คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter1 : ข้อตกลง 100% แล้ว
อูยองค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาช้าๆ แล้วก็ต้องตกใจเหมือนรอบข้างมีแต่สีขาว สีขาว และสีขาวววว เต็มไปหมด นี่เขาอยู่บนสวรรค์หรืออย่างไรกันแน่ จำได้ว่าล่าสุดก็เพิ่งนอนหลับอย่างมีความสุขบนเตียงลายลูกเจี๊ยบนี่หว่า หรือว่า O_O เราจะตายแล้ววว ที่นี่มันต้องเป็นสวรรค์แน่ๆ ม่ายยยยย ผมยังไม่อยากตาย TOT เอาเตียงลูกเจี๊ยบน้อยๆผมคืนม๊า
อูยองแดดิ้นอยู่กับตัวเองพักใหญ่ก็เริ่มคิดได้ว่าเราควรจะไปสำรวจที่นี่สักนิดเผื่อว่าอาจจะมีอะไรแปลกปลอมซ่อนอยู่ให้ตื่นตาตื่นใจหลังการตายนิดนึง
แต่ทว่า…ชีวิตหลังการตายนี่ช่างมืดมน เอ๊ย มันเป็นสีขาวจะมืดมนได้ไงฟร่ะ - -+ แต่ว่าช่างเหอะ! นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ เอาใหม่ๆ แต่ทว่า….ชีวิตหลังการตายช่างเรียบเหลือเกินไม่มีทีวี ไม่มีตู้เย็น ไม่มีอะไรเลยยยยย มันน่าเบื่อมากเกินไปแล้ว!
“หวัดดี”มีเสียงคนหนึ่งที่ไม่คุ้นเคยทักมา
“แกเป็นใคร! แล้วที่นี่ที่ไหนกันห๊ะ”อูยองตะโกนด้วยความโมโห
“อ้าวจำฉันไม่ได้หรอเนี่ย!”
“เออ จำไม่ได้วะ”
…โมโหเว้ย น่าเบื่อ ใครก็ไม่รู้ พาลใส่ไปก่อน L
“คนที่มาช่วยพวกนายตอนกลางวันไง”
“นิชคุณอะหรอ”
“อาห๊ะ!”
“คนที่อยู่บริษัท NCS อะหรอ”
“อ่าห๊ะ”
“นี่นาย! แอบลอบฆ่าฉันแล้วฆ่าตัวตายตามใช่ม่ะ!!!”
“อ่าห๊ะ เย้ย! ไม่ใช่ ฉันไม่ได้ฆ่านายสักหน่อยทำไมถึงคิดแบบนั้นละ”
“แล้วฉันมาอยู่บนสวรรค์ได้ไงห๊ะ”
“เวรกรรม……ที่นี่คือบ้านฉันไม่ใช่สวรรค์ที่นายคิดซะหน่อย!”นิชคุณตอบเอาหน้าตายทีเดียว
“อ่อหรอ……….. ห๊ะ!บ้านใครนะ!”
“ฉัน………”นิชคุณชี้ไปที่ตัวเอง
“แล้วฉันมาบ้านนายได้ไง! งีบแปปเดียวก็เห็นบ้านนายแล้ว อย่าบอกนะ….นายแบกฉันมาที่นี่!!!!!!!!”
“อ่าห๊ะ1”
“เฮ้ย ช่างเหอะ แล้วไอ้โฮละ!”อูยองถามด้วยความเป็นห่วง
“มันอยู่กับ………………”
“ใคร!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ไม่บอกหรอก”
“ไม่บอกกกกกกกกกกกกก”
“บอกม๊า”อูยองเข้าไปคว้าคอเสื้อนิชคุณไว้
“บอกว่าไม่ไง”
“บอกมาๆๆ”อูยองเขย่าเสื้อของนิชคุณไปมาจนนิชคุณเริ่มหายใจไม่ออก
“แอ่กๆ ปล่อยเด่ จะตายแล้วยังไงก็ไม่บอก!”
“จะบอกหรือไม่บอกหะ!”นิชคุณส่ายหัว
“ได้”อูยองเงื้อหมัดขึ้นแต่ทว่า…..
โครม!!!!!!!!
“อ่าวเฮ้ย!!!!!!!!!!!!!”
