"..Tree.."

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สวัสดีอีกครั้งงง ><

เรื่องสั้นนี้ก็เป็นเรื่องที่ 2 แล้ว
ภาษาที่ใช้ยังงงเหมือนเดิม 55555+
อดทนอ่านกันหน่อยน้า ^o^

เฉกเช่นเดิม

ไม่คอมเม้น

ไม่โหวต

ไม่ว่า..!!

แต่ถ้าจะเม้าจะโหวตก็ไม่ขัดศรัทธานะเจ้าคะ ^o^

สุดท้ายขอให้สนุกกับการอ่าน
บ๊ายบาย~! 

แล้วจะกลับมาเขียนเรื่องที่ 3 อีก >_O
^
^
^
(ถามคนอ่านหรือยังว่าต้องการแก?)
5555+ ช่างเถอะ ไม่มีใครอ่านก็จะแต่ง
 

:)  Shalunla

เนื้อเรื่อง

                เมื่อตอนผมเป็นเด็ก ผมมักจะไปหาเจ้า “..เพื่อนรัก..” ของผม ทุกครั้งในเวลาที่ไม่สบายใจ อึดอัด หรือรู้สึกมีความรู้สึก ผมชอบไปพูดคุยกับเขา ถึงแม้เขาจะไม่ตอบอะไรกลับมาเลยก็ตาม

“..เขา..” คนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนเลย ก็เจ้าต้นมะม่วงเพื่อนรักของผมนั่นเอง ....วันนี้ผมดิ่งไปหาเขาทันทีเมื่อมีเรื่องไม่สบายใจ ผมพึ่งทะเลาะกับเพื่อนมาหยกๆ ก็เพื่อนของผมน่ะสิ หาว่าผมไม่เข้าใจมันเลย เมื่ออารมณ์ไม่ดีสิ่งที่จะหามาระบายได้ก็มีแต่ลำต้นที่ค่อนข้างแข็งแรงของเจ้ามะม่วง ทั้งฝ่ามือ ฝ่าเท้า ของผมรุมระยำไปที่เจ้ามะม่วงทันที จนเริ่มหมดแรง ยิ่งเข้ามะม่วงไม่ตอบโต้หรือพูดอะไรออกมาก็ยิ่งทำให้ผมหงุดหงิด สายลมพัดกิ่งก้านของเขาจนไหวไปตามกระแสทำท่าเหมือนจะเยาะเย้ยผมอยู่นั่นแหละ

“ฉันไม่เข้าใจนายเลย!!!” ผมทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนวิ่งกลับบ้านไปโดยไม่เหลียวมองเจ้าเพื่อนรักของอีกเลย

เมื่อผมเป็นวัยรุ่นปลายๆ

มีหลายเรื่องที่ทำเอาหัวผมแทบจะบ้า ตัวของผมเริ่มห่างจากความสุขทีละนิด ก่อนจะจะพาร่างอันเหนื่อยล้ากลับไปหาเจ้าเพื่อนรักอีกครั้ง .....เจ้ามะม่วงยังยืนอยู่ที่เดิม ลำต้นดูใหญ่ขึ้นดูถนัดตา กิ่งก้านสาขาแผ่ขยายออกไปจนบริเวณรอบตัวของเขาดูร่มเงา นานแค่ไหน? ที่ผมไม่เคยกลับไปเยี่ยมมันเลย.... ผมไม่รอช้าล้มลงนอนผมพื้นหญ้านุ่มๆ ใกล้ๆ กับเขาจนเผลอหลับไปนานแสนนาน.....

และเมื่อลืมตาตื่นขึ้น ผมก็ได้จากเขาไปอีกครั้ง......

