คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ฝึกโหด
ฝึกโหด
หลังจากครูไวกี้ มาอธิบายกฎต่างๆ เรียบร้อย ก็ถึงเวลาเรียนวิชาต่อสู้ด้วยเวทย์ กับอาจารย์แมรี่และวิชานี้ ทุกคนต้องจับคู่กันในการฝึกวิชา แต่มีข้อแม้อาจารย์บอกว่าจะเป็นคนจับคู่ให้เอง
“ นักเรียนฮ้า มาทางนี้เร็วเดี๋ยวครูจะจับคู่ให้ ” อาจารย์แมรี่ เริ่มจับคู่ให้ทุกคน โดยชี้นิ้วไปมา จัดแจงอย่างเสร็จสับ
“ อาจารย์ค่ะ หนูไม่คู่กับนายเฟน่อนนะค่ะ ” เวเคทสาวน้อยน่ารักเพื่อนในกลุ่มของฉัน เริ่มร้องขัดที่อาจารย์ให้เธอคู่กับเฟน่อน
“ หยุดๆ อย่างนี้แหละดีแล้ว คู่ต่อไป เวลล์เนอร์ กับ เรมีเน่นะ ” กรี๊ด!! ยัยเรมีเน่ได้คู่กับเวลล์เนอร์สุดหล่อด้วย อิจฉาจัง
“ เหลือแค่ 4 คน งั้น....เอไมเนอร์ เธอคู่กับ คัลเลน และแอมแปร์เธอก็คู่กับ ฟาเรนไฮน์ ก็แล้วกัน งั้นก็เริ่มฝึกได้นักเรียน ” อาจารย์แมรี่ค่ะ ทำแบบนี้กับหนูได้ยังไง เจ้า~ TT_TT
“ ว้าว !! ผมชอบมากเลยครับ ” นายเอไมเนอร์ดี๊ด๊าสุดชีวีต แถมยังยื่นมือไม้เลื่อยนั่นไปกอดเอวพี่สาวฉันอีก
“ เออ...ผมคงเปลี่ยนไม่ได้แล้วใช่มั้ย อาจารย์แมรี่ ” นายแอมแปร์ดูหน้านายสิ ทำหน้าอย่างกับโลกจะแตกมะรืนนี้อย่างนั้นหล่ะ
“ คู่กับฉันแล้วมันไม่ดีตรงไหน ” ฉันกอดอกตัวเองแน่น แล้วสะบัดใบหน้าสวยๆสุดแรง โอ๊ย!!! คอเคล็ด
“ ก็เธอ...พิลึก ” เกี่ยวกันตรงไหนว่ะ
“ เชอะ ” ฉันสะบัดหน้าสวยๆแรงกว่าเดิม จนแทบคอหัก
“ งั้นเรามาเริ่มฝึกกันเลยดีกว่านะ ครูว่า ” เมื่ออาจารย์แมรี่พูดจบ ฉันก็เดินมาจับคู่กับนายแอมแปร์ “ แล้วก็ครูก็จะให้นักเรียนใช้คาถาในการเรียกอาวุธออกมาฝึกการต่อสู้ เออใครจำคาถาไม่ได้ก็มาถามครูได้นะ ”
“ อาจารย์ฮะไม่มีใคร เขาจำไม่ได้เหรอ เรียนมาตั้งแต่ ม.ต้น ” อยู่ๆนายเรย์เวอร์เพื่อนร่วมห้องของฉัน ก็ตะโกนออกไป
“ งั้น..ครูจะไม่สอนแล้วนะ ก็นักเรียนจำคาถาได้กันทุกคนแล้วนี่ ” ตายโหง!!จำได้ที่ไหนล่ะค่ะ คะ..คาถาเรียกอาวุธ เออ..มันท่องยังไงหว้า???
