คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 ความลับของอาจารย์ 1_5
มันือเรื่อปิสำหรับอาารย์หลายนอยาให้นัเรียนมีส่วนร่วมในารเรียนยเว้นว่าถ้าาบเรียนนั้นนสอนโยนำถามยาไม่ไ้มาาำราเรียนนาหสิบหน้าอวิาารเมือและหมาย ใรอบไม่ไ้ะโนเ็ื่อเอาไปหัะแนนในภายหลั ห้อเรียนเรามีนโนื่อเป็นำนวนยี่สิบหนานัเรียนสามสิบน อาารย์เมธาวีถามทีละนเริ่มานนั่้านหลัห้อไล่มานถึนนั่หน้าห้อ
"รูเรียถามหลายนทำไมไม่มีใรอบไ้ พวเธอสนใในบทเรียนที่รูสอนเปล่า"เพรนั่ลหลัอบไม่ไ้ลายเป็นว่ามีนัเรียนำนวนยี่สิบเ็น นัเรียนนถัมาะโนือไรวิ์ึ่เป็นื่ออผม
"ถ้าไรวิ์อบไม่ไ้ รูะหัะแนนทุน"เธอบอับทุนในห้อและยับมาอยู่รหน้าผม
"ไรวิ์"ผมลุึ้นยืนมอหน้าอาารย์เมธาวีเธอสวมเสื้อสูทสีน้ำเินเ้มใส่ทับเสื้อเิ้สีาว และแว่นาให่ว่าสายาอเธอมา
"อทวนำถามใหม่รับ"ผมำไม่ไ้ว่าเธอถามว่าอะไร ในทีแริว่าน้าหลัอาะอบไ้สุท้ายมันเหมือนับาบ่อนหน้าไม่มีผิ ในห้อสามมีหลายนทำะแนนในวิาสัมศึษาไ้ีเว้นเสียว่ามันอาไม่ไ้เป็นวิาสำัสำหรับารเรียนวิทย์ิและเอาไปใ้ในารสอบเ้ามาเท่าไหร่
"ไม่ไ้ฟัรูใ่ไหม"อาารย์ยืนออ เธอหุหิมาว่าอาารย์ท่านอื่น ในาบเรียนอเธอถ้าอบไม่ไ้เธอแ่หัะแนนลับันหาอบไ้เธอไม่ไ้พูอะไรเป็นำมหรือเธอะถามำถาม่อไป
"ไม่ใ่รับำถามมันยาว ผมไม่เ้าใำถามรับ"ผมพยายามพูอย่าใเย็น เธอปล่อยมือลเินไปหยิบสมุบนโ๊ะและอ่านำถามในสมุนั้น
"สอปี่อนหน้าารเลือั้สมัาประานผู้มีสิทธิ์เลือั้สามารถเลือพรรารเมือไ้ทั้หมี่พรร"ผมฟัำถามอเธอยืนิอยู่พัหนึ่
"สี่พรรารเมือรับ"ผมเาัวเล หาำไม่ผิในสมัามีสี่พรรารเมือประอบ้วยพรรสหภาพนานแห่นาวา พรรประาธิปไยอมมูนแห่นาวา พรรประานแห่าิ และ พรรสัมนิยมนาวา
"รูถาม่อว่าพรรารเมือไหนไ้ที่นั่ในสภามาที่สุ"ฝั่หนึ่ำลัภาวนาให้ผมอบไ้ไม่ั้นทุนะโนหัะแนน ส่วนอีฝั่หนึ่ำลัอยาหัะแนน ุรูเินไปหยิบใบรายื่อและปาาเียนว่าโนหัะแนนเท่าไหร่
"พรรสหภาพนานสามร้อยห้าสิบที่นั่รับ"ุรูวาใบรายื่อและปาาลบนโ๊ะ หาถามว่าทำไมอบไ้ เลสามร้อยห้าสิบเป็นำนวนที่นั่ในสมัาเป็นฝ่ายรับาลส่วนหนึ่ร้อยห้าสิบเป็นอฝ่ายผู้รวสอบ แม่ผมเรียฝ่ายหนึ่ร้อยห้าสิบนแบบ่ายๆ ว่าฝ่าย้าน