“เจ็บอะ……T0T” อูยองสะดุดขาตัวเองหน้าทิ่มอีกครั้งไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเวลาจะทำเท่ต่อยคนต้องสะดุดขาตัวเองล้มทุกที
ณ จุดนี้ อูยองรู้สึกอับอาย+ขายขี้หน้าเป็นอย่างมากเพราะนิชคุณกำลังมองหน้าเขาอยู่อย่างสมเพชเวทนาซึ่งเขาก็รู้สึกอย่างงั้นเหมือนแหละ
ไม่เห็นต้องตอกย้ำ……..TOT
ทั้งห้องสีขาวเงียบกริบไม่มีเสียงอะไรเล็ดออกมานิชคุณค่อยลงไปนั่งยองๆข้างอูยองแล้วจ้องหน้าขณะที่อูยองจะพยายามจะหลบตาอย่างสุดฤทธิ์เพราะความอับอายแต่อยู่ๆสมการบางอย่างก็ผุดในหัว
…………..อับอาย+ขายขี้หน้า =โวยวายไว้ก่อน
“เฮ้ย มาจ้องหน้าฉันเพื่อ?บอกมานะว่าโฮอยู่ไหน”พูดจบก็แดดิ้นอยู่บนพื้นเหมือนเด็กถูกพ่อแม่ขัดใจ
“J”
“ยิ้มทำไมมีไรคิดหน้าเรอะ’ ‘”พูดจบก็เอามือจับหน้าไปทั่ว
“เปล๊า แคจ้องคนที่น่ารักน่ะ J”
“อะ……อะ………….ไอ้บ้า!!!!!”
“ก็น่ารักจริงๆนิ”นิชคุณหยิกแก้มอูยองไปมา
“เจ็บโว้ยยยยยยย”เกิดมาเพิ่งรู้สึกทั้งอับอายล้าเจ็บไปพร้อมกันเป็นครั้งแรก
.”อากาศร้อนมากหรอ ทำไมหน้าแดงจังละJ”
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก”อยากจะกรี๊ดจริงๆแต่รู้สึกว่าไม่แมน-__________-
(ตอนนี้ก็ไม่มีเหลือแล้วความแมนของแกนะ ด้งเอ๊ย!!)
ปัง! ปัง! ปัง!
.”ปล่อยฉันนะปล่อยช้านนนนนนนนนนน ปล่อย หนอย ถ้าหลุดออกไปนะจะกัดหูให้ขาดเลยยยยยยย!!”เสียงจุนโฮโวยวายแทรกกับเสียงทุบประตูดังสนั่นหวั่นไหวแต่ก็ยังไม่มีใครกล้าเปิดประตูให้สักคน
…………………แต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่โฮเรียก
แกร๊ก!
ไม่นานก็มีเสียงไขกุญแจดังขึ้นจุนโฮหันหน้าไปมองตาเสียงด้วยใบหน้าอาบน้ำตา
…………..ก็แน่สิคนมันกลัวนิน่านอนอยู่ดีๆตื่นมาก็ไม่รู้ว่าอยู่ทีไหนตะโกนเท่าไหร่ก็ไม่มีใครตอบสักคน
“โฮ ร้องไห้ทำไมอะ”ร่างสูงพุ่งเข้ามาหาจุนโฮแต่ความมืดทำไห้เจ้าตัวมองอะไรไม่เห็นว่าเป็นใคร
“อย่ามายุ่งกับฉัน!จับฉันมาทำไมหะ!”
“เอ้อ คือ…นี่ชานเองจำไม่ได้หรอ………”
"ชานไหนไม่รู้จัก!"
"ชานซองที่เอาขนมมาให้โฮอ่า"
"จำไม่ได้โว้ยยยเข้าใจปะคนมันป๊อปวันๆมีแต่เอาของมาให้ฉันไม่สนหรอกว่ามันเป็นใคร"
.............คำพูดของไม่แคร์ใครของจุนโฮอาจจะทำไห้คนอื่นสะอึกแต่ไม่ใช่กับชานซองซะแล้วก็แอบชอบมา4ปีแล้วนิน่า
"อ่า ไม่เป็นไรหรอก เอาเป็นว่าโฮรีบไปอาบน้ำดีกว่าเดียวไปกินข้าวกัน"
"เออ เอางั้นก็ได้ เออแล้วตกลงว่านายจับฉันมาทำไมอะ"
"ก็"
"อึกอักอยู่นั่นแหละ อะไรก็พูดมาสิ น่ารำคาญ!"
