คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 ความลับของอาจารย์ 2_5
วันแรอเทอม้นอาารย์เมธาวีและอาารย์มพู่แนะนำัวว่าพวเาะมาเป็นอาารย์ประำั้นห้อสาม อาารย์เมธาวีสอนวิาสัมศึษาสำหรับอาารย์มพู่สอนวิาเมี ผมับเ็ห้อสามเยเรียนวิาเมีับเธออนอยู่ั้นมัธยมศึษาปีที่ 4 ส่วนอาารย์้าวเป็นอาารย์บใหม่เพิ่มาสอนปีแร
เธอิใบประาศอเธอไว้้าระานำ ให้พวเราไ้รับรู้มีอยู่้อหนึ่ระบุว่าห้ามนัเรียนัลอำอบานัเรียนท่านอื่นมิะนั้นนัเรียนผู้ให้ำอบและนัเรียนผู้ัลอะ้อรับโทษโยไม่มี้อยเว้น ทีแรผมไม่ไ้สนใ้อนั้นหรอเพราะาริระาษแ้อห้อมีอาารย์หลายห้อเรียนทำเหมือนันยเว้นอาารย์้าวนั้นเธอทำริ
ผมถูเธอเรียมาพบที่ห้อพัรูในวันันทร์หลัาส่ารบ้านไปเมื่อสัปาห์่อน ทีแรผมสสัยว่าผมทำารบ้านไม่รบทุ้อเปล่า ปิผมมัรว่อนส่ว่าารบ้านทำรบทุ้อหรือไม่เพื่อวามถู้อพอไปถึ หิสาวให้ผมูสมุารบ้านอเพื่อนในห้อำนวนสามน ำอบในสมุทั้หมล้ายลึับำอบอผม
"ผมให้เพื่อนลอารบ้านรับ"ผมพูวามริหลัาอาารย์ให้ผมูเอสารทีละใบ สมุารบ้านอผมเียนยาวทุ้อพร้อมรายละเอียเมื่อูสมุารบ้านอเพื่อนผมำไ้ว่าผมให้เาลอเมื่อวัน่อนและมีหลายนเอาไปลอ่อถึแม้มันอามีเปลี่ยนแปลบาส่วนามารเียนอเพื่อน ล่าวโยสรุปือมันล้ายันยัับว่าทุนเอาำอบมาาผม
"รูิว่าล้าเป็นเ็ี อย่าไร็ามรูะ้อหัะแนน"หิสาวบอบเธอยื่นหมายให้ผม
"ให้ล้าเอาหมายไปแ้ผู้ปรอว่าอาารย์ะมาอพบ่ะ"ผมรับหมายมาาอาารย์เมธาวีหันไปมอพี่าวนั่อยู่้าหลัโ๊ะทำานอาารย์้าว
"พี่ะโทรหาุน้า่วบ่าย"สสัยลับบ้านไปโน่าหูาแน่นอน พี่าวเยโทรมารายานพฤิรรมผมให้แม่เมื่อปี่อนอนเธอมาเป็นรูฝึสอนวิาภาษา่าประเทศให้ห้อสาม
าบเรียนประำวันอัาร อาารย์สาวประาศว่าเธอหัะแนนทุนที่เธอสสัยว่าลอารบ้านและล้าไ้รับโทษพิเศษนอาหัะแนนแล้วรู้าวเอะไปหาผมับแม่ถึบ้านทำเอาผมอยาเอาหนัสือลุมหัวัวเอหนีสายาอเพื่อนรอบ้ารวมถึุรูประำั้น
รู้าวมาหาผมอนเ้าเ้าโมในวันเสาร์าม้อวามนัหมายในหมาย แม่อผมไ้รับโทรศัพท์าพี่าวับอาารย์เมธาวีทำให้ผมโนุแม่อบรมเรื่อวามื่อสัย์ไป หิสาวไม่ไ้สวมสูทมีแ่เสื้อเิ้สีาว ระโปรำ รอเท้า และ ระเป๋าสะพาย้า พวเราัาร้อนรับุรูประำั้น้วยนมและาถ้วยหนึ่่อนเริ่มารอบรมผม
