ตอนที่ 30 : Chapter 22 - 100%-
Chapter 22
เสียงหวานร้องฮัมตามเพลงที่บรรเลงออกมาจากเครื่องเล่น Mp3 ของตัวเองอย่างสบายอารมณ์ แต่แล้วไม่กี่นาทีต่อมา ท่าทางที่ผ่อนคลายเมื่อครู่ก็ต้องแปรเปลี่ยนไป เมื่อดวงตาคู่สวยของเจ้าตัวพบเห็นร่างเล็กที่มีใบหน้าหวานกำลังยืนซ้อนอยู่ทางด้านหลังของนายแบบที่ตัวเองต้องถ่ายคู่ด้วย
“มากันครบสักที ว่าแต่ว่าคนน่ารักข้างหลังนายเนี่ยใครกัน ไม่คิดจะแนะนำให้รู้จักหน่อยหรอ” เสียงทักทายจากพี่กาอิน ทำให้ดาร่ารีบยัดเครื่องเล่นเพลงลงในกระเป๋า แล้วสาวเท้ามายืนข้างๆหญิงสาวตัวเล็กที่กำลังยิ้มให้คนที่มีท่าทางเงอะๆงะๆ
“นี่คีย์ครับพี่กาอิน คีย์คนนี้ชื่อพี่กาอิน พี่เขาดูแลงานนี้ แล้วคนนั้นก็ดาร่า เธอเรียนที่เดียวกับเรา คีย์เคยเห็นหรือเปล่า” มินโฮผายมือออกไปเป็นการแนะนำ คีย์ก้มหัวให้กับพี่กาอิน ก่อนจะยืนนิ่งเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนวาดรอยยิ้มข้างๆกับพี่สาวตัวเล็กนั่นคือใคร
“รู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า คีย์กับดาร่าเนี่ย” เมื่อเห็นแววตาที่คีย์ส่งให้กับดาร่า กาอินก็เลยอดที่จะถามด้วยความสงสัยออกมาไม่ได้
“ฮ่า ฮ่าๆ ดาร่ารู้จักเขาผ่านกระทู้ดังๆที่คณะน่ะคะ ส่วนคีย์คงเคยเห็นดาร่าตอนไปร่วมการแสดงละครเวทีของมหาลัยมั้งค่ะ ยังไงก็ยินดีที่รู้จักแล้วกัน ว่าแต่มินโฮ รู้จักกับคีย์ได้ไงกันล่ะ ไม่ได้อยู่คณะเดียวกันสักหน่อย” ดาร่าปั้นยิ้มส่งให้กับคีย์ที่ตอนนี้กำลังก้มหน้าหลบสายตาตัวเองอยู่ ก่อนจะหันไปเอ่ยถามคนตัวสูง
“บังเอิญ” ริมฝีปากหยักเอ่ยออกมาเพียงแค่นั้น ทำให้คนถามอย่างดาร่าต้องเอียงคอให้คนตรงหน้าเห็นว่าตัวเองสงสัยมากแค่ไหน แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือการที่เห็นมือหนาของคนตัวสูงกำลังลูบผมของคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน ก่อนจะก้มหน้าลงไปกระซิบเอ่ยถามอะไรบางอย่าง แล้วคีย์ก็ส่ายหน้าตัวเองออกมาเบาๆ
“นี่ก็ดึกมาแล้ว อะนี่กุญแจมารับกันให้ไว อย่าลืมนะ ว่ามีนัดกันตอนตีห้า” เสียงของกาอินเอ่ยขัดขึ้น ทำให้ทั้งเหล่าทีมงานและนายแบบนางแบบต่างต้องหันไปมอง ก่อนจะรีบพากันไปรับเอากุญแจห้องที่หญิงสาวร่างเล็กกำลังแจกจ่าย
หลังจากที่มินโฮรับเอากุญแจมาไว้ในมือเป็นที่เรียบร้อย ก็พาคนตัวเล็กเดินมายังห้องข้องตัวเอง แต่ระหว่างทางก็อดจะถามคำถามที่เคยถามไปเมื่อครู่ออกมาไม่ได้
“ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า” แล้วคำตอบก็ได้รับการส่ายหน้าออกมาเหมือนเดิม
