[ SHINEE FIC ] Bad Boy : HM & MK

ตอนที่ 44 : Chapter 35 - 100%-

Chapter 35

        นับจากวันที่เริ่มคบกันจริงๆ เวลาก็ร่วงเลยผ่านมาสองวัน เป็นสองวันที่น่าอึดอัด ความรู้สึกที่เคยมีเหมือนเมื่อก่อนก็ดูเหมือนจะละลายหายไปกับช่วงเวลาที่ทั้งเขาและแทมินต่างไม่เจอหน้ากัน มันยากที่จะเริ่มคุย เมื่ออีกคนทำตัวราวกับว่าเป็นคนแปลกหน้า

                แทมินไม่ยอมสบตากับจงฮยอน การพูดคุยก็เหมือนกับการถามคำตอบคำ หรือไม่ก็พูดจาตัดบทไปเลย ถ้าหากเข้าใกล้ก็จะเว้นระยะห่างอยู่เสมอ

                “แทมิน”

                “ฮ่ะ”

                “ช่างเถอะ ไม่มีอะไรหรอก”

                “อืม”

                มื้ออาหารมื้อนี้ไม่ต่างจากเมื่อวาน แทมินก้มหน้าก้มตาทานอาหารที่สั่ง จงฮยอนเองก็ทำได้แค่เหลือบมองคนตัวบาง

.

.

.

.

.

                “ส่งแค่นี้ก็พอฮ่ะ” แทมินเอ่ยบอกทั้งที่ไม่หันมองคนข้างตัว เมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายหยุดนิ่ง ปลายเท้าเล็กก็ออกเดินเพื่อกลับเข้าบ้าน

                จงฮยอนมองตามแผ่นหลังบางที่กำลังห่างไกลออกไป มือซ้ายยกขึ้นยีหัวตัวเอง ก่อนจะตัดสิ้นใจทิ้งตัวยังชิงช้าที่อยู่ในสวนเด็กเล็ก ริมฝีปากพู่ถอนหายใจอยู่หลายคราว 

.

.

.

.

.

                “นายเพิ่งจะหยุดกินเหล้าได้ไม่ถึง 3 วันด้วยซ้ำ ทำไมถึงได้ทำอย่างกะอดอยากขนาดนี้” อนยูส่ายหัวออกมาให้กับคนที่นั่งดื่มเอาๆ  ถึงสภาพจะไม่ได้ย่ำแย่เหมือนหมาเมื่อคราวก่อน แต่มันก็น่าแปลกอยู่ดีที่เห็นเพื่อนตัวเองกลับมาทำอะไรแบบนี้

                “แย่ว่ะอนยู”

                “อะไรของแกว่ะ นี่แกมีปัญหาอะไรกับแทมินรึเปล่า”

                “ก็ไม่เชิง”

                “แกกับแทมินเพิ่งจะคบกันได้2วัน 2วันเองนะเว้ย”

                “เป็น2วัน ที่โคตรน่าอึดอัด”

                “ทำไมว่ะ” อนยูถามพร้อมกับสบตา

                “ชั้นไม่รู้ว่าแทมินกำลังคิดอะไรอยู่ เหมือนกับว่า วาดระแวงชั้น”

                “ฮ่าๆ ก็ไม่เห็นจะแปลกนี่หว่า”

                “ยังไงว่ะ ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ”

                “ถึงจะพูดได้เต็มปากว่ายังรักแก แต่สภาวะจิตใจเขาคงจะแย่มาก คงจะกลัวว่าแกจะมาทำให้กลับไปเป็นแบบเดิมอีก ร่างกายของแทมินเลยสร้างเกาะคุ้มกันให้ตัวเอง ตามทฤษฎีมันน่าจะเป็นแบบนั้น”

                “ก็เลยต้องทำอย่างกับชั้นเป็นคนแปลกหน้า”

