ตอนที่ 58 : Chapter 49
Chapter 49
“เมื่อกี้พี่จงฮยอนโทรหาผมหรือมีอะไรหรือเปล่าฮะ” ทันที่ที่วางสายจากคีย์ไป สายซ้อนที่ไม่ได้รับก็โชว์ยังหน้าจอให้คนตัวเล็กเห็น พอเห็นว่าเป็นชื่อของใครนิ้วเรียวก็กดยังปุ่มโทรทันที
“ถ้าไม่มีธุระพี่โทรหาไม่ได้หรือไง” น้ำเสียงเอ่ยตัดพ้อนิดๆ หากแต่ในความเป็นจริงเจ้าตัวกำลังยิ้มกริ่ม
“โทรหาได้สิฮะ” เสียงหวานเอ่ยตอบกลับทันที ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะเล็กๆจากปลายสาย
“มะรืนนี้ก่อนแทมินไปค่าย ไปเที่ยวกันโอเคมั้ย”
“เยี่ยมเลยฮะ พอไปค่ายต้องไม่เจอพี่จงฮยอนตั้งหลายวัน” ตอบกลับอย่างดีใจ
“อะไรกันเราก็เจอกันออกจะบ่อยไป”
“ไม่บ่อยเลยนะฮะ พี่จงฮยอนน่ะมั่วแล้ว” คนตัวเล็กเถียงออกไปทันที
“ก็ไม่ค่อยจะว่างตรงกันเลยนี่ เอาไว้อย่าลืมว่ามะรืนนี้มีนัดกับพี่นะแทมิน” จงฮยอนเอ่ยย้ำเด็กขี้ลืมอีกครั้ง
“พี่ก็รู้นี่ว่าถ้าเป็นเรื่องของพี่ผมไม่ลืมอยู่แล้ว แค่นี้ก่อนนะครับพี่จงฮยอน” เอ่ยบอกปลายสายก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงยังกระเป๋า แล้วคว้าเอาหนังสือการ์ตูนที่อ่านค้างไว้ก่อนหน้าขึ้นมาอ่านต่อ
เกือบครึ่งชั่วโมงเต็มคนตัวขาวก็มาถึงยังมหาลัย ตาเรียวมองกวาดไปรอบๆทิศทางการเดิน พร้อมกับที่ต้องเผชิญสายตาอีกหลายคู่ที่เพ่งตรงมาที่เขา พอคนพวกนั้นเดินผ่านไป เสียงนินทาไล่หลังก็ตามมาติดๆ
เรื่องเดิมๆ
ถึงจะบอกว่าชินยังไง มันก็รู้สึกแย่อยู่ดี คีย์ถอนหายใจออกมา ก่อนจะรีบก้มหน้าก้มตาเดินเพราะไม่อยากสบตากับใครอีก
“นั่นไงคีย์ที่ตอนนี้กำลังมีข่าวกับมินโฮน่ะ”
“มินโฮโดนนายนั่นหลอกสินะ”
“แต่เก่งจริงนะ ครั้งก่อนก็พี่ชางมินไปที”
ดวงตากลมใสที่จดจ้องยังหนังสือการ์ตูนเล่มโปรดจำต้องลดสายตาลง เมื่อเสียงนินทาที่แว่วเข้าหูนั้นเป็นชื่อคุ้นเสียเหลือเกิน สายตามองตามทิศทางของเจ้าของเสียงที่เดินผ่านไป ก่อนจะเห็นคนที่ตัวเองรอกำลังก้มหน้าก้มตาเดินมาทางนี้
และคงเดินเลยเขาไปแน่ๆถ้าไม่คว้าเอาข้อมือนั้นไว้
“อ่ะ แทมิน”