เมื่อมาถึงห้องพักคีย์ก็นั่งนิ่งลงกับเตียงเดี่ยวที่อยู่ติดกับบานกระจกใส ในหัวยังมีแต่ภาพของดาร่าวิ่งวนเต็มไปหมด รู้สึกไม่สบายใจ และกังวล นี่คงเป็นสิ่งที่กำลังอัดแน่นอยู่ในความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ ถ้าหากคีย์รู้ก่อนหน้านี้ว่าในการทำงานของมินโฮมีดาร่าเป็นนางแบบคู่ เจ้าตัวคงจะปฏิเสธในการมาอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ตอนนี้อะไรๆก็สายไปเสียแล้ว ยังไงเขาก็ต้องเผชิญหน้ากับดาร่าอย่างช่วยไม่ได้ แล้วตัวเองควรจะทำตัวยังไงดี ทำตัวเหมือนคนเพิ่งเคยรู้จักกันแบบที่ดาร่าพูดไว้นะหรอ แล้วจำเป็นหรือเปล่าที่ต้องแสร้งยิ้มแบบที่ดาร่ายิ้มให้เขาเมื่อครู่ และท่าทุกอย่างต้องทำแบบในความคิดนั่นจริงๆ คิบอมจะทำอย่างไรล่ะ นั่นไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเขาเลยสักนิด
“คีย์!!” เสียงเรียกดังพร้อมกับแรงกระตุกที่แขนทำให้คีย์สะดุ้งด้วยความตกใจ ก่อนจะหันไปสบตาคมที่มองเขาอยู่ตอนนี้
“มีอะไรหรือเปล่า ชั้นเรียกนายตั้งหลายครั้งแล้ว”
“เปล่า ไม่มีอะไร มินโฮมีอะไรหรอ” คีย์ปฏิเสธออกไป ก่อนจะเอ่ยถามถึงสาเหตุที่คนตัวโตเรียกเขา
“ไปอาบน้ำ แล้วจะได้มานอน”
“มินโฮอาบก่อนเราสิ เสร็จแล้วจะได้รีบนอน พรุ่งนี้ต้องทำงาน เดี๋ยวเราจะเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้ให้” ริมฝีปากบางขยับบอก ก่อนจะเริ่มลากกระเป๋ามาเปิดเอาเสื้อผ้าที่ผับไว้เรียบร้อยออกมา
“อืม เอางั้นก็ได้” พูดจบคนตัวโตก็ลงมือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออก คีย์ที่นั่งอยู่ข้างๆรีบยกมือตัวเองขึ้นปิดตาตัวเองแน่นทันที ก่อนจะรีบเอ่ยบอกคนที่กำลังทำอะไรไม่รู้จักอายอย่างรวดเร็ว
“มินโฮเข้าไปถอดในห้องน้ำสิ” มือหนาที่กำลังจะปลดกระดุมเม็ดที่อยู่กลางอกออก ก็ต้องชะงักมือตัวเองเอาไว้เมื่อได้ยินเสียงคนตัวเล็กพูดบอก
“ทำไมต้องในห้องน้ำด้วยล่ะ ถอดตรงนี้แล้วค่อยเข้าไปไม่ได้หรือไง” ดวงตาคมมองคนที่เอามือทาบกับหน้าตัวเองเอาไว้ก็ต้องยิ้มขำออกมา
“อะ เอ่อ เราว่ามินโฮถอดในห้องน้ำดีกว่า” คีย์รีบพูดตอบกลับไปทันที มินโฮจ้องคนตัวเล็กนิ่ง ก่อนจะเห็นว่าใบหูของคีย์กำลังแดงเรื่อไปหมด ริมฝีปากหนายกยิ้มชอบใจก่อนจะยื่นหน้าตัวเองเข้าไปใกล้ใบหูแดงเถือกนั่น
“คีย์ อาบน้ำด้วยกันไหม”
“ไม่เอานะ” มือที่วางทาบกับหน้าถูกเลื่อนหลุดลงทันที พร้อมกับที่ดวงตากลมปะทะกับสายตาเจ้าเล่ของคนตัวสูง
“คีย์ อาบน้ำด้วยกันนะ ชั้นอยากอาบน้ำกับคีย์” น้ำเสียงเว้าวอนที่ต่างจากเคยได้ยินทำให้คนตัวเล็กเหมือนจะเตลิดไปยกใหญ่ ร่างบางถอยขยับหนีดวงหน้าคมที่กำลังเลื่อนเข้าหาตัวเองจนกระทั้งแผ่นหลังชิดกับหัวเตียง
“นายหมดทางนี้แล้ว ว่าไงจะอาบด้วยกันดีๆไหม” มินโฮจุดรอยยิ้มเย้าแหย่ไม่ต่างอะไรกับสิ่งที่ตัวเองเอ่ยออกมา ถึงตอนนี้แล้วดูเหมือนว่าคีย์จะรู้สึกกลัวคนตรงหน้าขึ้นมาจนมือไม้เริ่มสั่นไปหมด
“มะมินโฮอย่าเข้ามานะ” ริมฝีปากบางขยับบอกคนตรงหน้าพร้อมกับมือเล็กที่เท้าแผ่นอกของมินโฮเอาไว้ เพื่อไม่ให้คนตัวสูงเข้าใกล้ตัวเองมากกว่า
