คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 8 นิยายกำลังลงขายทาง MEB แบบ EBOOK นะคะ
ประาศ ^^
นิยาย เสน่หาเอยาวี ำลัลายทา MEB แบบ EBOOK นะะ
ิามลิ์สำหรับาราวน์โหลนะะ
เพิ่ส่ไปเมื่อี๊ สๆ ร้อนๆ เลย่ะ
ราาั้ไว้ที่ 219 บาท
่วโปรโมั่น ราา ที่ 179 บาท่ะ
ลราาั้ไว้ สออาทิย์
อไ้ราาายที่ 100 บาท ่อาราวน์โหล 1 รั้่ะ
อยาให้ทุนที่สนใไ้อ่านนบแบบฟินๆ เลย่ะ
่วยอุหนุน้วยนะะ ^^
อบุ่ะ
บทที่๘ เอยาวีนั่อ่านัมภีร์อายุรเวทอยู่ับสิมพูที่สวน
เมื่อเธออ่านมานถึรูปประโยที่ไม่เ้าใวามหาย เอยาวีึ่อยๆ
บเม่าไฟให้ละเอียในระหว่าที่รอฟัสิมพูอ่านำราให้ฟั
เ้าาโมอ้อมือที่มีำไลอพระราบุรเมะยาสวมใส่อยู่้วยวามระลึถึผู้ให้
วามมุ่มั่นพระทัยที่ะอบู้ราบัลลั์อออูให้รุ่เรือ้อแลับารเิศึสรามเพื่อแยิินแนสัอีี่รั้...ถึะเพียพอับวามปรารถนาอพระอ์
วามรู้สึหวั่นใ่อพระราอำนาอว่าที่ยุวษัริย์และวามห่วใยพระราเมะยาำลัระนอยู่ในห้วอวามิ
นเอยาวีไม่เ้าใวามรู้สึอัวเอ “เ้านาน้อย
เ้านาน้อย...เ้าะ” เสียสิมพูที่พยายามปลุเอยาวีที่ำลัเหม่อลอยและเอาแ่มอำไลทอที่้อมือ
เหมือนนาไม่ไ้ฟั้อวามอันใที่สิมพูำลัอ่าน “เ้าอ่านบแล้วฤๅ...” ร่าบาสะุ้เล็น้อย
เมื่อไ้สิึแ้เ้อ้วยารหยิบนม้มาวเ้าปา เี้ยวุ้ยๆ ทีละลูนนมเือบหมาน “ื่มา่อนหนาเ้าะ
เี๋ยวลำลัเ้า่ะ” สิมพูยถ้วยาให้เอยาวีที่ำลัรู้สึแน่นที่อนหน้าเหยเ
ผู้เป็นนายรับามาื่มรวเียวนหม ่อนรู้สึแน่นท้อ้วยวามอิ่ม แล้วนา้าหลวอำหนัพระนาะเี็เ้ามาแ้แ่เอยาวีว่า
ไยะนันามาอเ้าพบ “้าิถึเ้า
นอทนรอให้ถึวันที่ลับมาาหสาวี แล้วึมาพบเ้าอีมิไ้”
ไยะนันาบอแล้วยมืออหิสาวึ้นมามาูบอย่านุ่มนวล ราวับอยาลบรอยอใรอีนที่เยสัมผัสมือนา “้ารู้...”
