[ SHINEE FIC ] Bad Boy : HM & MK

ตอนที่ 13 : [SPECIAL VALENTINE] SF : MY HEART ( Minho x Key ) 2

[SPECIAL VALENTINE]   SF : MY HEART 2

Couple:  Minho x Key

By : PPLight

       ภายในห้องสีขาวที่กำลังโอบรอบร่างของเด็กหนุ่มที่กำลังนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ มือหนายกขึ้นจับที่เปลือกเบาๆ ก่อนจะปล่อยให้ความตึงเครียดเข้าเกาะกุมหัวใจ

                คีย์ ฉันจะได้อยู่ข้างๆนายต่อไหม

                ถ้านายกับเขารักกัน...

          แล้วชั้นควรจะทำอย่างไร

                คนตัวสูงรู้ว่าคีย์แอบมองอนยูมานานแล้วแต่เขาก็เลือกที่จะมองข้ามไป ก็ในเมื่อคนที่คีย์ใกล้ชิดมากที่สุดในตอนนั้นเป็นตัวเขา ถึงแม้ในสายตาคีย์ คนตัวสูงอาจจะเป็นแค่ไอเด็กข้างบ้านที่ชอบทำตัววุ่นวายก็ตาม แต่ไม่ว่าคีย์จะมองเขาอย่างไร มินโฮก็ไม่เคยที่จะสนใจ

 มีเพียงสิ่งเดียวที่คิดว่าสำคัญ...ขอแค่เพียงได้อยู่ข้างๆคนที่ตัวเองรักก็พอ

                แต่ดูเหมือนตอนนี้

                สิ่งที่กำลังกลัวมาตลอด...กำลังใกล้เข้ามา

          ดวงตาคมเปิดเปลือกตาขึ้นเบาๆ มือหนาเลื่อนเปิดลิ้นชักหัวเตียง ก่อนจะหยิบกรอบรูปออกมาด้วยความทะนุถนอม

                ดวงหน้าหวานที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มระบายเต็มใบหน้า ทำให้มินโฮยิ้มบางออกมาอย่างไม่รู้ตัว นิ้วเรียวยาวของคนตัวสูงไล่สัมผัสโครงหน้าของคนที่รักผ่านกระจกใสที่กั้นระหว่างรูปภาพ

                คงจะมีคนที่นายรัก แล้วเขาก็รักนาย

                ต่อจากนั้น...

                จะเหลือก็เพียงคนหนึ่งคน...

คนที่ไม่ได้ปลอบคีย์ในเวลาที่ร้องไห้งอแงเป็นเด็กๆอีกแล้ว

 คนที่ไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนคนสุดท้ายเวลาที่ต้องทำงานให้เสร็จจนมืดค่ำ

คนที่ไม่ได้ไปโรงเรียนพร้อมกันเหมือนทุกวัน

คนที่ไม่ได้นั่งเล่นที่ร้านขายสัตว์ด้วยกันจนไปโรงเรียนสายเหมือนที่เคย.....

คนๆนั้นก็ ชเว มินโฮ คนนี้ไง

ทั้งๆที่ทุกอย่างเคยเป็นเพียงแค่ความคิด แต่ตอนนี้ดูเหมือนมันกำลังจะกลายเป็นความจริง

แล้วจะจัดการกับทุกอย่างยังไงดี

ในเมื่อหัวใจให้ไปจนไม่เหลืออะไรแล้ว

“ก๊อกๆ ก๊อกๆๆ”

“ในนั้นมีเจ้าตัวแสบอยู่หรือเปล่า” เสียงหวานคุ้นหูที่ประตูปลุกเรียกมินโฮจากความคิดทั้งหมด ก่อนที่ขายาวๆจะลุกออกจากเตียงไปเปิดประตู

“อะไรละเนี่ย~ เพิ่งลุกออกจากเตียงใช่ไหม หัวฟูเป็นสิงโตแล้ว” ไม่พูดเปล่า ร่างบางเขย่งปลายเท้าตัวเองขึ้นสูง ก่อนจะใช้มือเรียวสัมผัสกับเส้นผมที่ดูไม่เป็นทรงของคนตัวสูงด้วยรอยยิ้ม

