ตอนที่ 46 : Chapter 37 - 100%-
Chapter 37
คันเร่งที่บิดจนสุดมือ ทำให้ทั้งคีย์และมินโฮมาถึงจุดหมายโดยไว แววตาแข็งกร้าวยังคงประดับอยู่บนใบหน้าคม คีย์ไม่กล้าแม้แต่จะร้องบอกว่าตอนนี้เขารู้สึกเจ็บแขนข้างที่มินโฮบีบแค่ไหน ความน่าอึดอัดกำลังแผ่ขยายเป็นวงกว้าง จนลิฟต์เคลื่อนตัวมาหยุดยังชั้นที่มินโฮอยู่
คนตัวบางโดนลากไปตามแรงของคนตัวสูงจนมาหยุดในตัวห้อง เสียงกระทบจากบานประตูที่ปิดด้วยอารมณ์เกรียวกราดทำให้คีย์นึกถึงเหตุการณ์ที่ห้องในวันนั้น
แต่ทว่าวันนี้ ความโกรธของมินโฮดูเหมือนจะมีมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
“กับชางมิน นั่นมันก็ทำให้ชั้นโกรธนายมากพออยู่แล้ว แล้วนี่กับจงฮยอน ทำไม ทำไมต้องเป็นมัน ทำไมคนอย่างมันถึงมีเรื่องเกี่ยวข้องกับนาย”
“คือ ว่า จงฮยอนเค้า”
“...”
“เขาแค่จะไปส่งที่บ้าน”
“ส่งที่บ้าน รู้จักสนิทสนมกันขนาดนั้นเลยสิน่ะ อะไรที่ชั้นไม่ชอบ นายจะทำมันให้ครบเลยใช่มั้ยคีย์!!
“มินโฮ”
“แล้วอีกเรื่อง ที่มันพูด...เลิก”
“เรา...เลิกกันแล้ว”
“เลิกใช่มั้ย ต้องการให้ชั้นย้ำใช่มั้ย ว่านายเป็นของชั้น” ร่างบางถูกกระชากจนปลิวไปตามแรง ก่อนจะถูกผลักให้ลำตัวราบอยู่บนเตียงนอน มือหนาประคองใบหน้าที่ตื่นตระหนกให้หันมาสบตาตัวเอง ก่อนจะกดเน้นริมฝีปากให้แนบชิด คีย์พยายามดันคนที่มีแรงกายมากกว่าออก แต่ทว่าก็ไม่เป็นผล คาวเลือดจากริมฝีปากกับรสฝาดที่แตะยังปลายลิ้น ทำให้คีย์รู้สึกกลัวมินโฮจนไม่ต่างจากคนที่กำลังเสียสติ ร่างเล็กพยายามดิ้นรนตัวเองให้หลุดจากใต้ร่างของคนที่โดนอารมณ์โกรธครอบงำ แต่เหมือนว่ายิ่งพยายาม เรี่ยวแรงของคนที่มีมากกว่าก็ยิ่งทำให้เจ็บตัวมากขึ้น
“ฮึก มินโฮ พอเถอะนะ” ริมฝีปากที่เป็นอิสระเพราะมินโฮเคลื่อนย้ายตำแหน่งมายังคอระหงส์ ยิ่งเสียงสะอื้นดังมากเท่าไหร่ แรงดูดเน้นก็ยิ่งทวีความเจ็บมากเท่านั้น เรียวคอขาวมีทั้งรอยแดงและรอยคบกัดจากฟันอยู่ทั่วบริเวณ
“พูดออกมาอีกสิว่าเลิกน่ะ” มือหนาบีบเข้าที่แก้มเต็มแรง ดวงตารีที่เอ่อคลอด้วยน้ำสีใสได้แต่มองด้วยความไม่เข้าใจ
คีย์พยายามสะบัดหน้าหนีจากเรียวมือที่บีบแน่น ไม่อยากสบตากับมินโฮที่กำลังโกรธจัด
เม็ดกระดุมเสื้อถูกกระชากออก มือเล็กรีบคว้ากลับเข้าตามเดิม พร้อมกับที่ร่างกายถดหนี ใบหน้าหวานได้แต่ส่ายหน้าพร้อมกับที่ร่างกายทั้งสะอื้นทั้งสั่น
“ที่ว่าจะเลิก จะไปอยู่กับใครล่ะ ไอชางมินที่มันแสนดีนักหนา หรือว่า ไอจงฮยอน!!!
...เพี๊ย...