ใบหน้าามหยาเยิ้มลี่ยิ้มหวานและอบรับ “แ่เราำลัอยู่ในเพระราานั้นใน
ท่านมิิเรลัวในพระราอาาเลยฤๅ” เอยาวีมอายหนุ่มรหน้า้วยวามาบึ้
เธอรู้ีว่าเารัเธอมาแ่ไหน และเธอ็อยาะมอบวามรัอบแทนให้เหมือนับที่เารู้สึ
หาทว่า...ารอยู่ภายในเพระราานล้วนทำทุอย่าไม่ไ้ามใิ “้าลัวัเสียเ้าไปมาว่า
หา้าไม่ว้าเ้าเอาไว้” ไยะนันาพูถึสิ่ที่้าาอยู่ในใเา
ยิ่เห็นำไลทอที่ล้ออยู่ใน้อมืออเอยาวี
ไยะนันายิ่รู้สึสั่นไหวและระวนระวาย
ภาพอพระราบุรที่สูศัิ์ับนาอันเป็นที่รัอเาพูุยันในรั้นั้น
นำพาให้หัวใอเาร้อนรุ่มนแทบอยามาพบเอยาวีทุวัน แ่้วยภาระหน้าที่ที่มี
ทำให้ภาริอหัวใ้อเ็บเอาไว้เพื่อรอเวลาที่เหมาะสม “เหุใท่านึ้อลัว...้ามิไ้หนีท่านไปที่ใเลย” “แ่เ้า็รับำไลทออพระราบุร”
ไยะนันาเอ่ยัพ้อ สีหน้าพลันรึมล “มิมีผู้ใล้าปิเสธพระราประส์อพระอ์ท่านอ”
เอยาวีมอหน้าไยะนันา้วยวามัวลแวบหนึ่ เธออยาให้เารู้ว่าไม่มีใรล้าัพระราประส์อพระราบุร
แ่ารอยู่อย่าระมัระวัให้ผ่านพ้นยาม้อเผิหน้า็ยาลำบามาสำหรับเอยาวี
แล้วเ่นนี้ะให้เธอล้าปิเสธพระราบุรไ้อย่าไร “แล้วถ้าหาภายภาหน้าเป็นเรื่อที่ให่...เินว่าแ่้อารพระราทานสิ่อให้
เ้าัทำเยี่ยไรฤๅ” ไยะนันาย้อนถาม “ท่านหมายถึระไรฤๅ
บอ้ามาามรเถิ” “้าหมายถึ...หาพระอ์มีพระราประส์ให้เ้าถวายัว
แลรับใ้ในานะพระสนม เ้าัยอมระนั้นฤๅ” “ไม่ยอมสิ
ทำไม้า้อยอม ารเป็นมือที่สาม สี่ ห้า อรอบรัวนอื่น มันไม่ถู้อหรอนะ ”
เอยาวีลืมัวบอเสียแ็ นไยะนันาับใวามประโยที่เอยาวีพูแทบไม่ทัน “้ารู้ว่านยุนี้ยัมีวันธรรม
นบธรรมเนียม และประเพีแบบนี้ พูในแ่วิทยาศาสร์มัน็ือสัาาในารหาู่เพื่อำรเผ่าพันธุ์
ึ่ล้วนเป็นสิ่ที่มนุษย์ทุน้อมี ถ้าบรรพบุรุษเรามีแู่่แท้อัวเอ
ภายภาหน้า้าอาะไม่ไ้เิ หรือหลเหลือเผ่าพันธุ์ไว้หรอ” เอยาวีออแล้วบออย่ารู้สึโมโห
แม้เรื่อที่ไยะนันาถามะยัไม่ไ้เิึ้น
แ่วามรู้สึนี้็้าาอยู่ในิใอเธอมา้านาน
เพราะเมื่อพ่อับแม่อเธอหย่าร้าัน
แม่็แ่านใหม่ับท่านนายพลผู้มีภรรยาอยู่แล้วถึสามน
แม่อเธอยอมเป็นภรรยานที่สี่ ารัสินใในรั้นั้นอแม่
มีผล่อปมวามรู้สึในวัยเ็อเธอ “สำหรับ้า...ารที่ผู้ายมีเมียหลายน
มันเหมือนปััยหนึ่ที่ทำให้ผู้หิยอมรับ ว่าสถานะอนเอ่ำว่าผู้าย
แลารที่มีอะไรมาว่าหนึ่ มันย่อม้อมีารแบ่ แล้วมัน็ัามมา้วยวามทุ์”
เมื่อรู้สึว่าัวเอเผลอพูรัวออไปหลายอย่าที่ไม่ใ่เหุผลอนในยุนี้ เอยาวีึ่อยๆ
ปรับสิอัวเอให้เ้ามาในยุที่เธอำลัอยู่ “้าเอ็รู้สึล้ายเ้า...เพราะ้าเิาเมียนที่สออท่านพ่อ
เ้าพูถู...ว่าอันใที่มีมาว่าหนึ่ย่อม้อมีารแบ่ ้าเป็นบุรนที่ห้าอท่านรารู
แ่เป็นบุรนแรที่เิาเมียรอ” “้าเปล่าว่าบิาท่าน...”
