คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter7
Chapter7
เมื่อถึงวาเรีย ฮิบาริก็เอาแต่นั่งเหม่อถึงคำพูดของม้าพยศที่พูดตอนที่จะแยกทางกัน ‘อ๋อ งั้นเหรอ งั้นฉันจะรอดูล่ะกัน ว่าคนรักกันของนายจะแยกกันไม่ได้จริงๆมั๊ย’ ไอ้ม้างี่เง่านั่นพูดอะไรของมันนะ มีพิรุธจัง แล้วมันยังคิดจะทำอะไรของมันอีกน่ะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
“เจ้าหนูเมฆา!!” เสียงของสคอลโล่ที่ตระโกนดังลั่นปราสาท จนทำให้นกที่เกาะอยู่สะดุ้งหนีเลยทีเดียว กลับไม่เข้าหูของฮิบาริที่กำลังเหม่อลอยอยู่
“เฮ้ย!!! ฮิบาริ เคียวยะ!!! บอสเรียกหาแกโว้ย!!!!” ฉลามขาวแห่งวาเรียตะโกนด้วยเสียงที่ขนาดเครื่องบินยังกลัว และแน่นอนว่า ฮิบาริสะดุ้งทันที
“อะไรของแก เจ้าสัตว์กินเนื้อที่กลายไปจนเป็นสัตว์กินพืช”
“บอสเรียกหาแก ไปที่ห้องของบอสที” สคอลโล่พูดไปตามที่ถูกสั่งมา ในใจก็ยังสงสัยว่าทำไมตั้งแต่กลับมา ฮิบาริถึงได้เหม่อบ่อยจัง
.
.
.
.
“มีอะไร?” เมื่อเดินเข้ามา ฮิบาริก็ถามคำถามนี้ทันที
“แกมีแผนอะไรต่อไป” แซนซัสถามโดยไม่ได้มองหน้า เพราะตอนนี้เจ้าตัวกำลังวุ่นอยู่กับเอกสารอยู่
“ไม่รู้” ฮิบาริตอบอย่างหน้าตาเฉย
“นี่แกจงใจกวน...(เท้า)ฉันเรอะ!!” แซนซัสละหน้าออกจากงานขึ้นมองหน้าฮิบาริด้วยโทสะ
“เปล่านี่! ฉันตอบตามความจริง เรื่องแบบนี้แกก็ไปถามเจ้าพืชไร่นั่นสิ” ฮิบาริยักไหล่อย่างไม่ยี่ระอะไรทั้งสิ้น
“หึ!!” แซนซัสขึ้นเสียงนิดนึง จากนั้นก็ยกหูโทรศัพท์เพื่อโทรหาใครบางคน
“...”
“ไอ้กระเทยสวะ!! แกโทรไปนัดไอ้พวกสวะรุ่นที่สิบให้มาหาฉันพรุ่งนี้เย็นด้วย” คำสนทนานี้เรียกความแปลกใจให้ฮิบาริไม่ใช่น้อย
“ทำไมถึงต้องเป็นตอนเย็นวันพรุ่งนี้ด้วยล่ะ?” ฮิบาริถามด้วยความสงสัย พลางขมวดคิ้ว
“เย็นนี้ฉันมีประชุมสำคัญ ไปพบพวกมันไม่ได้” แซนซัสก้มหน้าเซ็นเอกสารต่อโดยที่ไม่ได้สนใจฮิบาริ
“อืม เข้าใจแล้ว...นี่แกมีธุระแค่นี้สินะ งั้นฉันขอตัวล่ะ” พูดจบฮิบาริก็เดินออกจากห้องไป เขายังมีอะไรให้ต้องคิดอีกเยอะ เรื่องแบบนี้มันของแน่อยู่แล้วนี่ว่ามุคุโร่ต้องจัดการน่ะ คิดได้ดังนั้น เขาก็เริ่มคิดถึงเรื่องคำพูดของดีโน่อีกครั้ง จนไม่ได้ใส่ใจสภาพแวดล้อมรอบข้าง และแน่นอนว่าเขาไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าก่อนที่เขาจะเปิดประตูนั้น มีใครบางคนแอบฟังบทสนทนาเมื่อครู่อยู่…
“นี่มาม่อน ได้ยินเหมือนกับที่เจ้าชายได้ยินป่ะ?” เจ้าชายนักฆ่าแห่งวาเรีย เบลเฟกอล เดินออกมาจากที่ซ่อนพร้อมอุ้มผู้ใช้สายหมอกแห่งวาเรีย มาม่อน มาด้วย
“อืม ได้ยินชัดๆเต็มสองรูหูเลยล่ะ ที่จริงฉันคิดว่าจะมาลอบถ่ายฉากNCของX18สักหน่อย แต่กลับล่วงรู้ความลับที่ขายไม่ได้จนได้นะเนี่ย” สายหมอกร่างเล็กตอบพลางทำท่าเสียดายอย่างสุดซึ้ง
“เฮ้อ!! แล้วเจ้าชายจะทำยังไงดีเนี่ย จะบอกสคอลโล่ดีมั๊ยน้า~” เบลว่าพลางทำท่าคิดหนัก
“ฉันไม่สนแล้ว ขอตัวไปทำงานเก็บเงินก่อนดีกว่า” มาม่อนลอยออกจากอ้อมแขนของเบล
“อ้าว? ไหงทิ้งกับไปง่ายๆอย่างนี้ล่ะ” เบลว่าพลางเกาหัวเล็กน้อย “เฮ้อ!! เจ้าชายไปหาสคอลโล่ดีกว่า”
.