                “คงงั้นมั้ง แต่เชื่อเหอะจงฮยอน ไม่ใช่มีแต่แกที่รู้สึกอึดอัดอยู่ฝ่ายเดียวหรอกนะ” มือขาวตบลงยังบ่ากว้าง พร้อมกับยิ้มให้กำลังใจ

                “เฮ้อ ทำไมวุ่นวายแบบนี้ว่ะ”

                “เป็นฝ่ายไล่ตามดูบ้าง ก็น่าสนุกดีไม่ใช่หรอ”

                “ฝ่ายไล่ตาม”

                “ก็เออสิว่ะ ระหว่างแกกับแทมินในตอนนี้ยังมีทางให้เลือกอีกหรือไง”

                “ชั้นรู้น่าว่ายังไงก็ต้องไล่ตาม แต่มันติดตรงที่ มันต้องทำไงนี่สิ” ว่าจบแก้วที่คลุ้งไปด้วยแอลกอฮอล์ก็ถูกยกขึ้นจรดริมฝีปาก

                “เฮ้ย เป็นไปไม่ได้”

                “อะไรของแกว่ะ”

                “คำพูดแบบนั้นไง ต้องทำไง ไม่ๆ นั่นไม่ใช่จงฮยอนที่ชั้นรู้จักแน่”

                “จำไว้อย่างเลยอนยู ถึงชั้นจะแจกจ่ายความรักมากมาย แต่ชั้นก็ไม่เคยวิ่งตามใคร พอใจคบก็คบกัน ไม่เคยไปตามไล่ตามง้อตามจีบใคร” ประกาศถึงอดีตของผู้ช่ำชองในความรัก อนยูที่ไม่เคยหรือแค่เกือบๆเคยจะมีได้แต่มองเพื่อนตาปริบๆ

                “ฟังดูเท่ดีเนอะ”

                “กวนประสาท”

                “ฮ่าๆ มันไม่ยากหรอก ชั้นจะแนะนำให้”

แล้วด้วยคำแนะนำของเพื่อนสนิทนั่นเอง จงฮยอนจึงได้รีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดรัว

                ‘ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปพี่จะไปรับที่บ้าน แล้วเราไปมหาลัยพร้อมกัน’

                กดส่งออกไปได้ไม่ถึง5นาที ข้อความก็ถูกตอบกลับ

                ‘ไม่เป็นไรฮ่ะ ผมไปเองได้’

                ไม่เหมือนแทมินคนเดิมจริงๆสิน่ะ จงฮยอนมองข้อความที่หราอยู่หน้าจอพลางขมวดคิ้วยุ่ง ก่อนที่จะกดข้อความส่งออกไปอีกครั้ง

                ‘รอพี่ด้วยแล้วกัน’


-------------------------------------50%

.

.

.

.

.

                คนขี้เซาจำต้องตื่นเช้ากว่าทุกวัน จัดการธุระตัวเสร็จสรรพก็ตรงดิ่งไปยังมหาลัย จอดรถที่คณะก่อนจะเดินไปหาแทมินที่บ้าน

                เพราะอะไรถึงไม่ขับรถไปรับแทมินมานะหรอ

                ก็แค่...อีกหนึ่งคำแนะนำของอนยู

                ‘เดินมามหาลัยด้วยกันมันเข้าท่ากว่า แล้วอีกอย่างนายจะได้ถือกระเป๋าให้เขาด้วยไง ระหว่างทางก็ชวนคุย อากาศชื้นนิดๆใจตอนเช้า โรแมนติกจะตายไป’

                มันไม่ใช่โรแมนติกจะตาย แต่มันรู้สึกง่วงจะเป็นจะตายเนี่ยสิ

ให้ตายเถอะ ทำแบบนี้ไม่เห็นจะต่างกับเด็กมอต้นจีบกันเลยสักนิด

                มือเรียวป้องปากหาวหวอดเป็นรอบที่สามแล้วกระมั่ง ตาคมจึงเห็นคนตัวบางเดินออกมาหน้าบ้าน จงฮยอนรีบจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะวาดยิ้มเดินตรงลิ่วเข้าไปคว้ากระเป๋าบนบ่าเล็กมาสะพายบนบ่าตัวเอง

