ตอนที่ 42 : Chapter 33 - 100%-
Chapter 33
�
��������������� “พี่คีย์มาสายตั้ง 15 นาที” ใบหน้าน่ารักก้มมองนาฬิกาสลับกับคนตรงหน้าไปมา
���������������
��������������� “คือ พี่ขอโทษนะแทมิน แต่พี่รีบมาแล้วจริงๆนะ” มือบางจับมือเล็กของแทมิน ดวงตารีสวยมองคนอายุน้อยกว่าด้วยความรู้สึกผิด แทมินที่กลั้นยิ้มเอาไว้ก็ถึงกลับหัวเราะเสียงใสออกมา
�
��������������� “ฮ่าๆ ผมไม่ให้อภัยพี่หรอกนะ”�
�
��������������� “แล้วแทมินจะให้พี่ทำไงล่ะ พี่ไม่อยากให้แทมินโกรธพี่นะ”� คีย์บีบมือแทมินเบาๆ แต่ทว่าไม่กล้าสบตากับอีกคน
�
��������������� “นั่นสิ ผมจะทำไงดีนะ คนที่กล้าทำให้แทมินโกรธได้เนี่ย” แทมินทำท่าคุ่นคิด พลางปลายเท้าเล็กก็ออกเดินไปยังจุดหมาย โดยไม่ลืมที่จะดึงคนในอุ้งมือให้ออกเดินตามด้วย ออกก้าวเดินไม่ถึงสิบเก้าดีด้วยซ้ำ แทมินก็ออกแรงกระตุกให้รีบเดินจนแทบจะกลายเป็นวิ่ง
�
��������������� “มะ มีอะไร รึเปล่าแทมิน” ทันทีที่ร่างบางพาเข้าไปยังร้านหนังสือคีย์ก็เอ่ยถามออกมา ก่อนจะเห็นว่าดวงตากลมของอีกฝ่ายกำลังมองไปยังนอกร้าน คีย์มองตามสายตาของคนตัวเล็กก่อนจะเห็นผู้ชายสองคน และหนึ่งในนั้นเป็นคนที่คีย์จำได้ว่าเคยเจอที่สวนสนุก
�
��������������� “แทมินเป็นอะไรรึเปล่า” กระตุกมือถามอีกครั้ง แทมินเลยจำต้องละสายตาจากแผ่นหลังกว้างนั่นก่อนจะหันมายิ้มให้อีกคน
�
��������������� “อะ เอ่อ เปล่านี่ฮ่ะ” เอ่ยปฏิเสธออกมา แต่ทว่าสีหน้าและท่าทางของแทมินไม่เหมือนกับที่พูดเลยสักนิด
�
��������������� “แทมิน คือว่า ถ้าเกิดมีอะไรไม่สบายใจ แทมินบอกกับพี่ได้นะ แต่ว่า พี่อาจให้คำปรึกษาได้ไม่ดีเท่าไหร่” คีย์บอกด้วยท่าทางเก้อกังออกมา แทมินฟังน้ำเสียงไม่มั่นใจของคีย์ก็ได้แต่ยกมือขึ้นปิดปากตัวเองที่เผลอกระตุกรอยยิ้ม
�
��������������� “ผมนี่ดูออกง่ายมากเลยเนอะ ขนาดพี่คีย์ยังดูออก สงสัยว่าผมจะเล่นละครไม่เก่ง”
�
��������������� “ก็แทมินทำเหมือนว่ากำลังหนีผู้ชา...”
