ตอนที่ 31 : Chapter 23 - 100%-
Chapter 23
Rrrrrrrrrrrrrr~
เสียงลากยาวจากโทรศัพท์ที่ถูกตั้งเอาไว้ เรียกให้คนที่กำลังหลับสนิทขยับเนื้อขยับตัวขึ้นลุกดูที่มาของเสียง
นิ้วเรียวกดลงยังแป้นโทรศัพท์เพื่อหยุดเสียงที่แผดร้องออกมา ก่อนจะมองคนตัวเล็กที่ยังไม่มีที่ทางว่าจะรู้สึกตัวเลยสักนิด
หลับสนิท
มินโฮยกยิ้มบางก่อนจะก้าวขาลงจากเตียง และเริ่มจัดการธุระของตัวเอง
ผ่านไปราว 10 นาที กับธุระส่วนตัวก็เสร็จสิ้นลง เรียวขายาวย้อนกลับมายังปลายเตียงอีกครั้ง ดวงตาคมลอบมองใบหน้าหลับของคนตัวบางที่ยังนอนหลับด้วยท่าทีสบาย ก่อนจะโน้มหน้าตัวเองเข้าใกล้กับดวงหน้าหวาน เพื่อประทับริมฝีปากลงกับผิวแก้มนุ่มนิ่ม
กว่าจะนึกขึ้นได้อีกทีว่าตัวเมื่อกี้ตัวเองทำอะไรลงไป ขายาวๆของคนตัวสูงก็เดินพ้นจากห้องมาแล้วเกือบครึ่งทาง
แต่ก็น่าแปลกใจไม่น้อย ที่คนหน้าตายยังเขา กำลังจุดรอยยิ้มอย่างไม่รู้สึกตัว
“คีย์ ชั้นนอนไม่หลับ” เสียงที่เอ่ยออกไป แล้วทำให้คนตัวเล็กกว่าหันมาจ้องมองเขาตาปริบๆ
“แล้วทำไงดี” คำถามสั้นๆที่เอ่ยถามคนตัวสูงอย่างกังวล ทำให้มินโฮขมวดคิ้วเข้มของตัวเองเข้าหากันอยูเกือบหนึ่งนาทีเต็ม
“ท่าแบบนั้นไม่สวยเลย หาท่าใหม่สิคีย์”
“ระ เราอายนะมินโฮ”
“ทำๆเร็วเข้า ขยับตัวเยอะๆด้วย”
“มินโฮแกล้งเรา”
“ไม่ได้แกล้ง ก็บอกแล้วไงว่านอนไม่หลับ”
“แล้วทำแบบนี้จะหลับหรอ”
“นายพูดมากไปแล้ว ทำเร็วๆเข้าสิ ร้องดังๆด้วย”
“ระ เราอายจริงๆนะ”
“....”
“เราทำก็ได้ ระ เราจะทำ” เมื่อเห็นว่ามินโฮกำลังส่งสายตาดุใส่เข้าให้ คนตัวบางก็เลยจำต้องรับปากคนตัวโตที่ชอบเอาแต่ใจอย่างช่วยไม่ได้
ริมฝีปากสวยฮัมเพลงออกมาเบาๆ ก่อนที่มือเล็กจะกำขึ้นหลวมๆบริเวณข้างแก้มทั้งสองข้างที่ตอนนี้กำลังเปล่งสีแดงระเรื่อเพราะความอาย
“ผักมีประโยชน์มากมายก่ายกอง เจ้ากระต่ายตัวน้อย ได้เคยสอนไว้ ให้เจ้าตัวเล็ก ลูกตัวน้อยของเธอ กินผักกันเยอะๆ จะได้เติบโตแข็งแรง ลาลั่นลา ลาลา.....”