"รูเ้าใ่ะว่าเ็หลายรุ่นลอารบ้านโยอาารย์หลายนไม่ไ้ว่าอะไรเพราะพวเาถือว่าเ็ไ้ทำารบ้านแล้วเาแ่รวับให้ะแนนเท่านั้น"อาารย์สาวบอแม่ผม
"ถ้าล้าะเลียะโรธอาารย์ รูไม่ว่าอะไรหรอเพราะมันือหน้าที่อรู"
"รู้ไหมว่าทำไมรูถึไม่ให้เราลอัน"หิสาวนิ่เียบหลัถามบ ิว่าอยาให้ผมุิอยู่ในใว่าทำไม
"รูอยาให้เราทำ้อสอบไ้ เพราะ้อสอบรูเป็น้อเียนและรูอนุาให้นำสมุารบ้านเ้าห้อสอบไ้"แปลีเพิ่เยเห็นารสอบแบบเอาสมุารบ้านเ้าไปในห้อสอบ ปิรูให้เอาเรื่อเียนับบัรนัเรียนเ้าห้อสอบบาทีมันอาเป็นารสอบในระับมหาวิทยาลัยหรือเปล่าเพราะเธอเพิ่บมาสอนปีแร
"ถ้าพวเราลอัน นรว้อสอบอาะถามรูว่ารูสอนเ็ยัไทำไมระาษ้อสอบเหมือนไปถ่ายสำเนามาหลายุ แน่นอนว่ารูะไม่ยอมให้ใรมาว่ารูถ่ายทอวามรู้ให้เ็ไม่ไ้"ทำยัับว่าอาารย์ไม่เยลอารบ้านใ่ไหม
"ปิเราลอารบ้านประำเปล่า"
"ึ้นับสถานาร์ับวิารับอาารย์"
"หมายวามว่าไ"ำอบอผมไม่ัเนให้เธอเ้าใ
"ถ้าหาว่ามันไม่ไ้ใล้วันส่มา ผมมัะทำเอรับ"ผมอธิบายให้เธอฟั
"บาารบ้านผมเอิไม่ออึไปูาเพื่อนว่าเาทำยัไ"
"เอาเป็นว่าอนนี้ล้าอาะไม่เ้าใหรอว่าทำไมรูถึไม่อยาให้เราลอัน"
"ในสัวันหนึ่รูิว่าเราะเ้าใว่าทำไม"
"ล้าเยไ้ยินเรื่อลิสิทธิ์เปล่า่ะ"
"มันเรื่อเียวันับารอ้าอิเปล่ารับ"
"ใ่่ะ"
"ถึแม้มันอา่าวัถุประส์ัน สอสิ่นี้เป็นเรื่อเียวัน"
"เวลาเรา้นหา้อมูลอะไรมาเียนรายาน เรา้อระบุเรื่อที่มาอ้อมูลเพื่อเป็นารยืนยันว่าเราเอา้อมูลอเ้าอมาใ้ในวัถุประส์ใว่าันไป"
"้อมูลบาประเภทมีมูล่าอมัน หาเราลอมันมา"
"มันไม่่าอะไรับารโมย้อมูลไปหน้าาเย"
"หรือไม่ เราเอา้อมูลอเาไปอ้าอิสนับสนุนอะไรสัอย่าโยหวัผลในแ่ร้ายและทำให้เ้าอ้อมูลสร้า้อมูลมาเพื่อประโยน์ทาวิาารเสียื่อเสีย"
"ในทาวิาาร หาเราไปเียนแบบไม่ลั่นรอหรืออ้าอิว่ามาาไหนมันะส่ผลทำให้นมอว่าานเียนทาวิาารอเราูไม่น่าเื่อถือและเ็มไป้วยำรหา"
"แน่นอนว่ามันอาเป็นเรื่อให่ถึั้นั้ะรรมารสอบสวนหรือไม่ึ้นศาลไ้"
"เราเ้าใไหมะ"
"เ้าใรับ"ผมพูบ ิว่าไม่แม่ผมหรือุรูอาะอบรมผมในประเ็นอื่น
