คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 8 คัดเลือก
รุ่งอรุณในยามเช้ามาถึงพริ๊นซ์หลี่ตาสู้เเสงช้าๆ พอมารู้สึกตัวอีกที่ก็มีสาวเมดรินน้ำชารออยู่เเล้ว
"..นี่เธอ"เมื่อเริ่มรู้สึกตัวเเล้วเเต่อาการง่งวงยังคงหลงเหลืออยู่ จึงงุนงงทำอะไรไม่ถูก
"ดิฉันซายาโกะค่ะ"สาวในชุดเมดพูดก่อนจะค่อยๆโน้มตัวลงด้วยความนอบน้อม
"เอ่อ จะไม่ตกใจบ้างเหรอ"
"ไม่ค่ะ เพราะดิฉันนี่เเหละคือคนที่เจอจดหมายค่ะ"ซายาโกะพูด ในระหว่างที่เด็กน้อยกำลังทวนความจำเรื่องราวที่เเม่เขา เล่าให้ฟังอยู่...ซายาโกะ ยัยนี่คงพอไว้ใจได้สินะ
"เอ้า เร็วๆเข้าสิคะเดี๊ยวก็เข้าเรียนสายหรอก!!!"หญิงสาวพูดพลางรีบดึงผ้าห่มผืนใหญ่เเละจัดผ้าปูที่นอนอันหรูหราให้เข้าที่
"เดี๊ยวๆสิ เรื่องเรียนอะไรกัน"
"อ้าว นี่คุณโคเนเรียลยังไม่บอกอีกเหรอคะ"
"..."
พอมารู้สึกตัวอีกที เขาก็มานั่งอยู่ในโต๊ะทานข้าวขนาดใหญ่เเละหรูหรา กับข้าวนานาชนิดยกมาเสริฟ์กันไม่หวั่นไหว รอบๆโต๊ะมีเพียงเขากับนานาลี่เพียงเท่านั้น
"ทานให้อร่อยนะจ้ะ"เสียงที่หวานเเละอ่อนโยนของนานาลี่ยังคงทำให้พริ๊นซ์ตั้งใจฟังนิดๆ
"..."พริ๊นซ์ไม่ตอบอะไรเพียงเเต่ตักอาหารมากินด้วยความหิว เเต่ก็ไม่ลืมมารยาทในการใช้ช้อนส้อมให้ถูกต้อง
"คิคิคิ ถูกปากไหมจ้ะ"นานาลี่เห็นท่าทีน่ารักของหลานน้อยก็อดทักไม่ได้
"อร่อยมากเลยครับคุณอา.. เอ้ยยย!"ด้วยความหิวเเละลืมตัวจึงทำให้พริ๊นซ์เผยท่าทีที่ตัวเองอายออกมาคือการเรียกนานาลี่ว่า'อา'เเล้วยังใช้เสียงที่ออดอ้อนตามปกติด้วย
"จริงเหรอจ้ะอาดีใจมากเลย^///^"นานาลี่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ราวกับภาคภูมิใจกับคำว่า'อา'
"มะ..ไม่ใช่นะคือว่าฉันลืมตัวไป"พริ๊นซ์เเก้ตัวทันทีพร้อมกับหน้าเเดงก่ำเหมือนลูกเชอรี่ที่วางบนโต๊ะ
"งั้นก็ลืมตัวบ่อยๆนะจ้ะ"
"นี่!เธอ..."การสนทนาหยุดลงเมื่อโคเนเรียลเข้ามาร่วมทานด้วย
"เออะอะไรกันเเต่เช้า!!!"เสียงห้าวพูดพลางเลื่อนโต๊ะออกมานั่งทานด้วย
"เอาล่ะ...พริ๊นซ์เอ้า!นี่"โครเนเรียลวางสมุดเล่มใหญ่ที่ข้างในเต็มไปด้วยรูปทหารระดับเเนวหน้า
"อะไรกันนี่."พริ๊นซ์มองด้วยความงุนงงพลางพลิกหน้ากระดาษไปเรื่อย
"ฮึ! ยังไงเธอก็เป็นองค์ชายเเละว่าที่องค์จักรพรรดิ์ด้วยจำเป็นต้องหาอัศวินประจำกาย"คำพูดที่ขวานผ่าซากของเธอทำให้พริ๊นซ์รู้สึกรำคาญเเต่เขาก็ไม่ลืมกวนประสาทโครเนเรียลเล่น
"งั้นฉันเอา เซอร์กิลฟอร์ด ละกัน"
"ว่าไงนะ!ไม่ได้เด็ดขาด"โครเนเรียลตอบทันควัน
"งั้นฉันไม่ขอมีอัศวิน"
"นั่นก็ไม่ได้ เธอต้องมี!!!"