“มาได้ไง” คำถามสั้นๆของมินโฮ ทำเอาคีย์หุบยิ้มลงทันทีกับน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะไม่ต้อนรับ

“มินโฮใจร้าย พูดกับพี่ด้วยน้ำเสียงแบบนี้ได้ไงกัน” ดวงตาหวานที่ดูเหมือนกำลังตัดพ้อทำให้มินโฮรีบดึงมือของคนตัวเล็กเข้ามานั่งในห้องของตัวเอง

สีหน้าที่เคยตึงเครียดแปรเปลี่ยนเป็นประดับยิ้มขี้เล่นเพื่อคนตรงหน้า

“ว้าว~ อะไรเนี่ย ทำมาให้โฮหรอ” มือหนาของมินโฮเอื้อมหยิบคุกกี้ที่อยู่ในถุงใบใสจากมือคีย์ แต่คนตัวเล็กกับกำแน่นไม่ยอมปล่อย

“ไม่ให้กินหรอก บอกมาสิว่างอนอะไรพี่” น้ำเสียงดูดื้อดึงเล็กๆ ทำให้มินโฮมองคีย์ด้วยรอยยิ้มบางก่อนจะส่ายศีรษะไปมาเป็นการตอบคำถาม

“แต่มินโฮแปลกไป”

“คิดมากนะคีย์ ขอขนมให้โฮหน่อยสิ อยากกินฝีมือคีย์ใจจะขาดแล้ว” ดวงตาออดอ้อนพร้อมรอยยิ้มเหมือนเด็กๆของมินโฮ ทำให้คีย์ลืมเรื่องที่ข้องใจจนถึงบ้านเสียสนิท ก่อนจะส่งถุงขนมในมือให้คนตัวสูง

“Rrrrrrrrrrrrrrrrrr”

เสียงโทรศัพท์ของคีย์ที่ดังขึ้นทำให้คนตัวสูงละจากขนมที่เพิ่งได้มาครอบครอง  ดวงตาคมมองร่างบางที่กำลังวาดรอยยิ้มกว้างให้กับโทรศัพท์เครื่องบางในมือ  

ท่าทางแบบนั้นไม่บอกก็รู้ว่าปลายสาย สำคัญมากแค่ไหน..

แค่นี้นายยังทนไม่ได้ แล้วอีกหน่อยจะทำอย่างไร

ความรู้สึกที่เหมือนกำลังถูกจ้องมองทำให้ร่างบางหันกลับมามองคนตัวสูง แต่ก็พบว่ามินโฮกำลังสนใจคุกกี้ที่เพิ่งได้รับจากตัวเองเมื่อคู่เสียมากกว่า

สงสัยเราจะคิดมากไป  มินโฮไม่ได้สนใจอะไรสักหน่อย คิดได้แค่นั้นมือบางก็กดรับสายโทรศัพท์

“สวัสดี อนยู” น้ำเสียงหวานใสที่ถ่ายทอดไปยังปลายสาย ทำให้มินโฮรู้สึกเจ็บลึกลงไปที่หัวใจ

“อืม ได้สิ”

“พูดแบบนี้เราก็อายเป็นนะ” ฟังจากน้ำเสียงก็พอจะรู้ว่าคนตัวเล็ก ดูจะตื่นเต็นดีใจเสียยกใหญ่ ถึงอย่างนั้นก็ทำเป็นว่าไม่ได้สนใจ...แม้หัวใจดูจะยับเยินเต็มที

“เช่นกันนะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน” จบคำพูดลงแค่นั้น ก่อนมือเรียวจะเก็บโทรศัพท์ลงกับกระเป๋าตัวเองพร้อมรอยยิ้ม

คนตัวสูงมองตามทุกอิริยาบถของคนตัวเล็ก จนคนที่ถูกจ้องมองเริ่มรู้สึกตัว

          ดวงตาหวานสบกับดวงตาคมที่กำลังจ้องมองแปลกๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าประกายของตานั่นกำลังจะบอกอะไรตัวเอง

          อีกแล้ว ชอบมองด้วยแววตาที่บอกความหมายไม่ได้

“ เอ่อ”