เอยาวีรู้สึผิที่เผลอพูไประทบปมในใออีฝ่าย “มิเป็นเ่นนั้นอ
เพราะ้าเ้าใในสิ่ที่เ้าพู หา้ามีเมีย ้า็ัอมีนาเพียนเียว
เพราะหัวใอ้ามีวเียว และมอบมันให้เ้าหมทั้ใ” ไยะนันาเอ่ยำมั่น
หา้อมีรอบรัวเป็นอนเอในภายภาหน้า เาะไม่ให้เิเหุ้ำเหมือนบิาน
วามรัที่้อถูแบ่สรรล้วนนำพาวามทุ์ใให้ับผู้เป็นมารา แม้อนนี้ภรรยานแรอบิาเาัเสียีวิแล้ว
แ่ทว่า...แม่อเาลับไม่ไ้รับารยย่อให้เป็นภรรยาเอ
ราวับว่าำแหน่นั้น...บิาอเาสวนไว้ให้ับเ้านาินเมียวมยัเพียผู้เียวเท่านั้น “หลัผ่านพระราพิธีเาะพระรร
และเสร็ศึที่เมือโมยิน ้าัทูลอพระราทานเ้าาพระเ้าเมีโย
เพื่อมาเป็นเมียเพียนเียวอ้า แล้วเ้าัเป็นอ้าแ่เพียผู้เียวโยสมบูร์”
ไยะนันาให้ำมั่น
่อนึัวอเอยาวีเ้ามาอแล้ว้มลูบเธอทั้อย่านั้น
นเธอไ้แ่หลับาแน่นับสัมผัสที่แนบิ เาำลัเร่ัหวะารเลื่อนไหวอริมฝีปาอย่าโหยหาและลึึ้
ราวับว่ารออย่วเวลานี้มานานแสนนาน
ารูบแบบประบปาแน่นอไยะนันาที่แทบะลืนินลมหายใอเธออย่ายาวนานนี้
ทำให้เอยาวีรู้สึว่าัวเอำลัะหลอมละลาย
อนนี้ร่าอเาและเธอำลัแนบินแทบะิันไปทุารานิ้ว ไยะนันาำลัทำให้ริมฝีปาและร่าายอเธอ...เป็นอเาแ่เพียผู้เียว ่อนที่ภายภาหน้าพระราบุรเมะยาะ้อทรสวมมุแห่ษัริย์ พระอ์ะ้อผ่านพระราพิธีเาะพระรรและแสพระอ์ให้ปราเพื่อารเิบให่
เพราะในราวศ์ออู...พระมหาอุปราและพระราบุรหลัทรผนวเป็นเรในระยะสั้น้อผ่านราพิธีเาะพระรรเพื่อแสถึวามเป็นผู้ให่
พระราบุรเมะยาึทรัสินพระทัยเลือทำพระราพิธีเาะพระรรที่พระเีย์เว่หม่ออ
รุหสาวี้วยพระราศรัทธาอันมั่น พระราบุรเมะยาทรถือพระอ์ว่าำรราสุริยศัิ์สืบัิยาิษัริย์มาาพุาม
เมื่อบ้านเมือมาถึเพลาที่อาาัรอพระอ์เริ่มอ่อนำลั้วยพระราบิาทรพระประวราารรารำทำศึสรามมา้านาน
อำนาส่วนให่ในเพลานี้ึเป็นอพวเี้ยวและีน
ทำให้พระราบุรเมะยาทร้อสืบทอพระราปนิธาน่อาพระราบิาอพระอ์ที่ทรเป็นพระมหาษัริย์ผู้ยิ่ให่
พระราบิาที่เยทรทำให้เมือออูไ้รับารยอมรับเป็นเอราและมีอำนาึ้นอย่ารวเร็ว
และาลภายหน้า...พระราบุรเพียอ์เียวอพระเ้าเมีโย้อปราบปรามอาาัร่าๆ
ที่เยเป็นเมือึ้นมาแ่รั้บรรพนให้ลับืนมาเป็นอบเัสีมาัเ่า
โยเพาะอย่ายิ่...เมือหสาวี เมือท่าที่สำัอพุามประเทศ พระราบุรเมะยาทรม้าประำพระอ์นามว่าเยะสัะรุ
และทรัแ่ไพร่พลยอทัพเส็พระราำเนินยัเมือะเิที่ั้อยู่ายอบแนอเมือหสาวี
พระอ์เส็ยาทัพนำทหารล้าำนวนห้าร้อยนาย เินทาลอืนเ้าไปในินแนอศัรู
นถึพระเีย์เว่หม่อออนรุ่อรุ ภายในำแพเมือหสาวี พวรามัิว่าทหารม้าอพระอ์เป็นอลาระเวนออทัพศัรู
