^ รักเธอสุดใจ . . นายตัวร้ายของฉัน !~*

ลำดับตอนที่ #1 : [Chapter : 1] ^ เปิดเทอมวันแรก . . (ก็เป็นเรื่อง -*-) รีไรท์

เช้าอันสดใส ณ โรงเรียนแห่งเดิมของฉันกำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งในวันนี้ ฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนอย่างมั่นใจ ท่ามกลางผู้คนที่หันมามองฉันกันเกือบจะเป็นตาเดียว ก็แหงล่ะสิ่ วันนี้ฉันได้ใส่ชุดเครื่องแบบ ม.ปลายมาโรงเรียนเป็นครั้งแรกในชีวิตนี่นา แล้วที่สำคัญฉันไม่อยากจะบอกว่ามันดูดีม๊ากกกๆ มากซะจน ทำไมฉันถึงได้ดูน่ารักสดใสถึงเพียงนี้นี้ ( อุ๊ ว๊ะ ฮ่า ฮ่า ) แปลกตากันล่ะเซ่ ที่ยัยแว่นผมเปียอย่างฉัน จะน่ารักขึ้นได้ในชุด ม. ปลาย ก๊ากกๆๆๆ  (จริงๆแล้วไม่มีใครมองมันเล๊ยยย มันคิดไปเองคนเดียวค่ะ : พระแพง -*- )

"ยัยแว่นหนูหลี O^O" เสียงแหลมๆของใครบางคนตะโกนเรียกฉันมาแต่ไกล ในขณะที่เจ้าของเสียงนั้นกำลังวิ่งปรื้อตรงมาที่ฉันพร้อมด้วยรอยยิ้ม . . เธอคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน ขิมเพื่อนฉันเอง -- แต่ว่า . . นี่หล่อนฉันอายคนรู้มั๊ยห๊าา !! (-*-)

"มีอารายยย - เหรอออ - ย่ะ - ยายย - แปด - หลอดด" ฉันตะโกนกลับด้วยน้ำเสียงยืดยาว และระดับเสียงที่พอๆกันกับยัยขิม -*- ((ไหนว่าอายคนไงฟ๊ะ))

"ไอ่บ้า ฉันอายคนน๊ะเฟ้ยย" --__--^^ แล้วที่แกตะโกนอ่ะ ฉันไม่อายคนหรือไงห๊าาา  =^=

"ไม่เป็นรัยหรอกน่า หายกันกันแล้วงัย ^^ " กร๊ากกกกๆๆๆ

"อืม . . แล้วนี่เป็นอารายอ่ะ ถึงได้เรียกฉันเสียงดังหยั่งกะชะนีเจอผีขนุน =_="  ฉันถามต่อเพราะเห็นท่าทางยัยขิม - ระ ริก ระ รี้ - ผิดปกติเหมือนถูกหวยรางวัลที่ 1 มายังไงอย่างงั้น -*-  . . . แต่ว่า ไอพระแพงมันคิดได้งัยฟ่ะ ชะนีเจอผีขนุนนั่นอ่ะ -*-

"โถ่แก ก็ฉันตื่นเต้นน่ะสิ่ วันนี้เปิดเทอมวันแรก แล้วพวกเราอยู่ ม.4 แล้วด้วยน๊าาาา*>_<*" ยัยขิม พูดพลางกระโดดโลดเต้นอย่างไม่อายผีสางเทวดานางฟ้าและคนรอบข้าง


"แล้วงัยอ่ะ" ฉันถามขึ้นเรียบๆ กะอีแค่ขึ้น ม.4 มันจะไปดีใจอะไรนักหนากันอ่ะนี่ ทำหยั่งกะได้อยู่ห้องเดียวกะพี่ฟิมล์ รัฐภูมิงั้นแหละ -*-

"ก็เราสองคนได้อยู่ห้องเดียวกันอีกแล้วงัย  อิอิ  >"<  ^ หนูหลี – ขิมมี่ . . ฉันรักแก . . แกรักฉัน . . เราสองคนรั๊กกันร๊ากกกานนน !~" ยัยนั้นพูดจบก็ร้องเป็นเพลงทำนองๆบ้าๆที่ฟังเท่าไหร่มันก็ไม่เหมือนเพลงซักกะนิดที่ฉันต้องทนทรมาณหูฟังมาเกือบทุกวันตั้งแต่อนุบาลจนถึงปัจจุบัน เชื่อแล้วค่ะว่ามันโตแต่ตัวจริงๆ -"-

"ไอ่ประสาท ฉันกะแกน่ะ อยู่ห้องเดียวกันมาตั้งแต่อนุบาลแล้วน๊ะเว้ย เรื่องแค่นี้ตื่นเต้นอะไรนักหนาอ่ะ น่าเบื่อจะตายชัก  --^-- "