อีกหลายๆ ปีผ่านไป

เมื่อผมคือหัวหน้าแผนกวัย 30 ปีเศษๆ นับตั้งแต่ตอนนั้นผมก็ไม่เคยกลับไปหาเจ้าเพื่อนรักอีกเลย แต่ช่างเถอะ!! ไหนๆ ผมก็ไม่มีเวลาแล้ว แถมยังมีโครงการสร้างถนนตัดใหม่รอผมอยู่อีก ถ้าจะให้สละเวลาไปหาเจ้านั่น ผมไม่มีทางทำแน่ๆ งานธุรกิจก่อสร้างของผมสำคัญกว่าเจ้าต้นไม้ที่วันๆ เอาแต่ยืนตากแดดตากลมกว่าอยู่แล้ว อีกไม่นานผมจะก่อตั้งบริษัทเป็นของตัวเอง ก็ในเมื่อหน้าที่การงานของผมมันราบรื่นดีนี่นา ฮ่าๆๆ

20 ปีหลังจากก่อตั้งบริษัท

ธุรกิจเจ๊ง!! หลังจากที่ดีราบรื่นมาเกือบๆ 20 ปี อนาคตของผมพังทลายพินาศหมดแล้วหลังจากถูกฟ้องให้กลายเป็นผู้ล้มละลาย ต้องระหกระเหินพาร่างชราวัยย่าง 60 ปี เดินไปตามริมท้องถนน ....ผมไม่เหลืออะไรอีกแล้ว จู่ๆ ภาพของเจ้ามะม่วงก็ผุดขึ้นมาในความคิด

ใช่แล้ว....ผมจะกลับไปหาเขา

.....

.....

.....

แต่เมื่อผมมาถึง ไม่มีแม้แต่เงาของเพื่อนรัก เขาจากผมไปแล้ว เหลือแต่ทุ่งโล่งกว้างกลางแจ้งหลายสิบไร่ ลมหนาวเริ่มพัดมาโดนผิวหนังของผม ท้องฟ้าที่เริ่มมืดมิดทำให้บรรยากาศดูวังเวง

เขาไม่เคยรอ....

ผมบอกกับตัวเองซ้ำๆ กันหลายรอบ จนหางสายตาเหลือบไปเห็นป้ายแจ้งการตัดถนนเส้นใหม่ ....ผมตาเบิกค้างด้วยความตกใจ โลโก้บริษัทนั่นผมจำได้ดี มันคือบริษัทที่ผมทำก่อนจะหันมาเปิดบริษัทของตัวเอง และที่จำได้ดียิ่งกว่านั้นคือคนที่อนุมัติการสร้างถนนโครงการนี้ก็คือ ผมเอง!! แต่เพราะตอนนั้นงบประมาณไม่พอ จึงต้องระงับการทำเอาไว้และปล่อยทิ้งร้างมาจนถึงตอนนี้ .....ผมไม่คิดเลย ว่าจะเป็นที่นี่

เขาของผมทรุดลงยันกับพื้น น้ำตาหยดแหมะๆ เหมือนกับสายฝนที่ตกปอยๆ ลมหนาวพัดมาอีกแล้ว คราวนี้มันเย็นจับใจจนหัวใจของผมแทบแข็งภายในเสี้ยวนาที

ไม่ว่าผมจะสุขหรือทุกข์แค่ไหน เขาก็คอยรับฟัง......

ไม่ว่าผมทิ้งเขาไปนานแค่ไหน เขาก็ไม่เคยจากไป......

ไม่ว่าผมจะหลงระเริงแค่ไหน เขาก็ยังรอผมกลับมา.....

“..เพื่อรัก..” ของผมอยู่ที่เดิมเสมอ “..ผม..” ต่างหากที่ไม่อยู่กับที่

ร่างที่เหี่ยวย่นไปตามเวลาของผมล้มลงนอนบนผืนหญ้าใกล้ๆ กับจุดที่เจ้ามะม่วงเคยอยู่ ตอนนี้ไม่กิ่งก้านที่แผ่กว้างของเขาปกป้องแสงแดดให้ผมอีกแล้ว ทั้งมะม่วงลูกโตๆ ที่ออกให้ผมปีนเก็บทุกวันก็ไม่มี .....ผมถอนหายใจเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหลับตาพริ้มและเปล่งเสียงอันสั่งเครือออกมาจากร่างชายชรา

“ฉัน...ขอโทษ”

แล้วสายลมยามวิกาลก็พัดดวงวิญญาณของผมหอบหิ้วขึ้นไปบนฟากฟ้า....

แล้วเราคงได้พบกันอีก

“...เพื่อนรัก...” 

:)  Shalunla