คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น
Plan Crafty Devil ถึงจะร้ายยังไง หัวใจคุณก็เป็นของผม
ผมไม่คิดว่าผมเป็นคนที่แสนดี ผมไม่คิดว่าผมเป็นคนชั่งเอาใจ และ......ผมก็ไม่คิดว่าผมจะรักใครเป็น..........นอกจากตัวเอง
เมื่อ 7 ปีก่อน
เฟเออร์ ไฮสกูล ผมจำได้ดีว่าตั้งแต่ผมอายุ 13 ปี ผมก็เรียนอยู่ที่นี่กับ ไอ้โซล ไอ้อาฟเตอร์ และก็ไอ้โรเดียม ผมรู้ว่าผมเป็นคนที่ฉลาดที่สุดในกลุ่ม ช่างพูดที่สุดในกลุ่มและเก่งที่สุดในกลุ่ม แต่ไอ้โรเดียมก็อาจจะสูสีกับผมนิดหน่อยก็ได้ แต่ยังไงผมก็เก่งกว่ามันอยู่ดีน่ะแหละ ใช่!!! ใครๆก็หาว่าผมเป็นจอมวางแผน จอมหลอกลวง สารพัด แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก หึหึ! ดีใจซะด้วยซ้ำ
และตอนนี้ผมก็อายุ 14 ปีแล้ว ก็เริ่มมีสาวๆ ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้องมาติดตรึม ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมพวกนี้ถึงได้ชอบผมกันนัก แต่อยู่มาวันหนึ่ง มันเป็นวันเปิดเรียนเทอมสองของมัธยมต้น ชั้นปีสอง ผมมาโรงเรียนตั้งแต่เช้าเพราะหวังว่าจะได้จองที่นั่งก่อนใคร
“สวัสดีจ้า นักเรียนที่รักทุกคน วันนี้ก็เป็นวันเปิดเทอมวันแรกครูก็ขอให้ทุกคนตั้งใจเรียนนะจ๊ะ แต่วันนี้ครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำจ้า วันนี้เธอจะมาเป็นเพื่อนร่วมห้องของเรา เชิญหนูเข้ามาเลยจ้า” ผมก็ไม่ได้สนใจอาจารย์หรอกนะ แต่ผมรู้สึกเหมือนมีแรงจูงใจให้หันกลับไปมอง
“สวัสดีค่ะ ฉัน ด.ญ.สายน้ำ อรุณพิภัทรศร ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค่ะ^^” ผมได้แต่มอง ยัยคนหน้าห้องอยากอึ้งๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงจองได้จองดี
“น่ารักว่ะ” ไอ้อาฟเตอร์ที่นั่งข้างหลังผมพูดขึ้น
“หน้าตาก็ธรรมดา” ผมพูดแย้ง แล้วทำหน้าตาบูดใส่ไอ้เตอร์
“อะไรว่ะ อยู่ๆก็หงุดหงิด” ไอ้โซลที่นั่งข้างไอ้เตอร์ก็บ่นเสริม
“หึหึ” จู่ๆไอ้โร ก็หัวเราะไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย และผมเห็นสีหน้ามันผมก็รู้ว่าคิดอะไร
“หัวเราะอะไรว่...” ผมไม่ทันพูดจบ ก็มีเสียงแหลมเล็กแทรกขึ้นมา
“ขอนั่งด้วยคนนะ” เธอคือผู้หญิงตรงหน้าห้องคนเมื่อกี้ที่พึ่งแนะนำ เธอทักเปียผมยาวไว้สองข้างอย่างสวยงามและสีผมสีน้ำตาลเข้มนั้นกลมกลืนกับสีของนัยน์ตากลมโต รับกับจมูกโด่งสวยกับริมฝีปากสีพีชเป็นธรรมชาติ
“อืม ได้”
“แล้วนายชื่ออะไรเหรอ”
“อาเดกาวะ โดเรียว” ผมบอกชื่อผมแบบจัดเต็ม แถมทั้งนามสกุล
“ฉันชื่อบะหมี่” คนอะไรชื่อ ‘บะหมี่’
4 เดือนต่อมา
“เรียว ไปโรงอาหารกัน” ยัยบะหมี่ชวนผมไปทานอาหารที่โรงอาหารกับพวกไอ้โซลและเพื่อนของเธอ และทุกคนในห้องต่างก็รู้ดีว่าผมกับเธอคบกัน
“เธอไปก่อนเถอะ เดี๋ยว!ฉันตามไป ^^” ผมยิ้มตอบเธอแบบน่ารัก ใครๆก็รู้ว่าผมเป็นคนน่าหวานมากกกก(ขอเพิ่มมอม้าอีกได้ป่ะ)จนผู้ชายบางคนทักผิดนึกว่าเป็นผู้หญิง
“ได้ เดี๋ยวตามมานะ^__^” เธอยิ้มตอบผมแบบอ่อนหวาน
“ไอ้เรียวฉันมีเรื่องจะคุยกับแกว่ะ” จู่ๆไอ้โซล ไอ้เตอร์ และไอ้โรก็ดึงผมเพื่อไปถามเกี่ยวกับเรื่องสำคัญ
“แกคิดยังไงกับยัยบะหมี่” ไอ้โซลพุ่งคำถามมาใส่ผม
“ก็ไม่ได้คิดยังไงนิ” ผมตอบคำถามมันแบบขอไปที
“แล้วแกเคยจริงจังกับยัยนั่นบ้างมั้ย” ไอ้โรคนที่ไม่เคยพูดพร่ำเพื่อ ก็หลุดคำถามถามผม
“ไม่!! ยัยบะหมี่อะไรนั่นก็แค่ของเล่นชั่วคราวเท่านั้นแหละ” ผมตอบแบบเต็มเสียง
“ระ...เรียว” จู่ๆยัยบะหมี่ก็โผล่มาแบบชนิดที่ว่าผมตั้งตัวไม่ทัน
“….” ไม่มีคำตอบแก้ตัวใดๆหลุดออกจากปากของผม
“ขอบคุณนะเรียวที่นายให้โอกาสให้ฉันได้คบกับนาย ขอบคุณจริงๆ......เรียววว” เมื่อสิ้นเสียงของยัยนั่นผมทำอะไรไม่ถูก ผมไม่กล้าแม้แต่มองหน้าไม่กล้าสบตา
และผมก็ไม่เห็นเธออีกเลยยยย
ความคิดเห็น