คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : IchiHitsu || Strawberry Chocolate (ft.ผองเพื่อน)
Strawberry Chocolate
イチゴ チョコレート
คำอ่านภาษาญี่ปุ่น: อิ - จิ -โกะ - โช - โก - แลต - โตะ
OS || PG
AU โรงเรียนคาราคุระ (ทุกคนเป็นนักเรียนในรร.ไม่ใช่ยมทูต)
*ตัวละครที่มีบทบาทในเรื่องนี้*
ห้องคิง - อิชิดะ อุริว, ฮิตสึกายะ โทชิโร่, อิจิมารุ งิน
ห้องโหล่ - คุโรซากิ อิจิโกะ, อิโนะอุเอะ โอริฮิเมะ, อาซาโนะ เคโงะ, แช้ด
_____________________________
โรงเรียนคาราคุระ โรงเรียนใหญ่ของเมืองมักจะเต็มไปด้วยคนเสมอเมื่อถึงวันพิเศษของปีที่วันรุ่นทั้งหลายต่างรอคอย ทั้งดอกไม้จดหมายและที่ขาดไม่ได้คือกล่องช็อกโกแลตผูกโบว์อย่างปราณีต
ทั้งเด็กนักเรียนในโรงเรียนคาราคุระและต่างโรงเรียนก็รอคอยที่จะได้โอกาสในการสารภาพความในใจอย่างน้อยก็เพียงสักครั้ง
"กรุณารับจดหมายจากผมด้วยครับโอริฮิเมะซัง!"
"ช่วยรับสิ่งนี้จากฉันด้วยเถอะค่ะคุโรซากิคุง"
แน่นอนว่าไม่พ้นกลุ่มหนุ่มสาวหน้าตาดีประจำคาราคุระที่โดดเด่นยิ่งกว่าใครในเมือง ผมสีโดดเด่นทั้งท่าทางที่น่าดึงดูดทำให้ของบนโต๊ะของพวกเขากองพะเนินขึ้นจนแทบจะพ้นหัวของเจ้าของโต๊ะ
"ห้องโหล่แปลว่าห้องของคนดังนี่เอง" อาซาโนะ เคโงะ วิ่งปรี่เข้ามากอดเอวคุโรซากิ อิจิโกะ เพื่อนซี้ตนประจบประแจงทันทีที่มีโอกาส "มีตั้งเยอะขอผมสักกล่องสิอิจิคุง ช็อกโกแลตนั่นน่ะ"
"ไม่ให้"
"งั้นขอโอริฮิเมะก็ได้ โอริฮิเมะซังงงงง"
ป้าบบ
"ฮืออ อิจิคุงถีบเค้าทำไมง่าา"
"ทำแบบนั้นกับผู้หญิงมันน่าเกลียด นายไม่รู้อะไรเลยรึไง" อิชิดะที่เดินแวะเข้ามาในห้องพูดพลางเหล่มองเคโงะที่ไหลกอดเอวอิจิโกะอยู่บนพื้นอยู่อย่างน่าสมเพช
"โอ๊ส! อิชิดะห้องคิงเป็นยังไงบ้าง มีสาวๆมาให้ช็อกโกแลตเยอะไหม"
อิชิดะถอนหายใจเฮือก รู้ทันเพื่อนคนนี้ทันทีที่เปิดปากพูดจึงไม่ได้ตอบอะไรมากไปกว่านั้นแต่ทิ้งท้ายว่า
"อยากรู้ก็ไปดูเองสิ"
.
"ฉันปลื้มรุ่นพี่มานานแล้วค่ะ ช่วยรับจดหมายฉันไปด้วยนะคะฮิตสึกายะเซ็มไป!"
