คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : นายสายลม
2
นายสายลม
“นี่ๆ พวกแกเขาว่าวันนี้มีเด็กใหม่เข้ามาเรียนนี่เห็นว่าเป็นผู้ชาย” สาวๆในห้องคณะรัฐศาสตร์ต่างคึกคัก เมื่อรู้ว่าจะมีนักศึกษาใหม่เข้ามาเรียนและยิ่งกว่านั้นเป็นนักศึกษาชาย
“ใช่ๆเขาว่าน่ารักมากเลย เห็นยัยมีมี่เดินไปทักที่หน้าห้อง พอกลับกลับมาเนี่ยหน้ายัยนั่นแดงมากๆเลยนะ” และหัวข้อในการสนทนานั่นก็ไม่หยุดยั้งที่จะพูดถึงเรียนนักศึกษาชายคนใหม่ที่จะเข้ามาเรียน
“กรี๊ด!!>///<อยากเห็นๆ” ยัยอีอี่ส่งเสียงร้องเหมือนควายออกลูก แล้วทำท่าทางแอ๊วแบ๊วแป๊วกัดกระเพาะ
“สวัสดีครับ” ฉันเดินเข้ามาอย่างสง่าผ่าเผย แล้วส่งยิ้มและคำทักทายไปทางสาวๆเพื่อจะตีสนิท ตอนนี้ฉันมั่นใจมากเพราะเมื่อคืนไม่ได้หลับได้นอนมัวแต่ฝึกทักษะการเป็นชายแท้กับยัยเคลียร์ทั้งคืน(เฮ้!อย่าคิดลึกกันนะ ฉันก็แค่ฝึกเดิน ฝึกพูด)
“สวัสดีค่ะกีกี่นะ มาม่าใช่รึเปล่า” กีกี่น้อยส่งยิ้มหวานหยอดย้อยมาให้ฉันพร้อมกับเพื่อนสาวของเธอทั้งสิบคนก็ส่งยิ้มหวานมาให้ด้วยเหมือนกัน
สงสัยฉันคงจะหล่อมากๆเลยใช่มั้ย^^
“ครับ ผม มาม่ายินดีที่ได้รู้จัก”
“ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกัน เราจีจี้นะ >///<”
“เราฟีฟี้” พวกสาวๆสระอีเริ่มแนะนำตัวเรื่อยๆแบบไม่มีใครยอมใคร
“ครับ งั้นผมขอตัวไปหาที่นั่งก่อนนะครับ:)))” แล้วฉันก็เลยแถมยิ้มหวานจับใจส่งให้สาวๆสระอีแบบไม่ยั้ง ยัยพวกนี้หน้าตาสวยก็ไม่สวยสู้ฉันก็ไม่ได้ (ชั่วร้าย)
“เฮ้ มาม่า” ตามแผนยัยลูเคลียร์ต้องเป็นคนเรียกฉันให้เข้าไปนั่งข้างๆโต๊ะที่ยัยนั่นนั่งอยู่เพื่อให้ฉันสามารถแทรกแซงไปนั่งโต๊ะข้างๆของนายโดเรียวที่มีนายโซลนั่งอยู่
“ว่าไงเคลียร์” ฉันแกล้งเรียกชื่อยัยเคลียร์ให้ดูสนิทสนมเพื่อให้ไอ้นายโซลเกิดอาการหึงหวง
“มานั่งข้างฉันมั้ยล่ะมาม่า >//<” ยัยเคลียร์ใส่จริดร้อยพัน มารยาอีกห้าร้อยเล่มเกวียน แอดต้ง แอดติ้งไม่ต้องพูดถึง ยัยนั่นจัดเต็ม!
“จะดีเหรอ” ใช่ว่าฉันจะมารยาไม่เป็น หึหึ~
ฉันเนี่ยแหละตัวแม่!!
“น้า^^ไม่เป็นไรหรอก” กรี๊ด!!!!!ยัยบ้าแกไปเรียนแอดติ้งที่ไหนมาว่ะถึงได้ถึงใจขนาดนี้
“ครับ..”
พูดไม่ทันจบคำก็มีเสียงจิ๊จ๊ะของใครบางคนดังขึ้นมาตามที่วางแผน
“ชิ!แฟนนั่งอยู่โทนโท้ ไม่คิดจะแคร์กันเลยนะ”
“อะไรของนายอีกเนี่ย บ่นอยู่ได้ฉันไม่ได้นอกใจนายซะหน่อย” ยัยเคลียร์เริ่มปล่อยระเบิดเล็กๆ
“ก็ดูเธอทำสิ ชวนไอ้มาม่าคัพอะไรนั่นมานั่งด้วย” ไอ้บ้าโซลเริ่มงอนยัยเคลียร์ที่ชวนฉันมานั่งด้วย นายเนี่ยหารู้มั้ยว่าพาหายนะเข้าตัวนิสัยไม่เคยเปลี่ยนเลยนะนายนี่ แต่เมื่อกี้นายเรียกฉันว่ามาม่าคัพหรอก อย่างนี้ต้องมีเคลียร์
“หรือว่า...นายอยากนั่งข้างฉัน - 3-”
“ก็ใช่อ่ะซิ ทีฉันน่ะไม่เคยชวน”
“ก็ได้ แล้วมาม่าจะไปนั่งไหนล่ะทีนี้” ยัยเคลียร์เริ่มทำตามแผนเพื่อที่จะให้ฉันนั่งข้างนายโดเรียวเสียวตูดนั่น
ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น - ^ -!!