มินโฮมองคีย์ที่กำลังเปล่งเสียงร้อง และเต้นด้วยท่าทางแบบเด็กๆ สองข้างแก้มขึ้นสีเพราะความอายที่ต้องมาทำท่าทางประหลาดๆ กรอบตาคมที่จับภาพน่ารักอยู่ตลอดเวลา กำลังพยายามที่จะไม่แสดงอาการใดๆให้คนตัวเล็กรับรู้ ว่าเจ้าตัวกำลังทั้งยิ้มทั้งหัวเราะจนร่างกายแทบจะสั่นเทิ้มไปทั้งตัว
“ง่วงบ้างหรือยัง” เมื่อคำร้องสุดท้ายจบลง คนตัวเล็กก็รีบเอ่ยถามคนตัวโตที่จ้องตัวเองในมาดนิ่งๆทันที
“เพลงกระต่ายตัวน้อยบ้าบอของนาย ทำให้ชั้นตาค้างหนักกว่าเดิม คีย์ นายช่วยเต้นอะไรที่มันสร้างสรรค์กว่านี้ได้ไหม”
“ระ เราทำไม่เป็นหรอก” คีย์ก้มหน้างุดก่อนจะเอ่ยปากพูดพร้อมกับส่ายหัวไปมา
“เคยทำหรือไง ถึงรู้ว่าตัวเองทำไม่เป็นนะ”
“กะ ก็เคย เราทำไม่เป็นไง” เสียงสั่นๆที่ส่งออกไปยังเคยยืนยันคำเดิม ว่าเจ้าตัวไม่สามารถทำตามคำขอของคนตรงหน้าได้
“นายว่าอะไรนะ พูดให้เข้าใจกว่านี้หน่อยสิ”
“พี่ชางมินบอกเราเต้นได้แย่มาก ห้ามทำให้ใครดูเด็ดขาด เดี๋ยวคนอื่นจะหัวเราะเอา” เมื่อชื่อของคนที่ไม่ถูกชะตาวิ่งเข้าหู ดวงตาคมของมินโฮก็เบิกกว้างมองคนตัวเล็กอย่างไม่พอใจ
“แล้วทำไมนายถึงเต้นให้นายนั่นดู” เสียงแข็งเอ่ยถามออกมา ทำเอาคนตกใจง่ายอย่างคีย์รีบเขยิบตัวออกห่าง
“...”
“ฉันถาม นายก็ตอบสิ”
“กะ ก็เราโดนแกล้งนี่ พี่ชางมินบอกว่าถ้ามาผับครั้งแรกแล้วไม่เต้นกลางฟลอร์จะเรียนไม่จบ”
“แล้วนายก็เต้นงั้นสิ”
“ก็เราไม่รู้ว่าโดนแกล้ง” คนตัวเล็กเอ่ยออกไป กอ่นจะเห็นว่ามินโฮกำลังขยุ้มหมอนในอกจนยับและเบือหน้าหนีไม่สนใจตัวเอง
“มินโฮ”
“...” เสียงที่เอ่ยเรียกออกไป ไม่ได้มีผลอะไรจากคนตรงหน้าเลยสักนิด เสี้ยวหน้าด้านข้างของมินโฮที่กำลังมองออกไปยังระเบียงด้านนอกอย่างไม่สนใจคนที่เอ่ยเรียก ทำให้คีย์รู้สึกคิดมากขึ้นมา
“มินโฮโกรธเราหรอ” คนตัวบางขยับกายเข้าไปใกล้คนตัวสูง ก่อนจะยื่นมือเล็กๆของตัวเองจับแขนของอีกคน ใบหน้าน่ารักพยายามชะเง้อให้มองเห็นว่าคนตรงหน้ากำลังแสดงสีหน้าแบบไหนอยู่
เมื่อเสียงหวานที่เอ่ยถามราวกับตัวเองเป็นคนผิดที่ส่งมาพร้อมกับสัมผัสอ่อนโยน คนที่กำลังอารมณ์ไม่ดีอย่างมินโฮ ก็อดจะหันมามองคนน่ารักที่กำลังมองเขาราวกับขอโทษไม่ได้
“เปล่า” คำพูดสั้นๆที่มินโฮเค้นจากลำคอ ทำเอาคนตัวเล็กถอนหายใจลากยาว ก่อนจะส่งมือนิ่มของตัวเองวางทาบแก้มสองข้างของอีกคน ให้หันมามองหน้าของตัวเอง
“มินโฮกำลังทำหน้าบึ้งๆไม่พอใจเรา” ปลายคิ้วเรียวของคนพูดแทบจะขมวดชิดกัน มินโฮสบมองดวงตารีสวยโดยไม่พูดอะไร
“อะเอ่อเราขอโทษ” เมื่อฉุกคิดได้ว่ามือไม้ตัวเองกำลังสัมผัสอยู่บนใบหน้าคมของมินโฮ คีย์ก็รีบชักมือกลับพร้อมกับเอ่ยคำขอโทษออกไป
“ขอโทษอะไร”
“กะ ก็เรา..”