“ นี่ -_- เป็นอะไรไปน่ะ ” ตลอดที่ฉันกำลังนึกคาถาเรียกอาวุธ จู่ๆนายหัวควันก็พูดขึ้นมา
“ ไม่เป็นไรนี่ (-_- ) ( -_-) ” ฉันส่ายหน้าเบาๆ
“ นักเรียนฮ้า งั้นเรามาเริ่มกันเลย ” คำพูดของอาจารย์แมรี่ทำให้ฉันถึงกับสะดุ้ง T_T จะทำยังไงดีเนี่ยฉันจำคาถาเรียกอาวุธไม่ได้ และจู่ๆ นายแอมแปร์ก็พึมพำอะไรซะอย่าง ทำให้เกิดแสงประหลาดขึ้น แต่ในมือนายนั่นกลับมี ดาบสีดำสนิทไร้ลวดลายเติมแต่ง และดูจากตัวดาบแล้วน่าจะทำมาจากโลหะหรือเหล็กไหลชั้นดีก็น่าจะเป็นได้
“ เฮ้ เฮ้ นะ..นายจะเริ่มแล้วเหรอ ” ทำยังไงดีล่ะ คาถาก็จำได้นิดๆหน่อยๆ เกิดจำผิดก็จบเฮ
“ อืม ” นายนั่นพยักหน้าเบาๆ
“ เริ่มแล้ว กะ..ก็ได้ ” ฉันเริ่มร่ายคาถา เรียกอาวุธออกมามั่วๆ
“ อาวุธของงเธอเนี้ย พิลึกจังนะ ” เอาแล้วไงร่ายคาถาผิด ซ่วยแล้วววว
“ ก็ฉันชอบใช้ค้อนนี่ มันแรงดี ” ฉันหันไปยิ้มเจื่อนๆ ให้นายนั่น แล้วก็ยกค้อนอัน บิ๊กบึ้มขึ้น เพื่อไปดีกับดาบสีดำสนิทนั่น แต่พอฉันยกขึ้นมันก็กลับเอียงไปด้านอื่นตามแรงของน้ำหนักค้อน
“ ฮึ่ย ทำอะไรของเธอเนี่ย ” นายนั่นกระโดดหนีทันที เมื่อค้อนของฉันเกือบฟาดไปถูกหน้าหล่อๆของเขาแล้ว
“ กรี๊ดดด ทำไงดี ค้อนมันขยับไปเองน่ะ ” หรือว่าตอนที่ฉันร่ายคาถามั่วเมื่อกี้ ฉันดัน เผลอร่ายคาถาเคลื่อนไหวเองไปด้วยหรือเปล่านะ
“ ยัยพิลึกเอ๊ย!! ” เปาะ!เสียงเปาะเดียว ทำให้ค้อนของฉันถึงกลับหยุดเคลื่อนไหว
“ นายทำได้ไงเนี่ย ” ฉันตกใจมาก แค่ดีนิ้วเองเหรอ ไม่ต้องร่ายคาถาก็สามารถหยุดการเคลื่อนไหวของค้อนได้
“ เรื่องง่ายๆ ก็มีแต่คนพิลึกเท่านั้นแหละ ที่ทำไม่ได้ นี่ฉันถามจริงๆเธอร่ายคาถาไม่เป็นเหรอ”
“ ไม่ได้ที่ไหน...ก็แค่ไม่เก่ง ” เมื่อสิ้นเสียงของฉันนายหัวควันก็จ้องมองมา ฉันรีบหลบสายตาของเขาทันที
“ อืม...งั้นฉันก็จะสอนคาถาเรียกดาบประจำตัวให้เอามั้ย ” วะว้าว...ใจดีซะด้วย
“ อะ...อืมก็ได้ ” ว่าแต่การสอนร่ายคาถาเนี่ย เค้าให้คนสอนมายืนอยู่หลังคนเรียนด้วยเหรอ
“ พูดตามฉันนะ เอรสเพรสโซ่กลายเป็นคาปูชิโน่ ” ใบหน้าหล่อๆนั้นคลี่ยิ้มและหัวเราะออกมา นายหัวควันยิ้มเหรอทำไมดูดีจัง
“ ไม่พูดได้มั้ย ” ฉันทำหน้าอ้อนวอนสุดๆ
“ ฮ้าๆ ฉันพูดเล่น ที่จริงคือ ‘ เคพีทิส เพอร์ซีซุส ’ และดาบประจำตัวก็จะออกมาอย่างนี้ไง ” จู่ๆดาบสีดำสนิทที่นายหัวควันเก็บไปแล้วก็ปรากฏมาอยู่บนมือของนายหัวควันทันที