"ห๊า!!! ไอ่หนูหลี แกเบื่อฉันเหรอ TT^TT "

"ก็เออน่ะสิ่ เป็นอยู่แบบนี้ฉันไม่เบื่อก็แปลกแล้ว--__-- ++ " ฉันพูดพลางทำหน้ารำคาญ เชื่อได้เลยว่าอีกซักพัก ยัยขิมมันต้องร้องให้ขี้มูกโป่งแน่ ฮ่าๆ ได้แกล้งคนแล้วสุขใจว้อย -*-

"งั้นเหรอ เออ ช่างมันเหอะ ฉันยังมีเรื่องให้สนใจอีกมากมายก่ายกอง " ยัยขิมพูดพลางทำหน้าเพ้อฝัน เป็นไปได้ยังง๊ายยย??  เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว มันเพิ่งนั่งร้องให้จะเป็นจะตายเสียให้ได้ ที่ฉันแกล้งบอกว่าไม่รักมันอยู่เลยนี่นา มันเกิดอะไรขึ้น O.o!!

"ชริ๊ มันมีเรื่องอะไรให้น่าสนใจมากกว่าเรื่องของฉันอีกงั้นเร๊อะ" ฉันทำเสียงดังเป็นเชิงประชด ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"อ๊ะ แน่น๊อนน" ไอ่ขิมตอบอย่างรวดเร็วแบบไม่ต้องคิดอะไรเลย ในขณะที่ท่าทางมันยังคงเพ้อฝันอยู่นั่นแหละ -*-

"งั้นเมื่อกี๊แกบอกว่าตื่นเต้นที่เราได้อยู่ห้องเดียวกันทำไมเล่า--___--^^^" ฉันถามเสียงเขียว

"O_O อ้าว นี่ฉันบอกแกว่าฉันตื่นเต้นที่ได้อยู่ห้องเดียวกับแกไปตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ " ยัยขิมพูดพลางทำท่าหลอหลา . . ฉันล่ะอยากฆ่ามันนัก ฮึ่ยย!!~

"ก็แกพูดอยู่เมื่อตะกี๊งัยเล่า" ยังมีหน้าจะมาถามอีกน๊ะ

"อ๋อ ฮ่า ฮ่า ฮ่า เมื่อกี๊น่ะ ฉันพูดให้ฟังเฉยๆ ความจริงที่ฉันตื่นเต้นก็คือ . . เรา 2 คน ซึ่งก็คือฉันกับแก ได้อยู่ห้องเดียวกับแทซองน้อยสุดหล่อขวัญใจสาวๆทั้งโรงเรียนล่ะแก๊!!! " แทซองน้อย . .  มันคือใคร ใครหรอ o.o!? ถ้าฉันถามออกไปไอ่ขิมจะว่าอะไรฉันมั๊ยหนอ . .  ก็ฉันไม่รู้จักแทซองน้อยอะไรนั่นนี่นา -*-

"ขิม . . เอ่อ . . แทซองน้อย . .แทซองน้อย . .  " ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบไอ่บ้าขิมก็แย่งพูดขึ้นมาก่อนว่า . .

"ฮ่า ฮ่า ฉันกะแล้วเชียวว่าแกจะต้องตื่นเต้นเหมือนกับฉัน . . แทซองน้อยสุดหล่ออออ อุ๊ ว๊ะ ฮ๊ะ ฮ๊ะ ฮ๊ะ ฮ๊ะ ห๊ะ ฮ่า ก๊ากๆ " -- ดูมันหัวเราะ -*- อุบาทว์ซะ แต่ว่า . . นี่ฉันยังพูดไม่จบเลยน๊ะยัยบ้า ><"

"เอ่อ ปล่าวอ่ะ . . ฉันไม่ได้ตื่นเต้น ฉัน . . " ฉัน . . จะถามดีมั๊ยว๊าาา ลังเลๆ O.o!?

"ลัลลักศมี (ลัน - ลัก - สะ - หมี) " ไอ่ขิมเรียกชื่อจริงฉันช้าๆ ยืดๆ ยาว ท่าทางจริงจัง -*- น้ำเสียงสยองๆฟังแล้วขนลุกแบบนี้ . . มันจะพูดอะไรบ้าๆอีกแล้วใช่มั๊ยเนี่ยย o.o!?  แต่เฮ้ย!! ได้งัยอ่ะ ฉันยังพูดไม่จบน๊ะเฟ้ยไอ่บ้า นี่จะฟังฉันพูดให้จบก่อนไม่ได้หรืองัยห๊ะ . . แล้วยัยขิมก็ยื่นมือขึ้นมาจับไหล่ฉันทั้งสองข้างไว้แน่นก่อนที่จะพูดว่า . .