“เดินไม่มองทางเลยนะฮะ” คนตัวเล็กว่าพร้อมกับรอยยิ้ม คีย์เองก็ยิ้มเจื่อนออกมา ก่อนจะทรุดตัวลงยังที่ว่างด้านตรงข้ามของแทมิน
“กินขนมมั้ยฮะ ของหวานๆทำให้หายเครียดได้นะ” คนตัวเล็กผลักเอาโดนัทชิ้นกลมที่อยู่ในถาดให้คนตรงหน้า
“หน้าพี่เครียดขนาดนั้นเลยหรอแทมิน” คีย์เอ่ยอย่างเป็นกังวล มือขาวก็ยื่นไปหยิบโดนัทมากินตามคำเชื้อเชิญ
“ไม่ค่อยเท่าไหร่หรอกฮ่ะ แค่คิ้วจะผูกเป็นโบว์ได้อยู่แล้ว” แทมินทำเสียงจริงจังออกออกไป
“...” คนตัวบางไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ หากแต่ปลายนิ้วเรียวทั้งสองมือ ยกขึ้นกดๆยังคิ้วเรียวของตัวเอง ท่าทางจริงจังนั่นทำเอาแทมินอดจะยิ้มขำไม่ได้ ใจจริงก็อยากจะหัวเราะออกมา แต่ติดที่ว่าพี่คนน่ารักของเขากำลังดูซีเรียสจริงๆนี่สิ
“ปรึกษาผมได้นะฮะ” ตาเรียวมองหน้าคนอายุน้อยกว่าตาปริบๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมา เห็นแบบนั้นแทมินก็หน้าเหวอแทบจะทันที
“พี่คีย์ไม่เชื่อใจผมหรอ ผมเสียใจนะฮะ” ได้ยินคนเป็นน้องพูดแบบนั้น ใบหน้าหวานก็ส่ายหน้าปฎิเสธออกมาทันที
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะแทมิน”
“แล้วอย่างไหนล่ะฮะพี่คีย์” ตากลมจ้องลึกเข้าไปในตาคนตรงหน้า คีย์ก็อยากจะก้มหน้าหนีอยู่หรอก แต่สายตาเว้าวอนที่ชัดเจนของแทมินก็ไม่ทำให้กล้าหันหนีไปไหน
“พี่ทำผิดกับมินโฮ”
“ร้ายแรงมากรึเปล่าล่ะฮะ”
“แล้ว แล้วแบบไหนถึงจะเรียกว่าร้ายแรงล่ะ” คีย์ถามกลับคนที่กำลังจ้องหน้าตัวเองตาแป๋ว
“เอิ่มมม แล้วพี่คีย์คิดว่าความผิดพี่ร้ายแรงมั้ยล่ะฮะ” ใจจริงก็อยากจะถามว่าคนตรงหน้าไปทำอะไรมาถึงได้กังวลขนาดนั้น แต่แทมินก็รู้ดีอยู่แล้วว่าคีย์ไม่ใช่คนที่จะยอมพูดอะไรง่ายๆ ถึงได้เลือกคำถามที่ไม่ทำให้คีย์หนักใจที่จะตอบแทน
“พี่ว่า...ร้ายแรงนะ” คนตัวบางตอบออกไปพร้อมกับใบหน้าซีดขาว สิ่งที่ทำลงไปทั้งหมดยังชัดในความรู้สึกคีย์อยู่เลย ยิ่งคิดว่าขนาดตัวเองยังรู้สึกรับไม่ได้ขนาดนี้ ถ้ากับมินโฮถ้ารู้เรื่องเข้าแล้วล่ะก็...
