คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : สาว
รถู้ันเิมแล่นเ้ามาอที่ป้อมยามรับร่าบาที่ยืนรอท่าอยู่อย่ารเวลา ประูบานสไล์เปิออปล่อยเ้าสามัวหน้านลมาลอเลียแ้า ปีย์วรามอเ้าไป้านในพบสามหนุ่มนัพร้อมหน้าพร้อมา ิษุสแนบายำแหน่นับ เบาะ้าน้าือนายแพทย์พร ส่วนเ้าอรถู้ำลัลมา้อนเธอและเ้าสามัวึ้นรถ
สามหนุ่มูแปลาับารแ่ายอเธอ เรื่อแบบเ็มยศ สี ‘าี’ ไม่บ่อยรั้ที่พวเาะเห็นเธอในภาพลัษ์แบบนี้ บอแล้วสายานนละส่วน
“เหมือน…พาผู้ให่ไปทาน้าว” ิษุไมุ่้น ร่าบาในเรื่อแบบูภูมิาน มอแล้วเหมือนุรู เหมือนปลัฯ ้าราารมหาไทย
พรมอเรื่อแบบระโปรลุมเ่า เสื้อแนยาว “มึนั่ี ๆ” ทั้หมาและน ทำท่า ‘ม’ อยู่นั่น
วรพลลอา ู็นั่เรียบร้อยี ทำไม
“ลำไยเอาึ้นสอลั็พอนะะ” ปีย์วราบอ รภป. อีลัยให้
รปภ.โ้ำนับอย่าไว้วยวามีใและอบุ ่อนะ่วยปิประูรถให้
วรพล้อใบหน้าน่ารั ไม่เห็นหน้าั้สอวัน
“ลับบ้านเป็นยัไบ้ารับ”
ปีย์วรามอสบาเา ิถึ่ำืนอวันศุร์
“สนุี่ะ” ่อยหันไปสนใเ้าน้ำแ็หมอบทับรอเท้าัูอเธอ ส่วนเ้าหมูหวานและแหนม สบเสี่ยมเรียบร้อยในพื้นที่อัวเอราวับเรใให้เียริเรื่อแบบ้าราาร
“สั่อาหาร่อน” ิษุััหวะ านี่เป็นประายเียวนะมึ
วรพลว่า “ูบออาแล้ว”
ถึร้านไ้ิน บรรยาาศไม่แ่าารั้แรที่มา ภรรยาอเพื่อนนั่รออยู่่่อนพร้อมนวลวี อาอเาสั่เ็ออมา้อนรับ วรพลเินไปผูสุนัอย่าเย เ้ามาร่วมโ๊ะเป็นนสุท้าย อาอเาัที่ให้นั่้าหิสาวเหมือนเิม และอนนี้ทั้อาและหิสาวำลัุยันถูอที่เาน์เอร์
“ะนั่ ไม่นั่”
วรพลหย่อนสะโพลับเ้าอี้ ามอไปที่ร่าบา่อนะวัมาหานพู “มึไม่ัูสัเรื่อไ้ไหม”
“ูเป็นห่ว ลัวอมึเล็” ิษุบอ หมอระูะเปล่า “ิน เวลายิ่น้อย ๆ อยู่”
วรพลไม่ไ้ลมือรับประทานอาหารทันที รอระทั่ร่าบาและอามาถึโ๊ะ่อยทานพร้อมัน
“เือนสิหามเราว่าไหม อาอยาไปเที่ยวานลำไย” นวลวีวน อบผ้าที่หิสาวมอบให้ ลีู่ที่เาน์เอร์นานสอนาน
