ตอนที่ 43 : Chapter 34 - 100%-
Chapter 34
พอได้ยินคำพูดแบบนั้น มันก็อดคิดมากไม่ได้ แล้วสุดท้ายก็จบเส้นทางจราจรวันนี้ที่หอของตัวเอง ดวงตารียังคงจ้องมองโทรศัพท์เครื่องบางที่สั่นไหวไม่หยุด ชื่อที่โชว์หราอยู่หน้าจอกำลังทำให้คนตัวบางขมวดคิ้วเข้าหากัน
อยากจะรับสาย แต่ก็กลัวที่จะต้องตอบคำถาม
ถ้าเหตุการณ์ที่เล่ามา เป็นเพียงอดีตก่อนที่มินโฮจะขอเขาคบแบบที่แทมินพูดไว้จริงๆ ก็คงรู้สึกสบายใจขึ้นมาได้บ้าง แต่ถ้าไม่มีเรื่องแบบนี้เลย จะไม่ดีกว่าหรอ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกแย่ไปกันใหญ่ แล้วการที่เขาจะหลบหน้ามินโฮแบบนี้ก็ไม่รู้ว่าจะทำได้สักกี่วัน
Rrrrrrrrrrrrrrr
เสียงริงโทนที่ต่างจากเสียงที่ตั้งเฉพาะเบอร์ของมินโฮ ทำให้คีย์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูชื่อหน้าจอ
“พี่ชางมินหรอฮ่ะ” มือเล็กรับสายก่อนจะกรอกเสียงลงไป
(ไม่คิดว่าจะได้ยินเสียงของคีย์)
“เบอร์ผม ก็ต้องได้ยินเสียงผมสิฮ่ะ” คิ้วเรียวขมวดขึ้นน้อยๆ ก่อนจะได้ยินเสียงปลายสายหัวเราะขำ
(ก็ปกติที่พี่โทรมา มันแทบจะปิดเครื่องตลอด หรือไม่งั้นก็…ไม่มีคนรับสาย) ชางมินพูดออกมาเมื่อคิดถึงคราวก่อนๆ
“ขอโทษทีนะครับ”
(โดนเจ้านายแบบนั่นยึดโทรศัพท์ไปรึไง)
“ก็...”
(ฮ่าๆ เจ้านั่นร้ายจริงๆแฮะ กะไม่ให้คีย์ติดต่อกับใครเลยสินะ ใช้ไม่ได้จริงๆ)
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกฮ่ะ”
(เอาเถอะ ที่ติดต่อคีย์ได้วันนี้ ก็เป็นโชคดีของพี่แล้วล่ะ พรุ่งนี้เราว่างรึเปล่าล่ะ ถามใหม่ดีกว่า เจ้านายแบบนั่นให้เรามีเวลาส่วนตัวมั่งรึเปล่า)
“ฮ่ะ”
“ฮ่ะ นี่หมายความว่าไง เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เจอกันนะ เลิกเรียนแล้วพี่จะรอหน้าคณะ โอเคนะ”
“พี่ชางมิน ผมอาจจะ...”
“ง่วงชะมัดเลย รีบอาบน้ำซะน่ะ” ชางมินพูดแทรกเสียงหวานของคิบอม ก่อนจะตัดสายทิ้งไปดื้อๆ
....ติ๊ดด....
ไม่ได้ผิดที่ใครต่างก็ชอบเอาแต่ใจ แต่เป็นเพราะตัวคีย์เองต่างหากที่เหมือนจะยอมตามใจได้ทุกเรื่อง
.
.
.
.
.
