บุปผยักษา

ผลงานชิ้นนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้แต่ง ไม่ได้อิงประวัติตามวรรณคดีแต่อย่างใด

เมื่อเจ้าดอกดาริกา ดอกงาม มนุษย์ตัวน้อยต้องตกอยู่ในมือยักษ์ ที่ตนเคยอ่านพบเจอแต่ในวรรณคดีและนิยายเท่านั้น เธอจะรอดชีวิต หาทางกลับบ้านได้อย่างไร เมื่อยักษ์ผู้เป็นใหญ่ตนนี้จ้องจะจับกินอยู่ทุกเวลา!!

ว่ากันว่า"ยักษ์" ตัวใหญ่ ตัวเขียว มีเขี้ยว หน้าตาน่าหวาดกลัว กินเนื้อมนุษย์ แต่บุรุษตรงหน้าดาริกาตอนนี้ ถึงแม้มีเขี้ยว เก็บเขี้ยวได้ หากแต่ดูราวกับมนุษย์รูปร่างสูงใหญ่กำยำ หน้าตาหล่อเหลากว่าพระเอกซีรีส์หลายคนที่เธอเคยดูซะอีก แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ยักษ์ก็กินเนื้อสดอยู่ดี น่ากลัวอย่างยิ่งสำหรับเธออยู่ดี ดูตัวเขาสิ เมื่อยืนอยู่ตรงหน้า เธอยังตัวเล็กแค่หน้าอกของเขาเท่านั้น

"มนุษย์เองก็กินเนื้อเหมือนกันมิใช่หรือ?" 

"...."

"จะสุกหรือดิบ ข้าก็ล้วนเห็นมีอยู่ในโลกมนุษย์ของท่าน บางครั้งก็ยังกินได้พิสดาร ยิ่งกว่ายักษ์เฉกเช่นพวกข้า"

"...." ก็อาจจะจริง ดาริกาพูดไม่ออก หากกล่าวตามวรรณคดีหรือละครพื้นบ้าน มักกล่าวว่ายักษ์ชอบกินเนื้อมนุษย์สด ๆ เป็นอาหาร แต่มนุษย์เองล่ะ ต่างอะไรจากยักษ์ เมนูบางเมนูเราก็ทานเนื้อสัตว์สด ๆ เช่นกัน บางเมนูของบางประเทศก็เปิบพิสดารจริงดั่งว่า

***************************************

"จะให้ข้าเริ่มกินท่านจากส่วนใดดี?" ว่าแล้วอธินาถก็ยื่นหน้าเข้าใกล้อีกนิด ในขณะที่มือเพียงข้างเดียวจับข้อมือทั้งสองของดาริกาไว้เหนือศีรษะ กดแนบไว้กับเตียงนอน จนทำให้ดาริกาใจสั่นระรัวด้วยความสั่นไหวและหวาดกลัว

"เริ่มจาก...ปากเจื้อยแจ้วคู่นี้" ไม่พูดเปล่า อธินาถกลับใช้ปากตนก้มลงงับปากของนางและบดคลึง ดูดเม้มอยู่นาน

"อื้ออ..." ดาริกาทำได้เพียงส่งเสียงประท้วง แต่หันหนีไปไหนไม่ได้ เมื่อมืออีกข้างของเขาจับล็อกใบหน้าของเธอไว้

"หรือ จะเริ่มจากคอสวย ๆ ขาว ๆ นี่" 

"อ๊ะ..." ดาริกากัดริมฝีปากบวมเจ่อไว้แน่น เมื่ออธินาถลากริมฝีปากลงมาฝังยังต้นคอ ดูดเม้ม เน้นย้ำอยู่หลายแห่ง ลากเรื่อยลงมาจนถึง

"หรือ เริ่มที่หน้าอกคู่งามที่ชูชันอยู่ตรงหน้าข้าตอนนี้ดีล่ะ...หืม? แม่ดอกดาริกา"

"ไม่นะ ไม่เอา" ดาริกาใจหายวาบ เมื่อเอ่ยได้เพียงประโยค อธินาถก็ถือวิสาสะดูดกลืน กลืนกินหน้าอกคู่งามของเธอทั้งสองข้าง สลับไปมา มืออีกข้างที่ยังว่างของเขาบีบเคล้นหน้าอกของเธอจนเจ็บปนเสียวซ่าน แยกไม่ออก ปากคู่นั้นช่างร้ายเหลือ เขาทำอย่างที่กล่าวว่าจะกิน ก็กินได้ตะกละตะกลามนัก ต้นคอจนถึงหน้าอก มีแต่รอยจ้ำเหมือนตราประทับอยู่ทั่วไปหมด

"อื้มมม" อธินาถส่งเสียงครางพอใจเมื่อได้ลิ้มลองชิมรสอาหารตรงหน้า และยิ่งเพิ่มความรัวเร็วและดุดันในการกิน จนดาริการ้องประท้วงไม่หยุด แต่ยามนี้คล้ายสติและการได้ยินของอธินาถถูกตัดขาด เหตุใดมนุษย์ตัวน้อยผู้นี้ถึงได้ถูกตาต้องใจตนยิ่งนัก

"ไม่...พอ พอแล้ว อ๊ะ! ได้โปรด" ดาริกาส่งเสียงหนักขึ้น เมื่อมือข้างที่กอบกุมอกคู่นั้น เลื้อยต่ำลงมานวดคลึงสะโพก ลากลามลงไปใจกลางส่วนสงวน ที่ไม่เคยมีใครได้แตะต้องมาก่อน

'ยัง ยังไม่พอ ต้องมากกว่านี้อีก' เสียงในใจของอธินาถคำรามบอก เมื่อใจบอก สมองสั่ง มือก็ขยับไปตามในทันที

"อ๊ะ ไม่!!!"