�
��������������� “อ๊า! นี่มันพี่มินโฮกับพี่ดาร่านี่ หนังสือออกไวชะมัดเลย พี่คีย์รู้จักพี่มินโฮใช่มั้ยฮะ อ่ะ แต่ว่า ใครๆเขาก็ต้องรู้จักพี่มินโฮทั้งนั้นแหละเนอะ ผมนี่ถามอะไรแปลกๆ” แทมินวาดยิ้มออกมา ก่อนจะส่งหนังสืออีกเล่มให้กับคีย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้วตัวเองก็หยิบอีกเล่มขึ้นมาเปิดดู
�
��������������� “ผมว่าแล้ว ว่าต้องเป็นข่าวขึ้นมาอีก ว่าแต่ว่าพี่ดาร่านี่ก็คงตกหลุมพี่มินโฮแหงเลย นี่พี่คีย์ เชื่อรึเปล่า ว่าคนแบบพี่มินโฮนะไม่เคยเข้าหาใครก่อนเลยนะ”
�
��������������� “คือ พี่ไม่รู้หรอก”
�
��������������� “เป็นความลับนะ พี่มินโฮนะไม่เคยเข้าหาใครก่อนก็จริง แต่ว่าถ้ามีใครเข้ามาเริ่มพัวพันก่อนละก็ พี่มินโฮก็เล่นด้วยเหมือนกัน”
�
��������������� “เล่นด้วย” คีย์ทวนถามออกมาด้วยสีหน้าสงสัย
�
��������������� “มันเป็นธรรมดาของวงการนายแบบนางแบบนะ ชั่ววูบ ชั่วข้ามคืน แล้วก็เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น” คนตัวเล็กพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังเท่าไหร่ ผิดกับคนฟังที่เหมือนจะตั้งใจฟัง ตั้งใจแปลความหมายที่คนตัวเล็กพูด
�
��������������� “มินโฮก็เป็นแบบนั้นหรอ”
�
��������������� “ฮ่าๆ ไม่ต้องทำหน้าคิดมากขนาดนั้นก็ได้ ผมบอกแล้วไงว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา ว่าแต่เรารีบไปกันดีกว่า”
�
��������������� .
��������������� .
��������������� .
��������������� .
��������������� .
�
��������������� �ดาร์กช็อกโกแลตถูกนำมาเสิร์ฟตรงหน้าเจ้าของรอยยิ้มกว้าง และตามมาด้วยบลูเบอรี่ชีสเค้กที่วางยังตรงหน้าคีย์
�
��������������� “ไอศกรีมกับเค้กที่นี่อร่อยมากเลยนะฮ่ะ”
�
��������������� “อืม”
�
��������������� “พี่คีย์คิดอะไรอยู่หรอ ผมเห็นสีหน้าพี่ไม่ดีตั้งแต่ออกมาจากร้านหนังสือแล้วนะฮ่ะ”
�
��������������� “คือ เอ่อ...” ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรออกมาเป็นคำตอบ เสียงโทรศัพท์ก็เอ่ยเรียกความสนใจ
�
��������������� ....Rrrrrrrrrrrrrrr…
�
มือเล็กล้วงเข้าไปหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า ชื่อคุ้นเคยที่บ่งบอกว่าใครเป็นผู้โทร ทำให้คีย์นิ่งอยู่นาน จนแทมินที่เห็นท่าทางแปลกๆอดจะเอ่ยทักไม่ได้
�
��������������� “พี่คีย์ไม่รับโทรศัพท์หรอฮ่ะ คนโทรเขารอสายนานแล้วนะ” ว่าจบมือเล็กก็ตักไอศกรีมสีเข้มเข้าปาก ดวงตากลมยังคงหยีมองใบหน้าหวานของคนอายุมากกว่า
�
��������������� “ฮัลโหล” กรอกเสียงรับสายไม่ถึงเสี้ยววินาที น้ำเสียงหงุดหงิดของคนโทรหาก็เอ่ยออกมา
�
��������������� (รับสายช้า)
�
��������������� “คือ..เรา”
�
��������������� (ช่างเถอะ แล้วนี่อยู่ไหนแล้ว)
�
��������������� “เราอยู่ร้านเบเกอรี่” คนรอฟังคำตอบได้แต่ขมวดคิ้ว ก่อนจะเอ่ยถาม
�
��������������� (ไปทำอะไรที่นั่นคีย์)
�
��������������� “กินเค้ก”
�
��������������� (ชั้นรู้ว่านายคงไม่ไปหาข้าวกินในร้านนั่นหรอก แล้วนี่อยู่กับใคร เมื่อไหร่จะกลับ)
