เด็กหญิงบนหลังคา (Girl on the roof)

เนื้อเรื่อง

ครอบครัวของจิ๋วอาศัยอยู่ในอพาร์ทเมนท์แห่งหนึ่งย่านชานเมือง

                แม่ของจิ๋วเป็นนักร้องตามผับ และคาเฟ่ตอนกลางคืน จิ๋วมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับแม่มากในช่วงตอนกลางวันและตอนเย็น แม่มักเล่าเรื่องนางฟ้าประจำตัวของผู้หญิงทุกคนให้จิ๋วฟังอยู่เสมอ “อ้าว แล้วผู้ชายละคะแม่” สำหรับผู้ชายนั้นทุกคนต่างก็มีเทพบุตรคอยดูแลเช่นกัน แม่ของจิ๋วบอกกับจิ๋วเช่นนี้เสมอ
    
                แม่ของจิ๋วมีโรคประจำตัวมานานแล้ว แม่มักจะบอกกับจิ๋วว่า ไม่นานนางฟ้าของแม่คงจะมาชวนให้แม่ไปอยู่ด้วย และถ้าหากแม่ได้ไปเกิดเป็นนางฟ้า แม่จะกลับมาคอยดูแลคุ้มครองจิ๋ว ให้เติบโตมีชีวิตที่ดี

                พ่อของจิ๋วเป็นศิลปินที่ชอบวาดรูปแปลก ๆ คุณลุงคุณป้า คุณน้าคุณอาและคนอื่น ๆ มักมองพ่อของจิ๋วอย่างนั้น แต่พ่อมักบอกกับจิ๋วว่า “การวาดรูปของพ่อ เป็นการสังเกตชีวิตอย่างหนึ่ง เพราะการที่เราจะถ่ายทอดอะไรออกมาเป็นรูปวาดได้นั้น เราต้องใช้สมาธิ ใช้สติเป็นอย่างมากที่จะเข้าใจมัน รูปที่พ่อวาดเป็นสิ่งสะท้อนชีวิตในแง่มุมที่พ่อมองเห็น และจิ๋วเองก็ควรจะวาดรูปชีวิตให้กับตัวเองเมื่อมีโอกาส”
    
                ช่วงหัวค่ำ เวลาที่พ่อออกไปส่งแม่ทำงาน จิ๋วมักเดินขึ้นมานั่งเล่นบนดาดฟ้าของอพาร์ทเมนท์ประจำ คอยแหงนหน้า เสาะหานางฟ้าประจำตัวของเธอ เพื่อที่จะได้อธิษฐานกับนางฟ้าให้คอยดูแลสุขภาพแม่ของเธอ
    
                 พ่อเคยขอร้องให้แม่เลิกร้องเพลงในผับและคาเฟ่มานานแล้ว เพราะการทำงานตอนกลางคืนที่ต้องผจญกับเสียงดนตรีที่ดังอึกทึกคึกโครม แสงไฟวูบวูบวาบวาบ ควันบุหรี่ และการพักผ่อนน้อย เป็นตัวบั่นทอนสุขภาพแม่เป็นอย่างมาก แต่เมื่อแม่ยืนยันว่ามันเป็นความสุขของแม่ที่ได้ทำงานร้องเพลงให้คนอื่น ๆ ได้ฟัง เพื่อให้คนอื่น ๆ มีความสุข และ ที่สำคัญอาชีพของแม่เป็นแหล่งที่มาสำคัญของเงินค่าใช้จ่ายในครอบครัว พ่อก็ได้แต่จำนนด้วยเหตุผล เพราะรูปวาดของพ่อนั้น ไม่สามารถสร้างมูลค่าทางเศรษฐกิจได้มากนัก
    
                  ตอนกลางคืน เพราะต้องคอยดูแลแม่ พ่อของจิ๋วจึงสมัครทำงานเป็นกัปตันในผับที่แม่ของจิ๋วทำงานอยู่ด้วย และคอยดูแลแม่เมื่ออาการกำเริบ
    
                   คืนหนึ่งพ่อและแม่ไม่ได้กลับบ้าน จวบจนกระทั่งตอนสายของวันรุ่งขึ้น พ่อเดินทางกลับมาที่อพาร์ทเมนท์เพียงคนเดียว