"ถึงแม้แกจะเคยพูดว่า 'ชาตินี้ฉันจะไม่มีวันชอบผู้ชายคนไหนอีกแล้ว' ตอนที่แกเลิกกับไอ่สาลเลวเคน แต่ก็ใช่ว่าแกจะต้องทำตามคำพูดนั้นซะหน่อย . . ฉันเข้าใจน๊ะ แกก็คนนี่หน่า แกก็มีหัวใจ ทีไอ่ผู้ชายเฮงซวยคนนั้นมันยังคบกับพี่สาวแกได้เลย แล้วทำมัยแกจะคบใคร ชอบใครไม่ได้ . .  เอาน่า ! ถ้าแกชอบแทซองน้อย ฉันก็จะยกให้แก เรื่องแบบนี้มันธรรมชาติน่า แกไม่ต้องอายหรอก ไม่ว่าแกจะเป็นยังงัย ชั่วร้ายขนาดไหน ฉันก็ยอมรับแกได้ทุกอย่างน๊ะ ก็แกเป็นเพื่อนรักฉันนี่หนูหลี ^o^ ~ " O.O!! ยัยขิมพล่ามเรื่องอะไรเนี้ยย  ดูมันทำท่าซึ้งสิ่ มันไม่ยอมสนที่ฉันจะพูดเลยง่ะ ><' อยู่ๆก็กล่าวหาว่าฉันไปชอบนายแทซงแทซองน้อยอารัยนั้นเฉยเลยง่ะ แงๆๆ ช้านม่ายรู้จักมานนนนนน !!! -*-

"เฮ๊ย!!! ยัยบ้า ฉันบอกแกเมื่อไหร่กันเล่าว่าฉันสนใจนายนั่น O.O;;; "

"แหมไม่ต้องปากแข็งหรอกน่า ก็ฉันบอกแล้วงัยว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติ" ยัยบ้าขิมยังคงพล่ามเรื่องบ้าๆนี่มันไม่คิดจะเปิดโอกาสให้ฉันพูดเลยใช่มั๊ยเนี่ยยย ><"

ปุด!~ ปุด!~ ปุด!~ ปุด!~ <<= เสียงหม้อต้มต่อมความอดทนที่มันกำลังเดือดของฉันค่ะ -*-  แล้วมันก็กำลังจะ =>> เพล้งงง!!!!  แตกในเวลาต่อมา -*- 

"ไอ่บ้าเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย" ฉันตะคอกเสียงใส่หน้าไอ่ขิมอย่างเหลืออด . . ก็ฉันทนไม่ไหวแล้วน๊ะเว้ยยยยยย

"จะฟังฉันพูดให้จบก่อนไม่ได้หรืองัยฮ๊ะไอ่ประสาท" ระดับเสียงของฉันยังคงไม่ลดลงแต่กลับจะเพิ่มมากขึ้นยิ่งกว่าเดิมซะอีก

"นี่แก . . ไอ่แทซงแทซองน้อยสติแตกรัยของแกนั่นอ่ะ ฉันไม่รู้จักเว้ย มันจะหล่อกระซวกมดลูกจนผู้หญิงเห็นแล้วรังไข่เคลื่อนที่ออกมาอยู่นอกร่างยังงัยก็ช่างหัวมัน ฉันบอกว่าฉันจะไม่ชอบใครอีกแล้วก็ไม่ชอบสิ่เว้ย ยัดเยียดอยู่ได้ เคยคิดจะฟังที่ฉันพูดมั๊ยห๊าาา!! ถ้าขืนแกยังพูดอะไรบ้าๆอีกล่ะก็ ฉันจะฟ้องวายุ ฟ้องวายุๆๆๆๆๆๆ ฟ้องวายุว่าแกนอกใจ ชริ๊ๆ "  ด้วยความโมโห ฉันตะโกนอย่างอันดังก้องประมาณว่าฟ้าจะถล่มถลายลงมาในบัดเดี๋ยวนี้ มารู้ตัวอีกทีก็เมื่อคนที่อยู่บริเวณรอบข้างหันมามองกันทั้งแถบ บางคนหัวเราะ บางคนทำหน้า สมเพศ  บางคนกระซิบๆกับคนข้างๆ พร้อมๆกับมีเสียงมากมายล่องมาในอากาศ

"เฉิ่มจริงยัยนี่ ไม่รู้จักเจ้าชายแทซองน้อยของฉัน" เฉิ่มแล้วไงฟ๊ะ
"ต๊ายเชยจัง ท่าทางจะไปอยู่หลังเขามา แทซองน้อยน่ะดังจะตาย"  แล้วฉันไปอยู่บนหัวบิดามารดาเจ้าพวกแกหรอ
"ยัยแว่นนี่เชยอ่ะ แค่แทซองน้อยก็ไม่รู้จัก"  ฉันชักจะฉุนขาดแล้วน๊ะเฟ้ยยย