ใบหน้าคมหันไปตามแรง ดวงตาแข็งกร้าวจ้องเขม็งยังคงตัวบางที่กำลังส่งสายตาตัดพ้อและรู้สึกผิดในคราวเดียว มือหนากระชากแขนข้างที่คีย์ใช้ตบ ก่อนจะออกแรงบีบที่ทำเอาใบหน้าหวานบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ
“มินโฮ ระ เรา ขอโทษ ฮึก เรา...ขอโทษ” เสียงเอ่ยร้องขาดห้วงตามแรงสะอึกสะอื้น หากแต่ถ้อยคำที่เอ่ยออกมาก็ยังชัดเจนอยู่ดี มินโฮกัดกรามตัวเองแน่น พร้อมกับที่สะบัดแขนเล็กออกจากการเกาะกุม คีย์ยังคงร้องไห้ระงม น้ำตาที่ล่วงเผาะยังไหลไม่ขาดสาย มินโฮกลืนน้ำลายลงคอกับภาพตรงหน้า ก่อนจะพาร่างลุกออกจากเตียง
เบียร์หลายกระป๋องถูกนำมาตั้งเรียงกันอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟา โทรทัศน์ที่เปิดเสียงดังไม่ได้มีถ้อยคำไหนไหลเข้าโสตประสาทการได้ยินเลยสักนิด พื้นที่ในสมองของมินโฮยังมีแต่ใบหน้าของคีย์ลอยเคว้งอยู่เต็มไปหมด
คีย์ไม่พูด ไม่อธิบาย แล้วจะให้เขาเข้าใจว่าอะไร
ภาพในร้านลวงที่พูดคุยหยอกล้อยังติดตาไม่หาย
การกระทำที่แสร้งทำเพื่อให้คนตัวบางรู้สึกไม่ชอบใจ แล้วรู้สึกหึงหวงเขาบ้างก็ไม่เป็นผลเลยสัดนิด
ก็แค่มอง แล้วก็ก้มหน้าทำเหมือนไม่รับรู้อะไร
ทั้งที่อยากให้อีกคนรู้สึก แล้วเข้าใจว่ามันขัดหูขัดตาแค่ไหนเวลาที่เห็นคีย์อยู่กับใคร
ความรู้สึกที่มีต่อกันมันสวนทางกันรึไง
คำว่าเลิกถึงได้หลุดออกมาจากปาก
และยังเป็นปากของคนที่เกลียด
นายเอาเรื่องแบบนี้ไปพูดได้ยังไง
เลิกกัน
กระป๋องเบียร์ที่เกลือกกลิ้งอยู่รอบตัว คงไม่ต้องบอกว่าฤทธิ์ของแอลกอฮอล์มันไหลเวียนอยู่ในเลือดมากแค่ไหน ถึงอย่างนั้นร่างกายก็พอมีสติหลงเหลือให้ลุกไปอาบน้ำอาบท่าก่อนที่จะจมดิ่งไปกับการนอน
สายน้ำที่ไหลกระทบตัวก็พอให้รู้สึกสดชื่นอยู่บ้าง ใบหน้าคมเงยหน้ารับน้ำที่ไหลจากฝังอยู่หลายนาที หัวสมองมันรู้สึกปวดตุบไปหมด
ออกมาจากห้องน้ำก็เห็นว่าคนตัวบางกำลังคดตัวงอเพราะความหนาวจากเครื่องปรับอากาศ แถมเสื้อผ้าที่สวมก็ขาดลุ่ยไม่เหลือชิ้นดี มินโฮถอนหายใจยาวก่อนจะดึงผ้านวมให้ขึ้นถึงอก รอยเลือดมุมปากทำให้ข้อนิ้วแข็งเผลอยกสัมผัส
“เรา...เลิกกันแล้ว”
มันเป็นคำพูดที่เจ็บไปทั้งใจ เขาอาจจะดีได้ไม่เท่าชางมิน ป้อนคำหวานเอาอกเอาใจได้ไม่เก่งอย่างพี่ซีวอน แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่ยอมยกคีย์ให้ใครอยู่ดี แล้วถ้าคีย์เป็นฝ่ายเลือกที่จะไป เขาก็ไม่สามารถปล่อยไปได้อีกเหมือนกัน มันเป็นการเห็นแก่ตัว แต่หากนำมาซึ่งการครอบครอง เขาก็จะทำ
.
.
. 50%
.
.
