คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : Chapter 27
Chapter 27
ดีโน่ค่อยๆลืมตาอันหนึกอึ้งขึ้น เขาพบกับผนังห้องสีขาวสว่างของโรงพยาบาล
“นี่ฉัน...ยังไม่ตายอีกเหรอ!?” ดีโน่พึมพำ ทำให้ผู้เฝ้าไข้รีบลุกขึ้นมาดูอาการทันที
“อ๊ะ...คุณดีโน่ฟื้นแล้ว” นภาร่างเล็กแห่งวองโกเล่พูดอย่างดีใจ ก่อนที่จะเอื้อมมือเล็กไปกดกริ่งเรียกหาพยาบาล
“สึ...สึนะ...ฮิ...ฮิบาริเป็นยังไงบ้าง!?” ดีโน่ถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงอย่าชัดเจน
“อะ...เอ่อ..ผมว่าเดี๋ยวคุณดีโน่รอหมอก่อนนะครับ...สักครู่เดียว...เดี๋ยวผมไปบอกข่าวที่คุณฟื้นกับคนอื่นก่อนนะครับ” ร่างเล็กเลี่ยงไม่ตอบ ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วด้วยอาการเหงื่อตก
สักพักคุณหมอก็เข้ามาตรวจอาการต่างๆของดีโน่ เนื่องจากกระสุนยิงเข้ามาระหว่างช่องว่างของปอดทั้งสองข้างพอดี เขาเลยไม่เป็นอะไรมาก และสั่งให้พักผ่อนอีกประมาณ 1 อาทิตย์จึงจะกลับบ้านได้ ในขณะที่พวกวองโกเล่และวาเรียก็มากันพอดีเวลาที่ฟังอาการของดีโน่
“หมอครับ...แล้วคนไข้ที่ชื่อ...ฮิบาริ เคียวยะล่ะครับ เขาเป็นไงบ้าง!?” ดีโน่อดที่จะถามไม่ได้
“หมอครับ!!! ผมว่าหมอไปตรวจคนไข้คนอื่นได้แล้วล่ะครับ เดี๋ยวผมดูแลเขาเอง” มุคุโร่ชิงพูดก่อนที่หมอจะอ้าปาก พร้อมกับทำท่าผายมือเชิญหมอออกจากห้อง ทำให้หมอต้องเดินออกไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
“นี่พวกนายคิดจะปิดบังเรื่องเคียวยะกับฉันรึไง!!” ดีโน่ถามอย่างโกรธๆ
“หน้าที่ของแกตอนนี้คือพักผ่อน!! ไม่ใช่มามัวนั่งห่วงคนอื่น” แซนซัสตอบกลับ
“แล้วนายมาเป็นฉันล่ะแซนซัส แล้วฮิบาริมาเป็นสคอลโล่ล่ะ นายคิดว่าตอนนี้นายจะมามีอารมณ์พักผ่อนรึไง!!!” ดีโน่ตอกกลับเข้าให้ ทำให้แซนซัสถึงกับสะอึกทีเดียว
“...” ทุกคนต่างนิ่งเงียบไม่พูดอะไรอีกทั้งนั้น สีหน้าของพวกเขามีความลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด
“บอกฉันมาเถอะ...การที่ฉันไม่รู้อะไรเลยมันจะแย่กว่าการที่ฉันรู้อีกนะ” ดีโน่พูดอย่างเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยความเศร้าและการเตรียมใจรับสถานการณ์ที่น่าหวาดกลัว
“ฮิบาริยังไม่ฟื้นเลย หมอบอกว่านับจากนี้อีก 3 วัน ถ้าไม่ฟื้นก็คง...” สคอลโล่ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนที่จะทำหน้ากระอีกกระอวนใจ
“คงอะไร!? สคอลโล่ บอกมาเถอะ ขอร้องล่ะ” ดีโน่ที่น้ำตาเริ่มปริ่มพูดขอร้องอย่างน่าสงสาร
“คงจะเป็นเจ้าชายนิทราน่ะฮ่ะ” ลุซซูเรียตอบแทน ทำเอาดีโน่แทบทรุด เขามีสีหน้ากระวนใจอย่าเห็นได้ชัด
ทุกคนในที่นั้นนิ่งเงียบไม่พูดอะไรอยู่หลายนาที จนในที่สุด...ดีโน่จึงเอ่ยทำลายความเงียบขึ้น
“ฉัน...ขออยู่คนเดียวเถอะนะ” สิ้นประโยคนี้ ทุกคนก็หันหลังเดินออกจากห้องทันทีโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ...