                “อากาศตอนเช้า ก็โรแมนติกดีว่ามั้ย” พยายามหาโอกาสสบตา แต่ทว่าก็ไม่เป็นผลเลยสักนิด รอยยิ้มที่เคยกว้างกำลังเริ่มหดน้อยลง ก่อนจะหุบสนิทเมื่อได้ยินเสียงหวานเอ่ยออกมา

                “ผมว่ามันทำให้ง่วงจนไม่อยากไปไหนมากกว่า” แล้วคนตัวบางก็ป้องปากหาวหวอดออกมารอบหนึ่ง ก่อนจะออกเดินนำจงฮยอนที่ยังยืนนิ่งอยู่หน้ารั้วบ้าน

                “แทมินอย่ารีบเดินนักสิ เดินช้าๆก็ได้นี่นา” จงฮยอนที่ได้สติรีบก้าวตามแทมินจนมาเดินขนาบข้าง แต่ทว่าคนตัวเล็กก็เหมือนจะเร่งฝีเท้าตัวเองให้ทิ้งห่างออกไปอีก

                “ผมอยากถึงมหาลัยไวๆ”

                จงฮยอนชะงักฝีเท้าที่เคยเร่งตาม เปลี่ยนมาเป็นสาวเท้าเดินตามแผ่นหลังเล็กไปเรื่อยๆ

วูบหนึ่งในความรู้สึกที่เคยตีรวนอยู่ในหัวมาตลอด2วัน ทำให้จงฮยอนเอ่ยถามออกไป

                “นายหลอกพี่ใช่มั้ย ว่านายยังรักพี่อยู่”

                เสียงทุ้มที่ไล่ตามหลังทำให้แทมินหยุดชะงักเท้าตัวเองนิ่ง มือบางกำเข้าหาก่อนแน่น แต่ทว่าก็ไม่ยอมหันไปสบตากับคนเอ่ยถาม

                “ถ้าพี่รู้ว่าผมรักพี่มากแค่ไหน พี่ก็น่าจะรู้ว่าการตัดใจไม่ใช่เรื่องง่าย”

                สรุปว่ารัก

                แล้วรักที่ว่าเนี่ย...รักแบบไหนกัน

                “พี่ต้องกำลังโดนแทมินหลอกอยู่แน่ๆเลย” จงฮยอนอาศัยช่วงที่คนตัวเล็กหยุดฝีเท้าลง เดินเข้าไปประชิดตัว มือหนาแตะไหล่บางเบา แล้วนั่นก็ทำให้แทมินยอมหันมาสบตา

                “ผมไม่ใช่พี่จงฮยอนนะฮ่ะ ถึงกล้าเอาความรู้สึกของคนอื่นมาล้อเล่น”

                “...”

                “ขอกระเป๋าให้ผมด้วย” มือเล็กคว้ากระเป๋าที่อยู่บนไหล่จงฮยอนไปอย่างเรียบง่าย เมื่ออีกคนยังเอาแต่ยืนนิ่ง

                “ส่งแค่นี้ก็พอแล้วล่ะฮ่ะ ขอบคุณพี่มาก” เอ่ยขอบคุณ ก่อนจะหันหลังก้าวไปยังคณะตัวเองอย่างที่ว่าไว้ แต่ยังไม่ทันที่จะเดินพ้นสองก้าว มือหนาก็คว้าจับข้อแขนไว้

                “ตอนเย็นพี่จะมารอนะ”

                “อย่าดีกว่าฮ่ะ ผมมีนัดทานข้าว ”

                “นัดทานข้าวงั้นหรอ” จงฮยอนพยายามจ้องลึกเข้าไปในแก้วตาสีนิล แต่ทว่าคนตัวบางก็เฉมองไปทางอื่น