“ ว้าว ดาบของนายสวยจัง มันมีชื่อว่าอะไรน่ะ ” ฉันพลางหันหน้ากลับไปด้านหลังเพื่อคุยกับเขา แต่ตอนนี้ใบหน้าหล่อๆของเขาอยู่ห่างจากหน้าฉันเพียงไม่ถึงสองเซ็น ฉันรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นของเขา
ตึกตัก
ตึกตัก
เป็นอะไรเนี่ย ฟาเรนไฮน์ อย่างใจเต้นแรงสิ เราไม่ได้ชอบนายนี่ซะหน่อย
ฉันตั้งสติซะพัก แล้วค่อยๆถอยใบหน้าออกห่างจากหน้าของแอมแปร์
“ เออ เป็นอะไรมั้ย ” T///T
“ ไม่เลย เรามาเข้าเรื่องดีกว่าว่าดาบของนายชื่ออะไร // ” ฉันพยายามเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
“ พยัคฆ์รัตติกาล ” จะทำไงดี ฉันไม่กล้าสบตานายหัวควันเลยเนี้ย
“ งั้นฉันลองบ้าง ‘ เคพีทิส เพอร์ซีซุส ’ ” จู่ๆดาบสีครามที่น่าจะทำจากเหล็กกล้าชั้นดี ก็โผล่มาตรงหน้าของฉัน และที่ตัวดาบนั้นมีชื่อของฉันติดอยู่ เอ๋!!แต่ว่าตรงหน้าฉันมันก็ต้องตกน่ะสิ ระหว่างที่ดาบของฉันจะตก มือของใครคนหนึ่งก็รับได้เสียก่อน
“ เฮ้อ!!เกือบตกซะแล้วสิ ” นายนั่นพลางยกดาบสีครามของฉันที่เกือบตกขึ้นมา
“ ฉะ..ฉัน ทำได้แล้ว ” ฉันโผเข้ากอดนายหัวควันอย่างเต็มแรง ด้วยความดีใจที่เรียกดาบได้ แต่แรงของฉันทำให้นายหัวควันถึงกลับเซเลยทีเดียว
“ เออ ดีใจด้วย ” แล้วนายหัวควันก็กอดกลับ กรี๊ด!!ต่อมสาวน้อยระเบิด สาวน้อยสุดสวยไม่เคยแตะต้องชายใด นอกจากพ่อ แต่ตอนนี้ระเบิดไปแล้ว โอ้!!พรมจารีย์ของฉัน
“ ขอบใจนะ อืม....ดาบของฉัน ชื่อ... ‘ มังกรเมฆา ’ วิเศษเลยใช่มั้ย ” ฉันชูดาบสีครามให้นายหัวควันดู
“ งั้นเรามาฝึกสู้กันเถอะ ”
“ ได้เลย เข้ามา ” ฉันกวักมือเล็กน้อยเพื่อเป็นเชิงในการเริ่มต่อสู้ ฉันยกดาบสีครามฟันเข้ากับดาบสีดำสนิทนั่น และกวาดแกว่งดาบอย่างรวดเร็ว แต่นายหัวควันก็สามารถรับการโจมตีของฉันได้ทุกท่วงท่า
“ เธอนี่ เก่งใช้ได้เลยนี่ ถึงว่าหล่ะ....” ถึงว่าอะไร ??
“ ถึงว่าอะไร ” ฉันถลึงตาใช้หมอนั่น
“ เปล่า ” นายหัวควันยิ้มเหรอ
“ นักเรียนฮ้า หยุดการฝึกก่อนดีกว่านะฮ้า เพราะว่าตอนนี้หมดเวลาเรียนของครูแล้ว แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะฮ้า ” แล้วอาจารย์แมรี่ก็หายตัวไปทันที
...................................................................................................................................
ความคิดเห็น