“เฮ้ย!! นี่นายกลัวจริงๆหรอ” เมื่อคว้ามือเล็กของคีย์ที่ใช้ยันตัวเองไว้ มินโฮก็สังเกตได้ถึงแรงสั่นจากปลายนิ้ว ดวงตาคมเอ่ยถามพร้อมกับมองคนตัวบางที่ตอนนี้กำลังก้มหน้าหนี
“กะ ก็มินโฮทำให้เรากลัว” คีย์พูดออกมาโดยไม่ยอมสบตากับคู่สนทนา แล้วนั่นก็ทำให้มินโฮรู้สึกไม่ชอบใจเอาเสีย
มือหนาช้อนหน้าคนตัวเล็กให้มองสบตากับเขา แล้วนั่นก็ทำให้มินโฮรู้ว่าคีย์กำลังตื่นกลัวเขามากแค่ไหน
“นายจะไม่ร้องไห้ใช่ไหม” เสียงแข็งๆที่ตั้งคำถามออกมาทำให้คีย์รีบส่ายหน้ารัวเร็ว
“ดีมาก คีย์ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า เดี๋ยวชั้นจัดการไอพวกนี้ต่อเอง....เข้าใจที่พูดนะคีย์” มินโฮเอ่ยออกไปแล้วนั่นก็ได้รับสายตาที่มีทีท่าว่าห่วงข้าวของที่ตนเองยังเก็บไม่เรียบร้อยให้ได้เห็น มินโฮเลยจำต้องพูดย้ำออกไป พร้อมกับสายตาที่บ่งบอกว่า เขาสามารถจัดการเจ้าของพวกนี้ได้จริงๆ
ทันทีที่ร่างบางหายเข้าไปในห้องน้ำตามคำสั่งของคนตัวสูง มินโฮก็เริ่มจัดการกับเสื้อผ้าทั้งหมดอย่างคล่องแคล่ว เพราะปกติเวลาอยู่คอนโดเขาก็เคยจัดการเรื่องพวกนี้อยู่หลายครั้ง
ผ่านไปไม่กี่นาที กระเป๋าทั้งสองใบก็ถูกขนย้ายสัมภาระออกจนหมด มินโฮเดินตรงไปยังตู้เย็นขนาดเล็กที่โรงแรมมีไว้ให้กับผู้พัก ก่อนจะเปิดหยิบเอาน้ำอัดลมกระป๋องมาเปิดดื่ม แล้วในขณะที่เจ้าตัวกวาดสายตาสำรวจดูความเรียบร้อยของห้องพัก เจ้าเตียงสองเตียงที่ถูกแยกออกจากกันด้วยโต๊ะหนังสือที่มีโคมไฟวางอยู่บนโต๊ะก็สะดุดกึกเข้ากับสายตาคม
มินโฮมองภาพตรงหน้าก่อนจะเก็บน้ำอัดลมที่เหลือเกือบครึ่งกระป๋องไว้ที่เดิม ขายาวๆพาตัวเองมายังเจ้าสิ่งกีดขวาง ก่อนจะใช้แรงลากมันออกไปยังอีกทาง เมื่อโต๊ะหนังสือถูกเคลื่อนย้ายไปยังที่ใหม่เป็นที่เรียบร้อย คนตัวโตก็เริ่มออกแรงอีกครั้ง โดยการดันเตียงสองเตียงให้เข้ามาประกบกัน เมื่อทุกอย่างเสร็จสมบูรณ์ มินโฮก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นน้อยๆเป็นอันว่าเจ้าตัวกำลังรู้สึกพอใจ
คนตัวบางที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ ก็ต้องเอียงคอมองภาพตรงหน้าอย่างสงสัย เมื่อเห็นว่าเตียงที่เคยแยกกันอยู่เมื่อครู่เปลี่ยนมาเป็นวางอยู่ชิดกัน
“เช็ดผมให้แห้งด้วยล่ะ” ดวงตาหวานที่ทอดมองเตียงเมื่อครู่หันมามองคนตัวสูงราวกับจะตั้งคำถามอะไรสักอย่างออกมา แล้วนั่นก็ทำให้มินโฮรีบพูดจาตัดบทออกไป ก่อนจะวางผ้าขนหนูลงบนศีรษะของคีย์ แล้วตัวเองก็สาวเท้าหายเข้าไปในห้องน้ำ
ผ้าผืนเล็กที่ปิดหัวตัวเองอยู่ ทำให้คีย์ต้องหยิบออกมาไว้ในมือ เรียวขาเล็กพาตัวเองมานั่งแปะอยู่ตรงปลายเตียงก่อนจะใช้ผ้าที่มินโฮให้มาเช็ดผมที่เปียกหมาดให้แห้ง
ผ่านไปราว 10 นาที ร่างบางก็ทิ้งตัวลงบนผ้าปูสีขาวสะอาด ขยับเนื้อตัวให้เข้าที่เข้าทางอยู่2-3ที ก็สามารถพาตัวเองเข้าสู่ห่วงนิทราได้
