คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การกลับมาของนายมาม่าหน้าหวานนนนนน
1
การกลับมาของนายมาม่าหน้าหวานนนนนน
เสียงแตรรถยนต์ดังอึกทึกคึกโครมลั่นถนน และเสียงของผู้คนที่ไปมาสัญจรไปมานั่นยิ่งทำให้ปวดสมอง ทำไมน้าที่อเมริกานี่หน้าจะสงบแท้ๆ แต่ทำไมเสียงมันถึงดังขนาดนี้นะ ฉัน ‘มาม่า’ หญิงสาวผู้มีความอาพับและโดดเดี่ยว ฉันไม่ได้โดดเดี่ยวหรอกแต่ว่าพ่อกับแม่ของฉันทำงานเป็นแพทย์ที่ปารีส ฉันก็เลยไม่ได้เจอพวกท่านสักเท่าไหร่ ปีนี้ฉันก็อายุ 21 ปีแล้ว และกะว่าจะไปเรียนต่อที่ประเทศไทย
“ฮัลโหล ไอ้เคลียร์” ลูเคลียร์เป็นเพื่อนสนิทของฉันตอนประถม
“(ว่าไงเพื่อนสาว)”
“คือว่าฉันจะไปเรียนต่อที่ไทยน่ะ”
“(ฮ้า!!เรียนต่อที่ไทย จะบ้าหรอกเรียนที่โน่นก็ดีแล้วนี่)”
“แต่ฉันมีเรื่องต้องสะสางว่ะ”
“(อะไรว่ะ เรื่องที่แกต้องสะสาง)”
“ %$#@!@&*)(%* เนี้ยเรื่องที่ฉันต้องสะสางและที่สำคัญฉันจะไม่ไปในฐานะผู้หญิง”
“(แต่เธอจะไปในฐานะผู้ชาย นี่มาม่าแกคิดอะไรของแก)”
“ก็คิดแบบที่ฉันพูดไปเมื่อกี้ไง”
“(เฮ้!!เอาจริงง่ะยัยมาม่า แกบ้าไปแล้วเหรอ)”
“ไม่!!แต่เรื่องนี้ฉันต้องสะสางจริงๆ แล้วพรุ่งนี้ไปรับฉันที่สนามบินด้วยล่ะ” ฉันพูดแบบปัดๆเพื่อไม่ให้ยัยเคลียร์บ่นมาก
“(เอ่อ เอ่อ แต่ถ้าเรื่องบานปลายฉันจะโทษแกนะ)”
“น่าๆไม่เป็นไรหรอก” แล้วฉันก็วางสายลูเคลียร์ แล้วรีบไปเก็บข้าวของใส่กระเป๋า
ฉันต้องกลับไปสะสางกับนายแน่!!! อาเดกาวะ โดเรียว!
สนามบินสุวรรณภูมิ
ฉันกลับมาถึงประเทศไทย ในเวลา 6โมงเช้า เฮ้อ!ประเทศไทยบรรยากาศดีจริงๆเลยนะ มีความสุขจังที่ได้กลับบ้านเกิดอย่างนี้ กลับไปนะฉันจะต้องชวนยัยลูเคลียร์ตั้งวงกัน กินหมูกระทะซะแล้ว เพราะว่าฉันไม่ได้กินมานานมากแล้ว ก็เลยรู้สึกอยากกินเป็นพิเศษพูดแล้วก็น้ำลายสอ
เอ๋!พูดถึงเคลียร์ เมื่อไรจะมารับฉันซะทีเนี้ย รอจนยุงกัดเป็นรอยตุ่มพันตุ่มแล้วนะเนี้ย
ฉันว่าฉันโทรหาดีกว่าไม่งั้นไม่ได้กินหมูกระทะแน่!!