“พรุ่งนี้จงฮยอนเขาชวนนายไปเดตแหละแทมิน” เสียงหวานเอ่ยออกมาในขณะที่ สายตาก็มองยังโทรศัพท์เครื่องบางของคนเป็นน้องที่อยู่ในมือตัวเอง
“ไปเดตหรอฮ่ะ”
“วันหยุด ก็ต้องไปเดตเป็นธรรมดา แต่ไม่ต้องห่วง พี่ตอบกลับไปแล้วล่ะ ว่านายมีงานที่ต้องทำ ไม่รู้ว่าจะเสร็จเมื่อไหร่” ว่าจบก็ฉีกยิ้มหวานให้คนเป็นน้องเสียหนึ่งที ก่อนจะหัวเราะออกมา เมื่อเห็นว่าแทมินกำลังตีหน้าบึ้งตึงขนาดไหน
“พี่เจสสิก้าอ่ะ” ส่งเสียงไม่พอใจออกไป พร้อมกับมือเรียวที่พยายามยื่นไปคว้าโทรศัพท์ที่อยู่บนมือของพี่สาวคืน หากแต่เจสสิก้าเองก็เบี่ยงตัวหนี
“จะไปยอมง่ายๆได้ไง คนอย่างจงฮยอนนะ มันต้องสั่งสอนซะให้เข็ด ชอบล้อเล่นกับหัวใจคนอื่นดีนัก”
“แต่ว่า ทำแบบนี้มาหลายครั้งแล้วนะฮ่ะ ทำตัวไม่น่ารักบ่อยๆแบบนี้ พี่จงฮยอนก็ชิ่งไปหาคนอื่นหรอก พี่เขายิ่งมีตัวเลือกเยอะๆอยู่”
“ทำแบบนี้แหละดีแล้ว มันเป็นคนบอกเองไม่ใช่รึไง ว่าจะเป็นฝ่ายไล่ตามแทมินให้ทันนะ”
“ผมกลัวพี่เขาเบื่อผมก่อนนะสิ พี่เขายิ่งไม่ชอบเด็กเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แล้วไหนผมจะมาทำตัวเป็นเด็กง๊องแง๊งแบบนี้อีก”
“เอาน่า ทำตามพี่บอกไปนะดีแล้ว ให้มันรู้บ้างไงว่าคนอย่างแทมินนะ ก็ใจแข็งใช่เล่น”
“แต่ว่า ผมอยากไปเดตกับพี่จงฮยอนนะฮ่ะ”
“นายเนี่ยนะ ไม่สมเป็นน้องชั้นเลย”
“ก็ผมไม่ได้มีประสบการณ์เยอะแยะเหมือนพี่นี่”
“นายหาว่าชั้นเป็นพวกเจนโลกงั้นหรอ” ดวงตาสวยถลึงมองคนเป็นน้องที่กำลังส่งยิ้มแห้งให้
“ผมเปล่านะ ยังไม่ได้พูดแบบนั้นเลย” ตากลมประกายตาบ้องแบ๊วตอบกลับ เล่นเอาคนเป็นพี่เบะปากแยกเขี้ยวออกมาข่มขู่
“เดี๋ยวนายจะเจอดี อ๊ะ ตาจงฮยอนนั่นตอบข้อความมาล่ะ” ยังไม่ทันที่สองพี่น้องจะถึงขั้นลงไม้ลงมือ เสียงสั่นเครือในมือของเจสสิก้าก็ดังออกมา พร้อมกับที่ร่างเล็กของแทมินที่กระโดดเข้าไปใกล้กับคนเป็นพี่เพื่อหวังดูข้อความที่จงฮยอนตอบกลับ
“เปิดดูเร็วๆสิฮ่ะ”
“ใจเย็นสิ นายนั่นบอกว่า ไม่เป็นไรพี่รอแทมินได้ แหวะ ไม่อยากจะเชื่อคนอย่างนายจงฮยอนเลยแฮะ”
“ผมขอโทรศัพท์หน่อยสิ”
“เดี๋ยวพี่ส่งกลับไปเอง”
“ตอบกลับพี่จงฮยอนดีๆนะฮ่ะ พี่เจส” เอ่ยดักออกไป เมื่อเห็นว่าพี่สาวตัวดีกำลังทำหน้ามีเลศนัย
“อยู่แล้วล่ะน่า ว่าแต่จะตอบว่าไรดีน่ะ อ้อ...รอได้ก็รอไปสิฮ่ะ ถ้าผมมีเวลาเหลือ ผมอาจจะไป” ว่าพลางรัวมือยังแป้นโทรศัพท์ ส่วนคนเป็นน้องก็ได้แต่เบิกตากว้างอ้าปากหวอ ก่อนจะรีบคว้าโทรศัพท์จากมือพี่สาว
แต่จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ล่ะ
ถ้าข้อความถูกส่งออกไปแล้ว...