.
.
.
“ห๊ะ!!!! แผนงั้นเหรอ? ทำไมฉันไม่รู้มาก่อนเลยล่ะ” หลังจากที่สคอลโล่ได้ฟังเรื่องที่เบลเล่ามานั้น ก็สงสัยมาก ก็เขาเป็นถึงรองหัวหน้าแห่งวาเรีย บอสจะมีแผนการอะไรหรือทำอะไรเขาก็ต้องรู้สิ นี่มันจงใจปิดกันชัดๆนี่หว่า!!
“แต่สคอลโล่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ เพราะเดี๋ยวเจ้าชายจะช่วยสคอลโล่สืบเอง” เบลพูดพลางตบอกอย่างเสนอตัว
“เฮ้ย!!! ฉันไม่ได้อยากรู้สักหน่อย บอสจะทำอะไรมันก็เรื่องของบอสนี่ ถ้าบอสไม่อยากให้ฉันรู้ ฉันก็ไม่อยากรู้หรอกน่า” สคอลโล่บอกอย่างปัดๆ
“ชิชิชิ แต่เจ้าชายอยากรู้นี่นา”
“ถ้าแกอยากรู้ ก็ไปสืบเองสิวะ แล้วก็ไม่ต้องมาบอกฉันด้วย” สคอลโล่พูดพลางลุกขึ้นเตรียมไปทำงานที่ได้รับมอบหมายไว้
“แหมๆ สอคลโล่นี่น้า อย่างทำเป็นเหมือนตัวเองไม่อยากรู้ไปหน่อยเลยน่า เจ้าชายรู้นะ ว่าใจจริงน่ะ สคอลโล่อยากรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับบอสใช่มั๊ยเล่า?” เบลพูดพลางยื่นหน้าไปใกล้ๆสคอลโล่ เหมือนจะทำให้ยอมรับความจริง
“ฉันจะอยากรู้ไปทำไม่เล่า ก็เขากับฉันไม่ได้เป็นอะไรนี่นา” สคอลโล่เถียงด้วยน้ำเสียงอ่อนลงเรื่อยๆ
“ชิชิชิ เจ้าชายรู้ว่าสคอลโล่ชอบบอสอยู่นา~ ไม่ต้องมาปิดบังหรอก ใจจริงก็อยากจะเป็นคนพิเศษสำหรับบอสนี่นา” เบลพูดหยอกล้อไปเรื่อยๆ เรียกความเขินอายให้กรากฎอยู่บนดวงหน้าหวาน
“เฮ้ย!!! แกหลีกทางฉันไปเลยน่ะ ฉันจะไปทำงานแล้ว” สคอลโล่พูดเสียงดังกลบเกลื่อนใบหน้าเขินจัดของตัวเอง แล้วพยายามจะเดินหนีไป
“โธ่ๆ สคอลโล่อ๊ะ! นี่เจ้าชายจะแนะนำอะไรให้อย่างนึงน่ะ ถ้าสคอลโล่ชอบบอสนัก ก็แย่งมาซะสิ!!” เบลพูดด้วยน้ำเสียงปนจริงปนเล่น เรียกเอาสคอลโล่หน้าแดงยิ่งขึ้นกว่าเดิมอีก
“ฮึ่ย!! แกถอยไปน่า” สคอลโล่ผลักเบาๆเพื่อให้เบลหลีกทาง ซึ่งเบลก็ยอมหลีกทางไปโดยดี เมื่อเห็นว่าหลีกทางไปแล้ว สคอลโล่ก็รีบเดินออกไปทันที
“ไอ้เจ้าชายบ้า!! แผนบ้าอะไรไม่รู้ ฉันไม่ทำหรอก” สคอลโล่พูดพลางพึมพำพลาง ในสมองตอนนี้มีแต่คำว่า ‘ถ้าสคอลโล่ชอบบอสนัก ก็แย่งมาซะสิ’ ‘ถ้าสคอลโล่ชอบบอสนัก ก็แย่งมาซะสิ’ ‘ถ้าสคอลโล่ชอบบอสนัก ก็แย่งมาซะสิ’ อยู่ตลอดเวลา...
