คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : HitsuKarin || พ่อสื่อดีเด่น 2 (End)
พ่อสื่อดีเด่น 2
"หวานจังเลยนะครับแหม~"
PG-15 | SF (2 ตอน)
Hitsigaya Toshiro x Kurosaki Karin
**warning ตัวเอกคือคุณอุราฮาร่านั่นแหละ
_____________________________________
ฮิตสึกายะ โทชิโร่ พบ คุโรซากิ คารินแล้ว หลังจากเสียเวลาไปถึงสองวัน ทว่ากลับไม่สามารถออกไปพบหน้าได้จริงๆ
“คนนั้นนี่เองที่นายตามหา”
“โหย เด็กเรียนขนานแท้เลยนี่นา ย้อมผมโคตรเท่แบบโทชิโร่ก็ชอบรุ่นพี่แนวนี้ได้สินะ”
“พวกนายเลิกตามฉันสักที”
พอไม่มีอุราฮาร่าคอยกวนใจ เวลาอยู่โรงเรียนก็ดันมีเพื่อนใหม่คอยตามมากวนใจ
“ไม่ได้หรอก เพื่อนกันก็ต้องช่วยกันจริงไหม”
“ใช่ๆ เอาเข้าจริงรุ่นพี่เรียนเก่งน่าจะยังไม่มีแฟนนะ นายจะกังวลไปทำไม”
“แต่ผู้ชายคนนั้นเป็นใครน่ะ เดินออกไปด้วยกันสองคน บางทีฉันก็เริ่มเข้าใจแล้วแหละว่าโทชิโร่กังวลอะไร”
โทชิโร่ปวดหัวตุบกับเพื่อนร่วมชั้นที่กุเรื่องคิดเองเออเองไปไกล
เออ…ว่าแต่ผู้ชายคนนั้นเป็นใครนะ
ด้วยความใจร้อนประกอบกับเพื่อนเด็กร่วมชั้นที่คอยตามไม่หยุด โทชิโร่จึงตัดสินใจใช้ความเร็วระดับยมทูตติดตามคารินที่เดินออกไปจากห้องเรียนกับเด็กหนุ่มด้วยกันสองคน
คารินและเด็กหนุ่มคนนั้นพูดคุยกันในหลืบข้างๆ ตู้ล็อกเกอร์ มุมไม่ชัดแต่ก็สังเกตได้ว่าที่มันเล็กนิดเดียว โทชิโร่ที่แอบตามมาจะแสดงตัวก็ไม่ได้จึงได้แต่พยายามเงี่ยหูฟังจากมุมที่พอจะหลบพ้นสายตา
“---อย่าให้คืนอื่นรู้ล่ะ"
“เข้าใจแล้วน่า”
น่าเสียดายที่ไม่ทันฟังบทสนทนาก็จบลงเสียแล้ว เห็นแต่คารินที่เดินออกมาพร้อมกับของในมือเป็นสร้อยข้อมือน่ารักคล้ายคลึงกับคำบอกเล่าของอุราฮาร่า คิสึเกะ พอสมควรเลยทีเดียว
'เด็กสาวสมัยนี้ชอบแต่งตัวสวยกับของน่ารักๆ ถ้ากล้าพอไปซื้อดอกไม้ให้คารินจังสักช่อนึงเธอก็อาจจะกรี้ดดีใจกระโดดกอดฮิตสึกายะคุงเลยน้าา'
พอเห็นแล้วก็อดนึกถึงประโยคนั้นไม่ได้เลย…เขาจะแพ้ไม่ได้! พรุ่งนี้ต้องทำตามคำแนะนำบ้างแล้วล่ะ
.
“คารินนั่นมันของเธอรึเปล่า"
บนโต๊ะขอคารินในเช้าวันรุ่งขึ้นมีสร้อยดอกไม้ชิ้นเล็กใสสะท้อนแดดราวกับเป็นคริสตัล แวบแรกที่เห็นเธอก็นึกว่าใครเอามาวางผิดโต๊ะ แต่ทันทีที่หยิบมันขึ้นมา..