"ชะ...ชาน กะ..ก็จะทำให้โฮชอบชานให้ได้ไงละ!"
ห้องกินข้าว
ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาจากห้องนี้สักนิดเดียว คนสี่คนตั้งหน้าตั้งตากินข้าวที่อยู่ในจานของตัวเองราวกับจะหาไปคลาดสายตาไปยังไงยังงั้นแหละ
"เอ่อ.." อูยองพูดออกมา"เออใช่!โฮตกลงนายไปอยู่กับใครมาแล้วไปทำไรมานะ"
"ยุ่งน่า"จุนโฮตอบกลับพร้อมกับนึกไปถึงคำที่ชานซองพูด
.....ถึงก็ไม่รู้สึกอะไรมาก แต่เล่นมาประกาศโต่งๆแบบนี้มันก็รู้สึกแปลกๆชะมัด
....................................
....................................................
..............................................................
.............................................
.....
เงียบอีกแล้ว บรรยากาศอึมครึมชะมัด-*-
"เอาละไหนๆก็อยู่พร้อมกันหน้าแล้ว"นิชคุณเปิดประเด็นพร้อมกับกางกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาแล้วเริ่มอ่าน
""เนื่องด้วยบริษัท WYJ ถึงสภาวะที่ไม่สามารถควบคุมดูแลได้อีกต่อไปผม ประธาน WYJ กรุ๊ป จึงขอมอบให้บริษัท
NCS เป็นผู้ดูแลและบริหารต่อชั่วคราวในระยะเวลา 6 เดือน โดยสัญญานี้มีข้อตกลงสองข้อ คือ....
หนึ่ง ภายในเวลาหกเดือนนี้อูยอง และ จุนโฮลูกชายทั้งสองคนของผมจะเข้าไปอาศัยอยู่ในบ้านของนิชคุณ กับชานซอง และปฎิบัติตนตามที่นิชคุณและชานซองต้องการ
สอง หากภายในระยะเวลาหกเดือนบริษัท NCS ไม่สามารถทำให้บริษัท WYJกลับคืนสู่สภาวะปกติได้ ทางบริษัท NCS ยินดีมอบค่าเสียเวลาให้เป็นจำนวน 10,000,000 บาท
ประธาน WYJ"
"เฮ้ย! นี่หมายความว่าเราต้องมาเป็นคนรับใช้พวกนายเรอะ!" จุนโฮโวยทันทีเมื่อนิชคุณพูดจบ
"ไม่ใช่ซะหน่อย แค่ทำตามที่พวกเราบอกต่างหาก" ชานซอง
"อ้อ ถ้างั้นก็แล้วไป!"
"แล้วทำไมพวกนายถึงยอมง่ายๆละ ข้อตกลงเนี่ยดูยังไงพวกนายก็เสียเปรียบ" อูยอง
"เอ่อ...คือ เรื่องนั้นน่ะช่างมันเหอะ อย่าไปสนเลยเอาเป็นว่าหกเดือนต่อไปนี้พวกนายต้องอยู่ที่นี่ กับพวกเรา ... " นิชคุณ
"อื้ม จบแล้วใช่ม่ะ หนังท้องตึงหนังตาก็หย่อนเป็นเรื่องธรรมดา งั้น..ราตรีสวัสดิ์เจอกันพรุ่งนี้สายๆ บาย!" จุนโฮ
"เดี๋ยวดิ! ใครบอกว่านายไปนอนได้แล้ว!"
"แล้วนายมีสิทธิ์...เอ่อ...ไม่ไปก็ได้" จุนโฮรีบเปลี่ยนทันทีเพราะนิชคุณชี้ไปที่สัญญา
"แล้วนายจะให้พวกเราทำอะไรละ" อูยอง
"เดี๋ยวก็รู้ ;)"
BONUs
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แก้ไข้แล้วนะคะ เม้นด้วยนะคะ
ใครไม่เม้น อังอังงอนนนนนนนนนน
ความคิดเห็น