อิตสึกายะโทชิโร่ ชายหนุ่มผู้เป็นที่นิยามที่สุดในห้องคิงบัดนี้มีแต่กล่องของขวัญและจดหมายพะเนินเต็มโต๊ะไม่แพ้กันจนมิดหัว
ของทั้งหมดนั่นมาจากผู้หญิงที่ปลาบปลื้มเขา แต่เท่าที่ดูต่างก็ไม่ได้หวังคำตอบอะไรจากเขานอกจากตะโกนสารภาพรักหรือขอให้อ่านจดหมายเสร็จแล้วก็หน้าแดงวิ่งออกไปปล่อยให้เขานั่งมองขานตอบอย่างงุนงง
"อืม ขอบคุณ"
"เด็กมาจากฝั่งประถมคนที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย ดูท่าทางเธอจะชอบนายไม่เบาเลยน้า"
"ไม่รู้สิ"
"คงจะเยอะเกินกว่าที่นายจะนับสิน้า" งินที่ย้ายไปนั่งด้านหลังห้องก่อนหน้าเพราะตนเองมักจะทำให้เด็กสาวทั้งหลายหวาดกลัวจากรอยยิ้มที่เขาไม่เห็นว่าจะผิดปกติตรงไหน เดินหันกลับมานั่งโต๊ะข้างโทชิโร่ที่เดิมก่อนจะติ๊กในกระดาษนับจำนวนกล่องขนมที่ได้มาล่าสุดให้โทชิโร่
"ก็ให้นายช่วยนับอยู่นี่ไง" โทชิโร่พูดพลางจดเลคเชอร์เรียนราวกับเป็นวันปกติธรรมดาอีกหนึ่งวัน “ถ้านายอยากกินก็เปิดสักกล่องได้เลย ฉันให้เป็นค่าตอบแทน อย่าให้พวกเด็กผู้หญิงมาเห็นก็แล้วกัน”
“ไม่เอาหรอก ปีที่แล้วเด็กคนนึงเห็นฉันกำลังจะหยิบช๊อกโกแลตที่ให้นายมาเข้าปาก เธอร้องห่มร้องไห้จ้าเลยนะรู้ไหม รู้สึกจะประถมห้าแล้วมั้งนั่นน่ะ”
“ผู้หญิงเดาใจยากแบบนี้แหละ ยิ่งเด็กประถมล่ะก็--”
ครืดดดด
“โหหหหห กองพะเนินเขาช็อกโกแลตของใครเนี่ยย" ไม่ทันจะพูดจบประโยค ความสงบสุขของห้องคิงก็ถูกทำลายด้วยอิจิโกะ ขาประจำห้องโหล่โรงเรียนคาราคุระ
“แหม มากวนใจได้ทุกวันเลยน้า เด็กห้องโหล่เนี่ย” งินออกปากแซะก่อนใครเมื่อเห็นห้องโหล่ที่ชอบมาแวะห้องคิงโดยมีจุดประสงค์แอบแฝง
“เพราะนายเป็นแบบนี้นี่เองถึงมีแต่คนให้ของโทชิโร่ ไม่เหลือให้นายซักกะชิ้น”
“แต่ก็ไม่ได้ร้อนอกร้อนใจอิจฉาเหมือนใครบางคน” คำแฝงความหมายของงินนั้นตรงเป้าจนอิจิโกะรีบพูดจนสำลักน้ำลาย
“ใครอิจฉากันแน่หา!? แค่ก ๆ ก็มีแค่ คะ แค่กก ของเด็กประถมให้แค่นี้”
งินยักไหล่ ส่วนโทชิโร่ก็ลุกขึ้นยืนพรวดจนเก้าอี้หงายล้มเสียงดัง ท่าทางเส้นความอดทนจะขาดผึงเอาเสียแล้ว
“อย่างน้อยฉันก็ให้ความสำคัญของที่พวกเธอทุกคนให้ ทั้งหมดที่ได้มามี 49 คนที่ฉันขอบคุณกลับ ส่วนที่นายได้ไปเยอะ ๆ นั่นน่ะ มีเท่าไหร่ยังไม่รู้หรือแม้แต่จำหน้าใครได้เลยใช่ไหมล่ะ”
“เอ้าก็-"
“ทำอย่างกับสิ่งที่พวกเธอให้เป็นเศษของเหลือไปได้ แล้วถ้าไม่มีเรื่องอะไรนอกจากมาก่อกวนก็กลับห้องตัวเองไปซะ” แม้จะตัวเล็ก แต่เสียงต่ำ ๆ ของเขาก็ทำให้บรรยากาศหนาวเหน็บแผ่กระจายไปทั่วทั้งห้อง