ึรีบปิประูเมือและรออยท่าอยู่แ่หน้าประู เมื่อทหารอหสาวีเห็นว่าอทหารล้าอพระอ์มีเพียแ่ประมาหนึ่อยู่ภายในศาสนสถาน
ึออมาาประูเมือเพื่อมาล้อมวั แ่ทว่า...พระเ้าเมะยาไ้มีรับสั่ให้เหล่าโหราธิบีำนวนแปท่านเริ่มพระราพิธีเาะพระรรนใล้เสร็
เมื่อทหารอพระอ์เห็นว่าฝ่ายอนำลัถูโอบล้อมอยู่้านหน้า
ึระโนบอไปยัพระราพิธี้านใน แ่พระราบุรเมะยา็ยัทรพระทัยเย็น
แล้วรัสแ่เพียว่า “เาะหูอ้าให้ี
หูอ้าสำัว่าพวรามั” เมื่อพระราพิธีำเนินมานสำเร็
พระอ์็ทรนำทหารม้าฝ่าวล้อมอทหารอเ้ารุหสาวีออไป
พวทหารอหสาวี่าพาันใที่ไ้เห็นพระราบุรเมะยาพระอ์ริ ึไม่ไ้มีใรล้าเ้าไปีวาทหารม้าอออู ผ่านไปเพียสอวันพระราบุรเมะยา็เส็ลับถึเมือออู้วยวามปลอภัย
ิิศัพท์วามล้าหาอพระอ์แพร่หลายไปทั่วพุามประเทศ และสร้าวามน่าเราม่อพวหสาวีเป็นอย่ามา
ภายในพระราวัอออูึลับมามีีวิีวาอีรั้
เมื่อพระเ้าเมีโยทรัานเลี้ย้อนรับอทัพอพระราบุรเมะยาที่พระราำหนัไม้สัทออพระอ์ เมื่อพระอาารประวรอพระพระเ้าเมีโยมีอาารหนัมาึ้น
ารัานพิธีเพื่อถวายเลี้ยพระระยาหารในรั้นี้ึนับว่าเป็นรั้แรในรอบหลายปีอพระอ์
พระเ้าเมีโยึทรมีพระราระแสรับสั่ให้ิ่นโปนโบุรสาวอท่านรารูเมีสเว
และิ่นมยับุรสาวอท่านรารูะโูเ้าเฝ้า
เพื่อประาศานพระราพิธีอภิเษสมรสให้ับพระราบุรเมะยาและว่าที่พระายาทั้สอึ่มาาระูลุนนาผู้้ำุนราวศ์ออู
เอยาวีที่นั่ร่วมอยู่ในานพระราพิธีัเลี้ยเพื่อแสวามยิ่ให่
ารอภิเษสมรสที่เป็นไปามประวัิศาสร์บันทึ
ผู้ายโบรามัมีภรรยาหลายนอันเป็นวันธรรมที่ฝัราลึมานาน
าระิเปลี่ยน่านิยมในสัมยุนี้ให้เป็นสัมนิยมสามีเียวภรรยาเียวเป็นเรื่อยา
แ่สิ่ที่สำัว่า...ือารแ่านอผู้มีอำนาเหนือหัวเพื่อเื่อมสัมพันธ์ระหว่าระูลภายใ้เมารเมืออยุนี้
‘ใล้ถึเวลาที่พระอ์...ะสวรร’ เอยาวีิ้วยวามรู้สึหนาวเหน็บ
ทำไมเธอถึ้อมาิถึเรื่อนี้ในบรรยาาศที่ำลัรื่นเริ เมื่อวามรู้สึภายในใไม่ไ้สัมพันธ์ับารสัสรร์รหน้า
เอยาวีึเลี่ยออมาาาน้วยวามรู้สึหหู่ เมื่อิถึเวลาอพระเ้าเมีโยที่ใล้ะหมล “เ้ามาหลบอยู่นี่เอ”
พระวรายสูทรลัวลมาประทับ้าเธอ
วามหนาวเหน็บนอำหนัทำให้ร่าบอบบาัวสั่นสะท้าน เมื่อเอยาวีะหลบัวลเพื่อหมอบราบ
พระราบุรเมะยาึทรรั้ัวนาเอาไว้่อนแล้วรัสว่า “อนนี้มีแ่เรา...มิำเป็น้อมาพิธี”
เอยาวีมอพระพัร์ามอพระราบุรเพื่อสัเถึบาอย่าที่เปลี่ยนไป
สัลัษ์แห่วามเป็นผู้ให่ประับอยู่ที่พระรรอพระอ์ทั้สอ้า
เหมือนอยเือนให้พระอ์ทร้อแบพระราภาริามพระราปิธานอันแน่วแน่แห่ายาิษัริย์ “อบพระทัยเพะ...”