.
.
.
.
“เคียวยะ~ อรุณสวัสดิ์น้า~” ดีโน่พูดพลางจุมพิตที่ปากนิ่มๆหนึ่งที วันนี้เป็นวันขีดเส้นตายของฮิบาริแล้ว แต่ดีโน่ก็ยังคงทำเหมือนเดิมทุกวัน เขายังคงมอร์นิ่งคิสร่างเล็กเสมอ ตั้งแต่เขาย้ายมาห้องเดียวกับฮิบาริแล้ว เขาก็ได้แต่นั่งเฝ้าไข้อยู่ข้างเตียงฮิบาริทั้งวัน ไม่ยอมลุกไปไหน เพียงแต่ว่าวันนี้เขารู้สึกกดดันเป็นพิเศษ
“วันนี้เป็นวันที่ฉันกลัวที่สุดเลยนะ เคียวยะรู้มั๊ย!? ฉันกลัวจริงๆนะ...กลัวว่า...นายจะไม่ยอมตื่นขึ้นมาน่ะสิ...กลัวว่า...ถ้านายตื่นขึ้นมา...นายจะแกล้งหลอกความจำเสื่อมลืมฉันมั๊ย!?...กลัว...กลัวว่านายตื่นขึ้นมาจะผลักไสฉัน...กลัว...ฉันกลัวต่อสิ่งที่ยังมองไม่เห็น...แต่ได้โปรดเถอะเคียวยะ...ตื่นมาเถอะนะ” ดีโน่ว่าพลางกุมมือฮิบาริไว้
“วันนี้...ฉันเอาตุ๊กตาคู่รักที่นายเคยซื้อจากเมืองไทยมาด้วยนะ...เห็นมั๊ย...เหมือนฉันกับเคียวยะเลยเน๊อะ” ดีโน่พูดพลางหยิบตุ๊กตากระเบื้องเคลือบตัวดังกล่าวขึ้นมาวางไว้ที่มืออีกข้างของร่างเล็ก ก่อนที่ตนเองจะก้มหน้าไปซุกกับมือเล็กนั่น
“เคียวยะต้องตื่นมานะ...ไหนสัญญาแล้วไง...สัญญาว่าจะรอ...ฮึก...รอฟังคำพูดแสนวิเศษของฉัน...นายสัญญาแล้วนะ...อย่าลืมซะสิ...อึก...คนอย่างฮิบาริ เคียวยะ ไม่เคยผิดสัญญาไม่ใช่เหรอ!?...ตื่นขึ้นมาเถอะนะ...ขอร้องล่ะ” ดีโน่เริ่มสะอึกสะอื้น
“ถ้าเคียวยะตื่นมาเจอกับฉัน...ฉันยอมเป็นทาสรับใข้นายเลยเอ้า!..ฮึก...ให้สาสาม...กับที่ฉันทำไว้กับนายไง...ดังนั้น...ตื่นมาเถอะนะ...ขอร้องล่ะ...เคียวยะ” ดีโน่ยังคงสะอึกสะอื้นต่อไป จนไม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกของมือเล็กที่เริ่มขยับ
“ตื่นมาเถอะนะ...เคียวยะ...ตื่นมาลงโทษฉัน...ที่ฉันทำไม่ดีกับนายไว้...จะทำร้ายฉันยังไงก็ได้...ฉันเกลียดฉันก็ได้...แต่ได้โปรด...ตื่นมาฟังคำพูดที่ฉันอยากจะบอกเคียวยะก่อนเถอะนะ”
“แกพูดแล้วนะ ไอ้ม้างี่เง่า ว่าแกจะยอมเป็นทาสฉัน” เสียงแหบพร่าของร่างเล็กดังขึ้นเข้าหูม้าพยศ ถึงแม้จะเบาแสนเบา แต่เขาก็ยังได้ยิน
