอนความสุขของคนอื่น”
“พี่ พี่จะมาพูดกับฉันแบบนี้ทำไม”
“คีย์เขาสู้อะไรเธอไม่ได้เลยสักนิด หากเธออยากได้คนที่ดูแลและปกป้องเธอด้วยความรัก พี่เชื่อว่ามี แล้วพี่ก็เชื่อว่ามีมากเหลือเกินคนที่พร้อมจะให้เธอเป็นที่หนึ่งในทุกๆเรื่อง”
“ฮึก พี่มันบ้า พี่ชางมิน” คนตัวบางร้องไห้ออกมาในที่สุด ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าตัวเองมีความสุขกับชีวิตมากแค่ไหนถ้าไม่มีอคติกับคีย์เพราะเรื่องงี่เง่าในหัวตัวเอง ที่ไม่รู้เผลอทำลายคุณค่าชีวิตตัวเองไปมากเท่าไหร่
ชางมินยกยิ้มจางๆก่อนจะแนบริมฝีปากลงไปยังกลีบปากสวย ตามด้วยเสียงลั่นชัตเตอร์ที่ทำเอาร่างบางผละออกจากคนตัวสูงแทบในทันที มือเรียวรีบปาดคราบน้ำตาที่หางตาออกจนคนตัวสูงหัวเราะออกมาเบาๆ
“พี่ นั่นพี่คิดจะทำอะไร”
“พี่ไม่ทำอะไรหากเธอไม่คิดจะทำร้ายคีย์อีก”
“ชั้นนี่ดูโง่มากเลยสินะคะ”
“เรื่องที่พูดออกไป ดาร่ารู้ดีและสัมผัสมันได้ สักวันถ้าเธอเจอคนที่เธอรักและเขารักเธอ เธอจะมีความสุขมากกว่าการแย่งความรักมาจากใครรู้มั้ย”
“...”
“คีย์คบกับมินโฮก็ใช่ว่าจะมีความสุขอะไรมากมาย เธอเองก็รู้นี่ดาร่า กล่าวหาคีย์ไว้อย่างไรบ้าง กว่ามินโฮจะเข้าใจคีย์ได้ก็ใช้เวลาไปตั้งเท่าไหร่ พี่อยากให้คีย์มีความสุข เด็กคนนั้นไม่ได้โชคดีเหมือนเธอนะ”
“ชั้น ชั้นเข้าใจแล้ว”
“เข้าใจก็ดีแล้ว ต่อจากนี้ลองมองรอบตัวเสียใหม่พี่เชื่อว่าเธอจะมีความสุขกว่าวันที่ผ่านมา”
ชางมินเดินจากไปไกลแล้ว แต่คำพูดมากมายก็ยังวนให้เขาเก็บไปคิดและถามตั้งคำถาม ถามตัวเองเสียมากมาย หญิงสาวหัวเราะให้กับความงี่เง่าของตัวเองที่ผ่านมาเบาๆ ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาลบภาพของซีวอนและคีย์ทิ้ง มือเรียวพิมพ์ข้อความสั้นๆออกไปยังเบอร์ของคนที่เมื่อครู่นั่งอยู่ข้างกัน
‘ชั้นลบรูปคีย์กับซีวอนทิ้งไปแล้ว ถ้าหากรูปของชั้นและพี่หลุดออกไปรับผิดชอบชั้นด้วยนะคะ คำว่ารับผิดชอบของชั้น ชั้นรู้ว่าพี่เข้าใจ :)’
“ถึงชั้นจะคิดอะไรได้มากขึ้น นายก็เป็นคนที่น่าอิจฉาอยู่ดีนะคีย์บอม”
--------------------PPLight----------------------
เแต่งตอนนี้แล้วแบบ พี่ชางมินคะ พี่เป็นพระเอกเลยมั้ยยย มินโฮนี่แย่แย่
ง้อออ~ หน้าฟิคในเด็กดีนี่มันมีปัญหาอะไร
หากอ่านไม่สบาบตา ว่าเด็กดีนะคะ เเพรวไม่เกี่ยว 55555+
ขอบคุณรีดเดอร์ที่เเบ่งปันความคิดถึงให้เเพรว เเอร๊กกกกกก ดีจายยยย
ตอนหน้านี่เอาไงดี ช่วยคิดหน่อยสิ 5555+
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ทีนี้ออมม่าก็ไปหาพี่มินนะ
หวังว่ารูปที่ดาร่าลบไปนะ จะหมดไปจิงๆนะ
ทำไมนะ คีย์บอกชเวไปเถอะ เรื่องจะได้จบๆ อธิบายไปเลย