�
��������������� “เราอยู่กับแทมิน”
�
��������������� (แทมินงั้นหรอ ให้ชั้นคุยกับแทมินหน่อยสิ)
�
��������������� “อืม”
�
��������������� “แทมิน โทรศัพท์” มือบางยื่นโทรศัพท์ส่งให้คนตัวเล็ก แทมินทำตาปริบๆก่อนจะรับโทรศัพท์มาถือไว้ในมือ
�
��������������� “ผมหรอ ใครฮ่ะ” เอ่ยถามเจ้าของเครื่องมือสื่อสาร ก่อนจะได้รับความเงียบเป็นคำตอบ ร่างบางลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกรอกเสียงลงโทรศัพท์
�
��������������� “สวัสดีครับ แทมินพูดครับ”
�
��������������� (แทมินจริงด้วยสินะ) มินโฮเอ่ยออกมา ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าคีย์ไม่มีทางโกหก แต่มันก็อดจะห่วงไม่ได้
�
��������������� “หมายความว่าไงฮ่ะ แล้วนั่น อ่า เสียงพี่มินโฮนี่” ร่างเล็กงงกับคำพูดที่ได้ยิน ก่อนจะร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อรู้สึกคุ้นกับเสียงทุ้มต่ำที่เล็ดลอดมาจากปลายสาย
�
��������������� (อืมพี่เอง พูดซะตื่นเต้นเชียว) มินโฮพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ เมื่อพอจะจินตนาการท่าทางแปลกใจของอีกคนได้
�
��������������� “พี่รู้จักกับพี่คีย์ด้วยหรอฮ่ะ ทำไมผมไม่เห็นรู้เลย” แทมินมองคีย์ที่กำลังเล็มเค้กชิ้นสวย ก่อนจะกรอกเสียงเบาลงโทรศัพท์
�
��������������� (ก็เราไม่เคยถามนี่)
�
��������������� “ขี้โกงนี่พี่มินโฮ แล้วว่าแต่โทรมาจีบพี่คีย์หรอฮ่ะ ช้าไปแล้วล่ะ พี่คีย์เขาออกเดตกับผมอยู่” คนตัวเล็กรอบยิ้มขำในคำพูดของตัวเอง
�
��������������� (ฮ่าๆ อย่างงั้นหรอ งั้นก็รีบเดตเข้านะ พี่รอคีย์ทานข้าวเย็นอยู่)
�
��������������� “หมายความว่าไงฮ่ะ รอทานข้าวพร้อมกัน อย่าบอกนะว่าพี่มินโฮกับพี่คีย์...” ยังไม่ทันที่จะเอ่ยให้จบประโยค เสียงทุ้มต่ำก็ดังแทรกออกมา
�
��������������� (อืม อย่างนั้นแหละ อิจฉาพี่หรอ) ตามหลักแล้ว แทมินก็คงจะร้องโอ๊ดโอยออกมาเพื่อแย่ให้มินโฮหัวเราะเล่น แต่ทว่าในตอนนี้คนตัวบางได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะมองใบหน้าหวานของอีกคนที่เอาแต่นั่งจ้องเค้กไม่เลิก
�
��������������� “คือ เอ่อ พี่มินโฮ ผมรู้แล้วล่ะว่าทำไมสีหน้าพี่คีย์ไม่ดีเลย” น้ำเสียงกังวลเอ่ยออกไป คนฟังที่ไม่รู้อะไรด้วยก็ได้แต่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
�
��������������� (คีย์เป็นอะไร)
�
��������������� “ถ้าพวกพี่ทะเลาะกันนั่นไม่ใช่ความผิดผมน่ะ นั่นเป็นเพราะตัวของพี่เอง ผมไม่ผิดจริงๆนะพี่มินโฮ” โยนความผิดให้คนไม่รู้เรื่องรู้ราว ส่วนตัวเองก็ได้แต่ปั้นหน้าไม่ถูก
�
��������������� (พูดอะไรแทมิน พี่ไม่เข้าใจ)
�
��������������� “ผมเอาความลับพี่ไปบอกพี่คีย์ อย่าว่าผมนะ ก็ผมไม่รู้นี่ว่าพี่กับพี่คีย์จะลงเอยแบบนี้ได้ ก็คราวก่อนนู้นพี่ยังบอกอยู่เลยว่าอย่ายุ่งกับพี่คีย์ เอาเป็นว่าผมไม่ผิดนะ แค่นี้นะฮ่ะไอศกรีมจะละลายแล้ว”
�
��������������� (แท...ตืดดดดด)
�
��������������� “พี่คีย์”
�
��������������� “...”
