ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Ton*James : Sleepless
Fic Academy Fantasia Season 8
Sleepless
TJ
Rate : PG 13
ผมนอนไม่หลับ
ไม่ใช่เพราะกลัวผีไม่ใช่เพราะเรื่องปากเหวที่เกิดขึ้นบนเวที แต่อาจเป็นเพราะอาจการตัดสินใจที่สุดแสนจะงี่เง่าของตัวเอง วันนี้ผมย้ายที่นอน ย้ายครั้งแรกตั้งแต่ได้เข้ามานอนในบ้านหลังนี้ ถามถึงสาเหตุผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไปทำไม หรือความจริงอาจจะต้องเปลี่ยนคำถามจากทำทำไม มาเป็น “ทำเพราะใคร” ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าแค่ให้นวดหลังให้ทำไมต้องเหวี่ยงใส่กันขนาดนั้นด้วย ก็แค่เห็นพี่เต๋าเขาให้พี่คชาทำให้ แล้วทำไมพี่ต้นจะทำให้ผมบ้างไม่ได้ ผมกำลังปล่อยความคิดตัวเองไปให้เรื่อยเปื่อย หวังเพียงว่าใจจะสงบและจะได้หลับสักที แต่พอเหมือนหนังตามันเริ่มจะปิดไอ้มือเจ้ากรรมมันเหมือนจะทำงานเป็นอัตโนมัติด้วยการคว้าเอาสิ่งที่อยู่ข้างๆ แต่วันนี้ผมคว้าได้แค่เพียงอากาศ มันว่างเปล่า ไม่มีร่างบางๆของใครบางคนมาให้กอดให้ก่าย ทั้งที่ทีมงานก็คงไม่ได้เพิ่มแอร์ แต่ทำไมรู้สึกว่าหนาวกว่าเดิม หนาวกว่าที่เคยรู้สึกมาตลอดหลายสัปดาห์ ผมยังคงนอนนิ่งปล่อยความคิดตัวเองไปอีกครั้ง พาลให้คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นบนเวที วินาทีที่ถูกประกาศชื่อ ผมเดินหน้าออกมาโดยที่ไม่หันกลับมองข้างหลัง ยอมรับเลยว่าตอนนั้นผม ”กลัว” แต่ไม่ได้กลัวว่าจะต้องออก ผม กลัวๆ จะเห็นสีหน้าเฉยชาของใครบางคนที่อยู่ข้างหลัง กลัวจะทำใจไม่ได้ ถ้าต้องรู้ว่าเขาไม่รู้สึกอะไรกับการที่ผมต้องออกไป ผมยอมเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองเลยเสียดีกว่า ผมยังตัวเองขึ้นจากเตียง ชะโงกหน้าดูร่างบางที่นอนอยู่ด้านริมสุด พี่ต้นยังคงซุกอยู่ในผ้าห่มผืนหนาผืนเดิม สงสัยว่าคงหลับไปแล้ว ผมทิ้งตัวลงอย่างช้าๆอีกครั้ง พร้อมกับคำถามบางอย่างที่เกิดขึ้นในใจ “พี่จะคิดเหมือนผมไหมว่าการหลับโดยไม่มีพี่อยู่ข้างๆมันเป็นเรื่องที่ทำได้ยากจริงๆ”
*
*
*
ผมนอนไม่หลับ
ทั้งที่ผมซุกตัวอยู่ในผ้าห่มผืนหนา แต่ทำไมยังคงรู้สึกว่าไม่ได้อุ่นขึ้นเลย ทั้งที่อุณหภูมิก็ปกติ ไม่เห็นจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง นอกเสียจากว่า แขนหนักของใครบางคนมันหายไป ผมเองก็ไม่รู้ว่าอะไรเข้าสิงถึงได้พูดกับมันไปแบบนั้น บางทีก็อยากจะงับเอาคำพูดตัวเองกลืนลงคอไปอีกครั้ง แต่มันก็ทำไม่ได้ ตอนแรกที่มันบอกจะย้ายที่นอน ผมก็ไม่เชื่อว่าคนอย่างมันจะทำจริงเพราะเห็นก็พูดอยู่บ่อยๆ แต่ใครจะรู้ว่าไอ้อ้วนมันจะย้ายเอาวันนี้จริงๆ ตอนแรกก็เหมือนจะรู้สึกเฉยๆ แต่เอาเข้าจริงๆ ก็ทำได้แต่แกล้งทำเป็นเฉยๆ ใจพยายามสั่งตัวเองให้หลับ จะได้ไม่ต้องคิดเรื่องฟุ้งซ่านอะไรอีกให้รกหัว แต่ด้วยความหนาวที่ไม่รู้ว่าทำไมวันที่ถึงได้ทวีคูณอย่างไม่มีสาเหตุ ทำผมเผลอเอื้อมไปข้างๆ แต่สิ่งที่สัมผัสได้มีเพียงอากาศ หัวใจผมกระตุกอย่างไม่รู้สาเหตุ พาลให้คิดถึงเรื่องที่เกิดบนเวที สิ้นเสียงประกาศ ยามที่ร่างใหญ่ข้างกายก้าวออกไปสู่ปากเหว ตอนนั้นผมรู้สึกได้เลยว่าไม่ใช่แค่ตัวมันที่เดินออกไป แต่มันเอาใจผมทั้งใจเดินไปอยู่ที่ปากเหวกับมันด้วย ผมภาวนาในใจให้มันหันหน้ากลับมาสักครั้ง หันกลับมามองหน้าผม ทำให้ผมเชื่อใจว่ามันจะยังไม่ทิ้งผมไปตอนนี้ แต่มันก็ไม่หันมา ไอ้เด็กบ้า อยากออกมากนักหรือไงว่ะ แต่อย่างน้อยโชคชะตายังไม่ใจร้ายกับผม เพราะผมเองก็ไม่รู้ว่าเหมือนกันว่าถ้าชื่อที่ประกาศไม่ใช่ชื่อจอย ผมจะทำอยู่ในบ้านหลังนี้ต่อไปได้ยังไง ผมดึงมือตัวเองเข้ามาในผ้าห่มช้าๆ พร้อมกับประคองกอดตัวไว้อย่างหลวมๆ สิ่งที่ผมทำ ยิ่งย้ำความรู้สึกบางอย่างในใจ มันไม่ได้อุ่นขึ้นเลย แขนของผมคงเล็กเกินไปที่จะกอดตัวเองให้หายหนาว ในใจเริ่มโหยหายแขนใหญ่ๆที่โอบกอดให้ความอบอุ่นได้อย่างไม่น่าเชื่อ ผมเอาตัวเองออกมาจากผ้าห่ม พร้อมชะโงกดูไอ้ตัวยักษ์ที่นอนอยู่ริมสุด เจมส์นอนหันหน้าไปทางสมุนของมันแล้ว สงสัยคงหลับสนิท ผมดึงตัวเองกลับเข้าสู่ผ้าห่มช้า พร้อมกับคำถามที่เกิดขึ้นในใจ “ไอ้อ้วนมันจะรู้ไหมว่ายากแค่ไหนที่จะนอนโดยไม่มีมันอยู่ข้างๆ”
Sleepless
TJ
Rate : PG 13
ผมนอนไม่หลับ
ไม่ใช่เพราะกลัวผีไม่ใช่เพราะเรื่องปากเหวที่เกิดขึ้นบนเวที แต่อาจเป็นเพราะอาจการตัดสินใจที่สุดแสนจะงี่เง่าของตัวเอง วันนี้ผมย้ายที่นอน ย้ายครั้งแรกตั้งแต่ได้เข้ามานอนในบ้านหลังนี้ ถามถึงสาเหตุผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไปทำไม หรือความจริงอาจจะต้องเปลี่ยนคำถามจากทำทำไม มาเป็น “ทำเพราะใคร” ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าแค่ให้นวดหลังให้ทำไมต้องเหวี่ยงใส่กันขนาดนั้นด้วย ก็แค่เห็นพี่เต๋าเขาให้พี่คชาทำให้ แล้วทำไมพี่ต้นจะทำให้ผมบ้างไม่ได้ ผมกำลังปล่อยความคิดตัวเองไปให้เรื่อยเปื่อย หวังเพียงว่าใจจะสงบและจะได้หลับสักที แต่พอเหมือนหนังตามันเริ่มจะปิดไอ้มือเจ้ากรรมมันเหมือนจะทำงานเป็นอัตโนมัติด้วยการคว้าเอาสิ่งที่อยู่ข้างๆ แต่วันนี้ผมคว้าได้แค่เพียงอากาศ มันว่างเปล่า ไม่มีร่างบางๆของใครบางคนมาให้กอดให้ก่าย ทั้งที่ทีมงานก็คงไม่ได้เพิ่มแอร์ แต่ทำไมรู้สึกว่าหนาวกว่าเดิม หนาวกว่าที่เคยรู้สึกมาตลอดหลายสัปดาห์ ผมยังคงนอนนิ่งปล่อยความคิดตัวเองไปอีกครั้ง พาลให้คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นบนเวที วินาทีที่ถูกประกาศชื่อ ผมเดินหน้าออกมาโดยที่ไม่หันกลับมองข้างหลัง ยอมรับเลยว่าตอนนั้นผม ”กลัว” แต่ไม่ได้กลัวว่าจะต้องออก ผม กลัวๆ จะเห็นสีหน้าเฉยชาของใครบางคนที่อยู่ข้างหลัง กลัวจะทำใจไม่ได้ ถ้าต้องรู้ว่าเขาไม่รู้สึกอะไรกับการที่ผมต้องออกไป ผมยอมเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองเลยเสียดีกว่า ผมยังตัวเองขึ้นจากเตียง ชะโงกหน้าดูร่างบางที่นอนอยู่ด้านริมสุด พี่ต้นยังคงซุกอยู่ในผ้าห่มผืนหนาผืนเดิม สงสัยว่าคงหลับไปแล้ว ผมทิ้งตัวลงอย่างช้าๆอีกครั้ง พร้อมกับคำถามบางอย่างที่เกิดขึ้นในใจ “พี่จะคิดเหมือนผมไหมว่าการหลับโดยไม่มีพี่อยู่ข้างๆมันเป็นเรื่องที่ทำได้ยากจริงๆ”
*
*
*
ผมนอนไม่หลับ
ทั้งที่ผมซุกตัวอยู่ในผ้าห่มผืนหนา แต่ทำไมยังคงรู้สึกว่าไม่ได้อุ่นขึ้นเลย ทั้งที่อุณหภูมิก็ปกติ ไม่เห็นจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง นอกเสียจากว่า แขนหนักของใครบางคนมันหายไป ผมเองก็ไม่รู้ว่าอะไรเข้าสิงถึงได้พูดกับมันไปแบบนั้น บางทีก็อยากจะงับเอาคำพูดตัวเองกลืนลงคอไปอีกครั้ง แต่มันก็ทำไม่ได้ ตอนแรกที่มันบอกจะย้ายที่นอน ผมก็ไม่เชื่อว่าคนอย่างมันจะทำจริงเพราะเห็นก็พูดอยู่บ่อยๆ แต่ใครจะรู้ว่าไอ้อ้วนมันจะย้ายเอาวันนี้จริงๆ ตอนแรกก็เหมือนจะรู้สึกเฉยๆ แต่เอาเข้าจริงๆ ก็ทำได้แต่แกล้งทำเป็นเฉยๆ ใจพยายามสั่งตัวเองให้หลับ จะได้ไม่ต้องคิดเรื่องฟุ้งซ่านอะไรอีกให้รกหัว แต่ด้วยความหนาวที่ไม่รู้ว่าทำไมวันที่ถึงได้ทวีคูณอย่างไม่มีสาเหตุ ทำผมเผลอเอื้อมไปข้างๆ แต่สิ่งที่สัมผัสได้มีเพียงอากาศ หัวใจผมกระตุกอย่างไม่รู้สาเหตุ พาลให้คิดถึงเรื่องที่เกิดบนเวที สิ้นเสียงประกาศ ยามที่ร่างใหญ่ข้างกายก้าวออกไปสู่ปากเหว ตอนนั้นผมรู้สึกได้เลยว่าไม่ใช่แค่ตัวมันที่เดินออกไป แต่มันเอาใจผมทั้งใจเดินไปอยู่ที่ปากเหวกับมันด้วย ผมภาวนาในใจให้มันหันหน้ากลับมาสักครั้ง หันกลับมามองหน้าผม ทำให้ผมเชื่อใจว่ามันจะยังไม่ทิ้งผมไปตอนนี้ แต่มันก็ไม่หันมา ไอ้เด็กบ้า อยากออกมากนักหรือไงว่ะ แต่อย่างน้อยโชคชะตายังไม่ใจร้ายกับผม เพราะผมเองก็ไม่รู้ว่าเหมือนกันว่าถ้าชื่อที่ประกาศไม่ใช่ชื่อจอย ผมจะทำอยู่ในบ้านหลังนี้ต่อไปได้ยังไง ผมดึงมือตัวเองเข้ามาในผ้าห่มช้าๆ พร้อมกับประคองกอดตัวไว้อย่างหลวมๆ สิ่งที่ผมทำ ยิ่งย้ำความรู้สึกบางอย่างในใจ มันไม่ได้อุ่นขึ้นเลย แขนของผมคงเล็กเกินไปที่จะกอดตัวเองให้หายหนาว ในใจเริ่มโหยหายแขนใหญ่ๆที่โอบกอดให้ความอบอุ่นได้อย่างไม่น่าเชื่อ ผมเอาตัวเองออกมาจากผ้าห่ม พร้อมชะโงกดูไอ้ตัวยักษ์ที่นอนอยู่ริมสุด เจมส์นอนหันหน้าไปทางสมุนของมันแล้ว สงสัยคงหลับสนิท ผมดึงตัวเองกลับเข้าสู่ผ้าห่มช้า พร้อมกับคำถามที่เกิดขึ้นในใจ “ไอ้อ้วนมันจะรู้ไหมว่ายากแค่ไหนที่จะนอนโดยไม่มีมันอยู่ข้างๆ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น