ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่2 การจากลา ครบเเล้ว
กลิ่นหอมกรุ่นของขนมปังยามเช้า วิ่งเข้ามาเตะจมูกของเด็กน้อยที่ท่าทาง ยังง่วงนอนอยู่
"ฮ้าว~ ตื่นเเล้วเหรอครับท่านเเม่"เด็กน้อยหาวเเล้ววิ่งเข้าไปกอดเเม่จากด้านหลัง
เเต่ก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อที่โต๊ะทานข้าว มีคนอีกคนหนึ่งนั่งอยู่
เด็กหนุ่มไม่รอช้ารีบคว้ามีดตรงอ่างล้างจานมาจ่อคอของบุคคลปริศนาตรงหน้าไว้
"เเกเป็นใคร"
พริ้นซ์จ้องหน้าของสตีรคนนั้นด้วยความอาฆาต จนลืมสังเกตใบหน้าที่สดสวยไม่เเพ่เเม่ของตนเลยผมสีเเดงยาวประบ่า ถูกปล่อยสลวยควบคู่กับผิวสีคล้ำประกอบกับดวงตาสีฟ้าใสเเต่เเฝงไปด้วยความเเข็งเเกร่ง
"ไม่ต้องกลัวหรอกฉันมาดี"หญิงสาวปริศนา(สำหรับเด็กน้อย)พูดโดยเเววตาหามีความเกรงกลัวไม่
พริ้นซ์มองมาที่เเม่ของตนเองที่กำลังทำหน้าดุเขาอยู่ ทำให้เขาวางมีดลง
"คุณเป็นใคร"น้ำเสียงที่พยายามเอ่ยถามอย่างใจเย็นเเต่เเววตายังแฝงความดุดันอยู่
"...ลูก"หญิงสาวคาเรนไม่ยอมช้า รีบดึงตัวเด็กน้อยเข้ามากอดอย่างเเนบเเน่นพร้อมกับน้ำตาคลอ
"!!!"พริ๊นงุนงงจนทำอะไรไม่ถูกได้เเต่มองหน้าคนที่ควรจะเรียกว่าเเม่เเทน
"ฮึ"รอยยิ้มมีเลศนัยของccทำเอาเด็กน้อยผวาพร้อมกับคำพูดที่ดูเย็นชาเหลือเกิน"ดีใจด้วยนะ ฉันจะได้ไม่ต้องลำบากซะที"
"ขอโทษนะ ที่ต้องให้ลำบากมาตั้งนาน"สาวใหญ่คาเรนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มองเข้าไปลึกถึงดวงตาที่กำลังหวาดกลัวของบุตรชายปีศาจ
"นี่มันเรื่องอะไรกัน"
"เงินล่ะ"ซีทูพูดขึ้นขัดจังหวะคำถามของเด็กชาย
"อยู่ในกระเป๋า เอ้านี่"สาวผมเเดงไม่รอช้าเปิดกระเป๋าออกมา ข้างในเต็มไปด้วยเเบงค์หลายปึ๋งคงจะราวๆอย่างต่ำ10ล้านล่ะมั้ง
"เเม้เยอะไปรึเปล่า"หญิงสาวหยิบเงินขึ้นมาดูพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูมีความสุข
"ไม่มากไปหรอกสำหรับ การดูเเลเลือดเนื้อเชื้อไขของฉัน"
"ตกลงนี่มันอะไรกันเเน่!!!!!!"พริ๊นซ์ตะโกนร้องลั่น
"มะ..เเม่ขอโทษนะพริ๊นซ์"คาเรนเอ่ย
"???"
"เป็นเพราะมันอันตรายเกินไปหากทุกคนรู้ว่าเเม่นั้นให้กำเนิดบุตร ที่มีเชื้อของราชาปีศาจของพ่อลูกอยู่ ทำให้เเม่กลัวว่าอาจจะมีคนทำมิดีมิร้ายกับลูก"
"..."
"เเละด้วยตำเเหน่งปัจจุบันของเเม่ knigh of zero ทำให้เเม่ยิ่งหวาดระเเวงเเละยากที่จะดูเเลลูก เเม่จึงได้ฝากลูกไว้กับซีทูที่เป็นคนที่เเม่ไว้ใจได้"
"..."
"เเลกกับเงินอย่างงั้นเหรอ"เด็กน้อยพูดพลางชำเลืองมองสตีรที่เคยเป็นเเม่ของเขา ที่ตอนนี้ท่าทางสนุกกับการนับเงินอยู่
"ใช่"หญิงสาวผมเขียวตอบเเทนเเต่ตานั้นไม่ได้มองเกชายที่กำลังเริ่มร้องไห้อยู่เลย
"เเต่ว่าตอนนี้มันเปลี่ยนไปเเล้วเเม่จะลาออกจากงานเเล้วไปใช้ชีวิตอยู่กับลูกเเค่สองคนดีมั้ยจ้ะ"
"...ตกลง"สิ้นเสียงคำเบาๆ พอมารู้สึกตัวอีกทีเขากับเเม่ทั้งอดีตเเละปัจจุบัน มายืนอยู่ตรงชานชะลารถไฟซะเเล้ว
"ลาก่อน ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง"คาเรนเอ่ยลา
"อืม"ซีทูกล่าวเธอค่อยๆชำเลืองมองหน้าคนที่เคยเป็นลูกของเธออย่างช้าๆ เเต่เขาหันหน้าหนี
"ดูเเลกีอัสที่ฉันให้นายให้ดีด้วยล่ะ"
"..."
"เเละหวังว่าฉันจะต้องไม่มาดูเเลเด็กอย่างนายอีก"
"ผมทำอะไรเหรอ"
"ทำตัวเกะกะน่ะสิถามมาได้"
"...ลาก่อน"พูดจบเขาก็จูงมือเเม่ตัวจริงของเขาขึ้นรถไฟโดยเร็วที่สุด
"อืม.....โชคดี"สายไปเเล้วรถไฟออกตัวไปเสียก่อนตั้งนานเเล้ว
________________________________________________________
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น