�
“พี่คีย์ โทรศัพท์พี่คีย์ฮ่ะ”เอ่ยเสียงเรียกให้ดังกว่าเดิม คนที่เอาแต่จดจ่ออยู่กับเค้กตรงหน้า เงยขึ้นมาสบตา ก่อนจะยื่นมือมารับโทรศัพท์ของตัวเองคืน
�
��������������� “คือ ทำไมผมไม่เห็นรู้เลยว่าพี่เป็นแฟนกับพี่มินโฮ พี่สองคนนี่เก็บเงียบเลยนะฮ่ะ” มือเล็กเกาศีรษะแก้เก้อ พลางมือที่วางอีกข้างก็คนไอศกรีมจนเหลว
�
��������������� “ก็ แบบนี้ล่ะดีแล้ว” คีย์ตอบออกมาก่อนจะยิ้มบางส่งให้คนตัวเล็ก
�
��������������� “ไม่ได้นะฮ่ะพี่คีย์”
�
��������������� “ทำไมล่ะ”
�
��������������� “ก็...”
�
��������������� “กินไอศกรีมเถอะ จะละลายหมดแล้ว”
�
��������������� “พี่คีย์” เสียงเบาหวิวเอ่ยเรียกอีกคน คีย์เงยหน้าสบดวงตากลมโต ก่อนจะรอว่าอีกคนมีอะไรที่อยากจะพูดด้วย
���������������
��������������� “...”
�
��������������� “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกนะ พี่มินโฮน่ะ ถึงเขาจะเป็นเหมือนที่ผมพูด แต่พี่มินโฮเขาก็เป็นสุภาพบุรุษ ถ้าเขาตัดสินใจคบกับพี่คีย์แล้วก็ไม่มีวันไปทำเรื่องแบบเดิมหรอก”
�
��������������� “ถ้าเป็นแบบที่แทมินพูด พี่ก็ดีใจ” ยิ้มบางที่หยิบยกให้ ดูเหมือนจะทำให้แทมินรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่
--------------------------------------------- 50%--------------------------------
���������������� นี่เขากำลังจะกลายเป็นต้นเหตุให้พี่มินโฮกับพี่คีย์ทะเลาะกันใช่มั้ย
�
��������������� “พี่คีย์ผมขอโทษ อย่าโกรธพี่มินโฮเลยนะพี่คีย์”
�
��������������� “พี่ไม่ได้โกรธมินโฮ”
�
��������������� “แต่หน้าพี่บอกว่าพี่กำลังโกรธพี่มินโฮ”
�
��������������� “พี่แค่รู้สึกไม่ดีเท่านั้นเอง ขอบใจนะแทมิน ที่บอกพี่เรื่องของมินโฮ”
�
��������������� “พี่คีย์” คนตัวเล็กเอ่ยเรียกชื่ออีกคน พร้อมกับกัดช้อนไอศกรีมแน่น ดวงตากลมกระพริบมองอีกคนอย่างรู้สึกผิด
�
��������������� “พี่นะ ไม่ค่อยรู้เรื่องของมินโฮหรอก เรื่องที่มินโฮเป็นนายแบบ พี่เองก็เพิ่งจะรู้ไม่นานนี้ วันหลังถ้าเราได้ออกมากินไอศกรีมด้วยกันอีก แทมินเล่าเรื่องของมินโฮให้พี่ฟังอีกนะ”
�
.
