[O M G!!] ให้ตายเถอะ ผมเกิดใหม่เป็นตัวประกอบ

--------------------

เริ่มต้น

     ปั้ง!

     เสียงไกปืนลั่นไปทั้งบ้านใหญ่ ผู้คนรอบบริเวณรอบข้างของบ้านต่างแตกตื่นกับเสียงที่เกิดขึ้น แต่มีเพียงหญิงสาวผู้ดียวเท่านั้นที่เห็นเหตุการณ์ ภาพชายหนุ่มดวงตาสีเทาควันบุหรี่กำลังล่วงลงสู่พื้น

     ภายในห้องมีหญิงสาวที่กำลังปิดปากตัวเองแน่น ร่างบางสั่นเทา ดวงตาสีใสหยาดไปด้านน้ำตา ขาเรียวเล็กเริ่มถอยหลังเพราะเลือดเริ่มไหลมาทางเธอ

     “ค คะ คราวน์!” ร่างหญิงสาวตัวเล็กบอบบางพอตั้งสติได้จึงวิ่งเข้าไปหาร่างใหญ่ที่กำลังล้มกระแทกกับพื้น เสียงร้องไห้ที่ดูสะอึกอื้นคล้ายกับทรมานพร้อมกับเสียงวิ่งที่กำลังเข้ามาภายในห้อง

     “เรน! เกิดอะไรขึ้น” อินทัชชายร่างสูงเปิดประตูเข้ามา ภาพที่เห็นคือคนรักของตัวเองกอดผู้ชายที่ร่างไร้สติด้วยอาการสั่นเทา เธอพยายามเรียกคนในอ้อมกอดอย่างสุดชีวิตเหมือนคิดว่าอีกคนแค่หลับไปเท่านั้น

     หญิงสาวหันไปหาแฟนตัวเอง

     “อึก ฮือ อิน เราผิดเอง เรา เราทำให้คราวน์ต้องตาย” เรนกอดคราวน์ไว้แน่น ร่างกายที่ไม่มีลมหายใจนั้นก็คือคนที่ตายไปแล้วอินทัชกัดริมฝีปากแน่น เขารู้อยู่แล้วว่าคราวน์หลงรักเรนแต่ไม่คิดว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้จะเกิดขึ้น

     “เรน ไม่เป็นอะไรนะ” อินทัชนั่งยองๆอยู่ข้างหน้าและบีบไหล่ของเรนอย่างให้กำลังใจ

     “ไม่! เราไม่โอเค คราวน์ฆ่าตัวตายแบบนี้เป็นเพราะเรา” เรนตะโกนลั่นจนอินทัชสะอึก

     “เรน” อินทัชเอ่ยเสียงอ่อนและนั่งมองคนรักของตัวเองร้องไห้ เขารู้ว่าเรนเคยรักคราวน์มาก่อนแต่นั่นเป็นเพียงอดีตแต่ยังไงพอมองเห็นแบบนี้ภายในใจเขาก็ยิ่งเจ็บ

     ปัก!!

     “เชี่ย” ชายหนุ่มเสื้อนักศึกษาร้องลั่นแล้วหันไปมองเพื่อนหน้าหวานของตน “เป็นห่าไรอีกล่ะ” บูมเอ่ยถาม อาการแบบนี้ก็เป็นอยู่อย่างเดียวคืออาการอินกับนิยาย

     “กูไม่โอเค ทำไมตัวร้ายต้องตายด้วยวะ” น่านร้องโวยวายเพราะนิยายเรื่องนี้ก็เป็นนิยายที่ทำให้ตัวร้ายตายอีกแล้ว นิสัยของน่านออกจะแปลกๆเพราะคนส่วนมากมักปลื้มหรือเชียร์พระเอกแต่คงมีคนส่วนน้อยอย่างน่านที่เชียร์ตัวร้าย

     “จุดจบของตัวร้ายก็มักจะเป็นแบบนี้ไหมวะ” ยินตอบ

     “แต่กูไม่โอเคโว้ย!!” 

     “มึงก็ทำให้ตัวร้ายรักมึงสิ” หมวยเสริม

     “กูทำได้กูคงทำไปแล้วไหมล่ะ แต่คนนี้กูชอบเขาสุดๆเลยนะเว้ย” 

     “กูก็เห็นแม่งพูดแบบนี้ทุกเรื่อง”

     “ไม่ กูชอบคนนี้ที่สุด”

     “จ้า!!!” บูม ยินและหมวยพูดเสียงพร้อมกัน 

     “เออ แล้วเราจะไปทะเลเมื่อไหร่” น่านถาม

     “นี่มึงลืมแล้วหรอวะว่าพวกเรานัดกันเย็นนี้”

     “เอาดี กูยังไม่เตรียมของเลยนะ” น่านตอบ

     “รีบไปเตรียมเลยอีเหี้ย! มึงจะเอาแต่อ่านนิยายแล้วลืมนักพวกกุไม่ได้เนอะ” ยินผลักหัวน่านเบาๆ พอได้ยินแบบนั้นน่านก็รีบเก็บของทุกอย่างลงกระเป๋าและวิ่งกลับหอทันที

     .

     .

     .

     “มึงจะลงทะเลเวลานี้จริงดิ” หมวยหันไปถามบูม

     “เออ เวลานี้ไม่ค่อยมีคน” บูมตอบพร้อมกับเตรียมเรือ

     “กูไม่อยากไปเลยว่ะ” น่านหันไปพูดกับหมวย “กูกลับโรงแรมได้ปะ”

     “มากันขนาดนี้แล้ว” บูมกับยินลากทั้งสองคนขึ้นเรือ “เขาบอกว่ากลางทะเลจะมีหิงห้อยเพราะงั้นไปดึกแบบนี้ดีที่สุดแล้ว” บูมตบไหล่แล้วอธิบายให้กับน่านฟัง

     คนที่มีหน้าที่ในการขับเรือคือยินที่มีประสบการณ์จากที่บ้านเพราะทำงานเกี่ยวกับทางเดินเรือ น่านมองบรรยากาศที่เงียบสนิทรวมถึงความมืด น่านยืนมองทะเลก็รู้สึกแปลกๆ

     “พวกมึง กูรู้สีกว่าฝนจะตก”

     “แต่พยากรณ์อากาศบอกว่าวันนี้ไม่มีฝนนะ”

     “แต่”

     แปะ แปะ

     “เชี่ย!” ยินร้องลั่นด้วยอาการตกใจ ภายในใจของน่านเริ่มสั่นกลัวเขามองหันซ้ายหันขวาก็พบแต่ความมือมิดไม่เจอชายฝั่งที่สามารถจอดเรือได้เลย ทุกคนภายในเรือต่างต้องหาที่จับไว้เพราะคลื่นน้ำเริ่มสั่นไหวมากขึ้น

     “น่าน!!! มาจับตรงนี้!!!” ทุกคนต่างต้องตะโกนพูดคุยกันเพราะเสียงของฝนนั้นดังมาก น่านพยายามเดินช้าๆเข้าไปใกล้ๆยิน

     “อ๊ะ” 

     “น่าน!!!!”

     ตู้ม!

     +++++