คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter1
Chapter 1
ทำไม….บางคนถึงยังต้องการสิ่งของที่อยู่สูง...ทั้งที่รู้ว่าตัวเองปีนขึ้นไปเก็บมันไม่ได้
ทำไม....บางคนถึงยอมที่จะเจ็บ...เพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ไม่มีวันเป็นไปได้
ทำไม...บางคนถึงดื้อดึงที่จะรัก...ทั้งที่รู้อยู่ว่าไม่มีทางที่จะได้รักนั้นตอบกลับมา
และทำไม...ฉันถึงได้รักแก...ดีโน่
“สวัสดี เคียวยะ” ชายหนุ่มผมทองเจ้าของฉายา ‘ม้าพยศ’ เอ่ยทักลูกศิษย์ของเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“แกมาทำไมเจ้าม้างี่เง่า มีธุระอะไรกับฉัน” ฮิบาริ เคียวยะ เอ่ยถามดีโน่ด้วยสีหน้าเฉยชาเช่นเคย แต่ในใจกลับรู้สึกดีใจอย่างประหลาด
“ฉันอยากมาชวนพวกนายวองโกเล่ไปเที่ยวกันน่ะ เห็นว่าปิดภาคเรียนแล้วนี่ กลัวว่าจะเหงากัน”
“ฉันไม่ไป แกไปชวนพวกสัตว์กินพืชพวกนั้นไปเถอะ”
“เอาน่าๆ ไปเที่ยวอิตาลีกัน ค่าตั๋วเครื่องบินฉันออกให้เองนะ แถมฉันจะยอมเป็นไกด์พิเศษนำเที่ยวเองเลย”
“แล้วทำไมต้องชวนฉัน ก็พาพวกนั้นไปสิ”
“ก็เพราะว่าเคียวยะเป็นคนพิเศษสำหรับฉันน่ะสิ...”
ทำไมหัวใจถึงเต้นแรงขึ้น...
“...เป็นลูกศิษย์ที่ฉันภูมิใจนี่นา”
และทำไมฉันยังรู้สึกดีใจกับความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริงอยู่ตลอดนะ...
คงเป็นเพราะ...ฉันถอนตัวจากแกไม่ขึ้นแล้วสินะ
“เอาเป็นว่าฉันจะไปกับแก และคิดว่านี่เป็นการพักผ่อนของฉัน”
และเป็นการทำให้หัวใจที่อ่อนล้าของฉันนี้...มีความสุขขึ้น...มั้ง
.
.
.
.
“อะ..เอ่อ...สวัสดีครับ...คุณฮิบาริ…ไม่คิดว่าคุณฮิบาริจะมาด้วยนะครับเนี่ย” ซาวาดะ สึนะโยชิ เอ่ยทักทายร่างสูงกว่าในขณะที่มือก็ถือกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ไปด้วย
“ฉันก็ไม่คิดเหมือนกันว่า...แกจะพาเจ้าพืชล้มลุกนั่นไปฮันนีมูนกับแกด้วย” พูดจบชายที่เอ่ยถึงก็มาพอดี พร้อมกับใบหน้าอันแสนเคะซึ่งไม่น่าเชื่อว่าจะเมะได้ และรอยยิ้มที่ปราศจากความเจ้าเล่ห์ (?)
“คึหึหึ ผมก็ไม่เชื่อนะครับ ว่าคนอย่างคุณฮิบาริ เคียวยะจะยอมไปเที่ยวกับพวกเราด้วย” พร้อมกับเอามือโอบคอร่างเล็ก จนทำให้คนที่ถูกโอบหน้าแดง
“เรื่องของฉัน เชิญพวกแกหวานกันต่อเถอะ” พูดจบก็เดินกลับไปนั่งที่ตัวเอง และอ่านหนังสือเพื่อฆ่าเวลารอขึ้นเครื่อง
“คุณมุคุโร่ครับ ผมว่าก็แปลกนา ไม่น่าเชื่อว่าคุณฮิบาริจะยอมไปง่ายๆอย่างนี้น่ะ” ร่างบางเอ่ยถามร่างสูงที่โอบคอเขาอยู่
“ก็ไม่แปลกหรอกครับวองโกเล่ ถ้าฮิบาริเขาจะทำตามความรู้สึกน่ะ”
คำพูดนี้ช่วยเพิ่มความสงสัยให้กับนภาร่างเล็กมากขึ้นไปอีก จนเจ้าตัวต้องเอียงคอมองแล้วทำหน้าโมเอ้นิดๆ ส่งผลให้ริมฝีปากบางโดนครอบครองทันที
“เฮ้ย! มุคุโร่ แกจะทำอะไรรุ่นที่สิบน่ะ นี่มันในที่สาธารณะนะเว้ย” โกคุเทระ ฮายาโตะ มือขวา(?)ของรุ่นที่สิบเดินมาพร้อมกับยามาโมโตะ ทาเคชิที่กำลังพยุงคนรักอยู่ เนื่องจากตอนนี้ร่างบางอยู่ในอาการเจ็บสะโพกอย่างรุนแรงเพราะหักโหมมากเกินไป
“อ๊ะ! คุณมุคุโร่ครับพอก่อนเถอะครับ” ร่างบางรีบผลักร่างสูงออกไปด้วยความเขินอาย
“เฮ้อ! คุณนี่ชอบมาขัดเวลาความสุขของผมจริงๆนะครับ ทั้งที่ตัวเองก็มีคนรักอยู่แท้ๆ น่าจะเข้าใจความรู้สึกของคนที่ถูกขัดจังหวะบ้างน่า”
“แกทำให้รุ่นที่สิบต้องถูกคนที่เดินผ่านไปผ่านมามอง คิดดูสิว่าเขาจะมองยังไง”
“แล้วคุณล่ะครับ ที่เดินมาในลักษณะเจ็บสะโพกเนี่ย คนอื่นเขาจะมองยังไงล่ะครับ”
“แก!!!” วายุพูดด้วยน้ำเสียงโกรธปนอายเล็กน้อย จนร่างสูงที่ช่วยพยุงอยู่นั้นต้องร้องห้ามไว้กลัวว่าวายุของเขาจะประเคนหมัดใส่สายหมอกของสึนะได้
“ใจเย็นๆน่า โกคุเทระคุง ตอนนี้ไปนั่งกันก่อนเถอะนะ” วรุณร่างหนาพยายามทำให้ร่างบางของเขาใจเย็นลงให้ได้
ในขณะเดียวกัน ดีโน่ก็เดินมาพอดี
“อ้าวๆ อย่าเพิ่งทะเลาะกันสิ เครื่องจะขึ้นแล้วนะ ไปกันเถอะ” พูดจบพี่ม้าก็เดินนำลิ่วไป ตามไปด้วยโรมาริโอ้ และฮิบาริ…
“พวกเราก็ไปเถอะครับ” สายหมอกแห่งวองโกเล่เอ่ยขึ้น พร้อมกับจูงมือคนรักไป
“ไปกันเถอะ โกคุเทระ ค่อยๆเดินนะ” ตามด้วยยามาโมโตะที่ช่วยพยุงคนรักของตนเองเดินไปเช่นกัน
.
ความคิดเห็น