มินโฮที่เดินออกมาจากห้องน้ำเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กได้หลับไปแล้ว ก็รู้สึกหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย ว่าทำไมคนตัวบางนี่ถึงหลับได้ง่ายขนาดนี้ ทั้งที่ตอนนี้ตัวเองก็อยู่แปลกที่แปลกทาง
“นายหลับจริงหรือเปล่าคีย์” มินโฮถามออกไป แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาคือความว่างเปล่า คนตัวโตขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะนั่งลงยังทิศทางที่คนตัวบางหันหน้าเข้าหา
“คีย์ นายแกล้งหลับหรือเปล่า” มินโฮลองเอ่ยเรียกอีกครั้ง แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาก็ยังเป็นเช่นเดิม
ลมหายใจจากคนตัวโตถอนออกมาเบาๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนที่นอนตัวเอง ร่างหนาหมุนพลิกตัวไปมาหลายตลบ และสุดท้ายก็หันมานอนเงยหน้ากรอกตากับเพดานสีขาวสะอาด จะมีสักกี่คนกันที่จะรู้ ว่าเวลาอยู่แปลกที่มินโฮมักจะนอนไม่หลับ
ดวงตาคมมองตัวเลขดิจิตอลของนาฬิกาตั้งโต๊ะ ก็ต้องถอนหายใจออกมา
ห้าทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว แต่ตาเจ้ากรรมยังไม่มีทีท่าจะหลับได้ง่ายๆเสียเลย
เสียงยวบยาบข้างตัวรวมกับเสียงถอนหายใจออกมาหลายครั้ง ทำให้คนที่เพิ่งหลับได้ไม่นานต้องเปิดเปลือกตามองคนตัวโตที่กำลังกลอกตาอยู่บนฟ้า แล้วกำลังใช้มือขีดเขียนอะไรสักอย่างเล่นด้วยท่าทีงงๆ
“มินโฮ นอนได้แล้วนะ พรุ่งนี้มีงานไม่ใช่หรอ” ริมฝีปากบางขยับปากบอกก่อนจะพลิกตัวหันหนีไปอีกทาง และทำท่าจะหลับตาลงอีกครั้ง
มินโฮที่ได้ยินเสียงของคีย์เอ่ยออกมา ก็หยุดมือที่กำลังลากเป็นตัวอักษรเรื่อยเปื่อย และรีบหันตัวเองไปยังที่มาของเสียง แต่ดูเหมือนว่ามินโฮจะช้าไปนิด คีย์หันหลังให้กับเขาและดูเหมือนว่าจะหลับไปแล้ว
มินโฮมองแผ่นหลังบางของคนตรงหน้า ก่อนจะดึงเข้ามากอดไว้จนชิดกับอก กลิ่นหอมจากครีมอาบน้ำยังชัดเจนบนร่างกายของอีกคน แล้วนั่นก็ทำให้มินโฮเผลอซุกหน้าตัวเองลงบริเวณซอกคอขาว ก่อนจะสูดลมหวานๆนั่นจนชุ่มปอด
“อืออออ” เสียงครางฮือในลำคอที่ดูเหมือนกำลังรำคาญ ทำให้มินโฮอยากแกล้งคนหลับง่ายเข้าไปใหญ่ มือหนาสอดเข้าไปยังเสื้อตัวบางก่อนจะลูบสัมผัสผิวเนื้อเนียนอย่างมันมือ จนคนที่เป็นเจ้าของร่างกายสะดุ้งเฮือกด้วยความด้วยตกใจ
“ทำอะไร” คีย์เอ่ยถามทั้งที่ตัวยังเกร็งไปหมด คนถูกถามถอนมือออกจากเสื้อคนตัวเล็ก ก่อนจะหันมากรอกตาตัวเองมองเพดานเหมือนเดิม
“คีย์ ชั้นนอนไม่หลับ” เสียงทุ้มพูดออกไปตามความจริง คีย์พลิกตัวหันกลับมา ก็เห็นว่ามินโฮกำลังเป็นอย่างที่เจ้าตัวพูด
“นายสาย 20 นาที” เสียงแหวของหญิงสาวดังขึ้นทันที เมื่อดวงหน้าคมของคนที่ตัวเองกำลังรอหยุดอยู่ตรงหน้า
“ไปกันเถอะพี่เอริ” จงฮยอนคว้ามืออีกคนก่อนจะเอ่ยบอก หญิงสาวทำหน้างงๆก่อนจะมองใบหน้าคมนั่นอย่างสงสัย