“อืม ของฉันเอง”
ความเย็นบนมือของเธอบ่งบอกให้รู้ทันใดว่านั่นไม่ใช่คริสตัลอะไร แต่เป็นน้ำแข็งต่างหาก! แกะแแกมาได้เป็นรูปเป็นร่างขนาดนี้แถมไม่ยอมละลายง่ายๆ ไม่มีทางเป็นของคนอื่นใดไปได้แน่นอกจากคนคนนั้น
‘โทชิโร่มาแล้วเหรอ ทำไมเธอไม่เห็นรู้เลย’
นึกทบทวนอีกทีก็เหมือนว่าจะเป็นตัวเธอเองที่เอาแต่ตั้งใจเรียนไม่สนอะไรเลยตั้งแต่ขึ้นม.ปลาย ในเมื่อตั้งใจแล้วว่าจะเข้าคณะแพทย์ทำคลีนิกต่อจากพ่อเพื่อพี่อิจิจะได้เป็นยมทูตไปมาได้อย่างสบายใจไม่ต้องพะวงเรื่องทางนี้มาก ทุกอย่างที่นอกจากเรื่องเรียนเธอก็ลืมไปเสียหมด
..ว่าแต่ทำไมถึงเป็นสร้อยดอกไม้อะไรแบบนี้ล่ะ คารินค่อนข้างมั่นใจว่าเธอไม่เคยชอบอะไรแบบนั้นเลยนะ
“ว้าว ฉันขอดูหน่อยได้ไหม”
“ไม่ได้หรอก”
ความจริงก็อยากจะให้เพื่อนร่วมห้องได้ดูหรอก แต่ถ้าความแตกว่าเป็นน้ำแข็งที่ไม่ละลายก็แย่กันพอดีน่ะสิ
“แหมมมม ฉันว่าอย่าไปยุ่งดีกว่านานะจัง นานๆทีจะมีผู้ชายมาจีบคารินที โชคดีนะที่มาเช้าเลยแอบทัน เห็นเป็นรุ่นน้องม.1 ย้อมผมซะขาวเชียวมองหน้าไม่ชัดเท่าไหร่แต่น่าจะหล่ออยู่น้า”
เพื่อนสาวอีกคนพูดพลางหัวเราะคิกคักพร้อมกับเพื่อนของคารินที่ตาโตมองเธออย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ม.1เหรอ? เธอแน่ใจนะ?”
“อื้ม ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีรุ่นน้องมาชอบเธ-- อ๊ะ เธอจะไปไหนน่ะ”
“แป๊บนะ เดี๋ยวกลับมา”
โทชิโร่เนี่ยนะอยู่ม.1ที่นี่ เขาจะมาทำไมกันล่ะ!?
คารินสับสนเป็นอย่างมากว่าทำไมคนที่ปกติยุ่งจะแย่กลับมาอยู่ที่โรงเรียนนี้ได้ คราวที่แล้วมีเรื่องใหญ่ซึ่งพี่อิจิก็เกี่ยวข้องด้วยยมทูตตั้งหลายคนเลยปลอมตัวย้ายเข้ามาอยู่โรงเรียนทว่ารอบนี้ไม่เห็นจะมีสัญญาณว่าจะมีเรื่องใหญ่อะไรเลย
เริ่มเป็นห่วงซะแล้วซิ ไปเดินดูแถวชั้นเรียนเด็กม.1หน่อยดีกว่า
คารินทำท่าเหมือนเดินไปซื้อน้ำที่ชั้นล่างแต่ก็อ้อมบันไดอีกฝั่งไปเพื่อที่จะได้เห็นเด็กในห้องได้ทั่วถึง โชคดีที่กลุ่มเด็กที่รุมล้อมกันอยู่หน้าห้องนั้นกำลังคุยเรื่องของคนที่เธอตามหาพอดี
“ตกลงกับรุ่นพี่คนนั้นเป็นยังไงบ้างโทชิโร่”
“เรื่องของข้า-”
“ท่าทางดูไม่น่าจะมีคนชอบเยอะนะ ทำไมนายไม่ลองสารภาพรักกับเธอดูล่ะ”
“ฉันพนันเลยว่ารุ่นพี่คนนั้นต้องตอบตกลง”
“ไม่ใช่เรื่องแบบนั้นน่า เลิกยุ่งซักที”
“อะ อ้าว นี่พวกเราเข้าใจผิดว่านายชอบรุ่นพี่คนนั้นไปเองเหรอเนี่ย..”