“หมายถึงตรงนี้นะหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม พร้อมกับมือหนาทั้งสองข้างของตัวเองที่ยกจับมือบางของอีกคนวางทาบบนใบหน้าในตำแหน่งเดิม
“อะ อืม” คีย์ก้มหน้าพร้อมกับปล่อยเสียงให้ออกจากลำคอ มินโฮที่เห็นท่าทางกล้าๆกลัวๆในเรื่องไม่เป็นเรื่อง ก็เผลอหลุดเสียงหัวเราะออกมา
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขอโทษเพราะเรื่องแค่นี้นะหรอคีย์”
“ทำไมมินโฮต้องหัวเราะเราด้วยล่ะ” ทั้งๆที่ในหัวกลัวว่าการกระทำของตัวเองอาจทำให้อีกฝ่ายไม่ชอบใจ แต่กลายเป็นว่าคนหัวเราะยากกลับหัวเราะเสียงดังออกมาเสียอย่างนั้น
“คีย์...ตรงนี้...ตรงนี้...และตรงนี้ ทั้งหมดนี่เป็นของนาย” มือหนาที่ยังเกาะกุมมือเล็กของคีย์เอาไว้ค่อยๆกดฝ่ามือบางลงแนบผิวแก้มตัวเอง ก่อนจะเลื่อนลงให้ปลายนิ้วประทับลงยังเรียวปาก และหยุดการเลื่อนสัมผัสครั้งสุดท้ายลงที่ตำแหน่งของหัวใจ
“ส่วน ตรงนี้...ตรงนี้...และตรงนี้ ทั้งหมดนี่เป็นของชั้น” เรียวมือที่คลายการเกาะกุมจากมือเล็ก ไล้สัมผัสแผ่วเบายังใบหน้าหวาน ก่อนจะแนบปลายนิ้วลงบนเนินปากนุ่ม และหยุดสัมผัสสุดท้ายในตำแหน่งเดียวกันกับที่มือของคีย์เคยหยุด
ร่างกายมินโฮที่เป็นของคีย์
ร่างกายของคีย์ที่เป็นของมินโฮ
ทุกสิ่งที่มินโฮกำลังสร้างขึ้นมา ทำให้อุณหภูมิในร่างกายของคีย์สูงขึ้นจนระบายออกมาให้เห็นบนผิวเนื้อบางที่ตอนนี้กลายเป็นสีชมพูระเรื่อ ยิ่งกับใบหน้าขาวๆด้วยแล้ว ความชัดเจนจากความอายยิ่งชัดเข้าไปใหญ่ อาการน่ารักที่อยู่ภายใต้กรอบตาของมินโฮ ทำให้เจ้าตัวอดจะแกล้งให้แก้มนิ่มนั่นขึ้นสีหนักกว่าเดิมไม่ได้
“นี่ แล้วก็สะโพกนั่นด้วย ของชั้นคนเดียว”
คีย์ไม่พูดอะไรเป็นการตอบกลับ หากแต่ใบหน้าสวยกำลังวาดยิ้มเขินอาย ภายในใจที่กำลังเต้นตึกตักคงเป็นการบอกได้ดีที่สุดว่าคำพูดของมินโฮทำให้เข้ารู้สึกตื่นเต้นและดีใจมากแค่ไหน
“ยิ้มแบบนี้ คืนนี้ขอได้เปล่า”
“...”
