คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : SF :: ขอเถอะ อย่ามาเสี่ยว >///
SF :: ขอเถอะ อย่ามาเสี่ยว >///<
หลุด! เก่งเดอะสตาร์ ซุกแฟนนักศึกษา
“อธิบายมา ด่วย!”
ร่างเล็กๆของปฎิภาณตะโกนพร้อมกับกางนิตยสารสตาร์นิวส์ให้เห้นตัวอักษรขนาดเท่าหัวช้างและรูปภาพของคนที่อยู่ตรงหน้าขนาดใหญ่เท่าบ้านของเลดี้กาก้า(-*-)
“เซนง่ะ เบลล์แค่ของเล่นของพี่เองนะ” (ป๊าค่ะรักษาน้ำใจคุณระฆังทองนิดนึง เพื่อมีแฟนคลับจิ้นเก่ง-เบลล์นะค่ะ -..-)
เก่งพูดพลางเอานิ้วชี้จิ้มๆกัน (คาดว่าสำนึกผิดอยู่) จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นการเอาหัวไปถูๆไถๆกับแขนของปฏิภาณ แหม่ๆจากเสือก็กลางร่างเป็นลูกแมวตัวน้อยๆได้เหมือนกันนะเนี่ย (เพิ่งรู้ว่าคุณวาโยกลัวภรรยา คิกๆคุกๆคักๆ)
“ถ้ามีครั้งหน้านะ เซนจะตัดของพี่แล้วเอาไปทิ้งกลางป่าช้า”
“เซนอยากตัดอะไรก็ตัดไปเลย อย่างน้อยก็มีอยู่อย่างนึงที่พี่ไม่ให้เซนตัด”
วาโยพูดพลางทำหน้ากรุ่มกริ่ม แบบนี้น้องเหมียวก็อยากตัดสิค่ะพี่วา -..-
“ตัดอะไร เซนจะตัดให้ดูเดี๋ยวนี้แหละ” ปฏิภาณพูดเสียงเข้ม
“ก็ให้พี่ตัดใจจากเซนไงค่ะ พี่ตัดยังไงก็ไม่ขาดนะค่ะคนสวยของพี่ *0*”
พูดจบวาโยก็ดึงตัดปฏิภาณเข้าไปกอดแล้วฝังจมูกลงบนพวงแก้มที่ตอนนี้แรงมีสีแดงระเรื่อยขึ้นมาให้เห็นเด่นชัดขึ้น ก็คนมันเขินนิ มายืนกอดกันอยู่ตรงนี้ วาโยที่เห็นร่างเล็กในอ้อมกอดกำลังเขินอยู่ก็จัดการประทับริมฝีปากของตนลงบนริมฝีปากแดงระเรื่อนั้น
“อะ อื้อ... พอเลยพี่เก่ง ไม่ต้องมาลวนลามเซนเลย (.///.)”
ร่างเล็กผลักร่างสูงออกและก้มหน้าพูด ก็ใครมันจะไปกล้าเงิยหน้าหละ หน้าแดงเป็นแยมสตอบอรี่แบบนี้อ่ะ >///<
“ก็ภรรยาพี่สวยนิหน่า” วาโยไม่พูดปล่าวจัดการเอามือโอบเอวคนตรงหน้าแล้วหอมอีกครั้ง หื่นได้โล่จริงๆ-*-
“พอเลยๆ เซนไปหาอะไรกินดีกว่า” ร่างเล็กพูดและกำลังจะเดินออกไปแต่ก็ต้องชะงักกับคำพูดที่ร่างสูงพูดออกมา
“กินพี่มั้ย??” สามคำสามพยางค์สั่นๆแต่ก็ทำให้คนที่กำลังจะออกไปหาอะไรกินเขินได้ไม่น้อย
“บ้าหรอ! พอได้แล้วพี่เก่ง พอๆ” ปฏิภาณว่าอย่างปลงๆกับคนตรงหน้า (ทั้งคู่เขาหันหน้าคุยกันแล้วค่ะ)
“ใช่พอ พี่พอใจที่ได้รักเซน ^w^” ยิงเข้าอีกมุขจนได้สิหน่า