“ลูเคลียร์ !!!มารับฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ” ฉันตะโกนใส่มือถือที่ปลายสายคือยัยลูเคลียร์
ก็ไม่ให้ตะโกนได้ไงล่ะ ไม่มารับฉันซะที
“(เออ เดี๋ยวกำลังส่งคนไปรับอ่ะ แค่นี้นะฉันง่วง-O-)” ยัยบ้า!ยังมีการหาวให้ฟังอีกนะ บอกกันไว้ดิบดีว่าจะมารับ
“เฮ้!!เดี๋ยวอย่าพึ่งวางสายนะ ลูเคลียร์ ยัยลูเคลียร์” แล้วฉันจะรู้มั้ยว่าใครเป็นคนมารับ โอ๊ย!!ปวดหัวโว้ยยยยยย :(
ฉันเดินถือกระเป๋าอยู่คนเดียวอย่างหว้าเหว่ เดินไปเดินมาจนจะรอบสนามบินสุวรรณภูมิ เมื่อไรจะมานะคนของยัยลูเคลียร์เนี่ย หิวข้าวโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ระหว่างที่ฉันกำลังบ่นหิวข้าว ก็มีผู้ชายตัวสูงผมสีขาวทองแซมเทาดำคนหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็วแสงและพี่แกกะ..ก็ไม่ได้มองมาทางด้านหน้าจึงทำให้เกิด.....!!!
โคร................ม~
“โอ๊ย!!จะ..เจ็บ” ฉันกุมข้อเท้าของตัวเองแล้วค่อยๆบีบนวดอย่างเบามือ
ใครนะมันบังอาจมาทำลายฉันได้!
“เป็นไรมั้ย” เสียงของคนที่วิ่งมาชนฉันดังขึ้น เสียงนั่นทุ้มหวานมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก
“ไม่เป็นไร” ฉันหันหน้าไปบอกเขา แต่สิ่งที่ทำให้ฉันตกใจมาก เขาคือ
อาเดกาวะโดเรียว คนที่ฉันจะต้องมาสะสาง เขาไม่เปลี่ยนไปจากเดิมมาก คงมีแต่จะเพิ่มขึ้นทั้งความหล่อ ความสูง แต่โครงหน้าเรียวรูปไข่ ดวงตากลมโตสีอัลมอนต์นั้นไม่ต่างอะไรจากผู้หญิงเลย และจมูกโด่งเป็นสันโค้งสวยรับกับริมฝีปากบางเฉียบสีชมพูระเรื่อหน้ามอง แต่ เอ๊ะ!!ที่เปลี่ยนคือสีผมที่ทำไฮไลต์เป็นสีขาวทองแซมเทาดำทั้งหัว
กลัวคนจะไม่เห็นหรือไงย่ะ - 3-
“เธอหมี่ทอดใช่มั้ย” ฮ้า!!หมี่ทอด ยัยเคลียร์แกคิดชื่ออะไรให้ฉันว่ะเนี่ย
“เออ!=_=??ฉันเนี่ยแหละหมี่ทอด” ฉันตอบแบบ งง??กับชื่อที่ยัยเคลียร์ตั้งให้
“งั้นก็ดี ลูเคลียร์ให้มารับเธอน่ะ” เขาแทบไม่มองหน้าฉันเลย
นึกว่าตัวเองหล่อตายหรือยังไงทำเป็นหยิ่งเป็นเชิด ชิมองหน้ากันสักหน่อยบ้างสิ
กร๊าซซซซซซซ!!!! ฉันเกลียดนายยยยย:(((
“งั้นก็รีบไปส่งฉันได้แล้ว มัวแต่ชักช้าอยู่ได้ เต่ามาเกิดจริงๆเลยนะนาย” ฉันเลยแก้เผ็ดเขาโดยไม่หันไปมองหน้าเขาแล้วทำเชิดใส่แถมคำประชดอีกนิดหน่อย
“ใครกันแน่ เต่า ป่ะรีบไปขึ้นรถ” OoOโอ้โห!!มีการประชดกลับ นี่มันผู้ชายจริงๆรึเปล่าว่ะ
“ไปก็ไปสิ” ฉันก็เลยขึ้นรถไปกับเขาอย่างจำใจ ถ้าเกิดฉันมีรถนะฉันไม่ง้อหรอกเพราะฉันทั้งสวยทั้งน่ารักทั้งหุ่นดีทั้งขี้เล่นทุกอย่างเพอร์เฟค แต่ตอนนี้ไม่มีรถก็ต้องจำใจขอเขานั่งไปก่อน
ตั้งแต่นี้ต่อไป อาเดกาวะ โดเรียว หึหึ!!นายยย เจอฉันป่วนแน่!