"้าวเพิ่บามหาวิทยาลัยใ่ไหมะ"แม่ผมเปลี่ยนหัว้อถามเรื่อส่วนัวเธอแทน ่อนหน้าะมาพบันแม่ถามว่าไ้ยินาอาารย์าวว่าอาารย์้าวเป็นผู้หิสวยมาแ่ผมไม่ไ้อบอะไรไป
"ใ่่ะุน้า ้าวเพิ่บามหาวิทยาลัยสอนในปีนี้เป็นปีแร่ะ"
"แม่รู้ัุรูเหรอ"
"ไม่รู้ัไ้ไ พี่้าวเยอยู่บ้าน้าบ้านเรา อนเ็ๆ เราอบไปหาพี่้าวประำ"
"สมัยเ็พี่้าวอุ้มเราประำเวลาพ่อแม่ไม่อยู่ พ่อแม่พี่้าวอนุาให้เราไปนอนเียเียวับ้าวไ้"
วามทรำในอีอผมยัำไ้บาส่วนืออนเรียนอยู่ในระับประถมศึษาส่วนวามทรำ่อนประถมศึษาไม่มีปราอยู่ในิใหรือมันอาเ็บไว้ยัับหนัสือเ่าอายุหลายปีอยู่ในอเล็ๆ อั้นวาหนัสือับผนัห้อ่อให้้นหาทีละั้นอย่าละเอียยัไม่เอ
"ผมนึไม่ออริๆ"มันอาเพราะว่าผมเ็มาเลยไม่รู้ว่ามันเป็นยัไ
"รูเ้าใ่ะว่าล้ายัเ็มา"
"น้าไม่ิเลยว่า้าวะมาเป็นรูประำั้นอล้า"
"เป็นเรื่อบัเอิริๆ"
"ถ้าไม่เป็นารรบวน น้าอนุาใหุ้รูทำโทษล้าไ้ามที่เห็นสมวร่ะ"สสัยผมไม่รอาไม้เรียวแน่ๆ ผมโนไม้เรียวทำโทษรั้สุท้ายือปีสุท้ายอมัธยมศึษาอน้น
"ไ้่ะุน้า"
"ุวิไลเป็นไบ้าะ"
"แม่้าวอยู่่าประเทศ่ะยัไม่มีหมายบอว่าะลับมาเมื่อไหร่"
"อนอยู่โรเรียนล้าเป็นยัไบ้า"
"หาไม่นับเรื่อให้เพื่อนลอารบ้าน ล้าั้ใเรียนมา่ะแถมเป็นเ็ีอบำถามรูไ้ทุาบ"
ุรูประำั้นนัุ่ยับพวเรานถึเที่ย แม่อผมทำอาหารมื้อเที่ยใหุ้รูเป็นสิ่อบแทนสำหรับารอบรมสั่สอนลูาย ูท่าทาแม่ผมับรู้าวุ้นเยันมาเป็นพิเศษ เธอสอบถามวามเป็นอยู่ับหน้าที่ารานออาารย์เ่นทำไมเธอถึเลือมาสอนยุพามาศ
ในอีเธอเรียนอยู่สถาบันารศึษาสำหรับผู้หิั้แ่มัธยมศึษานถึมหาวิทยาลัยมันทำให้เธอเอไม่ไุ้ยับผู้ายนอาพี่ายสอน นระทั่เ้าเรียนมหาวิทยาลัย นรู้ัอเธอเป็นผู้หิส่วนมาพอเธอบารศึษา เธอึัสินใไปเป็นรูในโรเรียนอยุพามาศเพื่อหลีหนีสิ่เิมๆ ในอียัมีเป็นอยู่ในปัุบัน
หลัาโนอาารย์้าวอบรมผมเลยไม่ไ้ให้ใรลอารบ้านอีเลยเพราะผมลัวว่าผมะไ้รับหมายบับใหม่าอาารย์อีรอบ เพื่อนหลายนไม่มีใรล้าอลอผมเพราะพวเาไปอารบ้านาพวห้อหนึ่ห้อสอแทน