“ตื่นแล้วเหรอ!? เคียวยะ” ดีโน่เงยหน้าขึ้นมาถามอย่างตื่นเต้น แต่เขากลับต้องหน้าหงอยลงไปอีก เพราะร่างเล็กที่เขาเห็นอยู่นั้น ยังคงหลับตาสนิทอยู่เหมือนเดิม
“นี่ฉันคิดถึงนายขนาดหลอนได้เลยเหรอนี่!?” ดีโน่พูดพลางเกลี่ยผมที่หน้าผากของฮิบาริเบาๆแล้วยิ้มเจือเศร้า ก่อนที่จะฟุบลงไปที่ข้างๆเตียงเหมือนเดิม
“แกโง่ขนาดถูกฉันหลอกได้ง่ายๆเชียวเหรอนี่!!” เสียงของฮิบาริดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้ดีโน่รีบเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็วทันที และพบกับร่างเล็กที่นอนยิ้มแป้นอยู่ด้วย
“เคียวยะฟื้นแล้วจริงๆด้วย!!!” พูดจบดีโน่ก็กำลังจะก้มลงไปกอดคนตัวเล็กทันที แต่กลับถูกห้ามไว้ก่อน
“นี่ ไม่เห็นรึไงว่าฉันคอแห้งน่ะ เสียงแหบแบบนี้ก็น่าจะรู้อยู่นะ”
“อ๋อ งั้นต้องดื่มน้ำสินะ แป็ปนึงนะ เดี๋ยวฉันจัดการให้” ดีโน่รีบกุลีกุจอเทน้ำเปล่าใส่แก้วแล้วยื่นให้ฮิบาริทันทีโดยที่ไม่ลืมใส่หลอดไปด้วย
“เดี๋ยวฉันจะช่วยพยุงนะ” ดีโน่เห็นร่างเล็กกำลังพยายามจะยันตัวเองลุกขึ้น เขาเลยรีบช่วยทันที
“ขอบใจ” เขาพูดก่อนที่จะอ้าปากดูดน้ำจากหลอดน้ำ ในขณะที่ดีโน่ก็ถือแก้วให้
“ตอนนี้เคียวยะยังเจ็บแผลอยู่รึเปล่า!? แล้วจะให้ฉันเรียกหมอให้มั๊ย!?” ม้าพยศถามด้วยความเป็นห่วง
“แผลน่ะยังเจ็บอยู่ แต่ยังไม่ต้องเรียกหมอหรอก ฉันยังอยากคุยกับแกก่อน” ฮิบาริตอบ
“อืม ฉันก็มีเรื่องอยากจะคุยกับเคียวยะอยู่เหมือนกัน”
“ตอนนี้...แผลแก...เป็นไงบ้างล่ะ” ฮิบาริยังพยายามถามเลี่ยงประเด็นสำคัญก่อน
“กระสุนไม่โดนจุดสำคัญน่ะ ตอนนี้ก็แค่เจ็บแผลนิดๆหน่อยๆ”
“ฉัน...ขอโทษนะ”
“เห!? ขอโทษเรื่องอะไรเหรอ!? นายไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อยนี่ คนที่ควรจะพูดคำนี้คือฉันนะ”
“ฉันขอโทษที่ทำให้นายเจ็บตัวแบบนี้ไง” ร่างบางว่าพลางทำก้มหน้า
“ถ้าเพื่อเคียวยะล่ะก็ แค่นี้เล็กๆน่า” ดีโน่ว่าพลางลูบผมสีรัตติกาลของฮิบาริเบาๆ
“อืม งั้น...ขอบใจนะ” ร่างเล็กเริ่มหน้าแดง
“เคียวยะมีเรื่องจะพูดแค่นี้เหรอ!?”