“สวัสดีเพื่อนยาก” ฉันพูดประชดยัยลูเคลียร์ที่มารออยู่หน้าบ้าน แถมยัยนี่ยังแต่งตัวมาในชุดนอนลายหมีน้อยสีบานเย็นสุดแสนจะสดใส กะแบบว่าฉันเห็นแล้วหน้าหงาย
โธ่!!เพื่อนหนอเพื่อนรักฉันมากเลยนะ ทำไมแกไม่ใส่บิกินีมาต้อนรับฉันเลยล่ะ- ^ -
“อ้าว!!ไอ้ม่าเหรอ” กรี๊ด!!ทำเป็นไม่มองหน้าฉันอีก หนอยยัยนี่
“เอ๋อ!ไม่ใช่ฉันแล้วจะเป็นผีที่ไหนว่ะ” ฉันล่ะไม่ชอบจริงๆพวกขี้หลงขี้ลืมอย่างยัยลูเคลียร์เนี่ย
“ฉันว่าเข้าบ้านก่อนดีกว่า” ฉันเดินตามยัยลูเคลียร์เข้าบ้านอย่างว่าง่าย บรรยากาศในบ้านเงียบมาก สงสัยคุณป้าคงไปต่างประเทศกับคุณลุงล่ะมั้ง บ้านยัยเคลียร์เป็นบ้านสองชั้นหลังใหญ่ ภายในบ้านตกแต่งแบบสไตล์คลาสสิกออกไปกลิ่นอายแนวตะวันตก มีห้องนอนประมาณเจ็ดถึงแปดห้องและห้องทำงานส่วนตัวของยัยเคลียร์กับคุณลุงคุณป้าอย่างละห้องและห้องใช้ทำงานจิปาถะอีกสามห้อง และยัยเคลียร์ก็พาฉันเดินขึ้นไปที่ห้องใช้งานจิปาถะห้องที่หนึ่งเพื่อพาฉันไปตัดผม
สองชั่วโมงต่อมา
“กว่าจะเสร็จ หล่อมากเลยนะแกถ้าไม่ตกว่าเป็นผู้หญิงนี้ฉันขอสมัครจีบคนแรกเลยนะเนี่ย” ยัยเคลียร์ถือหวี หวีผมให้ฉันอย่างเบามือ เพราะเมื่อสองชั่งโมงที่แล้วยัยเคลียร์จัดการตัดผมทรงซอยรากไทรแบบผู้ชายๆให้ฉัน
“จริงง่ะ แต่ฉันยังไม่ค่อยมั่นใจเลยนะ” ฉันมองดูรอบหัวของตัวเองว่าทรงผมทรงใหม่เหมาะกับฉันหรือเปล่า
“ฉันขอบอกแกคำเดียว แกหล่อโคตรๆว่ะ” ยัยเคลียร์ยัยบ้าแกกำลังจะทำอะไรฉันว่ะ อยู่ๆก็ดึงฉันเข้าไปกอดแล้วระดมจุ๊บแก้มฉันอย่างบ้าคลั่ง
“เฮ้ย!!แกจะทำอะไรอ่ะเคลียร์ ขนลุก” ฉันรีบดีดตัวออกห่างยัยเคลียร์ทันที รู้สึกได้ว่ายัยเคลียร์เริ่มจะมีปฏิกิริยากับฉันแล้ว
“แฮะๆ^^ขอโทษพอดีฉันอดใจมาไหว ก็เธอมันหน้าหวานเกินไปอ่ะ” ตอนนี้ฉันกลัวแกมากๆเลย และฉันก็พึ่งรู้ว่าฉันจะต้องมาเสียสาวให้กับยัยเคลียร์ ไม่น่าเลยตู T^T
“พอเถอะๆแล้วแกสมัครที่เรียนให้ฉันแล้วใช่ไหม” ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีเพราะกลัวยัยเคลียร์จะคึกจนพร้อมจะปู้ยี้ปู้ยำฉัน เห็นฉันหล่ออย่างนี้ฉันขี้กลัวนะ
“แน่นอนคนระดับฉันนี่แล้ว” หลงตัวเองชิบเป๋งเลย นิสัยแบบนี้ไม่เคยเปลี่ยน
“แล้วพรุ่งนี้เจอกัน” นายไม่ได้อยู่สุขแน่!
ความคิดเห็น