โทชิโร่ไม่ได้ตอบกลับอะไรและไม่เห็นคารินที่เดินลงมาตามหาตนเอง เช่นเดียวกันกับคารินที่ไม่ทันได้เห็นสีหน้าของโทชิโร่แต่เดินกลับขึ้นไปที่ห้องของตนเองทันทีหลังจากนั้น
ไม่ค่อยเข้าใจเลยว่าทำไมตอนนี้เธอรู้สึกว่าไม่จำเป็นที่จะต้องเห็นหน้าโทชิโร่แล้ว
.
“ให้ของขวัญไปแล้วแต่คารินจังก็ยังไม่สนใจเหรอครับ”
“ใช่”
อุราฮาร่า คิสึเกะได้รับรายงานจาก ฮิตสึกายะ โทชิโร่ ที่โดดเรียนกลับมาในช่วงพักกลางวันด้วยสีหน้ากังวลใจ
“เจ้าแกล้งข้าอีกแล้วแน่เลยใช่ไหม”
“เป็นไปไม่ได้น่า..”
เรื่องที่อุราฮาร่าบอกไปก่อนหน้า แน่นนอนว่าพูดเล่นแกล้งไปเรื่อย แต่คำว่าเป็นไปไม่ได้ไม่ใช่คำโกหก เขาแค่อุทานออกไปเนื่องจากเหนือความคาดหมายไปมาก
นึกว่าคารินจะรีบตามหาหัวหน้าหน่วยคนนี้ทันทีที่เห็นของขวัญด้วยความประหลาดใจซะมากกว่า
“เป็นเพราะของขวัญหรือว่าเพราะผู้ชายคนอื่น?”
“กลัวคารินมีแฟนสินะครับ”
“ม ไม่ใช่เว้ย” โทชิโร่ร้อนตัว แต่พอเห็นสีหน้าเหมือนรู้ทันก็ได้แต่บ่นอุบอิบด้วยสีหน้ากระดากอาย “กะ ก็ถ้าไม่มีก็ดีกว่า”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นเราลองไปตามคารินหลังเลิกเรียนกันดีไหมครับว่าเธอทำอะไรบ้าง”
“ข้าว่านั่นมันออกจะเกินไปหน่อย”
“ไม่ต้องเขินหรอกครับฮิตสึกายะคุง ผมจะไปเป็นเพื่อนด้วยคราวนี้”
ช่วยยุยงมาหลายวัน อุราฮาร่าเริ่มรู้สึกมุ่งมั่นอยากรู้ขึ้นมาบ้างแล้วจึงคิดจะตามไป บวกกับกลัวว่าหัวหน้าฮิตสึกายะจะหน้าบางเกินกว่าจะตัดสินใจทำอะไรให้มันคืบหน้า
“เจ้าไม่ได้คิดจะออกไปทำอะไรไม่เข้าเรื่องใช่ไหม” โทชิโร่หรี่ตาลงไม่อยากเชื่อ
“วางใจได้เลย แค่อยากไปช่วยเหลือฮิตสึกายะอย่างเต็มที่ ไม่เข้าไปวุ่นวายหรอกครับ”
เมื่อทั้งสองนัดแนะเรียบร้อย พวกเขาก็ดำเนินการสะกดรอยคารินหลังเลิกเรียนกันไปอย่างแนบเนียน อุราฮาร่า คิสึเกะ หัวเราะแห้งเล็กน้อยเมื่อเห็นคารินจังใส่แว่นเป็นเด็กเนิร์ดขยันเรียนเดินเข้าโรงเรียนกวดวิชาย่านในเมือง นึกย้อนไปถึงปิดเทอมล่าสุดที่คารินยังเอาของมาฝากวันคริสต์มาสด้วยชุดกระโปรงแซนต้าปล่อยผมยาว
เขาควรจะบอกฮิตสึกายะยังไงดีว่าเขาไม่ได้โกหก..