“ทีนไม่แน่ใ อูาราเวร่อน ว่าแ่…เาัวันไหนล่ะรับ” หันไปถามหิสาว
ปีย์วรา่อยบอวันที่ ทุ ๆ ปี เือนสิหาม
“น่าะว่ารับ” วรพลอบรับ ลับโรพยาบาลไ้เลียร์เวร
“ไปสัสามสี่วันนะ แวะไหว้พระธาุประำปีเิเรา้วย”
“ถามสาว่อนนะรับว่าสะวไหม”
“ถามแล้ว น้อบอว่าไม่รบวนเลย” นวลวียิ้มว้า ไม่ถามะล้าออหน้าให้หรือ “พาผู้ให่ไป้วย”
วรพลมุ่นหัวิ้ว ‘ผู้ให่’ นี่ี่น “เทศาล โรแรมไม่เ็มหรือรับ”
“น้อว่าาิมีโฮมสเย์”
“ุยันอนไหนรับ”
“ไลน์ุยั้แ่เสาร์อาทิย์แล้ว๊ะ” นวลวียิ้มว้าว่าเิม ให้ีบเอเมื่อไหร่ะสำเร็
ปีย์วรามออาหลานุยัน เธอ็ไม่เิสะวหรอ นวลวีเป็นฝ่ายออปา
ออร์โธปิิส์หนุ่มหันมอใบหน้าน่ารั อานะอา! บอแล้วว่าอยาีบเอ ‘รอบรัวนไทยเื้อสายีน’ ทำไมวุ่นวายอย่านี้
“อา็ลอวนูรับ มีใรอยาไปบ้า” ถ้าะไป็อยาไปสอ่อสอ นพี่น้อไปมามาย โรแมนิรไหน อย่าับะไป ‘สู่อ’
“ามนั้น อาเป็นแม่านเอ” นวลวีริั านนี้ะวนไปทั้ระูลเลย
ปีย์วราเี้ยว้าวฟัไป ็แ่นแ่อยาไปเที่ยว
าลับ็เหมือนราวที่แล้ว สอหนุ่มลับพร้อมภรรยานายแพทย์พร ส่วนเธอลับพร้อมออร์โธปิิส์หนุ่ม เพียแ่เ้าัวไม่ไ้พาอแไปามออย ริ่ใลาเมือ ย่านที่หาที่อรถยา หน้าร้านทออบิาเานั่นเอ
‘ใร’
แว่วระทบหูหลายรั้ ปีย์วราเยหน้าึ้นมอ ีสีหน้านิ่่มวามอยารู้อยาเห็นอ ‘พนัาน’ ในร้าน มันะแปลอะไรับลู้านหนึ่
“สนใเปลี่ยนเป็นสร้อย้อมือ หรือสร้อยอีไหมะ”
มือบาพลิปิ่นอัวเอไปมา ไม่สนใสิน้าที่พนัานนำเสนอ สนแ่ปิ่นลับมาสภาพเิม็พอ
วรพลยืนไม่ห่าัน ปล่อยร่าบาพินิปิ่นนพอใ ส่สายาให้พนัานในร้านลับไปประำที่ทาอัวเอ ระิบระาบอะไรเสียั เรื่ออเ้านาย
“โอเไหมรับ”
นิิรสาวพยัหน้า ไม่อบเป็นเป้าสายาผู้น “มี่าใ้่ายไหมะ” เ้าสามัวนี่็เหมือนัน ระิหาลอเลียเธอยิ่ว่าเ้าอ
“ไม่รับ” วรพลรับปิ่นมาเ็ูวามเรียบร้อย หลอม สลัใหม่ทั้้ามอย่าวาววับ วาลบนเรื่อั่ิิทัล น้ำหนัทอที่ปราบนหน้าอแปลในวามรู้สึอเ้าอปิ่น…เหมือนะหนัว่าเิมไหมนะ?