“ก็เรื่องส่วนใหญ่ที่ฉันอยากรู้ แกจะต้องเป็นคนพูดไงล่ะ ฉันไม่อยากถามเองหรอก!!” ฮิบาริตอบหน้าแดงๆ
“นั่นสินะ เรื่องที่เคียวยะอยากรู้...คือเรื่องคำพูดสุดแสนวิเศษนั่นใช่มั๊ยล่ะ!?”
“ไม่รู้!!!” เขาพูดพลางสะบัดหน้าไปทางอื่น ทำให้ดีโน่ได้แต่มองภาพนั้นอย่างยิ้มๆ
“ฉันรักเคียวยะนะ” คำบอกรักที่จู่ๆดีโน่ก็เอ่ยขึ้นมาทำให้ฮิบาริอุทานอย่างไม่เชื่อหู
“ห๊ะ!!?” เขามองหน้าดีโน่ระคนอึ้ง
“ฉันรักเคียวยะๆๆ รักเคียวยะเพียงคนเดียวและตลอดไปด้วย” พูดจบดีโน่ก็สวมกอดร่างเล็กอย่างแผ่วเบาแต่อบอุ่น เพราะเหตุว่ากลัวร่างเล็กจะเจ็บแผลเสียก่อน
“แล้ว...สคอลโล่ล่ะ...แก...แกรักสคอลโล่ไม่ใช่รึไง!?” ฮิบาริถามด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ตอนนี้หัวใจของเขากำลังอยู่ในช่วงอันตราย...กลัวคำตอบที่จะได้รับกลับมา
“ใช่ ฉันรักสคอลโล่….ในแบบเพื่อนน่ะ แต่สำหรับนาย...นายคือหัวใจของฉัน” พูดจบเขาก็จุมพิตที่หน้าผากมนอีกครั้ง พร้อมกับดวงตาของฮิบาริที่มีน้ำใสๆไหลลงมาเป็นสาย
“แกแน่ใจกับคำพูดนี้รึเปล่า!? แกคงไม่ทำให้ฉันเสียใจอีกนะ”
“ฉันแน่ใจ ‘ฉันรักเคียวยะนะ’ คำพูดนี้ฉันสามารถพูดมันได้อย่างเต็มปาก เพราะฉันคิดแบบนั้นจริงๆ ฉันยอมรับ ฉันเคยรักสคอลโล่...แต่ก็แค่ ‘เคยรัก’ เพราะตอนนี้ฉันรักนายไง ตั้งแต่นายเข้ามาอยู่ในชีวิตฉัน หัวใจฉันมันเริ่มเปลี่ยนไปทีละนิดๆ โดยที่ฉันไม่รู้ตัวเลย และนั่นเองก็ทำให้ฉันเผลอทำร้ายนายไปเหมือนกัน แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตามที่ฉันเคยทำร้ายนาย...ฉันขอโทษนะ”
“ฮึก...ฮือ...อืมๆ ฉันไม่เคยโกรธแกเลย”
“และในเหตุการณ์หลายๆอย่างที่ผ่านเข้ามา มันทำให้ฉันเริ่มเข้าใจหัวใจตัวเองมากขึ้น มันทำให้ฉันเข้าใจว่า...ฉันขาดนายไม่ได้ ฉันยอมให้นายไปอยู่กับคนอื่น และมันยังทำให้ฉันรู้อีกว่า...ฉันรักนายมากแค่ไหน เคียวยะ”
“ฮึก...ฮือ...ดีโน่...ฮือ” ฮิบาริร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจอย่างกลั้นไม่อยู่
“ตอนนี้...บอกฉันอีกสักครั้งได้มั๊ย!? เคียวยะ...ว่านายรู้สึกยังไงกับฉัน”
“ฉัน...ฮึก...ฉันรักแก…ดีโน่” แล้วร่างทั้งสองก็กอดกันอย่างนั้นอยู่เนิ่นนาน มอบทั้งความอบอุ่นและความเข้าใจให้แก่กันและกัน
.
.
TBC.
ตอนหน้าเป็นตอนจบแล้วนะค้า~!!!
ความคิดเห็น