"ฉันเอาเซอร์ กิลฟอร์ด"
"หนอยนี่เธอ"
"ฮิฮิฮิ"เสียงหัวเราะของนานาลี่ทำให้ทั้ง2คนหยุดเถียงกัน
"ไม่เคยเห็นใครทำให้ท่านพี่โครเนเรียลหัวเสียอย่างงี้มานานเเล้วนะคะ คิกคิก"
"พี่เองก็ไม่ได้เห็นน้องหัวเราะอย่างนี้มานานเเล้วเหมือนกัน"ท่าทีของโครเนเรียลเปลี่ยนไปกลับกลายเป็นหญิงสาวที่อ่อนโยนเเทน ก่อนจะมามองหน้าหลานที่กวนประสาทตนเอง
"ตกลงตามนี้ ฉันจะติดต่อเซอร์กิลฟอร์ดให้"
"เฮ้ย!ไหงยอมง่ายๆอย่างงี้ล่ะ"เขาถึงกับตกใจทั้งที่ตะกี้หญิงสาวพึ่งจะเกือบฆ่าเขาเเหมบๆ
"สำหรับคนที่ทำให้น้องฉันหัวเราะได้ในรอบปีฉันยินดีให้ทุกอย่าง"
"เเม้เเต่กิลฟอร์ดด้วยเหรอ"
"ใช่"
"โธ่เอ้ย~ เธอนี่ฉันล้อเล่นฉันไม่สนใจคนพิการหรอก"เขาพูดพลางคุมกมับผู้หญิงคนนี้ไม่เข้าใจมุขบ้างหรือไงน้า เขาคิด
"งั้นนายต้องการใคร???"
"ขอเป็นสุภาพสตีรท่านนั้นละกัน"พริ๊นชี้ไปทางซายาโกะที่รินน้ำชาอยู่ ทำให้ฝ่ายเจ้าตัวเองถึงกับสะดุ้ง
"ฉะ...ฉันเหรอคะ"ซายาโกะยังคงดูเหมือนไม่อย่ากเชื่อกับเรื่องเมื่อตะกี้ ถามย้ำ
"ใช่ ขอฝากตัวด้วยท่านเซอร์ ซายาโกะ"
"!!!"
"เอ๋??? เซอร์อะไรกันคะองค์ชายดิฉันเป็นเเค่สปายเองนะคะ"
"ด้วยสิทธิ์ของผู้มีสิทธิ์สืบทอดบัลลังค์ลำดับที่100 ขอเเต่งตั้งให้เธอเป็นอัศวินประจำกายของฉันเซอร์ ซายาโกะ"
"ยินดีด้วยนะคะ"นานาลี่ปรบมือด้วยความสนุกเมื่อได้เห็นสีหน้ากระวนกระวายของสปาย
"ตามนั้นเเหละนะ"
"เอาล่ะคู่หู เรามาเดินเล่นกันหน่อยดีกว่า"พริ๊นซ์เอ่ยเเล้วคว้ามือซายาโกะออกจากโต๊ะทานข้าวเเล้วไปอยู่ในสวนเเทน
"เอ่อ องค์ชายคะจะดีเหรอคะ"
"ไม่ต้องห่วงหรอกมากสุดเธอก็เเค่เป็นมือซ้ายของฉันก็พอ"
"เเล้วมือขวา..."