“ ฮ่า ฮ่า ดูคีย์สิอายจนแก้มขึ้นสีหมดแล้ว”  ร่างสูงหัวเราะก่อนจะเอื้อมมือไปสัมผัสกับผมนุ่มแล้วออกแรงโยกเบาๆ

ร่างบางที่ยังมีคำถามเกิดขึ้นในใจ  ก็ต้องลบมันทิ้งอีกครั้ง เมื่อคนตัวสูงตรงหน้ากำลังแกล้งตัวเองด้วยรอยยิ้ม

“มินโฮ แกล้งพี่อีกแล้วนะ” คนตัวเล็กย่นจมูกใส่คนตัวสูงที่ยังโยกหัวตัวเองไปมาไม่เลิก ก่อนจะรีบวิ่งไปยังที่นอนแล้วคว้าหมอนใบใหญ่ไล่ฟาดคนชอบแกล้ง

“ตุ้บ!!”

“คีย์ อย่าสิ” มือหนายกปิดใบหน้าตัวเองที่กำลังโดนแรงกระแทกจากหมอน

“เป็นไงละโดนซะมั้ง ชอบแกล้งแต่เรา” คนตัวเล็กยื่นหน้าใส่พร้อมกับแลบลิ้นด้วยความสะใจ  จนมินโฮอดไม่ได้ที่จะบีบจมูกเล็กที่กำลังเชิดอยู่ตรงหน้านั่น

“มิ โอ ป่อย จิ” เสียงพูดไม่รู้เรื่องของคนที่กำลังโดนแกล้ง เรียกรอยยิ้มจากมินโฮได้เป็นอย่างดี

“ฮ่า ฮ่า แบบนี้น่ารักออก เหมือนลูกหมูน้อยเลย” คนตัวเล็กได้ฟังก็ขมวดคิ้วยุ่งก่อนจะออกแรงผลักคนตัวสูงที่หัวเราะไม่เลิก

“พอ พอได้แล้ว พี่จะกลับบ้านแล้ว” คีย์พูดจาติดโวยวาย แต่คนที่จ้องมองกับยิ้มอย่างมีความสุข

          ขาเรียวยาว ก้าวไปทางทิศของประตู มือเรียวยกขึ้นเปิดประตูออกก่อนจะส่งร่างทั้งร่างออกจากห้องของคนตัวสูงไป

          เหลือเพียงคนในห้องที่ยังคงไม่ละสายตาจากแผ่นหลังเล็กที่หายลับออกไปแล้ว

                มินโฮลุกขึ้นจากเตียง เพื่อเดินไปล็อกประตู แต่แล้วก็ต้องชะงักเฝีเท้าลงมื่อคนที่เพิ่งออกไปเมื่อครู่ เปิดประตูกลับเข้ามาใหม่

                “ฝันหวานนะ”คำพูดสั้นๆ กับใบหน้าหวานที่ระบายยิ้มกว้าง เล่นเอาใจของมินโฮแทบอยู่ไม่สุข

---------------------------------------------------------------

                คืนนี้อย่าลืมฝันเห็นเรานะ

                คำพูดสั้นๆจากปลายสายของคนที่ตัวเองปลื้ม ยังคงดังก้องอยู่ในหัวของร่างบางที่กำลังยิ้มไม่หยุด

          คนตัวเล็กในชุดนอนสีชมพูนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่กับเตียงนับสิบรอบก่อนจะสามารถข่มดวงตาที่เบิกกว้างให้ปิดลงได้

                แสงสีทองจากท้องฟ้ากระทบเขากับกระจกใสภายในห้องสีชมพูอ่อน ร่างบางที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียงบิดร่างกายตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะกระพริบตาถี่กันหลายครั้ง เพื่อปรับโฟกัสให้กับภาพตรงหน้า

นาฬิกาแขวนสีเดียวกับผนังห้องบอกถึงเวลาที่เจ้าของต้องทำธุระส่วนตัว และไปโรงเรียน

          ร่างบางดึงแก้มของตัวเองหนึ่งทีเพื่อเป็นการกระตุ้นสมองที่ยังคงหลับใหล ก่อนจะลุกเข้าห้องน้ำ ....ไม่นานก็สามารถจัดการกับธุระของตัวเองเสร็จ

