[fic rebon 2795] รักนายจัง คุณรุ่นที่10

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ ตอนที่1

[Kyoko Prat]

สวัสดีค่ะ ฉัน..ซาซางาวะ เคียวโกะเองค่ะ ทุกคนคงสงสัยสินะคะว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่ ตอบได้เลยว่า กำลังทำงานหนักอยู่ค่ะ

"นี่คุณเคียวโกะ กรุณาเร่งด้วยนะครับ^^" เสียงซาวาดะ สึนะโยชิ หรือบอสหนุ่มของวองโกเล่รุ่นที่10

อดีตสึนะจอมห่วย ที่ปัจจุบันเก่งอย่างน่าทึ่ง! ตอนแรก ฉันก็ไม่รู้หรอกนะคะ ว่าเป็นสึนะคุง แต่พอได้มาเจอกับทุกคนฉันก็เลยเชื่อ อีกอย่างฉันก็ไม่เคยคิดเลยว่าไม่เอจกันนานหลายปี ทุกคนจะเลี่ยนไปเยอะขนาดนี้ ทึ่งมากเลยค่ะ โดยเฉพาะฮารุจังกับโกคุเดระคุง ที่มาเป็นแฟนกันซะได้ ก็เมื่อก่อนเห็นเหม็นขี้หน้ากันจะตายนี่คะ^^ ส่วนสึนะคุง ที่อยู่ๆก็เก่งขึ้นมา สุดยอดเลยค่ะ แต่ก็คงจะเท่กว่านี้ ถ้านิสัยของสึนะคุงไม่เปลี่ยนกลายเป็นคนเจ้าเล่ห์ กะล่อน ปริ้นปร้อน แถมยังเจ้าวางแผนอีกด้วย เหนื่อยใจมากเลยล่ะค่ะT^T

"ค่ะ บอส" เหอๆทุกคนคงสงสัยสินะคะว่าทำไมฉันถึงเรรียกสึนะคุงแบบนี้ ก็เจ้าตัวบังคับให้เรียกอ่ะ ฮือT^T

"ครับ รับปากแล้วก็รีบด้วยนะครับ" สึนะคุงว่า โถ่ ตัวเองนั่งเล่นเกมส์สบายใจเฉิบแท้ๆเลย ทามม้าย ฉันต้องมาเจอเรื่องเฮงซวยแแบบนี้ด้วยเนี่ย!

"ชิ สั่งอยู่ได้" ฉันสบถออกมาเบาๆก็มันอดใจม่ไหวจริงๆนี่นา

"ว่าอะไรนะครับ คุณเคียวโกะ" สึนะคุงว่า เหอๆหูดีอย่างกับหมา!

"ปล่าวค่ะบอส" ฉันตอบกลับ ขยับแว่นตาขึ้น ก็ฉันเริ่มสายตาสั้นนิดหน่อยแล้วนี่นา ช่วยไม่ด้อ่ะ

"ครับ" โธ่ นี่ไม่คิดจะช่วยกันเลยรึไงเนี่ย! หนอยๆ ซักวันนะ ฉันจะเอาคืนให้ได้เลย อีตาบอสกะล่อน!

"หาว! ไปนอนกันเถอะครับ" สึนะคุงว่า

"หา!!" อึ้งค่ะ พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงเนี่ย

"อ๊ะ ผมหมายความว่า ดึกแล้ว ไปแยกย้ายกันนอนได้แล้วต่างหากล่ะครับ"

ฟู่ว โล่งอกไป ตกใจหมด!

"ค่ะ งั้นดิฉันขอตัวนะคะบอส" ฉันอำลาบอสผู้บังเกิดเกล้าของตัวเอง แล้วีบวิ่งเข้านอนทันที เฮ้อ เหนื่อยจริงๆเป็นเลขาบอสนี่นะ

แต่....ฉันไม่ได้อยากทำหน้าที่นี่ซักหน่อยนี่นา



บทที่1

เช้าวันต่อมา~

"หาว! ตี5แล้วเหรอเนี่ย สายแล้ว ต้องอาบน้ำ แล้ว7โมงเช้าต้องไปปลุกอ้บอสงี่เง้นนั่นอีก โอ๊ย บันไลแแล้วโว้ย!!!!"