ทันทีหลังจากพูดจบโทชิโร่ก็เดินออกจากห้องไป ทว่าบรรยากาศหนาวเย็นที่ยังไม่จางหาย พร้อมทั้งสายตาอาฆาตตำหนิของเด็กห้องคิงเกือบทั้งหมดที่พุ่งตรงมาที่อิจิโกะก็ทำให้ความหนักหน่วงที่เกิดจากความปากกล้าของเขาไม่ได้หายไปเลยสักนิด
“เอ่อ.. ตะกี้แค่ล้อเล่นเองน่า” อิจิโกะยิ้มแห้ง ทำมือปางห้ามญาติป้องกันตัวจากนักเรียนห้องคิงที่จับจ้องอยู่ไม่เลิก
“แต่ว่าโทชิโร่ก็โกรธขึ้นมาแล้วล่ะน้า กลับห้องไปเริ่มนับของที่พวกสาว ๆ ให้นายมาตอนนี้ก็ยังไม่สายนะคุโรซากิ อิจิโกะผู้น่าสงสาร”
งินพูดโต้ตอบอย่างเจ็บแสบเช่นเคย แต่ตอนนี้เขาเริ่มจะไม่มีอารมณ์เถียงแล้วจึงได้แต่ชักสีหน้าใส่ก่อนเดินกลับห้องตนเองไปอย่างไร้เรี่ยวแรง
“พลาดอีกแล้วสินะ” อิชิดะแตะแว่นตนเองคาดเดาอย่างไม่ลังเลเมื่อเห็นอิจิโกะเดินกลับมาที่ห้องด้วยสีหน้าไม่ดีเท่าไรนัก
“ทำไมนายชอบไปหาเรื่องห้องคิงกันนักนะ พวกห้องคิงน่ากลัวจะตาย” เคโงะโอดครวญเสียงดังและหุบปากฉับทันทีที่ได้รับสายตาอาฆาตจากอิชิดะ
“นั่นสิจ๊ะ เอาเข้าจริงปกติแล้วคุโรซากิคุงก็ไม่ได้เป็นคนกระโดกกระเดกเสียงดังอะไรขนาดนั้นนี่นา..” โอริฮิเมะตั้งข้อสังเกต ทุกคนต่างพยักหน้าเห็นด้วย ยกเว้นเพียงอิจิโกะคนเดียวที่ทำท่าเหมือนจะกระอักเลือด
“นายต้องฝึกยอมรับความจริงบ้าง” อิชิดะพูดพลางตบหลังปลอบใจแต่ก็โดนปัดออกในเวลาต่อมา
“โว้ย ฉันรู้อยู่แล้วน่า” ปากพูดอย่างนั้นแต่ในหัวกลับคิดไม่ตก ไม่รู้เลยว่าจะขอโทษโทชิโร่ยังไงให้ราบรื่น “แค่ขอโทษเขาจะรับเหรอ"
“รับสิ ถ้านายทำด้วยความจริงใจน่ะนะ” อิชิดะพูดตามตรง
“แต่ฉันก็ยังไม่สบายใจ" เอาเข้าจริงพอได้คิดถึงเรื่องที่โทชิโร่พูด เขาก็เริ่มรู้สึกผิดขึ้นมาไม่น้อยเพราะโทชิโร่พูดไม่ผิดเลยที่เขาไม่ได้ใส่ใจใครที่ให้ของเขามาแม้แต่นิด
อีกอย่าง จะพูดได้ยังไงว่าก็ผู้หญิงพวกนั้นไม่ใช่คนที่เขาอยากจะใส่ใจนี่นา..
“เอาอย่างนี้มั้ย ตอนบ่ายชั่วโมงชมรมฉันเข้าชมรมคหกรรมเป็นกิจกรรมทำช็อกโกแลตล่ะ ทำแล้วเอาไปฝากฮิตสึกายะคุงสักกล่องแทนคำขอโทษดีไหมล่ะจ๊ะ" อิโนะอุเอะ โอริฮิเมะนำเสนออย่างใจกว้าง
“จะดีเหรอ.." กลับกันกับอิจิโกะที่ทั่วไปแล้วไม่ไม่คิดเล็กคิดน้อย คราวนี้ดันคิดหนักหน้าแดงขึ้นอย่างไร้สาเหตุ
“เพื่อนกันเขาไม่คิดมากหรอกนะคุโรซากิ”
“เอ้อ งั้นเอาตามนั้นแหละ ฝากด้วยนะโอริฮิเมะ” คุโรซากิ อิจิโกะเป็นคนบิ้วขึ้นที่ง่ายกว่าที่คิด มีคนที่รู้ทันอย่างอิชิดะพูดเพียงประโยคเดียวก็ตอบตกลงทันที
.