“ชเว มินโฮอะไรนั่น เขาก็ใจดีนี่เนอะ ยอมให้คีย์มาพบพี่ด้วย” มือทาบยังศีรษะเล็ก ก่อนจะออกแรงโยกเบาๆ คิม คีย์บอมยังคงน่าเอ็นดูในสายตาของชางมินเสมอ
“มินโฮไม่รู้ต่างหาก” พูดออกมาแล้วก็ได้แต่เม้มปากเข้าหากันแน่น
เมื่อวานหนีกลับไปที่หอ แถมไม่รับโทรศัพท์ พอตื่นขึ้นมาก็เห็นว่ามีโทรศัพท์จากมินโฮเกือบสิบสาย แต่ก็ยังไม่ได้โทรกลับ
แล้ววันนี้ ก็คิดว่าจะทำเหมือนเดิม
แต่ว่าทำไม...ทั้งที่คิดไว้แล้วว่าจะโกรธ
แต่ดันกลัวมินโฮจะโกรธมากกว่า
ถ้าคิดดูให้ดี ก็ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย
ยิ่งถ้ามินโฮเป็นแบบที่แทมินพูดไว้
เราที่ทำตัวงี่เง่าแบบนี้
สงสัยว่า...จะโดนโกรธไปแล้วล่ะมั้ง
“คิ้วจะติดกันอยู่แล้วนะ มินโฮก่อเรื่องอะไรให้อีกล่ะ” ชางมินพูดออกมา พร้อมกับที่นิ้วหัวแม่มือกำลังหมุนวนบนคิ้วของคนตัวบาง
“...”
“มีอะไรรึเปล่า” เอ่ยถามย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่าร่างเล็กกำลังกระพริบตามองเขา ก่อนจะได้รับคำตอบเป็นการปฏิเสธ
“เอ่อ คือ ไม่มีหรอกฮ่ะ”
“โกหกไม่เก่ง แล้วยังจะโกหกอีก ทะเลาะกันรึไง”
“เปล่านะครับ ไม่ได้ทะเลาะกัน” คีย์ส่ายหัวพร้อมกับสองมือเล็กที่ไหวไปมา ชางมินย่นจมูกตัวเองก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปใกล้ ดวงตาคมมองลึกเข้าไปยังแก้วตาใสแจ๋ว
“งั้นเรื่องอะไรล่ะ”
“คือผม...”
สุดท้ายก็ยอมเอ่ยปากบอกชางมินถึงเรื่องของมินโฮ ที่คุยกับแทมินจนได้
“เป็นพี่ก็คงระแวงเหมือนคีย์นั่นแหละนะ รายนั้นหน้าตาดีน้อยซะที่ไหนล่ะ แล้วอีกอย่างคนที่เจ้านั่นคุกคลีอยู่ ก็มีแต่พวกสวยๆงามๆ มีแต่ของดีๆทั้งนั้น ยื่นมาถึงปาก ถ้าไม่เอาเขาก็คงตราหน้าว่าโง่แหละ” ชางมินบอกไปตามความคิดที่มีอยู่ในหัว
“แล้วถ้าปัจจุบัน พี่ว่าเขาจะเป็นแบบนั้นอยู่มั้ยฮ่ะ”
“มันก็ขึ้นอยู่ว่า เขารักคีย์แค่ไหน ให้ความสำคัญกับคีย์แค่ไหน ถ้าให้มากพอ เจ้าตัวก็คงรู้นั่นแหละ ว่าการทำให้คนที่เรารักเสียใจ เป็นสิ่งไม่ถูกต้อง”
“…”
แล้วมินโฮรู้สึกกับเราแค่ไหนกันนะ
---------------------------------------------------------------- 50%