“แล้วพี่จะเล่าให้พี่มินโฮฟังมั้ยฮะ”
“พี่ไม่รู้จะบอกมินโฮยังไง ถ้าพูดแค่คำว่าขอโทษแล้วมินโฮเข้าใจคงดี” เสียงแผ่วเบากับน้ำเสียงกังวลที่ถ่ายออกมาทำเอาแทมินขมวดคิ้วหมุ่น
บางทีจะเหมือนกับที่พี่จงฮยอนไม่ยอมบอกกับเขารึเปล่านะ
ถึงได้เอ่ยแต่คำว่าขอโทษ
“ผมเข้าใจความรู้สึกพี่นะฮะ เรื่องบางเรื่องไม่พูดอาจจะดีกว่า” คีย์ถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมาเมื่อได้ยินคำกล่าวจากคนอายุน้อยกว่า แต่ยังไม่ทันจะได้รู้สึกสบายใจ คำพูดของแทมินก็ทำเอาคีย์บอมรู้สึกจุกที่อกอย่างช่วยไม่ได้
“แต่กับพี่มินโฮ คำขอโทษ มันต้องมาคู่กับเหตุและผล ถ้าพี่ไม่อธิบายให้ฟัง ผมว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะที่ทำให้พี่มินโฮอยู่เฉยได้น่ะ จริงๆแล้วก็มนุษย์ทุกคนนั่นแหละฮะ ขึ้นชื่อว่าแฟนด้วยแล้ว มันคือเรื่องของคนสำคัญเลยนะฮะ”
นั่นสินะ ขึ้นชื่อว่าแฟน มีเรื่องไม่เข้าใจก็ต้องอธิบายให้กันฟัง
ผมใจดีกับพี่มากไปหรือเปล่าฮ่ะพี่จงฮยอน ถึงได้รอจนกว่าพี่จะพร้อมแล้วเล่าให้ฟังเอง
“พี่ไม่อยากทะเลาะกับมินโฮเลย ไม่อยากโดนมินโฮโกรธ”
Rrrrrrrrrrrr
“อ่า ผมว่าตอนนี้พี่คีย์ควรรับสายพี่มินโฮได้แล้วนะ เดี๋ยวจะโกรธกันเรื่องนี้เพิ่มอีกเรื่องคงไม่ดีแน่” คนตัวเล็กเอ่ยพร้อมกับยิ้มบาง คีย์เองก็หยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า
“ไม่รีบรับเดี๋ยวสายจะหลุดนะฮะ”
“พี่ยังไม่พร้อมจะคุยกับมินโฮเลย แทมิน...ช่วยหน่อยสิ”
“ผมหรอฮะ” นิ้วเรียวชี้ที่ตัวเอง ก่อนจะได้รับการตอบกลับของคีย์โดนการพยักหน้าพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ส่งมาให้ คนตัวเล็กกดรับสาย ยังไม่ทันจะได้กรอกเสียงลงไปปลายสายก็ใส่มายืดยาว
(ชั้นโทรไปตั้งหลายรอบทำไมเพิ่งรับสาย ข้อความที่ส่งไปก็เห็นแล้วใช่มั้ย ทำไมถึงไม่โทรกลับชั้นล่ะ)
“พี่มินโฮ นี่ผมนะฮะ แทมิน”
(แล้วคีย์ล่ะ ทำไมแทมินถึงรับโทรศัพท์ได้ คีย์ไปไหน) น้ำเสียงหงุดหงิดชัดเจนของมินโฮทำเอาแทมินอดหน้ายู่ไม่ได้ คีย์ที่มองอยู่ก็รู้ว่าปลายสายคงกำลังโกรธเขาอยู่แน่ๆ
“ก็นั่งอยู่ตรงหน้าผมแหละฮะ”
(ทำไมไม่เป็นคนกดรับสาย)
