คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่3 การพบเจอ(100%)
ครืน ครืน เสียงรถไฟค่อยๆออกจากขบวน หญิงสาวคาเรนที่จ้องมองเด็กชายตัวน้อย ที่เป็นลูกของคนที่เธอรักมากที่สุด...ลูลุช เธอนึกถึงชื่อของชายผู้นั้น ชายที่ทรนงและเด็ดเดี่ยวชายที่สามารถสร้างปาฎิหารนับร้อยมาได้ เเละเขายังเป็นคนแรกที่ทำให้เธอไว้ใจได้มากถึงเพียงนี้
"เอ่อ...คือ"สายตาของเธอทอดต่ำลงมายังสิ่งมีชีวิตตัวน้อยที่นั่งก้มหน้าก้มตามาเเต่เมื่อกี้เเล้ว
"เอาล่ะ บอกความประสงค์ของเธอมา"เขาเงยหน้าขึ้น พร้อมด้วยแววตาที่ดูเอาจริงกว่าเมื่อกี้นี้มากเล่นเอาหญิงสาวถึงกับสะดุ้ง
"ลูกพูดถึงอะไรกันน่ะ"
"ผมรู้นะว่าคุณไม่ใช่แม่ของผม คาเรน"
"..."
"บอกความประสงค์ของเธอมา" เขาย้ำคำถามอีกครั้งซ้ำยังแย่งปืนจากกระเป๋าของเธอ
"จับได้ตั่งแต่เมื่อไหร่.." คาเรนพูดแต่สายตาของเธอยังคงมองปืนที่มือของเด็กหนุ่ม
"คุณเล่นละครได้เก่งมากแต่คิดบทได้ห่วยแตก"
"ยังนั้นหรอ จะรังเกียจไหมถ้าฉันจะฟังสมมุติฐานของเธอหน่อย...ว่าที่จักรพรรดิ"
ด้านซีทู
หญิงสาวที่มองไปยังขบวนรถไฟคันแล้วคันเล่า ราวกับยังทำใจไม่ได้กับการจากไปของคนรักอีกคนหนึ่ง แต่เธอย่อมรู้ดีว่านี้จะเป็นทางเดียวที่จะทำให้ลูกของเธอหลุดพ้นจากชะตากรรมนี้ได้
"ลูลุช...." เธอเอ่ยชื่อของเขาขึ้นมา ดวงตาของเธอมองขึ้นไปบนพื้นนภาอันกว้างใหญ่ราวกับมีภาพของเขาคนนั้นปรากฏอยู่
"ลูกเราปลอดภัยแล้วนะ..."
"ฉันได้ลูกชายแน่ะ เขาเหมือนนายมากเลยนะ...เล่นหมากรุกก็เก่ง..ส่วนเรื่องกีฬาแน่ะฉันว่าอย่างน้อยเขาก็เก่งกว่านายเยอะ" ถ้อยคำที่พูดออกมานั้นเหมือนกับมีเขาคอยฟังอยู่แต่คำตอบที่ได้รับนั้นกลับมีเพียงแต่ความเงียบและสายลมหนาวที่พัดผ่าน
ด้านคาเรน
"เอ้า ว่ามาสิหนุ่มน้อยขอฟังทฤษฦของเธอหน่อย"คาเรนพูดด้วยน้ำเสียงที่สบายยิ่งขึ้นเพราะตอนนี้คนตรงหน้าวางปืนลงแล้ว
"ก็ตรงที่คุณพูดว่าเดี๊ยวจะมีคนทำมิดีมิร้ายลูกน่ะสิ"เด็กหนุ่มพูดด้วยเสียงที่คุมอารมณ์อยากรู้อยากเห็นเอาไว้
"อืม..ใช่แล้วมันแปลกตรงไหน"
"เเม้ ก็ไม่มีเเม่เเท้ๆคนไหนเขาฝากลูกไว้กับคนอย่างแม่มดซีทูหรอก"
"???"
"ก็...คุณก็รู้นี่คาเรนว่าเเม่ของผมน่ะเป็นคนที่ทั้งประชาชนต่างคิดจะรุมประชาฑัณ เพราะฉะนั้นฝ่ายเจ้าตัวเองก็ต้องระวังตัวเหมือนกัน เเล้วใครเล่าจะยอมทนเสียเวลาเเละเสี่ยงกับการดูเเลเด็กตัวเล็กๆ ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าตนเองจะรอดหรือเปล่า ได้เงินเท่าไหร่มันก็ไม่คุ้ม"ทุกถ้อยคำที่เขาได้เอ่ยขึ้นมาได้เเสดงให้เห็นว่าเขานั้นมีสติปัญญาล้ำเลิศไม่ต่างจากพ่อเขาเลย
"...เเค่นี้เองเหรอ ไม่น่าเลย~"หญิงสาวสบถก่อนจะค่อยๆหยิบนิตยสารเล่มหนึ่งขึ้นมาอ่านเล่น
"ไม่ใช่เเค่นั้น เเล้วการที่คุณบอกว่าจะลาออกจากตำเเหน่งknight of zeroที่ซึ่งนับว่าเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้ญี่ปุ่นกับชาวบริททาเนีย ยังอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขได้นั่นก็เพราะคุณเป็นชาวญี่ปุ่นคนเเรกที่ได้ตำเเหน่งขึ้นตรงต่อกษัตริย์เช่นนี้ ถ้าขืนคุณลาออกขึ้นมาย่อมมีสงครามระหว่างประเทศอีกเเน่นอน"เขาพูดพร้อมทั้งวิ่งเข้าไปคว้านิตยสารของคนตรงหน้า เป็นเชิงว่า'ฟังฉันหน่อย'