"ในวามเป็นริพรรารเมือทั้หมสี่พรร่าร่วมมือันในรับาลุเียว ึ้นำแหน่รัมนรีะึ้นับว่าบุลารอพรรไหนมีวามสามารถ้านไหน เราเรียว่าแนวร่วมประานแห่าิ"เธอให้ำอธิบายเสริม
"อาารย์รับ พวเราไม่มีฝ่าย้านเลยเหรอรับ"ผมถามอาารย์เพิ่มเิม
"รับาลแห่าิเป็นทั้ฝ่ายรับาลและฝ่าย้านในัวอรับาลเอ"อาารย์บอับผมเสร็ หิสาวเ็บอทุอย่าใส่ระเป๋าและพูทิ้ท้าย่อนบาบารสอน
"หมาบแล้ว เินัเรียนไปเรียนวิา่อไปไ้"
"ส่วนไรวิ์ รูฝาลบระาน้วย"หลายนโล่ใเพราะพวเาไม่โนหัะแนน่าาอนาบเรียน่วแรไม่มีใรอบไ้เลยและโนอาารย์ำหนิว่าแ่เรียนและฟัอาารย์สอนพอถามแล้วทำไมไม่มีใรอบไ้เลย
“ไอ้ล้า อบุมา” เพรพร้อมระเป๋าอเาเินมาบอผมหลัาผมลบระานนสะอา ผมเินไปหยิบระเป๋าและเินไปเรียนาบ่อไป วิาถัไปเป็นวิาภาษา่าประเทศึ่้อไปเรียนึอื่นระหว่าทาไปเรียนาับอินเินมาสมทบ้วย
“อนแรไม่เห็นแุนานั้นเลย” าบอับพวเรา ผมเห็น้วยับเาเพราะอนเปิเรียนวันแรเธอเป็นอาารย์่อน้าี้อายมา ูไม่อบเ้าสัม ทีแรผมเอิว่าเธอเออาะเป็นุรูใีไม่ไ้เร่ระเบียบลับลายเป็นว่าผมับิผิ
“มันอาเป็นนิสัยอนสอนอแ หรือวามหวัีอแที่อยาให้นัเรียนเ้าใ” อินออวามเห็นถึารสอนออาารย์
“่าเถอะรีบไปเร็ว” พวเราวิ่ไปพร้อมระเป๋าอน แม้อาารย์วิาภาษา่าประเทศเ้าใว่าพวเราเินาอาารอื่น เธอมี้อลว่าใรมาสายเินสิบห้านาทีะเ็าเรียนึ่มีผล่อะแนนเ้าห้อและารสอบปลายภาอวิาัล่าว
เมื่อาบเรียนวิาภาษา่าประเทศบล ผมับเพรมาสมทบับันยาส่วนอินับาแยไปทาน้าวเที่ยับเพื่อน เ็ห้อสอึ่ในอีผมเยเรียนห้อเียวับันยาอนมัธยม้น พวเรามัมานั่ิน้าวที่ห้อสามันเพราะในโรอาหารมีนมาเยอะมา หัว้อารสนทนา่วมื้อเที่ยมีอยู่ไม่ี่อย่าือเรื่อเรียนและนินทาอาารย์
“มันีแล้วที่ห้อพวแรอไม่โนหัะแนน” ันยาบอับพวเราหลัาไ้ฟัเรื่อราวในาบสัมอห้อผม
“รอวันนี้ าบ่อไปอาไม่รอ” เพรบอับเธอส่วนผมนั่ฟัไป
“ห้อสามทำะแนนไ้ี ะลัวอะไรแ่อาารย์บใหม่”
“แอบถามอะไรนอำรา ทำยัับแรู้พวเรา้อรู้”
“รู้าวแถามว่าอนเลือั้ล่าสุ ใรไ้ที่นั่ในสภามาที่สุ” ผมบอับเธอ หิสาวนั่ิอยู่พัหนึ่
“บาทีแอาเรียมำถามมาให้สามห้อแ่าัน ันเห็นแอบเปิสมุแล้วึถามนัเรียน” ผมนึถึอนเธอหยิบสมุโน้มาอ่าน่อนถามผม