.
.
.
.
�
��������������� เสียงถอนหายใจยังคงดังออกมาเรื่อยๆตลอดระยะทางในการกลับบ้าน
�
��������������� ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่า สองคนนั้นจะเป็นแฟนกันได้ พี่คีย์นะไม่แปลกหรอก ถ้าจะไม่พูดถึงพี่มินโฮ แต่พี่มินโฮนี่สิ มีแฟนแล้วทำไมถึงไม่บอกเขาบ้าง แถมพี่คีย์ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นคนที่เขาเองก็รู้จัก นี่ถ้าเกิดเขาไม่เจอพี่คีย์ในตอนเช้า แล้วขอให้มากินไอศกรีมเป็นเพื่อนตอนเย็น เขาก็คงไม่รู้สินะว่าสองคนนี้คบกัน แต่จะว่าไป ถ้าเกิดพี่มินโฮไม่โทรศัพท์เข้ามา เขาก็คงไม่รู้เรื่องอยู่ดี เพราะถ้าพี่คีย์จะพูดก็คงพูดออกมาตั้งแต่ที่ร้านหนังสือนั่นแล้ว ว่ากำลังคบกัน สรุปว่าสองคนนี้ ไม่มีใครคิดจะบอกเขาสักคนเลยสินะ บางทีเขาอาจจะไม่สำคัญที่ต้องบอก ถึงไงก็เถอะ ยังไงก็น่าน้อยใจอยู่ดี
�
��������������� “คิดอะไรอยู่หรอ” เสียงทุ้มที่เอ่ยถาม ทำเอาคนตัวบางที่กำลังจมอยู่ในความคิดตัวเองถึงกับตกใจ และเหมือนความตกใจจะเพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว เมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงกำลังส่งยิ้มพรายมาที่เขา
�
��������������� จงฮยอนตามแทมินมาตั้งแต่ออกจากมหาลัย เห็นที่แทมินวิ่งหลบเข้าไปยังร้านหนังสือ แต่ก็ทำทีท่าว่ามองไม่เห็น รอจนกระทั่งแทมินแยกจากคีย์ เจ้าตัวจึงตัดสินใจเดินตามคนตัวเล็กมาเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงสนามเด็กเล่น จึงฉุดเรียกอีกคนด้วยน้ำเสียง
�
��������������� “พะ พี่จงฮยอน”
�
��������������� “ยังจำพี่ได้” ดวงตามีเสน่ห์จ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมที่ตื่นตระหนก คนตัวบางพยายามตั้งสติ ควบคุมลมหายใจที่ดูเหมือนติดๆขัดๆของตัวเอง
�
��������������� คนตรงหน้าเขาคือพี่จงฮยอน คนๆเดียวกับที่เขาตกหลุมรัก คนๆเดียวที่ทำให้เขายิ้มได้กว้างมากกว่าที่เคย แล้วพี่จงฮยอนก็เป็นคนเดียว ที่ทำให้เขาไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้
�
��������������� “ยังอยากจะหลบหน้าพี่อยู่รึเปล่า”
�
��������������� “ผม...”