ตกเย็นหลังเลิกเรียน คุโรซากิ อิจิโกะก็ยืนหน้าประตูโรงเรียนรับของขวัญจากสาว ๆ แทนที่จะเดินหนีรีบกลับบ้านไปเหมือนทุกปีที่ผ่านมา แม้จะเอ่ยขอบคุณผู้หญิงเหล่านั้นทุกครั้งที่รับมาแต่สายตาก็ดันหลุกหลิกไปมาไม่อยู่กับที่
‘ขอโทษด้วยนะคุโรซากิคุง ฉันต้องอยู่ช่วยลูเคียทำช็อกโกแลตกระต่ายแชปปี้ไปให้พี่ชายของเธอน่ะ'
ตอนนี้เขาก็ได้แต่ตบหน้าผากถอนหายใจ ตั้งแต่เดินมาจากห้องคหกรรมก็มีเสียงซุบซิบตลอดทางว่าเขาเข้าไปทำอะไรกันนะ บ้างโอดครวญว่าอกหักแน่เลยเพราะเขาน่าจะชอบผู้หญิงชมรมคหกรรม อีกฝั่งที่เดาถูกหน่อยก็คิดว่าเขาเข้าไปทำขนมให้คนพิเศษแน่เลยเดากันไปเรื่อยว่าเขาจะให้ใครบ้าง จนตอนนี้อิจิโกะก็เริ่มจะประหม่าแล้ว…มีคนสนใจขนาดนี้จะให้ช็อกโกแลตกล่องนี้กับโทชิโร่ยังไงดีล่ะเนี่ย
“ฮิตสึกายเซ็มไป หนูเป็นตัวแทนจากเพื่อนในโรงเรียนประถมอาโอโมริเอาของพวกนี้มาให้ค่ะ”
“มาไกลขนาดนี้ ขอบคุณนะ”
“ขอให้เป็นวันที่ดีค่ะฮิตสึกายะเซ็มไป!”
เสียงตะโกนพูดของเด็กสาวนั้นดังมากพอที่จะมาถึงหูอิจิโกะ พอพบว่าตัวเองมัวแต่กังวลจนเจ้าตัวที่ต้องการจะพบกำลังเดินออกหน้าประตูโรงเรียนแล้ว เขาจึงรีบวิ่งตามออกไปทันที
“โทชิโร่!”
“นายวิ่งตามมาทำไม"
“ทางกลับบ้านฉันต่างหาก แค่บังเอิญเห็นนายพอดีเท่านั้นเอง” อิจิโกะแถเนียนอย่างรีบร้อน
“..ไม่ใช่ว่าบ้านนายต้องข้ามไฟแดงฝั่งนู้นไปหรือไง” อิจิโกะชะงักอึกอักไปไม่ถูก ไม่น่าเชื่อว่าโทชิโร่จะรู้ทางไปบ้านของเขาด้วย
“อะ เอ่อ คือความจริงฉันจะมาขอโทษนายเรื่องตอนกลางวัน"
“เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอก ความจริงจะทำยังไงนั่นก็เป็นเรื่องของนาย”
“เฮ้ยไม่ดิ ฉันมาขอโทษจริงจังนะรอบนี้” อิจิโกะคว้าแขนโทชิโร่ไว้ พอเห็นสีหน้าที่มีท่าทีเหนื่อยใจของอีกฝ่ายเขาเริ่มรู้สึกเสียใจที่มักจะเข้าไปก่อกวนไม่เลิกเสียแล้วสิ
“รู้แล้ว ๆ ฉันรับคำขอโทษของนายก็ได้”
“อ่ะ งั้นนี่"
อิจิโกะมองซ้ายมองขวาก่อนจะหยิบกล่องกระดาษสีขาวสะอาดทั่วไปขึ้นมากล่องหนึ่ง
“จะให้ยืนยันว่าจริงจังกับคำขอโทษใช่ไหมล่ะ ฉันเลยเอานี่มาให้นาย”
“ห๊า ฉันไม่ได้โกรธขนาดนั้นซะหน่อย นี่นายถึงกับทำช็อกโกแลตมาให้เลยเหรอ"
“พูดอะไรน่ะ มันอาจจะเป็นของสาว ๆ ซักคนที่ให้ฉันมาก็ได้”
“คงไม่มีผู้หญิงคนไหนใส่ช็อกโกแลตให้นายในกล่องขาวของห้องคหกรรมโรงเรียนโดยไม่ตกแต่งอะไรเลยหรอก" แค่มองปราดเดียวโทชิโร่ก็รู้ชัดเลยว่าไม่ใช่จึงอดพูดไม่ได้ แต่คนหน้าบางอย่างเขาพอพูดเกี่ยวกับมันได้แค่สองประโยคก็รู้สึกอายขึ้นมาเสียซะอย่างนั้น
“เออ ก็ได้ ๆ ฉันเป็นคนทำเอง” อิจิโกะเริ่มหูแดงนิดหน่อยแต่ก็ทำหน้านิ่งพูดแถไปกับสถานการณ์มันได้เป็นอย่างดี “อุตส่าห์ทำเองอย่างนี้นายก็ควรจะประทับใจให้มันมากกว่านี้หน่อยมั้ยโทชิโร่"
“ประทับใจอะไรเล่า! อันนี้แทนคำขอโทษไม่ใช่เหรอ”
“ก็ใช่อยู่หรอกแต่..” อิจิโกะครุ่นคิด
ตอนแรกก็ว่าจะให้เเทนคำขอโทษอย่างที่อุโนะอุเอะแนะนำ แต่พอสถานการณ์มาถึงขนาดนี้เขาชักจะไม่อยากพูดว่าแบบนั้นซะแล้วสิ
“แต่อะไร?”