“ขอในที่ๆชั้นมีสิทธิคนเดียว” เสียงทุ้มที่เอ่ยกระซิบข้างในหู ทำเอาคนตัวเล็กที่ยังไม่หายจากอาการเขินอายต้องสูบฉีดเลือดกลุ่มใหม่ขึ้นมาอีก
“มินโฮ จะตีหนึ่งแล้ว นอนเถอะนะ พรุ่งนี้มินโฮต้องทำงานตั้งแต่เช้า” เสียงรัวเร็วพร้อมกับมือไม้ที่หยิบลากผ้านวมผืนหนาขึ้นมาคลุมคนตัวสูงไว้ อาการลนลานกับท่าทางที่คีย์กำลังเป็นอยู่ทำให้มือหนาของมินโฮอดจะคว้าเอาคนตัวเล็กให้ล้มนอนยังพื้นที่ข้างตัวไม่ได้
“ไม่คิดจะให้ในสิ่งที่ขอหน่อยหรอ” คีย์กับมินโฮนอนหันหน้าเข้าหากัน ดวงตาคมจับจ้องใบหน้าหวานที่กำลังพยายามมุดหนีตัวเอง
“อะ เอ่อ มินโฮต้องทำงานแต่เช้า รีบนอนเถอะนะ”
“อืม นอนก็นอน แต่ว่า นายห้ามนอนจนกว่าชั้นจะหลับก่อน”
“แหม~ หน้านายแบบดูจะเบิกบานไปแล้ว มีเรื่องอะไรดีๆก็เล่าให้พี่ฟังบ้างสิมินโฮ” กาอินที่จับสังเกตใบหน้าเปื้อนยิ้มของนายแบบร่างสูงอย่างมินโฮก็อดสงสัยไม่ได้ว่า คนอย่างนายนี่มีมุมแบบนี้กับเขาด้วยรึไง
----------------------------------------------------50%
ถุงขนมขนาดใหญ่ถูกวางลงยังโต๊ะมาหินที่มีเด็กหนุ่มกำลังจับจ้องยังเครื่องมือเทคโนโลยีขนาดจอ 17 นิ้วอย่างไม่วางตา ร่างเล็กทรุดตัวนั่งลงยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามก่อนจะยกมือของตัวเองขึ้นเท้าใบหน้าเรียวเอาไว้
“ อ่า แทมินนี่เอง” ทันทีที่ละสายตาจากจอโน้ตบุ๊ก ดวงตาหยีก็ปะทะเข้ากับคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม
“พี่อนยู” น้ำเสียงซึมๆกับใบหน้าน่ารักที่ดูหมองลงกว่าทุกวันทำให้อนยูไม่อยากจะคาดเดาว่าสาเหตุของภาพที่เห็นตรงหน้ามีต้นเหตุมาจากเพื่อนตัวดีของเขา
“แทมิน มีอะไรหรือเปล่า อะ เอ่อ สีหน้าไม่ค่อยจะดีเลย” สุดท้ายแล้วก็อดจะถามออกมาด้วยความเป็นห่วงเป็นไยไม่ได้
“พี่อนยู พี่รู้ใช่ไหมครับ” ดวงตาหวานก้มมองยังพื้นโต๊ะหินทั้งที่กำลังสนทนากับเขา อาการแปลกๆของแทมินที่เห็นทำให้อนยูถึงกลับใจหาย เพราะปกติแล้วแทมินจะเข้ามาหาเขาพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใสยิ่งกว่าอากาศดีๆยามเช้าเสียอีก แต่นี่อย่าว่าแต่รอยยิ้มที่ไม่ได้ติดมาด้วยเลย กลัวจะเป็นน้ำตาเสียเปล่าที่เจ้าตัวจะหอบมาให้เขาเห็น
“เอ่อ...”
“พี่จงฮยอนไม่รักผมเลย” ดวงตาหม่นเศร้ามองสบตากับคนที่ไม่รู้จะเอ่ยคำพูดใดบอกกล่าวออกมา ดวงหน้าหวานพยายามยกยิ้มบางให้คนตรงหน้าเห็น แต่คงไม่มีประโยชน์อะไรในเมื่อทั้งน้ำเสียง และหน้าตาของตัวเองในตอนนี้ย่ำแย่ไปกับคำพูดจนปิดไม่อยู่
“แทมิน ใจเย็นนะ คุยกันดีแล้วหรือยัง” อนยูรีบเอ่ยออกมา เมื่อเห็นว่าริมฝีปากบางของแทมินกำลังเม้นหากันจนรอยช้ำแดงปรากฏขึ้นให้เห็น