“นั่นมันร้านอะไรน่ะ”
ไม่ทันที่จะได้คิดคำแก้ตัว โทชิโร่ก็ถามคำถามใหม่พอดิบพอดี ท่าทางจะลืมไปหมดแล้วถึงเรื่องที่อุราฮาร่าพูดสนใจแต่เรื่องตรงหน้า
“ร้านดอกไม้ครับ ฮิตสึกายะคุงอยากซื้อให้คารินจังเหรอ”
“เปล่า เมื่อกี้เห็นคารินออกมาจากโรงเรียนกวดวิชาแล้วเดินเข้าไปในร้านพร้อมกับมนุษย์ชายอีกคน”
“ห๊ะ ไม่ได้การแล้ว ฮิตสึกายะคุงต้องรีบไปแสดงตัว ไปเลยเร็วๆ”
อุราฮาร่ามีสีหน้าตกใจถึงขีดสุด รีบเดินกึ่งวิ่งดันโทชิโร่เข้าไปในร้านดอกไม้นั่นในทันทีโดยไม่สนคำคัดค้านของอีกฝ่าย
“เฮ้ย เดี๋ยวข้า ด เดี๋ย-“
ไม่ทันขาดคำก็เข้ามายืนอึ้งอยู่ในร้านดอกไม้คนเดียว เผชิญหน้ากับคารินและผู้ชายคนเดิมที่เห็นเมื่อวันก่อนกำลังประคองดอกไม้ช่อใหญ่ไว้ในมือด้วยกันทั้งคู่
“อ เอ่อ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะโทชิโร่”
“รู้จักกันกับเด็กคนนี้เหรอคาริน”
“อะไรประมาณนั้นแหละ”
ฮิตสึกายะ โทชิโร่ ยังคงอยู่ในชุดนักเรียนที่มีตราระดับชั้นอยู่แต่สีหน้าทะมึนตึงไม่เกรงใจใคร ส่วนคารินที่ไม่คิดว่าจะไปเจอโทชิโร่อีกแล้วดันเจอกันซึ่งๆหน้า บวกกับที่รู้ถึงอายุจริงของยมทูตเมื่อถูกยิงคำถามจากคนนอกแบบนี้จึงกลายเป็นสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเข้าไปใหญ่
โทชิโร่อึ้ง คารินก็อึ้งแต่มีคนอยู่ข้างๆจึงหันไปมองคล้ายขอความช่วยเหลือ
“นั่นใครน่ะ”
น่าเสียดายที่ดูเหมือนโทชิโร่จะอ่านสายตาของคนอื่นได้ไม่เก่งนัก..