ดาร่าถ้าเธอคิดจะกลับตัวแล้วจริงๆ ก็คงจะดีมากๆ
ขอบคุณพี่ชางมินจริงๆ ที่ช่วยคีย์ได้มากมายขนาดนี้
มินคีย์กลับมาหวานไวๆนะ :)
ขอบคุณไรท์สำหรับความฟินคะ
ดาร่าในที่สุดเทอก็ปล่อยคีย์แล้วสินะ *^*
ถ้าไม่มีชางมินเรื่องคงจะจบได้ยากกว่านี้
เห็นด้วยกับไรเตอร์ ให้พี่ชางมินเป็นพระเอกเลย ตอนนี้คือหล่อเท่มากอ่ะ เลิ๊บ ><
ดาร่าก็ลบรูปแล้วเหมือนแค่พี่คีย์แล้วนะ ไปคุยกับมินโฮดีๆนะ ชเวห้ามรุนแรงกับพี่คีย์ด้วย
แอบเห็นด้วยกับไรเตอร์เบาๆนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ(วิ่งหลบลูกบอลล) ดีอ่ะ ที่ดาร่าเข้าใจด้วย
แอบคิดไว้แล้วว่า ยังไงชิมชางก็ต้องช่วยคิมคีย์ได้ แต่คิมคีย์ก็ต้องไปคุยกับชเวตรงๆ
ด้วยอ่ะ ไม่งั้นก็จะค้างคาใจกันอีก รอบทสวีทแสนหวานขิงมินคีย์ต่อไป ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอให้ตอนต่อใปมีแต่ความสุข สวีทหวีดวิ้วทีเถอะ
รอฉากนี้มานานๆๆๆๆ และขอให้มาเร็วๆๆๆ สาธุ ^^
ดาร่าตอนนี้เทอเป็นนางร้ายที่น่ารักดีนะ 555
ฟินมากค่ะตอนนี้ คิกคิกไรเตอร์น่ารัก มามะเอาปากมาจูบ2ที
อ่านตอนประมาณเที่ยงคืนทำเอาเค้าฟินแตกไปเลยอ่ะ
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก มะมา จุ๊บให้กำลังใจจะได้อัพอีก
หุหุหุหุหุ
อ่านตอนประมาณเที่ยงคืนทำเอาเค้าฟินแตกไปเลยอ่ะ
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก มะมา จุ๊บให้กำลังใจจะได้อัพอีก
หุหุหุหุหุ
ลืมเนื้อเรื่องไปแล้วอย่างที่บอกเลย5555
เนื้อเนื่องต่อไปจะเป็นไงนะ!มินโฮจะรู้เรื่องมั้ย!แล้วจะเข้าใจคีย์รึเปล่า
ดีใจๆๆๆที่ได้อ่านเรื่องนี้ต่อ นึกว่าจะลืมซะแล้ว
มาอัพเร็วๆน๊าา
ดีใจๆๆๆที่ได้อ่านเรื่องนี้ต่อ นึกว่าจะลืมซะแล้ว
มาอัพเร็วๆน๊าา
แต่ไม่เป็นไร รอต่อไป ไม่รู้ชาติไหนนางจะมาต่อให้ครบ ร้อย
เห็นใจรีดเดอร์ตาสีน้ำตาลเข้มด้วยเถิด หาฟิคถูกใจอ่านยากเหลือเกิน
น้องคีย์ยังคงมุ้งมิ้งน่ารักน่าฟัด
แล้วอิอ๊อดล่ะ?
รอติดตามตอนต่อไป
แต่เราก้อเข้าใจว่า ไรเตอร์ก็ยุ่ง ขนาดเราเองยังเพิ่งได้เข้ามาอ่านเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รู้สึกกลัวว่า นี่จะเป็นท้องฟ้าสดใส ก่อนจะมีพายุทอร์นาโด ไม่เอานะ ไม่อยากอ่านมินคีย์
ดราม่ากันอีกแล้วววว ชเวขาดคิมคีย์ไม่ได้แล้ววว ดีนะที่คิมคีย์คิดจะปรึึกษาชิมชาง ไม่งั้นนะ
อาจจะดราม่าเข้าขั้นเลวร้ายก็ได้ ดาร่านี่จะมาอะไรหนักหนาว่ะ นิสัยไม่ดีอ่ะ ขอบคุณไรเตอร์นะค่ะ ^^
ยังไงก้อต้องคู่กับพระเอก
ขอให้รูปนั้นถูกลบออกไป
คีย์กลับไปหามินโฮเร็วๆนะะ
แล้วก็ขอให้รูปที่ดาร่าคิดจะใช้แบล็คเมล์คีย์ลอยหายไปกับสายลม 5555555555 *devil voice*