“ฮะ ละเอียดเลย”
“อะ เอ่อ คือพี่จะพูดยังไงดีล่ะ เฮ้ออ~” สุดท้ายแล้วอนยูเลยได้แต่ยกมือขึ้นกุมขมับตัวเองเอาไว้
“ไม่ต้องพูดปลอบใจหรอกฮะ ผมคุยกับตัวเองมาเยอะแล้ว”
“เอ่อ คือไม่ใช่ คือพี่ แทมินพี่ขอโทษแทนจงฮยอนด้วยนะ” แทมินส่ายหัวพร้อมกับหยดน้ำตาที่กลั่นเอาไว้ไม่อยู่ มือเล็กรีบยกขึ้นเช็ดอย่างลวกๆเมื่อเห็นว่าอนยูกำลังมีสีหน้าตกใจมากแค่ไหน
“พี่อนยู ผมจะทำยังไงให้พี่จงฮยอนชอบผมดี”
“ว่าไงนะแทมิน แทมินยังจะรักมันอยู่หรอ” เสียงทุ้มหนักเอ่ยขึ้นทันควัน เมื่อคำพูดของแทมินหยุดลง
“ผมรักพี่จงฮยอนนี่ฮะ” เสียงเหนื่อยอ่อนลอดผ่านเรียวปากพร้อมกับรอยยิ้มบางที่ยกแต้มใบหน้าที่ไม่ต่างจากน้ำเสียง อนยูมองภาพคนตรงหน้า ก็อดนึกพาลไอเพื่อนตัวดีอย่างจงฮยอนไม่ได้ ที่กล้าดียังไง มาทำให้คนที่สดใสยิ่งกว่าแสงของอาทิตย์ มีสภาพหมองหม่นได้ขนาดนี้
“แทมินพี่ผิดเองแหละที่ไม่ได้บอกอะไรเราเลย พี่ขอโทษจริงๆ”
“พี่อนยูไม่ผิดหรอก ผมเองต่างหากที่เป็นคนใจง่าย” แทมินยังคงพยายามที่จะยิ้มออกมาราวกับว่าเรื่องที่พูดออกไปเป็นเรื่องน่าตลก แต่มีหรือที่อนยูจะดูไม่ออกว่าคนตัวเล็กกำลังเสียใจมากแค่ไหน
“แทมินดึงใจตัวเองกลับมาทันไหม” น้ำเสียงที่ดูเหนื่อยไม่แพ้กับคนที่กำลังเสียใจ เอ่ยถามออกมา
“ฮ่า ฮ่า ผมไม่ได้เริ่มจากทีละนิดด้วยสิ ตอนที่ให้ไป ผมให้ไปหมด แล้วก็ให้เพิ่มไปอีก เพิ่มไปอีก” คำตอบที่ได้รับกลับมา แม้จะดูอ้อมค้อมมากแค่ไหน แต่สิ่งที่รับรู้ได้ชัดเจนที่สุด คงเป็น.....แทมินที่ให้หัวใจจงฮยอนไปหมดแล้ว
แทมินยิ้ม ยิ้มทั้งใบหน้าที่เศร้าหมอง ยิ้มทั้งที่รอยแดงจากการร้องไห้ยังคงฉายชัดให้เห็น จงฮยอน ทำไมนายถึงกล้าทิ้งคนที่เขารักนายได้ขนาดนี้
“ไออนอยู่กับใครว่ะ เดี๋ยวชั้นก็ฟ้อง ซะ ซอง เอ่อ แทมิน” เสียงหนานุ่มเอ่ยมาจากเบื้องหน้าของอนยูพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่เป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัว แต่แล้วคำพูดที่ยังไม่ทันจบประโยคก็จบลง เมื่อใบหน้าเล็กของแทมินหันไปมองยังที่มาของเสียง
“แทมิน อะ เอ่อ”
“ดีฮะพี่จงฮยอน วันนี้พี่มาเช้าจัง กินน้ำส้มไหมฮะ ผมทำมาฝากพี่ด้วยแหละ นี่ไงฮะ” รอยยิ้มหวานกับดวงตายกยิ้มที่ส่งให้จงฮยอน ทำเอาคนที่นั่งดูสถานการณ์อย่างอนยูแทบจะลืมไปแล้วว่ามนุษย์เขาหายใจกันอย่างไร
ใบหน้าขาวสะบัดไล่ความสับสนอีกครั้ง แต่ภาพที่เห็นก็ยังเหมือนเดิม แทมินกำลังวาดรอยยิ้มสดใสให้กับจงฮยอน ส่วนมือเล็กของเจ้าตัวก็หยิบยื่นขวดน้ำส้มที่คั้นกับมือส่งให้ ริมฝีปากได้รูปของเจ้าตัวก็เอ่ยถ้อยคำออกมาด้วยน้ำเสียงสดใส