“อ อ้อ พี่ชื่อทาโตะ เป็นเพื่อนของ-“
“ของที่ข้าให้เมื่อเช้าไม่ได้รับเหรอคาริน”
บรรยากาศเย็นเยียบลงอีกครั้ง ท่าทางของโทชิโร่ไม่มีอะไรที่บ่งบอกเลยว่าเป็นเด็กนักเรียนมัธยมนอกจากเครื่องแบบ ผู้คนในร้านที่เห็นเหตุการณ์จึงรู้สึกเสียงสันหลังขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“อธิบายรวบเลยคือผมไม่ได้เป็นแฟนคารินนะครับ พอดีเธอรู้จักแฟนผม ผมก็เลยขอให้เธอมาช่วยเลือกดอกไม้ให้แฟนผมน่ะ เอ้อ ขอบใจมากนะคารินผมไปละ”
ไม่ทันที่คนอื่นจะได้ทักท้วงอะไร ทาโตะก็วิ่งจู๊ดออกนอกร้านไปพร้อมกับดอกไม้ช่อใหญ่เสียแล้ว เหลือเพียงคารินกับโทชิโร่ที่ถูกเข้าใจผิดไปหลายเรื่องไว้
“ไม่ได้เจอกันนะเลยนะโทชิโร่”
“อืม เหมือนกัน”
ระหว่างทั้งสองเกิดบรรยากาศกระอักกระอ่วน แต่ถ้าไม่พูดอะไรเลยก็จะต้องจากกันไปทั้งอย่างนี้ เมื่อคิดแบบนั้นโทชิโร่จึงเริ่มต้นพูด
“ของที่ให้ไปเมื่อเช้า...เจ้าชอบไหม”
“หืม สร้อยดอกไม้นั่นน่ะนะ ฉันไม่ได้มีรสนิยมชอบใส่เครื่องประดับแบบพวกผู้หญิงซะหน่อย นายรู้เรื่องแบบนั้นมาจากไหนน่ะ”
“ห๊า เจ้าคิสึเกะนั่นมันหลอกข้าอีกแล้ว”
“ฮ่าๆ ยมทูตก็โดนคุณอุราฮาร่าหลอกเหมือนกัน”
พอคารินหัวเราะ บรรยากาศระหว่างทั้งสองก็เบาลงและเป็นกันเองมากขึ้น ทว่าก็เกิดความงุนงงขึ้นอีกครั้งเมื่อมีพนักงานร้านดอกไม้เดินเข้ามาพร้อมดอกไม้ช่อใหญ่ที่เต็มไปด้วยดอกไม้ฤดูหนาวหายาก
“คุณผู้หญิงคะ มีดอกไม้ให้คุณค่ะ”
“เอ๊ะ ฉันไม่ได้สั่งไว้นะคะ ผิดคนหรือเปล่า”
“มีคุณผู้ชายใส่หมวกคนหนึ่งมาสั่งไว้ค่ะ เขาบอกว่าเป็นของน้องผู้ชายคนนี้จ่ายซื้อให้คุณ”
ทันทีที่ได้รับคำตอบทั้งสองก็ต่างนิ่งงันไปอีกครั้ง ดอกไม้ในมือดูเหมาะกับสไตล์ของโทชิโร่มากราวกับเป็นตัวแทนของเขาถ้าพูดถึงราคาดูแล้วก็รู้ว่าแพงหูฉี่แน่นอน แต่คำที่ทั้งสองสนใจมากกว่าในตอนนี้กลับไม่ใช่เรื่องเหล่านั้น
“เมื่อกี้คุณพูดว่าใครมาสั่งไว้นะคะ”
“คุณผู้ชายใส่หมวกคนนั้นค่ะ”
พนักงานหญิงชี้ออกไปให้เห็นอุราฮาร่า คิสึเกะที่กำลังยืนจ้องพวกเขาอยู่นอกร้านพลางถือลูกกวาดกินกับป๊อบคอร์นในมือราวกับดูหนังเรื่องโปรดอยู่ พอเห็นดังนั้นโทชิโร่ก็รู้สึกเหมือนเส้นเลือดในสมองจะแตกขึ้นมาอีกครั้ง
“อุราฮาร่า คิสึเกะ!”