“พี่เจสสิก้า!!”
“อะไรแทมิน เรียกซะดัง” คนเป็นพี่ทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว ก่อนจะหยิบนิตยาสารค้างตัวขึ้นมาทำท่าเปิดดู
“แบบนั้นไม่น่ารักเลยนะฮ่ะ พี่จงฮยอนจะมองผมเป็นเด็กก้าวร้าวนะ”
“แล้วไงล่ะ”
“พี่บ้า”
“ว่าใครย่ะ เดี๋ยวชั้นก็ส่งข้อความ ชนิดที่ทำให้อีตาจงฮยอนนั่นหายสาบสูญไปจากชีวิตนายซะเลย”
“ปีศาจ” แทมินย่นจมูกก่อนจะพ่นคำร้ายกาจออกมา แล้วนั่นก็เหมือนจะเรียกดวงตาเขียวปั้ดของเจสสิกาได้ทันที
“แทมิน!!!”
“ผมบอกว่า นางฟ้าแสนสวยต่างหาก ผมพูดแบบนั้นจริงๆนะ”
.
.
.
.
.
เสียงจิจ๊ะ กับสีหน้าเซ็งๆ ไหลมาเป็นระลอกจากเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างกัน อนยูที่เห็นพฤติกรรมมาตลอด ก็ได้แต่แอบลอบขำในใจ พลางมือเรียวก็จับแก้วที่มีน้ำสีอำพันขึ้นจรดริมฝีปาก
“แกว่าแทมินใจร้ายกับชั้นมากไปปะ” เสียงทุ้มเอ่ยออกมา พร้อมกับที่เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า
“ไม่นิ เทียบกับที่แกทำกับน้อง ยังไกลกันมากโข”
“มันไม่เหมือนกันโว้ย ก็ตอนนั้น ชั้นยังไม่รู้ใจตัวเองนี่หว่า”
“แต่ผล...ก็คือแทมินเจ็บ”
“แกน่ะ เข้าข้างแต่แทมิน แกเป็นเพื่อนชั้นนะ”
“ก็แกมันไม่น่ารักนี่หว่า” อนยูว่าพลางส่งยิ้มกว้างให้ แล้วก็หลุดเสียงหัวเราะออกมา
“ตลกมากรึไง”
“ก็นิดนึง”
“เห้อออ อาทิตย์ที่จะถึง ชั้นต้องไปดูตัวอีกแล้ว นายว่า ชั้นควรบอกแทมินดีมั้ย”
“บอกก็ดี ไม่บอกก็ดี”
“แต่ชั้นไม่อยากไปเลยว่ะ”
“นายก็ต้องบอกพ่อนาย”
“ตาแก่บ้าอำนาจนั่นนะหรอ ชั้นมันก็แค่เด็กที่ถูกเลี้ยงเอาไว้ใช้งาน มีปากมีเสียงได้ที่ไหนล่ะ”
“นั่นพ่อแกนะ”
“คนแบบนั้นนะ เรียกว่าพ่อไม่ได้หรอก”
“แต่ถ้าไม่มีเค้า รถ คอนโด การศึกษา เงินทอง แกจะได้ใช้อย่างทุกวันนี้มั้ย”
“นั่นเขาเรียกว่าสิ่งที่ต้องรับผิดชอบเพราะทำให้ชั้นเกิดมาต่างหากล่ะ”
“นายจะอคติอะไรเยอะแยะว่ะ นี่มันผ่านมาเป็น10ปีแล้วนะ”
“แม่นายไม่ตายเหมือนแม่ชั้นนี่ นายจะไปเข้าใจอะไร”
“โอเค พอ จบ ยิ่งพูดยิ่งไปกันใหญ่” เมื่อเห็นว่าจงฮยอนกำลังพาล อนยูก็เลือกที่จะจบเรื่องทันที เพราะขืนไปต่อปากต่อคำด้วยมีแต่จะไปกันใหญ่
“เออ ว่าแต่นายเถอะอนยู พักนี้ชวนมากินเหล้าบ่อยๆ มีปัญหากับใครล่ะ ซองมิน หรือว่า พี่อีจุน”
“นั่งเงียบๆแล้วก็กินเหล้าไปเถอะ”
“นายนี่มัน...ชิส์” ตั้งใจจะหันไปตะคอกกลับสัก 2-3 คำ แต่พอหันไปเห็นสีหน้าราวกับคนคิดหนักที่ฉายออกมา จงฮยอนก็เลยเลือกที่จะเงียบ
เสียงดนตรีจังหวะชวนให้ลุกไปวาดลวดลายกลางฟลอยังคงไหลเวียนต่อเนื่อง หญิงสาวโต๊ะข้างๆที่แอบสงสายตาหวานมาให้เองก็เช่นกัน จงฮยอนทำเพียงแค่ยิ้มส่งให้ ก่อนจะนั่งคิดอะไรเพลินๆท่ามกลางแสงสีเสียงที่รายล้อมอยู่รอบตัว
“จงฮยอน ผู้หญิงคนนั้น”
“มีอะไรหรอ” อนยูไม่ได้ตอบอะไร หากแต่พยักพเยิดหน้าไปยังกลางฟลอ
“คนไหนว่ะ เฮ้ย!!”