ถ้าไม่เห็นกับตาของตัวเอง อนยูคงไม่คิดว่า แทมินจะทำอะไรให้กับคนที่ปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองได้มากมายขนาดนี้
แทมินที่ร้องไห้เมื่อกี้ ดวงตาเศร้าๆที่เขาเห็น น้ำเสียงที่เหนื่อยอ่อนราวกับไม่มีเรี่ยวแรงที่จะพูด ทั้งหมดนี่ ผ่านมายังไม่ครบ 5 นาทีด้วยซ้ำ
แต่ดูตอนนี้สิ
ต่อหน้าของจงฮยอน คนที่แทมินบอกว่ารัก...ทุกอย่างช่างตรงกันข้ามไปหมด
“เฮ้ย อนยู เป็นอะไรว่ะ” ฝ่ามือหนักกระทบลงบนไหล่กว้าง ทำให้คนที่กำลังจมปลักในความคิดต้องหันมามองหน้าเพื่อนตัวดีที่ตอนนี้กำลังจ้องมองอย่างสงสัย
“มีเรื่องคุยกับแกว่ะจง ท่าจะยาวซะด้วย”
“หืม อะไรว่ะ” น้ำเสียงเคร่งขรึมที่ไม่ได้ยินมานาน ทำให้จงฮยอนที่กำลังตั้งใจฟังอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเข้าหากันมองคนตรงหน้าอย่างหาคำตอบ
“พี่จงฮยอน วันนี้ไปไหนฮะ ไปเที่ยวกับผมได้ไหม” เสียงหวานที่เอ่ยเรียกทำให้จงฮยอนละจากใบหน้าอนยูหันมามองคนตัวเล็กที่กำลังรอคำตอบจากเขา
“เอ่อ คงไม่ได้หรอก วันนี้พี่จะไปกินเหล้านะ”
“งั้นหรอฮะ ให้ผมไปด้วยนะ” แทมินรีบเอ่ยขอทันที มือเล็กดึงมือหนาของจงฮยอนเอาไว้หลวมๆ
“หืมมม แน่ใจหรอว่านายอยากจะไปนะ”
“อืม แน่สิฮะ ผมอยากอยู่ข้างๆพี่จงฮยอนนี่ จะเป็นที่ไหนก็ได้ แค่ตรงนั้น มีพี่จงฮยอนก็พอ” ความรู้สึกส่วนตัวที่ปะปนเข้าไปในคำพูดอย่างลืมตัว ทำให้แทมินต้องรีบลดน้ำหนักของเสียงลง ดวงหน้าหวานก้มหลบสายตาของจงฮยอน กลัว กลัวว่าจงฮยอนจะกันตัวเองออกมากว่าเดิม
“งั้นก็ เย็นนี้เจอกันหน้าคณะพี่แล้วกัน”
“ไอจง”
“ฮะ ผมจะรีบมา ผมไปเรียนก่อนนะ บายฮะ พี่จงฮยอน พี่อนยู” เสียงทุ้มของอนยูที่เอ่ยเรียกขัดจงฮยอน ทำให้แทมินต้องรีบตอบออกไปรัวเร็ว
คล้อยหลังคนตัวเล็กออกไปไกล ดวงตารีก็อดจะมองเพื่อนสนิทอย่างขวางๆไม่ได้
“ไออนมีอะไรว่ะ” จงฮยอนเมื่อเห็นสายตาที่มองตัวเองแบบเครียดๆ ก็เลยพาลให้เจ้าตัวต้องจริงจังตามไปด้วย
“แกไม่รักแทมิน”
“คงงั้น”
“อย่ากวนตีนดีว่ะ แกก็รู้ว่าทำแบบนี้แทมินจะมีแต่ยิ่งเสียใจ” น้ำเสียงที่เริ่มหนักขึ้นทำให้จงฮยอนอดจะกรอกตาตัวเองไปมาราวกับไม่อยากจะรับรู้อะไร และนั่นก็ทำให้คู่สนทนาอย่างอนยูหัวเสียหนักเข้าไปอีก
“รู้ใช่ไหมว่าน้องมันให้ ให้จนกลายเป็นนิสัย น้องเลิกรักแกไม่ได้ แต่แกเลือกที่จะไม่รับได้นี่ ทำไมไม่รีบหยุดๆว่ะ แกฉลาดไม่ใช่หรอ ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงจัดการไม่ได้ล่ะ”
“น้องเลือกเอง ว่าอยากให้เป็นแบบนี้”
“จงฮยอน ชั้นเป็นเพื่อนแก ชั้นมีสิทธิที่จะรู้ บอกมานะโว้ย ว่าแกกำลังเล่นอะไร ปล่อยมาเลยเถิดแบบนี้ คิดอะไรของแกอยู่”