                   “แม่ละคะพ่อ” จิ๋วเอ่ยถาม

                   “แม่ไม่อยู่แล้วหละลูก” นั่นคือคำตอบที่จิ๋วได้รับจากพ่อ

                    จิ๋วช็อกและสลบไป ช่วงที่เธอสลบอยู่นั้นเธอฝันเห็นแม่ แม่ยิ้มและเดินเข้ามาหาเธอ บอกกับเธอว่าไม่ต้องเสียใจ เพราะจากนี้ไปแม่จะเป็นนางฟ้าคอยดูแลจิ๋วอยู่ใกล้ ๆ จิ๋วต้องเติบโตขึ้นอย่างเข้มแข็ง และพรวิเศษที่แม่จะให้จิ๋วก็คือความสามารถในการทำให้ผู้อื่นมีความสุข

                    “หนูไม่เป็นไรแล้วค่ะพ่อ” จิ๋วบอกกับพ่อเมื่อเธอฟื้นขึ้นมา

                    “ดีแล้วหละลูก เพราะว่าแม่คงไม่ได้ต้องการให้หนูอยู่อย่างทุกข์ใจ จำไว้นะลูก ไม่ว่าแม่จะอยู่ที่ไหน สิ่งที่แม่เขาอยากจะเห็นก็คือ การที่จิ๋วเติบโตขึ้นอย่างมีความสุข”

                    “พ่อคะ ถ้าแม่เขาไปเกิดเป็นนางฟ้า เขาจะมองเห็นเราไหมคะ” จิ๋วถามพ่อในขณะที่เธอที่พ่อนั่งมองดวงดาวอยู่บนดาดฟ้า

                   “แน่นอนซิจ๊ะลูก”

                   “งั้นหนูจะร้องเพลงฝากบอกไปถึงแม่นะจ๊ะพ่อ ว่าแม่ไม่ต้องเป็นห่วง หนูและพ่อจะอยู่กันอย่างมีความสุข”

                      คืนนั้นจิ๋วร้องเพลงเป็นครั้งแรก น่าแปลกที่เสียงเพลงของเธอล่องลอยไปตามสายลม ขับกล่อมให้ผู้คนที่ได้ยิน รู้สึกมีความสุขและมีกำลังใจขึ้นอย่างประหลาด และคืนนั้นเองที่พ่อหยิบเฟรมรูปและสีขึ้นมาวาดรูปอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้วาดรูปมานานเพราะต้องคอยดูแลแม่ พ่อตั้งชื่อรูปนั้นว่า “เด็กหญิงบนหลังคา” เป็นรูปเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเต้นรำและร้องเพลงอยู่บนดาดฟ้า มีฉากหลังเป็นบรรยากาศของเมืองที่เปลี่ยวเหงา ในขณะที่ประกายแสงสีทองที่อยู่รอบ ๆ ตัวของเธอกำลังแพร่ขยายไปทำลายความเปลี่ยวเหงานั้น

                     หลังจากที่แม่ตาย แม้ว่าพ่อจะต้องทำงานหนักขึ้น แต่ทุก ๆ ครั้งที่พ่อมีเวลาว่าง พ่อจะวาดรูปทุกครั้ง รูปที่พ่อบอกว่าเป็นรูปภาพที่สะท้อนชีวิตที่พ่อมองเห็น อย่างไรก็ตามรูปของพ่อเปลี่ยนไปมาก จากที่เคยสะท้อนความเปลี่ยวเหงา และความเศร้าซึมของผู้คนและสิ่งแวดล้อมรอบข้าง หลังจากที่วาดรูป “เด็กผู้หญิงบนหลังคา” รูปนั้น รูปอื่น ๆ ภายหลังของพ่อกลับส่องประกายแห่งความหวังและความสุขอย่างประหลาด

                      “เผื่อว่าถ้าแม่เขาได้เห็นเขาจะได้รู้ว่าจิ๋วและพ่อไม่เคยท้อแท้ต่อชีวิต เขาจะได้จากไปอย่างมีความสุขยังไงหละลูก” นั่นคือสิ่งที่พ่อบอกกับจิ๋วเสมอ

                        จิ๋วยังคงขึ้นไปบนดาดฟ้าของอพาร์ทเมนท์เป็นประจำทุกค่ำคืน เหมือนตอนที่แม่ของเธอยังอยู่ เพียงแต่ตอนนี้คำอธิษฐานของเธอ เปลี่ยนเป็นคำบอกเล่าถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่เธออยากให้แม่ซึ่งอยู่ข้างบนได้รับรู้ บางครั้งเธอเอ่ยออกมาเป็นคำพูด บางครั้งเธอเอ่ยออกมาเป็นทำนองเพลง และบางครั้งเธอก็ร้องมันออกมาเป็นเสียงเพลง เสียงเพลงที่ออกมาจากหัวใจและความรู้สึกข้างในของเธอ เสียงเพลงที่จะคอยขับกล่อมให้ผู้คนที่ได้ยินได้ฟังมีความสุข