ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 7 ไว้ใจ
"คนอย่างเเกจะมาเข้าใจอะไรฉัน!!!!"พริ๊นซ์ตะโกนในขณะที่เท้ายังคงกระทืบเศษซากจดหมายนั่นอยู่
"!!!"นานาลี่กลับตกใจกับการกระทำที่ต่างจากที่เธอคิดลิบลับ
" รู้ไหมว่าฉันกับเเม่ต้องหวาดกลัวความมืดยามค่ำคืนเเค่ไหน!!!"ความรู้สึกอุ่นๆ รอบๆดวงตาทำให้รู้ ว่าตอนนี้เขาร้องไห้
"เเล้ว...ฉันยังถูกเพื่อนๆที่โรงเรียนล้อตั้งมากมายฉํนก็เลยฆ่ามันซะเลย555+"
"พอได้เเล้ว"นานาลี่พูดขึ้นเเล้วพยายามจะรั้งเขาเเต่ถูกพริ๊นซ์ใช้มือผลักจนตก จากรถเข็นโดยไม่คิดเลยว่า เธอคือสายเลือดเดียวกับเขา
"อย่ามาสั่งฉัน!!! ยัยคนที่ได้รับความอบอุ่นตลอดเวลาอย่างเธอจะเข้าใจอะไร"
"..."
"เคยนอนในพื้นหินที่เย็นเฉียบเเบฉันหรือเปล่า"
"..เอ่อ"
"เคยต้องทรมาณกับความหนาวจากหิมะโดยมีเเต่อ้อมกอดเเม่ไหม"
"...คือฉัน"
"เเล้วเธอเคย...เเทงเเม่ตัวเองไหม???"เสียงพูดที่เย็นเฉียบนั้น ทำเอานานาลี่ขวัญผวา
ปึ๊ก! มือของสุซาคุชกมาที่เเก้มของพริ๊นเต็มเเรง
"โอ๊ย!"พริ๊นซ์ ร้องเเต่เรื่องมันยังไม่หมดเมื่อสุซาคุดึงคอเสื้อเขาขึ้นมา ประชันหน้า
"หยุด พูดได้เเล้วไอ้โสโครก!!!"ร่างใหญ่ตะโกนใส่พริ๊นซ์
"ฮึ...ใครกันเเน่ที่โสโครก"ตรงกันข้ามเขากลับไม่มีท่าทีสำนึกผิดเลย
"พูดอะไรของนาย"
"ฉันสงสัยมานานเเล้วสุซาคุ ไม่สิ! เซโร่ทั้งหมดเป็นเเผนการของพ่อฉันจริงหรือเปล่า"
"..."
"หรือว่าทั้งหมดเป็นเเผนของนายกันเเน่"สิ้นเสียงรอยยิ้มที่มีเลศนัยของพริ๊นก็ปรากฎขึ้น
"ต้องการจะบอกอะไรกันเเน่"
"นายทรยศใครมาบ้างล่ะ สุวาคุ"ร่างที่ยิ้มอยู่นั้นยังคงภาคภูมิใจกับการเริ่มทำให้อีกฝ่าย เผยจุดอ่อนออกมา
"....ฉัน"
"ประเทศ/พ่อเเท้ๆ/เเละอีกนับไม่ถ้วนสินะ"
"นั่นเพราะ..."
"เเล้วจะไว้ใจได้ไงว่าเเกไม่ได้ตั้งใจฆ่าพ่อของฉัน!!!!!"ความเงียบเข้ามาทันที นานาลี่ตอนนี้หน้าซีดเผือก เมื่อเธอนึกขึ้นได้ว่าสุซาคุเองก็ไม่ใช่คนที่ควรไว้ใจที่สุด
"ตอบฉันสิ ทำไมฉันควรไว้ใจนาย เซโร่"
"หุบปาก"
"นายคิดจะฆ่าพ่อฉันตั้งเเต่เเรกเเล้วใช่ไหม"
"หุบปาก"
"เเผนการใหเพ่อฉันรับเคราะห์ก็ฝีมือเเกสินะ"
"บอกให้หุบปาก!!!"เมื่อสุซาคุจะเริ่มปล่อยหมัดใส่เขา เเต่คาเรนเข้ามาห้ามเขาไว้พร้อมทั้งตบหน้าสุซาคุเต็มเเรง
"คาเรน..ทำไมกันอย่าบอกนะว่าเธอเชื่อมัน"
"เปล่าเลย"
"..เเล้วทำไมกัน"สุซาคใช้มือพาดเเก้มที่เเดงเถือกเป็นรูปมือด้วยความเจ็บปวด
"เขาพูดถูก"
"หืม"
"นาย...ก็ไม่รู้ว่าเขาเจออะไรมาบ้างเหมือนกับฉัน"
"เเต่ว่าทำอย่างนี้มัน.."
"ไม่ได้ยินเหรอ..เด็ก6ขวบที่ไหนจะต้องมาลำบากเท่าเขา"คาเรนพูดเเล้วทำสายตาเศร้า
"ถึงยังไง สิ่งที่ฉันทำไปก็เพื่อสั่งสอนเขานะ"
"ฉันคิดว่าการใช้ความรุนเเรงมันไม่ถูกต้องนะ"โครเนเลียพูดขึ้น นานาลี่ที่อยู่บนรถเข็นดังเดิมเเล้ว ค่อยๆเคลื่อนมาหาเด็กน้อยอีกครั้งพร้อมยื่นมือออกมา
"ใช่เเล้วล่ะค่ะ ความทุกข์ที่ผ่านมาลืมมันไปเถอะนะคะตั้งเเต่นี้เราก็มาเป็นอา หลาน ที่ดีต่อกันเถอะ"รอยยิ้มที่อบอุ่นนั้นทำเอาหัวใจที่เย็นเฉียบของพริ๊นซ์ได้เต้นขึ้นมาเล็กน้อย
เขามองมือที่ขาวผ่องเเละเป็นมิตรนั้น
เเต่..........................................
.......................................
.............................
"คาเรน คืนนี้ขอฉันนอนห้องเธอนะ"พริ๊นซ์เดินหันหลังให้หญิงสาว อย่างไม่เเยเเส
"ฮะ...อืม"คาเรนทำตามอย่างว่าง่าย
"เร็วหน่อย ตอนนี้เริ่มค่ำเเล้ว"
".."คาเรนทำตามอย่างว่าง่าย เเต่ก่อนจะออกจากห้องพริ๊นได้ทิ้งคำพูดคำนึงเอาไว้ให้
"ลูกของปีศาจกับเเม่มดไม่มีค่าพอจะอยู่กับนางฟ้าหรอก"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น