“ไออนอย่าเพิ่งมาถามอะไรชั้นได้ไหม” จงฮยอนตอบปัดๆออกไปก่อนจะลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ทรงตัวร่างทั้งร่างก็ทรุดลงไปนั่งตามเดิม ด้วยแรงจากอนยู
“จงฮยอน แทมินไม่ใช่คนไม่มีหัวใจแบบแก น้องเขารักเป็น น้องเขาเจ็บเป็น เพราะฉะนั้น เลิกเหอะจง ชั้นไม่อยากเห็นแทมินร้องไห้ นายก็รู้ว่าน้องเขาเหมาะกับรอยยิ้มมากแค่ไหน ถือว่าชั้นขอแกแล้วกัน อย่าเล่นกับความรู้สึกแทมินเลย” อนยูพยายามพูดออกมาให้เป็นเรื่องเป็นราวมากที่สุด ปฏิเสธความรู้สึกตอนนี้ไม่ได้เลยว่ากำลังอยากจะตะบันหน้าเพื่อนตัวดีมากแค่ไหน แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่กล้าทำลงไป เพราะส่วนหนึ่งเรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง
“อนยู ฟังชั้นดีๆนะ ชั้น ปฏิเสธไปหมดแล้ว คุยกับน้องเขาดีแล้ว สุดท้ายน้องเลือกที่จะตามชั้น นายเคยรู้ไหมว่าแทมินดื้อด้านขนาดไหน ถ้านายไม่รู้อย่าเอาแต่โทษชั้นฝ่ายเดียว”
“แต่ยังไงแกก็ผิดอยู่ดี”
“ขอเวลาให้ชั้นบ้างสิ นายรู้ไหมว่าชั้นปวดหัวกับเรื่องนี้ไปแค่ไหนแล้ว” จงฮยอนบอกออกไปก่อนจะตามด้วยเสียงถอนหายใจลากยาว
“เวลายืดเยื้อของแก จะทำให้แทมินเจ็บมากกว่าเดิมใช่ไหม”
“ไม่รู้”
“นายมีวิธีที่ทำให้น้องเขาไม่เจ็บไปมากกว่านี้ใช่ไหม”
“ไม่มี”
“ไอจง ถ้ามึงพูดงี้ สัญญาเลยว่าเลือดกบปากมึงแน่”
“โถ่ แกจะมาเข้าใจอะไรชั้นว่ะ เลิกตั้งคำถามสักที แค่ตอบคำถามในหัวตัวเองก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว” จงฮยอนพูดออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ แล้วนั่นก็ทำให้อนยูกลืนน้ำลายตัวเองก่อนมองคนตรงหน้านิ่ง
“ขออีกแค่คำถามเดียว แต่มีข้อแม้ว่าแกต้องตอบ”
“...”
“แกกำลังคิดอะไรกับแทมินอยู่”
5 นาที นับจากคำถามที่สิ้นสุดลง ทั้งอนยูและจงฮยอนต่างก็ได้แต่มองหน้ากัน
คนหนึ่งกำลังรอคำตอบ
อีกคนกำลังหาคำพูดที่คิดว่าเป็นสิ่งที่ใช่ที่สุด
“พิสูจน์ ชั้นกำลังพิสูจน์” เสียงที่หลุดลอดออกจากริมฝีปากอย่างสั้นๆ ทำให้คนที่รอฟังคำตอบอดจะท้วงออกมาเมื่อไม่เข้าใจในคำพูดไม่ได้
“อะไรล่ะ แกพูดให้เข้าใจกว่านี้ได้ไหม”
“พิสูจน์กับแทมิน ชั้นอยากรู้ ว่าเขาจะทนกับตัวตนของชั้นได้มากแค่ไหน”
“แล้วขั้นไหนล่ะที่นายจะยอมรับว่าแทมินทนนายได้”
“ชั้นไม่รู้ ก็บอกแล้วไงว่าชั้นต้องการเวลา”
“แล้วถ้าแทมินทนนายได้ล่ะ จากนั้นคืออะไร”
“นายขอแค่คำถามเดียวอนยู” จงฮยอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะเก็บคำถามของเพื่อนสนิทยัดแทรกลงไปในกล่องคำถามมากมายที่อยู่ในหัว
“เฮ้อออ~ ชั้นจะเชื่อแก เพราะแกเป็นเพื่อนชั้น ชั้นเชื่อว่าแกจะทำในสิ่งที่ถูกที่สุด ชั้นไม่ได้หวังจากแกมากใช่ไหม”
“อนยู ชั้น...”