                “ฮ่ะ” ตอบเพียงแค่นั้น เท้าเล็กก็จะพาเจ้าของออกเดินอีกครั้ง แต่สุดท้ายก็ก้าวไปไหนไม่ได้

                “แทมิน คุยกันให้รู้เรื่องก่อน”

                “มีอะไรฮ่ะ”

                “อะไร นัดทานข้าวอะไร กับใคร” เสียงที่เคยทุ้มน่าฟังกลับเริ่มแข็งขึ้น คิ้วเรียวคมเองก็กำลังขมวดอย่างคนไม่พอใจ

                “ผมบอกไปพี่ก็ไม่รู้จักอยู่ดี”

                “แต่แทมินทำแบบนี้ไม่ได้นะ”

                “ทำไมล่ะฮ่ะ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”

                “ผิด ผิดมากด้วย”

                “ผิด” เสียงหวานทวนเอ่ยถาม ก่อนจะได้ยินเสียงทุ้มและสายตาที่จริงจัง

                “นายเป็นแฟนพี่ ทำแบบนี้ไม่ได้ ถ้าจะกินข้าว จะออกเดด นายก็ต้องไปกับพี่”

                แทมินเม้มปากเข้าหากัน ก่อนจะใช้มืออีกข้างดึงมือของจงฮยอนให้หลุดออก ร่างบางเว้นระยะห่างจากคนตรงหน้า

                “ผมจะทำตามคำขอพี่ก็ต่อเมื่อ...พี่ทำให้ผมรู้สึกว่าผมเป็นแฟนพี่จริงๆ”

.

.

.

.

.

                “ฮ่าๆ ไม่อยากเชื่อว่านั่นคือแทมิน” อนยูหัวเราะขำ เมื่อได้ยินคำบอกกล่าวจากเพื่อนตัวเองที่กำลังตีหน้ายุ่ง

                “เออ ชั้นจุกจนแทบจะอ้วกอยู่แล้ว ชั้นว่านั่นต้องไม่ใช่แทมินแน่ๆ”

                “น่ารัก ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้นายมีความสุข ต่อให้ไม่ชอบแค่ไหน แต่ถ้าสิ่งนั้นทำให้นายยิ้มได้ แทมินก็จะทำ นั่นคือแทมินที่นายรู้จักใช่มั้ย” อนยูพูดล้อเลียน พลางนึกถึงใบหน้าน่ารักของเด็กที่พร้อมจะทำทุกอย่างได้เพื่อเพื่อนที่ไม่เอาไหนของเขา

                จงฮยอนนิ่งคิดตามคำพูดของอนยู ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากตัวเอง

                “ถ้าคิดดูดีๆแทมินไม่ได้มีแค่นั้นหรอก ความดื้อดึง ไม่รู้จักยอมแพ้ จะว่าไป ออกจะหัวรั้นด้วยสิ”

                พอคิดมาถึงตรงนี้ จงฮยอนก็ถอนใจยาวๆออกมาอย่างช่วยไม่ได้

                “นายคงกำลังเผชิญอยู่กับมุมมืดของแทมิน” อนยูเองก็ได้แต่ตบบ่า แล้วส่งยิ้มให้เหมือนเคย

-------------------------PPLight----------------------


หายไปนานนิดนึง เนื่องจากมีปัญหาหลายๆอย่าง

รีดเดอร์ยังรอเเพรวอยู่มั้ยเนี่ย ? ขอเสียงหน่อยเร็ว วู้ ๆๆ 555+

ตอบคำถาม zuneoka
เรื่องรวมเล่ม ตัวเเพรวเองก็อยากรวมเหมือนกัน 555+
เเต่มันไม่จบซะทีเนี่ยสิ เอาเป็นว่ารอไปก่อนเเล้วกันเน้อ = ='

ส่วนใครมีคำถามอยากถามอะไรเเพรว ถามมาได้เน้อ เดี๋ยวตอนมาอัพฟิคจะตอบให้  ^ ^