“คีย์ แต่ถ้าปัจจุบัน มินโฮอะไรนั่น ยังไม่ได้เรื่องอยู่ล่ะก็ พี่พร้อมยื่นข้างๆเรานะ สถานะไหนก็ได้ ที่คีย์คิดว่าอยู่กับพี่แล้วสบายใจ” ชางมินยิ้มกว้างออกมา มันรู้สึกดีจริงๆที่ได้พูดออกมาตรงๆแบบนี้
“แบบพี่ชางมิน ต้องได้เจอคนที่ดีที่เหมาะกับพี่ เชื่อผมสิฮ่ะ” ตากลมมองอีกคนด้วยสายตาจริงจัง ทว่าร่างสูงกลับเอื้อมมือไปยีผมเส้นเล็กจนฟูฟ่อง
“พี่กลัวแต่ว่ามันจะเหลือแบบคีย์คนเดียวบนโลกเนี่ยหล่ะ ฮ่าๆ”
“ไม่ใช่ซะหน่อย” คนตัวบางย่นจมูก พร้อมกับมือเล็กที่สางผมให้เข้าที่เข้าทาง
“ว่าแต่คบกันไปถึงขั้นไหนแล้วล่ะ”
“...” อาการนิ่งเงียบทำให้คนอายุมากกว่าเล่ห์ตามอง ก่อนจะเห็นว่าแก้มบางกำลังขึ้นสีระเรื่อ
“นั่นสินะ คีย์อยู่ใกล้มือขนาดนั้น ใครจะไปอดใจไหวล่ะ อ๊ะๆ พี่ไม่แซวแล้ว” คนตัวโตร้องออกมา เมื่อมือบางกำลังดึงชายเสื้อเขาแรงๆ ชางมินอมยิ้มให้กับคนขี้อาย ก่อนจะฉวยคว้ามือหนุ่มมาจับเอาไว้
“ไปหาเดินซื้อของกันดีกว่า”
“ของอะไรหรอฮ่ะ”
“ของฝากจากเกาหลีไง คีย์ว่า คนที่จากเกาหลีไปแล้วนานๆเขาอยากจะเห็นอะไรล่ะ”
“พี่จะไปไหนหรอฮ่ะ”
“วันศุกร์นี้ ก็จะบินไปโตเกียวแล้ว ตอนนี้พี่กำลังคิดอยู่ว่าจะเอาคีย์ติดไปด้วยต้องทำไง” นิ้วชี้จิ้มยังข้างขมับแทนท่าทางการคิด พลางสายตาก็เหลือบมองข้างตัวที่กำลังทำตาโตเผยอปากกว้าง
“พี่ชางมิน”
“ฮ่าๆ อย่าซีเรียสสิ ถึงเอาไปได้ แต่มินโฮไรนั่น คงไม่ให้พี่เอาคีย์ไปไหนหรอกจริงม่ะ” ชางมินหัวเราะออกมา แต่คนตัวบางกับส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธว่าไม่ได้สนใจเรื่องของมินโฮ ก่อนจะตั้งคำถาม
“ทำไมต้องไปญี่ปุ่นด้วยล่ะ”
“เรื่องแยะ อีกอย่างครอบครัวพี่ก็อยู่ที่นั่น”
“ทำไมเพิ่งจะบอกผมล่ะ” น้ำเสียงติดกระเง้ากระงอดทำให้ชางมินอดจะยีผมที่เจ้าของเพิ่งจัดเข้าทรงได้ไม่นานให้กลับมาเละเทะอีกรอบ
“แล้วเราอยู่ให้บอกมั้ยล่ะ จะว่าไป เจอกันคราวก่อน พี่ก็เคยคร่าวๆไว้นะว่า ถ้าไม่เจอกันตอนนั้นก็อาจจะไม่เจอกันอีกเลยก็ได้ ก็เพราะพี่จะไปอยู่ที่ญี่ปุ่นนี่แหละ โชคดีที่เมื่อวานคีย์รับสายพี่ ไม่งั้นไม่ได้ล่ำลากันแน่ๆ”
“แต่ว่า ยังไงก็กะทันหันอยู่ดี”
“ไงก็ไปส่งพี่ขึ้นเครื่องให้ได้แล้วกัน”
“ผม”
“สัญญากันแล้ว โอเคน่ะ” ชางมินคว้านิ้วก้อยมาเกี่ยว พร้อมกับยิ้มกว้าง
.
.
.
.
.