“สงสัยรู้ว่า จะโดนพี่มินโฮเสียงดังใส่แบบที่ผมได้ยินเมื่อครู่มั้งฮะ” คนตัวบางเอ่ยจบพร้อมกับหัวเราะออกมา
(เฮ้อออ แล้วนี่ทำอะไรกันอยู่)
“กินขนมอยู่ที่ใต้คณะครับ”
(งั้นพี่ขอสายคีย์หน่อย)
“พี่มินโฮ~” คนตัวเล็กเรียกเสียงอ่อน ปลายสายที่ได้ยินก็พอจะรู้ทันทีว่าคนตัวบางต้องอ้อนขออะไรแน่ๆถ้ามาด้วยน้ำเสียงแบบนี้
(จะเอาอะไรล่ะแทมิน)
“ฮ่าๆ รู้ทันผมอีกแล้ว ผมขอยืมพี่คีย์กลับบ้านนะฮะ” ได้ยินแบบนั้นคนที่พลอยตกใจไปด้วยก็คือคนเป็นเจ้าของชื่อ ใบหน้าหวานที่เป็นกังวลในตอนแรกเปลี่ยนไปตลกจนแทมินนึกขำ
แล้วดูเหมือนไม่ใช่แค่คีย์ที่ตกใจกับคำพูดของเขา ปลายสายที่เผลอขึ้นเสียงถามออกมาก็คงจะแปลกใจไม่แพ้กัน
(ว่าไงนะแทมิน)
“ก็ขอยืมพี่คีย์กลับบ้านไงฮะ ผมได้หนังมาจากดงโฮ ก็เลยอยากชวนพี่คีย์ไปดูเป็นเพื่อนหน่อย ได้อยู่แล้วใช่มั้ยฮะ” คนตัวเล็กเอ่ยพร้อมตอบคำถามแทนมินโฮว่าอนุญาตเรียบร้อย จนเจ้าของเสียงทุ้มต้องเอ่ยเสียงแทรกทันที
(อย่ามาพูดเองเออเองสิแทมิน)
“พี่ก็อยู่กับพี่คีย์ทุกวัน ให้ผมยืมวันเดียวไม่ได้หรอฮ่ะ นะ นะ นะ พี่มินโฮ” เสียงใสที่เอ่ยอ้อนก็ทำเอามินโฮใจอ่อนตามไปด้วย ใจจริงก็ไม่อยากให้คีย์ไปค้างที่ไหน
(งั้นให้พี่คุยกับคีย์ก่อน)
“โอเคได้เลยฮะ” คนตัวเล็กตอบตกลงก่อนจะส่งยืนโทรศัพท์คืนให้กับคนเป็นเจ้าของ คีย์ลังเลที่จะรับโทรศัพท์คืน แต่ดวงตากลมโตของแทมินที่ส่งมาก็ทำให้ต้องยื่นมือไปรับจนได้
“ฮัลโหลมินโฮ”
(ทำไมถึงไม่ยอมติดต่อกลับ)
“คือว่า...” พูดได้แค่นั้นก็เงียบเสียงไป คนที่ไม่รู้จะตอบคำถามอีกฝ่ายยังไงก็ทำเอาใจเป็นกังวลไปหมด
(ไม่เป็นไร แล้วนี่กินข้าวหรือยัง)
“เรากินข้าวแล้ว มินโฮล่ะ”
(อ่า ดีแล้วที่ทานแล้ว ชั้นยังไม่ได้กินอะไรหรอก ที่จริงยังไม่ได้ลงจากเตียงนอนด้วยซ้ำ)
“มินโฮกลับมาเมื่อไหร่”
(ก็ไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว)
“อืม” คำสั้นๆที่คนตัวบางตอบทำเอาคิ้วเข้มๆขมวดเข้าหากัน อาการงัวเงียที่ยังหลงเหลือจากการตื่นนอนก็ดูเหมือนจะหายไปด้วย
(นี่ ทำไมถึงได้ตอบน้ำเสียงแบบนั้นล่ะ ไม่พอใจอะไรกันรึเปล่า)
“ไม่มีอะไรหรอก”
(ไม่ใช่จะไปค้างบ้านแทมินเพราะโกรธชั้นหรอกนะ)
“มะ ไม่ใช่อย่างนั้น”