                ใบหน้าที่หวานเกินกว่าจะเป็นเด็กผู้ชายกำลังสะท้อนจากกระจกเงา นิ้วมือเรียวยาวลูบไล้เลือนผมให้เข้าทรง ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มให้กับตัวเองผ่านกระจกแบบทุกวัน ก่อนจะเดินไปหยิบหนังสือทำขนมที่วางเรียงกันหลายเล่มลงกระเป๋าสะพาย

                ดวงตาคมที่ดูเลื่อนลอยกับท้องฟ้าสีส้มอ่อน ก็ต้องละจากภาพตรงหน้าเมื่อคนที่กำลังเฝ้ารอมาถึง...

                ร่างบางกับจักรยานสีชมพูที่กำลังเคลื่อนเข้ามา ภาพที่ดูบางตากำลังฉายชัดขึ้นเรื่อยๆ

                เด็กหนุ่มหน้าหวานที่กำลังระบายยิ้มอยู่ทั่วใบหน้า ความสดใสจากข้างในดูเหมือนบรรยากาศในยามเช้าจะสู้ไม่ได้เสียด้วยซ้ำ

                “อรุณสวัสดิ์มินโฮ” น้ำเสียงร่าเริงที่เอ่ยทัก ทำเอาคนตัวสูงยิ้มบาง ก่อนจะก้าวขึ้นขี่จักรยานของตัวเอง

          “คีย์วันนี้แวะร้านข้าวต้มกันนะ”

                “อ่า แต่ว่าวันนี้ต้องไปกรอกใบสมัครชมรม” คีย์พูดขึ้นในทันที เพราะจำได้ว่าอนยูโทรมาบอกเรื่องสมัครชมรมเมื่อวาน

                “อืม โฮไปคนเดียวก็ได้” คำพูดสั้นๆที่เอ่ยออกมา ก่อนร่างสูงจะหักเลี้ยวรถไปอีกทางหนึ่ง ร่างบางได้แต่จ้องมองแผ่นหลังกว้างที่ดูไกลออกไป

                “รอด้วยสิ” คำพูดที่ออกไปดูเหมือนคนตรงหน้าจะไม่ได้ยินเอาเสียเลย เมื่อรถยังคงเคลื่อนตัวไปโดยไม่ได้หยุดรอ

          ร่างบางขับรถตามคนตัวสูงที่ไม่ได้หยุดรอแม้แต่น้อย ก่อนจะจอดรถตัวเองลงเมื่อถึงจุดหมาย แผ่นหลังกว้างที่อยู่บนม้าหินคุ้นตาคีย์เป็นอย่างดี

          ขาเรียวยาวสาวเท้าไปอยู่ตรงข้ามกับคนตัวสูง ใบหน้าหวานจ้องคนตรงหน้านิ่ง ดวงตาคมของมินโฮสัมผัสได้ถึงเแรงกดดันจากสายตาของคนตัวเล็กเป็นอย่างดี

                “ตามมาด้วยหรอ” มินโฮจ้องมองคนตัวเล็กที่ปั้นหน้าบึ้งก่อนจะเอ่ยถาม

          “...”

                “คีย์มองโฮอย่างกับโฮทำอะไรผิด” สายตาที่บ่งบอกความไม่เข้าใจของมินโฮที่ส่งให้คีย์ ไม่ได้ทำให้คีย์มีสีหน้าเปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย ร่างบางทรุดตัวนั่งลงข้างๆกับคนตัวสูงที่ยังคงมองตัวเองไม่เลิก ก่อนริมฝีปากบางจะขยับด้วยน้ำน้ำเสียงประชด

                “ใช่ มินโฮผิดมาก เอาข้าวต้มนายมาเลย” ไม่ว่าเปล่ามือเรียวยื่นออกไปคว้าชามข้าวต้มตรงหน้าคนตัวสูง แต่แล้วก็ต้องผลักมือของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว

                “มินโฮ ร้อน อะ ร้อนๆ” เสียงเอ่ยรัวเร็วซ้ำไปซ้ำมาก่อนจะเป่าลมลงกับมือของตัวเอง

                “คีย์นี่เด็กจริงๆเลย ยืนมือมานี่สิ” นิ้วมือเรียวที่ขึ้นสีแดงจางถูกส่งไปให้กับมือหนาของอีกคน น้ำเย็นๆถูกรดลงที่มือเรียวก่อนจะถูกซับด้วยผ้าเช็ดหน้าเนื้อดี

                “หายร้อนแล้วรึยัง” น้ำเสียงทุ้มต่ำที่กำลังเอ่ยไม่ได้เข้าหูคีย์แม้แต่น้อย ดวงตากลมมองคนตัวสูงที่ยังวุ่นวายกับฝ่ามือไม่เลิก อยู่ๆความรู้สึกแปลกใหม่ก็แล่นเข้ามาประทะที่อก ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนี

          “อืมๆ” เสียงพูดในลำคอทำให้คนตัวสูงได้แต่นึกสงสัยว่าคนตัวเล็กตรงหน้าเป็นอะไร

--------------------------------------------------------------------

          “คีย์ทำไมมาเอาป่านนี้ละ” เสียงใสเอ่ยขึ้นถามทันทีที่เห็นรางบางเดินก้มหน้ามาหาตน

                “คือ คือเราติดธุระนะ” รอยยิ้มเจื่อนถูกส่งไปให้กับคนเอ่ยถาม

                “อนยูถามหาแกอยู่นะ เห็นบอกให้แกเอาหนังสืออะไรไปให้เนี่ยแหละ” แทมินพูดออกมาในขณะที่คีย์เองก็พยักหน้าว่าเข้าใจ

                เมื่อช่วงพักกลางวันเข้ามาถึง คีย์ก็เดินไปยังตึกเรียนของอนยูทันที ดวงตาหวานสอดส่องหาคนตัวสูงสักพัก ก่อนจะได้ยินเสียงพูดคุยและสายตาหลายคู่หันมองมาทางตน

                “คีย์มาหาใครหรอ” รอยยิ้มเขินจากคนที่ไม่ค่อยคุ้นหน้าเสียเท่าไหร่ทำให้ร่างบางได้แต่มองด้วยสายตาเก้อกัง ละคนแปลกใจ

                “มาหาอนยูนะ เห็นรึเปล่า” ถึงอย่างนั้นเพื่อไม่ให้เสียมารยาท ร่างบางจึงเอ่ยตอบออกไป คนตรงหน้าระบายยิ้มกว้างก่อนจะชี้มือไปอีกทาง คีย์ก้มหัวให้เป็นการขอบคุณก่อนจะขอตัวออกมาหาคนตัวสูงที่ดูเหมือนกำลังพูดคุยอย่างออกรส

                “อนยู” เสียงหวานเอ่ยทักพร้อมกับรอยยิ้มสวยที่ประดับใบหน้า ทำเอาคนตัวสูงได้แต่มองจนตาค้าง

                “อนยู” เสียงหวานเอ่ยทักอีกครั้ง ทำให้คนที่ยังจ้องไม่เลิกต้องยกมือขึ้นมาลูบท้ายทอยด้วยความเขิน

                “คีย์มีอะไรหรอ”

                “หนังสือที่ขอยืมเรา แล้วเมื่อเช้าขอโทษทีนะพอดีเรามาสายนะ” มือบางหยิบยื่นหนังสือทำขนมก่อนจะส่งสายตาสำนึกผิดให้อีกฝ่ายพร้อมกับเอ่ยขอโทษ อนยูได้แต่มองการกระทำที่ดูยังไงก็น่ารักของอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มบาง ก่อนจะเอ่ยว่าไม่ได้สำคัญอะไร

                “คีย์กินอะไรหรือยังละ”

                “ยังเลย”

                “ทานข้าวด้วยกันนะ”