“แหม รักกันดีได้รึยังเอ่ย พ่อสื่อลงทุนขนาดนี้”
อุราฮาร่ายักคิ้วให้คารินด้วยสีหน้าที่ทำให้คารินเริ่มรู้สึกอยากจะใช้ฝีเท้านักฟุตบอลเก่าเตะขึ้นมาอีกครั้งซะอย่างนั้น พอหันไปมองโทชิโร่เธอก็เริ่มจะคิดไอเดียดีๆขึ้นมาได้
“เช่นนั้นพวกเราต้องตอบแทนซะแล้วสิ”
คารินจับมือโทชิโร่ไว้ พากันวิ่งไล่อุราฮาร่าไปตลอดทางกลับไปยังร้านโชห่วยของเขา ดอกไม้ช่อใหญ่ไม่ได้สำคัญอีกต่อไปสำหรับพวกเขาในเมื่อตอนนี้ยังมีเรื่องที่น่าสนใจกว่าตรงหน้า
ปึก!
“โอ๊ย โอ๊ยยย ตอบแทนอะไรกันอย่างนี้ ให้ผมวิ่งหนีเพราะจะโดนเด็กสองคนทำร้ายร่างกายมันน่าอายนะคร้าบบบ”
“ความจริงเจ้าไม่เปลี่ยนไปเลยสินะ”
“ฉันไม่เปลี่ยนหรอกโทชิโร่ อย่างน้อยก็ช่วยนายไล่เตะลุงอุราฮาร่าได้เสมอ”
คารินหัวเราะอย่างแจ่มใสตั้งหน้าตั้งตาวิ่ง ส่วนโทชิโร่ที่ไม่จำเป็นต้องใช้แรงอะไรมากจากการวิ่งเร็วก็ยิ้มตามเมื่อมองเห็นรอยยิ้มสดใสเหมือนเมื่อก่อน
“แสดงว่าก็ยังชอบข้าไม่เปลี่ยนอยู่รึเปล่า”
“ก็ชอบสิ--เอ๊ะ”
คารินที่ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งไม่ทันตั้งตัวกับคำถาม รู้สึกตัวอีกทีก็เพิ่งรู้ว่าเผลอพูดออกไปแล้วด้วยความตกอกตกใจ
หากจะมีสิ่งหนึ่งที่ฮิตสึกายะ โทชิโร่ ได้เรียนรู้จาก อุราฮาร่า คิสึเกะ ก็คงไม่พ้นการฝึกให้หน้าบางน้อยลงและกล้าพูดถึงความรู้สึกของตนเองอย่างตรงไปตรงมาได้มากขึ้น
ยกตัวอย่างเช่นเวลา ณ ตอนนี้..
“ข้าก็ชอบเจ้าเช่นกัน”
15.04.2021
จบแล้วค่ะทุกคน ความป่วนของคุณลุงคิสึเกะนี่ไม่เบาเลยทีเดียว
ยืดมาจนตอนนี้ค่อนข้างยาว แต่พอตัดเป็นสามตอนก็จะสั้นเกินไปเลยรวบจบตอนนี้
สงกรานต์นี้มีแต่ข่าวไม่ดีต่อใจเท่าไหร่ โควิดเยอะมากขอให้ทุกคนรักษาตัวนะคะ
ใครรู้สึกไม่ค่อยไหวก็ขอให้หาอะไรสนุกอ่าน(อย่างเช่นฟิคเรา?)ก็ได้ค่ะ55555
ระหว่างนี้ก็ให้กำลังใจกันและกันไปก่อน ขอให้สนุกสนานและแฮปปี้ในทุกๆวันค่า
ปล.เราว่าจะลองเขียนคู่ที่ไม่ค่อยมีบ้างอาจจะ โทชิโร่ลูเคีย...คิดว่าสนใจอ่านกันไหมคะ ถ้ามีหลายคนเม้นว่าสนใจเราจะพยายามเข็นมานะ:)
ความคิดเห็น