“แทำยัับพวเรารู้เรื่อารเมือในประเทศนี้ี”
“รู้เรื่อ้านไหน” ผมหันไปถามเพร เพื่อนผมเียบไปพัหนึ่
“มันมีหลาย้านที่เราวรรู้และบา้านที่ผู้ให่บอว่าอย่ารู้เลยีว่า”
“อนบ่ายพวเธอเรียนอะไรัน” ันยาเปลี่ยนหัว้อาารเมือมาถามเรื่อเรียนแทน
“ิศาสร์”
อนเย็นหลัาเรียนวิาสุท้ายเสร็ เพร และ านั่เียนำอบลสมุารบ้านวิาสัมศึษาาสมุารบ้านอผมให้บอยู่ในบริเวหน้าห้อสมุมีเ้าอี้ับโ๊ะหลายัววาอยู่ให้พวเราพูุยันไ้ไม่เหมือนับภายในห้อสมุ รู้าวให้ารบ้านเมื่อวันอัารอสัปาห์ที่แล้วและมีำหนส่ในวันพฤหัสบีนี้ ส่วนผมนั่ทำารบ้านวิาฟิสิส์โยลอาสมุารบ้านอเพร
เนื่อาวันนี้อาาศูท่าทาะมีฝน่าาอนบ่ายแร้อนมาหาออไปเล่นบาสเบอลที่สนามมีหวัไ้เป็นหวัันหม สนามบาสที่ใ้เล่นในสัปาห์นี้เป็นสนามโล่ ส่วนโรยิมเป็นสนามบาสหลัปิปรับปรุเป็นเวลาหนึ่สัปาห์ ารบ้านใ้เวลาทำไปหนึ่ั่วโมึเสร็หาแ่ว่าทำไมมีหลายนลุไปเปิม่านูอะไร้านอ พวเราสามนลุไปเปิม่านูว่าเิอะไรึ้น
"ฝนหนัไปเปล่าว่ะ"เพรหันมาบอพวเรา
"เออเราว่าั้น"ผมเห็น้วยับเพร ้านอฝนหนัมานมอไม่เห็นอาารอีฝั่อถนนออไปยัไไม่้อเป็นห่วว่าเมือยุพามาศมน้ำ เมือมีแม่น้ำหนึ่สายและลอสอสายไหลผ่านเมือถึแม้ะมีน้ำท่วมยัไน้ำท่วมถูระบายลลอับแม่น้ำไหลออทะเลไป โยเพาะสอลอเ่นลอล้อมเเมือเ่าับลอุไปปรา์เพรสำหรับให้เรือนถ่านหินเ้าไปให้โรไฟฟ้ายัไม่รวมถึระบบระบายน้ำใ้ินอเมืออี
"พวแมีร่มเปล่า"าถามับพวเรา ผมรีบเินลับไปูระเป๋าวา้าเ้าอี้ ส่วนเพื่อนสอนมีร่มันเล็เหมือนับผมอยู่ในระเป๋าอพวเา
"ันมีร่มแ่ปัหาือไปึ้นรถราเวลานี้ นอาโนบีบอัไม่พอเิใรเป็นหวัมีหวัทุนไ้ิหวัในรถราันหม"
"พี่สาวล้าับรถมาไม่ใ่เหรอ"
"พี่าวแับรถไปรับหลานที่โรเรียนอื่น"ผมรู้สึมีอะไรบาอย่าไม่ไ้อยู่ในระเป๋าหรือผมไม่ไ้หยิบมันมา้วย
"ันลับห้อ่อน"ผมเ็บสมุหนัสือใส่ระเป๋า
"ล้าลืมอะไร"เพรถามผม
"ลืมเอาหนัสือวิาิศาสร์ับหนัสือีววิทยาไว้ในห้อ"อาารย์ประำวิาสั่ารบ้านาในหนัสือสอเล่ม เ้าใว่าพอเรียนาบสุท้ายบเ็บอใส่ระเป๋า ส่วนหนัสือบาเล่มผมทิ้ไว้ใ้โ๊ะ เพรวนไปทำารบ้านเลยไม่ไู้ให้ละเอียว่าเอาหนัสือสอเล่มใส่ระเป๋ายั