�
��������������� “ไม่เจอกันนาน มันรู้สึกแปลกๆ นายว่ามั้ย” ความรู้สึกกดดันกำลังขยายเป็นวงกว้างรอบตัวแทมิน อยากจะมองคนตรงหน้าให้เต็มตา แต่ก็ไม่กล้าทำ อยากพูดในสิ่งที่เก็บไว้อยู่ในอก ก็ไม่รู้จะต้องเริ่มยังไง
�
��������������� ไม่รู้ว่าเขายังสามารถแสดงถึงความรักที่มั่นคงของเขาได้อยู่มั้ย
�
��������������� ความรู้สึกกลัว ทำไมสมองถึงได้รู้สึกอะไรแบบนั้น
�
��������������� “แทมิน” มือหนาเคลื่อนเข้าหา หวังจะสัมผัสมือบอบบางตรงหน้า หากแต่เพียงเฉียดนิ้วมือที่ปลายก้อย มือบางก็สะบัดหนี ก่อนจะถอยหลังเว้นระยะห่างจากตัวเขา
�
��������������� มันเป็นสัญญาณอะไรหรือเปล่า
�
��������������� จะใช่สัญญาณแห่งการสูญเสียแบบที่จงฮยอนเคยนึกกลัวงั้นหรือ
�
��������������� “คือพี่..”
�
��������������� “ผมขอโทษฮ่ะ ผมไม่ได้ตั้งใจ” เอ่ยตอบไปตามความจริง หากแต่เนื้อตัวสั่นเทาที่กำลังฉายอยู่ในกรอบตาของจงฮยอน...กลัว แทมินกำลังรู้สึกกลัวเขา
�
��������������� “นายเกลียดพี่แล้วงั้นหรอ ไม่ชอบพี่แล้ว...อย่างนั้นใช่มั้ย” ไม่ใช่เพียงแทมินเองที่รู้สึกถึงความกดดัน จงฮยอนเองก็ไม่ต่างกัน มันกดดันที่ต้องเผชิญหน้ากับคนที่พยายามหลบหน้าตัวเอง กดดันที่ไม่รู้จะต้องใช้คำพูดแบบไหนเพื่อจะรักษาความสัมพันธ์ของเขาให้อยู่ในสภาพเดิม พูดคุยกันได้แบบปกติที่เคยเป็น
�
��������������� “ไม่ใช่อย่างนั้นนะฮ่ะ ผม ผมยังชอบพี่จงฮยอน...ผมยังรู้สึกแบบนั้น”
�
��������������� “สบตากับพี่ เวลาที่พูดคุยกัน นายทำได้รึเปล่า”
�
��������������� “ผม...”
�
��������������� “ยิ้มให้กันแบบเมื่อก่อน ทำได้รึเปล่าล่ะ”
�
��������������� “พี่จงฮยอน”
�
��������������� “เปลี่ยนไปแล้วจริงๆสินะ ตอนที่พี่เริ่มเข้าใจตัวเอง ช่วงเวลานั้น นายเองก็คงใช้เวลาอยู่กับตัวเอง พี่ที่ได้คิดอะไรในหลายๆเรื่อง แทมินเองก็คงได้คิดอะไรมากมายเหมือนกัน”
�
��������������� “ถึงตอนนี้ ผมก็ยังชอบพี่ ชอบมากๆ ความรู้สึกของผมยังเป็นแบบนั้น”
�
��������������� “แล้วทำไม...”