                ข่าวเรื่องคีย์กับอนยูทานข้าวด้วยกันเมื่อช่วงพักกลางวันทำเอามินโฮไม่เป็นอันเรียนหนังสือ แม้จะเรียนอยู่กันคนละตึกและช่วงพักไม่ตรงกัน แต่ทั้งคีย์และอนยูทั้งคู่ก็ต่างมีคนให้ความสนใจ   ไม่แปลกเลยที่คำพูดที่ว่า...เมื่อพักกลางวันอนยูและคีย์นั่งกินข้าวด้วยกันลอยถึงหูมินโฮ

                “มินโฮเลิกเรียนแล้วซ้อมบอลด้วยละ” สายตาคมที่จับจ้องอยู่กับท้องฟ้าหันมามองร่างสูงที่เอ่ยเรียกตัวเอง

                “อืม” เสียงตอบในลำคอแผ่วเบาราวกับคนไม่มีเรี่ยวแรง ซึ่งผิดนิสัยของมินโฮ ทำให้คนที่เอ่ยถามทรุดตัวลงกับเก้าอี้ข้างๆที่ว่างอยู่ มือหนายกแตะไหล่เพื่อนตัวเองเบาๆ

                “ไหวรึเปล่าวะ” น้ำเสียงที่ดูห่วงใยจากคนข้างๆทำให้มินโฮยกยิ้มแปร่งออกมา สายตาคมยังมองทอดออกไปยังท้องฟ้ากว้างนั่น

                “แกว่าคีย์เขารู้สึกยังไงกับชั้น” เสียงทุ้มต่ำพูดออกมาอย่างดูเลื่อนลอยจนคนที่อยู่ข้างๆซึ่งรู้เรื่องราวของมินโฮมาตลอดได้แต่ถอนหายใจออกมา

                “ของแบบนี้ ชั้นว่านายน่าจะถามจากพี่คีย์นะ ไม่ควรจะมานั่งเดาเอาเอง” น้ำเสียงจริงจังของคนที่คบกันมาเป็นเพื่อนกว่า 5 ปี อย่างซึงรี   ทำให้เกิดรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าของมินโฮ

          “คำถามสั้นๆ ของชั้น มันเสี่ยงกับอนาคตข้างหน้านะ”  มินโฮพูดขึ้นในขณะที่ความคิดทั้งหลายถูกกลั่นออกมา

                ถ้าหากคีย์กับเขามีความรู้สึกที่สวนทางกัน...แล้วเวลาต้องเผชิญหน้ากันจะเป็นแบบไหน

                “เสี่ยงตอนนี้ หรือจะปล่อยทุกอย่างให้หลุดลอยตั้งแต่ยังไม่เริ่มละ อีกแค่ 4 วัน ก็จะถึงวันวาเลนไทน์  ถึงเวลานั้น ทั้งพี่คีย์และพี่อนยู.... นายคิดเอาเองแล้วกัน” จบคำพูดยาวเหยียดของเพื่อนรัก ที่ดูเหมือนจะกระตุ้นสมองส่วนที่รับความรู้สึกของมินโฮได้อย่างดี

                “ฉันมันขี้ขลาด” ไม่ใช่แค่ขี้ขลาดอย่างเดียว โง่ด้วยอีกต่างหาก ทำไมถึงปล่อยให้เรื่องทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ได้นะ ทั้งที่ก็รู้อยู่กับตัวเองว่ารักคีย์มากขนาดไหน ทำไมถึงปล่อยให้มีวันแบบนี้ได้...วันที่ต้องยกคีย์ให้คนอื่น

                “สู้นะเว้ย ยังไงซะก็ดีกว่าไม่ทำอะไร” มือหนาตบกระทบกับไหล่กว้างของมินโฮเป็นจังหวะ ก่อนจะบีบที่ไหล่แน่นเป็นการให้กำลังใจ และเชื่อมั่นในเพื่อนรักว่าจะสามารถเคลียร์ทุกอย่างได้

 















































ช็อตฟิคเรื่องนี้ยิ่งเขียนมันก็ยิ่งยาว -*-


เเล้วมันจะจบยังไงฟะ เอาเป็นว่าไรเตอร์จะรีบๆปั่นมันให้จบไว้ๆเน้อ


อ่านเเล้วเป็นไงกันบ้าง?  เม้นมั้งอะไรมั่งก็ดีเน้อ  ^ ___________  ^