“แล้วเหุใ
เ้าถึมิร่วมอยู่ในาน้านใน ้านออาาศหนาว ่อให้เ้าเป็นหมอผู้เ่า
แ่็อาป่วยไ้ไ้หนา” สุรเสียเสียทุ้มที่เยเอาแ่ำหนิ
ยามนี้พระอ์ลับรัส้วยวามเป็นห่ว วามห่วใยาพระราบุรยิ่ทำให้เอยาวีรู้สึนลุนหนาวยิ่ึ้นไปอี “หม่อมันแ่รู้สึอึอัเวลา้ออยู่ท่ามลานเยอะๆ
เพะ” เอยาวีัสินใราบทูลามวามรู้สึอน
ไม่รู้ว่าำอบนี้ะโนพระราบุรทรำหนิอีหรือไม่ ว่าเธอเป็นนไม่มีมารยาท “้า็รู้สึเหมือนเ้า
แ่้าหนีออมาเหมือนเ้าไม่ไ้” พระราบุรทรแย้มพระโอษ์ยิ้ม แ่แววพระเนรลับทรายแวววามหวาวิบาอย่า “แ่พระอ์็เส็ออมา”
เอยาวี้าน “้าออมา
เพื่อมาามหาเ้า่าหา” พระราบุรรัสอย่าอ่อนโยน “ามหาหม่อมัน..้วยเรื่ออันใฤๅเพะ”
เอยาวีนิ่วหน้าทูลถาม้วยวามสสัย “เมื่อรอายมาาหสาวีไ้
้า็อยาลับมาหานาหส์ัวน้อยๆ อ้า”
พระราบุรเมะยารัส้วยพระพัร์ที่ทรเ็มเปี่ยมไป้วยวามสุ
่อนทรยื่นพระร้า้ายออมาวาใล้แนวาอเธอ นแสไฟสลัวาบเพลิสะท้อนเ้ามาที่อัมีบนำไล้อมือ
แล้วเิเป็นประายแวววาวสวยามสะท้อนเ้านัยน์า “เ้าูนี่สิ...้าอยาพาพวมันมาเอัน”
พระราบุรเมะยารัสราวับทรเป็นเ็ายัวน้อยๆ
ที่ำลัวนเพื่อนพูุยถึอเ็เล่น พระราบุรเมะยาำลัทรวนเอยาวีมอำไล้อมือรูปหส์ัวผู้ที่ำลัไ้ลับมาอยู่เีย้าันับหส์ัวเมียอย่าปลอภัย
ำไล้อมือสอวนี้เื่อม่อันไ้นเป็นรูปหส์ู่ “สวยมาเลยเพะ...”
เอยาวีหันไปราบทูลพระราบุรเมะยาอย่าอ่อนโยน
นวาโเป็นประายเมื่อไ้เห็นวามพิเศษอำไล้อมือทั้สอว “เมื่อ้อเป็นษัริย์ผู้ยิ่ให่ให้ไ้ามวามาหวั
้าึมิรู้เลยว่า...ภายภาหน้า้อเอับเหุอันใ แลารที่้า้อแ็แร่อยู่ลอเพลาเพื่อ้ำุนผู้นแลราวศ์
้าึยัมิรู้อี...ว่าัทำให้้อสูเสียสิ่ใไป
แ่มีเพียสิ่หนึ่ที่้าอยาให้อยู่้าาย้า...” พระราบุรทรทำท่าิหนัพลาทอพระเนรใบหน้าอเอยาวี
พระอ์ำลัรัสถึวามปรารถนาลึๆ อพระอ์อย่าเพ้อฝัน
นเธอเริ่มุนับท่าทีอพระอ์ในืนนี้ เพราะเมื่อพระราบุรเมะยาทอพระเนรมาที่วาอเธอ...แววพระเนรอพระอ์่าูำสรวล
นเหมือนทรมีวามในพระทัยอะไรบาอย่าที่ยัทรปิบัเธอเอาไว้ “อเพียมีเ้าอยู่รนี้...อยู่ับ้า
อย่าไ้ทิ้ันไปไหนเลยหนา เหมือนั่หส์สอัวนี้ที่เียู่ัน” เมื่อสิ้นำรัสอพระราบุร
เหมือน่วเวลาำลัหยุเลื่อนไหวราวับหลลืมาลเวลา ท่ามลาอารม์ที่อ่อนไหว...ลับไม่มีเสียอบรับใๆ
าเอยาวี มีแ่เพียสัมผัสามือเล็ๆ ที่อาหายับไปุมพระหัถ์หนาเอาไว้แล้วบีบเบาๆ
วามรู้สึอบอุ่นที่ำลัเาะุมมือันและันเอาไว้เพื่อลายวามหนาวเหน็บในหัวใ
ความคิดเห็น