�
��������������� “ผมไม่รู้พี่จงฮยอน ผมกลัว”
�
��������������� ไม่กล้าสบตา เพราะกลัวภาพใบหน้าตัวเองสะท้อนอยู่ในแก้วตาดำขลับคู่นั้น กลัวว่าจะเผลอรู้สึกสำคัญตัวเอง กลัวว่าจะเผลอคิดฝันไปเองแล้วจะต้องมาเจ็บแบบที่เคยเป็น
�
��������������� “เริ่มต้นใหม่ได้มั้ย”
�
��������������� “ความรู้สึกของผมที่มีต่อพี่ มันมาไกลมากแล้วนะฮ่ะ”
�
��������������� “หยุดรอพี่หน่อย ให้พี่พาความรู้สึกของพี่ เดินไปถึงจุดที่แทมินอยู่ แล้วถึงตอนนั้น เราค่อยเดินไปพร้อมกัน”
�
��������������� “ผมไม่รู้ว่าพี่กำลังแกล้งผมเล่นหรือว่ายังไง แต่...พี่กำลังจะทำให้ผมร้องไห้” เสียงหวานที่ขาดห้วง ทำให้จงฮยอนไม่ลังเลที่จะคว้าคนตรงหน้าเข้าสู่อ้อมกอด แรกๆแทมินขืนตัวเกร็งอยู่บ้าง แต่ผ่านไปเพียงครู่เดียวมือเล็กก็โอบรอบอีกคนไว้แน่น
�
��������������� ผมมีโอกาสจะได้เป็นแฟนกับพี่จริงๆใช่มั้ยครับ
�
��������������� ความรักของผม มันไม่ได้สูญเปล่าใช่มั้ยครับ
�
��������������� “ตัวนายยังสั่นอยู่เลยนะแทมิน” กรอกเสียงทุ้มยังข้างหู ฝ่ามือหนาลูบเรือนผมอีกคนเป็นการปลอบโยน
�
��������������� “ผมไม่ได้ฝันจริงๆใช่มั้ยฮ่ะพี่จงฮยอน”
�
���������������
�
-----------------------------PPLight-------------------------
กรีดร้อง 555+ ครึ่งหนึ่งของคอมเม้นท์พูดถึงเเพรวอ่ะ T^T�
นึกว่ารีดเดอร์จะคิดถึงเเต่ มินคีย์กับฮยอนมิน สรุปว่าเเพรวซึ้ง เลยมาต่อฟิคไวๆ
มินคีย์เอาไว้พาร์ทหน้าละกันเนอะ
ปล้ำบลิง� The fast 5 เเพรวดูไปสองรอบเเละ ไปดูกันให้ได้ทุกคนนะ ของเขาดีจริง ^�^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ

งานเข้าแกละแหละชเวมินโฮ 555555555555555
คุยกันสักทีสินะจงแทม
ชอบตอนแทมินกับคีย์อยู่ด้วยกันอ่ะ จิ้นแทมคีย์ได้มะ 5555
จะเป็นไงต่อล่ะเนี่ย
คีย์ต้องเก็บไปคิดมากแหงๆอ่ะ
โอยยย แต่พอมินโฮมันพอว่า รีบเดตเร็วๆ รอคีย์มากินข้าวเย็นอยู่ นี่เขินมากเลยน้า น่ารัก ...
เราคีย์ต้องคิดมากเลยนี้อีกแน่ๆเลย ต้องมีดราม่าอีกใช้มั้ย .. กำลังไปได้ดีเลยน้า
แต่พาร์ทเหมือนฮยอนมินจะคืนดีกันแล้วป่ะ
แทมินดูจะยังกลัวอะไรอยู่นะ เราว่าจงฮยอนนี่หล่อมากนะ
พูดความรู้สึกออกมาตรงๆ หายโง่แล้วนี่ 5555
มินโฮเลยงานเข้าอย่างไม่รู้ตัวเลย
ชอบตอน2เคะอยู่ด้วยกันมาก น่ารักมากกก
แต่มินคีย์เนี่ยสิ เคลียร์กันยาวเลย
เห็ดเป็ดเจอกันแล้ว~
เข้าใจกันแล้ว เจอกันแล้ว จะรักกัน(อิเป็ด)แล้วววว~
ตามต่อๆ ไรเตอร์สู้ๆค่ะ ><
เฮียจง...
กว่าจะระรึกชาติได้น่ะ
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 11 พฤศจิกายน 2554 / 23:39
จงโอป้าเริ่มรู้ใจตัวเองสักทีนะ!
นี่เพราะอนยูโอป้านะเนี่ย!!!! 5555
ฮ่าๆๆ ถูกใจเค้ามากเลย
นายทำได้ดีมาก
กว่าจะเข้าใจกันได้
แล้วคีย์น่ะโกรธมินโฮรึเปล่าเนี่ย?
แทมไม่มิด มินโฮผิดใช่มั๊ยฦฦ555