“จงฮยอนเกมส์นี้ ชั้นไม่อยากให้นายใช้สมองตัดสิน ชั้นอยากให้นายใช้ไอนี่...ถึงมันจะไม่ค่อยมีความรู้สึก แต่มันยังใช้การได้ใช่ไหม” นิ้วเรียวชี้ไปยังตำแหน่งของหัวใจ ก่อนจะสบตากับจงฮยอนนิ่ง
“อืมมม แน่สิ ถ้ามันใช้การไม่ได้ ชั้นคงตายไปนานแล้ว” คำพูดของอนยูทำให้จงฮยอนยกยิ้มมุมปากออกมา
ถึงอนยูจะพูดด้วยท่าทางหรือน้ำเสียงไม่พอใจเขามากแค่ไหน แต่จงฮยอนรู้ รู้ว่าอนยู คือคนที่รู้จักเขามากที่สุด
---------------------------------PPLight-----------------------------------
คิดว่าอัพไวเเล้วนะ 555+
ช่วยกันเม้นบ้างสิ เเพรวอยากรู้ว่ายังมีคนอ่านบ้างหรือเปล่า?
เพื่อคนอ่านเยอะ เเพรวจะได้ขยันขึ้นอีกนิด - - *
เฮ้ มีใครอ่านฟิคของ Shadow Me บ้าง ไปช่วยเเพรวไล่งับหัวไรเตอร์เรื่องนี้หน่อย
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แตมิอ่า น่าสงสาร TT
แล้วก็ยิ้มซะหน้าบ้านขนาดนั้น 555555
คิมจงเฮ้อออ ยังต้องพิสูจน์อีกเหรอ
มินโฮยิ้มหน้าบานเลยนะ 555555555
เเทมินเปลี่ยนไปชอบอนยูเเทนไหม555555555
มันต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นที่นั่นแน่ๆ -.- (หื่น)
โถ่ววว นึกว่าจะทำอะไร (แล้วทำอะไร --)
เกือบไปแล้วคีย์เอ๊ย ถ้าพรุ่งนี้มินโฮไม่ทำงานเช้า
แกคงเสร็จแน่
ย้ำให้รู้ว่ามินคีย์เป็นของกันและกันเรียบร้อยแล้ว555
ที่ไหนได้มาเต้นเพลงไรไม่รู้
คู่นี้หวานจัง อีกคู่มะไหร่จะหวานมั้งนะ
แทมินน่าสงสาร แต่ก็ต้องเห็นใจจงนะ (โดนแม่ยกแทมถีบ - - )
แต่เข้าข้างแทมินอยู่แล้วค้าบบบบบบบบบบ~
5555555.
เขิน จังเลย
โอ้เยยยยยยย
กรี๊ดดดดดดด
อิจฉาเว้ยยยยยยย ยิ้มหน้าบานไม่หุบเลยนะมินโฮ!
ป.ล.สงสารแทมอ่่าเศร้ามากเลยไรเตอร์มันตรงกะชิีวิตจริงเลยอ่าาา
อ่าาา~ จงร้ายกาจเกินไปรึเปล่า (?)
เครียดจริงๆให้ตายเถอะ!!!!!! - -*
ไม่สงสารคนที่เขารักนายเลย
ไรเตอร์ เค้าอ่านอยู่นะ
เเล้วเค้ามาเม้นไห้นะค๊าๆ
โหวตดีไหมน๊า ? (โหวตสิ่โหวต)
เชื่อคนง่าย
ตอนแรกนึกว่าทำอะไรกันสุดท้ายก็...
คีย์เต้น 555+
***...ร่างกายมินโฮที่เป็นของคีย์...
...ร่างกายคีย์ที่เป็นของมินโฮฮฮฮอ
สึโกยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เป็ดเอ๋ยๆๆๆ พิสูจน์หน่ะ ได้ แต่ถ้าได้คำตอบแล้ว ต้องให้แทมคืนด้วยน๊า ><
ทำไมคีย์น่ารักอย่างงี้เนี่ย
แทมยังดราม่าไม่หาย จงฮยอนเลวมากอ่ะ
กวนอีกอ่าดิ้ ไม่สงสารแทมินมั่งหรอไง สมชื่อเรื่องอีกล้ะ - -
จงไม่เอาแทมงั้นเค้าขอนะ