"นี่! เอาคืนมานะ"
"จะพาผมไปไหน"ตรงกันข้ามเขาไม่สนใจคำพูดของคนที่อายุมากกว่าเลย
"เฮ้อ~ ไปพบท่านตัวเเทนจักรพรรดิ"หญิงสาวถอนหายใจ
"เป็นอย่างที่คิด"เเละเเล้วในที่สุดเธอก็ได้เห็นรอยยิ้มของเด็กคนนี้ เเต่...ช่างเป็นรอยยิ้มที่ดูน่ากลัวเหลือเกิน
ตอนนี้พริ๊นซ์ก็ได้วางนิตยสารลง เเล้วเปลี่ยนมานั่งมองวิวนอกหน้าต่างเเทนเขามองไปเห็นเหยี่ยวตัวหนึ่งที่ท่าทางสง่างาม เเละดูน่าเกรงขามกำลังล่องลอยไปยังพื้นฟ้าอันกว้างใหญ่ มือน้อยๆเอื้อมเข้าไปยังนอกกระจกราวกับอยากจะเเย่งอิสระภาพจากเหยี่ยวตนนั้น สายตาที่ดูโหยหานั้นบอกถึงความอ่อนเเอทุกอย่างที่เด็กคนหนึ่งเกินที่จะรับได้
"นี่ คุณคาเรน"
"หืม???"คาเรนหยุดสนใจหนังสือตรงหน้าเเล้วมามองเด็กหนุ่มที่สายตายังคงมองนอกหน้าต่างด้วยความอาทรเเทน
"ผมน่ะ...จะเปลี่ยนโลกให้ดู"คำพูดที่พูดออกมานั้นทำเอาหญิงสาวสะดุ้งเเทนที่จะขำเพราะเป็นคำพูดของเด็กเล็กๆ
"เธอจะเปลี่ยนยังไง"
"ผมจะเปลี่ยน...เปลี่ยนให้โลกมองพ่อของผมเป็นฮีโร่เเทน"
"..."
"พอกันทีกับ ลูลุช วี บริททาเนีย ราชาปีศาจเเห่งบริททาเนีย ตั้งเเต่นี้ไป ทุกคนจะต้องสรรเสิญพ่อผมในฐานะพระเจ้าผู้นำความสุขมาสู่โลกใบนี้ ....อ้อใช่ๆส่วนเเม่ของผมก็ต้องเป็นดอกกุหลาบสีขาวเเห่งบริททาเนียสินะ"
"..."
"ส่วนผมก็ต้องได้รับคำกล่าวนามว่า'บุตรเเห่งพระเจ้า'ด้วยเช่นกัน555+"
"....เเล้วถ้าโลกมันเปลี่ยนให้เธอไม่ได้ล่ะ???"
"..."คำที่ทิ่มเเทงเข้ามาเล่นเอาเขาถึงกับหยุดนิ่ง เเต่เเล้วไม่นานนักเสียงหัวเราะก็ดังกึกก้องขึ้น
"ฮึฮึฮึ ในเมื่อโลกมันเปลี่ยนให้ไม่ได้....ก็ทำลายมันเเล้วก็สร้างไหม่ซะก็สิ้นเรื่อง!!!!ฮ่าฮ่า"ตอนนี้คนหน้าของหญิงสาวหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งราวกับคนสติไม่ดี นี่หรือเด็ก6ขวบเขาต้องเจออะไรมาบ้างนะถึงเป็นอย่างนี้ได้ คาเรนคิด
"พ...พูดอย่างกับเธอเป็นพระเจ้า"หญิงสาวพูดด้วยเสียงที่ข่มอารมณ์กลัวเอาไว้.....เเต่มันอยากเหลือเกิน
"..."
"กว่านายจะทำได้ฉันว่านายคงตายไปเเล้วมั้ง"
"...ตายเหรอ"
"อืมทำไม"
"คุณ...พูดว่าตายเหรอ"พริ๊นซ์เถลเข้ามาจ้องตากับคนตรงจนเเทบได้กลิ่นลมหายใจกัน
"!!!"ตอนนี้คาเรนเริ่มเห็นน้ำตาที่ไหลรินเข้ามาตรงหน้าของเด็กชาย เเต่ปากนี้สิกลับหัวเราะได้อย่างสยดสยอง
"ฉันไม่เคยกลัวความตายหรอ ความตายต่างหากที่ควรกลัวฉัน จำเอาไว้!!!!"
ในที่สุดเธอก็เข้าใจเด็กคนนี้กลัวความตาย เเค่มองหน้าก็รู้เเล้วเขาร้องไห้ เขาดูหวาดกลัวถึงเเม้ปากจะบอกว่าไม่เเต่จริงๆเเล้วกลัวเเทบขาดใจ
ไม่นานหลังจากนั้นทั้งสองก็มายืนอยู่ตรงหน้าห้องของคุณอาของเด็กหนุ่มคนนี้'นานาลี่'เขาคิดชื่อนี้ ถ้าเขาเดินผ่านประตูนี้ไปจะเกิดอะไรขึ้นอะไรขึ้นมั่งก็ไม่รู้ เเต่เขาเตรียมใจไว้เเล้ว นี่คือชะตากรรมของเขา ผู้มีสายเลือดจักรพรรดิ์ ผู้ที่เป็นบุตรของคนที่เปลี่ยนโลกได้ด้วยหน้ากากเพียงอันเดียว ผู้ที่เป็นบุตรของคนต้องสาปที่ไม่มีวันเเก่ตาย'พริ๊นซ์ วี บริททาเนีย'คือชื่อของเขาเเละตอนนี้เข้าได้กำหนดหน้าที่อย่างเเรกเเล้ว
"ฉันต้องกำจัด...เซโร่ตัวปลอมให้ได้"
TO BE CONTINUED
""
ความคิดเห็น