“นายแปลกแฮะ”
“ผมปกติดี” จงฮยอนตอบออกไปสั้นๆ ก่อนจะออกเดิน แล้วกิริยาแบบนี้ทำให้คนที่สงสัยยิ่งรู้สึกอยากรู้มากกว่าเดิม ว่าคนข้างตัวกำลังเป็นอะไรกันแน่
“หยุดเดินก่อนจงฮยอน แล้วมานี่เลยจะได้ไม่เกะกะคนอื่นเขา” หญิงสาวกระตุกเสื้อคนข้างตัว ก่อนจะบอกให้เดินตามตัวเองมายังในทิศที่ไม่ขวางการจราจรทางเท้า แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยปากถามคนที่มีท่าทางแปลกๆ สายตาก็ไปสะดุดเข้ากับเด็กหนุ่มน่าตาน่ารักที่ยืนตัวลีบเล็กอยู่หลังจงฮยอน
“อะไรนะ” มือบางดึงอีกคนเข้ามาใกล้ก่อนจะกระซิบเอ่ยถามถึงบุคคลที่ติดสอยห้อยตามมาด้วย
“ช่างเถอะ” ถ้อยคำสั้นๆพร้อมกับเสียงถอนหายใจตอนที่จงฮยอนหันไปมองเด็กทางด้านหลัง ทำให้หญิงสาวเข้าใจทันทีว่าแท้จริงแล้วมันต้องมีอะไรมากกว่านั้น และนี่อาจจะเป็นสาเหตุของใบหน้าเหนื่อยใจที่จงฮยอนกำลังเป็นอยู่
“นี่ ชื่ออะไรหรอ” หญิงสาวตัดสินใจหันไปถามอีกคนที่ยืนนิ่งมองเขากับจงฮยอนอยู่ แต่ก็ได้รับคำตอบเป็นการทำหน้าตาเลิกลัก หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะถูกจงฮยอนดึงแขนแล้วส่งสายตาดุๆใส่
“พี่เอริ”
“ปล่อยก่อนสิจงฮยอน นี่ เรานะ ชื่ออะไร” เอริสะบัดแขนออกจากมือหนาที่บีบเขาเอาไว้แน่น ก่อนจะหันมายืนจ้องหน้าเด็กผู้ชายร่างบาง
“ผมชื่อแทมิน ลี แทมิน” เสียงใสตอบออกไปก่อนจะสบดวงตาของอีกคน หญิงสาวที่พอรู้ว่าร่างเล็กตรงหน้าคือใครก็เปิดปากเปิดตากว้างออกมา จนคนข้างตัวอย่างจงฮยอนต้องกระตุกแขนเสื้อเพื่อเรียกสติ
“อะ เอ่อ พี่ชื่อเอรินะ ยินดีที่รู้จักน้องแทมิน คิก น้องน่ารักกว่าที่พี่คิดไว้อีกแนะ” ริมฝีปากบางที่เจือด้วยลิปสติกสีสวยฉีกยิ้มกว้างส่งให้คนตรงหน้า ก่อนที่มือเรียวทั้งสองจะเอื้อมแตะผิวแก้มนุ่มนิ่มของอีกคน
“เฮ้ยๆ พี่ทำอะไรนะ” จงฮยอนดันมือของเอริออกพร้อมกับปรายตามองหญิงสาวดุๆ
“จงฮยอน ชั้นชอบไอเด็กนี่ว่ะ น่ารักชะมัด” ท่าทางหัวเสียของจงฮยอนในตอนนี้ ไม่ได้ทำให้เอริกลัวแม้แต่น้อย แถมเจ้าตัวยังตระหวัดมือกอดรอบคอจงฮยอนมากระซิบกระซาบชมเด็กน่าหวานด้วยความถูกใจเสียยกใหญ่
“พี่หยุดลิงก่อนได้ไหม” จงฮยอนว่าพลางดึงแขนเล็กนั่นออกจากคอ และออกแรงลากไปให้ไกลจากจุดที่แทมินอยู่
“อะไรเนี่ยจงฮยอน ปล่อยได้แล้ว” มือเล็กสะบัดออกพร้อมกับจ้องคนอายุน้อยกว่าที่ตอนนี้มีสีหน้าสารพัดปัญหารุมเร้าอยู่
“พี่เอริ คือผมอยากให้แทมินเลิกยุ่งกับผม เพราะฉะนั้นพี่ต้องช่วยเข้าใจหรือเปล่า” เมื่อคำพูดถูกจบลง จงฮยอนก็จ้องตากับอีกฝ่ายเพื่อรอรับคำตอบที่ต้องการ แต่กลายเป็นว่าคำตอบกับเปลี่ยนเป็นคำถามส่งกลับคืน
“นายจะทิ้งเด็กน่ารักนั่นจริงๆหรอ” ปลายนิ้วชี้จิ้มลงกลางอก ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะหันกลับไปมองร่างเล็กที่ตอนนี้ยืนทำหน้าเหนื่อยๆอยู่ไม่ไกลมากนัก