------------ PPLight ----------------
สรุปที่เห็นเเทมเป็นเช่นนี้ พี่เจสอยู่เบื้องหลังนี่เอง 555+
ติดตามความดราม่าของมินคีย์ต่อในตอนหน้า ^ ^
มีใครไปตาม B1A4 มั้ง
เด็กเลือดน่ารักมากกกกกกกกกกกก
มีคลิปด้วย เเพรวกับเพื่อนเเพรวถ่ายมา ^ ^
http://www.youtube.com/watch?v=O-jICiSu0t0&feature=player_profilepage
http://www.youtube.com/watch?v=jaFscoUTR6o&feature=related
รักเเฟนฟิคตัวโตๆ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
นี่ชอบที่เจสหวงน้องนะหมั่นไส้พี่จง55555555
มินโฮอ่ะแกอย่ารุนแรงกับคีย์มากดิน้องคีย์ช้ำหมดแล้ว
เดี๋ยวก็ได้เลิกกันจริงหรอก ถนอมคีย์หน่อยยยยย
รีดเดอร์เศร้านะเออ 555555555
แต่เจสสิก้า ห่วงน้องมากไปมั้ยยยย
เด๋วแทมินเจ็บอีกน่ะ ไรเตอร์ สู้ๆ
เราอ่านแล้วเจ็บแทนเลยอ่ะ
เอามินคีย์น่ารักๆกลับมาาาา
อ๊อดโหดไม่เลิก
เจสแอบโหด 5555
ไรเตอร์สู้ต่อปายยยยยยยยยยยยยยยย~ <(^^)Y
พูดไปเลย..
ถ้ามินโฮทำรัยคีย์น่ะ
กระโดดกัดคอเลย จะได้รู้สึก
555555555555555555555555.
หลังจากที่เป็นแม่มดมาตั้งนาน ฮ่าๆๆๆๆ
แน่นอมากค่ะ ^^
ห้ามเลิก!!!!!!!!!!!!!!!!
รู้สึกเริ่มชอบเจสขึ้นมาซะแล้ว 55555 พี่น้องน่ารักดี ><
ปล.พี่ก็ไปตามเด็กๆบีวันมาเหมือนกัน ไปแค่วันแรกอ่ะ ถ่ายคลิปมาด้วยที่โคคา เด็กๆน่ารักเน๊อะ ซานดึลๆ ><
http://www.youtube.com/watch?v=Gfi3R0ptXjQ&feature
มินโฮก็รู้อยู่ว่าคีย์กลัวก็ไม่น่าทำแบบนี้เลยนะ
คีย์ก็นะ ทำไมไม่อธิบายบ้างอะไรบ้าง มินโฮอุตส่าห์เปิดโอกาสให้พูดดีๆ(จริง??)
มินโฮก็เหมือนกัน ใจเย็นบ้างอะไรบ้าง สงสารทั้ง 2 คน
แต่ถึงทะเลาะกัน มินโฮก็ยังอบอุ่น มีห่มผ้าให้
เราขอสรุปว่า
ไรเตอร์ไม่น่ารักอะ ใจร้ายT^T
อิอิ
แต่ถึงยังไงก้จะรออ่านตอไปนะคะ สู้ๆคะ^^"
แทมหนูเล่นตัวแล้วเป็ดมันจะเป็นไงอะลูกT^T
มินคีย์จ๊ะ ต่างคนต่างความคิดเข้าใจผิดเป็นเรื่องธรรมดานะ (แต่สองคนนี้มากไปไหม??)