“พี่เก่ง พอแล้วเซนเขิน! -///-” ร่างเล็กพูดอย่างเขินอาย (เอ่อ ยังไม่ชินอีกหรอม๊า?-.-)
“เขินทำไมอ่ะ พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย มีแต่เซนคนเดียวแหละที่ทำพี่” วาโยพูดพลางทำหน้าเศร้า โธ่ๆ นี่หละหน่ามารยาเมะ -*-
“เซนไปทำอะไรพี่ครับ”ปฏิภาณถามอย่างสงสัยพลางทำหน้างงเป็นไก่ตาบอก(ตาแตกเฟ้ย-*-)
“ก็เซนอ่ะ ทำให้พี่รักจนถอนตัวไม่ขึ้นไง” วาโยพูดพลางยิ้มโชว์ฟันสองซี่ (32เว้ย:ป้า) (อ่าวหรอ ป้าขอโทษ)
“เฮ้อ~ พี่เก่งนิ -///- เออ!จริงสิ วันนี้เราไปย่างช๊อปย่างมอลกันมั้ย”(เขามีแต่ช็อปปิ้งมอล-*-)
ปฏิภาณพูดพลางส่งสายตาให้กัน ปิ๊ง ปิ๊ง ปิ๊ง! (มาเป็นเพลงเลย) สายตานั้นเหมือนลูกแมวน้อยที่กำลังยั่ว เอ้ย! อ้อนเจ้าของก็มิปาน
“โห แต่พี่เหนื่อยอยู่นะเซน” วาโยตอบ เหนื่อย?? เหนื่อยอะไร หรือว่าแอบไป อ๊อดๆ แจ็คจิ้งแกร็ชๆกับสาวๆมา ปฏิภาณคิด (ความคิดHeเสื่อมมาก-*-)
“เหนื่อยอะไร พี่แอบไปทำอะไรมา - -++” สายตาสยดสยองถูกส่งไปยังวาโยอย่างแรงทำให้คนที่กำลังจะยอดมุขเหงื่อตกกันเลยทีเดียว แต่มีรึเรื่อยแค่นี้คนอย่างวาโยจะแคร์ -..-
“ไม่ได้แอบหรอก ที่พี่ไปวิ่งอยู่ในหัวใจเซนเนี่ย ใครๆก็รู้ พี่วิ่งทุกวัน ทุกเวลา ทุกวินาทีเลยนะเซนรู้มั้ย -///-” พูดเองก็เขินเองได้ ซึงตอนนี้วาโยก็หน้าแดงเป็นตูดลิงสแหมไปแล้ว
“พอเลย” ว่าจบร่างบางก็ลุกเดินหนีไป ก็ใครจะอยู่ต่อหละ ถ้าอยู่ต่อดีไม่ดีเขาอาจจะต่อมเกย์แตกแล้วจับวาโย ‘กด’ นะสิ แต่ใครจะไปกล้าทำ เขาเคะนะไม่ใช้เมะ ของอย่างเนี่ย เซนไม่รุกหรอกนะ >///<
@ ย่างช็อปย่าง มอล~ >3<
“พี่เก่ง เซนหิวอ่ะ ไปหาไรกินกันเถอะ” พูดเสร็จร่างบางก็ลากร่างสูงเข้าร้านอาหารโดยไม่ถามความเห็นจากอีกคนแม่แต่น้อย แต่เอาเถอะ ยังไงวาโยก็ต้องตามใจเขาอยู่แล้ว แคร์ทำไม? -3-
ภายในร้านอาหาร อ๊อดๆ
“เอา !@#$%^&*()_+ ครับ พี่เก่งไรอ่ะ” ทันทีที่หย่อนก้นนั่งพนักงานก็นำเมนูมาให้ปฏภาณสั่งอย่างชำนาญแล้วหันไปถามความเห็นร่างสูงว่าจะแดกดิ้งสิ่งใด (แดกดิ้ง=แดก+ing)
“เอา +_)(*&^%$#@! ครับ”
“ค่ะ รอสักครู่นะค่ะ”พนักงานพูดหลังจากส่งสายตาหวายหยดย้อยให้ทั้งคู่อยู่นาน ก็เข้าใจอ่ะนะว่าสองคนนี้มันหล่อ!