“ใช่ จริงๆแล้วผมกับแทมินไม่ควรจะรู้จักกันด้วยซ้ำ”
“จะทิ้ง เท่ากับ ไม่ต้องการ” หญิงสาวเอ่ยออกมาเบาๆ แล้วนั่นก็ทำให้จงฮยอนพยักหน้ารับพร้อมกับถอนหายใจออกมา
“งืมมม เด็กนั่นอายุน้อยกว่านาย แสดงว่าต้องเด็กกว่านายเข้าไปอีก อะนี่มันสเปคชั้นนี่นา นี่จงฮยอน ถ้านายทิ้ง ชั้นจะขอ ได้อยู่แล้วใช่ไหมล่ะ เพราะนายไม่ต้องการเด็กคนนั้นแล้วนี่โนะ” เอริทำท่าคุ่นคิดก่อนจะพูดสิ่งที่ทำให้จงฮยอนกุมขมับตัวเอง เมื่อเรื่องดูมันจะยุ่งยากเข้าไปใหญ่
“นี่พี่เอริ พี่คบกับผมอยู่นะ”
“แล้วไงจงฮยอน นายคิดว่าพี่ไม่รู้หรอ ว่านายคบผู้หญิงพร้อมกันมากกว่าหนึ่งคน แบบนี้ก็เหมาะสมแล้วไง เวลาที่นายไปเดตกับคนอื่น พี่ก็จะได้ไปเดตกับคนอื่นด้วย” น้ำเสียงที่ดูประชดประชังทำให้จงฮยอนต้องถอนหายใจออกมาอีกรอบ ก่อนจะยื่นขอเสนอให้คนตรงหน้าใหม่
“โอเคพี่ ผมให้พี่มีคนอื่นได้ แต่คนนั้นต้องไม่ใช่แทมิน”
“เหตุผล ถ้ามันฟังไม่ขึ้นชั้นจะถือซะว่าไม่ได้ยินที่นายพูดเมื่อกี้”
“ฟังขึ้นแน่ ผมไม่อยากคบกับเขาเพราะว่าผมเป็นคนแบบนี้ไง” คำพูดที่เอ่ยออกมา หากเป็นคนอื่นอาจจะต้องยกมือขึ้นเกาหัว แต่กับเอริที่เข้าใจทุกอย่างเลยได้แต่กลอกตาขึ้นฟ้า
จงฮยอนไม่ใช่คนที่จะเอาหัวใจตัวเองไปแลกกับหัวใจของใคร ซึ่งนั่นก็เหมือนกับเอริไม่มีผิด เขารู้ว่าคนประเภทนี้ไม่ควรได้ความรัก หากจะคบก็เพราะต่างฝ่ายต่างถูกใจกัน อยากแค่จะลองสนุกโดยไม่มีเรื่องของหัวใจเข้าไปปะปนให้เกิดความรู้สึกที่ต้องผูกมัดกันและกันไว้
“สงสารแทมินจัง” ดวงตาหวานที่ประกายสดใสเปลี่ยนมาเป็นเหงาๆเมื่อหันไปมองคนตัวเล็กที่ยืนลูบแขนตัวเองเพราะอากาศที่เริ่มเย็นมากขึ้น
“...”
“นายควรรับผิดชอบไม่ใช่หรือไง” เมื่ออีกฝ่ายเงียบ เอริก็เอ่ยคำพูดออกมาอีก ก่อนจะเห็นแววตาแปลกๆของอีกคนที่กำลังมองอย่างสงสัย
“รับผิดชอบ”
“ก็นายทำให้เขารักนาย”
จงฮยอนนิ่งเงียบกับคำที่เอริพูดออกมา ก่อนยกเท้าขึ้นเตะดินเตะฝุ่นและสุดท้ายคือการกระแทกเท้าลงกับพื้นจนเกิดเสียง ท่าทางแบบนี้ทำให้หญิงสาวได้แต่มองคนข้างตัวอย่างปลงๆ
“พี่ว่าผมควรทำไงดี รับรักเด็กนั่นนะหรอ” เมื่อสติดูจะกลับเข้ามา ดวงหน้าคมก็หันไปสบตากับอีกคนแล้วเอ่ยถามออกมา
“ยากแฮะ พอมาคิดว่าเป็นตัวเองจะต้องทำไง แต่พี่รู้สาเหตุนะว่าจุดไหนคือสิ่งที่เรียกว่ายากนะ” เอริยกยิ้มมุมปากตัวเอง ก่อนจะสังเกตว่าจงฮยอนอยากรู้ในสิ่งที่เขาพูดมากแค่ไหน
“เป็นเพราะเราไม่เคยไว้ใจใครขนาดยกหัวใจให้ดูแล เรากลัวที่จะสูญเสีย กลัวว่าให้ไปแล้วตอนสุดท้ายจะไม่ได้กลับคืนมา”
“อ่า นั่นสิ แต่อย่างน้อยการทำแบบนี้ ทำให้เราไม่เคยอกหัก” จงฮยอนพูดออกมาให้คล้ายกับเป็นเรื่องตลก และทั้งสองคนก็หันมายกยิ้มให้คนที่มีนิสัยแบบเดียวกับตัวเอง
“ลองนะจงฮยอน...ลองคบกับแทมินดู”
“....”