“ช๊อตเด็ดชะมัดเลยแฮะ ไอแทค” อูยองเอ่ยออกมาทั้งที่สายตาก็ยังมองค้างยังสองร่างที่เลือกซื้อของกันอย่างสนิทสนมในร้านลวงฝั่งตรงข้าม
“ไหนว่าพี่ชางมินเป็นแฟนดาร่าไง” แทคยอนที่เพิ่งจ่ายเงินค่าน้ำเสร็จหันมองตามนสายตาของคนสูงน้อยกว่า ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างงงๆ
“เลิกกันไปนานแล้วมั้ง ก็เห็นกันอยู่ว่าดาร่าตามเกาะไอมินโฮแจเลย”อูยองเอ่ยออกมา พลางคิ้วเรียวก็ขมวดเข้าหากันราวกับกำลังประเมินความคิด
“อ้อ ก็จริงอย่างแกว่า แล้วว่าไงว่ะมินโฮ แกกับดาร่า เฮ้ย! ไอมินโฮ” แทคยอนพยักหน้ากับคำพูดของอูยอง ก่อนจะหันมาเอ่ยถามความจริงจากเพื่อนที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ แต่ทว่าท่าทีที่ไม่สนใจแล้วสายตายังมุ่งตรงไปทางคนตัวขาวที่กำลังยืนยิ้มกับแก้วชาเซรามิค ทำให้แทคยอนอดไม่ได้ที่จะกระแทกมือลงบนบ่าพร้อมกับเอ่ยเรียกเสียงดัง
“มีอะไรว่ะ” มินโฮสบตาก่อนจะพูดออกมาอย่างคนหัวเสีย
“ชั้นเห็นนะว่าแกมองคีย์อยู่น่ะ แอบสนใจเหมือนกันล่ะสิ” แทคยอนยกยิ้มมุมปากพลางทำหน้าเจ้าเล่ห์เข้าใส่
“...” มินโฮไม่ตอบคำถาม แต่กำลังกรอกตาขึ้นมองฟ้า พลางริมฝีปากก็ดูดน้ำจากแก้วอึกใหญ่
“เห็นเหมือนชั้นมั้ยอูยอง ไอมินโฮมันมีอาการแปลกๆ หรือว่ามันก็สนใจคีย์เหมือนพวกเรา” หันไปพยักเพยิดกับเพื่อนเพื่อขอความเห็น
“จับมือ ลูบแก้ม ลูบหัว ครบเลยว่ะเมิง” อูยองไม่ได้ตอบคำถามของแทคยอน หากแต่กำลังพูดออกมาตามที่สายตากำลังโฟกัส
“อ้าวเฮ้ย!! ไอมินโฮจะไปไหนว่ะ ไม่ไปเล่นบาสบ้านพี่แจบอมแล้วรึไง”
แบบนี้นะหรอ ที่โทรไปแล้วไม่ยอมรับสาย ที่โทรไปแล้วสายไม่ว่าง แถมยังไม่ไปที่คอนโดตามปกติอีก
------------------PPLight----------------------
อะไรกันเนี่ย ฮยอนมินเพิ่งจะเป็นตกลงคบกัน
เเล้วมินคีย์จะดราม่างั้นรึ ? - - *
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แทคยอนกับอูยองก็นะปากพวกแกน่าตบจัง
ชเวหึงขึ้นมาแล้วสิแกกก ทะเลาะกันอีกแน่ๆ เลย
มินคีย์อย่าดราม่าเล้ยย สงสารคีย์กุนที่น่ารัก T^T
พี่ชางมินรีบไปญี่ปุ่นไวๆเลยน้า 5555
อยากให้แทคกับอูยองมันรู้ว่ามินโฮเป็นแฟนกับคีย์ไวไวจัง
อยากรู้ว่าจะทำหน้ายังไง ...
เชื่อใจคีย์บ้างสิ
ไม่เอาดราม่า แง่ม
อย่าทะเลาะกันนะ
แต่มินคีย์กลับดราม่า-*-
เมื่อไหร่จะลงเอยกันสักทีอ่ะ
ฮยอนมินเพิ่งจะกลับสู่สามัญ มินคีย์ก็ดราม่าซะงั้น
TT
คีย์ จะเป็นงัยเนี่ย
เฮือกก!!!!!!! แค่คิดก็สยองแล้วอ่ะ!!!!!!!!!! ><
อ๊ากกกกกกกกกกกกก
แล้วคีย์จังจะโดนอะไรบ้างเนี่ยยยยยย >O<
อย่าวู่วาม คีย์ยังไม่ได้ทำอะไร
อย่ารุนแรงกับคีย์นะ
มินโฮจะทำอะไรอ่ะ?
งานเข้าแล้ว
โดนหนักแน่เลยคีย์จ๋า(อีนี่แอบหื่น)
เฮียชางมินก็ไม่เคยฟังคำพูดคีย์เลย เอ๊ะ หรือคีย์ไม่ได้เถียงเอง
จะปวดตับมั๊ย??
ฟังเหตุผลออมม่าสักนิด
แอบเศร้าชางมิน
แต่พี่ชางมินก้ดีจิงๆน่ะเนียะ แอบเศร้าอยุ่ลึกๆ
มินโฮใจเยนน้ะเห้ยย อย่าทำร้ายคีย์น่ะ !!!