“ลับเลยไหมรับ” ปล่อยให้เป็นเป้าสายานานแล้วและลัวเธอท้วเรื่อน้ำหนัทอที่เพิ่มึ้นมา
หนุ่มสาวออมายืนรอรถที่หน้าร้าน ึพาิย์เ้าูหา สามั้น เปิเป็นร้านทอสีู่หา อีสีู่หาเป็นที่อยู่อาศัย และร้านยาอีหนึู่หา เธอเยสัเบนาฟ้าอึสูปลูไม้ระถาไว้หลาย้น ส่วนบริเว้านหลัิับลานอรถอห้าสรรพสิน้าัใลาเมือ ถนนสายนี้หาที่อรถ่อน้ายา เพราะ้านหน้าเป็นลาส้วย
วรพลยิ้มมุมปามอร่าบาเล่นับสุนั เ้าหมูหวานมันี้อ้อน หยอล้อหิสาวและเ้าแหนมสุนัโลเนรีทรีฟเวอร์ ส่วนเ้าน้ำแ็็นอนหมอบมอร่าบาและเพื่อนสอัวเล่นับันเียบ ๆ มีแ่อนึ้นรถที่มันเห่าเสียั
ปีย์วราเ็บปิ่นใส่ในระเป๋าึ่ถูย้ายมาไว้บนรถสปอร์ีาน ระูลหรู ีรีส์ใหม่ล่าสุ ามำสั่อลูเ้าอร้านทอ นับลารถ เปลี่ยนให้ร่าสูส่าไ้ึ้นไปนั่แทนที่ ปีย์วราไม่ไ้าเ็มันิรภัยเพราะเห็นว่าระยะทาไม่ไล อีทั้เ้าอรถ็ไม่ไ้ว่าอะไร
ทำให้นึถึ่ำอวันศุร์อีแล้ว…
‘ุหมอไม่โรธเหรอะที่หมอแพไปับนอื่น’
‘ผมับแพบันแบบผู้ให่ ุเ้าใำว่าบ ‘แบบผู้ให่’ ไหม?’
ปีย์วราในอนนั้นพยัหน้า ทำไมเธอะไม่เ้าใ แ่ที่ไม่เ้าใือพวเาทนมอหน้าันไ้อย่าไรในสัมเียวัน
‘แพับผมรู้ัันมา่อน เอาริ ๆ ทั้ผมและหมออีหลายนในโรพยาบาล็รู้ัันี ผมเป็นอาารย์หมอ…แพเป็นลูศิษย์อผม’
ถึรนี้เธอยิ่ใ เยเป็น ‘ลูศิษย์’ ับ ‘อาารย์’ ในรั้วโรพยาบาลเธอุ้นที่พยาบาลเรียหมอว่าอาารย์ หมอเรียหมอ้วยันว่าอาารย์็ไม่แปล แ่วามสัมพันธ์แบบลูศิษย์ับอาารย์เธอมอว่าแปล
‘สาวน้อย ุยัอ่อน่อโล’
ินหัวเราะับสีหน้าใอเธอ
‘เยเป็น…แ่อนนี้เธอโเป็นผู้ให่แล้ว วามสัมพันธ์อเราเป็นแบบผู้ให่…ไร้้อผูพัน’
รวมถึนที่นั่้า ๆ นี่้วยไหม…
วรพลรับรู้ถึอาารลอบมออหิสาว แ่ไม่รู้ว่าเธอิอะไรในใ อึอัับเรื่อทีุ่ย่อนหน้านี้หรือเปล่า
“ที่อาวน ถ้าเป็นารรบวน ปิเสธร ๆ ไ้นะรับ”
ปีย์วราั้สิ ลัวเผลอหลุวามิในใ “เปล่า่ะ”
‘ส่วนหมอวรพล สอนนี้ไม่ไ้บันนะรับ ผมรู้ัเาั้แ่แฟนนแรเป็นใร’
“ไม่ปิเสธ หมอพาผู้ให่ไปทั้บ้านนะรับ” วรพลยิ้ม ๆ ีใที่วามสัมพันธ์พันาไม่อีั้น
“่ะ” ปีย์วรา่อนวามรู้สึอัวเอ มือุมันแน่น มีำถามหลายำถามในใ…
ความคิดเห็น