“แต่-- เอ้อ คือว่า”
“ตกลงเหตุผลมีอะไรอีก พูดมาสิ ตะกุกตะกักน่ารำคาญอะไรไม่สมเป็นนาย”
“ก็แค่ช็อกโกแล็ตอีก 1 กล่องไหมเล่า! ไม่ได้มีความหมายอะไรซักหน่อย มีคนให้นายก็ควรจะดีใจรับไว้เถอะน่า!” อิจิโกะเองก็เริ่มทนไม่ไหว นอกจากจะอายแล้ว ในใจก็ยังทนไม่ได้กับความรู้สึกที่ตกเป็นรองให้คนอื่นไล่ต้อนถามตัวเองอยู่เรื่อยจึงตอบห้วน ๆ และเดินจากไปในทันที
แต่ไม่รู้ว่ารอบนี้เกลียดการถูกต้อนถามหรือว่ากลัวอีกคนจะค้นพบความรู้สึกที่แท้จริงของตนเองกันแน่
อิจิโกะเดินย้อนกลับไปฝั่งบ้านของตนเองแล้ว แต่โทชิโร่เองก็ยังไม่ถึงบ้าน ได้แต่หยุดยืนอยู่กับที่ จนกระทั่งอิจิโกะเดินออกไปไกลจนใกล้ลับสายตาถึงหันไปมองแล้วก็อดทำหน้าปุเลี่ยนกับความรู้สึกประหลาดที่ตีตื้นขึ้นมาในอกตนเองไม่ได้
“แต่วันนี้มันวันวาเลนไทน์..”
โทชิโร่พึมพำกับตนเอง ก่อนจะเปิดกล่องสีขาวที่เพิ่งรับมาจากอิจิโกะ ชิมของหวานข้างในอย่างกล้า ๆ กล้วๆ และสุดท้ายก็ยืนยิ้มหน้าแดงตัวคนเดียวอย่างไม่รู้ตัว
“อืม ก็อร่อยดี”
น่าเสียดายที่คุโรซากิ อิจิโกะไม่ได้อยู่เห็นภาพนี้
งินที่เดินตามหลังมาโดยบังเอิญยิ้มกริ่มเจ้าเล่ห์เช่นตลอดเวลาที่ผ่านมา พลางในหัวก็ได้แต่คิด...ไม่แน่ว่าหลังจากนี้แล้ว ทั้งสองอาจจะไม่ได้เป็นคู่กัดให้เขาได้คอยแซะคอยยุยงอีกต่อไป
______________
14/02/21
Happy Valentine days ค่าาา มาตั้งแต่คืนก่อนวันเลย
เพราะเราเองที่รู้เลยว่าจะเหงาหนึ่งเลยมาขอกลจ.แถวนี้แหละ555 มีใครมาบ้างมั้ยย;___;
ตอนแรกที่ว่าจะลงสองตอนสุดท้ายก็ขอรวบเป็นตอนเดียวเลยเพราะขี้เกียจ//แหะๆ
กลายเป็นชาวมัธยมเมืองคาราคุระกันไปหมดเลยค่ะ
บลีชจะมีช่วงที่พวกเขาแฝงตัวลงมาเป็นนักเรียนอยู่นะ...รันงิคุด้วยป๊อบมากๆตอนนั้นฮืออออ
ช็อกโกแลตตอนนี้ไม่ใช่รสสตอเบอรี่นะคะ มันคือคำพ้องชื่ออิจิโกะต่างหาก!!
เพราะอิจิโกะแปลว่าสตอเบอรี่ได้เหมือนกันก็เลยพ้องเสียง=ช็อกโกแลตของอิจิโกะไปเลย
ความคิดดีเนอะเราใช่ไหมคะ55555//สนับสนุนเราหน่อยทุกโค้น--
ความคิดเห็น