“แค่ดูก็รู้ ว่าในตาของเด็กนั่นมีแต่นาย” เมื่อเห็นว่าจงฮยอนเงียบ เอริก็เอ่ยประโยคใหม่ออกมา พร้อมกับที่มือเรียวตีกระทบเบาๆบนไหล่กว้างของจงฮยอน
“ผมกลัวทำเขาผิดหวัง เขากล้าฝากใจไว้กับผม กล้าที่จะเปลี่ยนตัวเองให้เข้ากลับผมได้ แต่ผมไม่เคยคิดที่จะต้องทำอะไรให้ใครมากขนาดนี้เลย”
“ผิดหวัง ไม่ชอบคำนี้เลยแฮะ ไม่ว่าจะเป็นเราที่สร้างให้คนอื่น หรือคนอื่นมาสร้างให้กับเรา จงฮยอนแค่พี่คิดก็เหนื่อยแล้วล่ะ” หญิ่งสาวเอ่ยออกไปพร้อมกับสีหน้าวิตกกังวลที่คนข้างตัวเป็นผู้สร้างขึ้น
“พี่ว่าแทมินจะทนได้นานแค่ไหน จะตามผมแบบนี้ได้แค่ไหน ถ้าคบกันจริงๆ แทมินไม่ต้องมานั่งเสียใจเพราะผมมากกว่าที่เป็นอยู่หรอ แล้วที่ผ่านมา แทมินไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าตัวตนจริงๆผมเป็นไง”
“เกลียดแกว่ะจงฮยอน”
“อ้าว ทำไมพี่พูดกับผมแบบนี้ล่ะ พี่ต้องช่วยผมคิดสิถึงจะถูก”
“แกมันบ้า ปรึกษาเรื่องหัวใจกับคนที่รักใครไม่เป็นแบบชั้น”
ว่าแล้วทั้งจงฮยอนและเอริต่างก็ต้องถอนหายใจออกมาด้วยกันทั้งคู่ ดวงตาของทั้งสองคนหันไปยังทิศทางที่ร่างของแทมินยืนอยู่
อย่างกับเด็กหลงทางรอผู้ปกครองมารับไม่มีผิด
ความคิดที่ผุดขึ้นในหัวทำให้เอริระบายยิ้มออกมาเพราะนึกขำ
“จงฮยอน ไปส่งแทมินกลับบ้านเถอะ อากาศเย็นมากแล้ว แล้วตอนนี้ก็ดึกมากแล้วด้วย”
“อืม เสร็จแล้วจะกลับมาหานะ”
“ไม่ต้องหรอก นายเอาเวลามานั่งกินเหล้าเป็นเพื่อนชั้น ไปคิดทบทวนว่าจะเอาไงกับชีวิตตัวเองดีกว่า เอ่อ แล้วก็ไม่ต้องถอนหายใจอีกแล้วนะ บรรยากาศตรงนี้มันอึดอัดจนไม่มีที่จะหายใจอยู่แล้ว”
ดวงตากลมมองหญิงสาวที่กำลังจุ๊บมือโบกลาจงฮยอนที่กำลังเดินมาทางที่ตัวเองยืนอยู่ แทมินยกหน้าให้เงยรับกับท้องฟ้าที่ปกคลุมไปด้วยเมฆสีเข้ม ก่อนจะกระพริบตาตัวเองย้ำๆเพื่อไล่หยาดน้ำใสที่เกราะอยู่พราวตา
แค่ดูก็รู้ว่าทั้งจงฮยอนและเอริสนิทสนมกันมากแค่ไหน
รอยยิ้มที่หันมายิ้มให้กันอย่างไม่ตั้งใจ และแววตาที่เหมือนจะสื่อความหมายอะไรให้กันสักอย่างนั่นอีก
แค่ภาพนั้นย้ำเข้ามาในความคิดอีกครั้ง ทั้งสมองและหัวใจก็แทบจะหยุดนิ่งไม่ทำงาน
“กลับบ้านนายกัน เดี๋ยวพี่จะเดินไปส่ง”
“ผมกลับเองได้ฮะ พี่อยู่กับพี่เอริต่อก็ได้” รอยยิ้มบางปั้นแต่งขึ้นบนใบหน้า ก่อนที่เท้าเล็กๆจะพาคนที่เป็นเจ้าของให้หันไปยังทิศทางที่ตัวเองใช้กลับบ้าน
“พี่ไปส่งนายดีกว่า”