“งั้น นายนั่งกับไอ้เรียวเลยนะ” นายนี่เห็นแฟนดีกว่าเพื่อนเลยนะ
“เอางั้นก็ได้” ฉันตอบรับคำทันทีในที่สุดฉันก็ได้เข้าใกล้นายสักที จะว่าไปฉันคล้ายโจรโรคจิตเลยอ่ะ
ฉันเดินไปนั่งที่นั่งตรงข้างๆนายโดเรียวแล้วเอากระเป๋าลายสก็อตสีเหลืองอ๋อยก๋อยเรียกพี่ไปไว้หลังพนักพิงแล้วหันหน้ามาเพื่อจะเริ่มต้นในการเตรียมพร้อมที่จะเรียน แล้วสิ่งที่ฉันไม่คาดฝันว่าจะได้ยินมันกลับดังขึ้น
“ไง^^” รอยยิ้มชั่งบาดตาบาดใจ
เอ๊ะ!!ฉันมาที่นี่เพื่อไม่ได้มาหลงรักนายหน้าหวานนี้อีกครั้งนี่ แต่ที่ฉันดั๊นด๊นมาก็เพื่อสะสางกับนายนี่ต่างหาก แต่นะเวลาเห็นรอยยิ้มของนายนี่ที่ไรเป็นต้องใจละลายทุกที
“...” เงียบ
“นายเป็นไรอ่ะ” นายรู้มั้ยตอนนี้ จิตใจของไอ้มาม่าคนนี้น่ะล่องลอยหายไปไหนก็ไม่รู้แล้ว นายนั่นไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรต่อแต่กลับเอามือขาวเรียวนั่นมาโบกไปโบกมาที่หน้าของฉันแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“...นายห่างหน่อยก็ได้นะ-///-” ฉันรีบดันหน้านายโดเรียวให้ออกห่างทันทีแล้วหลบหน้าหันไปทางอื่น
“อ่อ..ขอโทษพอดีฉันรู้สึกคุ้นๆหน้านายยังไงยังไงไม่รู้แฮะ” ไม่คุ้นไม่แปลกแล้วพึ่งเห็นหน้ากันเมื่อวานนี้จะไม่คุ้นได้ยังไง
“เปล่าคุ้นนี่เรายังไม่เคยเจอกันเลยนะ...ว่าแต่ว่านายชื่ออะไร” รีบเปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า
“อาเดกาวะ โดเรียว แล้วนาย......มาม่าใช่ป่ะ” ไม่ทันได้ตอบ
“อืม ยินดีที่ได้รู้จัก” คนสวยตอบ
“หึ!!ไม่ดีกว่าฉันไม่อยากรู้จักนาย” เฮ้ย!ไหงเป็นงั้นอ่ะ
“ผมพูดดีๆนะทำไมตอบฉันซะทุเรศเลยล่ะ” ฉันสวน
ชิ!!ไอ้คนนิสัยเสียนิสัยแย่ ไอ้คนทุเรศ อะ..ไอ้คน..... (คิดคำด่าไม่ออก)
อยู่ดีๆเป็นอะไรไปอ่ะ ฉันไม่ได้ต้องการให้นายเศร้าเลยนะก็แค่ตอบโต้นิดๆหน่อยๆเท่านั้นเองไม่ได้กะว่าจะทำร้ายจิตใจซะกะหน่อย
“นายผมขอโทษ.....”
“คนอย่างฉันขอโทษ...ก็แค่แกล้งเท่านั้นแหละ” ฉันยังไม่ทันพูดจบนายนั่นก็เฉลยแบบโต้งๆเลยว่าแค่แกล้งเท่านั้น รู้มั้ยคนเรามันก็มีความรู้สึกเหมือนกันนะหนอย!!แค้นยกกำลังสอง
“ก็ดีเหมือนกันที่ไม่สำคัญตัวผิดเพราะฉันไม่ได้ขอโทษนาย”
“เหรอ” กรี๊ด!!!ดูนายพูดสิน่ากระทืบให้จมดินจริงๆ
แล้วฉันกับนายโดเรียวหน้าหวานนั่นก็ยังคงปล่อยระเบิดเล็กๆให้กันอยู่ตลอดจนเวลาเรียนชั่วโมงสุดท้ายผ่านไปไวเหมือนโกหก
“มายด์เหรอครับ...ผมมาม่าฮะ” ตีบทแตกได้อีก
“คะ...ค่ะ>///<แล้วชื่อจริงล่ะคะ” โอ้!!ฉันชอบสาวน้อยในท่าเขินอาย แต่ฉันไม่ใช่ เลสเบี้ยนนะ
“สายลม อรุณพิภัทรศร ฮะ^^” หล่อได้อีก
“ชื่อเพราะจังเลยนะค่ะมาม่า”
“ฮะ...”
ฮิฮิ!!นายโดเรียว นาย...ต้องโดนไอ้สุดหล่อคนนี้เล่นงานจนหัวปั่นแน่! แต่เมื่อกี้ฉันเหมือนโจรโรคจิตเลยอ่ะ (...ไม่เหมือนหรอกน่า...แต่ใช่เลย)
ความคิดเห็น