"รีบไปเถอะห้อน่าะยัไม่ปิ"ผมเินออาึห้อสมุลับไปึห้อสามพร้อมับระเป๋า ในมือถือร่มเรียมาออาอาาร
ฝนหนัพอสมวรประอบับลมแรนร่มเือบปลิวหลุมือยัไม่นับระับน้ำาพื้นสูประมารึ่หนึ่อรอเท้านัเรียนและระเป๋านัเรียน้าหลัทำให้ผมเินาห้อสมุไปห้อเรียน้ามา ผมเินผ่านอาารทีละอาารเพื่อไม่ให้โนฝนสาพอ้อ้ามไปอีอาารึ้อาร่มเินไปผ่านสออาารนมาถึอาารเรียนอห้อสาม ปราว่าหิสาวเ้มวนั่อยู่ในห้อเรียนเล่นเอาในใผมสะุ้ไปทันที
"ล้า"เธอเรียื่อเล่นอผม
"ทำไมเรายัไม่ลับ"ผมเินไปหาโ๊ะเรียนแถวลาห้ออผมมันอยู่ิับโ๊ะมีรูนั่อยู่
"ผมลืมหนัสือไว้ที่ห้อรับ"ิไว้ไม่ผิ หนัสือวิาิศาสร์ับหนัสือีววิทยาสอเล่มอยู่ใ้โ๊ะ ลมเย็นา้านอพัเ้ามาพร้อมเม็ฝนยัับว่าฝนไม่มีท่าทีะหยุในอีไม่นานแถมอาาศยัหนาวมา
"เอาไปใส่สิ"เธอหยิบเสื้อสูทวาอยู่บนโ๊ะให้ผมทำเอาผมเอลัเลใพอสมวร
"อาารย์ไม่หนาวเหรอรับ"
"หาไม่นับเสื้อสูท รูใส่เสื้อเิ้แนยาวับเสื้อยืหนึ่ั้นไว้้าใน"ผมรับเสื้อสูทอเธอมาสวมใส่เพื่อวามอบอุ่น
"ไรวิ์"ใรนหนึ่เ้ามาััหวะารสนทนา รูมพู่เธอยืนอยู่หน้าห้อในมือถือระเป๋าสะพายหิับร่มันหนึ่
"รูมพู่"เธอเินเ้ามานั่เ้าอี้ัวหนึ่ใล้พวเรา
"ทำไมล้ายัไม่ลับ"
"ผมลืมอรับเลยลับมาเอา"เราสามนนั่รอฝนอยู่สัพัหนึ่ มีพนัานรัษาวามปลอภัยเินมาเอพวเรานั่อยู่
"รอฝนหยุใ่ไหมรับุรู"
"ใ่่ะ"รูมพู่อบับพนัานไป
"ุะปิห้อใ่ไหมะ"
"ไม่ไ้ปิห้อรับมีหลายนลับบ้านไม่ไ้ ผู้บริหารอนุาให้นัเรียนับบุลารอยู่ในอาารรอฝนาลึลับบ้านไ้รับ"พนัานเินผ่านห้อเราไป เสียฝนระทบพื้นเริ่มเบาลยัับว่าอีไม่นานฝนอาะหยุ
"้าวิว่าะหยุเมื่อไหร่"รูมพู่ถามับรู้าว
"าประสบาร์ส่วนัวฝนอาหยุอน่ำประมาสอทุ่มหรือสามทุ่ม"
"ถ้าเป็นั้นอา้อเินลับบ้านไป"
"ยัไ่อนถึบ้านรู้อผ่านบ้านเราับบ้านรู้าว้วย"
"ั้น้าวะไปส่พี่ที่บ้าน่อน ส่วนล้าเียว้าวไปส่ให้ทีหลัเอ่ะ"
"เอาามนั้น่ะ"
"ล้า"ผู้หินหนึ่เรียผมอยู่รประูห้อ
"พี่าว"
"าวเธอมาทำอะไร"เธอเินเ้ามาในห้อในมือถือร่ม
"อยู่ันรบ ันมารับพวเธอลับบ้าน"
"พี่าว แ่ฝนยัไม่หยุรับ"
"พี่อรถอยู่หน้าอาาร่ะ"
"ไปันเถอะ"พวเราสามนหยิบระเป๋าอนเินามาวไปึ้นรถ พอึ้นมารบทุนเธอับรถ้าๆ ออาโรเรียนไป
ความคิดเห็น