พวเาเรียนวิาารเมือวันันทร์ับวันพุธ ารสอนสอห้อนั้นเรียนเร็วว่าารสอนห้อสามในวันอัารับพฤหัสบีทำให้เพื่อนผมใ้ประโยน์าารเป็นห้อเพื่อนบ้านันอารบ้านมาูในวันศุร์เพราะพวนั้นมัะทำเสร็เร็ว ทำไมผมรู้สึว่าไม่วันใวันหนึ่เธอ้อรู้เรื่อนี้เ้าแน่
"เป็นไ โนอาารย์้าวอบรม"เพรถามผม
" ะลอารบ้านไม่ว่าแ่อย่าลอหมมันน่าเลีย"ผมบอับมันูเหมือนว่าเพรลอาผม และนอื่นในห้อลอามัน่อไม่้อเาว่าเิอะไร่อานั้น
“านวิาอื่นเยอะวิานั้นสั่านวิานู้นสั่านวิานี้สั่าน”
"นาานเยอะ บานยัแอบโเรียนไปอ่านหนัสือสอบัน"
"ไม่เห็นล้าโับเาบ้า"
"ะไปเรียนรูสัม เพรให้เราโมีหวัอาารย์้าวส่หมายให้ไปเรียผู้ปรอมาพบอีรอบ"
"เออริ"
"ว่าามรรูบานปล่อยพวเราไปเลยมีนโเรียนไปห้อสมุันยเว้นอาารย์้าวแหละถ้าไม่ิว่าเธอสอนวันอัารับวันพฤหัสบีพวเราโไปแล้ว"ผมและหลายนในห้อสามเ้าใรันว่าในเทอมแรมีวิาบาาบไม่สามารถโเรียนหรือโไ้ถ้ารูไม่มาสอนือวิาิศาสร์ ภาษา่าประเทศ และ สามวิาาประำอนัเรียนสายวิทยาศาสร์อย่าฟิสิส์ เมี ับ ีววิทยา
ยเว้นวิาสัมศึษา อาารย์ผู้สอนมา่อนเวลาลอและเธอสามารถรู้ไ้ว่าใรหายไปโยารเินไล่ถามปัหาสัมศึษาับนัเรียนทีละนาหลัห้อมาหน้าห้อ
"ารบ้านีวะเมีฟิสิส์ทำไปถึไหนละ"สามวิานั้นเรียน่วเ้าอวันันทร์วันพุธและวันศุร์
"เราไ้ารบ้านอรุ่นพี่ะเอาไหม"สามวิาัล่าวผมเรียนไ้และะแนนสอบอยู่เลยเส้นายไม่มาเพราะเพรมัะวนผมิววิาเหล่านั้น
"เอาสิ"
"อย่าทำแบบไอ้้นอันนั้นมันน่าเลีย"
"ไอ้้นัวเริ่มสินะ"ผมไม่ไ้สนิทับเาแ่้นเป็นเพื่อนอเพร เพราะเวลาลอารบ้านวิาสัมพอผมทำเสร็ ผมะส่ให้เพรส่วนเพระส่ให้บุลอื่นในห้อึ่บุลอื่นลอารบ้านแบบไม่มีารัแปล้อวามมันเลยทำให้ผมโนเรียไปพบ
"บ้านมันรวย ทำไไ้"เอาเป็นว่าบ้านผมไม่ไ้รวยมาอย่าน้อยมีเินใ้ไม่ามือ ส่วนบ้าน้นให้ิว่าเามีเินไปห้าฝรั่ในปรา์เพรไ้ทุวันเยไ้ยินว่าเา้าเพื่อนให้่วยลอารบ้านให้
"เป็นลูสมาิพรรนานมันีริๆ"
ในโรเรียนใรมีพ่อหรือแม่เป็นสมาิพรรสหภาพนานะไ้รับารปิบัิเป็นพิเศษแบบลูรั้อูแลเป็นอย่าีเยี่ยลูายหรือลูสาวนหนึ่ มีผมนเียวอาะไม่ไ้รับารูแลเป็นพิเศษแม้มีแม่เป็นสมาิพรรประาธิปไยอมมูนแห่นาวา ไม่เ้าใว่าทำไมแม่อผมถึย้ายไปอยู่พรรอื่นทั้ที่ในอีเธอเยอยู่พรรนานสมัยหนึ่
ความคิดเห็น