(เดี๋ยวนะ ที่ไม่ยอมรับสายก็เพราะว่าโกรธที่กลับเช้าด้วยใช่มั้ย) มินโฮที่ลองไล่ลำดับเหตุการณ์ที่คิดว่าน่าจะเกี่ยวเนื่องกัน ก็พอเป็นเหตุเป็นผลที่คีย์จะโกรธเขา
“เราบอกว่าไม่ใช่ไง” ดูเหมือนคีย์จะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเผลอเอ่ยตอบเสียงแข็งออกไป แทมินที่กำลังกลืนโดนัทเข้าคอก็อดจะสำลักไม่ได้
นี่พี่มินโฮไปพูดอะไรไม่เข้าหูพี่ตัวขาวเขาได้ละเนี่ย
พอพูดแบบนั้นออกมา ภาพของมินโฮที่ไปกับดาร่าก็ยังติดตาเขาอยู่เลย แล้วที่เพิ่งกลับมาถึงบ้านไม่กี่ชั่วโมงก่อนนั่นอีก จะให้เขาหมายความว่าไงล่ะ
ทำไมถึงได้มีแต่เราที่รู้สึกไม่สบายใจ ละอายใจจนไม่กล้าสู้หน้าอีกฝ่าย
(โกรธหรอ)” มินโฮที่เงียบไปครู่หนึ่งเอ่ยคำถามออกมา คีย์เองที่ได้ยินก็นิ่งค้างไปกับคำพูดอีกฝ่าย ก่อนจะเลี่ยงการตอบคำถาม
“เราค้างบ้านแทมินนะ”
(คีย์)
“...” คนตัวบางเงียบเสียงลง ก่อนจะได้ยินเสียงบ่นที่ตามด้วยเสียงถอนหายใจ
(อืม อย่างนั้นก็ได้ ก่อนเข้านอนช่วยโทรหาชั้นด้วยแล้วกัน)
“ขอบคุณนะมินโฮ” คีย์เอ่ยขอบคุณก่อนจะกดวางสายไปพร้อมกับความโล่งอก อย่างน้อยวันนี้เขาก็ยังไม่ต้องเจอกับมินโฮ
“พี่มินโฮให้ค้างบ้านผมได้ใช่มั้ยฮะ”
“อืม ขอบคุณนะแทมิน พี่ยังไม่พร้อมจะเจอกับมินโฮจริง”
“ฮะ งั้นเราออกไปกันเลยดีกว่า จะได้หาขนมไปกินที่บ้านด้วย” แทมินยิ้มกว้างพร้อมกับมือที่เก็บหนังสือการ์ตูนลงยังเป้
“พี่ว่าพี่คุ้นๆหน้าคนนี้จังเลยแทมิน” ทันทีที่เข้ามาถึงตัวบ้าน พี่สาวที่นั่งดูโทรทัศน์ ก็เงยหน้ามาทักทายน้องชายก่อนจะเห็นว่ามีแขกมาด้วย
“พี่คีย์รู้จักพี่เจสสิก้าด้วยหรอฮะ” คนตัวเล็กทำหน้าสงสัยมองสลับไปมาระหว่างพี่สาวตัวเองกับคีย์
“อ่า~ คีย์ ใช่แล้วๆที่มีข่าวกับมินโฮอยู่ใช่มั้ย” หญิงสาวเอ่ยออกมาพร้อมกับจ้องลึกไปยังดวงตาเรียวรีของคนที่อยู่ตรงหน้า
“พี่คีย์เป็นแฟนพี่มินโฮน่ะฮะ” ว่าจบคนตัวเล็กก็ฉีกยิ้มกว้างก่อนจะคว้าเอาข้อมือขาวให้เดินตามตัวเองไปที่ห้อง
แทมินเปิดโทรทัศน์ทิ้งไว้ ก่อนจะขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า พอได้อยู่คนเดียวคีย์ก็อดจะคิดกังวลไม่ได้ คนตัวบางถอนหายใจออกมา ก่อนจะหลับตาลง
ครืดดดดดดด~