"เออสิ่ว๊ะ ก็ฉันใส่แว่น ก็ฉันมันเชย ฉันมันเฉิ่ม แล้วมัยว๊ะ ฉันไม่รู้จักแล้วก็ไม่ชอบไอ่แทซองน้อยปัญญานิ่มนั้น แล้วมันมีปัญหาหนักกะบาลถึงบิดามารดาพวกแกเร๊อะ ฉันไม่รู้จักใครแล้วข้าวสารบ้านใครคนไหนมันพร่องไปรึไงห๊า !? " ฉันตะโกนด้วยระดับเสียงเท่าเดิมอีกครั้ง ตอนนี้ทุกคนที่หันมามองฉันเมื่อตะกี๊หันกลับไปหมดแล้ว เฮ้อ ค่อยยังชั่วที่ทุกอย่างเป็นปกติอีกครั้ง O.O !~* แต่ฉันอายคนง่ะ>"< หลังจากวันนี้ต้องมีเสียงนินทาฉันลับหลังเย๊อะแน่เลย ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นคนสวย น่ารัก เรียบร้อย และเรียนเก่งที่สุดในโรงเรียนก็เหอะ .O." ฉันนึกพลางเหลือบไปมองไอ่ขิม ด้วยสายตาเอาเรื่อง ยัยนี่แหละคนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องหน้าอายทั้งหมดในวันนี้ T^T!!

"งัย ทำฉันขายหน้าขนาดนี้ พอใจละยังล่ะไอ่ประสาท" O~O ฉันจะงอนล่ะน๊ะ รีบง้อฉันเซ่ะ

"ขอโทษจริงๆง่ะ . . ก๊อะ ฉันเห็นว่าแทซองน้อยเค้าดังนิ่นา แล้วอีกอย่างถึงฉันจะรู้ดีว่าแกมันทั้งเฉิ่ม ทั้งเชย แต่ฉันไม่คิดว่าแกจะเชยถึงขนาดนี้ Y.Y" ไอขิมพูดด้วยสีหน้ากับน้ำเสียงสำนึกผิด แต่คำพูดมันไม่ยักกะสึกสำนึกผิดไปด้วยเลยแฮะ สรุปว่า นี่มันด่า หรือว่าขอโทษฉันอยู่เนี่ย  T~T

"หนูหลีอย่าโกรธฉันน๊าาา . . ฉันขอโทษจริงๆง่ะ(-/ll-)" ฮื่ม . . เริ่มดีขึ้นกว่าเมื่อกี๊นิดนึงแระ แต่ชริ๊ แค่นี้เร๊อะฉันจะหายโกรธ หิหิ ไม่มีทางซ๊ะร๊อกกกกกกก T-T ฉันจะรอจนกว่าแกจะพูดว่า . . พูดว่า . .

"โอ๋ๆ หายโกรธฉันได้แล้วน๊าาา . . งั้นเดี๋ยวฉันเลี้ยงไอติมก็ได้น๊ะจ๊าาาหายโกรธน๊าา" ถูกต้องน๊าคร๊าบบบบบ  ดีมากไอ่ขิม มันต้องอย่างงี้เซ่ คำพูดแบบนี้แหละ มันช่างไพเราะเสนาะหูฉันยิ่งนัก . . กร๊ากกกกกกๆๆ!

"แกพูดเองน๊ะ " ฉันพูดพลางเผยอขอบปาก แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างผู้มีชัย . . กร๊ากกๆ ตกหลุมพรางฉันอีกแล้วไอ่ขิมเอ๊ยยย ^^ 

"แกนี่ล่ะก็ เห็นแก่กินไม่ยอมเปลี่ยนเลยน๊ะไอ้จอมงก" ยัยนั้นพูดแล้วค้อนขวับ

"งั้นฉันไม่กินก็ได้ ชริ๊" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจก่อนหันหลังให้ไอ่ขิมแล้วทำท่าจะเดินจากไป

"โอ๋ หนูหลีอ่า ฉันล่อเล่นนิดเดียวเอง อย่าโกรธเซ่ TT^TT "ก่อนจะลากมือฉันเดินเข้าไปซื้อไอศครีมในร้านสหกรณ์โรงเรียน

+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +

คุยกันจักหน่อยเน่

รีไรท์ใหม่แล้ว มีการเปลี่ยนแปลงชื่อตัวละครนิดหน่อย หุหุ -*-

อ่านแล้ว เข้าใจไม่เข้าใจ หรือชอบไม่ชอบยังไงบอกกันได้น๊ะค๊า ^^