"เพราะงี้ถึงอยากให้เธอไปกับฉันไงล่ะ ไปหาชายคนนั้น.."
เเดดจ้าในยามเที่ยงตรงทำให้บุรุษผมฟ้าคล้ำถึงกับเหงื่อตก เเต่ก็ไม่รีรอที่จะเก็บส้มที่ยังเหลืออีกสิบกว่าลูก ให้หมดเพื่อที่จะได้พักเร็วๆ เเต่ก็ต้องหยุดเมื่อมีเสียงเล็กๆเรียกจากด้านหลัง
"เซอร์เจเรเมียร์คะ"ซายาโกะเอ่ย
"อ้าว ซายาโกะมานี่ได้ไง"หนุ่มฉายาส้มถึงกับอึ้งเมื่อเห็นคนตรงหน้าจูงมือเด็กที่อายุน้อยมิหนำซ้ำยังหน้าตาคับคล้าย..เขาคนนั้น
"ฟังเรื่องต่อไปนี้ให้ดีนะคะ"ซายาโกะเริ่มเอ่ยปากเล่าเรื่องที่ผ่านมาอย่างละเอียด
......................................
.........................
...................
...............
.......
.....
...
"ถะ..ถ้างั้นเด็กคนนี้ก็"เจเรเมียร์ถึงกับล้มฟุบเเทบจะก้มหัวกราบคนตรงหน้า เเล้วยังมีน้ำตาที่หลั่งไหลเเสดงถึง ความภักดีในตัวเขา
"ท่านๆองค์ชายพริ๊นซ์กระหม่อมขอถวายชีวิต"
"ลุกขึ้นเถอะเจเรเมียร์ไม่สิ ส้ม"พริ๊นพูดเเล้วยกไหล่ชายร่างสูงขึ้นที่ยังร้องไห้เหมือนเด็กเล็กๆ
"ส้ม.. นั่นคือนามเเห่งความภักดีของผมนามที่ท่านพ่อของท่านให้มา"
"..."
"ผมขอรับโทษฐานที่ไม่สามารถห้ามพ่อของท่านได้ กระผมสมควรตาย"
"ฉันมาเพราะเรื่องนี้เเหละ เจเรเมียร์"
"เอ๋???"
"ฉันต้องการให้นายมาเป็นอัศวินประจำกายของฉันจะได้หรือไม่"
"ผม....ลาออกจากชีวิตที่วุ่นวายนานเเล้ว"
"ขอร้องล่ะ!เจเรเมียร์"พริ๊นซ์ก้มหัวให้กับคนตรงหน้าทั้งที่เเม่ของเขาสอนไว้อยู่เเท้ๆ'จงหยิ่งในศักดิ์ศรีของตนเอง'
"อะองค์ชาย!!"ร่างสูงทั้งสองถึงกับทำอะไรไม่ถูกเมื่อคนที่เป็นถึงว่าที่จักรพรรดิ์มาก้มหัวอย่างนี้
"ฉันไม่เหลือใครเเล้วจริงๆ รอบๆตัวมีเเต่อสรพิษเต็มไปหมด ฉันกลัวเหลือเกินกับการถูกหักหลัง ฉันต้องการความภักดีของนายเจเรเมียร์"
"เเต่ว่า..."
"ถ้านายไม่ตกลงฉันก็จะก้มหัวอยู่อย่างนี้เเหละ"
"เเต่.."
"เจเรเมียร์นายไม่อยากเเก้ตัวหรือไง!!!!"คำพูดราวกับกระสุนปืนที่ทะลุผ่านใจหนุ่มส้มทำให้นึกถึงเหตุการณ์วันนั้น วันที่ลูลุชสิ้นชีวา
"เข้าใจเเล้วล่ะครับ"
"!"พริ๊นซ์เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย
"นับตั้งเเต่นี้ไปเซอร์เจเรเมียร์คนนี้ขอติดตามท่านไปตลอดชีวิต!!"
'สำเร็จ'
ความคิดชั่วร้ายของพริ๊นซ์เริ่มขึ้น
the orang RETURN !!!!
ความคิดเห็น