เสียงสั่นเครือจากโทรศัพท์ที่บอกว่ามีข้อความเข้านั้น ทำให้มือเรียวคว้าออกจากกระเป๋าก่อนจะต้องขมวดคิ้วหมุ่นกับชื่อของคนที่ส่งข้อความมา
ดาร่า
‘ถ้ามินโฮเห็นรูปนี้เขาจะว่ายังไงกันนะ’ประโยคสั้นๆที่มาพร้อมกับรูปนั้นทำเอามือเรียวเกือบทิ้งโทรศัพท์ที่ถืออยู่ในมือ
ภาพของเขากับพี่ซีวอนเมื่อคืน
-------------------PPLight-----------------------
ห่างหายกันไปนานเหลือเกิน จำเเพรวกันได้อยู่เนอะ - -
พาร์ทนี้ดูไม่มีอะไร เเต่พาร์ทหน้านี่ไม่เเน่
ปล้ำบลิง คิดถึง คิดถึง คิดถึง
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ออมม่าหนูก็กล้าๆนะ
ดาร่าเธอมันมารร้ายเกินไปแล้ว หึ้ย -*-
แล้วถ้ามินโฮเห็นรูปจะว่ายังไง จะเกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ย
ติดเรื่องนี้มากเบยยยยยนยนน
ไรท์เเต่งสนุกมาก อยากเห็นน้องคีย์เเรงๆฝีมือไรท์ซักเรื่อง 5555555555555
คิดถึงเรื่องนี้สุดๆ
ชีวิตเทอมันน่าเศร้ามากมายเลยอ่ะ คิมคียยยยยย์ TT
ถ้ามินโฮรู้ขึ้นมาจะเป็นยังไง
บรรยากาศตอนนี้คืออึดอัดแทนคีย์นะ
ไม่ไหวๆ
ปล.นี่อยากให้ไรเตอร์รวมเล่มมากอ่ะ รอซื้ออยู่ ><
.ลุกขึ้นเต้นซัมโกแดตอน 0:45 น. ฉลองให้การกลับมาของแพรว
แต่...ทำไมบรรยากาศมันอึมครึมน่าอึดอัดอย่างนั้นนะ เห็นแววมรสุมเข้าน้องคีย์มาร่ำไร
คือแพรวจ๊ะ อย่าทำร้ายน้องสาวพรี่น๊ะ!! น้องคีย์จะโดนอะไรบ้างเนี่ย
อิอ้อด อย่าทำอะไรน้องคีย์ของฉันนะ ไม่งั้นไม่ยกให้แน่ จะเอามั้ยเมียน่ะ
หัดฟังเหตุผลซะบ้างก่อนจะโวยวายตีโพยตีพายอะไร รู้มั้ยมันจะทำให้คีย์เสียใจ
แทมินหนูทำดีแล้วลูก แล้วดัล! เธอจะร้ายไปไหนย่ะ ไปตามพัคบมมาช่วยเลยม่ะ
แอ๋วมินจีย์เอามาให้หมด เชอะ ทำร้ายน้องคีย์ของฉัน
(ใส่อารมณ์มากไปมั้ย?) เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปอย่างมีความหวังว่าน้องคีย์จะไม่เจ็บช้ำน้ำใจอีกแล้ว
ไม่งั้นชั้นฆ่าไรท์เตอร์เรื่องนี้ทิ้งแน่ หึหึ
ปล้ำลิง: มีสยูคักคักนะแพรววววว
แบบนี้จะทำยังไงละเนี่ยยยย
เย่เย่ ดีใจมากเลยค่ะที่มาอัพต่อแล้วว
หายไปนานเลยนะค่ะไรเตอร์
หกเดือนที่รอ เค้าอ่านฟิคเรื่องนี้วนไปสามสี่รอบได้ชอบจริงๆ
ขอบคุณที่กลับมานะคะไรท์เตอร์ แม้จะนาน แต่เราจะรอต่อไปป อิอิอิอิอิอิ
ไรเตอร์สู้ๆๆๆๆๆ ^___________^