“ความจริงพี่อยากกินเซนมากกว่า” วาโยพูดขึ้นมาอย่างไม่มีกลองไม่มีเบส (ไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเว้ย!-*-)
“>///< พูดไรของพี่เนี่ย” โดนยิงมุจใส่อย่างนี้ก็ทำให้คนอย่างปฏิภาณหน้าแดงไปโดยปริยาย
“นี่เซน เจ็บไหมอ่ะ” วาโยถามพลางทำสีหน้าจริงจังต่างกับคนที่โดนถาม เจ็บอ่ะไร น้องเซนไม่เก็ตอ่ะครับ
“- -?” เครื่องหมายปรัศนีตัวเท่าฮิปโปลอยเด่นอยู่บนหน้าของปฏิภาณ
“ก็ที่เซนตกลงมาจากฟ้าอ่ะไม่เจ็บหรอ ^///^”
“พอเลยพี่เก่ง อาหารมาแล้ว กินไปเลย” ปฏิภาณแล้วก้มหน้าก้มตากินอาหารโดยไม่มองหน้าวาโยแม่แต่น้อย ถ้ามองก็เขินตายกันพอดี
ระหว่างที่กินอาหารกันก็มีสารพัดสารเพ มุขตลกเป็ดตลกไก่ถูกส่งมาให้ปฏิภาณอยู่ตลอด อาทิเช่น ขอคำว่ารัก ความรู้สึกดีๆพี่มีให้เซนไปหมด และนี่มุขล่าสุด
“เซนคำว่ารักภาษาอังกฤษสะกดไงอ่ะ”
“L O V E ไงพี่ ถามทำไมเนี่ย”
“ขอบคุณนะที่ทำให้พี่รู้จักคำว่ารัก” โอ๊ย! กระโถนอยู่ไหนว่ะ ปฏิภาณคิดในใจ
ตลอดวันทั้งคู่ก็เดินซื้อของกันบ้าง ดูหนังบ้าง ร้องเพลงบ้าง เรียกได้ว่าทั้งวันหาสาระไม่เจอ
@ คอนโด
“โอ๊ย! เหนื่อย” ปฏิภาณบ่น ก็แน่หละ เดินทั้งวันนี่หน่า
“มาเดี๋ยวพี่ช่วยนวดให้” วาโยพูดพลางนั่งลงข้างปฏิภาณ
“ขอบคุณครับ”
“นวดปากนะ!”
“เห้ย! พี่มะ อุ๊บ!” ร่างบางต้องจำใจกลืนคำพูดทั้งหมดลงไปเพราะริมฝีปากของคนตรงหน้าที่ประกบอยู่นั้นเอง ลิ้นร้อนๆสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากของร่างบางและควานหาความหอมหวานมือก็โอบเอวร่างบางไว้แน่เพื่อกันหนี จูบที่อ้อนหวานครั้งนี้ทำให้คนในอ้อมกอดของวาโยสะท้านไปทั้งตัว ผละจากริมฝีปากวาโยก็ไซร้ซอกคอร่างเล็กอย่างอดไม่ได้
อีกครั้งกับจูบที่วาโยมอบให้ปฏิภาณ จูบครั้งนี้ยังคงความหอมหวานเช่นครั้งแรกแต่จะต่างกันก็ตรงที่ร่างเล็กในอ้อมกอดจูบตอบ วาโยที่เห็นร่างเล็กยอมก็สอดมือเข้าไปใต้เสื้อ พลางรุกล้ำริมฝีปากนั้นยิ่งกว่าเก่า
“เซน เป็นของพี่เหอะ!”
แรงเว้ยเห้ย! กลับมาพร้อมความหวานค่ะคราวนี้ -..-
ถึงรีดเดอร์
THE BOICE(z) ขอSFใช่สิมาไรเตอร์ก็จัดให้ค่ะ กำลังจะแต่งอยู่พอดีด้วย
gang-zen45forever แพ้แล้วพาลหรอค่ะ ขอคิดก่อนนะ ไรเตอร์ไม่รับรองอ่ะ แต่จะพยายามแต่งให้ค่ะ
ชอบเซน ไรเตอร์กำลังแต่งเซนริทอยู่นะ รอแปบนึงนะ >.<
รีดเดอร์คงไหนอยากบอกไรเค้าเม้นมาเลย เดี๋ยวเค้าตอบ อ๊ะ! อย่าลืมเม้นอันนี้นะหนูๆทั้งหลาย ^^ บะบาย
ความคิดเห็น