ฉันบ่นยาวยืดดด แต่ก็นะ มันสายจิงๆนี่นา ต้องรีบแบบด่วนๆ

ซ่าๆ~~~~

15นาทีผ่านไป

"อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว ทีนี้ก็เตรียมเอกสารงานวันนี้"

10นาทีผ่านไป

"เรียบร้อย ตอนนี้ตี5 25นาที" ันทวนเวลา งั้นต่อไปก็..

"เตรียมชุดให้ไอ้บอสงี่เง้านั่น!" เฮ้อ งานนี้แหละ ฉันไม่อยากทำที่สุดเลย ฮือ!!

25นาทีผ่านไป

"เรียบร้อย ทานข้าวเช้า อย่างเร็ว!"

10นาทีผ่านไป

"เสร็จแล้ว ดอ้ย ทีนี้ก็เรียบร้อย เวลาที่เหลือก็ไปช่วยพวก......วากานะทำอาหาร....















บอกตามตรงนะ ความจริงฉันก็ชอบสึนะคุงนั่นแหละ ฉันชอบเค้าตั้งแต่ตอนอยู่ม.ต้นแล้ว แต่ก็นะ ฉันไม่กล้าจะบอกชอบเค้าหรอกนะ เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะเราต่างกันเกินไปยังไงล่ะ สึนะคุงน่ะ ทั้งเก่ง แถมยังเรียบร้อยอีกต่างหาก ฉันน่ะ ไม่กล้าบอกรักเค้าเลยซักนด วันวาเลนไท แค่ยื่นช็อคโกล็ตให้ยังไม่กล้าเลย... จนเมื่อ2สัปดาห์ที่แล้ว ที่ันเข้ามาทำงานที่นี่ใหม่ๆ รีบอนคุงแแนะนำทุกคนให้ฉันรู้จัก บอกตามตรงฉันน่ะจำทุกคนได้แม่นยำ เพราะทุกคนทำให้ฉันมีความกล้าขึ้น พวกเราเผชิญหลายอย่างมาด้วยกัน....ต่ก็นะ ทุกคนตกใจมากเลยล่ะ พอรู้ว่าเป็นฉันเพราะไม่มีใครจำฉันได้เลยซักนิด เพรราะอะไรก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ฉันก็เคยได้ยินมาแว่วๆว่า สึนะคุงสั่งห้ามให้ทุกคนพูดถึงฉันเลย ไม่รู้นะว่าเพราะอะไร แต่ฉันก็เจ็บมากนะ พอรู้ว่าสึนะคุงกับวากานะเป็นแฟนกัน เจ็บที่สุดเลยล่ะ

ไม่อยากพูดถึงพูดถึงมันเลยด้วยซ้ำไป.......

"ช่วงนี้น่ะ เหงาจัง"

ฉันสบถกับตัวเองเบาๆ ก็มันจริงนี่นา เฮ้อ

อ๊ะ

ตอนนีเค้าเป็นแฟนกัน ต่อไปก็แต่งงานกัน

ยิ่งคิดยิ่งเจ็บอ่ะ

เฮ้อ


อ๊ะ!!!!!!!!


"ศัตรู!!!"

อึ้งค่ะ จิตรของฉันมันสำผัสได้ว่ามีศัตรูกำลังบุกมาทางนี้ ศัตรูนับร้อยคน

วองโกเล่ คงรู้ตัวล้วล่ะมั้ง

เป็นถึงวองโกเล่เลยนี่นา ทำไมนะ ถึงด้านนอกเงียบขนาดนี้ หรือเป็นเพราะว่า.....?!!!!?!!!!?!?!?!?