ยังไม่ทันที่แทมินจะก้าวเท้าไปไกลจากจุดยืน จงฮยอนก็เดินตีคู่มาอยู่ข้างๆ ดวงหน้าคมมองคนหน้าหวานที่มองตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะยกยิ้มมีเสน่ห์ขึ้นประดับหน้า
ก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าแทมินจะอดทนกับตัวตนจริงๆของผมได้แค่ไหน
แล้วถ้าหาก คนตัวเล็กทำได้ขึ้นมาล่ะ
จงฮยอน นายควรให้อะไรเป็นรางวัลเขาดี
“อะ เอ่อ”
“หืมม ทำไมล่ะ ปกติเวลาเราเดินกลับบ้านด้วยกัน พี่กับนายก็จับมือกันแบบนี้ไม่ใช่หรอ” มือหนาที่ยื่นเข้าไปเกาะกุมมือเล็กเอาไว้ ทำให้แทมินรู้สึกประหลาดใจอย่างช่วยไม่ได้ และความคิดที่ทำให้รู้สึกจุกแน่นก็ปะทะออกมาเป็นตัวอักษรที่ลอยเคว้งอยู่บนใบหน้าของคนที่ยกยิ้มพราย
พี่เล่นกับความรู้สึกของผมอีกแล้ว
“อุ่นขึ้นรึเปล่าแทมิน” เสียงนุ่มเอ่ยถามออกไป ก่อนจะได้รับคำตอบจากคนตัวบางเป็นรอยยิ้มพร้อมกับศีรษะเล็กที่พยักตอบเบาๆ
รอยยิ้ม
ความอบอุ่น
คำพูดจาที่เหมือนเป็นห่วงเป็นใย
ของแบบนี้ ไม่ว่าจะใคร พี่ก็สามารถหยิบยื่นให้โดยไม่คิดอะไรสินะครับ
-----------------------PPLight-------------------------
กรีดร้องกับทีเซอร์สุดเท่ โฮ๊ะๆ
รอกันอีกนิดนึง ชายนี่ก็จะกลับมาให้เห็นกันเเล้วเน้อ
อย่าลืมขอพรให้มินโฮหายไวๆล่ะ ^ ^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
นอนไม่หลับแถมคีย์ยังชิงหลับก่อนอีกก
คิมจงแค่ลองเปิดใจแล้วให้โอกาสน้องง
จงกับเเทมจะเป็นไงต่อล่ะเนี่ย
ถ้าไม่ได้พี่เอริ
แกจะคิดได้มั้ยหะเป็ดจง
จะให้คีย์ทำอะไร ย๊ะ
แล้วคีย์จะช่วยยังไงอ่ะ >////<
มินคีย้>/////<
เข้าจะทำไรกัน
จงเปิดใจให้เห็ดหน่อย
เมื่อไรฮยอนมินเค้าจะสมหวังกันซักที
สงสารเเทมมากๆเลย อิเป็ดเมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองซักที
กรี๊ดดดดดดดด อยากจะกรีดร้อง><
ชอบแกล้งคีย์
สงสารแทมอ่าาาทิชชู่จะหมดบ้านแล้วไรเตอร์T^T
ส่วน จงกับแทม ก็ลำบากใจชะมัดอ่ะ!!!!!!! -*-
เค้าโหวตให้เเล้วนะ
ไรเตอร์เชื่อเค้าเหอะน๊า ๆๆๆ
จงฮยอน นายน่ารักมาก ๆ
แทมมิน สู้ๆ สงสารแทมจัง
ยิ่งทำอย่างนี้
มันก็ยิ่งชอบโว๊ยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
งานเข้าคีย์จังแล้วไง
มินโฮนายห้ามปล่อยให้คีย์ดูคนเดียว ต้องดูแลคีย์ตลอดเวลาด้วย
อย่าให้ดาร่ามาทำอะไรคีย์เด็ดขาด
ไม่งั้น เราจะยุให้ชางมินมาแย่งคีย์จังจริงๆด้วย
อย่าให้ดาร่ามาทำร้ายคีย์ล่ะ