.
.
.
.
.
ตกเย็น หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ
“เอ่อ...บอสค่ะ การประชุมที่บอสจะไปนี้ บอสจะเอาใครไปด้วยเหรอค่ะ” กระเทยสาว(?)นาม ลุซซูเรีย เอ่ยถามผู้เป็นนายของตน แต่ยังไม่ทันที่แซนซัสจะได้ตอบ กลับมีคนพูดแทรกซะก่อน
“บอส~ ครั้งนี้เจ้าชายไม่ไปด้วยน้า~ วันนี้เจ้าชายเหนื่อยมากเลยล่ะ พวกแมลงสาบมันตายยากกันน่ะ” เบลเฟกอลรีบเอ่ยปฏิเสธทันที
“บอส ฉันก็ด้..” มาม่อนจะเอ่ยต่อ แต่ทว่าแซนซัสกลับพูดแทรกขึ้นมาซะก่อน
“เออ ฉันรู้แล้ว พวกแกจะไปไหนก็ไปไป๊!! เดี๋ยวฉันจะไปกับไอ้ฉลามสวะเอง” บอสแห่งวาเรียพูดตัดรำคาญ
“อ้าวเฮ้ย!!!! ทำไมฉันต้องไปกับแกด้วยว่ะ ฉันก็ต้องมีพักผ่อนบ้างสิโว้ย!!!” สคอลโล่รีบปฏิเสธทันควัน
“แกต้องไปกับฉัน!!” แซนซัสขึ้นเสียงเล็กน้อย
“ฉันไม่อยากไป” ปากก็พูดไปอย่างนั้น แต่ในใจกลับอยากไปเสียนี่กระไร
“แกน่าจะเข้าใจนะ ว่านี่เป็นคำสั่ง!!” แซนซัสพูดไว้เพียงเท่านั้น แล้วก็เดินออกจากห้องอาหารไป โดยที่ไม่ลืมจูงมือฮิบาริออกไปด้วย….และถ้าสคอลโล่ได้เห็นภาพดังกล่าวแล้วล่ะก็ คงต้องน้อยใจแน่ๆ แต่นี่...เขากลับไม่เห็นนะสิ ไม่ใช่ไม่สนใจ แต่กำลังฟุ้งซ่านอยู่นั่นเอง...
“ฉัน...จะออกไปกับบอสเหรอ แล้วฉันต้องทำยังไงบ้างล่ะ? จะทำยังไงดี...ได้โอกาสอยู่กับบอสสองต่อสองแล้วเชียวนา...ทำไงดีล่ะ....ทำไงดี...เอ๊ะ! ยั่วไง...ยั่วบอสสิ นี่เป็นโอกาสของเราแล้วนะ” สคอลโล่พึมพำด้วยแววตาเป็นประกาย ทำให้เหล่านักฆ่าแห่งวาเรียที่ร่วมโต๊ะอาหารด้วยเมื่อครู่ (ยกเว้นเลวี่ เพราะตอนนี้เลวี่ถูกส่งไป3จังหวัดชายแดนภาคใต้ที่เมื่อไทย ไปช่วยทหารไทยรบ) ต่างมองหน้ากันด้วยใบหน้าสงสัย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา
“เฮ้ย!!! แล้วฉันจะยั่วยังไงล่ะ ฉันยั่วไม่เป็นนี่นา” สคอคลโล่เริ่มพึมพำและคิ้วเริ่มขมวดอีกครั้ง สมองเริ่มประมวลหาวิธีการยั่วที่ดีที่สุดไว้ใช้กับบอส และในที่สุด...
“โว้ย!!!!!!...” สคอลโล่ร้องออกมาเสียงดัง เพราะคิดวิธียั่วบอสไม่ออก และการที่สคอลโล่ร้องเสียงดังนั้นเอง ทำให้เบล ลุซซูเรียและมาม่อนเผ่นทันที ก่อนที่แก้วหูจะแตก!
“โธ่โว้ย!!!! เอาไงก็เอากันแฮะ!!” สคอลโล่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะเดินออกจากโต๊ะอาหารไป
ความคิดเห็น